သတင္းစာဆရာ နွင္႔ နုိင္ငံေရး(ေမာင္ဝံသ-ေဆာင္းပါး)

သတင္းစာဆရာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး

ေမာင္ဝံသ

(၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၉) ရက္ေန႔ထုတ္၊ Popular News ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆရာေမာင္၀ံသရဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားနဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ဆက္စပ္ေနပံု ေလးနဲ႕ သတင္းစာ ဆရာမ်ားဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေရးတဲ့အခါ ဘက္လိုက္သင့္ မသင့္ ဆိုတာကို စဥ္းစားႏုိင္ဖို႕ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ ပါတယ္။ )



"Becoming a politician is the only step down I could take from being a journalist."

Jim Hightower

ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္ဖို႔ကေန ေအာက္တစ္ဆင့္ပဲ ေလွ်ာ့ထားတာ။

(ဂ်င္ ဟိုင္းတာဝါ)

သူ ဆိုလိုတာက တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာ သတင္းစာဆရာ။ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို မေရာက္ခင္ တစ္ထစ္ပဲ ေလွ်ာ့ၿပီး ခံယူမယ့္ ဘဝကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝပါပဲတဲ့။

ဟိုင္းတာဝါ (၁၉၄၃ ဖြား) ဟာ ဆင္ဒီကိတ္ ေကာ္လံ ေဆာင္းပါးရွင္၊ လစ္ဘရယ္ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ ေပၚျပဴလစ္ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး​ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ေအာက္ေျခ သိမ္း ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝက စလုပ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူရည္မွန္းတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို ေရာက္သြားပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝထက္ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို ပို၍ တန္ဖိုးထား ဂုဏ္ယူတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္ရဲ႕ ဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္တို႔၊ လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လယ္ရယ္တို႔၊ ၿမိဳင္တို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ခဲ့ အားက်ခဲ့ရ ဖူးတယ္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕မ်ိဳးဆက္မ်ားက သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးကို အစဥ္အလာ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြထက္ ပို၍ တတ္သိ နားလည္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြန္းခဲ့တယ္ဗ်။ တစ္ထိုင္တည္း မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဘႀကီးဘေဘ၊ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြထက္ ႏိုင္ငံေရး ကၽြမ္းသူေတြလို႔ အသိအမွတ္ ျပဳခံခဲ့ရပါတယ္။

ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ပါလီမန္ ေခတ္မွာလည္း တန္ခိုးထက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကို "ငါ့ညီ မင္း ငယ္ပါေသးတယ္" လို႔ ေျပာရဲ ေရးရဲတဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဗမာ့ခတ္ (ေနာက္ေတာ့ မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္လို သတင္းစာ ဆရာေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာေတြကို ေတာ္႐ုံ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက ၿဖံဳၾကရပါတယ္။

ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္မွာ သတင္းစာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားဆိုတာ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာ ဆရာေတြ ထဲမွာလည္း ပါတီ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဘက္လိုက္မႈကေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရွိခဲ့ ၾကတာပါပဲ။

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္ဟာ ဦးႏုမွ ဦးႏုဆိုၿပီး ေထာက္ခံခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုေတာ့ အလြန္ မုန္းတီးသတဲ့။ မိုးႀကိဳးကေလာင္ အမည္နဲ႔ ေရးတဲ့ ဦးအုန္းခင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ဖတ္ ၾကည့္တဲ့အခါ "ခ်စ္သူကို သာေစ၊ မုန္းသူကို နာေစ" အေရးအသားေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိုးႀကိဳးႀကီးတို႔ ေခတ္မွာ အဲသလို ပုတ္ဟယ္ ခတ္ဟယ္၊ တို႔ဟယ္ ဆိတ္ဟယ္ ေရးခြင့္ ရွိတာကပဲ တစ္နည္း အားျဖင့္လည္း ေပ်ာ္စရာႀကီး လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္ဗ်။

ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖ

ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္က ဦးႏုကို အျပတ္ ေထာက္ခံသလို ဦးႏုကို ခါးခါးသီးသီး တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ။ သူကေတာ့ သူရိယ ဦးထြန္းေဖ၊ ေခါင္းႀကီး ဦးထြန္းေဖ၊ ထြန္းေန႔စဥ္ ဦးထြန္းေဖ စတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔ ထင္ရွားခဲ့သူပါ။

ဦးထြန္းေဖဟာ ေခသူေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ၁၉၂၀ တကၠသိုလ္ သပိတ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ သူရိယ သတင္းစာမွာ သတင္းေထာက္၊ အယ္ဒီတာ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၄၇ ခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သက္ရွိထင္ရွား အခ်ိန္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ေလးမ်က္ႏွာ မဲဆႏၵနယ္က ဖဆပလ အမတ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ၇၅ ဦး ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊြတ္ေတာ္ကေန ပါလီမန္ အဆင့္ ေျပာင္းလဲတဲ့ ၁၉၅၂ ခု အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ ဝက္လက္ မဲဆႏၵ နယ္ကေန ပါလီမန္ အမတ္ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲသည္ ကာလအတြင္း ၁၉၄၈ စက္တင္ဘာလမွ ၁၉၅၃ ခု ၾသဂုတ္လ အထိ ဦးႏုရဲ႕ ကက္ဘိနက္ (အစိုးရ) အဖြဲ႕မွာ ဝန္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီး

ဦးႏုအေပၚ မေက်နပ္တာေတြ မ်ားလာလို႔ ၁၉၅၃ ခု ၾသဂုတ္လမွာ ဦးထြန္းေဖဟာ ဝန္ႀကီးရာထူးက ႏုတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ "ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီကို ႐ိုေသေလးစား႐ိုး မွန္လွ်င္ ဦးႏုရာထူးက ႏုတ္ထြက္ဖို႔ သင့္ၿပီ" ဆိုတဲ့ စာေစာင္တစ္ခု ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဦးႏုကို ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီးလို႔ ဦးထြန္းေဖက နာမည္ေပး ခဲ့တာ ရာဇဝင္ တြင္ေရာဗ်။ (ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီးလို႔ ေျပာတာက ရွင္ဘုရင္စိတ္ ေပါက္ၿပီး အာဏာရွင္ ဆန္လာတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာပါ။)

ဝန္ႀကီးရာထူးကို စြန္႔ၿပီးခဲ့တဲ့ေနာက္ ဦးထြန္းေဖဟာ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ ထုတ္ေဝတယ္။ မိမိနာမည္ထဲက 'ထြန္း' ကိုယူၿပီး 'ထြန္းေန႔စဥ္' သတင္းစာလို႔ နာမည္ေပးတာဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသူ ဆိုတာ သတင္းစာ နာမည္ ယူပံုကပဲ ေပၚလြင္ ေနတယ္ဗ်ာ။

ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာကေန ပမညတေခၚ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသား ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး တပ္ဦးထူေထာင္ဖို႔အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ပမညတ ေပၚလာေတာ့လည္း အင္တိုက္အားတိုက္ အားေပးတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံရဲ႕ အဂၤါရပ္ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစု ေပၚထြန္းလာျခင္းကို ဦးထြန္းေဖက ႀကိဳဆို ေထာက္ခံ ခဲ့တယ္ဗ်။

သို႔ေပမယ့္ တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္းဆိုၿပီး ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲေတာ့ ပမညတက သန္႔ရွင္း(ဦးႏု)ကို ေထာက္ခံ လိုက္တဲ့ အခါ ဦးထြန္းေဖဟာ ပမညတကိုပါ ေဝဖန္ တိုက္ခိုက္ ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ (သူအလြန္ မေက်နပ္တဲ့ ဦးႏုကို ေထာက္ခံရ မလား ဆိုတဲ့ အစြဲနဲ႔ ပမညတကိုပါ ရန္သူစာရင္း သြင္းလိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာက္ခ်က္ မွားတယ္)။ အဲသည္ေနာက္ ဦးႏုရဲ႕ ၃ လ ၁၇ ရက္သာ သက္တမ္းရွည္တဲ့ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို အာဏာ လႊဲေပးရတယ္။ အိမ့္ေစာင့္အစိုးရ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပ ေတာ့ ဦးထြန္းေဖဟာ ဦးႏုအဖြဲ႕ကို ဆန္႔က်င္၊ တည္ၿမဲ ဖဆပလကိုလည္း လက္မခံ၊ ပမညတ နဲ႔လည္း သေဘာ ကြဲလြဲတဲ့ အေလ်ာက္ အားလံုးကို တိုက္ခိုက္ ထိုးႏွက္ေဝဖန္ ေတာ့တာပဲဗ်။

တတိယ အင္အားစု ေပၚလာဖုိ႔တဲ့

တည္ရွိေနဆဲ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြကို စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ရာက တတိယ အင္အားစု ေပၚလာဖုိ႔ လုိၿပီဆိုတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္ခ်က္ကို ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာကေန ေရးသားတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏု အဖြဲ႔ႏိုင္ၿပီး အစိုးရ ျဖစ္လာေတာ့ သေဘာကြဲလြဲတဲ့ အတုိက္အခံ (တည္ၿမဲ) ေတြနဲ႔ အာဃာတ မထားေရး၊ သင္ပုန္းေခ်ေရး ႀကိဳးစားတာကိုလည္း သူတုိ႔တစ္ေတြ ေဝမစားၾကရမွာ စိုးလုိ႔ တုိင္းျပည္ကို ေစာ္ကား ေနတာလုိ႔ စြပ္စြဲျပန္တယ္ဗ်။

ဦးထြန္းေဖရဲ႕ အေရးအသားေတြ လြန္ကၽြံလာလို႔ ဦးႏု အစိုးရက ပုဒ္မ ၅နဲ႔ ဦးထြန္းေဖကို ဖမ္းတယ္။ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာ ကိုလည္း အာမခံေငြ တစ္ေသာင္း ေတာင္းတယ္။ အာမခံေငြ မေပးႏုိင္လို႔ သတင္းစာတုိက္ကို ပိတ္လုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ ေထာင္ထဲ ႏွစ္လေတာင္ မၾကာပါဘူး ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးထြန္းေဖ ျပန္လြတ္ၿပီး သံုးလအၾကာ ၁၉၆၂ခု မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းကာ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ ဆုိတာ ေပၚလာပါတယ္။ ဦးထြန္းေဖ ေတာင့္တတဲ့ တတိယ အင္အားစု ဆုိတာ ဒါပဲလားလို႔ ေျပာစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။

ဦးထြန္းေဖက ေထာင္က လြတ္ေတာ့ သတင္းစာ ျပန္ထုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္း အၾကာမွာ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာမွာ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါး ေတြေရးတယ္။ ၁၉၆၂ မတ္လ ၁၅ ရက္ကေန ေမလ ၁၁ ရက္အထိ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ပါ တယ္။

ရာထူး၀န္အဖြဲ႔ ဥကၠ႒ အျဖစ္သို႔

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစုိးရေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ထြန္းေန႔စဥ္ ဦးထြန္းေဖဟာ ရာထူး၀န္အဖြဲ႔ ဥကၠ႒ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ (ဒီေန႔ ေခတ္မွာေတာ့ ၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ ေလ့က်င့္ေရး အဖြဲ႔လုိ႔ ေခၚပါလိမ့္မယ္)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းဟာ ပထစေဟာင္း၊ တည္ၿမဲေဟာင္း ႏုိင္ငံေရး သမားေတြထဲက မိမိကို ေထာက္ခံလာသူ ေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါက ႏိုင္ငံေရး ဘက္လိုက္မႈနဲ႔ အေရးယူ ခံခဲ့ရတဲ့ တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္းႀကီး ေတြကို သံအမတ္ႀကီး ရာထူးေတြ ေပးတယ္။ ပမညတ ေဟာင္းေတြ အပါအ၀င္ လက္၀ဲေဟာင္းေတြ ကိုလည္း သင့္ရာေတာ္ရာ ဒုတိယတန္းစား ရာထူးေတြ ေပးတယ္။

လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုစည္းခဲ့ၾကတဲ့ သတင္းေထာက္စ်ာန္ရေခၚ ပီဂ်ီစိုးမင္းနဲ႔ သတင္းေထာက္ ခ်ဳပ္ ဦးစိန္ေအးတုိ႔ဟာ ထြန္းေန႔စဥ္ ေက်ာင္းထြက္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူး၊ စကားေျပာဖူးတယ္။ အင္မတန္ ခင္မင္ခ်င္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတလည္း အလြန္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္သားစရာ ဆံုးမစကား ေတြလည္း ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာႀကီး အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားခ်က္ မျဖစ္ေပၚ ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ တစ္ခုခု တင္းခံေန သလုိႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။

အဲသည္ ကာလတစ္၀ုိက္မွာပဲ ဆရာအုိးေ၀ ဦးညိဳျမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုမိတယ္။ အသက္အရြယ္လည္း ကြာ၊ ၀ါလည္း ကြာျခား လွေပမယ့္ ငယ္ဆရာ တစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစား လုိက္ရတယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းက ဆရာ့ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ သြားလည္တယ္။ ဆရာ တံုးလံုးလွဲေနတဲ့ ခုတင္ေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာတယ္။ ဆရာ ေသာက္ေနတဲ့ ထမင္းရည္ခြက္ ကိုေတာင္ ေတာင္း ေသာက္ရဲတယ္။ ဆရာ့ကို ေခၚၿပီး ပဲခူးက နတ္ပြဲေတြကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ဆရာဦးညိဳျမ ယမကာ မွီ၀ဲရင္ ေဘးက ထုိင္ၿပီး ၀တ္ျဖည့္ေပးတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖအေပၚ ဆက္ဆံေရးဟာ အဲသလုိ ေႏြးေထြးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။

တကယ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ

ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖ ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္႐ံုပဲ ရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပးတယ္။ သတင္းစာ ေလာကမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္ ပညာတတ္က ေလးေတြ ဝင္လာ တာကို ႀကိဳဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ေခတ္ တုန္းကေတာ့ သတင္းစာ ပညာဆိုတာ တံုးေပကတ္သတ္ တကၠသိုလ္လို႔ သူေခၚခဲ့သ လို သတင္းစာ စကၠဴပံုေပၚမွာ အိပ္ၿပီး ဆင္းရဲ ပင္ပန္းခံ သင္ယူခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပျပပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးေရးခဲ့တဲ့ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" ေဆာင္းပါး ေတြကို အစပိုင္း ကေလးေလာက္ ဖတ္ၿပီး အရပ္သား ႏုိင္ငံေရး သမားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို တစ္ဖတ္သတ္ ေဖာ္ထုတ္ ေနတာ၊ သူ႔အတြက္ စားေပါက္ေခ်ာင္ေအာင္ ေရးေနတာေတြ ဆိုတဲ့ အစြဲေဟာင္းနဲ႔ပဲ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖကို ကန္တန္တန္ သေဘာထားမိ ခဲ့တယ္ဗ်ာ။

ဝန္ခံရမယ္ ဆိုရင္ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖရဲ႕ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" စာအုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ၾကာမွ (တကယ္) ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉ ေန႔က ႏွင္းဆီကုန္း ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ၈၂ ႏွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲကို သြားေတာ့ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ဦးစိုးၫႊန္႔နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီစာအုပ္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ သည္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕မယ္ဆိုတာ သိလို႔ အသင့္ယူလာ ခဲ့တာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာ့ ႏို္င္ငံေရး ေလ့လာခ်က္ေတြ ေရးေနတာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေတာ္၀င္ ႏွင္းဆီႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ ေျပာၿပီး စာအုပ္ကို ယူလာခဲ့ပါတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖ အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က သေဘာထားမ်ဳိး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

"အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" စာအုပ္ကို တကယ္ ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ ေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖတုိ႔လုိ ႏိုင္ငံေရး ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား ပီပီ ျပင္ျပင္ ေရးႏုိင္တဲ့ စာနယ္ဇင္း သမားေတြ ေပၚလာႏုိင္ပါ့ မလား ဆုိတာပါပဲဗ်ာ။ သည္လုိ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ ခ်က္ မ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိမွ၊ ၿပီးေတာ့ စူးရွတဲ့ ေ၀ဖန္ေရး အျမင္လည္း ရွိမွ ေရးလုိ႔ ရႏိုင္တာ ကလား။ ေနာင္ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။


ေမာင္၀ံသ..။

ဝါရင္႔ နုိင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ားက ဦးသန္းေရႊ ထံ ေပးစာ..။

Waryint Letter to S.G Than Shwe

ေပးပို႔ ေပးေသာ ကိုေအာင္မ်ိဳးသိမ္္း အားေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

ပအို႔ဝ္ေဒသမွ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မွဳမ်ား ဓာတ္ပုံ မွတ္တမ္းမ်ား..။

ဓာတ္ပုံ ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဴပ္ စတင္ဖြဲ႔စည္းျခင္း မွတ္တမ္းလႊာ..။

ျမတ္ေလးငုံ..။

တရားမွ်တမွဳႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား။

(ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဒီေဆာင္းပါးဟာ အင္မတန္ကို မွန္ကန္ထိေရာက္တဲ့ ေရးသားမွဳျဖစ္လို ့ ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းတိုင္း ဖတ္သင့္ သိသင့္တဲ့ အေႀကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ ျဖစ္လို ့ အစအဆုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရွဴျပီးေနာက္ အျခားသူမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္း အသိေပးေစလိုပါတယ္။ ဒီေဆာင္ပါးကို ေရးသားတဲ့ မခင္မမမ်ဳိးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေႀကာင္း မွတ္တမ္းတင္ ေျပာႀကားလိုပါတယ္။ ေလးစားလ်က္ - နစ္ေနမန္း)။

ျမန္မာစကားပံုမွာ “မမွားေသာ ေရွ႕ေန၊ မေသေသာ ေဆးသမား“ ဆိုတဲ့ စကားပံု တခုရွိပါတယ္။ ဒီစကားပံု အစျပဳခဲ့သူေတြဟာ ေရွ႕ေနေတြလား၊ ေဆးသမားေတြလား ဆိုတာကိုေတာ့ အတိအက် မည္သူမွ် ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ လူေတြက က်န္းမာေရး အခက္အခဲေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ေဆးပညာရွင္ေတြကို အားကိုးၾကပါတယ္။ တရားေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ေရွ႕ေနေတြကို အားကိုးၾကပါတယ္။ ေသေရး၊ ရွင္ေရး၊ ဘ၀ေရး ကိစၥေတြမို႕ ေဆးသမားေတြနဲ႕ ေရွ႕ေနေတြဆိုရင္ အလြန္ေလးစား အားထားၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး တခ်ိဳ႕ ရပ္ကြက္ေလးေတြမွာဆို ေဆးရံု၊ ေဆးခန္း မသြားႏိုင္လို႕ လမ္းေဘး ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကေန ေဆး၀ယ္ေသာက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဒီကြမ္းယာေရာင္းသမားေလးက သိပ္မ်က္ႏွာရတာပဲ။ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသေတြမွာ ေဒါက္တာရမ္းကုေတြ ေပၚထြက္ေနရျခင္း၊ လုပ္စားလို႕ ရေနျခင္းကလဲ ဒီသေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြက ေဆးသမားနဲ႕ ေရွ႕ေနေတြကို ကယ္တင္ရွင္ေတြလို႕ သတ္မွတ္ယူဆထားၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ တခုခု အမွားအယြင္းနဲ႕ ေသသြားတာ၊ တစံုတရာ ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္သြားတာဆိုရင္လဲ “မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာ ေဆးသမား“ ဆိုတာ မရွိပါဘူးေလ ဆိုျပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

ဒီအေတြးအေခၚေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအ၀င္ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳေနာက္က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေလးေတြပါ။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြမွာ အစိုးရရဲ႕ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ အားနည္းေလ့ရွိတယ္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႕ ေဆးရံုကား လွမ္းေခၚဖို႕ မရွိဘူး။ လွမ္းေခၚဖို႕ တယ္လီဖုန္းစတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြကိုေတာင္ လူတိုင္း မသံုးစြဲႏိုင္ဘူး။ က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အာမခံလုပ္ငန္းေတြ မရွိဘူး။ အေရးေပၚလာရင္ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြရွိတဲ့ ေနရာေတြကို သြားၾကရတယ္။ ဒီလိုသြားတာမွာလဲ ေငြေၾကးကုန္က်စရိတ္ ျပႆနာနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသေတြအတြက္ ဘယ္သူက တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္တာ၀န္ ခြဲေ၀သတ္မွတ္မွုေတြ မရွိတာေၾကာင့္ နီးစပ္ရာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းနဲ႕ ဆရာ၀န္ေတြဆီ ေျပးေခၚၾကရတယ္။ တာ၀န္သတ္မွတ္မွဳမရွိတဲ့ အခါမွာက်ေတာ့ လူနာဆီ လိုက္သြားမယ္၊ မလိုက္သြားဘူးဆိုတာက ေဆးပညာရွင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြေပၚမွာ မူတည္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးပညာရွင္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႕ အခန္းက႑က အရမ္းၾကီးမားသေယာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

