“ဒိုင္း၊ ဒိုင္း”
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကိုယ္စီမွာ ေသြးစအသီးသီး စြန္းထင္းသြားခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္လက္ေတြ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေျခရင္းမွာမီွခုိၿပီး သင္လာသမွ်ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာသည္ သူ႔အသက္မသတ္ဖို႔၊ အထူးသျဖင့္ လူ႔အသက္မသတ္ဖို႔ကို အတန္တန္ဆံုးမခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ကို ဤဒြႏၷယာထဲအေရာက္ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သူမွာ အျခားမဟုတ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ မခံခ်င္စိတ္။ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္ လူသတ္သမားဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခဲ့မိသည္။ က်ေနာ္လူသတ္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွ။ မယားကိုလည္းသတ္သည္။ လင္ကိုလည္းသတ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။ ဒီလင္၊ ဒီမယားအသက္ရွင္ေနေသးသမွ် မ်ားစြာေသာသမီးပ်ိဳတို႔၏ ဘ၀ပန္းေလးမ်ား ဆက္လက္ ေက်ႏြမ္းေနၾကရေပဦးမည္။ က်ေနာ္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ဘ၀ပန္းမ်ား ဆက္လက္လန္းဆန္းခြင့္ရၾကေစဖို႔ ေသြးစြန္းေသာ လက္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ခံယူလိုက္သည္။ က်ေနာ္ ေနာင္တမရပါ။ လုပ္သင့္သည္ကို က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ဒီအတြက္ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ကိုလည္းမခံယူလို၊ လူမုိက္ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုခ်င္ဆို။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္ပင္။
ေျပာရလွ်င္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကိုပင္ အျပစ္တင္ရေတာ့့မည္ထင့္။ က်ေနာ္လူပ်င္းတစ္ေယာက္မဟုတ္သည္ကို က်ေနာ့္ရြာတစ္ရြာလံုးသိသည္။ မိသားစုဆင္းရဲပံုကို အက်ယ္မခ်ဲ႕လိုေတာ့။ အေဖက ပ်ံက်အလုပ္သမား။ အေမက ေခါင္းရြက္ျဗတ္ထိုးေစ်းသည္။ ဖရဲသီးေပၚခ်ိန္ဖရဲသီး၊ ႀကံေပၚခ်ိန္ ႀကံ၊ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း မိသားစုဘ၀ေလး ၿပိဳကြဲမသြားေအာင္ ရွာေကြ်းသည္။ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္နပ္စာမွ်ရေသာ၀င္ေငြသည္ မိသားစုတစ္ခုလံုး၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ၾကာေလကပ္ေလ ျဖစ္လာေစေသာအခါ က်ေနာ္မေနႏိုင္ေတာ့။ အိမ္ေထာင္ျပဳေလၿပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္အမေတြက ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ေယာကၡအိမ္ေပၚ အခန္႔သားတက္ေနႏိုင္ၾကခ်ိန္တြင္ လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္တစ္ေယာက္တည္း မိဘႏွစ္ပါး၏ အရိပ္ေအာက္က မခြါႏိုင္ေသး။ တစ္သက္လံုး မိဘလုပ္စာကို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ကပ္စားခဲ့ရသမွ် အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ရွက္တတ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္က်န္မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရးကို တာ၀န္ယူဖို႔ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္------။
