မ်ားမၾကာမီ သတင္းပတ္တခုက အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ႐ံုးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ ငါးမင္းေဆြဆိုလား-ဖားမင္းေဆြဆိုလား။ ေပါေၾကာင္ၾကာင္လူတေယာက္က စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရမ္းရမ္းကားကားလာ ေရာက္ေျပာဆိုသြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူဟာ အေမရိကန္လူေပါ ယက္ေထာၿပီးရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလာၿပီး အေၾကာင္းမဲ့လာေႏွာက္ယွက္တဲ့ ဒုတိယေျမာက္ လူေပါတေယာက္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ နာမည္က ငါးမင္းေဆြဆိုေပမဲ့ စစ္အစိုးရကို ဖားတဲ့ ဖားေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနသူမို႔ ျပည္သူလူထုကေတာ့ သူ႔ကို ဖားမင္းေဆြလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ငါးမင္းေဆြ-ဖားမင္းေဆြဆိုျပီး နာမည္က ႏွစ္မ်ဳိးရေနေတာ့ ဖားတပိုင္း ငါးတပိုင္းမင္းေဆြလို႔ ေခၚရင္ပိုျပီး အဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္။
သူက အေမရိကန္တို႔ အီးယူတို႔က စစ္အစိုးရအေပၚ စီးပြားေရးဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔တာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကဘဲ လုပ္ေနသလိုလို။ ဒီကိစၥကို မလုပ္ဘို႔ လာေရာက္ေျပာဆိုခဲ့တာပါ။ သူမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ စစ္အစိုးရ လက္ပါးေစေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုဘဲ စြပ္စြဲေျပာဆိုေနၾကတာပါ။ ျပီးေတာ့ ျပည္သူေတြ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းေနတာေတြဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္လို႔လဲ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ေျပာဆိုမႈပါ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြ စီးပြားေရးအရ လိုတာထက္ပိုၿပီး ႐ုန္းကန္ေနရတာဟာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။
စစ္တပ္က အာဏာစယူခဲ့တဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ကတဲကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတဲက ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ အႀကီးစားလုပ္ငန္းေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္း။ အလယ္အလတ္နဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္းေတြလည္း တားျဖစ္ခ်ဳပ္ကိုင္ခံခဲ့ၾကရနဲ႔။ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ဆန္ရွား၊ ဆီရွား၊ ဆားရွား၊ ေဆးရွား ဘာမဆိုအကုန္ရွား ျဖစ္ကုန္ခဲ့တာ မွတ္မိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းမွန္သမွ် ေမွာင္ခိုေခတ္။ အဲဒီေခတ္က အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကေန ဇာတိအညာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ကိုအျပန္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကို ကန္ေတာ့ဘို႔၊ လက္ေဆာင္ေပးဘို႔ က်ား၀တ္ပုဆိုး ငါးထည္သယ္လာတာ လမ္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးပုဒ္မနဲ႔ အေရးယူအဖမ္းခံ အခ်ဳပ္က်ခဲ့ဘူးပါတယ္။ စာေရးဆရာႏုိင္၀င္းေဆြရဲ႕ (မသိန္းရွင္ဆီပို႔ေပးပါ) ဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီး ဘ၀သ႐ုပ္ေဖၚ၀တၳဳထဲက ညိႇညိႇရဲ႕ ထန္းလ်က္ေမွာင္ခိုသည္ဘ၀ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ခက္ခဲပင္ပန္းမႈေတြပါဘဲ။ ကြယ္လြန္သူ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းရဲ႕ မေရမရာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ေအာက္မွာ ျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ခံစားခဲ့ရတာ ဆရာႏုိင္၀င္းေဆြ ၀တၳဳထဲကထက္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ေတြေတာင္ရွိခဲ့ေသးတယ္ဆိုတာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ေခတ္ကို မွီလိုက္သူတိုင္း သိၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ဘာစီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စစ္ဗိုလ္ေတြ အာဏာယူၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခန္႔ခြဲေရးေတြကို အမွန္တကယ္ နားမလည္ဘဲ ေလဖမ္း၀ရမ္းခ်ီ -သူမ်ားဆိုရွယ္လစ္ဆိုလို႔ ဆိုရွယ္လစ္ျပီး ေတာင္လုပ္ေျမာက္လုပ္္ အရူးအီးအီးပမ္းလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ဒဏ္ ျပည္သူလူထုခံခဲ့ၾကရတာပါ။
ဒီလိုအေျခအေနဆိုးႀကီးနဲ႔ ၂၆ ႏွစ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူလူထုက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ အံုၾကြေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္အစိုးရေတြဟာ ၁၉၈၈ ခုေနာက္ပို္င္းႏွစ္ေတြမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို စတင္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း စစ္အစိုးရေတြလုပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုတာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အလႊမ္းသင့္စီးပြားေရးသမားေတြသာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္စနစ္မို႔ ျပည္သူလူထုကေတာ့ သူတို႔ တင္သြင္းလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြရွိလာလို႔ မဆလေခတ္ေလာက္ ကုန္ပစၥည္းမရွားတာ တခုကလြဲရင္ တျခားတျခား ဘ၀ျပႆနာေတြကေတာ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာတာမရွိဘဲ တိုးၿပီးရင္ဆို္င္ေနရဆဲပါ။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္လို သယံဇာတေပါၾကြယ္၀ၿပီး လူဦးေရလည္း သိပ္ႀကီးမမ်ားလွတဲ့ တိုင္းျပည္တခုမွာ စားဘို႔၊ ၀တ္ဘို႔၊ ေနဘို႔ ဆိုတာေလာက္ကေတာ့ ဘယ္သူဘဲ အစိုးရလုပ္လုပ္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေနႏုိင္၊ စားႏုိင္၊ ၀တ္ႏုိင္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္ေနသူအားလံုး အစိုးရဖိႏွိပ္မႈ တစံုတရာသာ မရွိဘူးဆိုရင္ ေနေရးလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရႏုိင္တယ္။ စားေရးလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရႏုိင္တယ္။ ၀တ္ေရးလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ရႏုိင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကျပည္သူေတြဟာ လူတဦးျခင္း မိသားစုတခုျခင္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမဲ့ ျပႆနာေလာက္ကို ေျဖရွင္းႏုိင္ၾကပါတယ္။ အိမ္တအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတေယာက္ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္းတခုရွိရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္အေနအထားက အထိုက္အေလ်ာက္ေနလို႔ရတဲ့ ကာလေတြရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။
စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ ျပည္သူလူထု ရင္ဆို္င္ခံစားေနရတာက စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္မႈနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းတာေတြ၊ ေလာဘေဇာတိုက္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ (ဘ၀ မလံုၿခဳံမႈ ျပႆနာ)လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘယ္တိုင္းျပည္က ျပည္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ ဘ၀လံုၿခဳံဘို႔
(၁) လူတဦးျခင္း (သို႔) မိသားစုတခုျခင္းက ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေျဖရွင္း ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အပိုင္း
(၂) အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက ျပည္သူလူထုအတြက္ ဦးေဆာင္ႀကိဳးစားေျဖရွင္းေပးရတဲ့ အပိုင္း ဆိုၿပီး ႏွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ နံပတ္တစ္ လူတဦးျခင္း၊ မိသားစုတခုျခင္း ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္ရမဲ့ အပိုင္းေတြကို အရင္ကေရာ အခုေရာ လုပ္ကို္င္ႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္၊ ကုိယ့္ၿခံ ကိုယ့္၀န္းကို သူခိုးသူ၀ွက္မ၀င္ေအာင္ လံုၿခံဳေအာင္ ကာရံဘို႔၊ ၿခံခတ္ဘို႔၊ သံဆူးႀကိဳးကာဘို႔၊ သံပန္းတပ္ဆင္ဘို႔ကို ကိုယ္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တတိုင္းတျပည္လံုး တရားဥပေဒစိုးမိုးဘို႔ဆိုတာကိုေတာ့ အစိုးရက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ တာ၀န္ယူမွသာ ရႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္တအိမ္မွာ၊ မိသားစုတခုမွာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိႏုိင္ဘို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ မီးစက္၊ အင္ဗာတာ၊ အေသးစားဘက္ထရီမီးေခ်ာင္း၊ မီးတိုင္ဆိုတာမ်ဳိးရရွိဘို႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္း မိသားစုတိုင္း လုပ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တႏုိင္ငံလံုး ၂၄ နာရီ မီးလင္းဘို႔ ဆိုတာကေတာ့ အစိုးရကလုပ္မွသာ ရႏုိင္ပါမယ္။ တိုင္းသူျပည္သားတေယာက္ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္တာ တုတ္ေကြးျဖစ္မ်ဳိး အေသးစား က်န္းမာေရးျပႆနာမ်ဳိးကို လူတဦးျခင္း မိသားစုတခုျခင္းက ေျဖရွင္းလို႔ ရေပမဲ့ကင္ဆာလို ေအအိုင္ဒီအက္(စ္)လို၊ ဒါမွမဟုတ္ ခြဲစိတ္ကုသရမဲ့ ေရာဂါမ်ဳိး အႀကီးစားက်န္းမာေရးျပႆနာမ်ားအတြက္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရတရပ္ရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ က်န္းမာေရး အစီအစဥ္ေတြရွိမွသာ အဆင္ေျပႏုိင္မွာပါ။
မိသားစုတခုက ကေလးတေယာက္ စာေရးတတ္ဖတ္တတ္ဘို႔ ေလာကဓါတ္စာသင္ေက်ာင္းကို ပို႔ရင္ပို႔။ မပို႔ႏုိင္ရင္ေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ေက်ာင္းကိုပို႔ၿပီး စာတတ္ေအာင္လုပ္လို႔ရေပမဲ့ တႏုိင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ ပညာေရးစနစ္ ေကာင္းမြန္ဘို႔ကေတာ့ အစိုးရရဲ႕တာ၀န္ပါ။
