၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာ့သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ၌ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္၍ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ စတင္ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔လည္း ျဖစ္ေလသည္။ မွန္ေပသည္။ ထိုေန႔နံနက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ (၀ါ) စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ သမၼတ ဦး၀င္းေမာင္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ၀န္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ သခင္တင္၊ ေဒါက္ တာဦးဧေမာင္၊ ဦးရာရွစ္၊ ဦးဘေစာ၊ သခင္တင္ေမာင္၊ ဦးသြင္၊ စ၀္ခြန္ခ်ိဳ၊ စ၀္၀ဏၰ၊ ေဒါက္တာ ေစာလွထြန္း၊ ဦး ဇာရဲလ်န္၊ ဦးဘၿမိဳင္၊ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း၊ တရာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ မန္းဘဆိုင္၊ လူ မ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ စ၀္ခြန္ၾကည္၊ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြား စ၀္ေ႐ႊသိုက္၊ မိုးနဲေစာ္ဘြား စ၀္ျပည့္၊ လဲခ်င္းေစာ္ ဘြား စ၀္ႏြဲ၊ သာမိုင္းခမ္းေစာ္ဘြား စ၀္ထြန္းေအး၊ က်ိဳင္းတံုေစာ္ဘြား စ၀္ဆိုင္းလံု၊ မြန္းလြန္းေစာ္ဘြား စ၀္ခြန္ကိုး၊ မိုင္းခြန္ေစာ္ဘြားစ၀္ၾကည္၊ ေက်းသီးမန္းစံေစာ္ဘြား စ၀္ေ႐ႊမံႈ၊ ေဘာ္ေစာ္ဘြား စ၀္ခြန္ေအာင္၊ လြိဳင္လင္ေစာ္ ဘြား စ၀္မိုးေက်ာ္၊ ပင္းတယေစာ္ဘြား စ၀္၀င္းၾကည္၊ ႐ြာငံေစာ္ဘြား စ၀္ခြန္ရီ၊ မိုင္းပန္ေစာ္ဘြား စ၀္ေ႐ႊၾကည္၊ စ ကားေစာ္ဘြား စ၀္ခြန္ၫြန္႔၊ မိုင္းလံုေစာ္ဘြား စ၀္မန္လစ္၊ စ၀္ခြန္ထီး၊ စ၀္မန္ဖ (သိႏၵီေျမာက္ပိုင္းအမတ္)၊ စ၀္ ေအာင္ပူး (လြိဳင္လင္အေရွ႕ပုိင္းအမတ္)၊ ဦးစံျမတ္ (လိြဳင္လင္အေနာက္ပိုင္းအမတ္)၊ စ၀္ေက်ာ္ေခါင္ (လြိဳင္လင္ အလယ္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခ်စ္ (လြိဳင္လင္ေတာင္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးရီေရာင္း (က်ိဳင္းတံုေျမာက္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခြန္ ေနာ္ (က်ိဳင္းတံုအေနာက္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးျဖဴ (မိုင္းပြန္အမတ္)၊ ဦးေက်ာ္စိန္ (သာမိုင္းစမ္းအမတ္)၊ ဦးလြန္း (စ ကားအမတ္)၊ ဦးအမ္ေဇာ္လ (ကြတ္ခိုင္အမတ္)၊ ဦးစိန္ (ကယား)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ ဦး ၾကာပု၊ ဦးျမတ္ ဖူး၊ ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးခ်စ္ဦး၊ ဦးသန္းတင္၊ ဦးတင္ေအာင္တို႔ကို ဖမ္းဆီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူလိုက္ေလ သည္။
သို႔ကလို စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းယူလိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔အား စီတန္းလမ္း ေလွ်ာက္၍ ဆႏၵျပပြဲမ်ားမျပဳလုပ္ၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္မ်ားကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့သည္။ ဆႏၵျပလွ်င္ အေရးယူမည္ဟုလည္း ေနာက္ဆက္တြဲသတိေပးထား၏။ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႈ႐ံုျဖင့္ စစ္ တပ္က အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ကို ဆန္႔က်င္မႈမ်ား ေပၚထြက္လာမည္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္အာ ဏာပိုင္တို႔သည္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည္မွာ သိသာထင္ရွားလွေပသည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ (၁၉၅၈-၆၀) တြင္ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ကာ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူမ်ားႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္အေရာင္အေသြးရွိသူမ်ားဟု ယူဆသူမ်ားကို ဒလၾကမ္း ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္ သင္ခန္းစာရွိသျဖင့္ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္းမရွိေစကာမူ စစ္အစိုးရအလိုမရွိေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ ေသာစာမ်ား မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ပလူပ်ံေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ လူငယ္တပ္ဦးႏွင့္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ (၁၀) ဖြဲ႔၊ ရခိုင္သံဃာတပ္ဦး၊ ရခိုင္ေသာတုဇနအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စေသာအဖြဲ႔မ်ား ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ ၾကသည္။
ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေၾကညာေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ တပ္ဦးသစ္၊ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတို႔က စစ္တပ္ ကအာဏာသိမ္းျခင္းကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ၾကသည္။ ေၾကညာခ်က္ႏွင့္အ ညီ စစ္အစိုးရအား ျပင္းထန္စြာ ဆန္႔က်င္ၾကသျဖင့္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းသစ္မ်ား ကိုထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ အဆိုပါစည္းကမ္းသစ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပလႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ (၅) ရက္ေန႔တြင္ ကမာ႐ြတ္ရဲစခန္းေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းဆႏၵျပၾက သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရဲတို႔က ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ခတ္ လူစုခြဲၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတဦး ဒဏ္ရာရရွိသျဖင့္ ေဆး႐ံုသို႔ပို႔ရေသာအခါတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသျဖင့္ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးက က မာ႐ြတ္အ၀ိုင္းႀကီးနယ္ေျမအား ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ၿပိး၊ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္း ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္ ျပန္ေလသည္။
ထိုေန႔၌ပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္တခုလံုး တံခါးမ်ားကိုေသာ့ခတ္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ဒီမိုကေရစီခံတပ္ႀကီးဟု ဆိုင္းဘုတ္မ်ားတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတရားပြဲမ်ားကို အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေဟာ ေျပာၾကသည္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စစ္တပ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေဟာေျပာ ေနၾကရာ “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ားသည္ သံုးေယာက္ေပါင္းမွ (၇) တန္းသာ ေအာင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္” စသည္ျဖင့္ စိတ္တြင္းရွိသမွ် ေဟာေျပာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ အနာေပၚ တုတ္က်သည့္အလား နားမခံႏိုင္သျဖင့္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ကာ စစ္တပ္မွ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရန္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ႀကိဳးမဲ့အသံလႊင့္စကားေျပာခြက္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္တ၀ိုက္တြင္ တပ္စြဲထားေသာ စစ္တပ္မ်ားကို ကြပ္ကဲေနသူ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္က တပ္သားမ်ားအား အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးသျဖင့္ လက္နက္မပါဘဲ မိမိတို႔အေဆာင္တြင္း၌ စု႐ံုးဆႏၵျပေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အစုလိုက္ ရက္စက္စြာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဆႏၵျပရာတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိ သည့္ အ ေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ ေတြ႔ရာသခ်ႋဳင္း ဓားမဆိုင္းဘဲ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္။