ဆင္းရဲေသာႏံုခ်ာေသာ က်ေနာ့္ဘ၀ကို အဘယ္သူက ကယ္တင္ပါ့မည္နည္း။ ရြာမွာ အရြယ္ေရာက္သူတိုင္း ႏိုင္ငံျခားပိုးထုိးေနခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ပင္မကူးရဲေသး။ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား၊ ယုိးဒယား ဆိုတဲ့ အသံေတြ နားႏွင့္မဆံ့ ၾကားေနရေပသည့္ က်ေနာ့္ႏွင့္ လားလားမွ်သက္္ဆိုင္သည္ဟု မေအာင့္ေမ့ခဲ့။ ရြာမွာပင္ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ၀င္ေငြရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ထမင္းေကြ်းမည့္အလုပ္လိုက္ရွာျဖစ္သည္။ လူျဖစ္ေလာက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွ ရြာမွာမရွိ။ ရရစားစား ကုန္သြားသည္ခ်ည္းပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေႂကြးပင္ တင္လိုက္ေသးသည္။ ထိုေရာအခါ အေႂကြးဆပ္ဖို႔ပါ အလုပ္ပိုလုပ္လာရေတာ့သည္။ သမင္ေမြးဘိ၊ က်ားစား၏သို႔ က်ေနာ္လုပ္သမွ် လုပ္အားခသည္ အိပ္ကပ္ထဲ ခုိေအာင္းေနသည္ဟု တစ္ခါဖူးမွ်မရွိခဲ့။ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာဆိုေသာ ထမင္းသံုးနပ္အတြက္ ရွာရသည္မွာ မသက္သာလွ။
အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း အေမက က်ေနာ့္နဖူးေပၚက ယုိစီးက်ေနေသာေခြ်းစေလးမ်ားကို ယုယညင္သာစြာသုတ္ေပးရွာသည္။ အေမ့ေမတၱာတစ္ခုတည္းကသာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ အေမာမွန္သမွ်ကို ေျပေပ်ာက္ေစသည္ဟု ခံစားရသည္။ အေမ့ကို သနားသည္။
“အေမ ေစ်းထဲထြက္ၿပီး ဖရဲသီးမေရာင္းပါနဲ႔ေတာ့လား၊ က်ေနာ္လုပ္ေကြ်းႏိုင္ေနၿပီပဲဟာ”။ အေမ့ကို မခ်ိတင္ကဲ ေျပာျဖစ္သည္။
“ေအာ္ သားရယ္၊ ဒီအလုပ္က အေမ့အတြက္ မပင္ပန္းပါဘူးကဲြ႔၊ ငါ့သားေလး မေမြးခင္ကတည္းက အေမဒီအလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာေကြ်းလာခဲ့တာပဲဟာ၊ သားလည္း သားလုပ္ႏိုင္သေလာက္ပဲလုပ္ပါ၊ အေမလည္း အလုပ္လုပ္မွာေပါ့ကြယ္၊ ဒီအလုပ္က အေမ့တို႔ကို ဂုဏ္မငယ္ေစပါဘူး သားေလးရယ္၊ ဒီအလုပ္နဲ႔ပဲ အေမတို႔ မိသားဘ၀ေလး ရပ္တည္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား”။ အေမရဲ႕ တုန္႔ျပန္စကား။
က်ေနာ့္ႏွလံုးသားက မခံယူႏိုင္ေသာ စကားမ်ားပင္။ အေမ့အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ အခုထိ မနားရေသး။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ခန္႔ကတည္းက လုပ္ခဲဲ့ေသာအလုပ္ကို အေမ့ခမွ်ာ အခုထိ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသး။ တျခားလည္း အေမဘာမွ မလုပ္တတ္။
က်ေနာ္ဒီအတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္မွန္း တေျဖးေျဖးသိလာသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် နားမဆံ့ၾကားေနရသည့္ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား၊ ယိုးဒယားဆုိေသာ စကားလံုးမ်ားကို သတိျပဳမိလာသည္။ “ရြာက ဘယ္သူက ယုိးဒယားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အိမ္ကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ျပန္ပို႔ႏိုင္သတဲ့” ဆိုေသာ သတင္းမ်ားကို အားက်လာသည္။ ႏံံုခ်ာလြန္းတဲ့ က်ေနာ့္မိသားစုႏွင့္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ ေရွ႕ေရးကို ေတြးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထိုသတင္းမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အားေဆးသဘြယ္ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု မရဲတရဲခ်မိသည္။ “ငါ ယိုးဒယား သြားအလုပ္လုပ္မည္” ဟူ၍။ သို႔ေသာ္ အဘယ္သို႔ သြားရမည္နည္း။ ႏံံုခ်ာတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အေပါင္းအသင္းဆိုသူမ်ားမွာလည္း က်ေနာ့္ႏွင္ႏွင္ ခ်ာတူးလန္မ်ားပင္ျဖစ္ေလရာ သူတို႔ကိုလည္း အားကိုးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ထိုေရာအခါ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ လိုက္စံုစမ္းရေတာ့သည္။