ျမိဳဳ႕ေတြေပၚမွာ ေဆးရံုေတြသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ ျပည္သူ႕ေဆးရံုေတြဆီ သြားမွာလား၊ အထူးကု ေဆးခန္းၾကီးေတြဆီ သြားမွာလား ဆိုတာက ေငြေၾကးနဲ႕ တိုင္းတာျပီး ဆံုးျဖတ္ၾကရျပန္တယ္။ ျပည္သူ႕ေဆးရံုေတြမွာ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုကုသခံရဖို႕ကလဲ အခက္အခဲေတြ ရွိၾကျပန္ေသးတယ္။ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးေတြ ေရာက္လာျပီး လူနာေတြကို လွည့္လည္ၾကည့္ရွဳတယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လဲ သူတို႕တေတြ ျပန္သြားရင္ သူနာျပဳေတြက အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ လွည့္လည္စစ္ေဆးခ ဆိုတာကို လိုက္ေတာင္းၾကျပန္ေသးတယ္။ တခါ အထူးကုဆရာ၀န္ေတြအၾကားက အျပိဳင္အဆိုင္ ျပႆနာေတြကလဲ ရွိေသးတယ္။ သားဖြားမီးယပ္အထူးကု ႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ျပည္သူ႕ေဆးရံုတခုမွာ အိုဂ်ီေတြ လူနာလုျပီး ၾကားထဲက လူနာေတြ ဒုကၡေရာက္တာေတြလဲ ၾကံဳဖူးေတြ႕ဖူးတယ္။ မိခင္ေလာင္းေတြက ေမြးဖြားခ်ိန္ ဂရုစိုက္ဖို႕ အိုဂ်ီေတြကို သူတို႕ေဆးခန္းမွာ သြားအပ္ၾကရတယ္။ ခြဲေမြးမယ္ဆိုရင္လဲ ေမြးဖို႕ အပ္ၾကတယ္။ ေဆးပညာက်င့္၀တ္အရ မခြဲသင့္တဲ့ လူနာေတြကို ခြဲတာ က်င့္၀တ္နဲ႕ညီလား၊ မညီလားေတာ့ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္ဆရာက ဒီအခ်ိန္ေမြးရင္ ေကာင္းမယ္ တြက္ခ်က္ေပးလို႕ဆိုျပီး အဲဒီအခ်ိန္ေမြးလို႕ ရမလားဆိုျပီး အိုဂ်ီေတြကို အခါသြားေပးတဲ့ လူနာေတြလဲ ရွိေသးရဲ႕။ ေငြေၾကး အေပးအယူ ကိစၥ တည့္သြားလို႕ ခြဲေပးတဲ့ အိုဂ်ီေတြလဲ ရွိရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ေမြးလူနာေတြ ေဆးရံုေပၚေရာက္လာတဲ့အခါ ဒါက ပထမအိုဂ်ီ လူ၊ ဒါက ဒုတိယအိုဂ်ီလူနဲ႕ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေဆးရံုေရာက္လာရင္လဲ သူနာျပဳေတြက ရိုးရိုးေရာက္လာတဲ့ ေမြးလူနာလား၊ ဘယ္မမ အိုဂ်ီရဲ႕ ေမြးလူနာလား ဆိုတာေတြ ေမးၾကရတယ္။ ဂ်ဴနီယာေဒါက္တာေလးေတြ၊ ေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ သားဖြားသင္တန္းသူေတြမ်ား မမအိုဂ်ီရဲ႕ လူနာေတြကို သြားမကိုင္လိုက္ေလနဲ႕။ မီးပြင့္ေတြ ေတာက္သြားႏိုင္တယ္။ တကယ္ျဖစ္သင့္တာက သားဖြားရ လြယ္ကူသူေတြဆို သားဖြားဆရာမေတြက ေမြးလိုက္ျပီး၊ တကယ္ခက္ခဲျပီး လိုအပ္တဲ့ ေက့စ္ေတြကိုမွ အထူးကုေတြက ကိုင္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ျမိဳ႕ၾကီး ေဆးရံုေတြမွာကေတာ့ အဲလိုပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တခါတေလ အပ္ထားတဲ့ အိုဂ်ီက ပိုက္ဆံပိုရတဲ့ အထူးကုေဆးခန္းက လူနာကို ဦးစားေပးလိုက္လို႕၊ ဒီဘက္ေဆးရံုမွာကလဲ ဆရာ၀န္ငယ္ေလးေတြက မမအိုဂ်ီလူနာကို မကိုင္ရဲလို႕နဲ႕ ျပႆနာတက္ေနၾကတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။

ဒီၾကားထဲ “ၾကက္တူေရြးေတာ္ေတာ္၊ မယ္ေဘာ္က ခပ္ကဲကဲ“ ျဖစ္ေနတာေတြကလဲ ရွိတတ္တယ္။ “က်ြန္မသားေလးက၊ သမီးေလးက ဘယ္အိုဂ်ီနဲ႕ ေမြးတာေလ“ ဆိုျပီး အျပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကတာ။ ဒီအထဲမွာ က်ြန္မ မိဘေတြလဲ ပါပါတယ္။ က်ြန္မအေမကဆို “သမီးေလးကို ေမြးတုန္းကေလ မမအိုဂ်ီ------က ေမြးေပးတာ။ သူက အဂၤလန္ျပန္ေလ။ အမ္အာစီအိုဂ်ီ---------“ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လာေျပာတတ္တာကလား။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ နားေထာင္တာေပါ့။ ၾကီးလာေတာ့ ျပန္ေမးမိလာတယ္။ “သမီးကိုေမြးတုန္းက normal delivery ပဲ မဟုတ္လား အေမ။ အိုဂ်ီနဲ႕ ေမြးေမြး၊ အရပ္တည္းက သားဖြားဆရာမနဲ႕ပဲ ေမြးေမြး၊ ဘယ္သူကပဲ ေမြးေပးေပး သမီးလူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာေအာင္ ကူညီေပးခဲ့သူတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးက တူတူပဲ။ လူသားတေယာက္ ျဖစ္တည္လာမွဳနဲ႕ အဲဒီလူသားတေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဘယ္သူေမြးေပးတယ္ဆိုတာက အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္သလား“ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဒုတိယႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ က်ြန္မေမေမ့ကို ျပန္ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္ကာလေတြမွာတုန္းက “ဘယ္သူလုပ္တယ္ လုပ္တာထက္ အလုပ္ျပီးေျမာက္မွဳက အဓိက က်တယ္ဆိုတာ၊ ဘယ္သူေျပာတယ္ ဆိုတာထက္ ေျပာတဲ့ စကားက အဓိက က်တယ္“ ဆိုတဲ့ ဒႆနကို က်ြန္မသိတတ္ နားလည္ေနခဲ့ျပီ။ စကားတခြန္းရဲ႕ မွန္ကန္မွဳကို ေလ့လာသံုးသပ္ရာမွာ ဘယ္သူေျပာတယ္ ဆိုတာထက္ ဒီစကားထဲက မွန္ကန္တဲ့ အခ်က္အလက္ ဘယ္ေလာက္ပါမယ္၊ ခံစားခ်က္နဲ႕ ေျပာတာက ဘယ္ေလာက္ပါမယ္၊ သံုးသပ္ခ်က္က ဘယ္ေလာက္ပါမယ္၊ ရပ္တည္တဲ့ standpoint ၊ ဘက္လိုက္မွဳရွိမရွိ ဆိုတာေလးေတြကို စဥ္းစားဖို႕ အရင္သင့္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ပါေမာကၡေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ ေျပာတိုင္းလဲ အျမဲ မမွန္ႏိုင္သလို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရသူေတြ၊ ပညာမဲ့ေတြက ေျပာတာကို မမွန္ႏိုင္ဘူးလို႕လဲ သံုးသပ္လို႕ မရဘူး။ အေရးၾကီးတာက မွ်မွ်တတ သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႕ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တရားမွ်တမွဳဆိုတဲ့ စကားလံုးက လူ႕ေလာကထဲမွာ ေပၚထြက္လာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အာဏာ၊ ပညာ၊ ဥစၥာပစၥည္းရွိသူေတြနဲ႕ အာဏာမဲ့၊ ပညာမဲ့၊ ပစၥည္းမဲ့ေတြအၾကားမွာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ မွန္ကန္တဲ့ တရားစီရင္ေရး စနစ္ ဟာ အလြန္ပဲအေရးၾကီးလွတယ္။ ကြာဟမွဳေတြမွာ အသာစီးရသူေတြက အႏိုင္မပိုင္းႏိုင္ဖို႕ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ စနစ္ကသာ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုတရားမွ်တမွဳနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္တဲ့ စနစ္ေတြ ရွိလာဖို႕အတြက္ တိုးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ၀န္ေဆာင္မွဳ ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အခန္းက႑ကို တိုးျမွင့္လာၾကတယ္။ ဥပမာ- ေဆးပညာရွင္ေတြဆီမွာ ဆိုရင္လဲ မေသေသာ ေဆးသမားလို႕ မ်က္စိမွိတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနလို႕ မရဘူး။ သူ႕ရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ မေသသင့္ပဲ ေသတာဆိုရင္ သူ႕မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေဆးပညာရွင္ေတြနဲ႕ လူနာအၾကားမွာ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မွဳဆိုတာ ရွိတဲ့အတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ေဆးပညာရွင္ေတြဟာ ျပည္သူ႕ေဆးရံုေတြမွာဆိုရင္ အစိုးရဆီက လခ ယူထားတယ္။ အထူးကုေဆးရံုေတြမွာဆိုရင္ အထူးကုေဆးရံုေတြက သတ္မွတ္တဲ့ ေစ်းႏွုန္းထဲကေန ေ၀စုေကာ္မရွင္ျပန္ယူထားတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳ ေပးရမယ့္ လူနာေတြက ျပည္သူ႕က်န္းမာေရးဘတ္ဂ်က္အတြက္ အစိုးရကို အခြန္ေဆာင္ထားတယ္။ အထူးကုေဆးရံုမွာဆိုရင္လဲ က်သင့္တဲ့ ေငြကို ရွင္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုက္တန္တဲ့ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳကို သူတို႕မွာ ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။ အမွားအယြင္းျဖစ္လာရင္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း နည္းလမ္းေတြအတိုင္း တိုင္တန္းအေရးယူေစမွဳ ျပဳလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။

ဒီလိုပဲ။ ပါေမာကၡနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြမွာလဲ ပါေမာကၡက ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရး၀န္ေဆာင္မွဳေပးဖို႕ တကၠသိုလ္ကေန လစာယူထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ပညာေရး၀န္ေဆာင္မွဳအတြက္ တကၠသိုလ္ကို ၀န္ေဆာင္ခ ေပးထားတယ္။ ဆရာေတြဘက္က လိုက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က လိုက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းေတြကို တကၠသိုလ္က ခ်မွတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားက စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေဖာက္ရင္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရ အေရးယူရမယ္။ ဆရာဘက္က ေဖာက္ဖ်က္ရင္လဲ ေက်ာင္းသားက complaint တက္ရမယ္။ ဆရာမို႕ ရိုေသေလးစားပါတယ္ေတြ ဘာေတြနဲ႕ ေတြးေခၚစရာ မလိုအပ္ဘူး။ တဦးနဲ႕ တဦးပတ္သက္မွဳဟာ အေပးအယူအေနနဲ႕ ပတ္သက္မွဳပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုပဲ။ တျခားသက္ဆိုင္ရာ ရံုးဌာနေတြမွာလဲ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို ၀န္ေဆာင္မွဳ ေပးရတာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူလူထုဘက္ကေနလဲ ဒီလိုျပည္သူ႕၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လုပ္ခ လစာေတြအတြက္ အခြန္ေပးေဆာင္မွဳေတြ ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ စီးပြားေရးမွာ တဘက္တလမ္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ထားမွုေတြ ရွိတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြဘက္ကလဲ ျပည္သူလူထုကို ၀န္ေဆာင္ေပးဖို႕ လုပ္ခလစာေတြ ယူထားတယ္။ ဒီအတြက္ ၀န္ေဆာင္မွဳ မလြဲမေသြ ေပးရမယ္။ ဒီလိုပဲ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဆိုရင္လဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး တာ၀န္ယူထားတယ္။ ဒီအတြက္ ဒီ၀န္ေဆာင္မွဳကို တာ၀န္ေက်ျပြန္ရမယ္။ ဆရာ၀န္မို႕ ေဆးပညာ တတ္တယ္ဆိုျပီး ျပည္သူကို မတရားလုပ္ခြင့္ မရွိေစရဘူး။ အစိုးရေခါင္းေဆာင္မို႕ ဥပေဒမဲ့ လုပ္ခြင့္မရွိေစရဘူး။ ၀န္ထမ္းမို႕၊ အရာရွိမို႕ဆိုျပီး အာဏာျပမွဳ မရွိေစရဘူး။ ေရွ႕ေနမို႕ဆိုျပီး အမွဳသည္ကို လိမ္ညာအက်ိဳးယုတ္ေစမွဳ မရွိေစရဘူး။ တရားသူၾကီးမို႕ဆိုျပီး မမွန္မကန္ အမိန္႕ခ်လို႕မရဘူး။ ဒီလိုေတြ လုပ္လာရင္လဲ ျပည္သူလူထုမွာ မတရားမွဳကို ေခါင္းငံု႕မခံပဲ ကိုင္စြဲထားႏိုင္တဲ့ တရားမွ်တမွဳဆိုင္ရာ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြ ရွိရမယ္။ ဒါဟာ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ထြက္ေပၚေနတဲ့ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွုဆိုင္ရာ သေဘာတရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ြန္မတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ သေဘာတရားေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနသေရြ႕ ျပႆနာေတြဟာ တက္ေနဦးမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး ၀န္ေဆာင္မွုကို ျပည္သူလူထုထံ ေပးရမယ့္ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ယူထားတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳ ေပးရမယ့္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဆိုျပီး ဥပေဒအထက္မွာ ေနၾကတယ္။ မတရားမွဳေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ စစ္အရာရွိဦးထုပ္ကို ကားေပၚ တင္ထားရင္ မီးပြိဳင့္နီျဖတ္ေမာင္းလဲ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က မတားရဲဘူး။ ဘယ္ေလာက္အေျခအေနဆိုးေနျပီလဲ ဆိုရင္ စစ္ဗိုလ္ကို လူမိုက္ငွားတဲ့ အဆင့္အထိ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးအရ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရင္ သက္ေသဆိုျပီး စစ္ဗိုလ္ေတြ ေခၚလာၾကတာေတြ ရွိေသးတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြကို အာဏာရွင္နဲ႕ နီးစပ္သူေတြကသာ လက္၀ါးၾကီး အုပ္ထားၾကတယ္။ ရာဇ၀တ္မွဳေတြမွာေတာင္ ပါ၀င္ပတ္သက္သူေတြဟာ အာဏာရွင္နဲ႕ နီးစပ္ပတ္သက္ရင္ ဥပေဒဘက္ေတာ္ သား ေတြက စကားေတာင္မဟရဲၾကဘူး။

တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ၀န္ေဆာင္ေပးရတဲ့ ျပည္သူ႕ရဲေတြ၊ တရားရံုးေတြကလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းကလဲ ပုလိပ္အဖြဲ႕ကို ဆိုရင္ ပလိပ္ေရာဂါဆိုးနဲ႕ေတာင္ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကတယ္။ “ရံုးေရာက္၊ ဂတ္ေရာက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး“ ဆိုတဲ့ စကားေတြက အဲဒီေခတ္ကတည္းက ေပၚထြက္လာတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းေခတ္ ေရာက္ေတာ့လဲ ဒါေတြက မေပ်ာက္သြားဘူး။ တကယ္ကေတာ့ ရံုးေတြ၊ ဂတ္ေတြဟာ ျပည္သူေတြကို အမွန္တကယ္ ၀န္ေဆာင္မွဳ ေပးေနရင္၊ တရားမွ်တမွဳ ေဆာင္က်ဥ္းေပးေနရင္ အမွန္တရားကို လက္ကိုင္ျပဳထားသူေတြအတြက္ ေၾကာက္စရာ လန္႕စရာ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားအတြက္ ရင္ဆိုင္ရဲရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ရဲေတြ၊ စစ္တပ္ေတြတင္မကပဲ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းေလာကမွာကလဲ ျပႆနာက အဖံုဖံု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို သက္ဆိုင္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ေပးဖို႕ တာ၀န္ရွိသူေတြျဖစ္တယ္။ အိုးအိမ္ငွာနက အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနသူေတြဆီ အိုးအိမ္ေတြ ေရာက္သြားေအာင္ စီမံေပးရမယ္။ အခြန္ရံုးက မွန္ကန္တဲ့ အခြန္ႏွဳန္းထားတြက္ခ်က္မွဳကို လူထုဆီ ပံ့ပိုးေပးရမယ္။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ၊ ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ ေတြက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳေတြကို စနစ္တက် ထမ္းေဆာင္ရမယ္။ လူထုက တေလးတစားဆက္ဆံရမယ္။ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူဆိုတာ ရပ္ရြာလူၾကီးဆိုျပီး ရပ္ရြာက ကိုးကြယ္ထားရမယ့္ လူမဟုတ္ဘူး။ ရပ္ကြက္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ သူေတြသာျဖစ္တယ္။ ရံုးေတြသြားရင္ ျပည္သူလူထုက ၀န္ထမ္းေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသျပေနစရာ မလိုအပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသား ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံစားထိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ခက္တာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒါေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳေပးရမယ့္ လူေတြကို ၀န္ေဆာင္မွဳ ရပိုင္ခြင့္ ရွိသူေတြက “ဆရာရယ္။ ဒါေလးျပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါေနာ္။ ဒါက ဆရာ့အတြက္ လက္ဘရည္ဖိုး“ ဆိုျပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနၾကရျပန္တယ္။

စည္ပင္သာယာကိစၥေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ အမွန္က သက္ဆိုင္ရာ ဌာနေတြက ဒါအတြက္ အခြန္ေကာက္ျပီးရင္ စည္ပင္ကလဲ သူတို႕လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ပဲ ရွိတယ္။ ဒီအထဲမွာမွ တာ၀န္မေက်ပဲ အမွိဳက္ပံုေတြ ျဖစ္လာရင္ စည္ပင္က လူေတြကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးျပီး ေခၚရွင္းခိုင္းရတယ္ ဆိုတာကလဲ ရွိေသးတယ္။ စည္ပင္ဘက္ကလဲ လူေတြ အမွိဳက္ကို စနစ္တက် စြန္႕ပစ္ေအာင္ ပညာေပးရမယ္။ ပညာေပးလို႕မွ မလိုက္နာရင္ အေရးယူရမယ္။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ေနာက္ဆံုး မဆီမဆိုင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ဆိုျပီး အမွိဳက္သန္႕ရွင္းေရး ပြဲေတြ လုပ္တာက ရွိေသးတယ္။ မရွဳပ္တဲ့ အလုပ္ကို အလကားေနရင္း ရွဳပ္ေနၾကတယ္။ တကယ္က သူ႕တာ၀န္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ ေက်ျပီးရင္ အပိုအလုပ္ေတြ ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုအပ္ဘူး။

ဒီလိုပဲ။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဆိုတာကလဲ သူရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ အျပည့္အ၀ ေပးရမယ္။ ဒါဟာ တာ၀န္တရပ္သာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ အျပည့္အ၀ေပးျပီး ျပင္ပအခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္သင္တာမ်ိဳးက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနအရ လက္ခံေပးလို႕ ရေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ပဲ က်ဴရွင္မွာမွ ေကာင္းေကာင္းသင္တာေတြ၊ က်ဴရွင္မတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို အတန္းထဲမွာ ျငိဳျငင္တာေတြ၊ က်ဴရွင္မွာ ေမးခြန္းၾကိဳထုတ္ ေပးတာကက်ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ယူထားတဲ့ တာ၀န္မေက်တာပဲျဖစ္တယ္။ ဆရာေကာင္းတာေတြ၊ မေကာင္းတာေတြ၊ က်င့္၀တ္ေတြကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တာ၀န္ယူမွဳနဲ႕ တာ၀န္ေက်ပြန္မွုကို ဆိုလိုေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလခေလာက္နဲ႕ ေလာက္မွ မေလာက္တာ လို႕ ေျပာစရာရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေနအရ ဒါက အမွန္တရားပဲ။ ဒီလိုဆို ဒီလခနဲ႕ အလုပ္ကို မလုပ္ပဲ ျပင္ပမွာ က်ဴရွင္သင္စားလို႕လဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒီအလုပ္ကို လက္ခံျပီး လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအလုပ္ရဲ႕ တာ၀န္ကို ေက်ျပြန္ရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ က်ြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာက ဒီလို၀န္ေဆာင္မွု သေဘာတရားေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာသမားဆိုေတာ့ မွားတာေတြ လုပ္ေနမွန္းသိတဲ့ မိဘေတြကလဲ မေျပာရဲၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ မေ၀ဖန္ရဲၾကဘူး။ အမွန္ကေတာ့ ဒီေက်ာင္းကေပးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွုကို လာယူတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းက ေပးအပ္မယ္ဆိုတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳ အျပည့္အ၀ မရရင္ complaint တက္ပိုင္ခြင့္ ရွိကိုရွိတယ္။

တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္မွာလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ က်ြန္မတို႕ လက္ထက္မွာတုန္းက ေျဗာင္ၾကီးကို က်ဴရွင္မွာ ေမးခြန္းေတြ ေအာက္ေပး၊ အေျဖေတြ ေအာက္ေပး၊ စာေမးပြဲနီးလာေတာ့ အုပ္စုေလးေတြ ဖြဲ႕ျပီး ေရႊဆြဲၾကိဳးကန္ေတာ့ခိုင္းတဲ့ ဆရာမေတြပါ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ေရႊဆြဲၾကိဳးေတာင္ ဘယ္ဆိုင္က ဆြဲၾကိဳးမွ ဆိုတာကလဲ ပါေသးတယ္။ ဒီကိစၥ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာေတာ့ “ထားလိုက္ပါ သမီးရယ္။ ဆရာဆိုတာ မျပစ္မွားေကာင္းဘူး“ တဲ့။ က်ြန္မက ဆရာဆိုတာကို ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာဆိုတာနဲ႕ပဲ သူ႕လုပ္ရပ္မွန္သမွ် မွန္တယ္လို႕ ေထာက္ခံေနစရာ မလိုအပ္ဘူး။ သူေျပာသမွ် အမွန္ေတြလို႕ ေခါင္းညိတ္ေနစရာ မလိုအပ္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းကို သြားတက္မွဳမွာ က်ြန္မဘက္က အခ်ိန္၊ အားထုတ္မွဳနဲ႕ ေငြကုန္တယ္။ ဒါက က်ြန္မလိုခ်င္တဲ့ ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳကို ရဖို႕ျဖစ္တယ္။ ပညာဆိုတာကို တတ္ဖို႕ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအတြက္ က်ြန္မနဲ႕ ေက်ာင္းနဲ႕အၾကားမွာ ပညာ၀န္ေဆာင္မွဳ အေပးအယူ contract ရွိတယ္။ ေက်ာင္းက ဒီလို၀န္ေဆာင္မွဳေပးမယ္ဆိုျပီး က်ြန္မဆီက ေငြယူထားတယ္။ အခ်ိန္ေတာင္းထားတယ္။ ဒီေငြေတြရယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ရယ္ကေန ေက်ာင္းလည္ပတ္တယ္။ ဆရာေတြကို ပညာေရး၀န္ေဆာင္မွုေပးရမယ္ဆိုျပီး ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းက ခန္႕ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတြကလဲ လိုအပ္တဲ့ တာ၀န္ေက်ျပြန္မွဳ ရွိရမယ္။ ဒါကို က်ြန္မမိခင္ကို က်ြန္မျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေဆးပညာရွင္နဲ႕ လူနာအၾကားမွာကလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ သေဘာတရားေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က က်န္းမာေရးအခြင့္အလမ္းဆိုတာ လူတိုင္း ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ ေမြးရာပါ အခြင့္အလမ္းပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳကို အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူထုက အစိုးရကို အခြန္ေပးျပီး အခြန္ေငြကေန က်န္းမာေရးဘတ္ဂ်က္ခ်ျပီး အခမဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳျပဳတာေတြတို႕၊ က်န္းမာေရးအာမခံလုပ္ငန္းေတြကို လူေတြက ပိုက္ဆံေပးရျပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အခါ ကုန္က်စရိတ္ကို အာမခံလုပ္ငန္းေတြက ျပန္ေပးတာတို႕ ဆိုျပီး ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးပညာရွင္ေတြနဲ႕ ေဆးကုသခံသူေတြအၾကားမွာ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ contract ရွိတယ္။ လူေတြေသတိုင္းလဲ ေဆးပညာရွင္ အမွားလို႕ ေျပာလို႕ မရႏိုင္သလို၊ လူေတြ ရွင္သြားတိုင္းလဲ ေဆးပညာရွင္က အသက္ကယ္တာလို႕ခ်ည္းပဲ ေျပာေနလို႕မရဘူး။ က်ြန္မအေမမွာ သူက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္ တခါတရံမွာ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကဲကဲ ကိစၥေလးေတြ ရွိေပမယ့္ က်ြန္မ ႏွစ္သက္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ တခ်ိဳ႕လဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ေတြမွ ျမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္က ရြာေတြကေန လူနာလာေခၚရင္လဲ အ၀တ္ေကာက္လဲျပီး လိုက္တတ္တဲ့အက်င့္၊ သူအင္မတန္ ႏွစ္သက္တဲ့ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလးေတြ စီးလို႕ မရလို႕ ဖိနပ္ကိုင္ျပီးသြားရလဲ လူနာအတြက္ဆိုရင္ ဖိနပ္ကိုင္ျပီး ေျခဖ၀ါးခ်ည္းသြားရလဲ သြားတဲ့အက်င့္နဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ မသတ္မွတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ပဲ။ ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႕ သူလုပ္သင့္တယ္လို႕ ထင္တာကို ဘာေမွ်ာ္ကိုးမွုမွမရွိပဲ သူလုပ္ေပးတာျဖစ္တယ္လို႕ သူအျမဲတမ္း ေျပာေလ့ရွိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရြာတရြာက လူနာမိသားစုက အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ပါဆိုျပီး ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီး တခိုင္ကိုခ်၊ ဆန္ေလးျပည္ေလာက္ အိတ္ေလးဆြဲျပီး လာကန္ေတာ့တယ္ ဆိုတုန္းက ျပန္ေျပာတဲ့စကား။ “က်ြန္မတို႕ ဆရာ၀န္ေတြကို အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ေတြလို႕ သတ္မွတ္လို႕ မရဘူးေလ။ အဲလိုသာ သတ္မွတ္စတမ္းဆို ေဆးရံုမွာ ေသတဲ့ လူနာေတာင္ ရွိပါဦးမလား။ လူနာရဲ႕ကံရယ္၊ အခ်ိန္မွီလာေခၚေပးတဲ့ ဦးေလးတို႕ မိသားစုရယ္၊ က်ြန္မရဲ႕ ေဆးပညာအတတ္ရယ္ ေပါင္းစပ္သြားလို႕ပါ။ ေဒၚေဒၚ က်ြန္မကို ေက်းဇူးတင္မေနနဲ႕။ မိသားစုကို ေက်းဇူးတင္“ တဲ့။ က်ြန္မမွာ က်ြန္မအေမကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ျပီး ခ်စ္လိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ သူအမွန္ကို ဆိုတယ္ေလ။ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ရ နည္းလား ဆိုျပီး ေက်းဇူးမတင္တင္ေအာင္ ထိုင္ေျပာေနတာမွ မဟုတ္တာပဲ။

က်ြန္မအေဖနဲ႕က်ေတာ့ ဒီလိုကိစၥနဲ႕ပဲ ပတ္သက္ျပီး စိတ္အခန္႕မသင့္ ျဖစ္ၾကရဖူးတယ္။ ေဆးပညာ ကိစၥနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေက်းဇူးရွင္ ဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႕။ တရက္ေတာ့ က်ြန္မက အေဖ့ဆီ သြားေတြ႕ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ လူတစုက သူ႕ကို ကန္ေတာ့ေနၾကတယ္။ က်ြန္မအရြယ္ေကာင္မေလး တေယာက္က ဘဘလို႕ ေခၚလို႕။ မဆီမဆိုင္ လက္ေအာက္မွာ တကယ္အလုပ္လုပ္သူလဲ မဟုတ္ပဲ တကယ္ အလုပ္လုပ္ေနသူရဲ႕ ဇနီးကလဲ “က်ြန္မတို႕ဆီမွာ အစ္ကိုၾကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေတြက အမ်ားၾကီးပါ“ ဆိုျပီး အေပၚယံက သကာရည္ေလာင္း၊ စိတ္ထဲက မပါတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးနဲ႕ အေျပာေကာင္းလို႕။ အေဖကလဲ မိန္႕မိန္႕ၾကီး ထိုင္လို႕။ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးအျဖစ္ ၾသ၀ါဒေတြ ေျခြေနလိုက္တာ။ တေယာက္က တေယာက္ထက္ ရာထူးပိုၾကီးတာ၊ အရင္ေစာေမြးလို႕ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ားတာနဲ႕ပဲ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ ကိုယ္ သက္ဆိုင္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အေပၚမွာ သြားကန္ေတာ့ေနစရာ လိုအပ္သလား။ “အသက္တရက္တမနက္ ၾကီးလို႕ ကန္ေတာ့ရမယ္“ လို႕ တြင္တြင္ၾကီး လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာေနသူေတြက လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနတဲ့ အဖိုးအိုၾကီးေတြ၊ သခ်ၤိဳင္းက သုဘရာဇာအိုၾကီးေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မ်ား သြားထိုင္ကန္ေတာ့ၾကဖူးလဲ။ အသက္ၾကီးရင္ ကန္ေတာ့ရမယ္ ဆိုတာက ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳေပးေနတဲ့ အသက္ၾကီးသူေတြအတြက္ပဲလား။ ဒါဆိုလဲ အသက္ၾကီးလို႕ ကန္ေတာ့တာ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးျပဳေနလို႕ ကန္ေတာ့တယ္လို႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆိုလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။ ဒီေနရာမွာ ကန္ေတာ့ခံသူကလဲ စဥ္းစားစရာရွိတာက ကိုယ္က ကိုယ့္လုပ္သက္နဲ႕ကိုယ္ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေရးရာထူးရေနလို႕ ဒီရာထူးနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ တာ၀န္ကို လုပ္ေနတာ၊ ကိုယ္စီမံခန္႕ခြဲေနရသူေတြကလဲ သူတို႕ရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ဆိုင္တဲ့ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတာ။ ဘာဆိုင္လို႕ ရာထူးၾကီးတာနဲ႕ အကန္ေတာ့ခံျပီး ေက်းဇူးရွင္ သတ္မွတ္ခံခ်င္ ေနၾကရတာလဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါက စခဲ့မွန္းမသိတဲ့ ဒီထံုးတမ္းစဥ္လာၾကီးကေတာ့ ျမန္မာေတြဆီမွာ အရိုးကို စြဲလို႕။ ေနာက္ဆံုး န၀တ၊ နအဖ ေခါင္းေဆာင္ေတြေတာင္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အကန္ေတာ့ ခံပြဲေတြ လုပ္ကုန္ၾကပါေရာလား။

ကိုယ့္ဟာကို ေလးစားစရာေတြ႕လို႕ ကန္ေတာ့ခ်င္လြန္းလို႕ ကန္ေတာ့တာ၊ ေက်းဇူးရွင္သတ္မွတ္တာေတြကို မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ ဆိုလိုေနတာမဟုတ္ပါ။ စိတ္ထဲက မပါပဲ အစဥ္အလာအရ လုပ္ေနၾကတာေတြကေတာ့ ၾကာလာရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေကာင္းလွတာေတာ့ မဟုတ္။ အက်ိဳးလိုလို႕ ေညာင္ေရေလာင္းတာေတြ သိပ္မ်ားလာျပီး၊ ရာထူးတက္လမ္းအခြင့္အလမ္းေတြဟာ အရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္တာ မဟုတ္ပဲ အထက္လူၾကီးေပၚ မူတည္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ထုတ္လုပ္မွဳစြမ္းအားကို ထိခိုက္တယ္။ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ပ်က္စီးလာတတ္တယ္။ ငယ္စဥ္ကာလမွာလဲ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို လက္ေဆာင္ပ႑ာေပး ကန္ေတာ့၊ အလုပ္လုပ္စဥ္ကာလမွာ အထက္လူၾကီးေတြကို တံစိုးလက္ေဆာင္ေပး ကန္ေတာ့နဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ အရိုအေသေပးမွဳမဟုတ္ပဲ အခြင့္အေရး ရလိုမွဳနဲ႕ အရိုအေသ ေပးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ လူေတြ ပါ၀င္ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ အေပါင္းလကၡဏာ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။

ေဆးပညာရွင္ေတြနဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ က႑အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ၾကရေအာင္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္က က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွု အျပည့္အ၀ ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူနာေတြ က်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာတယ္ဆိုတာမွာ ေက်းဇူးရွင္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က်န္းမာေရးစနစ္၊ အခြန္ထမ္းျပည္သူလူထု၊ က်န္းမာေရးဘတ္ဂ်က္ခြဲေ၀မွဳပံုစံ၊ အေရးေပၚ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာ၊ အေရးေပၚဖုန္းကို ကိုယ္တိုင္ဖုန္းဆက္တာ မဟုတ္ရင္ ဆက္ေခၚေပးတဲ့ မိသားစု၀င္၊ သူငယ္ခ်င္း၊ တက္စီနဲ႕သြားတာဆိုရင္ တက္စီေမာင္းသူ၊ ဘတ္စ္နဲ႕သြားရင္ ဘတ္စ္ေမာင္းသူ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳမွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္တဲ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ၊ ဓာတ္ခြဲပညာရွင္၊ ေဆးရံုသန္႕ရွင္းေရးသမား၊ ေဆး၀ါးျပည့္စံုမွု၊ ေဆး၀ါးေတြ ေဆးရံုမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ထုတ္ေပးတဲ့ ေဆး၀ါးထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ ေဆးစတိုခန္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ ဘယ္လိုေရာဂါကို ဘယ္လိုေဆး၀ါးနဲ႕ ကုသသင့္တယ္ဆိုတာ တီထြင္ေပးခဲ့တဲ့ ေဆးပညာရွင္ၾကီးေတြ၊ ဒီဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြက ဆရာေတြ၊ ေဆးပညာစာအုပ္ေရးသားခဲ့သူေတြ တသီသတန္းၾကီးပဲ ျဖစ္တယ္။ အားလံုးက ကိုယ္ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကလို႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳ ယႏၱရားၾကီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လည္ပတ္ေနတာသာျဖစ္တယ္။ တဦးတေယာက္တည္းရဲ႕ စြမ္းအားေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီယႏၱရားထဲ ပါသူေတြအားလံုးဟာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ေပးေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ လူတေယာက္အေနနဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳကို ခံစားခြင့္ရွိတယ္၊ အခြန္ထမ္းျပည္သူ တေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ထိုက္သင့္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ရသင့္တဲ့အတြက္ ဒီ၀န္ေဆာင္မွဳရဲ႕ စားသံုးသူ ျဖစ္လာရတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က တာ၀န္ယူတဲ့ ေဆးရံုေတြမွာ မဟုတ္ပဲ တျခားပုဂၢလိက ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းမွာဆို ပိုရွင္းတယ္။ ဒါက ေစ်း၀ယ္သလိုပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မွဳဆိုတဲ့ ကုန္ပစၥည္းလိုခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ ေငြေပးတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ဆရာမေတြဘက္က က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မွဳ ကုန္ပစၥည္းကို ေရာင္းတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုတာက ကိုင္တြယ္လို႕ရတဲ့ အေကာင္အထည္ျပ မဟုတ္တဲ့အတြက္ မၾကိဳက္လို႕ ဆိုျပီး ျပန္လဲလို႕မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ေဆာင္မွဳ မေကာင္းရင္ေတာ့ စားသံုးသူတေယာက္အေနနဲ႕ Complaint တက္ခြင့္ရွိရမယ္၊ ေလ်ာ္ေၾကး ေတာင္းခြင့္ရွိရမယ္၊ ထိခိုက္နစ္နာမွဳရွိရင္ တရားဥပေဒနဲ႕အညီ ေျဖရွင္းခြင့္ရွိရမယ္။

စားေသာက္ဆိုင္တခုမွ စားပြဲထိုးရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွုကို မေက်နပ္တဲ့အခါ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကို တိုင္တန္းၾကတယ္။ ရံုးငွာနဆိုင္ရာတခုခုမွာ ၀န္ထမ္းရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွဳကို မေက်နပ္တဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းနဲ႕အညီ တိုင္တန္းမွဳ ျပဳရမယ္။ ေက်ာင္းဆရာမရဲ႕ Professional Misconduct ကို သက္ဆိုင္ရာ ပညာေရးဌာနေတြဆီ တိုင္ရမယ္။ ျပည္သူ႕ေဆးရံုမွာဆိုရင္လဲ ေဆးရံုအၾကီးအကဲကို တိုင္တန္းရမယ္။ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနကို တိုင္တန္းရမယ္။ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲဲ႕ျပီး စစ္ေဆးရမယ္။ လိုအပ္သလို အေရးယူတာေတြ လုပ္ရမယ္။ ပုဂၢလိကေဆးရံုမွာဆိုရင္လဲ သက္ဆိုင္ရာ ေဆးပညာရွင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး တရား၀င္တိုင္ၾကားမွဳျပဳလုပ္ရမယ္။ ပုဂၢလိက ေဆးရံုက စံုစမ္းေရးဘုတ္အဖြဲ႕ဖြဲ႕ျပီး စစ္ေဆးမွဳလုပ္ဖို႕လိုတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူနာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး၊ ေဆးပညာရွင္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမွဳ၊ မေတာ္တဆျဖစ္မွဳေၾကာင့္ ထိခိုက္နစ္နာမွုရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီလူနာကို က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မွဳေပးတာက ပုဂၢလိက ေဆးရံုျဖစ္လို႕ပဲ။ ေဆးရံုနဲ႕ လူနာအၾကားမွာ ၀န္ေဆာင္မွဳ contract ရွိတယ္။ ေဆးရံုနဲ႕ ေဆးပညာရွင္အၾကားမွာလဲ အလုပ္ခန္႕ထားမွဳနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ contract ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာ္မရွင္စား contract ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိတယ္။ ဒါကို ခ်ိဳးေဖာက္မွဳ ျပဳတဲ့အခါမွာ Medical Negligence ျဖစ္မွဳဟာ တရားမမွဳ ေျမာက္တယ္။ တခါတရံမွာ ရာဇ၀တ္မွဳ ေျမာက္တာလဲ ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နစ္နာတဲ့ လူနာရွင္ဘက္က လုိအပ္တဲ့ ဥပေဒေရးရာ ကိစၥရပ္ေတြကို က်ြမ္းက်င္နားလည္သူေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။

အခုတေလာ ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ခြဲစိတ္မွု အမွားအယြင္းကေန လူေသဆံုးမွဳျပႆနာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အင္တာနက္အြန္လိုင္းေပၚမွာ အေတာ္ကို သတင္းေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနတယ္။ ဒီကိစၥကို ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြကို ေတြ႕ျမင္ရမွာျဖစ္တယ္။ ေဆးရံုက က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ေငြနဲ႕ေရာင္းတယ္။ လူနာရွင္ဘက္က ေဆးရံုကို ေဆး၀ါးကုသ စရိတ္ေပးရတယ္။ တနည္းဆိုရင္ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ၀ယ္ယူတယ္။ ေဆးရံုက ေဆးပညာရွင္ေတြကို လုပ္ခ (သို႕မဟုတ္) ေကာ္မရွင္ေပးျပီး ေဆးပညာအသံုးခ်ခိုင္းထားတယ္။ ဒီအတြက္ ေဆးရံုနဲ႕ လူနာရွင္အၾကားမွာ၊ ေဆးရံုနဲ႕ ေဆးပညာရွင္ေတြအၾကားမွာ contract ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ လူနာေသတယ္။ ဒီလို လူနာေသမွဳဟာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ခြဲစိတ္မွဳအမွားအယြင္းေၾကာင့္လို လူနာရွင္ဘက္က မီဒီယာကေနတဆင့္ ထုတ္ေဖာ္စြပ္စြဲထားတယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး မီဒီယာရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြက မမွ်တဘူးလို႕ သံုးသပ္သူေတြလဲ ရွိတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေရးသားထားခ်က္ေတြမွာ လူနာရွင္ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြကို ကိုးကားထားတယ္။ ဒီေတာ့ တဘက္တည္းအျမင္လို႕လဲ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဆိုရေအာင္ မီဒီယာဘက္က သက္ဆိုင္ရာေဆးခန္းနဲ႕ ဆရာ၀န္ကို ဆက္သြယ္ခဲ့တာ မရွိဘူးဆိုတာေသခ်ာမွ တဘက္သတ္လို႕ ဆိုႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