စစ္အစိုးရဟာ အစိုးရဆိုတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ ထမ္းေဆာင္အပ္တဲ့ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ကိစၥမ်ဳိးေတြကို တာ၀န္ခံ လုပ္ကိုင္ဘို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတာ၀န္ေတြကို မလုပ္ႏုိင္တာလား၊ မလုပ္ခ်င္တာလား၊ လုပ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး မျပည့္မီတာလားဆိုရင္ေတာ့ အခ်က္သံုးခ်က္လံုးဘဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ျပည္သူလူထု လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႔ခံစာေနရတာက ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံမွာ လွွ်ပ္စစ္မီး (၂၄) နာရီလင္းေအာင္ အစိုးရက လုပ္သင့္တယ္။ မလုပ္ေတာ့ လူဦးခ်င္း မိသားစုတခုျခင္းက ကိုယ့္မိသားစုကေလး မီးလင္းႏုိင္ဘို႔ မီးစက္၀ယ္ဘို႔ ႐ုန္းကန္ရတယ္။ အင္ဗာတာလို မီးအားျမႇင့္စက္လို ပစၥည္းေတြ၀ယ္ဘို႔ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ တ႐ုတ္မီးတိုင္ကေလး၀ယ္ဘို႔ ႀကံစည္ရတယ္။
မိမိရဲ႕မိသားစု အဆင့္အတန္းအလိုက္ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေငြကို အပိုသံုးရွာေဖြေနၾကရတယ္။ ဆင္းရဲသားမိသားစုေတြ ေက်းလက္ေတြမွာ ဘက္ထရီမီးကေလးထြန္းႏုိင္ဘို႔ စားေသာက္ေရးထဲကဖဲ့ၿပီး ကုန္က်ရတယ္။
က်န္းမာေရးဘက္မွာ ဆိုရင္ေကာ။ သာမာန္အားျဖင့္ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ကေလးမီးဖြားဘို႔၊ အေရးေပၚခြဲစိတ္ကုသဘို႔၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္လို ကပ္ေရာဂါေဘးေတြအတြက္ အစိုးရရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ က်န္းမာေရးအစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့အခါ မိသားစုတခုမွာ ႀကီးႀကီးမားမား က်န္းမာေရးျပႆနာမ်ဳိး ႀကဳံလိုက္တာနဲ႔ တသက္လံုး စုေဆာင္းလာသမွ် ေငြကို ထုတ္ၿပီး သံုးစြဲရေတာ့တယ္။
မိသားစုတခုမွာ လူတေယာက္ မက်န္းမာၿပီဆိုရင္ က်န္မိသားစု၀င္ေတြက တသက္လံုး စုေဆာင္းလာတဲ့ ေရႊေျပာင္ ေငြေျပာင္နဲ႔ လူမြဲစာရင္း၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ မိသားစု၀င္တေယာက္ မက်န္းမာရင္ ကုသစရာ ေငြမရွိေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။
ေနာက္တခု ပညာေရး ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုပ်က္စီးေအာင္လုပ္ျပစ္မွန္းမသိတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ ျပည္သူလူထုဟာ မိမိတို႔ရဲ႕သားသမီးကေလးေတြ ပညာတတ္ဘို႔ က်ဴရွင္စရိတ္ ဂုိက္ငွားစရိတ္ေတြအတြက္ လံုးပမ္းေနၾကရတယ္။
ျပည္တြင္းတကၠသိုလ္ေတြက အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာတတ္ေျမာက္ဘို႔ သင္နည္း အေထာက္ အကူပစၥည္းေတြ မျပည့္စံုဘူး။ မတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးသူမ်ားနည္းတူ လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ဘို႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသြားၿပီး ပညာသင္ဘို႔ အားထုတ္ၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပည္သူေတြမွာ မပင္ပန္းသင့္ဘဲ ပင္ပန္းေနၾကရတာ လက္ေတြ႔ပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ သူကိုယ္တိုင္က ျပည္သူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေရာင္းသူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္။ ကုန္သည္မွ မတရားအျမတ္ႀကီးစား ကုန္သည္။ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ရွားပါးေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သစၥာခံမႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ပါမစ္ခ်စနစ္နဲ႔ မတရားေရာင္းကုန္ ျဖစ္ေစတယ္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ ကားသခ်ဳိင္းေတြက ကားအစုတ္ တသိန္းတန္ကို ျမန္မာျပည္မွာ ပါမစ္ေစ်းသိန္းရာေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး လူထုကို ျပန္ေရာင္းစားတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သိန္း ၃၀၀-၄၀၀ ေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ကားေတြဟာ ဂ်ပန္မွာ ကုမၸဏီထုတ္အသစ္စက္စက္မွ ေဒၚလာ ၃၀၀၀-၄၀၀၀ ၀န္းက်င္ဘဲ ရွိတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာသာ ဖက္စပ္ထုတ္ရင္ ေဒၚလာ ၂၅၀၀-၃၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ေလာက္တယ္။ ဒီလိုသာ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ရင္ ကားအသစ္တစီးမွ သိန္း ၃၀ ၀န္းက်င္ဘဲက်မယ္။ ကားတစီးတန္ဘိုးက မူလတန္ဘိုးထက္ ဆယ္ဆေလာက္ျမႇင့္ေနတာ စစ္ဗိုလ္ေတြ မတရားလုပ္စားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ျမန္မာျပည္မွာ ဖက္စပ္လာလုပ္တဲ့ ဂ်ပန္စူဇူကီးကုမၸဏီရဲ႕ အစီရင္ခံစာတခုမွာ သူတို႔ကုမၸဏီအေနနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ကားစီးေရတိုးၿပီး ထုတ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္ေတြကို ဘယ္လိုပင္တင္ျပေသာ္လဲ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ တိုးၿပီးထုတ္လုပ္ခြင့္ မျပဳသည္ကို စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ အဲဒါ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီက ကားေတြထုတ္ျပီး ထုတ္လုပ္မႈစရိတ္ +အျမတ္ တန္ဘိုးေလာက္နဲ႔သာ ျပည္သူေတြကို ေရာင္းခ်လိုက္ရင္ သူတို႔ ပါမစ္နဲ႔လုပ္စား၊ ႐ိုက္စား ေစ်းကြက္ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါဘဲ။
ျပီးေတာ့ လူထုအတြက္ လိုအပ္တဲ့ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာ တယ္လီဖံုးတမ်ဳိးနဲ႔တင္ လူထုအေပၚက ေခါင္းပံုျဖတ္စားသြားတာ ေငြေတြ မနဲပါ။ ေထာင္ဂဏန္း ေသာင္းဂဏန္းေလာက္နဲ႔ ေပါေပါမ်ားမ်ားခ်ေပးရင္ ရႏုိင္ပါလ်က္ ရွားကုန္လုပ္။ သစၥာခံမႈနဲ႔ ပါမစ္ထုတ္ ေရာင္းစားတာကို ျပည္သူေတြက လက္ကိုင္ဖံုးတလံုးကို တန္ဘုိး (၄၅ သိန္း) ေလာက္အထိ ေပးၿပီး ၀ယ္သံုးခဲ့ၾကရတယ္။ အခုထိ ၅ သိန္းတန္ဖံုး ၆ သိန္းတန္ဖံုးစသျဖင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို နင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးႏုိင္ေသးသလဲ။ ေပးႏုိင္သေလာက္ေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ၾကဦး။ ရွိတဲ့ေငြေလး ထုတ္၊ တယ္လီဖံုးေတြ ၀ယ္သံုးၾကဦးနဲ႔ လုပ္စားေနတာ။ ေနာင္က်ရင္ တေသာင္းတန္ဖံုးအထိ လာမယ္။ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ မိသားစုတိုင္းဆီက ရွိသမွ်ေငြေတြ ျခစ္ခ်ဳပ္ယူသြားတယ္လို႔ဘဲ ေျပာရမွာပါဘဲ။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးက စစ္အသိုင္းအ၀န္း ေစ်းကြက္ျဖစ္ေနတာေလ။
ေနာက္တခုက အခြန္အေကာက္။ ေနရာအႏွံ႔မွာ ႀကီးေလးတဲ့ အခြန္အေကာက္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြမွာ ၀န္ပိေနတယ္။ အခြန္အေကာက္သက္သာခြင့္ ရသင့္တဲ့ ျပင္ပပညာေရး က်န္းမာေရးလုပ္ငန္းခြင္ေတြနဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္ေတြအေပၚမွာေတာ့ အခြန္ေတြ တိုးေကာက္တယ္။