“ေမးပါမ်ား စကားရ” ဆိုသလို ရြာတစ္ပတ္လည္ ဟုိေမးသည္ေမးလုပ္လုိက္ေသာအခါ လမ္းစတစ္ခု သြားေတြ႔သည္။ ေကာ့ေသာင္ကို သြားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔လိုက္သြားၿပီး ယင္းမွတစ္ဆင့္ ဟုိဘက္ကမ္း ကူးႏိုင္သတဲ့။ ဟုတ္ေပၿပီ။ ဒီလမ္းေၾကာင္းသည္ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ တိုးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း လမ္းေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေခ်မည္။ က်ေနာ္ မလိမ္မိုးမလိမ္မာ ဆံုးျဖတ္သည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ အေမ့ကို အရင္တုိင္ပင္သည္။ အေမ့က မသြားေစလို။ သို႔ေသာ္လည္း အတန္တန္ေျပာဖန္မ်ားေသာအခါ အေမလည္းမတားႏိုင္ေတာ့။ က်ေနာ့္သေဘာဟု အခြင့္ေပးလိုက္သည္။ အေမ့ခါးၾကားမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္လိပ္ထားေသာေစ်းေရာင္းရေငြ အနည္းငယ္ကို က်ေနာ့္လက္ထဲထည့္ေပးသည္။ က်ေနာ္မယူခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျငင္းဆိုဖို႔ရန္ ခြန္အားလည္း က်ေနာ့္မွာမရွိ။ က်ေနာ္သြားမည့္ခရီးက ေငြလိုသည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲ ဘာမွမယ္မယ္ရရ စုေဆာင္းထားသည္ဟုမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ့ေခြ်းနည္းစာကိုပင္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ လက္ဖ်န္႔ယူခဲ့ရသည္။
အိမ္အိုေပၚရွိ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အိုေလးထဲတြင္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေလးတစ္ဆူ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။ ကိုးကြယ္သူက ဆင္းရဲရွာသျဖင့္ ဘုရားစဥ္သည္လည္း ေတာက္ပခြင့္မရရွာေပ။
“တပည့္ေတာ္ မိဘႏွစ္ပါးကို ခ်မ္းသာစြာထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္မွာမို႔ တပည့္ေတာ္အား သနားသျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါဘုရား”။ ဘုရားေရွ႕ က်ဳံ႕က်ံ႕ေလးထိုင္ကာ ေလသံတိုးတုိးျဖင့္ မရဲတရဲ အသနားခံလိုက္သည္။
ဘုရားကို ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး ျပန္အထတြင္ အေမေနာက္က ရပ္ေနသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အေမ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ စိုေနသည္။ က်ေနာ္အေမ့ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ခဲြခြါျခင္းျဖစ္သည္။ အေမ့ကို ကန္ေတာ့လိုက္သည္။
“ငါ့သားေလး သြားေလရာမွာ ေဘးမသီရန္မခပါေစနဲ႔ကြယ္”။ အေမဆုေပးသည္။
အဆံုးသတ္စကားလံုးမွာ အေမ့အသံအနည္းငယ္ တိတ္၀င္သြားသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ က်ေနာ္ရင္ဘတ္ ကြဲအက္သည္သို႔ ခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေမ၊ ဒီေရနဲ႔ ဒီေျမကို စြန္႔ခြါၿပီး က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ထူေထာင္ဖို႔ ဒီခရီးကို က်ေနာ္သြားရေတာ့မည္။
“သား သြားေတာ့မယ္ေနာ္ အေမ”။ အေမ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
အ၀တ္အစားအနည္းငယ္ထည့္ထားေသာ အိပ္အေဟာင္းေလးကိုလြယ္ၿပီး အိမ္ေပၚကေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေကာ့ေသာင္သို႔ ထြက္မည့္ကားရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို အေမၾကည့္ေနမည္မွာေသခ်ာသည္။ က်ေနာ္ေနာက္ျပန္မလွည့္ျဖစ္ေအာင္ အားတင္းၿပီး ဆက္သြားခဲ့ရသည္။ ဤသည္ပင္ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ ခရီးအစ မဟုတ္ပါေလာ။
ကားေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ေသာအခါ က်ေနာ့္နည္းတူ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ဘ၀ၾကမ္းကို ျဖတ္သန္းမည့္သူမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအထဲတြင္ မိန္းကေလးမ်ားလည္းပါသည္။ ဘာသြားလုပ္ၾကမည္နည္း၊ က်ေနာ္ မသိ။ ေမးလည္း မေမးမိ။ က်ေနာ့္ရြာသားမ်ားကိုလည္းေတြ႔ရသလို အျခားရြာမွလာေသာ မိန္းကေလးမ်ားကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ အားလံုးစြန္႔စားၾကမည့္ မ်က္ႏွာကိုယ္စီရွိၾကသည္ခ်ည္း။ က်ေနာ္ အားတက္လာသည္။ လူစံုသေလာက္ရွိေသာအခါ ကားစက္စႏိႈးသည္။ ကားထြက္ခါနီးမွ အေျပးအလႊားေရာက္လာသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကားတစ္စီးလံုးျပည့္ညပ္သြားသည္။
