လြမ္းလ်လို႔ ေရးလိုက္တဲ့ စာ

၁၉၉၁၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ က်မတို႔ေတြရဲ႕ အသက္ေတြလည္း ၄၀ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ၁၉၉၁ တုန္းက က်မတို႔ေတြရဲ႕ အသက္က ၂၀ ေက်ာ္၀န္းက်င္ေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔က တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြေပါ့။ အႏၱရာယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး မမႈတတ္တဲ့ အရြယ္ေတြေလ။ တုံးဆိုရင္တိုက္၊ က်ားကိုက္ရင္လဲ မေၾကာက္တတ္တဲ့ အရြယ္၊ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားခ်က္ကို အဓိကထား ေပါက္ကြဲတတ္သူေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေပါက္ ကြဲလိုက္ၾကပါတယ္။

၁၉၉၁၊ ေအာက္တိုဘာလကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြျဖစ္တဲ့ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အဲဒီႏွစ္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါ တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ အေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ပါ။

က်မေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ ႏိုဗယ္ဆုကေန ရရွိတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ဘယ္လို သံုးစြဲမလဲတဲ့။ က်မက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးက႑အတြက္ ဒီေငြေတြကို သံုးမယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တာကို မွတ္မိေနပါတယ္။ ဘယ္သူေတြကေျပာလို႔ က်မသိခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိပါ။ က်မစိတ္ထင္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိသားစုက အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေစာအယ္ထူးဆိုတဲ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေဒၚစု ေထာက္ပံတဲ့ အထဲမွာ သူတို႔ပါရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့တာကို သတိရမိပါတယ္။

၁၀ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီမတိုင္ခင္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ကို ေျပာျပမွပဲ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD က အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့ေပမဲ့ စစ္တပ္က အာဏာ မအပ္ေလ ေတာ့ ျပည္သူေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြပါ န.ဝ.တကို မေက်နပ္ခဲ့ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက ရက္ ၁၀၀ ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ အာဏာမအပ္တဲ့ အတြက္ Black September လို႔ေခၚတဲ့ ေထာင္တြင္း ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုကို ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဆႏၵျပသူေတြကို ရိုက္ႏွက္၊ ညွင္းပန္းၿပီး ေထာင္ေတြ ေျပာင္းခဲ့တာေၾကာင့္ ဆႏၵျပပြဲကို ရပ္တန္႔လိုက္ရေပမဲ့ အားလံုးရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရတယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက အျပင္ကလူေတြ အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲေခၚဖို႔ စဥ္းစားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းၾကားစာ ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာ၊ ေၾကးမံုသတင္းစာေတြရဲ႕ ေဆာင္းပါးရွင္က႑ကေန ႏိုဗယ္ဆုရရွိတဲ့ ေဒၚေအာင္
ဆန္းစုၾကည္ကို ေန႔စဥ္ တိုက္ခိုက္ေနသလို ႏိုဗယ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ကိုလည္း ၂၀ ရာစုနယ္ခ်ဲ႕နည္းနဲ႔ အေမရိကန္ရဲ႕ ၾသဇာသက္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ေရးသားေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ဆုရလိုက္တဲ့ အတြက္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ အေရးကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တာ ျဖစ္ေပမဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ အရႈိက္ကို ထိုးလိုက္တာမို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လြတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေကာလာဟာလ သတင္းေတြ ထြက္လာျပန္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို ႏိုဗယ္ဆုကို လက္ခံဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ခြင့္ျပဳမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္မလာရေတာ့ဘူးလို႔ သြားေျပာတယ္တဲ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပင္ပကို ထြက္ခြာသြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာတယ္တဲ့။ သာမန္ျပည္သူျဖစ္တဲ့ က်မတို႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တိုင္းျပည္အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈကို ၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူျပည္သားတိုင္းဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ဆုရရွိတဲ့ အေပၚမွာ စိတ္၀င္စား ေနၾကသလို ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနမလဲ ဆိုတာကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးဆေနၾကပါတယ္။ က်မတို႔က ေထာင္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆႏၵကို သိရေတာ့ က်မတို႔လည္း လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုကို လုပ္ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပလာပါတယ္။ ဒီ ၁၀ ဒီဇင္ဘာပြဲမွာ က်မက ပါ၀င္သူတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စီစဥ္သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီဇင္ဘာလဆန္းေလာက္မွာ က်မကို က်မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ရီရီထြန္းက ေမးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ပြဲတစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္လို ဝင္ေရာက္ ပါဝင္မလဲတဲ့။ ရီရီထြန္းက ေက်ာက္တံတား ၿမိဳ႕နယ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကပါ။ က်မကေတာ့ မဆိုင္းမတြပဲ ပါမွာေပါ့၊ ဘယ္လိုေနရာကျဖစ္ျဖစ္ အဓိကက ပြဲစီစဥ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီးတဲ့ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး က်မ၊ ရီရီထြန္းနဲ႔ ေက်ာင္း ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအုပ္စုေတြဟာ R.C ထဲမွာ က်င္းပေနတဲ့ အားကစားပြဲေတြဆီကို ေန႔တိုင္းသြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ အားေပးေနပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္က ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို လႈပ္ရွားလာမလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ေနေပးတာပါ။