တကယ္လို႕ မီဒီယာဘက္က ဆက္သြယ္ေမးျမန္းျပီးမွ သက္ဆိုင္တဲ့ ေဆးခန္းနဲ႕ ဆရာ၀န္ေတြက လိုအပ္တဲ့ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားမွဳ၊ ျငင္းဆိုမွဳ ဘာမွ မလုပ္တာဆိုရင္ေတာ့ မီဒီယာရဲ႕ ကိုးကားေရးသားခ်က္ကို ဘက္လိုက္တယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္ကို လူသတ္မွဳ တရားခံအေနနဲ႕ ေရးသားျဖန္႕ေ၀ခ်က္ေတြက မွားတယ္။ လူေသေစမွဳအတြက္ သံသယျဖစ္ထားျခင္း ခံရသူ၊ surgical error ျဖစ္တဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႕ စြပ္စြဲသတ္မွတ္ခံထားရသူ အေနနဲ႕သာ ဥပေဒေၾကာင္းအရ သံုးႏွဳန္းလို႕ ရမွာျဖစ္တယ္။ ခြဲစိတ္မွဳေတြတိုင္းမွာ risks ေတြရွိတယ္။ ဒီ risks ေတြကို လူနာ (သို႕) လူနာရွင္ကို ၾကိဳတင္ေျပာဆိုဖို႕ ဆရာ၀န္ဆီမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ က်ြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာက ဆရာ၀န္ေတြကလဲ “ငါေျပာေတာ့ေကာ သူတို႕က ဘာနည္းလည္မွာလဲ“ လို႕ အယူအဆရွိတယ္။ လူနာေတြကလဲ “ဆရာတို႕ကပဲ နားလည္တာပါ။ ဆရာတို႕ လုပ္သင့္တာလုပ္ပါ“ လို႕ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ တကယ္က အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ေဆးပညာရွင္ေတြဘက္က လူနာဘက္က နားလည္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုး အသံုးအႏွုန္းနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ risk ေတြကို ရွင္းထားရမယ္။ လူနာေတြဘက္ကလဲ နားလည္ေအာင္ ေမးရမယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာရင္ risk ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြကို ဆရာ၀န္အမွားလို႕ စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီး သတ္မွတ္ထားမွုေတြ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားမယ္။ ေဆးသမားဂုဏ္ဆိုတာကို ေထာက္ထားျပီး ဖြင့္မေျပာၾကတဲ့ လူနာေတြ၊ လူနာရွင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးပဲ။ စိတ္ထဲကေန ဒီဆရာ၀န္ ငါ့အေမကို သတ္တယ္လို႕ ေတြးေနၾကတဲ့ လူနာရွင္ေတြ မရွိဘူးလို႕ ဘယ္သူတပ္အပ္ေျပာႏိုင္သလဲ။ ဒါေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနရမယ့္ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ေမွာက္ ရွင္းရမယ့္ အရာေတြသာျဖစ္တယ္။ risk နဲ႕ error ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႕လိုတယ္။ ဒါမွ risk ကို error လို႕ထင္ျပီး သက္ဆိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကို စိတ္ထဲက နားၾကည္းေနတာေတြ၊ မယံုမၾကည္ျဖစ္တာေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ error ေတြ ျဖစ္ရင္လဲ လုပ္ေနတဲ့ ေဆးပညာရွင္ေတြကို သူတို႕အမွားေတြ သူတို႕သိေအာင္ ေထာက္ျပလိုက္သလိုျဖစ္တယ္။ တျခားေဆးပညာရွင္ေတြ သင္ခန္းစာ ယူလို႕ ရလာမွာျဖစ္တယ္။

လူတေယာက္ကားေမာင္းသြားရင္ မဆင္မျခင္ေမာင္းမွုေၾကာင့္ လူေသေစမွဳျဖစ္ရင္ ဥပေဒအရ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရမွုေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုပဲ ဆရာ၀န္တေယာက္ရဲ႕ အမွား (error) ေၾကာင့္ လူေသေစမွဳ ျဖစ္တာမွာ ဆရာ၀န္မို႕ဆိုျပီး ခ်န္လွပ္ထားခြင့္ရွိသလား။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားမမွဳ၊ ရာဇ၀တ္မွဳ တခုခုမွာ ျပစ္ဒဏ္နဲ႕ ညီမွ်တဲ့ ေပးဆပ္မွဳကို ေတာ့ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ က်ြန္မတို႕ စေကာတလန္က က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အက္ဥပေဒေတြထဲမွာ Surgical Errors ဆိုတာကို
(၁) မွားယြင္းေသာ ခြဲစိတ္မွဳ ျပဳလုပ္ျခင္း
(၂) ေရာဂါႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ မွားယြင္းသည့္ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းတြင္ ခြဲစိတ္ျခင္း
(၃) ေမ့ေဆးေပးမွုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခြဲစိတ္ေနစဥ္ ျဖစ္ပြားလာေသာ အမွားမ်ား
(၄) cosmetic surgery အမွားမ်ား ကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒီလိုအမွားေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဆရာ၀န္ရဲ႕ ေဆးကုသခြင့္ လိုင္စင္ရုတ္သိမ္းမွဳ၊ ရာဇ၀တ္မွုေျမာက္ရင္ ဥပေဒအရ အေရးယူမွဳ၊ တရားမမွဳေျမာက္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးေဆာင္ရမွဳ စတာေတြ ရွိတယ္။

ဒီေတာ့ အခုကိစၥမွာ သက္ဆိုင္ရာဆရာ၀န္ကို တရားခံအျဖစ္ စြပ္စြဲေနတာေတြ၊ လူထုကို သတင္းေပးတဲ့ မီဒီယာက တဘက္သတ္ပဲ သတင္းယူခဲ့တာလား၊ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူေတြက ေျပာဆိုဖို႕ ျငင္းဆန္ျပီး ေရွာင္ေျပးေနတာလား ဆိုတာ မေသခ်ာခင္မွာ မီဒီယာဘက္လိုက္မွုလို႕ ေျပာဆိုေနတာေတြထက္စာရင္ တကယ္ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ နစ္နာသူေတြဘက္ကေန တရား၀င္တိုင္ၾကားမွုေတြ၊ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕ျပီး စံုစမ္းေပးဖို႕ေတာင္းဆိုမွုေတြ၊ လိုအပ္ရင္ Post-Mortem စစ္ေဆးမွဳေတြ၊ ေဆးကုသမွဳနဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္မွတ္တမ္းေတြကို ဥပေဒဘက္ေတာ္သားအကူအညီနဲ႕ ေတာင္းဆိုၾကည့္ရွဳစစ္ေဆးခိုင္းမွဳေတြ၊ surgical risks လား၊ surgical errors လားဆိုတာ ေလ့လာဆန္းစစ္ျပီး error ေတြ၊ Medical Negligence ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္လဲ တရားစြဲဆိုမွဳေတြ ျပဳလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္ တခုသာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကသာ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။

လူနာေတြဘက္က ဆရာ၀န္ဘက္ကို “ ေဆးကုသခြင့္ လိုင္စင္ကို လူသတ္လိုင္စင္မ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး“၊ “အဲဒီဆရာ၀န္ေပါ့။ တို႕အေဖကို သတ္လိုက္တာ“၊ “ျမန္မာျပည္က ေဆးေက်ာင္းသားေတြ အဆင့္မရွိဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြတကယ္မတတ္ဘူး။ စင္ကာပူသြားကုၾက“၊ “ဆရာ၀န္ေတြလဲ ေငြမ်က္ႏွာပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္“ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ထြက္ေပၚ ေျပာဆိုမွုေတြဟာ အမွန္တကယ္ တတ္က်ြမ္းနားလည္ျပီး လူနာေတြအေပၚမွာ တကယ္ေစတနာထားတဲ့၊ တာ၀န္ေက်တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကိုပဲ ရမ္းျပီး ေစာ္ကားလိုက္သလို ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ တျပိဳင္နက္တည္းလိုမွာပဲ ဆရာ၀န္ေတြဘက္က လူနာေတြဘက္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ “သူတို႕က ဘာနားလည္မွာလဲ“၊ “တို႕ကိစၥေတြထဲ လာေျပာရေအာင္ ဆရာ၀န္မို႕လား“၊ “ေနာက္လာမယ့္ လူနာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ ေမးစရာရွိရင္လဲ ေရွ႕က ဆရာမကို ေမးလိုက္ေလ။ တို႕က ဆရာ၀န္။ ဒါေတြလိုက္ရွင္းမျပေနႏိုင္ဘူး“၊ “ငါမွားသြားလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္လဲ ငါ့လိုလူမ်ိဳးက ဘယ္သူက ဘာလာလုပ္လို႕ ရမွာမို႕လဲ“ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြ မထားရွိဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ဆရာမေတြ၊ ေဆးပညာရွင္ေတြဘက္က က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳ ၀န္ေဆာင္မွဳအတတ္ပညာကို ရင္းျပီး ဘ၀ရပ္တည္ေရး၊ ၀င္ေငြရေရး လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ လူနာေတြဘက္ ေငြေၾကးနဲ႕ရင္းျပီး ဒီ၀န္ေဆာင္မွဳကို ၀ယ္ယူပါတယ္။ ပစၥည္း၀ယ္မယ့္သူက ကိုယ္၀ယ္မယ့္ပစၥည္းရဲ႕ အရည္အေသြးကို ၾကည့္ရမယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးေတြ နားလည္ရမယ္။ ၀န္ေဆာင္မွဳ မွန္မွန္ကန္ကန္ မရွိရင္ complaint တက္ရပါမယ္။ ပစၥည္းေရာင္းသူဘက္ကလဲ ကိုယ့္ပစၥည္း အရည္အေသြးကို ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ မွန္ကန္သင့္ေတာ္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳကို ေပးရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုမၾကာေသးမီက ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ဟာ တျခား ႏိုင္ငံေတြမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ရွာေဖြစံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္စစ္ေဆးရမယ့္ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ ျပႆနာတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မလား ဆိုတာကေတာ့ တည္ဆဲ ဥပေဒေတြနဲ႕ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တရားမွ်တမွဳကို မေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္တဲ့ နအဖ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ ေၾကာင့္လို႕ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ထပ္အားနည္းခ်က္ တခုလဲရွိပါတယ္။ တခါတုန္းက က်ြန္မနဲ႕ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းေတြကိုလဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ေလ့လာေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာတေယာက္နဲ႕ ျမန္မာေတြအေၾကာင္း စကားေျပာျဖစ္တုန္းက သူကေျပာပါတယ္။ “နင္တို႕ ျမန္မာေတြက အာဏာရွင္စနစ္ကို တကယ္ေကာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ဖယ္ရွားလိုၾကတာလား။ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ လူ႕ေဘာင္ထဲက အေတြးအေခၚေတြကိုေကာ ေျပာင္းလဲေနၾကျပီလား။ လြတ္လပ္မွဳဆိုတာ ကိုယ္က စတာျဖစ္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႕က်င္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ နင့္ဆီမွာေတာင္ တခါတေလ ငါေပးလိုက္တဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကို နင္ျပန္မျငင္းဘူး။ ငါက ျငင္းေအာင္ ေျပာလဲမျငင္းဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက စျပီးျပင္ဖို႕ လိုတယ္“ လို႕ ေျပာပါတယ္။ က်ြန္မေသခ်ာျပန္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ျပင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။

က်ြန္မတို႕ဆီမွာ မသိမသာ အရိုးစြဲေနတဲ့ “လူၾကီးေတြ စကားေျပာေနရင္ လူငယ္ေတြက လူၾကီးေတြနဲ႕ တန္းတူရည္တူ ယွဥ္ျပီး မေျပာရဘူး၊ မျငင္းခံုရဘူး“၊ “ဆရာေတြဆိုရင္ ျပန္မေျပာရဘူး၊ မိဘစကားကို အလံုးစံု နားေထာင္ရမယ္“၊ “ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး“၊ “တိုင္နဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ေဆာင့္ရင္ ေခါင္းပဲ နာလိမ့္မယ္“၊ “ကို္ယ့္အလြန္မျဖစ္ေစနဲ႕၊ သည္းခံလိုက္“၊ “ျပဳသူအသစ္၊ ျဖစ္သူအေဟာင္း“၊ “သည္းခံျခင္းကသာ ေအာင္ျမင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ ၀႗္ေၾကြးနဲ႕ ကိုယ္ပါ“၊ “ အတိတ္က သူ႕ကို ဘာလုပ္ခဲ့မိမွန္းမွ မသိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ခံရတာ ေနမွာပါ။ စိ္တ္ထဲ မထားနဲ႕ေတာ့“၊ “သူ႕တရားသူစီရင္မွာပါ“ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ကေတာ့ တရားမွ်တမွဳ ရလာဖို႕ ဆိုတာ မလြယ္ကူပါဘူး။ ခက္တာက ဒီအေတြးေတြကလဲ ကိုယ့္ထက္ အင္အားၾကီးသူေတြေရွ႕မွာမွ ေပၚလာတတ္တာေတြကလဲ ရွိေသးရဲ႕။ အင္အားနည္းရင္ေတာ့ သည္းခံဖို႕ စိတ္က ေပ်ာက္သြားတတ္ျပန္ေသးတယ္။ ဥပမာ- ေခြးတေကာင္က ကေလးကို ကိုက္လိုက္ျပီဆိုပါေတာ့။ သည္းခံဖို႕အေတြးက မထြက္လာဘူး။ တုတ္ဆြဲျပီး ရိုက္ပစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲ- ရဲတေယာက္က အျပစ္မရွိတဲ့ ကိုယ့္ကေလးကို ေမွာင္ရိပ္ခုိမွဳနဲ႕ ဖမ္းသြားျပီး တညလံုး စခန္းမွာ ရိုက္လိုက္ျပီ ဆိုပါေတာ့၊ ေငြေပးျပီးလဲ သြားေရြးလာရေသး။ မတရားတာလဲ ခံရေသး။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတဲ့ ၀႗္ေၾကြးပါလာလို႕လား မသိဘူး ဆိုျပန္ေရာ။ ဒီလိုသာ ေျပာစတမ္းဆိုရင္ ေခြးကိုက္ခံရမယ့္ ၀႗္ေၾကြးပါလာလို႕ပါလို႕ေကာ ဘာလို႕ မတြက္ၾကသလဲ။ အဓိကကေတာ့ ဘယ္သူက ကိုယ့္ကို ထိခိုက္ရင္ ျပန္လုပ္မယ္၊ ဘယ္သူက ထိခိုက္ရင္ ျပန္မလုပ္ဘူး ဆိုျပီး စိတ္ထဲမွာကိုက ဖိႏွိပ္မွဳကို လက္ခံေနလို႕ ဖိႏွိပ္ခံေနရျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရားမွ်တမွဳနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွဳေရးရာ ျပႆနာေတြကို တရားမွ်တမွဳကို အလိုရွိသူတိုင္းက မားမားမတ္မတ္ ရင္ဆိုင္ရပ္တည္ဖို႕ လိုအပ္လွပါေၾကာင္းနဲ႕ ဖိႏွိပ္မွဳနဲ႕ မတရားမွဳဆိုတာ ဖိႏွိပ္တာေတြ၊ မတရားတာေတြကို ေခါင္းငံု႕ခံေနသူေတြပဲ ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၅၊ ၁၁၊ ၂၀၀၉)။

မခင္မမမ်ိဳး ေဆာင္းပါး အား ျပန္လည္ ေပးပို႔ ေပးေသာ ကိုနစ္ေနမန္းအားေက်းဇူးတင္ ပါသည္..။

တပ္မေတာ္သာအမိ တပ္မေတာ္သာအဖ ဆုိတဲ႔ ျမန္မာ႔ တပ္မေတာ္ၾကီးရဲ႔ လုပ္ရပ္ ၾကီး တခု..။

ဖယ္ခံုအေျခစိုက္ ခမရ(၄၂၁)ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္မင္း ဦးေဆာင္ေသာ စစ္ေၾကာင္း(၁)မွ
ေမာက္မယ္ၿမိဳ႔နယ္ ေဒါတေခါ ရြာလူႀကီး ဦးဒီရယ္ကိုအတင္းအဓမၼဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခဲ့
ၾကပါသည္။ နအဖ စစ္တပ္မွ ၎

ရြာလူႀကီးကို ႀကိဳးမ်ားျဖင့္တုတ္ၿပီး ရိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ႏွိပ္စက္ၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ ၎ရြာလူႀကီး၏ ညိဳ႔သႀကီးကို ရက္စက္စြာ ၀ါးလံုးႏွင့္လွိမ့္ျခင္း၊ ေပါင္ကို ဓားႏွင့္ ခြဲျခင္းတို႔ကို

လူမဆန္ ေအာက္တန္းက်စြာ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ပအို႔၀္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၏

တပ္စခန္းမ်ားကို လိုက္ျပခိုင္းခဲ့ပါသည္။ ၂၅.၆.၂၀၀၉ ရက္ေန႔ နအဖ စစ္တပ္ႏွင့္ ပအို႔၀္တပ္မေတာ္တို႔ထိေတြ႔တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္အတြင္း ၎ရြာလူႀကီးမွာ

ပအို႔၀္တပ္မေတာ္ ဘက္သို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ ပအို႔၀္တပ္ဖြဲ႔ ၀င္တို႔မွ

၎ကို အခ်ိန္မွီ ေဆး၀ါးကုသမွုမ်ား ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

နအဖစစ္အာဏာရွင္တို႔၏တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုလက္နက္ကိုင္မ်ားအေပၚအျမစ္ျပတ္ေခ်မွုန္းေနျခင္၊

အျပစ္မဲ့ေသာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထုအေပၚ နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ရက္စက္ေနျခင္းတို႔မွာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးႏွင့္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လမ္းေၾကာင္းအား ပိုမိုေပ်ာက္ကြယ္ေစသည့္အျပင္ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

သတင္း ေပးပို႔ ေပးေသာ http://www.baymyanmar.com/ အားေက်းဇူးအထူး တင္ပါသည္.။

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ျပည္႔တာဆာ (၅၈)ဦးကိုကယ္တင္ျခင္းခံခဲ႔ ျပီး AIDS ေရာဂါ ကူးစက္ခံေနသူ (၁၂)ေတြ႔ရွိ..။

ထိုင္းနိုင္ငံ ရေနာင္းျမိဳ႔နယ္ ဖန္းငါးေဒသေစတနာရွင္ လူမွဳကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ေရးအဖြဲ႔အစည္းမွ နိုဝင္ဘာ(၂၄)ရက္ေန႔တြင္ ေထာင္မုကမ္းေျခမွတဆင့္ တျခားေနရာသစ္တခုကိုပို႔မည့္ အမ်ိဳးသမီး ျပည့္တန္ဆာ(၅၈)ဦးကို ကယ္တင္နိုင္ခဲ့သည္။

၄င္းအမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုမွာ ျမန္မာျပည္ကလာေသာသူမ်ားျဖစ္ျပီး လူကုန္ကူးပြဲစားမွတဆင့္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေရာင္းခ်ျခင္းခံရတဲ့သူေတြဟု ဆိုပါသည္။ ဒီျဖစ္စဥ္ကို ဖန္းငါးေဒသက ေစတနာရွင္လူမွဳကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေရးအဖြဲ႔ဝင္ ကိုဝင္းပိုင္ ကိုဆက္သြယ္ေမးျမန္းရာတြင္

အမ်ိဳးသမီး “(၅၈)ေယာက္က ေလာရွမ္းက(၈)ေယာက္ပါတယ္ေလ။ က်န္တာက်ေတာ့ မြန္လည္းပါ၊ ဗမာလည္းပါ တယ္။ သံျဖဴဇရပ္ျမိဳ႔နယ္ မုဒုံအကုန္လုံးပါတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတာက ငါးေလွပုံစံနဲ႔သြားျပီး ေလွေပၚတက္ ရတယ္ေလ။ အဲဒါ သူတို႔မလြန္သြားေသးလို႔ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြကုိ ရလုိက္တယ္ (၅၈)ေယာက္ေပါ့။ ေလွႏွစ္စီး အေယာက ္(၁ဝဝ)ေလာက္ လြန္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္းမယူႏိုင္ဘူးေလ”

အဆိုပါ ျပည့္တန္ဆာေတြထဲမွာ AIDS ေရာဂါကူးစက္ေနတဲ့မိန္းကေလး(၁၂)ေယာက္ကိုေခၚမသြားဘဲ လမ္းေပၚမွာ ပစ္ထားခဲ့ျပီး ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနေသာ သူမတို႔ အဆိုပါအဖြဲ႔အစည္းကပင္ ကယ္တင္ခဲ့ျပီး သက္ဆိုင္ရာေဆးရံု၌ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္ဟုဆို၏။ အမ်ိဳးသမီး(၈)ဦးမွာ ေရာဂါလကၡဏာျပေနျပီး က်န္(၃)ဦးမွာ အနည္းငယ္သက္သာ သည္ဟုဆို၏။ ထိုင္းနိုင္ငံကိုလာေရာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုတြင္ လူကုန္ကူးပြဲစားမ်ားမွ တဆင့္ေရာက္လာ ၾကျခင္းျဖစ္ျပီး တျခားလက္ဆင့္ကမ္း ပြဲစားမ်ားမွတဖန္ ျပည့္တန္ဆာဘဝကို တြန္းပို႔ခဲ့သည္ဟု ကိုဝင္းပိုင္မွ ေျပာပါ သည္။

ေစတနာရွင္ လူမွဳကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမွ ကယ္တင္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တျခားသင့္ေတာ္ ေသာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေပးမွာျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ႔မွာေနရပ္ကိုျပန္သြားၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ AIDS ေရာဂါျဖစ္ပြါးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီး(၁၂)ေယာက္မွာ ေနရပ္ျပန္ဘို႔ ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကျပီး နယ္စပ္မွာရွိတဲ့ AIDS ေရာဂါကုသေရးေဆးရုံမွာဘဲ ကုသခ်င္တယ္လို႔ ကိုဝင္းပိုင္က ေျပာပါတယ္။ နယ္စပ္ရွိနီးစပ္ရာ ေစတနာေဆးရံုမ်ား ကိုလည္း ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားၿပီး ၄င္းတို႔မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ လြယ္လင့္တကူ ေတြ႔ဆုံနိုင္မည့္ေနရာကိုလည္း ဆက္သြယ္ရွာေဖြေနသည္ဟု ေရာဂါသည္ႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ားမွ ေျပာပါသည္။

ရင္းျမစ္...... kaowao .org

ဆြံအ နားမၾကား ေတမိယ မင္းသားေလးတပါး....။

တုိင္းျပည္ ကိုအုပ္ခ်ဴပ္ မင္းလုပ္ ေနေသာ မင္းဆုိးမင္းညစ္မ်ား သံဃာေတာ္မ်ားနွင္႔
ျပည္သူမ်ားကို မတရားသတ္ျဖတ္မတရားဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျပည္သူေတြအေပၚ
မတရားသျဖင္႔ဒုကၡမ်ိဳးစုံေပး ေနေသာ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ သူမ်ားေတမိယ
မင္းသားေလးလုိ သံေဝဂေတြကို ရေစခ်င္ပါတယ္ရွင္..။