စစ္တပ္သည္ ဂ်ီသရီးေမာင္းျပန္ေသနတ္သစ္မ်ားကို ပထမဆံုးစတင္အသံုးျပဳကာ လက္တည့္စမ္းပစ္ခတ္ခဲ့ၾက သည္။ ထိုေသနတ္သစ္မ်ားမွာ အေနာက္ဂ်ာမဏီမွ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံုတြင္ တပ္ဆင္ခဲ့သည္။ ဂ်ီသရီးေသနတ္သစ္မ်ားကို အာဏာသိမ္းစဥ္က တပ္အခ်ိဳ႕သို႔ ထုတ္ေပးခဲ့ရာ၌ ခုခံမႈမရွိသျဖင့္ အသံုးမျပဳခဲ့ရေပ။ ထိုလက္နက္သစ္မ်ားကို စမ္းသပ္ရန္ လက္ယားေနသူ ဗိုလ္ ေန၀င္းအဖို႔ အခြင့္အေရးရရွိသြားေတာ့သည္။ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ေန႔ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၌ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရက ေက်ာင္းသား (၁၅) ဦး ေသဆံုးၿပီး၊ (၂၇) ဦး ဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု ေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တ ကယ္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္းမွာ (၂၀၀) နီးပါးခန္႔ရွိ၍ (၄၀၀) ခန္႔ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ကလို ေက်ာင္း၀င္း အတြင္းသို႔ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ) ၏ အေဆာက္ အဦကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းထားျပန္၏။
တကၠသိုလ္သမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အေဆာက္အဦျဖစ္သည္ သာမက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးခံတပ္ႀကီးအျဖစ္ လူထုက အမြန္အျမတ္ အသိအ မွတ္ျပဳထားသည့္ ဗိမာန္ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၀ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ (၅) ရက္ေန႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သပိတ္မွ စတင္ကာ ႏိုးၾကားလာသည့္ ျမန္မာလူထုကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ မ်ားဆီသို႔ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ) ကို ၁၉၂၇ ခုႏွစ္က စတင္ဖြဲ႔ စည္းခဲ့သည္။ သမဂၢ၏႐ံုးအေဆာက္အဦကို ၀ံသာႏုျမန္မာသူေဌးႀကီး ဦးညိဳက တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အေဆာက္အဦကို ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားကို အသံုးျပဳရန္ရည္႐ြယ္ ခဲ့သျဖင့္ အဂၤလိပ္တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကပင္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက စကားရည္လုပြဲ မ်ား က်င္းပေလ့ရွိရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ အိႏိၵယျပည္ႏွင့္ ခြဲေရး၊ တြဲေရးျပႆနာ ေပၚလာေသာအခါ သမဂၢ ခန္းမေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စကားစစ္ထိုးရာ ဗိမာန္ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ ဦးဘေစာ၊ ေဒါက္ တာဘေမာ္ … စေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကသခန္းမမွာ ေဟာေျပာၾကရင္း စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း တကသအသင္းကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္း ေဖႏွင့္ ကိုရာရွစ္တို႔ တက္လာခ်ိန္မွစတင္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕တိုက္ပြဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕ခံတပ္အေဆာက္အဦႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံုမွ အဂၤလိပ္တို႔အား လက္နက္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ႏွင္ထုတ္မႈအထိ အရွိန္အဟုန္ ျပင္း ထန္ခဲ့သျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမ်ား၏ ေအာင္ဗိမာန္ႀကီးအျဖစ္ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးက ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရအမ်ားစုသည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တကသ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့သလို၊ ျပည္သူလူထုက ကိုးစားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အျမဲ မနာလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကသေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားရာ ဘူမိနက္သန္ တကသအေဆာက္အဦႀကီး ကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္ အျမဲဆင္ၾကံၾကံ႐ြယ္လ်က္ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္စဥ္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မ်ား ေသဆံုးျခင္းမရွိ၊ အခ်ဳိ႕မွာ ဖမ္းဆီး၍ပင္ မမိေသးဘဲ တကသ အေဆာက္အဦ မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ပုန္း ေအာင္းေနသည္ဟု သတင္းကို ဗိုလ္ေန၀င္းသိရွိေသာအခါ တကသေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ်ကို သတ္ျဖတ္ရန္ႏွင့္ တကသ အေဆာက္အဦႀကီးကိုပါ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔တြင္ အၿပီးအျပတ္ ဖ်က္ဆီးရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့ေလသည္။ သမဂၢ႐ံုးကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက “စည္း မဲ့ကမ္းမဲ့ဘ၀ကို ျပင္ရမည့္တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚက်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏အား တစိတ္တေဒသ ကိုသံုး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္” ဟု ေၾကညာခဲ့၏။ ထိုေၾကညာခ်က္မွာ စစ္တပ္ကို အံတုလွ်င္ ယခုထက္ ႀကီးမားေသာ လက္နက္အင္အားႏွင့္ ေျဖရွင္းမည္ဟု ရာဇသံေပးသည့္သေဘာ သက္၀င္၏။
ထို႔ျပင္ တကသအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ျပည္သူတို႔အား အသံလႊင့္မိန္႔ခြန္းေျပာရာတြင္ သူက သတ္ျဖတ္လိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကေလးမ်ားသည္ လက္နက္ဟူ၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းမွ မရွိၾကသည္ကို သိပါလ်က္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္သူပုန္အဖြဲ႔ႀကီးကို ရင္ဆိုင္ေနသည့္သဖြယ္ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ ‘ဓားကိုဓားခ်င္း၊ လွံကိုလံွ ခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရွိပါတယ္’ ဟု ေဒါသပုန္သံႏွင့္ အသံလႊင့္ေျပာၾကားခဲ့ျပန္သည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ တစုသည္ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ႏိုင္ငံက အမြန္အျမတ္ထားသည့္ တကသအေဆာက္အဦႀကီးကို ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးမႈႀကီးတို႔ကို ေဒါသမႊန္ကာ စိတ္လိုက္မာန္္ပါ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းသည္ သူ႔အဖို႔ ႀကီးေလးေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးျဖစ္သလို၊ စစ္တပ္အဖို႔လည္း အမည္းစက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားမိ ေလသည္။ ‘ႏွံျပည္စုတ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ပစ္’ သလို ရာဇ၀င္႐ိုင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို တေန႔ေန႔တြင္ လူထု၏ ဒဏ္ခတ္မည္ကို ေၾကာက္ေသြးျဖာလာၾကသည္။
မတရားက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးအတြက္ တစိမ့္စိမ့္ ေၾကာက္ဒူးတုန္လာၾကေသာအခါ တရားခံသည္ မိ မိမဟုတ္ပါ။ တဦးကိုတဦးက လက္ညႇိဳးထိုး၍ အျပစ္ဖို႔ရင္း မိမိ၌ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ထုေခ်မႈမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ ဒုတိယဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ ႀကီးတို႔သည္ တဦးကိုတဦး တရားခံျဖစ္ေလဟန္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၾကသည္မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီး၏ ထိပ္သီး စစ္သားရင့္မာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သာမန္ဓားျပလူဆိုးဂိုဏ္း တခုမွ်ေလာက္ပင္ ညီၫြတ္မႈမရွိ။ အမွားကို ၀န္ခံရန္သတိၱမရွိ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပၚလြင္ေနေပသည္။