ကားဘီးစလိမ့့္ခ်ိန္တြင္ အေမ့ကို စိတ္ထဲက မွန္းၿပီး ဦးခ်လိုက္သည္။ “ေနရစ္ေပဦးေတာ့ အေမရယ္”။စိတ္ထဲက ေရရြတ္ျဖစ္သည္။ ကားေပၚပါလာသူမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ့္တစ္ေယာက္တည္းကသာ က်န္ရစ္ေသာအေမအိုကို စိတ္မခ်ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေတြေ၀ေနသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လွပလြန္းေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကိုလည္း အာရုံမ၀င္စားႏိုင္ခဲ့။ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးကို မည့္သို႔ရွိေလမည္နည္း၊ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးမ်ား တေျဖးေျဖး ေမွးစင္းလာသည္။ ေဘးက ေဟးလား၀ါးလား ရယ္သံေမာသံမ်ားလည္း နားထဲမ၀င္လာေတာ့။
“အေမေရ႕----အေမ၊ သားျပန္လာၿပီ၊ အေမ့အတြက္ သား ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွာလာခဲ့တယ္သိလား။ အေမ အျပင္ထြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး သိလား၊ သားရွာလာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ကုန္စံုဆိုင္ေလးတစ္ခုဖြင့္မယ္ေနာ္၊ အေမ အျပင္ထြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူးေနာ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္မွာေနၿပီး အရိပ္ထဲ ေစ်းေရာင္းလို႔ရၿပီ၊ သိလား အေမ”။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္မနားတမ္း အားရ၀မ္းသာ ေျပာလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္ဦးေခါင္းကို ဖက္ထားၿပီး “ငါ့သားေလး ေဘးမသီရန္မခ ျပန္ေရာက္လာတာကိုပဲ အေမ၀မ္းသာလွပါၿပီကြယ္”။ အေမစကားဆိုသည္။ ၀မ္းသာလြန္းေသာ အေမ့မ်က္၀န္းတစ္စံုက က်ေနာ့္ကို ေႏြးေထြးေစသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က အိမ္နီးခ်င္းမ်ားလည္း က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ၾကားသျဖင့္ လာေမးၾကသည္။ အေမ့ရဲ႕ အိမ္အိုေလး က်ေနာ္ျပန္ေရာက္တဲ့မွာ ျပန္လည္စိုေျပလာသည္ ဟုခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးခြန္းမ်ားကို က်ေနာ္ေျဖေနရသည္။ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ဆူဆူညံညံအသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာသည္။ “ေအာ္---ငါအိမ္မက္ မက္ေနတာပါလား”။ အိမ္မက္ေလးကို ျပန္တမ္းတေနမိသည္။ အိမ္မႈံစုတ္ဖြါးျဖင့္ အျပင္ဘက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာ့ေသာင္သို႔ပင္ ေရာက္ေနေခ်ၿပီေကာ။ ကားဂိတ္တြင္ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ မြန္လူမ်ိဳးျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လာႀကိဳေနသည္။ သူႏွင့္အတူ ရေနာင္းကမ္းဘက္ လိုက္မည့္သူမ်ားကို စာရင္းယူသည္။ က်ေနာ္လည္း စာရင္းေပးလိုက္သည္။ မိန္းကေလးအမ်ားစုျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု အားလံုးဆယ္ေရာက္ခန္႔ရွိမည္ ထင္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးေပၚသို႔ ေရာက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို မိန္းမ၊ ေယာက်္ားခြဲျခားထားသည္။ ႏွစ္အုပ္စုျဖစ္သြားသည္။ သြားရမည့္ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပသည္။ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္က မည္သို႔မည္ပံုေနထိုင္ရမည္ကိုလည္း ေျပာျပသည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို သီးသန္႔ေခၚေတြ႔သည္။ ဘာေတြေျပာသလဲ က်ေနာ္မေမးမိ။ က်ေနာ္ႏွင့္ မဆိုင္ဟု တြက္ထားခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ပန္းတိုင္မဟုတ္။ က်ေနာ့္ပန္းတိုင္က ဟုိဘက္ကမ္း ေရာက္လွ်င္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရွာမည္၊ ေငြစုမည္၊ ရသမွ် အေမ့ဆီ ျပန္ပို႔မည္။ က်ေနာ့္ပန္းတိုင္က ဤမွ်သာ။