ဇာတ္ညႊန္း ဝင္းၾကည္ေမာင္။.
သရုပ္ေဖာ္ မုိးေက်ာ္(C.U)။

ျပည္တြင္း မွာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေန တေစ႔တေစာင္း ေပးပို႔ စာ..။

ေမးလ္ထဲကို ေပးပို႔လာတဲ့ သတင္းပါ မူရင္းအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ ျပည္သူေတြ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ရွိတယ္။ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ အသင့္ပဲ....။ ၅၀၀၀ တန္ကေတာ့ ျပည္သူေတြ လက္ထဲသိပ္မေရာက္ေသးဘူး။ ကခ်င္ျငိမ္းကေတာ့ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ျဖစ္သြားျပီ။ နအဖကေတာ့ အကုန္စီစဥ္ျပီးေနျပီ။ ဒီေကာင္ေတြ ကပ္ျဖဳတ္လိမ့္မယ္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေတြေတာင္ေရြးျပီးေနျပီ။ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ေနာက္ကေန ရဲဘက္ကတစ္ေယာက္ တရားရုံးခ်ဳပ္ ဘက္ကတစ္ေယာက္ အဲလိုညွပ္ထားမယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေတာ့ မရွင္းဘူး။ တရားရုံးခ်ဳပ္နဲ႔ ရဲဘက္လူေတြကို တဆင့္ျမွင့္ရာထူးေပးျပီး ေနျပည္ေတာ္ကို လွမ္းေခၚထားတယ္။ ကာကြယ္ေပးတာလဲျဖစ္မယ္။ လႈပ္မရေအာင္ ခ်ဳပ္ခ်င္တာလဲပါမယ္။

ေနာက္တစ္ခုက (၁)လပိုင္းမွာ ေနၾကတ္မယ္၊ လၾကတ္မယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ႏိုင္ငံတကာပိတ္ဆို႔မႈေတြ ခံရမယ္လို႔ စစ္အစိုးရ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ ပထမ ေလးႏွစ္အတြက္က ေသခ်ာစီစဥ္ ထားျပီးျပီီလို႔ၾကားတယ္။ သန္းေရႊက သူေသရင္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေသးစိတ္က်ေတာ့ မသိရဘူး။ ဒီလပိုင္းနဲ႔ (၁၂)လပိုင္းမွာ နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥ ေၾကျငာမလား ဒါမွမဟုတ္ (၁)လပိုင္းကိုေက်ာ္ျပီးမွ ေၾကျငာမလားဆိုတာ သူတို႔ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ ေျပာပါတယ္။

(၁)လပိုင္းမွာ ေနၾကတ္တဲ့ကိစၥရွိေတာ့ သူတို႔အဲဒါကို ေရွာင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ၾကံ့ခုိင္ေရးကေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ တအားလုပ္ျပေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပင္ျပေနတယ္။ သူတို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလံေတြေထာင္ျပီးေတာ့ ျပင္ျပေနတာ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ျပေနတာ။ နာေရးကူညီမွဳ အသင္းက ည(၆)နာရီေက်ာ္ရင္ အေလာင္းသယ္ခြင့္ မရဘူး။ ၾကံ့ခိုင္ေရးမွေပးသယ္တယ္... အဲလိုေတြ ေစတနာမပါပဲ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပေနတယ္။.... လူထုကေတာ့ ျငိမ္ခံေပါ့အစ္ကုိရာ။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ တစ္အိမ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ဆျိုပီး ျမိဳ႕ထဲဘက္ကို ပိုက္ဆံေကာက္တယ္။ ... မတတ္နိင္တဲ့ျမိဳ႕စြန္က်ေတာ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံနဲ႔လုပ္တယ္။ သူတို႔ပိုက္ဆံဆိုတာ စည္ပင္ပိုက္ဆံပဲ။ ေရမီတာေတြတပ္ဖို႔လဲလုပ္ေနတယ္။ ေရမီတာကို တစ္သိန္းေပးရမယ္ေျပာတယ္။ ျမိဳ႔စြန္ဘက္ေတြမွာ နဲနဲစီစမ္းေနတယ္။

ဒီေကာင္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္းေပးမယ့္ပံု မေပၚဘူး အကိုေရ။ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးတာကမွ ၾကာရင္ နားလည္ခ်င္ နားလည္ဦးမယ္။ သူတို႔ကေတာ့ နားလည္မွာကိုမဟုတ္ဘူး အကိုေရ.... ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သတင္းေတြ ပို႔ေပးပါဦးမယ္။

ျပန္လည္ျပီး ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္.......။

အညာေတာလမ္း တစ္ေနရာက ေစ်းေရာင္းပြဲေလး...။

“လက္ေပး လက္ေပး” ဟု အလ်င္စလုိ ေျပာရင္း လက္လွမ္းေနေသာ ကားစပယ္ယာကို အေရး တႀကီး ၾကည့္လုိက္မိသည္။

ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္စျပဳေနသည့္ ဘတ္စ္ကား၏ လူေတြ က်ပ္ညပ္ေနေသာ ေနာက္ၿမီး ေျခနင္းခံုေပၚ တက္လုိက္ရ ေကာင္းမလား၊ မတက္ဘဲ ေနလုိက္ရ ေကာင္းမလား ဆုိသည့္ ဒိြဟ စိတ္က ႐ုတ္ျခည္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ီတံုခ်တံု စိတ္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးလုိက္သည္က “ရန္ကုန္ကို ျပန္ဖုိ႔ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီမွာ ခိ်န္းထားသည့္ ကုမၸဏီ ကားအမီ မႏ ၱေလးကို ျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္မွာ” ဟူေသာ သတိေပး စကားပင္တည္း။

သုိ႔ျဖင့္ ဘယ္ဘက္လက္ကို ကမ္းေပးရင္း စပယ္ယာဆဲြ အတင္၌ မိမိကလည္း အားယူ လွမ္းတက္ လုိက္ရသည္။ ေျခနင္းခံုကို နင္းမိသည္ႏွင့္ လက္ဆဲြ အိတ္ငယ္ ကိုင္ထားေသာ ညာဘက္လက္ျဖင့္ မီရာ သံကိုင္းကို ဖမ္းဆြဲလုိက္သည္။ ေျခႏွစ္ဘက္ ခ်မိၿပီ ဆုိေသာ္လည္း ေျခနင္း ခံုေပၚ၌ မတ္တပ္ရပ္ လုိက္ပါလာ သူမ်ား ျပည့္ၾကပ္ ေနသည္မုိ႔ မိမိ၏ ေျခႏွစ္ဘက္သည္ ေျခနင္းခံု အစြန္း၌ တင္မိသည္ ဆုိ႐ံုမွ်သာ။ ေရွ႕မွ ရပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာက ကြယ္ထားေသာေၾကာင့္လည္း၊ ေဒါင္လုိက္ လက္ကိုင္ သံကိုင္းကို မိမိရရ မဟုတ္ဘဲ လက္ျဖင့္ မမွီမကမ္းသာ လွမ္းကိုင္ ထားရသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ အရွိန္ ျပင္းလာေတာ့မည့္ ကား၏ အခုန္ အလႈပ္၌ မိမိ၏ အသက္သည္ အခ်ိန္မေရြး လြင့္စဥ္ သြားႏုိင္သည့္ အခ်က္ကို အထိတ္တလန္႔ ေတြးမိသည္ႏွင့္ ေခြၽးျပန္စ ျပဳလာသည္။

သို႔ျဖင့္ ေရွ႕မွ ရပ္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္အၾကား ခပ္ခက္ခက္ပင္ တုိး၀င္ လိုက္ရေတာ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ပို၍ ေျခခိုင္ လက္ၿမဲေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိ သြားေပလုိ႔ သာေပါ့။ ကားအတြင္းပိုင္း ေနာက္ဖ်ားမွ အိတ္တစ္ခုေပၚ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္ေနေသာ ေတာသူမႀကီး တစ္ေယာက္က ကူညီလုိ စိတ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ဆြဲ အိတ္ငယ္ကို လွမ္းယူလုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထား ေပးလုိက္သည္။ သည္ေတာ့မွပင္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ေအးသြား ရေတာ့သည္။

ကားသည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ ေနေလၿပီ။ ေနာက္သုိ႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္မိ၏။ ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚ တက္ခဲ့ေသာ ရြာသစ္ႀကီး ခ်ည္စက္ လမ္းခဲြကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ ခ်င္းေတာင္တန္း၏ အေျခ ေတာင္ေစာင္း တစ္ေနရာရွိ၊ အစိမ္းေရာင္ သလင္းေက်ာက္ မ်ားကို သြားေရာက္ ေလ့လာ စူးစမ္းရေသာ ဘူမိေဗဒ ကြင္းဆင္ လုပ္ငန္း၏ အျပန္ ခရီး၀ယ္၊ စစ္ကိုင္း-ရြာသစ္ႀကီး ခ်ည္စက္ရွိ ညီမတုိ႔ မိသားစုထံ ေခတၲ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရာမွ ယခုကဲ့သုိ႔ မံုရြာ-မႏၱေလး ကားေပၚ ေရာက္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ မႏၱေလး ေရာက္သည္ အထိ ကားေနာက္ၿမီး၌ မတ္တပ္ ရပ္စီးရသည့္ အေရးကို ေတြးမိရင္း စိတ္ေလး ေနမိေတာ့သည္။ မႏၱေလးသို႔ ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစ၊ ေရာက္ပါေစ။

ကားအတြင္းကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ဘတ္စ္ကား၏ ထုိင္ခံုမ်ားတြင္ ခရီးသည္ေတြ အျပည့္။ ထုိင္ခံု လြတ္ေသာ ေနရာမ်ား၌ လည္း ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ၊ ကုလားပဲအိတ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေသတၲာေတြ၊ ဟင္းသီးဟင္း ရြက္ျခင္း ေတာင္းေတြ ျပည့္ၾကပ္လုိ႔။ ထုိအိတ္ေတြ၊ ေတာင္းေတြ အေပၚမွာေတာ့ ကားရားခြလ်က္ တစ္မ်ဳိး၊ တင္ပါး တစ္ျခမ္း တင္မိသည္ ဆုိ႐ံု တစ္သြယ္၊ ျဖစ္သလုိ ထုိင္လ်က္ လုိက္ပါ လာၾကေသာ အညာသူ၊ အညာသား ေတာသူ ေတာင္သားမ်ား၊ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒါမ်ဳိး ႐ိုးေနၿပီ ဆုိသည့္ ပံုျဖင့္ စိတ္ညစ္ညဴးပံု မေပၚၾက။ အညာသူ အညာသား ဆုိမွျဖင့္ ေအာက္သူ ေအာက္သားမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ အသားမည္းမွန္း၊ မ်က္ခမ္းစပ္မွန္း သိထားၿပီး ျဖစ္သည့္တိုင္ ရန္ကုန္မွာ ေနသား က်ခဲ့ၿပီမုိ႔ ယခုေတြ႔ျမင္ ေနရေသာ လူသားမ်ား၏ အဆင္းသ႑ာန္မွာ ၿမိဳ႕ျပ လူသားမ်ားႏွင့္ ကြာျခား လြန္းလုိက္တာ၊ တစ္ကမၻာစီ ျခားေနတဲ့ လူသားေတြလုိ႔ဆုိ ရင္ေတာင္ ယံုႏုိင္ ေလာက္ပါရဲ႕ဟု အေတြး ၀င္မိေလသည္။ အ၀တ္အစား ေတြကလည္း ႏြမ္းလုိက္တာ၊ အသားအေရေတြကလည္း မဲြေသြ႔ေသြ႔ ႏိုင္လုိက္တာဟု စဥ္းစားမိရင္း ပလာဇာေတြမွာ လူးလာပ်ံသန္း ေနၾကေသာ ေရာင္စံု လိပ္ျပာေလးမ်ားကို ေျပးျမင္ လိုက္မိရာ ထုိသို႔ ျမင္လုိက္မိျခင္း အတြက္ မိမိ ကိုယ္ကိုပင္ အျပစ္တင္ လုိက္မိေတာ့သည္။

ကားတစ္စီးလံုးမွာမွ သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔ဆုိ၍ တုိက္ပံုႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၊ ေနကာ မ်က္မွန္တပ္ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အျပင္၊ ၀န္ထမ္းျဖစ္ဟန္ တူသူ အမ်ဳိးသမီး ခပ္ရြယ္ရြယ္ တစ္ေယာက္၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ လူမ်ားစုကေတာ့ ဖ်ဥ္ၾကမ္းခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္ အက်ႌေတြႏွင့္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြ ေေပါင္းလုိ႔။ အားလံုးလုိလိုပင္ ငိုက္မ်ဥ္း လုိက္ပါ လာၾကသည္။ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ၿငီးေငြ႔စရာ ခရီးစဥ္ တစ္ခုေပပဲ။
ကားသည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေျပးေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ အရွိန္ေလွ်ာ့ လုိက္လွ်င္ ကား၏ ေနာက္မွ လြင့္ပ်ံ လုိက္ပါလာေသာ ဖုန္မႈန္႔မ်ားက ကားေနာက္ပိုင္းသို႔ လွိမ့္၀င္ လာေတာ့သည္။ ထုိခဏ၌ ကားတစ္စီးလံုး ဖုန္ေတာထဲ ျမႇဳပ္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ကားအရွိန္ ျပင္းေသာ္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ကားေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကျပန္၏။ ကားလမ္းေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ကို ၾကည့္လုိက္ေသာ္ အညာ၏ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေလသည္။ ပုပုပ်ပ္ပ်ပ္ တမာပင္၊ ကႏၱာရပင္၊ ပဒုမၼာဆူးပင္တို႔သည္ ဖုန္အထပ္ထပ္ တက္ေနသျဖင့္ မဲြေသြ႔ ေနေလသည္။ ၎တုိ႔ကို ေက်ာ္လြန္၍ ကည့္လုိက္ေသာ္ ေျခာက္သေယာင္းေသာ ယာခင္း ျပင္က်ယ္ႀကီးမ်ားကို တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင္ေနရေလသည္။ အေ၀းဆီတြင္ ကား ေႏြ၏ ျမဴခိုးတို႔ျဖင့္ မႈန္မိႈင္း ရီေ၀လ်က္။

အတန္ၾကာလွ်င္ ကားသည္ ေရႊဘိုႏွင့္ မံုရြာ လမ္းခဲြျဖစ္ေသာ၊ ကားမ်ား ေခတၲ ရပ္နားရာ အေတာ္ေလး စည္ကားသည့္ အုန္းေတာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ဆုိင္တစ္ဆုိင္၏ ေရွ႔၌ လမ္း၏ ညာဘက္ကပ္လ်က္ ကားရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဟုိမွသည္မွ ကေသာကေမ်ာ ေျပးလႊား ေရာက္ရွိလာကာ ကားကို ၀ုိင္းရံ လုိက္ၾကေသာ မိန္းမမ်ားကို တအံ့တၾသ ျမင္ရေလသည္။ အရြယ္ ငယ္ငယ္၊ အရြယ္လတ္လတ္၊ အရြယ္အိုအုိ၊ စုစုေပါင္း တစ္ဆယ့္ ေလး- ငါးေယာက္ထက္ေတာ့ နည္းမည္ မထင္။ ေခါင္းေပၚမွာ ေရာင္းခ်ရန္ စားစရာ မုန္႔မ်ဳိးစံု ထည့္ထားေသာ လင္ဗန္းေတြ ရြက္လ်က္။ ေယာက်္ား၊ သံုးေလးေယာက္ကေတာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆုိင္းထမ္းမ်ားကို ထမ္းထားၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ကားကို ၀န္းရံ လွည့္ပတ္လ်က္၊ ကားအတြင္းသို႔ က်ီးကန္း မ်က္စိမ်ဳိးျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္ရင္းက ႏႈတ္တိုက္ ရြတ္ေနက် စကားလံုးမ်ားကို တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေအာ္ျမည္ ေနၾကေလသည္။

“ကဇြန္း ဥျပဳတ္ေတြ၊ ပူပူေႏြးေႏြးေနာ္”

“အစ္မႀကီး ဘာယူမလဲ၊ ပဲျမစ္ျပဳတ္လား၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္လား”

“မုန္႔ဟင္းခါး မုန္႔ဟင္းခါးရမယ္”

“ဗယာေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္ေတြ၊ တစ္ရာဖိုး ငါးခုေနာ္”

သူတုိ႔သည္ တစ္ေနရာတည္းတြင္ ရပ္မေနၾက။ ကားပတ္ပတ္လည္၌ ေနရာေရႊ႕ရင္း၊ ေရႊ႕ရင္း၊ ၀ယ္သူေခၚသူ ေပၚလာလိမ့္ႏိုး ေအာ္ၾကသည္။ ေအာ္ေနက် စကားလံုးေတြကိုသာ ထုတ္လႊင့္ ေနၾကသည့္တုိင္၊ ကားတစ္စီးလံုး လူသံုး-ေလးဆယ္ေလာက္ရွိ တာေတာင္မွ ၀ယ္မည့္သူက ဟုတ္တိပတ္တိ ေပၚထြက္မလာေသး။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတုိ႔တေတြသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္ၿပီး ထားဟန္ မတူေတာ့။ ၾကာေသာ္ ေအာ္ေနၾကေသာ ေလသံမ်ား ေပ်ာ႕သြားၾကသည္။ အားတက္သေရာ မရွိၾကေတာ႕။ ေနရာလည္း သိပ္မေရႊ႔ၾကေတာ႕။ ေရာက္သည္႕ေနရာမွာပင္ ရပ္ေနၾကေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ မထားၾကေတာ့သည့္ ေစ်းသည္ အခ်ဳိ႕က ကားအနီးမွ ခြာသြားၾကေလၿပီ။ ကားအနီးတြင္ ေစ်းသည္ အနည္းငယ္သာ က်န္ရစ္ေတာ့၏။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ကားေနာက္ ၿမီးမွာပင္ သူတုိ႔ အစား စိတ္ေမာ ေနမိေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ စားခ်င္စိတ္ မရွိ၍ ဘာမွ မ၀ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀ယ္သူေတြ ရွိေစခ်င္သည္။ ကားထဲက လူေတြရယ္၊ ၀ယ္လုိက္ၾကစမ္းပါ။ ဒါမွ သူတုိ႔ခမ်ာ ႏွစ္ရာမ်ဳိး၊ သံုးရာမ်ဳိး အျမတ္အစြန္းေလး ရေတာ့မေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က သူတုိ႔ကို ဂ႐ုဏာ စိတ္ျဖင့္ ေ၀့၀ဲ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ ၀ယ္ခ်င္၍ ၾကည့္သည္ဟု ထင္ကာ “ဦးေလး ဘာယူမလဲ၊ စီးကရက္လား၊ ကြမ္းယာလား” ဟု ေအာ္လုိက္သျဖင့္ ထုိသို႔ မိမိကို ၾကည့္ၿပီး အေအာ္ခံရ သည္ကိုပင္ အနည္းငယ္ ရွက္သလို ျဖစ္သြားကာ မ်က္ႏွာထူ ပူသြားသည္။ သို႔ေပမယ့္ ခဏ ၾကာေတာ့လည္း သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿမဲအတုိင္း ျပန္ၾကည့္ ေနမိျပန္ေလသည္။

ထုိစဥ္ “မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲ ေပးပါ” ဟု ကားထဲမွ အသံထြက္ လာေလရာ မိန္းမ ေစ်းသည္မ်ားပင္ ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ သြားကာ ေစ်း သည္မိန္းမ တစ္ေယာက္က ကားအနီးတြင္ က်န္ရစ္ေနေသးေသာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ႀကီးအား “မုန့္ဟင္းခါး တစ္ပြဲတဲ့ေတာ့” ဟု ထပ္ဆင့္ စကား ကမ္းလုိက္သည္။ ထုိအသံကို ၾကားလုိက္သည္ႏွင့္ ေခါင္းေပါင္းႀကီး ေပါင္းထားေသာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ႀကီးသည္ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ သျဖင့္ စက္႐ုပ္လႈပ္ရွားလုိက္သလုိပင္ ခပ္ပက္ပက္ ေႂကြပန္းကန္ တစ္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ဆဲြယူလ်က္ မုန္႔တစ္ပြဲကို အျမန္ဆံုး ျပင္ေပးလုိက္ေလသည္။ ရႊင္ျမဴး တက္ႂကြသြားေသာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အေပ်ာ္စိတ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ ၀င္ေရာက္လာ၏။ သူတုိ႔တေတြ ေရာင္းရပါေစ၊ မ်ားမ်ား ေရာင္းရပါေစ။ ဒါမွသာ သူတို႔ အိမ္တြင္ ဆာေလာင္ က်န္ရစ္ေနမည့္ သားသမီးမ်ား၏ ၀မ္းမီးကို ၿငိမ္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါလား။