ထိုစဥ္က ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက “တကယ္အမိန္႔ေပးတဲ့စာ ယူလာၿပီး၊ မရမ္း ကုန္းကို ေပးလာသူက ဗိုလ္သန္းစိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သမဂၢၿဖိဳဖို႔ ဒိုင္းနမိုက္ေတြကို အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲကို မွာယူခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီမွာမလံုေလာက္လို႔ ပင္မစစ္ပစၥည္းသိုေလွာင္ေရးမွာ သြားယူခိုင္းသူဟာ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးပါ။ စီအုိဒီတပ္ မွဴး ဗိုလ္၀င္းကိုလိုက္ရွာၿပီး၊ အင္းတိုင္ကို သြားေရာက္ယူရတာပါ။ ခြဲဖို႔အမိန္႔ေပးသူေတြကေတာ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ ႀကီးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဒိုင္းနမိုက္ေတြ ဆင္ရတဲ့သူက အင္ဂ်င္နီယာ တပ္က ဗိုလ္မွဴးထြန္းရီ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဒိုင္းနမိုက္ေတြ ဆင္ရတာဟာ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္လင္း အားႀကီးမွျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးမည့္သူ အရာရွိ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိလို႔ ျပႆနာတက္ေနတုန္း လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္လာတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီးသူရမင္းသိန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက၀င္ၿပီး ခြဲဖို႔အမိန္႔ လက္မွတ္ေရး ထိုးေပးဖို႔ ဗိုလ္ထြန္းရီက ေျပာလို႔ သူက လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ဒိုင္းနမိုက္ခြဲတာျဖစ္ပါတယ္။”
“ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း) အိမ္လိုက္အသြား ပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးကာကို ဗိုလ္ လွဟန္က သမဂၢၿဖိဳဖို႔ အမိန္႔ရတယ္လို႔ေျပာတာ ထပ္ၾကားရေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးရွိရာ အသံလႊင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး၊ အဲဒီကိစၥကို ရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆိုၿပီး၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ ထားခဲ့ပါတယ္” လို႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႀကီးသည္ သူ၏စာတမ္းတြင္ ေ၀့ လည္ေၾကာင္ပတ္ ေရးသားေျဖရွင္းထားေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကလည္း တဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းျပသည္။ သူ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ လူထုက လက္မခံ ေတာ့သျဖင့္ မဆလဥကၠ႒ႀကီးရာထူးမွ ထြက္ေပးရေသာ ၁၉၈၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၂၃) ရက္ အေရးေပၚပါတီညီလာ ခံတြင္ “အခု ျပည္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းဟာ (၁၆) ရက္ေန႔ကစၿပီး (၁၇) ရက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိရ ပါတယ္။ (၁၇) ရက္ေန႔ သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရဲတို႔၊ ေကာင္စီတို႔နဲ႔ပဲ ထိန္းလို႔ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့တယ္။ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ေအာင္ဆိုတဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္ကို ဟို အေသးအဖြဲကေလးလည္းသံုး၊ ဒီအေသးအဖြဲကေလးလည္းသံုး ဆိုတာမ်ဳိးမျဖစ္ရေအာင္ တကယ္လိုတဲ့အခါမွာ သံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ တပ္မေတာ္ကိုမသံုးပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္ ၿမိဳ႕ကိစၥဟာ ေအးမသြားဘဲနဲ႔ ေရာင့္တက္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေန႔ကေတာ့ ကို္င္း … စစ္တပ္၀င္ေပ ေတာ့ဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ ေျပာထားတာရွိတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ႏိုင္ငံေရးက အနားယူေတာ့မယ္။ အနားယူေတာ့မယ္ ဆိုေပမယ့္လို႔ ေနာင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ တာ၀န္အ ျပည့္ ကြပ္ကဲႏိုင္တဲ့အထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို မပ်က္စီးရေအာင္၊ ကေသာင္းကနင္းမျဖစ္ရေအာင္ ဆက္ ထိန္းရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထိန္းတဲ့အထဲမွာ တိုင္းျပည္တျပည္လံုး လူထုကို ကြၽန္ေတာ္သိေစခ်င္တယ္။ ေနာင္ကို လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လို႔ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္ တာ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ကိုသံုးလို႔ရွိရင္ေတာ့ အဲဒါဆူတဲ့လူေတြ မသက္သာဘူးသာ မွတ္ေပေတာ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကေနေျပာပါတယ္”
လူစုလူေ၀းေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာတာ ယခုအႀကိမ္ဟာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ညီလာခံႏွင့္ ပတ္ သက္သည့္ အခ်က္အလက္ေတြ တင္ျပၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တဖြဲ႔လံုးအေပၚ အထင္လြဲေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္တခုကို တင္ျပပါရေစ။
တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ ကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ညေန ကြၽန္ေတာ္ေဆာင္ရြက္သည့္အပိုင္းကို ေဖၚျပမွ ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ားအေၾကာင္း ျပည့္စံုမည္ျဖစ္၍ ေဖာ္ျပပါမည္။ ထိုေန႔ညေန (၅) နာရီခန္႔တြင္ ေသနတ္ ပစ္သံၾကား၍ ကြၽန္ေတာ္က တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို အေျခအေနေမးရာ ဆရာႀကီး ဦးကာတို႔ မိသားစု အား ေဘးကင္းသည့္ေနရာသို႔ ပို႔ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ရဲ (၈) ဦး၊ (၉) ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရ ေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဆူပူသူေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မမိေသးေၾကာင္း၊ သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းတြင္ အခ်ဳိ႕ရွိေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ရဲမ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ေနာက္ထပ္ အနာတရမရွိရေအာင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ရန္ အၾကံေပးညႊန္ၾကားပါသည္။
(က) သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းရွိသူမ်ားကို အေဆာက္အဦမွ ထြက္ကာ အဖမ္းခံရန္ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေျပာ ရန္၊ ထြက္မလာပါက လက္နက္ႀကီးမ်ား သံုးမည္ဆိုသည့္အခ်က္ ထည့္ေျပာရန္။
(ခ) အသာတၾကည္ထြက္၍အဖမ္းမခံပါက (ရီကြိဳင္းလက္ဂန္း) ျဖင့္ ပစ္ဖမ္းရန္၊ လိုအပ္ပါက (ရီကိြဳင္းလက္ ဂန္း) သံုးရန္။ အထက္ပါ အခ်က္တို႔ကို မေမွာင္ခင္ၿပီးေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ရန္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။ ထိုေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္ ျခင္းတို႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္အခ်ဳိ႕တို႔ မပါခဲ့ပါ။ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ဗံုးႀကီး ႀကီးတလံုး ေပါက္ကြဲသကဲ့သို႔ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ျမည္ဟည္းသံႀကီးၾကားသျဖင့္ စံုစမ္းေတာ့မွ သမဂၢအ ေဆာက္အဦကို ဒိုင္းနမိုက္တို႔နဲ႔ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိရပါတယ္။ အျခားေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ထိုေပါက္ကြဲသံၾကားၿပီးမွ သိၾကရပါတယ္။ သို႔ေသာ္အသံလႊင့္႐ံုတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၀င္အခ်ိဳ႕တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ၀င္အားလံုးႏွင့္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရေသာ လံုျခံဳ ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုး ေကာင္စီ၀င္အားလံုးႏွင့္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရေသာ အရာထမ္းမ်ား ေရာက္ေနၾကပါတယ္။
ထိုသူမ်ားမွာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး လွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္ (မွဴးသ မိန္)၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘနီ၊ အရာရွိမ်ားထဲမွ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္လြင္၊ ရဲမင္းႀကီး ဦးဘေအး တို႔ျဖစ္ ပါတယ္။ ထိုသူတို႔အျပင္ အျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ထိုဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ သမဂၢအ ေဆာက္အဦကို ၿဖိဳလုိက္ေၾကာင္းသိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို ေခၚ၍ေမးရာ (၇) ရက္ေန႔ ညေနက ကြၽန္ေတာ္ က သမဂၢအတြင္း၀င္ေရာက္ေနသည့္ ဆူပူသူေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ လိုအပ္လွ်င္ (ရီကြိဳင္းလက္ ဂန္း) ကို သံုးႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို သမဂၢအေဆာက္အဦ အဖ်က္ခိုင္းသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ဖ်က္လိုက္ သည္ဟုေျဖပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လည္း စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈက်င့္သံုးတယ္လို႔ လက္ခံထားျခင္းေၾကာင့္ ေတာ္ လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ ဓားဓားခ်င္း လံွလံွခ်င္းဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ားပါတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကို အသံလႊင့္ လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္သံုးေလးလၾကာၿပီးေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က အရက္မူးမူးနဲ႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကိုဖ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္ ဟု ႏိုင္ငံျခားသတင္းစာဆရာတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေျပာဆိုေနတာၾကားရလို႔ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို ကြၽန္ေတာ္အ ရက္မူးၿပီး ဖ်က္ဖို႔အမိန္႔ေပးတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းကို တရားခံလုပ္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇူ လိုင္လ (၇) ရက္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးက အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ အရင္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္ခါစတြင္ စိတ္၀မ္းကြဲေနၾကတာ မေပၚေအာင္လို႔ ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အမွန္မွာ ထို (၇) ရက္ေန႔က အသံလႊင့္႐ံုရွိလူစုထဲမွ တဦးတေယာက္က ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးဟာ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဖ်က္ပစ္လွ်င္ ေကာင္းမယ္လို႔ စေျပာရာမွ ဖ်က္သင့္၊ မဖ်က္သင့္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း) ကို အသိေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာတူလွ်င္ ဖ်က္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ထိုစဥ္ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ သူသြားၿပီးတင္ျပမယ္။ သေဘာတူမတူ အေျဖယူခဲ့မယ္ေျပာၿပီး၊ ကိုလွဟန္ကိုေခၚ၍ ကားျဖင့္ ထြက္သြားပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အသံလႊင့္႐ံုသို႔ ျပန္လာၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သေဘာတူ လိုက္ၿပီဟုေျပာသျဖင့္ အသံလႊင့္႐ံုရွိ လူသိုက္တို႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဖို႔ ပစၥည္းမ်ားစုၿပီး ဖ်က္လိုက္ပါ တယ္။ ထိုအေျဖကိုရၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးမပါဘဲ က်န္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္မ်ားကိုေခၚ၍ ဗိုလ္ေအာင္ ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို မတင္ျပဘဲ အသံလႊင္႐ံုရွိ လူသိုက္ကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူလိုက္ၿပီလုိ႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း ကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
ထိုအေၾကာင္းမွန္ကို သိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕႐ံုးခန္းသို႔ေခၚ၍ သမဂၢအေဆာက္အဦဖ်က္ ရန္ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူတယ္လို႔ ေျပာတာကို ကုိယ္သိၿပီးၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္ရင္၊ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မယ္ထင္ရင္ ကုိယ္ထြက္ေပးမယ္။ ကိုယ္ထြက္ရမလား၊ ကိုယ္လူထြက္ရမလား၊ ဆံုးျဖတ္ေပ ေတာ့ဟု ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရာ သူထြက္ပါမယ္ဆိုၿပီး သူ႔အခန္းျပန္သြားကာ ထြက္စာတင္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တင္ျပတာကို မွန္ေၾကာင္းသက္ေသအေထာက္အထားမ်ားတင္ျပပါမယ္။ ပထမအေထာက္အထား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး ၁၉၈၈ ခု၊ ေမလ (၉) ရက္ ေန႔စြဲျဖင့္ေရးသည့္ စာတမ္းစာမ်က္ႏွာ (၂၄) ဒုတိယစာေၾကာင္း မွစ၍ပါေသာ တရားခံျဖစ္ရတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဆိုသူဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္လိုက္အသြား ပါ ေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဦးကာ ေခတၱေ႐ႊ႕ေနတဲ့ အင္းလ်ားကန္ဟုိတယ္နားက တထပ္တိုက္ကေလးမွာ ဆရာႀကီး ဦးကာကို ဦးလွဟန္က သမဂၢကိုလည္း ၿဖိဳဖို႔ အမိန္႔ရတယ္လို႔ ေျပာတာထပ္ၾကားရေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္ စိုးရွိရာ အသံလြင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီကိစၥကို ရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆို ၿပီး၊ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ ထားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္၊ ဒါ သူေရးထားတဲ့အထဲက ဒါပထမအခ်က္။ သက္ေသခံ ဒုတိယ သက္ေသအေထာက္အထားက ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီးေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြကိုေခၚၿပီး၊ သူတို႔သိတာေတြကို အမွန္အတိုင္း ေရးၾကပါလို႔ ေျပာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္တင္ျပတဲ့စာတမ္းထဲမွာ အဲဒီသူ႔စာေလး ကြၽန္ေတာ့္ ဆီမွာရွိပါတယ္။ အဲ သူတင္တဲ့ စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ (၅) စာေၾကာင္းေရ (၄) မွာ ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သ မဂၢကိစၥေျပာတဲ့အခါ ေနၾကဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆီသြားၿပီး တင္ျပအမိန္႔ေတာင္းမယ္လို႔ေျပာၿပီး၊ ကြၽန္ ေတာ့္အားေခၚၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္စိုး အိမ္တြင္ရွိေသာ ဆရာႀကီးဦးကာထံ၀င္၍ သတင္းေမးပါတယ္။ ေသဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအေရအတြက္လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးကို သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါေသး တယ္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံ ဆက္လက္သြားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး က အေျခအေနမ်ား