ဒီဇင္ဘာ ၅၊ ၆ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အားကစားပြဲေတြမွာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ဘာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သံရွည္စြဲၿပီး ေအာ္ေနတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေနာက္ကေန လိုက္ေအာ္ေပး တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္း အိန္ဂ်ယ္က “နင္တို႔ ေလွ်ာက္ေအာ္ေန၊ ေတာ္ၾကာ ေအာ္ေနတဲ့ သူေတြ က ငေထာက္ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရး) ေတြ ျဖစ္ေနဦးမယ္” တဲ့။ က်မတို႔ကေတာ့ “အို.. ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အေရးႀကီးတာက အသံထြက္ေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား” လို႔ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၈ ရက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အားကစားပြဲေတြကို အားေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ပိုမ်ားလာ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက R.C ေခါင္မိုးက ထုတ္တန္းေတြေပၚ တက္ၿပီး လင္းကြင္းေတြ တီးၾက၊ စေလာင္းဖံုးေတြ တီးၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကနဲ႔ အားေပးပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတြ ဆိုတာက အၿမဲတမ္း ဒီလိုပဲ အားေပးေနၾကပါပဲ။

ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုရာသီမွာ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတြကို က်င္းပေပးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္း အပါအ၀င္ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို အာရံုလႊဲတဲ့ သေဘာလို႔ က်မတို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာရံုက ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြေပၚမွာပဲ ရွိေနေအာင္လို႔ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ပြဲစဥ္ေတြကို ေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ထားပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၉ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရူပေဗဒ ဂုဏ္ထူးတန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ဦး အဖမ္းခံရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား အားကစားပြဲေတာ္အတြင္းမွာ ဆန္႔က်င္ေရးစာေဝတာေၾကာင့္ ေထာက္လွမ္းေရးက ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ဖမ္းတာပါ။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားနံမည္က ဘိုဘိုဟန္ပါ။ ဘိုဘိုဟန္က ထြက္ေျပးေတာ့ သူ႔ကို ဝိဇၨာကန္တင္းနားမွာ သူခိုးလို႔ ေအာ္ၿပီး ဖမ္းခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ေက်ာင္းသားထုၾကားထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ အားကစားပြဲေတြကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်မတို႔ ပထမ စီစဥ္ထားတာက အားကစားပြဲေတာ္မွာ အားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆြဲခ်မယ္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ အားကစားပြဲေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိေတာ့ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားပါတယ္။ ဒီေန႔ပြဲက စည္စည္ကားကားမွ ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတို႔ရဲ႕ အေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ သိပၸံတြဲေတြထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြဘက္မွာ က်မတို႔ သခ်ၤာေတြကို သီးသန္႔ထားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္အေဆာင္ ULB ဘက္မွာ “လိုက္ၾကမလား၊ ဒီေန႔ပြဲရွိတယ္” ဆိုၿပီး လွည့္ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ ရပ္သြားတဲ့ အားကစားပြဲ ေတြကို ျပန္လုပ္မယ္ထင္ၿပီး ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ စကားကို လိုက္ေမးပါတယ္။ က်မတို႔က “R.C မွာပဲေလ” လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိဘဲ က်မတို႔ေနာက္ကို လိုက္လာပါတယ္။