တိုင္းသူျပည္သား လူငယ္ကေလးေတြ မဂၤလာဦးဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ မဂၤလာပြဲ ေၾကြးေမြးဧည့္ခံစရိတ္ ၅ သိန္းက်ရင္ အခြန္က ၅ ေသာင္း ေဆာင္ေပးရေပမဲ့ တရားမ၀င္လုပ္ငန္း ေဘာလံုးဒိုင္ေတြ၊ ခ်ဲဒိုင္ေတြ၊ နွစ္လံုးဒိုင္ေတြဆီက သိန္းကုေဋနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ေန႔စဥ္လည္ပတ္ေငြေတြကေတာ့ တရား၀င္အခြန္အျဖစ္က ကင္းလြတ္ေနၿပီး တရားမ၀င္ဆက္ေၾကးေတြအျဖစ္ အာဏာပို္င္စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ ခ်ိတ္ထမီဘိုးနဲ႔ စိန္ဘိုးျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြ ေရာင္းခ်ထားတဲ့ ေငြေတြကို အလကား အေရမရအဖတ္မရ ၾကပ္ေျပးမွာ မလိုအပ္ေသးတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြေဆာက္၊ ၿမိဳ႕သစ္တည္၊ ေျမေအာက္လိႈဏ္ဂူေတြကို ေဒၚလာဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီ အကုန္ခံတူးလားတူးရဲ႕။ အႏုျမဴဗံုးလုပ္ဘို႔ ႀကံလိုႀကံ၊ ဘာေတြလဲ မသိဘူး။ လုပ္သမွ် လူထုအတြက္ လံုး၀မပါ။ မေရာင္ဆီလူး အလုပ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ေငြေတြ ကုန္ခမ္းေနတာေလ။
အခုဆိုရင္ တို္င္းျပည္ရဲ႕ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြ ဘ႑ာေရးစာရင္းရွင္းတမ္း မေၾကျငာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကျပီလဲ။ Accountability and transparency ပ်က္ေနတာ ဘယ္မွ်ၾကာျပီလဲ။ တိုင္းျပည္၀င္ေငြ ဘယ္က ဘယ္ေလာက္၀င္ျပီး ဘယ္မွာ ဘယ္ေလာက္သံုးသလဲ။ ဘယ္လိုသံုးခဲ့သလဲ ဘဂ်က္ရွင္းတမ္း မေၾကျငာတာ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ။
အမွန္စင္စစ္ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြက စစ္တပ္ကဗိုလ္ေတြ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ရြာေတြ၀င္ေတာ့ ရြာသားေတြက စစ္တပ္လာျပီဆိုတာနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ လူမရွိေတာ့တဲ့ ရြာထဲကို စစ္တပ္ေရာက္ေတာ့ ရိကၡာမပါတဲ့စစ္တပ္ဟာ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ စပါးက်ည္ထဲက စပါးဆြဲ၊ ေျပာင္းဆြဲ၊ လူးဆြဲ၊ ၾကက္ေတြ႔ေတာ့ ၾကက္ဆြဲ သတ္စား၊ ၀က္ေတြ႔ေတာ့ ၀က္ဆြဲ သတ္စား၊ ႏြားေတြ႔ေတ့ ႏြားဆြဲ သတ္စားရာကေန ရာထူးတက္ျပီး အာဏာဖင္ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေရာက္လာေတာ့ ကားဆြဲ၊ တိုက္ဆြဲ၊ ၿခံဆြဲ တိုင္းျပည္ဘ႑ာလည္း ကိုင္ခြင့္ရေရာ။
ျပည္သူ႔ဘ႑ာ သူတို႔ဘ႑ာ ဥစၥာမွတ္ျပီး သူတို႔ေငြစားရင္းထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ၾကတာကစတဲ့ အဓမၼဇာတ္လမ္းေတြေၾကာင့္သာ မေတာ္မတရား မၾကားေကာင္း မနာသာေတြျဖစ္ျပီး ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနရတာပါ။
ေျပာရတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ အဂတိလိုက္စားမႈေတြနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေမးထိုးၿပီးသူက အိမ္ရၿပီ။ ငါလဲ အိမ္ရမွ။ သူက ေမာ္ေတာ္ကား ဘယ္ေလာက္တန္ ဘယ္ႏွစ္စီးရၿပီ။ ငါက ဘယ္ႏွစ္စီးဘဲ ရေသးတယ္။ ရွာလိုက္ဦးမွ။
ျပည္သူ႔ဘ႑ာထဲက ႏိႈက္လိုက္ဦးမွ။ မိုက္ေၾကး ခြဲလိုက္ဦးမွ။ သူ႔သားကေတာ့ ဘာကုမၸဏီ ေထာင္ၿပီးၿပီ။ ငါ့သားက ဘာကုမၸဏီ ေထာင္လိုက္မွ။ အမယ္ေလး…..ေလး။ အိမ္အလံုး ၁၀၀ နဲ႔လည္း မေက်နပ္။ အလံုး ၂၀၀ လည္း မေက်နပ္။ ရွန္ဟိုင္းအထိ အိမ္တက္၀ယ္ၾက။ ကိုယ့္သားကိုယ့္သမီး ကိုယ့္ေျမးအတြက္တင္ မကဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဘႀကီးေတြရဲ႕ ကီးပင္း (keeping) ေမာ္ဒယ္ စေမာေလးအတြက္ပါ။