တင္ျပပါတယ္။ တင္ျပရာတြင္ သမဂၢအေဆာက္အဦကိစၥ မပါပါ။ ျပန္ရန္ကား ေပၚတက္ပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟိုကိစၥမေျပာရေသးဘူးလို႔ သတိေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ေနပါေစလို႔ ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုးအား (အိုေက) ဟု ေျပာလိုက္ သည္ကို ၾကားရပါတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအခ်က္အလက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ေစာေစာ ကေျပာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သိေလဟန္၊ ကြၽန္ေတာ္ခိုင္းေလဟန္၊ တျခားလူေတြကို ေျပာလို႔ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူၿပီဆိုၿပီး၊ တျခားလူေတြက ဖ်က္လိုက္တာ အဲဒီေတာ့အထက္က အခ်က္ေတြကို ေလ့လာ ၿပီးေတာ့ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္တဲ့ကိစၥမွာ မည္သူတရာခံအစစ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လူထုတရပ္လံုးက မိမိတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ၾကပါေတာ့လို႔ တင္ျပရင္း စကားေျပာျခင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္း က တိုင္းျပည္သို႔ ရွင္းျပခဲ့ေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ မ်က္ေျဖလကၤာစာတမ္းႀကီးမွာ ကာရန္မညီ၊ စာသားမေခ်ာ မုသာ၀ါဒလိမ္လံုးမ်ား သာျဖစ္ေလသည္။
ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ ေသြးေခ်ာင္းစီး လူသတ္ပြဲႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ …
(က) ဗိုလ္ေန၀င္းက ေစာေစာကမသိ ေသနတ္သံၾကားမွသိရသည္ဟု ေျဖရွင္းျခင္းသည္ လိမ္ညာေသာ မုသား သာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ကို သူ႔ထံသို႔ ႀကိဳးမဲ့အသံဖမ္းစက္ျဖင့္ လႊင့္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အသံကို စိတ္ဆိုးကာ သတ္ျဖတ္ခြင့္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္ သည္။
(ခ) ထိုစဥ္က တပ္ဦးမွ ပစ္မိန္႔ေပးရသူ ဗိုလ္စိန္လြင္ (ေနာင္သမၼတျပဳတ္) က မိမိသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အမိန္႔အ ရ ပစ္မိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္ဟု မဆလပါတီပ်က္ေသာအခါတြင္ ေျဖရွင္းထုတ္ေဖၚခဲ့သည္။
(ဂ) ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ခ်က္ႏွင့္ ရဲ (၇) ဦး၊ (၈) ဦးဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက ေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာေသာ မုသားသာျဖစ္သည္။ အေဆာင္၀င္းတံခါးမွန္သမွ်ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ပိတ္ထားခိုက္ ျပင္ပရွိ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရဲတေယာက္မွမရွိ။ ေက်ာင္းသားတို႔က ရဲ တို႔အား ရန္ျပဳရန္မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
(ဃ) တကသေဆာက္အဦမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ရန္ဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ အေဆာက္အဦးႀကီးကို ဖ်က္ေစအမိန္႔ေပးသူမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းျဖစ္သည္။ မဖ်က္ရန္ ဟန္႔တားေလဟန္ေျပာေသာ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း တာ၀န္ရွိေပသည္။
(င) တသကကို ဖ်က္ဆီးၿပီး ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ဘာေၾကာင့္ဖ်က္ရသည္ဟု ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ေၾကညာခ်က္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဘ၀ကိုျပင္ရမည့္ တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚ တြင္ က်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏ အားတစ္စိတ္တေဒသကိုသံုး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းသည္ဟု သတင္း စာတို႔မွ ေရးသားထုတ္ျပန္ခ်က္တို႔ကို ေလ့လာၾကည့္ပါက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ေန၀င္းက မိမိမသိ ပါ။ မိမိပါ၀င္ျခင္းမရွိပါဟု ေျပာသည္မွာ လယ္ျပင္တြင္ ဆင္သြားသကဲ့သို႔ ထင္ရွားေနေသာ မုသားသာျဖစ္ပါ သည္။
(စ) ယခုျဖစ္ပ်က္သည့္ကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားကိစၥတခုတည္းမဟုတ္ဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအေမွာင့္ပေယာဂမ်ား ဖမ္း စားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရိပ္စားမိပါတယ္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္း၏ သမဂၢဖ်က္ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္အသံလႊင့္ ခ်က္၌ ေက်ာင္းသားမ်ားေနာက္ကြယ္မွ ဗကပတို႔ ပါေလဟန္ေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာလီဆယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္ သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ေန၀င္းက ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လက္နက္ခ်ဗကပမ်ားကို သိမ္းသြင္းကာ ေတာတြင္းရွိ ဗကပမ်ား အလင္း၀င္ရန္ စကားကမ္းလွမ္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔လႈပ္ရွားမႈသည္ ျပင္ပ ပေယာဂမပါသည္ကို သိပါလ်က္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ ဖ်က္ဆီးမႈႀကီးကို လူထုကလက္ခံေအာင္ လီဆယ္ေျပာဆိုခ်က္သာျဖစ္သည္။
(ဆ) ေက်ာင္းသားမ်ားအား သတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေျပာဘ၀မွာ နစ္မြန္းေစျခင္းအားျဖင့္ အ လုပ္ပ်က္ကြက္ေအာင္ ရည္စူးၿပီး တမင္လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မျပာလို ေတာ့ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ဓားကို ဓားခ်င္း၊ လံွကို လွံခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ ရွိပါေတာ့တယ္ဟု ေျပာသည္မွာ ေဒသ သံႏွင့္ တုန္ရီေနသည္ကို ၾကားရသူလူထုက သိရွိနားလည္ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းရာထူးမွ ဆင္းေပးရေသာ ၈၈ ခုနစ္က “စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာမပါဘူး၊ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူ လုပ္တဲ့သူေတြေတာ့ မသက္သာဘူးလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့” ဟု ေျပာေသာမိန္႔ခြန္းႏွင့္ တသံတည္းျဖစ္သည္ကို လူထုက ေနာေၾကေနၿပီျဖစ္သည္။
(ည) ထိုစဥ္က လက္ေတြ႔ သတ္ျဖတ္႐ံုမွ်သာမက ႏႈတ္မွလည္း စစ္ေၾကညာခဲ့ပါလ်က္ ေနာက္ပိုင္းမွ သူသတ္ သည္ ငါသတ္သည္၊ သူဖ်က္သည္ ငါဖ်က္သည္ဟု တဦးအေပၚ တဦးလက္ညိႇဳးထိုး၍ ေဖၚေကာင္လုပ္ၾကေစ ကာမူ၊ ေခါင္းေရွာင္ေစကာမူ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ အဓိကတရားခံသာျဖစ္သည္ကို လူထုက ေမ့မရႏိုင္ေပ။
မည္သို႔ဆိုေစ ယခုအခါ ‘ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္’ ေခၚ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ ေသြးေျမက်ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားအေရး ေတာ္ပံုႀကီးသည္ ယခုအခါ ၄၇ ႏွစ္သို႔ တိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတရပ္လံုးသည္ ထိုေသြးစြန္းခဲ့ရေသာ ဇူ လိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ကို ဦးေႏွာက္က ေမ့ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ ႏွလံုးသားက ဥဒါန္းမေက် အစဥ္သတိရလ်က္ ရွိေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္တည္း။ ယခုအခါ၌လည္း ဗိုလ္ေန၀င္း၏ မ်ဳိးဆက္သစ္လက္ပါးေစ စစ္အာဏာရွင္တို႔ သည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲေနေသာ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္း သားမ်ားပါ၀င္သည့္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးအား နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းရန္ ဆင္ၾကံၾကံလ်က္ရွိရာ ေတာ္လွန္ေရး သတိ အစဥ္ရွိေစရန္ တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါသည္။