ဟိုဘက္ ရေနာင္းကမ္းသြားမည့္ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးေပၚသို႔ တက္ၾကရသည္။ မိန္းမႀကီးလည္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို ေလွ၀မ္းဗိုက္ထဲသို႔ ၀င္ေစၿပီး အေပၚက တာလပတ္မ်ားျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲ ဘာမွမျမင္ရ။ ေမွာင္မည္းေနသည္။ မိန္းမေယာက်္ားမကြဲေတာ့။ အတူတူပူးကပ္ေနၾကရသည္။ ဤေလွ၀မ္းမွာ ငါးထည့္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ေကာ့ေသာင္ကမ္းမွ ဖမ္းရသမွ် ငါးမ်ားကို ဤေလွ၀မ္းဗိုက္အတြင္းထည့္ၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ပို႔ရသည္။ အခုေတာ့ ငါးေနရာတြင္ မႏုႆလူသားမ်ား အစား၀င္ယူေနရသည္။ ငါးပုတ္အနံ႔ျဖင့္ ေလွ၀မ္းတစ္ခုလံုး နံေစာ္ေနသည္။ အထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာ့အံခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ သည္းခံရေပဦးေတာ့မည္။ ဒုကၡ၏ ဦးစြာႏႈတ္ဆက္သံကို က်ေနာ္မနာခံလို႔ မျဖစ္။ ေရွ႕ဆက္ ဒိထက္ဆိုးမည္ကို ေတြးမိလိုက္သည္။
ေလွစထြက္ေသာအခါ ေမာ္ေတာ္စက္သံေၾကာင့္ နားကြဲမတတ္အူသည္။ အခ်ိဳ႕မိန္းေလးမ်ား လႈိင္းမူးသျဖင့္ ေအာ့အံေနၾကသည္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴရႈိက္ခြင့္မရ။ ေလွ၀မ္းဗိုက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ
တြင္ ငါးပိသိပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ တာေမာစခန္းေခၚ ၾကားခံစစ္ေဆးေရးစခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚလာေသာမြန္မႀကီးက သက္ဆိုင္ရာကို ဘာေတြသြားေျပာေနသည္မသိ။ သက္ဆိုင္ရာက ေလွေပၚဆင္းလာၿပီး စစ္ေဆးျခင္းမျပဳ။ အေပးအယူတစ္ခုခုရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ ခဏေနေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ျပန္ထြက္လာသည္။ ရေနာင္းကမ္းဘက္သို႔ တေျဖးေျဖးဆိုက္ကပ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။
တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္ေလၿပီ။ ကမ္းနဖူးတြင္ မြန္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီး၏ ေယာက်္ားျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွသိရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကို သူတို႔ေနထိုင္ရာ အိမ္ႀကီးသို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ႀကီးဆိုေသာ္လည္း သူတို႔ပိုင္သည္ေတာ့ ျဖစ္ဟန္မတူ။ အငွါးအိမ္ျဖစ္ပံုရသည္။ အိမ္ေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ မြန္လင္မယားက ဇာတိစျပသည္။ က်ေနာ္တို႔ေယာက်္ားေလးမ်ားကို စပ္ဆိုင္ရာမွာ အလုပ္သြင္းေပးမည္၊ လုပ္အားခ သံုးပံုတစ္ပံုကို ေပးရမည္ဟုဆိုသည္။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္၊ သူ႕လက္ခုပ္ထဲကေရဘ၀ေရာက္သြားေလၿပီမို႔ သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လိုေမွာက္ေခ်ေတာ့။ ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မနီးမေ၀းရွိ ငါးအလုပ္ရံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ ျမန္မာအလုပ္သမား အမ်ားစုျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ ထိုင္းအလုပ္သမားအနည္းငယ္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကိုမူ မည္သည့္အလုပ္ေပးသည္ဟု မသိရေသး။