ထုိအခုိက္ မႏၱေလးဘက္မွ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္လာေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီး တစ္စီး ျဖတ္ေက်ာ္ သြားသျဖင့္ ဧရာမ ဖုန္လံုးႀကီး ထသြားေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿငိမ္။ ကားသည္ ေရႊဘို လမ္းခဲြဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကားႏွင့္ ဓားလြယ္ ခုတ္ေနရာတြင္ ရပ္လုိက္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ ကားဆီသို႔ အရပ္မ်က္ႏွာ အသီးသီးမွ ေစ်းသည္မ်ား သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ အလုအယက္ ေျပးသြားၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကားေဘး မွေစ်းသည္မမ်ားလည္း ဒေရာေသာပါး ေျပးၾကေလၿပီ။ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ႀကီးလည္း ဆုိင္းထမ္းကို ထမ္းလ်က္ ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးကာ ဒယိမ္းဒယိုင္ ေျပးေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ကား၏ ဟိုဘက္ျခမ္းသို႔ ေရာက္သြားေလရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ေစာေစာက ေရာင္းထားေသာ မုန္႔ပန္းကန္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ လာယူမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေစ်းသည္တုိ႔၏ တစာစာ ေအာ္သံသည္ ကြၽတ္ကြၽတ္ညံေန ျပန္ေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ကို ၾကည့္ေနမိရင္းမွ ၀မ္းသမုဒၵရာကို ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္စြမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ေနရေသာ လူသားေတြ၏ အျဖစ္ကို ေတြးေတာ ၾကည့္မိေလသည္။ မုိးလင္း၍ မ်က္စိ ႏွစ္ေပါက္ပြင့္ ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ဆာေလာင္ေနေသာ ၀မ္းဗုိက္မ်ား အတြင္းသို႔ ပြင့္ဟေနေသာ ပါးစပ္ေပါက္မ်ားမွ အစာ ျဖည့္ႏုိင္ဖုိ႔ အေျပးအလႊား ရွာၾက ေဖြၾကရသည္။ ေမာစရာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဘ၀ အေမာဆုိတာ ဒါပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ကုန္လြန္သြားျပန္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ကားသည္ မထြက္ေသးေပ။ ကား ေနာက္ ၿမီးခံုေပၚ၌ ေရစုပ္ စက္တစ္လံုးကို ႀကိဳးေတြႏွင့္ ဆုိင္းၿပီး တင္ျပန္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ေအာက္သို့ ဆင္းေပးလုိက္ရသည္။ အင္း စက္တစ္လံုး ထပ္တင္တယ္ ဆုိေတာ့ ပိုၿပီး က်ပ္ဦး ေတာ့မွာေပါ့ေလ။ က်ပ္႐ံုတင္မက စက္ဆီေတြ ေပက်ံမွာကိုလည္း ေၾကာက္ရဦးမည္။ ဟယ္ မတတ္ႏုိင္။ သန္းေကာင္ထက္ပိုၿပီး ညဥ့္မနက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္း ဟုပင္ သေဘာထားရေတာ့မည္။

“မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ၿပီးသြားၿပီ ေရာ့ ေရာ့”

ကားထဲမွ မိန္းမက မုန္႔ပန္းကန္ကို လွမ္းေပးေနသည္။ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါး သည္ႀကီးသည္ ဟုိဘက္ကားဆီမွ မေပၚလာေသး။ ဒီဘက္ကားမွာ မုန္႔ေရာင္း ထားခဲ့တာကို ေမ့မ်ား ေနၿပီလား။ ကားထဲမွ မိန္းမက မုန္႔ဟင္းခါးသည္ကို မေတြ႔ရသျဖင့္ ခုမွ ကားအနီး ေရာက္လာေသာ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အား မုန္႔ပန္းကန္ကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ထိုေကာင္မေလးကလည္း ပန္းကန္ကို ကိုင္ၿပီး ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ရွာဟန္ျပဳသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူသည္ကား ညာဘက္ဆုိင္ ေရွ႕သို႔ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကားမထြက္ေသးမီ အေညာင္းေျပ ခဏ တျဖဳတ္ထုိင္ရန္ ဆုိင္ေရွ႕သုိ႔ ထြက္ခဲ့ရာ ေဟာဗ်ာ သည္မွာလည္း မုန္႔ဟင္းခါး အထမ္းသည္ တစ္ေယာက္ပါလား။ သူကေတာ့ ကာကီ ေရာင္ဦးထုပ္ တစ္လံုးကို ေဆာင္းထားၿပီး၊ နီညိဳေရာင္ စပို႔ရွပ္ အေဟာင္းတစ္ထည္ကို ၀တ္ထားသည္။ သူ႔ဆုိင္းထမ္းေရွ႕၌ မိန္းမ ႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လ်က္ မုန္႔စားေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာက္တံုး တစ္တံုးေပၚ၌ ထုိင္လိုက္စဥ္ ပန္းကန္ ယူလာေသာ ေစ်းသည္မေလးသည္ ထုိမုန္႔ဟင္းခါးသည္ ထံသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ “ကားေပၚမွာထားတဲ့ ပန္းကန္” ဆုိၿပီး ပန္းကန္ကို ေပးလုိက္သည္ကို ျမင္လုိက္ရေလသည္။ ဟင္ မွားကုန္ၿပီဟု သိလုိက္မိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွ မထမိ။ သည္မုန္႔ဟင္းခါးသည္က သူ႔ပန္းကန္ မဟုတ္ေၾကာင္း အမွန္ကို ေျပာခ်င္ ေျပာမွာ ပါပဲေလဟု ျဖစ္ေစလုိေသာ ဆႏၵစဲြျဖင့္ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ထုိလူက ပန္းကန္ကို ဣေျႏၵမပ်က္ လွမ္းယူ႐ံု သာမက ဘဲ“ပိုက္ဆံေကာ” ဟု ေမးသံကို ၾကားလုိက္ရၿပီးေနာက္ မိန္းကေလးသည္ ကား၏ လက္၀ဲဘက္ဆီသို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ သြားသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိသူ႔ထံ၌ ရွိေသာ ပန္းကန္မ်ားႏွင့္ မိန္းကေလး ယူလာေပးေသာ ပန္းကန္မ်ား တူ-မတူ လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ျပည္တြင္းျဖစ္ အၾကမ္းစား ပန္းကန္ ေတြခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ခဏ အၾကာတြင္ မိန္းကေလးသည္ ထုိသူ႔ထံ ျပန္လာကာ မုန္႔ဖိုးေငြကို ေပးခဲ့ၿပီး သူမုန့္မ်ား ေရာင္းရေရး အတြက္ ေရႊဘို လမ္းခဲြဘက္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္သာလွ်င္ စပို႔ရွပ္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ကို မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနမိေလသည္။ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလးက မသိ၍ လူမွားေပးသည္ကို သူက သိရက္ႀကီးနဲ႔ ယူထားရပါ့မလား။ ဘ၀တူ အခ်င္းခ်င္း ဒီလုိ လုပ္တာ ေကာင္းသလား။ ကြၽန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ ထုိသူ႔ကို သြားေျပာပစ္ လုိက္ရမလား။ တကယ္ တမ္းက်ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ သတၲိမရွိ။ မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိသည္ ဆုိေစကာမူ၊ ေလာေလာဆယ္၌ မိမိ အက်ဳိးကို ထိခိုက္ေစ၍ တစ္ပါးသူ၏ အက်ဳိးအတြက္ လက္ေတြ႔ မေဆာင္ရြက္၀ံ့ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္တကား။ ထုိသူ၏ ရွက္ရမ္းရမ္းမည့္ ရန္တုံ႔ျပန္ မႈကို ကြၽန္ေတာ္ စိုးေၾကာက္မိသည္ပင္။

သို႔ေသာ္ ေခါင္းေပါင္းႀကီး ေပါင္းထားေသာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ႀကီး အေပၚ သနားစိတ္ ၀င္ေနမိ သည္ကိုကား ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရ။ သူ႔ခမ်ာ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲ ေရာင္းရမွ သံုး-ေလးဆယ္ျမတ္ေတာ့ မေပါ့။ ယေန႔အဖုိ႔ ပန္းကန္ အပါအ၀င္ မုန္႔တစ္ပြဲဖိုး ဆံုး႐ႈံးသြားေတာ့မွာမုိ႔ အ႐ံႈးခ်ည္း ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ သူ႔မွာ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာ။ ကေလးေတြက သူတုိ႔ အေဖ ေငြရွာၿပီး ျပန္အလာကို အိမ္ကေန တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရွာ ၾကမွာပဲ။ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ လူႀကီးကို တုိးတိုး တိတ္တိတ္ သြားေျပာလုိက္ရ ေကာင္းမလား။ ဒီလူႀကီးကလည္း ေနာ္။ ဒီဘက္ ကားနားကို ျပန္လာခဲလုိက္တာ။

“ကားထြက္ေတာ့မယ္ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚ တက္ၾကပါ”

ေရာ ခက္ေခ်ၿပီ။ ကားက ထြက္ေတာ့မည္။ ကားမထြက္ပါႏွင့္ ဦးဟု ဘယ္လုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ တားျမစ္ႏုိင္ပါ့မည္နည္း။ မႏၱေလးကို အေရာက္ ေနာက္က်မယ္ ဆုိလွ်င္လည္း ေနာက္က်ပါ ေစေတာ့။ ကားကို ခ်က္ခ်င္းမထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေတာ႕ ေခါင္းေပါင္းႏွင္႕လူႀကီးေရာက္လာေအာင္ ေစာင္႕ေစခ်င္ သည္။ ေဟာ မႏၱေလးဘက္မွ လာေသာကားတစ္စီးမံုရြာလမ္းခဲြ ဘက္၌ ရပ္သြားသည္။ ေစ်းသည္ေတြ တၿပံဳႀကီး ေျပးလုိက္သြားၾက ျပန္ၿပီ။ စပို့ရွပ္ႏွင္႕ မုန့္ဟင္းခါးသည္လည္း ၎ကားဆီသို့ အထမ္း ႏွင္႕ ေျပးသြားေလၿပီ။ တျခားမုန့္ဟင္းခါး သည္ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦးေျပးသြားသည္ကိုလည္း လွမ္းျမင္ရသည္။

ေဟာ လာၿပီ လာၿပီ။ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ လူသည္ ခုမွပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကားဆီသို႔ ေျပးလာပါေတာ့သည္။ ကားသည္ စက္ႏိႈး စျပဳေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရစုပ္ စက္ေဘး၌ က်ပ္ညပ္ေနေသာ လူေတြ ၾကားမွာ ရပ္လ်က္ ေနရင္းကပင္ ေခါင္း ေပါင္းႀကီးႏွင္႕ လူကို ျမင္ရေအာင္ လွမ္း ၾကည့္ေနသည္။ သူ၏ အေမး စကားႏွင့္ ကားထဲမွ မုန္႔ဟင္းခါး ၀ယ္စားခဲ့သူ အမ်ဳိးသမီး၏ အေျဖစကား။ ဆူညံေသာ ကားစက္သံေၾကာင့္ မၾကားရ ေသာ္လည္း အေမး၊ အေျဖ ႏွစ္ခုလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ သိေနသည္။ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ လူသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ ပ်ာပ်ာသလဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ေန ရွာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ၏ ေသာက အပူကို မၾကည့္ ရက္ႏုိင္ေတာ့။
“ဒီမွာ ဒီမွာ”
ကားက စထြက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္တုိင္ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ျဖစ္ ေအာင္ ေအာ္လုိက္မိေတာ့သည္။ သူက လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ အားတက္သြားကာ ဘယ္ဘက္လက္ကို လႊတ္လ်က္ မံုရြာ ကားဆီသို႔ လက္ညႇိဳးထုိးရင္း “စပို႔ရွပ္နဲ႔ လူဆီမွာ၊ စပို႔ရွပ္နဲ႔” ဟု ေအာ္လုိက္မိသည္။

ကံဆုိးေလစြ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္သည္ အခ်ည္းႏွီးသာတည္း။ အေၾကာင္းမွာ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနသျဖင့္ လက္ညႇိဳးကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ထုိးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ လက္ညိႇဳး ညႊန္ရာသည္ မံုရြာ ကားဆီသို႔ မေရာက္ဘဲ ေရႊဘို ကားဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ လူသည္ကြၽန္ေတာ္၏ ေအာ္သံကိုလည္း သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားဟန္ မတူပါ။ မုန္႔ဆုိင္းတန္းႀကီးကို ထမ္းလ်က္ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ လမ္းျဖတ္ကူးကာ ေရႊဘုိကားဆီသို႔ ေျပးသြား ေနပါေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ကားသည္ အရွိန္ရ လာၿပီ ျဖစ္ရာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ လူကို ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္သာ ျမင္ေနရာမွ ကားအေကြ႔လုိက္တြင္ ျမင္ကြင္းမွ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ ေမာက်န္ရစ္၏။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္း။ ဗေလာင္ ဆူေနသည္။ သူ႔႐ုပ္ပံု။ မုန္႔ဆုိင္းတန္းကို ထမ္းလ်က္ ကားလမ္းကို ဒယိမ္းဒယိုင္ ျဖစ္ကူး ေျပးသြားေနေသာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ မုန့္ဟင္းခါး သည္ႀကီး၏ ႐ုပ္ပံု။ သူ႔႐ုပ္ပံုသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွ အလြယ္တကူ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ပန္းကန္ သြားေပးေသာ ေစ်းသည္ မိန္းကေလးႏွင့္ စကား စပ္မိ၍ ပန္းကန္ေရာ၊ မုန္႔ဖိုးပါ အပိုင္ စီးသြားေသာ လူကို သိသြားလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ ေယာက္ထဲမွ ထုိမုန္႔ဟင္းခါးသည္က ဘ၀တူခ်င္း ကိုယ္ခ်င္း စာနာစိတ္ ေပါက္လာ၍ ျပန္ေပးသည္ ျဖစ္ေစ၊ တစ္ခုခု ျဖစ္လာမွ သာလွ်င္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ လူ႔ခမ်ာ ေသာကျပယ္လြင့္၊ သက္သာခြင့္ ရရွာေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ထုိသူ၏ အျပန္ခရီးမွာ “ႏြမ္းလ် အိမ္ျပန္” သာ ျဖစ္ပါေတာ့မည္။

အညာ ေတာလမ္းေပၚက သာမည အျဖစ္ အပ်က္ကေလးသည္ သတၲ ေလာက၌ အႀကီးက်ယ္ဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဆုိေသာ လူသား၏ တန္ဖုိး၊ လူသား၏ သိကၡာကို ထိပါး ညစ္ႏြမ္းေစေသာ သာဓက တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဤလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကို အနာဂတ္ လူသားေတြ အတြက္ မ်ဳိးေစ့ခ် မစိုက္ပ်ဳိး ေစလိုသည္က ကြၽန္ေတာ္၏ ဆႏၵ တစ္ရပ္သာပါ။ မဟာ သမုဒၵရာကို လူသားမ်ား သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္စြာ ကူးခတ္ ႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆုေတာင္း႐ံုမွ တစ္ပါး။

ေဆာင္းပါး ေရးသားသူ.. (ဆင္တဲ၀-ျမတ္ဖုန္း)

သ႔ူအျမင္ နဲ႔ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ႏွင္ ့ KIA ၊ KIO ...

စစ္အစုိးရအလုိက် နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဆိုၿပီး အသြင္ ေျပာင္းသြားတဲ႔ NDAK အဖဲြ႕က အရာရွိတစ္ဦးရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ကုုိ စစ္အစုိးရရဲ႕အာေဘာ္ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာမွာ ၂၅ ရက္ေန႔ကဖတ္လုိက္ရတယ္။ ဒီစာဟာ KIA ကထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္္ ေတြကုိ NDAK က ေပးပုိ႔တဲ႔စာျဖစ္ေၾကာင္း ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕မွာ သတင္း ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။

ဒီစာအရ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ေတြထဲကုိ ျမန္မာစစ္တပ္က အရာရွိ၊ ရဲေဘာ္ စုစုေပါင္း လူ ၃၀ ေယာက္ လာေပါင္းတာဟာ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ ရုံးလုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျပဳေၾကာင္း၊ ကခ်င္ရယ္ ဗမာရယ္လုိ႔ ခဲြျခားမႈမရွိဘဲ စစ္တပ္လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြအတုိင္း အတူတကြလက္တဲြ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း၊ ယခင္က ျဖစ္သလုိလက္နက္ကုိင္ၿပီး တုိက္ခုိက္ေနရာကေန၊ အခုဗုိလ္သင္တန္းေတြ၊ ရဲေဘာ္သင္တန္းေတြ တက္ေနၾကေၾကာင္း၊ သင္တန္းေတြမွာလည္း NDAK တပ္ဖဲြ႕၀င္ေတြက အားက်မခံႀကိဳးစားၾကလုိ႔ ျမန္မာစစ္တပ္္ သင္တန္းေက်ာင္းက၊ ဆရာႀကီးေတြ က အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးေနၾကေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။

NDAK ကေနၿပီး နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းလာတဲ႔အဖဲြ႔ကုိ ျမစ္ႀကီးနားမွာ တခမ္းတနားႀကိဳတာ၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖဲြ႕၀င္ေတြကုိ ျမန္မာစစ္တပ္က တုိင္းမွဴးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ကုိယ္တုိင္အပြင့္တင္ေပးေနၾကတာေတြ ၾကည့္ၿပီး KIA က ေအာက္ေျခအဆင့္ရဲေဘာ္ေတြမွာ အားက်စိတ္ေတြ၊ ေတြေ၀စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမွာကုိ KIO မွလူႀကီးမ်ား စုိးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ KIO ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကုိ စည္းရုံးေရး ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ၾကဖုိ႔ KIA ကို အမိန္႔ေတြထုတ္ထားေၾကာင္း လုိင္ဇာမွ ကုန္သည္တစ္ဦးက ေ၀ဖန္ေျပာၾကားပါတယ္။

KIA အေနနဲ႔ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖဲြ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စည္းရုံးရာေနာက္ကုိ လုိက္မွာလား KIO ထိပ္ပုိင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ စည္းရုံးရာကိုလုိက္မွာလား ဆုိတာကေတာ႔ ပိတ္ကားေပၚမွာ ဆက္လက္ ၾကည့္ရႈၾကရတာေပါ႔ဗ်ာ။

L ZAWNAUNG က သူ႔အျမင္ကို ေမးလ္ထဲ ကို ေပးပို႔လာပါတယ္။

သတင္း ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိျပံဳးခ်ဳိ ေကာ႔ေသာင္းေထာင္တြင္ က်န္းမာေရးမေကာင္း ။

( အလယ္တြင္ကိုျပဳံးခ်ိဳ )

လက္ရွိ တနသၤာရီတုိင္း ေကာ့ေသာင္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုျပဳံးခ်ဳိဟာ ေသြးေၾကာက်ဥ္းေဝဒနာခံစားေနရတယ္လုိ႔ ဒီေန႔ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ျပန္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႔အေဖ ဦးဝင္းေမာင္က ေျပာပါတယ္။ လက္ရွိအေနအထားအရ ဆရာဝန္ေတြက ေသြးေၾကာက်ဥ္းတယ္လို႔ ယူဆထားၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္တဲ့အခါလည္း တက္ေၾကာင္းနဲ႔ ေဆးကိုမွန္မွန္ေသာက္တဲ့အတြက္ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးလို႔ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာတယ္လို႔ ဦးဝင္းေမာင္က ေျပာပါတယ္။

“က်န္တဲ့ အေနအထားက သိပ္မဆိုးပါဘူး။ ဟိုမွာ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ သြားေစာင့္ၿပီးေတာ့ပစၥည္း လိုအပ္တာေတြ၊ စာအုပ္ေတြလည္း ေပးခဲ့လို႔ ရပါတယ္။” အသက္ ၈ဝ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးဝင္းေမာင္က ေဆာင္းအဝင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ရာသီမွာ သားရဲ႔ က်န္းမာေရးကို စုိးရိမ္လုိ႔ ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔တာျဖစ္ၿပီး သားက်န္းမာေရး ဆုိးဆုိးဝါးဝါး မျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္သက္သာရာရသလိုမၾကာခဏမလာဖုိ႔ သားကမွာ လိုက္တယ္လုိ႔ ဦးဝင္းေမာင္ကေျပာပါတယ္။

ကိုျပဳံးခ်ဳိအပါအဝင္၈၈မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာေလာင္စာဆီေစ်းက်ဆင္းေရး
လမ္းေလ်ာက္ဆႏၵထုတ္ေဖာ္အၿပီးမွာတျခားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ့အတူကိုျပဳံးခ်ိဳအဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး
ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္ခ်ခံရပါတယ္။

ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ခ်ၿပီး မိသားစုေတြနဲ႔ ေဝးလံတဲ့ေထာင္ေတြဆီ ပုိ႔ေဆာင္ထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဦးဝင္းေမာင္ ေျပာပါတယ္။ “မိဘနဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ထားႏုိင္ရင္ သူ႔အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ရဲ႔က်န္းမာေရး အေျခအေန စိုးရိမ္တဲ့အခါ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မလာႏုိင္တဲ့ အေနအထားေလးေတြ ရွိလာတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေတြကလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးေနေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနကိုလည္း သူက သိခ်င္ၿပီး ပူပန္ေနရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ သူက ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္အခဲေတြ႔ပါတယ္။ နီးကပ္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘေတြက ေက်နပ္မယ့္သေဘာေတြ ရွိပါတယ္။” ဦးဝင္းေမာင္ဟာ ရန္ကုန္ကေန ၁၇ ရက္ေန႔က ထြက္လာၿပီး ဒီေန႔မွ ကုိျပံဳးခ်ဳိကုိ ေတြ႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔နဲ႔အတူ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တြံေတးျမိဳ႔နယ္အဖြဲ႔ဝင္ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႔ ဇနီးလည္း ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ဦးခ်စ္ခင္ရဲ့ အေျခအေနကုိ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တဲ့ ဇနီးက ေျပာပါတယ္။ “က်န္းမာေရး ေကာင္းပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး၊ ေနရတာ သက္သာပါတယ္တဲ့။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ။ သားသမီးေတြကိုလည္း ပူပင္တယ္။ ေနာက္ အသက္က အသက္က ၆၇ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ မ်က္စိေတြ သိပ္မေကာင္းဘူး၊ မ်က္စိက ေဝတယ္တဲ့။ သူက အထဲထဲမွာေနေတာ့ ရဲေတြၾကားမွာစိုးလို႔ သိပ္မေျပာရဲဘူး။ ရဲေတြကလည္း အျပင္မွာ စာေရးၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ သူက ၁၂ လပိုင္းကုန္ရင္ လြတ္မယ္လို႔ေတာ့ ေျပာေနတယ္။ သူလည္းငို၊ က်မလည္းငိုခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။” ဦးခ်စ္ခင္က လာမယ့္လမွာ သူလြတ္မယ္လုိ႔ ေျပာေနေပမယ့္ သူ႔လြတ္ရက္ေရာက္ဖုိ႔ တႏွစ္က်န္ေသးတယ္လုိ႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

၂ဝဝ၈ ဇြန္ ၁၉ ရက္က အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဌာနခ်ဳပ္မွာ က်င္းပတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေမြးေန့ပြဲက အျပန္မွာ ဦးခ်စ္ခင္အပါအဝင္ ၁၄ ဦးကို ဖမ္းဆီးခဲ့ကာ ႏုိင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈကုိ ထိခုိက္ပ်က္ျပားေစမႈ၊ ဆူပူအုံၾကြမႈမွာ ပါဝင္မႈေတြနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ခြဲ ခ်မွတ္ခဲ့ၿပီး မိသားစုနဲ႔ ေဝးတဲ့ေထာင္ေတြဆီ ပို႔ေဆာင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအထဲက ဦးခ်စ္ခင္ကုိေတာ့ ေကာ့ေသာင္းေထာင္ ပို႔လိုက္တာပါ။

ရန္ကုန္တိုင္း တြံေတးျမိဳ႔ကေန ႏုိင္ငံရဲ႔ေတာင္ဘက္အစြန္းက ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႔အထိ ေထာင္ဝင္စာ တခါေတြ႔ဖုိ႔ ၆ သိန္းဝန္းက်င္ေလာက္ ကုန္က်တဲ့ အတြက္ တႏွစ္အတြင္း ေထာင္ဝင္စာ သုံးႀကိမ္သာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္လို႔ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႔ ဇနီးက ေျပာပါတယ္။

ရင္းျမစ္..DVB..။

၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုနုိင္ က်ိဳင္းတံုေထာင္တြင္ က်န္းမာေရး မေကာင္း

က်ဳိင္းတုံေထာင္မွာ ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္ က်ခံေနရတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကုိႏုိင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ အသက္ ၄၇ နွစ္အရြယ္ မင္းကုိႏုိင္ဟာ ေသြးတုိးေရာဂါ ဆုိုးဆုိးဝါးဝါးခံစားေနရၿပီး လုံေလာက္တဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈ အေရးေပၚလုပ္ေပးဖုိ႔ လုိေနတယ္လုိ႔ သူရဲ႔ မိသားစုက ေျပာေၾကာင္း အင္အယ္လ္ဒီ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔မွ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ က ေျပာပါတယ္။

မေန့ညေနက ဦးခင္ေမာင္ေဆြနဲ႔ ပါတီဝင္တခ်ဳိ႔ သဃၤန္းကြၽန္းမွ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးသိန္းၫြန္႔ ေနအိမ္ကိုသြားရင္းနဲ႔ မင္းကိုႏုိင္တုိ႔ ေနအိမ္ကို သတင္းသြားေမးခ်ိန္မွာ မင္းကိုႏုိင္ ရဲ႔အစ္မက ေျပာလုိက္တာလုိ႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ ကေျပာပါတယ္။ “က်ေနာ္၊ ဦးသိန္းၫြန္႔၊ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္း၊ ေဒါက္တာဝင္းႏိုင္ရယ္ ဝင္ၿပီး သူ႔မိသားစုနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔အစ္မႀကီးနဲ႔ပဲ ေတြ႔တယ္။ စကား ခဏပဲ ေျပာလိုက္ရတယ္။

မင္းကိုႏိုင္ ေထာင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အရဆကသအးိက က ေတာ့ ေသြးေတြ တအားတိုးၿပီး ေနလို႔ ထိုင္လို႔ မရဘူးေပါ့။ သူတို႔လည္း စိုးရိမ္ေနၿပီး ေဆးေတြ ယူသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ေပါ့။ သူတို႔က စိတ္ပူတဲ့အထဲမွာ အေနအထား မေကာင္းေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေနလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္ေပမယ့္ စိတ္ရဆကသအးာတ္က မက်ဘူး၊ ဒီအတိုင္းပါပဲတဲ့။”

၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္ကို တျခားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မစမီ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ဆႏၵျပပဲြအၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ရွမ္းျပည္အေရွ႔ပုိင္း က်ဳိင္းတုံေထာင္မွာ ရွိေနၿပီး ေရွ႔လထဲမွာ မိသားစုက ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔ဖြယ္ ရွိတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ရင္းျမစ္..DVB..။

ယေန႔တြင္ သာသနာ႔ အာဇာနည္ ပရိယတၱိ ၊ပဋိပတၱိ၊စြယ္စုံအေက်ာ္ ျဖဴးဆရာေတာ္ ဦးနရပတိ ပ်ံလြန္ေတာ္မူျခင္း..။

ႏုိင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ျဖဴးဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲနရပတိသည္ ယေန႔နံနက္ (၆) နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရွိ အာရွေတာ္၀င္ ေဆး႐ုံႀကီး၌ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္သည္။

ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား“ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးကုၿပီး တနဂၤေႏြေန႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ သုိ႔ ျပန္ႂကြခဲ့ျပီး။ ဒီေန႔မနက္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည္။ အႏၲိမစ်ာပနအခမ္းအနားကုိ (၃၀.၁၁.၂၀၀၉)ရက္ေန႔မွာ ျဖဴး ျမိဳ႔ တြင္ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါသည္.။

“ဆရာေတာ္က နာမည္ႀကီး ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္တပါးပါ။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ တရားစစ္စစ္ကုိ
သိႏုိင္ၾကဖုိ႔တႏုိင္ငံလုံးကုိလွည့္လည္ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။နာမည္အႀကီးဆုံးတရားကေတာ့
ေသြးနဲ႔ေရးတဲ့သာသနာ ဆုိတဲ့တရား” ျဖစ္ပါသည္.။

ဆရာေတာ္ကုိ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ ေရဦးၿမဳိ႕နယ္၊ ပင္စိမ္းကင္းေက်းရြာတြင္ အဘ ဦးဘလြင္၊ အမိ ေဒၚေဒၚေမတုိ႔မွ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ရာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္တြင္ သက္ေတာ္ (၆၈) ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ (၄၉) ၀ါ ရွိၿပီျဖစ္သည္။

ျဖဴးျမိဳ႔ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာေက်ာင္းတုိက္ကုိ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ တည္ေထာင္ေတာ္ခဲ့ၿပီး ျဖဴးဆရာေတာ္ဟူ၍ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ကာ ႏုိင္ငံတ၀ွမ္းသို႔ လွည့္လည္၍ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားခဲ့သည္။

အာဒိတၱသုတၱန္၊ ပဥၥပုပၸနိမိတၱသုတၱန္၊ ပါရမိီ (၁၀) ပါး အစရွိသည့္ က်မ္း (၁၅) ေစာင္ကုိ ေရးသားျပဳစုခဲ့ၿပီး ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္၊ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္၌ ျဖဴးမဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာကုိ ထပ္မံတည္ေထာင္ကာ ၀ိပႆနာ၊ ကမၼဌာန္းတရားမ်ား ျပသေပးခဲ့သည္။

ျဖဴးဆရာေတာ္ၾကီး ဘဝနတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မႈျခင္း အတြက္ က်မတုိ႔လုိ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႔ သာသနာ႔ အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးဆုံးရႈံးရျခင္းအတြက္ အလြန္ ကို ေၾကကြဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ ပါတယ္ရွင္..။

တပည္႔ေတာ္မ အေနနဲ႔ဆရာေတာ္ဘုရားအား စိတ္အားညိဳငယ္စြာျဖင္႔ ဒီပို႔စ္ေလးကိုေရးျပီး
ကန္ေတာ႕ လုိက္ပါတယ္ ဘုရား..။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ တပည္႔ အေပါင္းအား
ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူျခင္းသတင္းအား ျပန္လည္ ေဝမ်ွေပးလုိက္ပါတယ္ရွင္..။

ျမတ္ေလးငုံ..။


ု

ယာဥ္ထိန္းရဲ (ေမာ္ေတာ္ပီကယ္) မ်ား ဘုရားပံုေတာ္မ်ားကို ျမိဳ႔ခံ ျပည္သူေတြထံ အတင္းေရာင္းခ်ေန..။

မြန္ျပည္နယ္ မုဒံုၿမိဳ႕ႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ၿမိဳ႔အဝင္ဂိတ္မ်ားတြင္ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေသာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ရဲတို႔က က်ဳိက္မေရာဘုရားပံုေတာ္ကို ျဖတ္သြားသည့္ လိုင္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားအား မဝယ္မေနရ ေရာင္းေပးေနသည္ဟု သိရသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ရက္သတၲပတ္မွစၿပီး ေမာ္ေတာ္ပီကယ္အဖြဲ႕ ၅ ဦးတို႔မွ ၄င္းၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္တြင္ ေရာင္းခ်ေနၿပီး၊ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္လည္း မုဒံုၿမိဳ႕နယ္၊ ေကာ့ခပံုရြာႏွင့္ ကြမ္တာရြာၾကားတြင္ ေရာင္းခဲ့သည္ဟု မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့သည့္ကားေမာင္းသူတစ္ဦးက ဆိုသည္။

“တစ္ပံုကို ၃၀၀၀ က်ပ္နဲ႕ သူတို႕ေရာင္းေနတယ္၊ မဝယ္လို႕မရဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဘုရားပံုဆိုေတာ့ မျငင္းခ်င္ပါဘူး၊ ဝယ္လိုက္ပါတယ္၊ သူတို႕ ရန္ပံုေငြအတြက္ အခုလိုဘုရားပံုေရာင္းေနတာ မေကာင္းပါဘူး၊ အ မဂၤလာလည္း ျဖစ္တယ္၊ က်က္သေရလည္း မရွိပါဘူး” ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။

ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္ ကား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို လိုင္စင္၊ ဦးထုပ္ စစ္ေဆးသည့္ပံုစံျဖင့္ ေခတၲရပ္ခိုင္းၿပီး ပံုေတာ္ေတြကို အတင္းေရာင္းခ်ေပးေနသည္ဟု ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ေျပာသည္။

“ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ဟိုစစ္ဒီစစ္လုပ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လိုင္စင္တို႕ ဦးထုပ္တို႕ အားလံုးပါတယ္ေလ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘုရားပံုေတာ္ဝယ္ရမယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံမရွိဘူး အျပန္က်မွဝယ္မယ္လို႕ အတင္းေျပာယူရတယ္၊ အဲဒါမွ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္တာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အေျပာေကာင္းလို႔ လြတ္လာတာဗ်” ဟု ၄င္းက ဆက္ေျပာသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္တြင္ အစိုးရမွထုတ္သည့္ ေမာ္ဒယ္မေလးပံုမ်ား ေဂါက္တီး႐ုိက္ေနသည့္ပံုမ်ား၊ စစ္သူနာျပဳပံုမ်ားကိုသာ ေရာင္းခ်ေနၾကသည္။ ယခုႏွစ္မွာ ဘုရားပံုေတာ္မ်ားပါ ေရာင္းခ်ေနသည့္အတြက္ ခရီးသြားမ်ားက အံ့ၾသေနၾကသည္။

က်ဳိက္မေရာဘုရားပံုေတာ္ကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ဝတ္စံုျဖင့္ေရာင္းခ်ေနသည္မွာ အေယာင္ေဆာင္သမားမ်ားကဲ့သို႕ ျဖစ္ၾကသည္ဟု မုဒံုၿမိဳ႕နယ္မွ သံဃာေတာ္တစ္ပါးက မိန္႕ၾကားသည္။

“တျခားပံုေရာင္းတာ ေကာင္းေသးတယ္၊ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဘုရားကိုၾကည္ညဳိတဲ့ပံုစံ ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာေလ၊ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုင္း႐ွိင္းတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီလိုလုပ္တာ မေကာင္းပါဘူး၊ က်ဳိက္မေရာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားက ဓမၼာ႐ုံေဆာက္ဖို႕အတြက္ ရန္ပံုေငြရဖို႕ ဒီဘုရားပံုေတာ္ကို မႏွစ္ကတည္းက ထုတ္ထားတာပါ” ဟု ၄င္းသံဃာေတာ္က မိန္႕သည္။

က်ဳိက္မေရာဘုရားပံုေတာ္မွ အျပင္ေစ်းတြင္ တစ္ပံု ၁၀၀၀ က်ပ္ႏႈန္းသာရွိၿပီး၊ ၄င္းေမာ္ေတာ္ပီကယ္အဖြဲ႕တို႕မွာ ၃၀၀၀ က်ပ္အထိေရာင္းခ်ေနသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္တြင္ သာမက သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႔အဝင္ဂိတ္ႏွင့္ ေရးၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္တြင္လည္း ေရာင္းခ်ေနသည္ဟု သိရသည္။

ေမးလ္ ထဲ သုိ႔ ေပးပို႔ လာေသာေၾကာင္႔ ျပန္လည္ ျဖန္႔ေဝလုိက္ပါသည္..။

“အင္တာနက္ ျပိတၱာေတြလြန္တာေပါ႔ကြ” ...။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ အင္တာနက္ၾကည္႔ေနၾကတုန္း “ျပိတၱာေတြ လြန္လြန္းျပီကြာ” “ျပိတၱာေတြလြန္လြန္းျပီကြာ” နဲ႔ ေရရြတ္ေနသံကို ၾကားလို႔ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေဒါပြေနတဲ႔ ဦးေလးၾကီးတေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္ျပိတၱာေတြ လြန္လြန္းတာလဲလို႔ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ “အင္တာနက္ ျပိတၱာေတြလြန္တာေပါ႔ကြ” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း နားမရွင္းတာနဲ႔ “အင္တာနက္ျပိတၱာရယ္လို႔ ရိွလို႔လား” လို႔ ထပ္ေမးၾကည္႔မိ ေတာ႔ သူက ို “ဟာကြာ၊ အင္တာနက္ ဆိုက္ေတြကလိုက္ပိတ္ေနတာကို ေျပာတာ” လို႔ စိတ္မရွည္သလို ျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ႔မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားျပီး၊ “ဦးေလးရယ္ “ျပိတၱာ” နဲ႔ “ပိတ္တာ” စကားကို ကြဲကြဲျပားျပား ေျပာေရာေပါ႔လို႕ ျပန္ေျပာေတာ႔၊ သူျပန္ေျပာတာက ... “နားၾကားလြဲလည္း မထူးပါဘူးကြာ။ အင္တာနက္ကို လိုက္လိုက္ပိတ္ေနတာလည္း ျပိတၱာေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား” တဲ႔။

အဲဒီေတာ႔မွ အနားမွ ရိွတဲ႔သူေတြ အားလံုးလည္း တခြိခြိနဲ႔ သေဘာက်သြားျပီး ေအာက္ပါအတိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရြတ္ၾကည္႔ေနမိၾကပါတယ္။ “ပိတ္တာေတြ ပိတ္တာေတြ လြန္လြန္းျပီေနာ္” “ျပိတၱာေတြ ပိတ္တာေတြ လြန္လြန္းျပီေနာ္” “ျပိတၱာေတြ ျပိတၱာေတြ လြန္လြန္းျပီေနာ္” အင္း ... တူသလိုလို ရိွသားေနာ္။

ေမးလ္ ထဲမွျပန္လည္ မ်ွေဝလုိက္ပါတယ္..။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ေရႊဂုံတိုင္ေၾကျငာစာတမ္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္။

Shwegondai Statement

ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အားေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

ေရႊဂုံတိုင္ေၾကျငာစာတမ္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲသို႔ ေပးပို႔သည္႔ ဘဘဦးဝင္းတင္သဝဏ္လႊာ။

ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အားေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

ေရႊဂုံတိုင္ေၾကျငာစာတမ္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲသို႔ ေပးပို႔လာေသာ ဦးေအးသာေအာင္သဝဏ္လႊာ။

ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံအားေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

ေရႊဂုံတိုင္ေၾကျငာစာတမ္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္း။ (ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ိဳျမိဳ႕)

ဓာတ္ပုံ ေပးပို႔ ေပးေသာ ဒီမုိေဝယံ အားေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္..။

တမ်ိဳးသားလံုးက်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာရည္ျမင့္မားေရးတဲ့....

Burma's Current Education and Health Rankings

ျမန္မာျပည္မွာ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုကို လွည့္လည္ၿပီး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ႔ သူေတာင္းစား သားအဖႏွစ္ ေယာက္..။

ျမန္မာျပည္မွာ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုကို လွည့္လည္ၿပီး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့
သူေတာင္းစား သားအဖႏွစ္ ေယာက္ရွိသတဲ့။ သားျဖစ္သူက ကေလးပီပီ
စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေတြမ်ားၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူ သူေတာင္းစားႀကီးကို သူ
သိခ်င္တာေတြ အေမးအျမန္းထူေလ့ရွိသတဲ့။

တခါသားမွာေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ နားေနၾကရင္း သားျဖစ္သူက
သူ႕အေဖကို ေမး ခြန္းေတြ တရစပ္ ေမးေလသတဲ့။

“ေဖေဖ၊ သားတို႔ေတြ႔ေတြ႔ေနတဲ့ ဟို ... တိုက္ပံုအက်ႌအျဖဴ၊
ပုဆိုးအစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ သူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ဟင္”
“အဲဒါ ၾကံ႕ဖြံ႔အဖြဲ႔၀င္ေတြကြဲ႕”

“ဟို ... အက်ႌအ၀ါ၊ ထမီအ၀ါ၀တ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြကေကာ ဘယ္သူေတြလဲ ေဖေဖ”
“အဲဒါက အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔၀င္ေတြလို႔ ေခၚတယ္သားရဲ႕”


“ဟို ... အက်ႌနက္ျပာ၊ ေဘာင္းဘီနက္ျပာနဲ႔ လူေတြကေကာ”
“သူတို႔က အရန္မီးသတ္အဖြဲ႔၀င္ေတြကြဲ႔”


“ဟို ... အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီနက္ျပာ၊ ဦးထုပ္အျဖဴနဲ႔ လူေတြကေကာ ဘယ္သူေတြလဲ ေဖေဖ”
“လမ္းျပပုလိပ္ေတြေပါ့ သားရဲ႕”


“အက်ႌအစိမ္း၊ ေဘာင္းဘီအစိမ္း၊ ဦးထုပ္အစိမ္းနဲ႔ လူေတြကေတာ့ စစ္သားေတြေနာ္
ေဖေဖ၊ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ကြဲ႔”

“အက်ႌအညိဳေရာင္၊ ေဘာင္းဘီအညိဳေရာင္၊ ဦးထုပ္အညိဳေရာင္နဲ႔ လူေတြက ရဲေတြလား ေဖေဖ”
“ဟုတ္တယ္ေလ သားရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အေမးအျမန္း ထူေနရတာလဲ”

အဲဒီအခါမွာ သားျဖစ္သူ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အေဖျဖစ္တဲ့
သူေတာင္းစားႀကီးဟာ အံ့ၾသမွင္သက္မိသြား သတဲ့။ သားျဖစ္သူ ေျပာလိုက္တဲ့
စကားကေတာ့ …

“ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလို႔ပါ ေဖေဖ၊ ေဖေဖလည္း
သူတို႔လို၀တ္စံုေတြ၀တ္ၿပီး ေတာင္းပါလား၊ အဲဒါဆို ပိုက္ဆံပိုရမွာ၊
သူတို႔ေတြ ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ လူေတြက အမ်ားႀကီးထည့္တာ သားေတြ႔တယ္ ေဖေဖရဲ႕”
တဲ့။

ေပးပို႔ေပးေသာ ... redpeacock... ေက်းဇူးတင္ပါသည္.။

ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ လူသားအရင္းအျမစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအစီအစဥ္(HRDP)မွ ထုတ္ေ၀ေသာ 2010 ျပကၡဒိန္ ..။

ေပးပို႔ ေပးေသာ ကိုေဒါင္းမာန္ဟန္ အားေက်းဇူး တင္ပါသည္.။

ေကာလိပ္ဂ်င္ ေန၀င္း (သို႔မဟုတ္) ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနမည့္ သူ႔နာမည္

၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ နံနက္ (၀၅း၀၅) နာရီတြင္ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီး တြင္ သူ ကြယ္လြန္ ခဲ့သည္။ သူ ကြယ္လြန္သည့္ သတင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တြင္းသို့ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားၿပီး ေနာက္ ဆက္လက္၍ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔ အျပားသို့ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။

သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားေသာ ျပည္သူတုိ႔သည္ ႏွေမ်ာတသ ၾကသည္။ ေၾကကဲြ ၀မ္းနည္းၾကသည္။ သူ႔အား နာနတ္ေတာ ခရစ္ယာန္ သခ်ဳႋင္းတြင္ ဂူသြင္း သၿဂႋဳဟ္စဥ္က ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွေအာင္ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားေသာ ျပည္သူတုိ႔က လုိက္ပါပို႔ ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။

သူ႔ဘ၀ အစသည္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ ဇဲြ၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယဟူသည့္ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈ၏ အရင္းအႏွီးမ်ား၊ ႐ိုးသား ျဖဴစင္မႈမ်ား၊ စာနာ ေထာက္ထား မႈမ်ား မုန္းသူ မရွိဘဲ ခ်စ္သူသာ ရွိေအာင္ ျပဳမူ ေနထုိင္ ႏုိင္မႈမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ နယ္ပယ္စံုမွ သူလုပ္သမွ် ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့သည္။
သူသည္ သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ မ်ဳိးဆက္မ်ား သာမက အသစ္ေပၚ ထြန္းေနဆဲ ရွိေသာ မ်ဳိးဆက္တုိင္း အတြက္ အားက်ဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္၊ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းလွသူ
ျဖစ္သည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ (၂၆) ႏွစ္ရွိ ၿပီျဖစ္သည္။ ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့ဆိုေသာ္လည္း သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားေသာ ျပည္သူမ်ားက ေမ့မရႏုိင္ၾကေသး။


ဟသၤာတၿမိဳ႔နယ္ ေညာင္ပင္ သာရြာ တြင္ ရဲ၀န္ေထာက္ ဦးသက္ေဖႏွင့္ ဆရာမ ေဒၚတင္တုိ႔မွ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁ ရက္ေန့တြင္ သူ႔ကိုဖြားျမင္ခဲ႕သည္။ ငယ္နာမည္မ်ား ျဖစ္ေသာ ပါပူးႏွင့္ ေနဒြန္း မွာ လူသိမ်ားသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႔မွ မစၥတာ ကန္မင္း၊ မစ္ရွင္ေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ ႏြားႏုိ႔ လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ၿပီး ပညာ သင္ၾကားခဲဲ့ရသည္။ ၀ါသနာ အေလ်ာက္ ေဘာလံုး ကိုလည္း ႀကိဳးစား ကစားခဲ့သည္။ ပညာ တပိုင္းတစႏွင့္ ေက်ာင္းမွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္ (ေရ)တြင္ သာမန္ ေရတပ္ သားကေလး ဘ၀ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ေရ တပ္သားေလး အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ေဘာလံုးကစားရာမွ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္ (ေရ) လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ျဖစ္႐ံုမွ်မက ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ကစားႏုိင္မႈေၾကာင့္ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္ (ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ) လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံ ခဲ့ရသည္။

တပ္မေတာ္ (ေရ)တြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ၿပီး တပ္မေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳ ေဘာလံုး ကစား႐ံု မွ်မက တစ္ဘက္က တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ ေအာင္လည္း သူက ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ခဲ့ရာ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ (ေရ)မွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္စဥ္ တကၠသိုလ္ အားကစား အရာရွိ ဦးၿငိမ္း၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ဦးၿငိမ္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္တြင္ မွီခို ေနထုိင္ၿပီး ပညာသင္ ၾကားခဲ့သည္။


တစ္ဖက္ကလည္း တကၠသိုလ္ ေရကူးကန္ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး တာ၀န္ကိုပါသူ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာပင္ တကၠသိုလ္ လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား အျဖစ္သာမက ျမန္မာ့ လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား အျဖစ္ပါ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသည္။ ျမန္မာ့ လက္ေရြးစင္ အျဖစ္ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွား ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ေဘာလံုး ကစားခြင့္ရခဲ့သည့္ အျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေဘာလံုး အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွ သူ႔အား ၁၉၅၆ခုႏွစ္ အေကာင္းဆံုး ေဘာလံုးသမား အျဖစ္ သတ္မွတ္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။


ႏုိင္ငံကုိယ္စားျပဳ လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားႏွင္႕ တကၠသိုလ္ လက္ေရြး စင္ ေဘာလံုးသမားအေနျဖင့္ ပညာသင္ ၾကားခဲ႕ရာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွ ဘီေအဘဲြ႔ကို ရရွိခဲ႕သည္။ ဘြဲ႔ရၿပီးခ်ိန္တြင္ မီးရထားဌာနတြင္ မီးရ ထားအရာရွိတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရရန္ သူဆက္သြယ္ ညိႇႏိႈင္းခဲ့သည္။

မီးရထားဌာနတြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရန္ သူဆက္သြယ္ ညိႇႏိႈင္း ေနစဥ္မွာပင္ ဇမၺဴေအး ႐ုပ္ရွင္မွ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်င္းစိန္က စာေရးဆရာႀကီး ဇ၀န၏ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား လွသည္႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္း သား၀တၴဳအား ေကာလိပ္ဂ်င္အမည္ျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးရန္ စီစဥ္ ေနၾကသည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၏ အဓိက ဇာတ္ ေဆာင္သိန္းေဖ အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားဆဲ မင္းသားမ်ားကို အသံုး မျပဳလုိဘဲ သိန္းေဖ၏ စ႐ိုက္ႏွင့္ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္သည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားကိုသာ စိစစ္ေရြး ခ်ယ္ပြဲထုတ္ရန္ ရည္ရြယ္သျဖင့္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်င္းစိန္မွ ဦးၿငိမ္းအား သင့္ေလ်ာ္သူ ရွာေဖြေပးရန္ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ ဦးၿငိမ္း၏ တုိက္တြန္းအားေပးမႈျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ လုပ္ရန္ သူပိုင္းျဖတ္ၿပီး ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်င္းစိန္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့သည္။

ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်င္းစိန္မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေအ၀မ္းေ၀ဇင္၊ ေမျမ၊ ေအ၀မ္း သိန္းေဇာ္၊ ေမလြင္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ျမင့္စိုးတုိ႔အား ေမြးထုတ္ခဲ့ ႐ံုမွ်မက ဗုိလ္ျမဒင္ ႐ုပ္ရွင္ကားျဖင့္ ဇာတ္ပို႔ ထြန္းေ၀အား ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသား အျဖစ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေစၿပီး အကယ္ဒမီ ပါရေစခဲ့သည့္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ေတြ႔ဆံုၿပီးသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္၊ သြားလာ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေျပာဟန္ ဆုိဟန္ႏွင့္ သူ႔တြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ဗီဇ (Talent) တုိ႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါးပါး သြက္သြက္ လက္လက္ေနတတ္သည့္ ေက်ာင္းသား သိန္းေဖ၏ စ႐ိုက္ ကုိက္ညီေနသည္ကို ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်င္းစိန္က သိလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးခ်င္းစိန္က သူ႔အား ထုိစဥ္က ထင္ရွားေနေသာ အကယ္ဒမီ ဖိုးပါႀကီးကဲ့သုိ႔ ကြၽဲေကာ္မ်က္မွန္ကိုလည္း တပ္ဆင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေစခဲ့သည္။


ထုိ႔ေနာက္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာ ဆရာ ေမာင္ေန၀င္းႏွင့္ စာေရးဆရာႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ပို႔ လုပ္ေနသူ တကၠသိုလ္ ေန၀င္းတုိ႔ ရွိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္၍ ေဘာလံုးသမား ေန၀င္း အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကား ၿပီး သူ႔အမည္ကိုလည္း မေျပာင္းလဲလုိေတာ့၍ ေန၀င္း (ဘီေအ) ဟူသည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ အမည္ကို ကင္ပြန္းတပ္ ေပးခဲ့သည္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ ႐ုပ္ရွင္ကားတြင္ ေန၀င္း(ဘီေအ)ႏွင့္ အတူ ထပ္ဆင့္ အကယ္ဒမီ ျမင့္ျမင့္ခင္၊ သိန္းေဆြျမင့္ (ယခု ဇာတ္ပို႔ ဦး၀င္းေဆြ)၊ ခ်စ္ေဆြေလးႏွင့္ ေရႊစင္ေမတုိ႔အား ဦးေဆာင္ သ႐ုပ္ ေဆာင္ေစခဲ့သည္။


ေကာလိပ္ဂ်င္ ႐ုပ္ရွင္ကားအား ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ႐ံုတင္ခဲ့ရာ ႐ံုတင္စက ေက်ာ္ၾကားဆဲ မင္းသား မဟုတ္ဘဲ မင္းသားသစ္ ေန၀င္း (ဘီေအ) ႏွင့္ သူ႔ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ၾကည့္ၿပီး လူမ၀င္ခဲ့၊ ၀င္ၾကည့္မိသမွ် လူနည္းစု၏ တစ္ဆင့္ စကားျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း လူၾကည့္ မ်ားလာၿပီး ၀င္ေငြစံခ်ိန္ တင္သည္ အထိ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည္။ ေန၀င္း (ဘီေအ) အစား ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ကလည္း သူ႔အား ေကာလိပ္ဂ်င္ ေန၀င္းဟု ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာလိပ္ဂ်င္႐ုပ္ရွင္ ကားမွ သူ႔စကား “ေၾကပါတယ္ မေအးစိန္” မွာလည္း ျပည္သူၾကားသို႔ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ထုိးေဖာက္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ေကာလိပ္ဂ်င္ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားတည္းျဖင့္ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသား အျဖစ္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္က သူ႔အား တခဲနက္ အားေပးခဲ့သျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ ေပးေသာ ေကာလိပ္ဂ်င္ ေန၀င္း အမည္ျဖင့္ပင္ ဟာသ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား ဆက္တုိက္ ႐ိုက္ကူးခြင့္ ရခဲ့သည္။ ဟာသ သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသားအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကား ေနေသာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းအား ဇမၺဴေအး ႐ုပ္ရွင္မွ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ေသာင္းက မုန္း႐ုပ္ရွင္ကားျဖင့္ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ သဘာ၀ ဇာတ္႐ုပ္ကို ေျပာင္း၍ သ႐ုပ္ေဆာင္ေစရာတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ ျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဟာသ႐ုပ္ရွင္ကား မ်ားႏွင့္ သဘာ၀ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား အျပင္ အခ်ဳိ႔ ဒါ႐ိုက္တာမ်ားက လႈပ္ရွားမႈ (Action) အသားေပး ကားမ်ားကိုပါ အခါ အားေလ်ာ္စြာ ႐ိုက္ကူး သ႐ုပ္ေဆာင္ေစခဲ့ၾကသည္။

မန္းသူေလးမို႔၊ ခ်စ္အမႊာ၊ ခ်စ္ေပြလီ၊ ေယာကၡမႀကီးေရးတဲ့ ဖူးစာ အိမ္ေထာင္စု၊ သီတာကို ဘယ္သို႔ခ်စ္ရမယ္၊ ေရႊ၀ါ ခ်စ္ထံုးရယ္ေျဖ၊ ခ်စ္ေသာခ်စ္သူရယ္၊ မမုန္းေလနဲ႔ ငပလီစေသာ ဟာသကားမ်ား မုန္း၊ ေမွ်ာ္၊ အေျဖ၊ အကယ္၍သာ ခ်စ္ေျမ၊ ေမတၲာမုိးတေပါက္၊ ဘုရားမွာ တစ္ခါဆံုတယ္။ ပန္းပန္လ်က္ပါ၊ ဇာခန္းစီးေနာက္ကြယ္္မွာ၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ၊ ေမာင့္မူပိုင္ရွင္၊ သံေယာဇဥ္၊ေမာင္ခ်စ္ ႏွမခ်စ္၊ စကား၀ါ၊ မတဲ့ အတူေန၊ စိတ္ေစတသိက္၊ တစ္ဦးက ေစတနာ တစ္ဦးက ေမတၲာ၊ ဘမွန္ဘဇံ အေၾကာင္း၊ အကာက အခ်စ္အႏွစ္က ေမတၲာ၊ ပယင္းေရာင္၊ အားႏြဲ႔သူပါရွင္၊ ဆုိကၠားသမားဘခက္၊ သီတာ ၿပံဳး၊ သဘင္သည္ မ၀င္ရ၊ သမီးေခ်ာ၊ ဘံုျပတ္ဘေမာင္ စေသာ သဘာ၀ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား ေမာင္ ခ်စ္တဲ့သူအငိုတိတ္ေအာင္၊ ေက်ာက္ဘီလူးႏွင့္ ပပ၀င္း၊ ေခြၽးႏွင့္ေသြးႏွင့္ ရင္းသည့္ေျမ၊ သည္ေတာင္ကို ေမာင္ၿဖိဳပါ့မယ္၊ တယ္ တညင္ စေသာ လႈပ္ရွားမႈ အသားေပး ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း အမည္ျဖင့္ပင္ သူသ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ ႐ုပ္ရွင္ ကားမွ စတင္ၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အထိ က်ရာဇာတ္႐ုပ္တြင္ သူ႔အဆက္ မျပတ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ ႐ုပ္ရွင္ကား ႏွစ္ရာ နီးပါးရွိမည္ဟု ခန့္မွန္းရပါသည္။


႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား အနက္ ဒါ႐ိုက္တာ ခင္စိုး၏ ပယင္းေရာင္ ႐ုပ္ရွင္ကားတြင္ ဘ၀ကို နာက်ည္း၍ အရက္၏ ေက်းကြၽန္ျဖစ္ရသူ အျဖစ္ သ႐ုပ္ ေဆာင္ထူးခြၽန္မႈေၾကာင့္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသား ဇာတ္ေဆာင္ဆုကို လည္းေကာင္း၊ ဒါ႐ိုက္တာ သုခ၏ အကာကအခ်စ္ အႏွစ္က ေမတၲာတြင္ မိတဆိုးသမီးအား သေဘာမတူသူႏွင့္ ေပါင္းဖက္၍ စြန္႔ပစ္ၿပီး ခါမွ ေျမးကေလးအား တိတ္တခိုး ခ်စ္ရသူ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ထူးခြၽန္မႈေၾကာင့္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသားဇာတ္ပို႔ဆုကို လည္းေကာင္း ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရသည္။


ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္သမုိင္းတြင္ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး မပါ၀င္ဘဲ ႐ိုက္ကူး ႐ံုတင္ခဲ့သည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားအျဖစ္ ဒါ႐ိုက္တာ ၀င္းဦး၏ အတြယ္ အတာႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာခင္ စိုး၏ ဆုိကၠားသမား ဘခက္သာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ဆုိကၠားသမား ဘခက္တြင္ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီးမ်ား မပါ၀င္ဘဲ ဇာတ္ပို႔မ်ားကို သူပင္ဦးေဆာင္သြားခဲ့ရာ ေကာလိပ္ ဂ်င္ေန ၀င္း၏ အႏုပညာ သတၲိပင္ျဖစ္ပါသည္။ သဘင္သည္ မ၀င္ရ ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ သူ ကြယ္လြန္သည္ထိ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ႐ိုက္ကူးၿပီးစီးမႈ မရွိခဲ့၊ သူကြယ္လြန္ သြားေသာအခါ လက္က်န္ ဇာတ္ကြက္မ်ားတြင္ မင္းသား စိန္ျမင့္ကို ဆက္လက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေစခဲ့ၾကသည္။


မင္းသားႏွစ္ဦး ေျပာင္းလဲခ်ိန္တြင္ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၏ စ်ာပန သတင္း အား ၾကားညႇပ္ျပ ခဲ့ၾကသည္။ သဘင္သည္ မ၀င္ရ ႐ုပ္ရွင္ကားအား ႏွစ္ခ်ဳိ႔ ႐ုပ္ရွင္ကားျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္က သူ႔ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ တခဲနက္ အားေပးခဲ့ရာ ၀င္ေငြ ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ျမတ္ေလး၊ ၾကည္ၾကည္ေဌးႏွင့္ ေဘဘီႏဲြ႔တုိ႔ အားၿပိဳင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေသာ ဒါ႐ိုက္တာ ခ်စ္ခင္၏ ပန္းပန္လ်က္ပါ ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ လူႀကိဳက္မ်ား ၀င္ေငြေကာင္း႐ံုမွ်မက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ ရက္ရွည္ျပသမႈ စံခ်ိန္တင္ ကားအျဖစ္ မွတ္တမ္း တင္ခံခဲ့ရပါသည္။


ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းမွာ သူ၏ ေခြၽးႏွဲစာျဖင့္ မိုးျမင့္ ေသာ္တာ ႐ုပ္ရွင္ကို တည္ေထာင္ၿပီး ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္မိုးသူ၏ တယ္တညင္ႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာ ခင္ေမာင္ရင္၏ ဘမွန္ ဘဇံအေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ ထုတ္လုပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႔ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား ေသာ မင္းသားမ်ား ကဲ့သို႔ ဒါ႐ိုက္တာ မလုပ္ဘဲ သ႐ုပ္ ေဆာင္သက္သက္သာ လုပ္ခဲ့သည္မွာလည္း ထူးျခားမႈပင္။


၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားမွ စတင္ၿပီး ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ထြန္းကားခဲ့သည္။ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ကက္ဆက္ သီခ်င္းေခြ မ်ားႏွင့္ အတူ ၿမိဳ႔ျပတြင္ မက ေက်းလက္အထိ အင္အား ႀကီးမားစြာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့သည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားနွင့္ ဗီဒီယို ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား ထြန္းကားခ်ိန္ တြင္မွ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ေစ်းကြက္ပ်က္ သြားခဲ့သည္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမွာ အသံျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပရျခင္းျဖစ္ရာ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုႏွင့္ ျပဇာတ္မွာ ကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာႏွင့္ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို လႈပ္ရွား မႈကို ျပခြင့္မရပါ။ အသံျဖင့္သာ နားေထာင္သူကို ခံစားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရသျဖင့္ ခက္ခဲနက္နဲ လွပါသည္။ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ထုတ္လုပ္မႈအား ေကာင္းစဥ္က ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား ဇာတ္သဘင္ ပညာရွင္မ်ား၊ ေတးသံရွင္မ်ားႏွင့္ အႏုပညာ ၀ါသနာရွင္မ်ားပါ အသံျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သည့္ လုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လုပ္ ကိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ အသံျဖင္႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္သူမ်ားျပားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ္လည္း ပရိသတ္၏ အားေပး လက္ခံမႈကို ဦးေဆာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ အျဖစ္ သူသာ အျပည့္အ၀ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္မွ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားထိ ဆယ္ႏွစ္ကာလ ထုတ္လုပ္သမွ် ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္း၏ ၇၅%ခန္႔တြင္ သူသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ခြင့္ရခဲ့သည္မွာ ထူးျခားလွပါသည္။


သူကြယ္လြန္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဇနီးသား သမီးမ်ားက သူ႔အႏုပညာ အေမြကို ထုိက္ တန္စြာပင္ ခံယူပ်ဳိးေထာင္ ေနၾကသည္။ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ မာလာမွ ဒါ႐ိုက္တာ ခိုင္ျမတ္ေအာင္ အမည္ခံယူၿပီး ခိုင္တုိ႔ ညီအစ္မ၊ ခ်စ္ရင္ မေျပးနဲ႔၊ ေမာင္ေခၚရာ လုိက္မွာလား ႐ုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ ဗီဒီယို ကားမ်ားစြာ ကိုမုိးျမင့္ေသာ္တာ ႐ုပ္ရွင္မွ ေအာင္ျမင္စြာ ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ လ်က္ရွိ သည္။ သမီးျဖစ္သူ ေဟမာေန၀င္းမွ စတိရီ ယိုေတး မ်ားေရာ ျမန္မာ သံစဥ္ေတး မ်ားပါ ပိုင္ႏုိင္စြာ သီဆုိၿပီး ေက်ာ္ၾကားေသာ ေတးသံရွင္ဘ၀ကို ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ လ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သားျဖစ္သူ ရာဇာေန၀င္း ကလည္း မိခင္၏ ေျမေတာင္ေျမႇာက္မႈျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ လက္ခံအားေပးေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ အေဖ့ ေျခရာကို နင္း၍ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားႏွင့္ ဗီဒီယိုကားမ်ား အဆက္မျပတ္ ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။


သူကြယ္လြန္သည္မွာ ၂၆ ႏွစ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္
ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းဟူသည့္ သူ႔နာမည္မွာဘယ္ေတာ့မွ ေသမည္ မဟုတ္ဘဲ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနပါလိမ့္မည္။

(တင္ဆက္ေပးသူ ..... ေကျမဴး..။)

တခ်ိန္က လူၾကိဳက္သိပ္မ်ားခဲ႔ေသာ မင္းသားၾကီးေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း
အားအမွတ္တရ အေနနဲ႔သူ၏ အေၾကာင္းေလးအား ျပန္လည္တင္ျပေပးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္..။

ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၏ဇနီးမွာ ေဒၚခင္မာလာ ျဖစ္ျပီး....
သႏၱာေနဝင္း(သမီး)
ရာဇာေနဝင္း(သား)
ေဟမာေနဝင္း(သမီး)
ရူပါေနဝင္း(သမီး)
တို႔ မွာ သူ ၏ သားသမီး ေလးေယာက္ ျဖစ္ပါသည္..။