ဒီမုိကေရစီီအေရးေတာ္ပံုႀကီး လံံုး၀ (လံံုး၀) ေအာင္ရမည္။
ေဒါင္းလူငယ္။
သို႔ကလို စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းယူလိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔အား စီတန္းလမ္း ေလွ်ာက္၍ ဆႏၵျပပြဲမ်ားမျပဳလုပ္ၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္မ်ားကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့သည္။ ဆႏၵျပလွ်င္ အေရးယူမည္ဟုလည္း ေနာက္ဆက္တြဲသတိေပးထား၏။ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႈ႐ံုျဖင့္ စစ္ တပ္က အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ကို ဆန္႔က်င္မႈမ်ား ေပၚထြက္လာမည္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္အာ ဏာပိုင္တို႔သည္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည္မွာ သိသာထင္ရွားလွေပသည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ (၁၉၅၈-၆၀) တြင္ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ကာ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူမ်ားႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္အေရာင္အေသြးရွိသူမ်ားဟု ယူဆသူမ်ားကို ဒလၾကမ္း ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္ သင္ခန္းစာရွိသျဖင့္ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္းမရွိေစကာမူ စစ္အစိုးရအလိုမရွိေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ ေသာစာမ်ား မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ပလူပ်ံေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ လူငယ္တပ္ဦးႏွင့္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ (၁၀) ဖြဲ႔၊ ရခိုင္သံဃာတပ္ဦး၊ ရခိုင္ေသာတုဇနအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စေသာအဖြဲ႔မ်ား ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ ၾကသည္။
ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေၾကညာေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ တပ္ဦးသစ္၊ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတို႔က စစ္တပ္ ကအာဏာသိမ္းျခင္းကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ၾကသည္။ ေၾကညာခ်က္ႏွင့္အ ညီ စစ္အစိုးရအား ျပင္းထန္စြာ ဆန္႔က်င္ၾကသျဖင့္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းသစ္မ်ား ကိုထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ အဆိုပါစည္းကမ္းသစ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပလႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ (၅) ရက္ေန႔တြင္ ကမာ႐ြတ္ရဲစခန္းေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းဆႏၵျပၾက သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရဲတို႔က ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ခတ္ လူစုခြဲၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတဦး ဒဏ္ရာရရွိသျဖင့္ ေဆး႐ံုသို႔ပို႔ရေသာအခါတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသျဖင့္ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးက က မာ႐ြတ္အ၀ိုင္းႀကီးနယ္ေျမအား ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ၿပိး၊ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္း ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္ ျပန္ေလသည္။
ထိုေန႔၌ပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္တခုလံုး တံခါးမ်ားကိုေသာ့ခတ္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ဒီမိုကေရစီခံတပ္ႀကီးဟု ဆိုင္းဘုတ္မ်ားတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတရားပြဲမ်ားကို အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေဟာ ေျပာၾကသည္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စစ္တပ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေဟာေျပာ ေနၾကရာ “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ားသည္ သံုးေယာက္ေပါင္းမွ (၇) တန္းသာ ေအာင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္” စသည္ျဖင့္ စိတ္တြင္းရွိသမွ် ေဟာေျပာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ အနာေပၚ တုတ္က်သည့္အလား နားမခံႏိုင္သျဖင့္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ကာ စစ္တပ္မွ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရန္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ႀကိဳးမဲ့အသံလႊင့္စကားေျပာခြက္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္တ၀ိုက္တြင္ တပ္စြဲထားေသာ စစ္တပ္မ်ားကို ကြပ္ကဲေနသူ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္က တပ္သားမ်ားအား အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးသျဖင့္ လက္နက္မပါဘဲ မိမိတို႔အေဆာင္တြင္း၌ စု႐ံုးဆႏၵျပေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အစုလိုက္ ရက္စက္စြာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဆႏၵျပရာတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိ သည့္ အ ေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ ေတြ႔ရာသခ်ႋဳင္း ဓားမဆိုင္းဘဲ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္။
စစ္တပ္သည္ ဂ်ီသရီးေမာင္းျပန္ေသနတ္သစ္မ်ားကို ပထမဆံုးစတင္အသံုးျပဳကာ လက္တည့္စမ္းပစ္ခတ္ခဲ့ၾက သည္။ ထိုေသနတ္သစ္မ်ားမွာ အေနာက္ဂ်ာမဏီမွ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံုတြင္ တပ္ဆင္ခဲ့သည္။ ဂ်ီသရီးေသနတ္သစ္မ်ားကို အာဏာသိမ္းစဥ္က တပ္အခ်ိဳ႕သို႔ ထုတ္ေပးခဲ့ရာ၌ ခုခံမႈမရွိသျဖင့္ အသံုးမျပဳခဲ့ရေပ။ ထိုလက္နက္သစ္မ်ားကို စမ္းသပ္ရန္ လက္ယားေနသူ ဗိုလ္ ေန၀င္းအဖို႔ အခြင့္အေရးရရွိသြားေတာ့သည္။ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ေန႔ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၌ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရက ေက်ာင္းသား (၁၅) ဦး ေသဆံုးၿပီး၊ (၂၇) ဦး ဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု ေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တ ကယ္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္းမွာ (၂၀၀) နီးပါးခန္႔ရွိ၍ (၄၀၀) ခန္႔ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ကလို ေက်ာင္း၀င္း အတြင္းသို႔ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ) ၏ အေဆာက္ အဦကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းထားျပန္၏။