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ အင္းယားလမ္းမွာ အိမ္နဲ႔ၿခံ ၀ယ္ေပးဦးမွ လုပ္ေနၾကတာေလ။ ဒါတင္မက ျပည္သူ႔ေငြ ကဲ့ထုတ္ျပီး ကိုယ့္ဘဏ္စာရင္းထဲ ျမန္မာေငြနဲ႔ ျမန္မာဘဏ္ထဲေငြစုတာ ေခတ္မစားေတာ့။ ႏုိင္ငံျခားဘဏ္မွာ ေဒၚလာနဲ႔ထား။ စပြန္ဆာ အဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေကာင္းလို႔ ေမာ္ဒယ္သမီးေတြေတာင္ ေဒၚလာသိန္းဂဏန္းနဲ႔ ေရွာ့ပင္း (shopping) ထြက္ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အစိုးရလုပ္တဲ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြထဲမွာ သာမန္ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဘာမ်ားလုပ္ခဲ့ပါသလဲ။
သာမန္ျပည္သူထဲက အမွန္တကယ္ တကၠစီေမာင္းစားသူ လူတေယာက္ တကၠစီတစီးပိုင္ခြင့္ရဘို႔ လုပ္ေပးခဲ့ဘူးပါသလား။ ဆိုကၠားနင္းစားရသူ သာမန္လူတေယာက္ ဆိုကၠားပိုင္ဆိုင္ဘို႔ စီမံကိန္းခ်ခဲ့ဘူးပါသလား။ ေငြက်ပ္ ၁၀၀ ေခ်းတိုင္း ၁၀ က်ပ္က ၅၀ က်ပ္ အတိုးႏႈန္းေလာက္ေပးျပီး ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြအတြက္ အေသးစားေခ်းေငြ အစီအစဥ္မ်ဳိး လုပ္ေပးခဲ့ဘူးပါသလား။
စစ္တပ္သစၥာခံ ဗိုလ္မွဴးေတြ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြသာ ပါရမီတကၠစီ စီးေရအမ်ားႀကီးပိုင္တဲ့ တကၠစီအံုနာ အႀကီးစားႀကီးေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တပ္ပိုင္ ဦးပိုင္ကုမၸဏီ္ကသာ ေမာ္ေတာ္ကားလိုင္းေထာင္စားတဲ့အထိ လုပ္ေနၾကတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္း ျပည္သူေတြၾကားမွာ ေျပာဆိုေနၾကတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရြရဲ႕သားမက္လို႔ သတ္မတ္ထားတဲ့ ကိုေတဇက ကြန္းယာဆိုင္ေထာင္ျပီး စစ္တပ္ပိုင္ ဦးပိုင္ကုမၸဏီက ဆိုကၠားေထာင္ေတာ့မယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ျပည္သူအမ်ားစုက လုပ္စားစရာ အကြက္အကြင္းမရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတာပါ။
ဒါကို စစ္ဗိုလ္ေတြအႀကိဳက္ ေအာင္သြယ္လား။ ေလာ္ဘီလား။ ေလာဘစ္လား။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက စစ္တပ္ရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္မႈေတြကို တားဆီးတဲ့အေနနဲ႔ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားတာေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ အထိနာပါတယ္လို႔ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္သြားၿပီး ေရြနားေတာ္သြင္းသူက သြင္း၊ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေအးခ်င္းေရးသူက ေရး၊ အေနာက္တိုင္းရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ေလ်ာ့က်ေစဘို႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဘက္က ျပည္သူ႔အေပၚ ရက္စက္မႈေတြကို တရစ္ေလာက္ေလွ်ာ့ခ်ဘို႔ေတာ့ တလံုးတပါးမွ ပါးစပ္မဟၾကဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အျပစ္တင္ေျပာဆိုေနတာကေတာ့ တဖက္သတ္ဆန္လြန္းပါတယ္။ ငါ့စကားႏြားရႏုိင္လြန္းလွပါတယ္။
ကိုေလာ္ဘီတို႔ကို ေမးၾကည့္ခ်င္တာက ဘယ္စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကို ႐ုတ္သိမ္းေစခ်င္တာလဲ။
General sanction ဆိုတဲ့ အေထြေထြစီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္မႈကိုလား။ target sanction ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ အလြမ္းသင့္ စီးပြားေရးသမားေတြအေပၚ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈကိုလား။
General sanction ဆိုတဲ့ပိတ္ဆို႔မႈကို ဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ ျပည္သူေတြပိုေကာင္းလာမလား။