အဓိပတိလမ္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ ရီရီထြန္းက က်မကို “ရီတို႔ လြယ္အိတ္ေတြနဲ႔ တားၾကရေအာင္” ဆိုလို႔ က်မရဲ႕ လြယ္အိတ္နဲ႔ ရီရီထြန္းရဲ႕ လြယ္အိတ္ကို ပူးခ်ည္လိုက္ၿပီး အဓိပတိလမ္းမကို လြယ္အိတ္ေတြနဲ႔ တားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီကေန႔ က်မတို႔ေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ခံရင္ က်မတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္း ပါ၀င္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ တိုက္ပြဲစေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာက္တံတားလူ႕ေဘာင္သစ္နဲ႔ ညွိႏႈိင္းထားတဲ့ အင္းစိန္အုပ္စုလည္း ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြကို ေဝွ႔ရမ္းၿပီး အဓိပတိလမ္းေပၚ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။

က်မတို႔ေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္လိုက္၊ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပလိုက္ လုပ္ေနရင္းက မနက္ ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္ ေရာက္ေတာ့ R.C ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး တရားေဟာေပးပါလို႔ အင္းစိန္အုပ္စုက ဆႏၵျပဳပါတယ္။ တရား မေဟာခင္မွာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးသြားသူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ရန္သူရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ ထဲမွာ၊ စစ္ေၾကာေရးေတြမွာ က်ဆံုးသြားသူေတြကို အေလးျပဳမယ္လို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။

ကိုဆန္နီက R.C ေပၚကေန “ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို အေလးျပဳ” လို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းသား ေတြ အားလံုး အေလးျပဳဖို႔ထရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုးရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေမာ္ကြန္းထိန္း ဦးျမေငြ အပါအ၀င္ တိုက္ပံုဝတ္ထားတဲ့ ဆရာေတြပါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး က်မတို႔ေတြ အေလးျပဳသလို အေလးလိုက္ျပဳပါတယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ သူရဲေကာင္းေတြကို အေလးျပဳဆိုျပန္ေတာ့ ခုနက ဆရာအုပ္စုက အေလးလိုက္ျပဳျပန္ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ တစ္မိနစ္ ၿငိမ္သက္ခ်ိန္မွာလည္း ဆရာေတြက လိုက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေပးခဲ့တာကို အံၾသဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

၁၀ ဒီဇင္ဘာဟာ က်မတို႔ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ က်မ ေက်ာင္း မေရာက္ေတာ့ပါ။ မေန႔က က်မရဲ႕ ေနအိမ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလာေတာ့ က်မမိသားစုက က်မကို လံုၿခံဳတဲ့ေနရာကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းသားေတြက ပါခ်ဳပ္ဆီကို ေတာင္းဆို ခ်က္ေတြ သြားပို႔ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ SB က ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရးတစ္ဦး ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ရွိေနေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရီပို႔ တက္မလာလို႔ အေရးယူခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေစ့တဲ့အထိ ေနခဲ့ရပါတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ အင္းစိန္ေထာင္ကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္က ဖမ္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၈ ဦးထဲမွာ ပါ၀င္ခ့ဲၿပီး ၇ ေယာက္က ၁၁/ ၉၂ နဲ႔ လြတ္သြားေပမဲ့ တစ္ဦးတည္း က်န္ေနခဲ့တဲ့ တိုးတိုးျမင့္ ေခၚ ဖိုးသာထူးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ ေနခဲ့ရၿပီး ေထာင္ထဲမွာ အစာအိမ္ေရာဂါကို အျပင္းအထန္ ခံစားေနခဲ့ရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၉၁ မွာ ေက်ာင္းသား ၄၀၀ ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ႀကီးေတြ ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းမွာ ဗိုလ္ေစာေမာင္ဆီကေန၊ ဗိုလ္သန္းေရႊက အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ၁၁/၉၂ အမိန္႔ေၾကညာခ်က္နဲ႔ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီး ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက မတရားဖမ္းဆီးထားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ လူေတြကို အညွိဳးတႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ေစ့တဲ့ အထိ ထားခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ဆိုရင္ ၁၀ ဒီဇင္ဘာပြဲျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး စီးေၾကာင္းထဲကို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြလည္း စီးဝင္လာသလို မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြကလည္း ဆက္လက္ စီးဆင္းလ်က္ပါ။ က်မတို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ႀကီးထဲမွာ က်ရာေနရာက ပါ၀င္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြေတြကို လြမ္းလ်လို႔ ေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။



ခင္ၿငိမ္းသစ္