ငါးအလုပ္ရံုတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း အေပါင္းအသင္းရလာသည္။ အလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ စုဖို႔ေဆာင္းဖို႔ သတိမရၾက။ ရလာသမွ် လုပ္အားခကို သံုးပစ္ျဖဳန္းပစ္သည္ခ်ည္း။ က်ေနာ့့္မွာ အလြန္ခင္စရာေကာင္းေသာ ထုိင္းမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရသည္။ အစစအရာရာကူညီသည္။ စိတ္သေဘာေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ခမွ်ာ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္မရ။ တပင္တပန္းလုပ္ၿပီး ရလာေသာလုပ္အားခ သံုးပံုတစ္ပံုကို မြန္လင္မယားလက္ထဲ ထည့္ထည့္ေပးေနရသည္။ မေပးလွ်င္ ထိုင္းရဲလက္ထဲအပ္မည္ဟု ခ်ိန္းေျခာက္သည္မွာလည္း အခါခါ။ ေထာင္ထဲေနၿပီး ဘ၀ေသေနသည္ႏွင့့္စာလွ်င္ အျပင္မွာ ရွင္သန္ခြင့္ရသည္ကို အျမတ္ဟု ယူဆကာ ျဖစ္သမွ်ကို က်ိတ္မွိတ္ခံရင္း က်ေနာ္ေနခဲ့ရသည္။
ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ သတင္းတစ္ခု ၾကားရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ဇိမ္ခန္းပို႔မည္ တဲ့။ ယင္းအေတာအတြင္း က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက ရုပ္သန္႔သန္႔မိန္းကေလးသံုးေယာက္ကိုလည္း ထိုင္းရဲလက္သို႔အပ္ကာ ေပ်ာ္ပါးေစသည္ဟုၾကားရသည္။ ဤသို႔ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ လူကုန္ကူးေသာ မြန္လင္မယားတို႔သည္ ထိုင္းရဲႏွင့္ အေပးအယူမွ်လွ်က္ရွိေၾကာင္းလည္း ၾကားသိလိုက္ရသည္။ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္ရင္ေတြ နာက်င္လာသည္။ ႏွမခ်င္းစာနာစိတ္က က်ေနာ့္ကို ေသြးေအးခြင့္မျပဳေတာ့။ က်ေနာ့့္ေသြးေတြ ဆူေ၀လာသည္။ မြန္လင္မယားကို ဆံုးမခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ အႏိုင္က်င့္လြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း လုပ္ရက္ပေလတယ္ ဆိုသည့္အေတြးက က်ေနာ့္ဦးေဏွာက္ကို အဆင္အျခင္မဲ့သြားေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္းသူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ ေသနတ္တစ္လက္ရွာေပးဖို႔။
ေလ်ာေလ်ာလွ်ဴလွ်ဴပင္ ကူညီသည္။ ပစ္နည္းခတ္နည္းကိုပါ က်က်နနသင္ေပးသည္။ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္းေျပာသည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ က်ေနာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ လုပ္ရေတာ့သည္။ ေသနတ္ႏွင့္လက္ကို ရင္းႏွီးေအာင္ မၾကာခဏေလ့က်င့္ရသည္။ လြဲေခ်ာ္၍မျဖစ္။ သူ႔အသက္မပါလွ်င္ ကိုယ့္အသက္ေပးလိုက္ရမည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္မွာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပါရမည္။ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားစီစဥ္ရသည္။ တစ္ခါဖူးမွ် လုပ္ခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာ စြန္႔စားမႈမ်ိဳးကို က်ေနာ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေလရာ ေတြးမိတိုင္း ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ားပင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာသည္အထိ ေက်ာစိမ့္မိသည္။ ေၾကာက္သည္ေလာ၊ လန္႔သည္ေလာ ေ၀ခဲြမရေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း ခဏခဏေပၚေပၚလာတတ္သည္။