ဟင့္အင္း မထင္မိေပါင္၊ ေ၀းပါေသး။ အခုလဲ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြက ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရးဆက္ဆံမႈ မလုပ္ၾကဘူးဆိုေပမဲ့ အာစီယံတို႔ တ႐ုတ္တို႔ အိႏိၵယတို႔လို ႏုိင္ငံေတြက စစ္အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေနၾကတာပါဘဲ။ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္မႈေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေလာဘေဇာတိုက္ေနတဲ့ အစိုးရအခ်င္းခ်င္း ကုန္သြယ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးကို လိင္တူဆက္ဆံေရး ကုန္သြယ္မႈလို႔ နာမည္ေပးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီႏုိင္ငံေတြနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ကုန္သြယ္မႈ တန္ဘိုးနဲ႔တင္ ျမန္မာျပည္သူလူထု ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးခ်င္ရင္ ရႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုရင္ ဥပမာ- ျမန္မာျပည္မွာ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြက ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာေငြ သန္း ၄၀၀ ေလာက္ အျမတ္အစြန္းရေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း လုပ္အားစိုက္ထုတ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုက အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕လုပ္အားခကေတာ့ ဘ၀၀မ္းစာဖူလံုေအာင္ မရရွိၾကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုတာ့ ဒီလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရရွိႏုိင္ဘို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို တရား၀င္ေရာ တရားမ၀င္ေရာ (over table – under table) ေပးေနရာတာေတြေၾကာင့္ ေအာက္ေျခက အလုပ္သမားလူတန္းစားဆီ (လံုး၀ လံုး၀) မေရာက္နိုင္ေတာ့ လို႔ပါဘဲ။
ေျပာတာေတြလဲ သိပ္ကိုမ်ားသြားၿပီ။ ဒီထက္မက ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ေျပာခ်င္တာမွ လက္ေတြ႔အေျခအေနမွန္ေတြကို တကမာၻလံုးကိုသိေအာင္ ေျခလ်င္ပတ္ျပီး ေျပာခ်င္တယ္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆို ႏုိင္ငံျခားအစိုးရေတြရဲ႕႐ံုးေတြေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီး ေျပာခ်င္တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လိုရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စစ္အစိုးရဘက္က ျပည္သူအေပၚ ရက္စက္မႈနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဖမ္းဆီးထားတာမ်ဳိး အေထြေထြတားျမစ္ထားမႈ (sanction) ေတြ တခုမွမေလွ်ာ့ေပးေသးဘဲနဲ႔ေတာ့ အေနာက္တိုင္းရဲ႕ စီးပြားေရးဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ sanction ေတြလည္း ေလွ်ာ့ေပးစရာ မလိုေသးဘူး။
ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာတကယ္ ငဲ့ၾကည့္တယ္ဆိုရင္ ဆက္လက္ထားရွိေနသင့္ေသးတယ္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကို ျပန္ဖြင့္ေပးဘို႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ၾကားပြဲစား ေအာင္သြယ္ေတာ္ ကိုေလာ္ဘီေတြရဲ႕အသံေတြ ၾကားရ၊ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရတာလည္း ျပည္သူလူထုက နားကေလာတယ္။ မ်က္စိ ေနာက္တယ္။ ေတာ္ေလာက္ၾကပါၿပီ ဆိုတာပါဘဲ။
မဂၤလာႏုိင္ငံသစ္ကို ႀကိဳဆိုလ်က္ ႏုိင္ငံသားအားလံုးကို ေလးစားေသာ
မမခင္