ညသည္ လေရာင္မႈံျပျပအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ေခြးအူသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ က်ေနာ္စတည္းခ်ရာ တဲစုတ္ေလးထဲမွ အျပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းထက္ ပိုမိုတိတ္ဆိတ္ေနသေယာင္။ ပတ္၀န္းက်င္က ပုရစ္ေအာ္သံျဖင့္ စည္ေ၀ေနသည္။ လူသံသူသံကား ဘာမွမၾကားရ။ တစ္ေန႔တာ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ ၀န္းက်င္ရွိလူသားအားလံုး အိမ္ေမာက်ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မြန္လင္မယားလည္း အခုေလာက္ဆို သွ်ဴးေနေလာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းတြက္ဆမိသည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ လူစိတ္ကင္းမဲ့လြန္းေသာလူမ်ား ဒီဘ၀မွာ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္မေပးသင့္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘ၀အသိက ႏိုးေဆာ္ေနသည္။ ကိုယ့္လုပ္အားခကို ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားမႈဆိုေသာ ပုဒ္မမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ ေျဖရွင္းရေတာ့မည္။ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကို လက္ျဖင့္က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္လုိက္သည္။ က်ည္ဆန္ေျခာက္ေတာင့္ ျပည့္မျပည့္ျပန္စစ္လိုက္သည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုေသာအခါ မြန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ရာ အိမ္ႀကီးဆီ အသာခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။
ရင္ဘတ္ထဲ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ သည္ေန႔မွ ေသနတ္ကလည္း ခါတိုင္းထက္ ပိုေလးေနသလို ခံစားရသည္။ လက္ျဖင့္ မၾကာခဏ ဆဆၿပီး ကိုင္ၾကည့္သည္။ ခ်ိန္ၾကည့္သည္။ ေမာင္းျဖဳတ္လုလု စမ္းၾကည့္သည္။ အိုေက။ အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး မြန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္တို႔စံျမန္းရာ အိပ္ခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္လိုက္ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ အတြင္းက ဂ်က္ထိုးမထား။ သို႔ေသာ္ တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးႏိုးသြားသည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ေသနတ္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ျပဴးက်ယ္ေသာ၊ အသနားခံေသာ မ်က္လံုးေလးလံုး က်ေနာ့္ကို စုၿပံဳၾကည့္ေနၾကသည္။ စဥ္းစားခ်ိန္မ်ားမ်ား ေပး၍မျဖစ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္သည္။ ေယာက်္ား၏ ရင္၀သို႔ ခ်ိန္ကာ က်ည္တစ္ေတာင့္ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ထထိုင္ေနတဲ့ သူ႔၏ ကိုယ္လံုးမွာ က်ည္တြန္းအားေၾကာင့္ အိပ္ခန္းနံရံသို႔ ကပ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မယား၏ ရင္ဘတ္သို႔ ေနာက္က်ည္တစ္ေတာင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ လြဲစရာအေၾကာင္းမရွိ။ ေလ့က်င့္ထားေသာ လက္ျဖင့္ အနီးကပ္ျဖဳတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ပဲြခ်င္းပီး ေလ်ာသြားသည္။ အနားမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ယာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းကို ကေလးဆီ ဦးတည္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ “သူ႔မွာ အျပစ္မရွိ”ဆိုေသာအသိက က်ေနာ့္ကို တားဆီးလိုက္ႏိုင္သည္။ ေနပေစေတာ့။ သူ႕ကံနဲ႔သူ ရွိပေစေတာ့။ ဒီမိသားမွာမွ ညီးကေလးလာၿပီး လူျဖစ္ရွာေပသကိုး။ က်ေနာ္ ထားခဲ့သည္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသည္။
သူ႔နာမည္က “ျမတ္ျမတ္”။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ သမင္မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ေလး တစ္ေယာက္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲမွာ ရုပ္အေခ်ာဆံုးမိန္းကေလးျဖစ္သည္။ အေျပာအဆို သြက္လက္ခ်က္ခ်ာၿပီး လူရည္လည္ဟန္လည္းတူသည္။ မြန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္၏ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္ရဲေတြကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ လာဒ္ထုိးမႈတြင္ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရသူေလး။ ထိုင္းရဲမ်ား၏ အသံုးေတာ္ခံတျဖစ္လဲ အမ်ားနည္းတူ မၾကာမီ ဇိမ္ခန္းသို႔ အပို႔ခံရေတာ့မည့္ဆဲဆဲ။ က်ေနာ္ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကို မဟုတ္။ အျခားမိန္းကေလးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္ ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည္။ အပင္ေပၚက ေႂကြက်လို႔ ေျမသို႔ခရရွာလင့္ကစား နင္းေျခခံဘ၀မ်ိဳးသို႔ မေရာက္ေသးသည့္အတြက္ ပန္ဆင္လိုသူအဖို႔ ေတာ္၀င္ထုိက္ေနဆဲ။ အဖတ္ဆည္ႏိုင္ေသးတဲ့ဘ၀နဲ႔ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္သည္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ကိုသက္ရယ္၊ ဒီတစ္သက္ေတာ့ က်မတို႔ဘ၀က ကိုသက္ေပးတဲ့ အရွက္နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ၾကရေတာ့မွာပါ၊ ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္”။ ျမတ္ျမတ္က ဆိုလာသည္။
“မင္းတို႔ဘာသာ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ၾကည့္လုပ္ၾကေပေတာ့၊ ငါကေတာ့ ဒီမွာေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး”။ ဗလံုးဗေထြးေျပာလိုက္မိသည္ထင့္။ က်ေနာ့္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖို႔ အခ်ိန္မရွိ။ ေျပးရေပဦးမည္။ အားေပးစကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းလက္ထဲ သူ႔ေသနတ္ျပန္အပ္ကာ မိုးမလင္းခင္ ရေနာင္းကမ္းက လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေကာ့ေသာင္သို႔ ထြက္မည့္ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးႏွင့္ေတြ႔သျဖင့္ တက္လိုက္လာခဲ့သည္။
အက်ည္းတန္ေသာ၊ ယုတ္မာေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာေသာ၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို တိုင္းတစ္ပါးသို႔ျပန္ေရာင္းစားေသာ မြန္လင္မယားကို ကလဲ့စားေခ်ခြင့္ရခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားသည္ အျပန္လမ္းတြင္ ေပါ့ပါးေနသေယာင္။ က်ေနာ့္အိပ္ကပ္ထဲတြင္ကား သံုးစရာေငြတစ္ျပားသားမွ မရွိ။ အေမ့ကို ဘယ္သို႔ေျပာရမည္နည္း။ ကိစၥမရွိ။ အေမသည္ သားေျပာသမွ် ယံုသည္ခ်ည္း။ အေမစိတ္မဆင္းရဲေအာင္ ညာရဦးေတာ့့မည္။
“ခ်စ္စြာေသာအေမနဲ႔ ေအးအတူ၊ ပူအမွ် ေနထိုင္ဖို႔ သားျပန္လာပါၿပီအေမ”၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲက တိတ္ဆိတ္စြာ ဆိုျဖင့္ေသာစကား။ စထြက္လာစဥ္က ကားေပၚတြင္ မက္ခဲ့ရေသာ အိမ္မက္လွလွေလးကို ျပန္လည္ သတိရေနမိသည္။
“ေအာ္ အိမ္မက္ေတြသာ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္-------------”။
ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ေရာင္းစားခံရေသာ ဘ၀မွ လြတ္ကင္းၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလွ်က္--------------။
မွတ္ခ်က္။ ေၾကကဲြစရာေကာင္းလွေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ရွည္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးထားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ဓာတ္ပံုကို အင္တာနက္မွ ယူထားပါသည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမ္း ေလးကို ျပန္လည္ေရးသား ေပးပို႔ ေပးေသာ ကိုမင္းထက္ အားေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္.။