တကၠသိုလ္သမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အေဆာက္အဦျဖစ္သည္ သာမက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးခံတပ္ႀကီးအျဖစ္ လူထုက အမြန္အျမတ္ အသိအ မွတ္ျပဳထားသည့္ ဗိမာန္ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၀ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ (၅) ရက္ေန႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သပိတ္မွ စတင္ကာ ႏိုးၾကားလာသည့္ ျမန္မာလူထုကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ မ်ားဆီသို႔ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ) ကို ၁၉၂၇ ခုႏွစ္က စတင္ဖြဲ႔ စည္းခဲ့သည္။ သမဂၢ၏႐ံုးအေဆာက္အဦကို ၀ံသာႏုျမန္မာသူေဌးႀကီး ဦးညိဳက တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အေဆာက္အဦကို ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားကို အသံုးျပဳရန္ရည္႐ြယ္ ခဲ့သျဖင့္ အဂၤလိပ္တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကပင္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက စကားရည္လုပြဲ မ်ား က်င္းပေလ့ရွိရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ အိႏိၵယျပည္ႏွင့္ ခြဲေရး၊ တြဲေရးျပႆနာ ေပၚလာေသာအခါ သမဂၢ ခန္းမေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စကားစစ္ထိုးရာ ဗိမာန္ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ ဦးဘေစာ၊ ေဒါက္ တာဘေမာ္ … စေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကသခန္းမမွာ ေဟာေျပာၾကရင္း စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း တကသအသင္းကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္း ေဖႏွင့္ ကိုရာရွစ္တို႔ တက္လာခ်ိန္မွစတင္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕တိုက္ပြဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕ခံတပ္အေဆာက္အဦႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံုမွ အဂၤလိပ္တို႔အား လက္နက္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ႏွင္ထုတ္မႈအထိ အရွိန္အဟုန္ ျပင္း ထန္ခဲ့သျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမ်ား၏ ေအာင္ဗိမာန္ႀကီးအျဖစ္ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးက ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရအမ်ားစုသည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တကသ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့သလို၊ ျပည္သူလူထုက ကိုးစားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အျမဲ မနာလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကသေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားရာ ဘူမိနက္သန္ တကသအေဆာက္အဦႀကီး ကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္ အျမဲဆင္ၾကံၾကံ႐ြယ္လ်က္ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္စဥ္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မ်ား ေသဆံုးျခင္းမရွိ၊ အခ်ဳိ႕မွာ ဖမ္းဆီး၍ပင္ မမိေသးဘဲ တကသ အေဆာက္အဦ မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ပုန္း ေအာင္းေနသည္ဟု သတင္းကို ဗိုလ္ေန၀င္းသိရွိေသာအခါ တကသေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ်ကို သတ္ျဖတ္ရန္ႏွင့္ တကသ အေဆာက္အဦႀကီးကိုပါ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔တြင္ အၿပီးအျပတ္ ဖ်က္ဆီးရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့ေလသည္။ သမဂၢ႐ံုးကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက “စည္း မဲ့ကမ္းမဲ့ဘ၀ကို ျပင္ရမည့္တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚက်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏အား တစိတ္တေဒသ ကိုသံုး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္” ဟု ေၾကညာခဲ့၏။ ထိုေၾကညာခ်က္မွာ စစ္တပ္ကို အံတုလွ်င္ ယခုထက္ ႀကီးမားေသာ လက္နက္အင္အားႏွင့္ ေျဖရွင္းမည္ဟု ရာဇသံေပးသည့္သေဘာ သက္၀င္၏။
ထို႔ျပင္ တကသအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ျပည္သူတို႔အား အသံလႊင့္မိန္႔ခြန္းေျပာရာတြင္ သူက သတ္ျဖတ္လိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကေလးမ်ားသည္ လက္နက္ဟူ၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းမွ မရွိၾကသည္ကို သိပါလ်က္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္သူပုန္အဖြဲ႔ႀကီးကို ရင္ဆိုင္ေနသည့္သဖြယ္ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ ‘ဓားကိုဓားခ်င္း၊ လွံကိုလံွ ခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရွိပါတယ္’ ဟု ေဒါသပုန္သံႏွင့္ အသံလႊင့္ေျပာၾကားခဲ့ျပန္သည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ တစုသည္ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ႏိုင္ငံက အမြန္အျမတ္ထားသည့္ တကသအေဆာက္အဦႀကီးကို ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးမႈႀကီးတို႔ကို ေဒါသမႊန္ကာ စိတ္လိုက္မာန္္ပါ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းသည္ သူ႔အဖို႔ ႀကီးေလးေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးျဖစ္သလို၊ စစ္တပ္အဖို႔လည္း အမည္းစက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားမိ ေလသည္။ ‘ႏွံျပည္စုတ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ပစ္’ သလို ရာဇ၀င္႐ိုင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို တေန႔ေန႔တြင္ လူထု၏ ဒဏ္ခတ္မည္ကို ေၾကာက္ေသြးျဖာလာၾကသည္။
မတရားက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးအတြက္ တစိမ့္စိမ့္ ေၾကာက္ဒူးတုန္လာၾကေသာအခါ တရားခံသည္ မိ မိမဟုတ္ပါ။ တဦးကိုတဦးက လက္ညႇိဳးထိုး၍ အျပစ္ဖို႔ရင္း မိမိ၌ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ထုေခ်မႈမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ ဒုတိယဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ ႀကီးတို႔သည္ တဦးကိုတဦး တရားခံျဖစ္ေလဟန္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၾကသည္မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီး၏ ထိပ္သီး စစ္သားရင့္မာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သာမန္ဓားျပလူဆိုးဂိုဏ္း တခုမွ်ေလာက္ပင္ ညီၫြတ္မႈမရွိ။ အမွားကို ၀န္ခံရန္သတိၱမရွိ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပၚလြင္ေနေပသည္။
ထိုစဥ္က ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက “တကယ္အမိန္႔ေပးတဲ့စာ ယူလာၿပီး၊ မရမ္း ကုန္းကို ေပးလာသူက ဗိုလ္သန္းစိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သမဂၢၿဖိဳဖို႔ ဒိုင္းနမိုက္ေတြကို အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲကို မွာယူခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီမွာမလံုေလာက္လို႔ ပင္မစစ္ပစၥည္းသိုေလွာင္ေရးမွာ သြားယူခိုင္းသူဟာ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးပါ။ စီအုိဒီတပ္ မွဴး ဗိုလ္၀င္းကိုလိုက္ရွာၿပီး၊ အင္းတိုင္ကို သြားေရာက္ယူရတာပါ။ ခြဲဖို႔အမိန္႔ေပးသူေတြကေတာ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ ႀကီးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဒိုင္းနမိုက္ေတြ ဆင္ရတဲ့သူက အင္ဂ်င္နီယာ တပ္က ဗိုလ္မွဴးထြန္းရီ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဒိုင္းနမိုက္ေတြ ဆင္ရတာဟာ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္လင္း အားႀကီးမွျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးမည့္သူ အရာရွိ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိလို႔ ျပႆနာတက္ေနတုန္း လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္လာတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီးသူရမင္းသိန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက၀င္ၿပီး ခြဲဖို႔အမိန္႔ လက္မွတ္ေရး ထိုးေပးဖို႔ ဗိုလ္ထြန္းရီက ေျပာလို႔ သူက လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ဒိုင္းနမိုက္ခြဲတာျဖစ္ပါတယ္။”
“ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း) အိမ္လိုက္အသြား ပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးကာကို ဗိုလ္ လွဟန္က သမဂၢၿဖိဳဖို႔ အမိန္႔ရတယ္လို႔ေျပာတာ ထပ္ၾကားရေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးရွိရာ အသံလႊင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး၊ အဲဒီကိစၥကို ရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆိုၿပီး၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ ထားခဲ့ပါတယ္” လို႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႀကီးသည္ သူ၏စာတမ္းတြင္ ေ၀့ လည္ေၾကာင္ပတ္ ေရးသားေျဖရွင္းထားေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကလည္း တဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းျပသည္။ သူ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ လူထုက လက္မခံ ေတာ့သျဖင့္ မဆလဥကၠ႒ႀကီးရာထူးမွ ထြက္ေပးရေသာ ၁၉၈၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၂၃) ရက္ အေရးေပၚပါတီညီလာ ခံတြင္ “အခု ျပည္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းဟာ (၁၆) ရက္ေန႔ကစၿပီး (၁၇) ရက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိရ ပါတယ္။ (၁၇) ရက္ေန႔ သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရဲတို႔၊ ေကာင္စီတို႔နဲ႔ပဲ ထိန္းလို႔ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့တယ္။ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ေအာင္ဆိုတဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္ကို ဟို အေသးအဖြဲကေလးလည္းသံုး၊ ဒီအေသးအဖြဲကေလးလည္းသံုး ဆိုတာမ်ဳိးမျဖစ္ရေအာင္ တကယ္လိုတဲ့အခါမွာ သံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ တပ္မေတာ္ကိုမသံုးပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္ ၿမိဳ႕ကိစၥဟာ ေအးမသြားဘဲနဲ႔ ေရာင့္တက္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေန႔ကေတာ့ ကို္င္း … စစ္တပ္၀င္ေပ ေတာ့ဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ ေျပာထားတာရွိတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ႏိုင္ငံေရးက အနားယူေတာ့မယ္။ အနားယူေတာ့မယ္ ဆိုေပမယ့္လို႔ ေနာင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ တာ၀န္အ ျပည့္ ကြပ္ကဲႏိုင္တဲ့အထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို မပ်က္စီးရေအာင္၊ ကေသာင္းကနင္းမျဖစ္ရေအာင္ ဆက္ ထိန္းရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထိန္းတဲ့အထဲမွာ တိုင္းျပည္တျပည္လံုး လူထုကို ကြၽန္ေတာ္သိေစခ်င္တယ္။ ေနာင္ကို လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လို႔ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္ တာ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ကိုသံုးလို႔ရွိရင္ေတာ့ အဲဒါဆူတဲ့လူေတြ မသက္သာဘူးသာ မွတ္ေပေတာ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကေနေျပာပါတယ္”
လူစုလူေ၀းေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာတာ ယခုအႀကိမ္ဟာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ညီလာခံႏွင့္ ပတ္ သက္သည့္ အခ်က္အလက္ေတြ တင္ျပၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တဖြဲ႔လံုးအေပၚ အထင္လြဲေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္တခုကို တင္ျပပါရေစ။
တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ ကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ညေန ကြၽန္ေတာ္ေဆာင္ရြက္သည့္အပိုင္းကို ေဖၚျပမွ ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ားအေၾကာင္း ျပည့္စံုမည္ျဖစ္၍ ေဖာ္ျပပါမည္။ ထိုေန႔ညေန (၅) နာရီခန္႔တြင္ ေသနတ္ ပစ္သံၾကား၍ ကြၽန္ေတာ္က တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို အေျခအေနေမးရာ ဆရာႀကီး ဦးကာတို႔ မိသားစု အား ေဘးကင္းသည့္ေနရာသို႔ ပို႔ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ရဲ (၈) ဦး၊ (၉) ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရ ေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဆူပူသူေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မမိေသးေၾကာင္း၊ သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းတြင္ အခ်ဳိ႕ရွိေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ရဲမ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ေနာက္ထပ္ အနာတရမရွိရေအာင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ရန္ အၾကံေပးညႊန္ၾကားပါသည္။
(က) သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းရွိသူမ်ားကို အေဆာက္အဦမွ ထြက္ကာ အဖမ္းခံရန္ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေျပာ ရန္၊ ထြက္မလာပါက လက္နက္ႀကီးမ်ား သံုးမည္ဆိုသည့္အခ်က္ ထည့္ေျပာရန္။
(ခ) အသာတၾကည္ထြက္၍အဖမ္းမခံပါက (ရီကြိဳင္းလက္ဂန္း) ျဖင့္ ပစ္ဖမ္းရန္၊ လိုအပ္ပါက (ရီကိြဳင္းလက္ ဂန္း) သံုးရန္။ အထက္ပါ အခ်က္တို႔ကို မေမွာင္ခင္ၿပီးေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ရန္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။ ထိုေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္ ျခင္းတို႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္အခ်ဳိ႕တို႔ မပါခဲ့ပါ။ ဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ဗံုးႀကီး ႀကီးတလံုး ေပါက္ကြဲသကဲ့သို႔ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ျမည္ဟည္းသံႀကီးၾကားသျဖင့္ စံုစမ္းေတာ့မွ သမဂၢအ ေဆာက္အဦကို ဒိုင္းနမိုက္တို႔နဲ႔ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိရပါတယ္။ အျခားေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ထိုေပါက္ကြဲသံၾကားၿပီးမွ သိၾကရပါတယ္။ သို႔ေသာ္အသံလႊင့္႐ံုတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၀င္အခ်ိဳ႕တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ၀င္အားလံုးႏွင့္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရေသာ လံုျခံဳ ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုး ေကာင္စီ၀င္အားလံုးႏွင့္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရေသာ အရာထမ္းမ်ား ေရာက္ေနၾကပါတယ္။
ထိုသူမ်ားမွာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး လွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္ (မွဴးသ မိန္)၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘနီ၊ အရာရွိမ်ားထဲမွ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္လြင္၊ ရဲမင္းႀကီး ဦးဘေအး တို႔ျဖစ္ ပါတယ္။ ထိုသူတို႔အျပင္ အျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ထိုဇူလိုင္လ (၈) ရက္ေန႔ သမဂၢအ ေဆာက္အဦကို ၿဖိဳလုိက္ေၾကာင္းသိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို ေခၚ၍ေမးရာ (၇) ရက္ေန႔ ညေနက ကြၽန္ေတာ္ က သမဂၢအတြင္း၀င္ေရာက္ေနသည့္ ဆူပူသူေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ လိုအပ္လွ်င္ (ရီကြိဳင္းလက္ ဂန္း) ကို သံုးႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို သမဂၢအေဆာက္အဦ အဖ်က္ခိုင္းသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ဖ်က္လိုက္ သည္ဟုေျဖပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လည္း စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈက်င့္သံုးတယ္လို႔ လက္ခံထားျခင္းေၾကာင့္ ေတာ္ လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ ဓားဓားခ်င္း လံွလံွခ်င္းဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ားပါတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကို အသံလႊင့္ လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္သံုးေလးလၾကာၿပီးေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က အရက္မူးမူးနဲ႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကိုဖ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္ ဟု ႏိုင္ငံျခားသတင္းစာဆရာတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေျပာဆိုေနတာၾကားရလို႔ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို ကြၽန္ေတာ္အ ရက္မူးၿပီး ဖ်က္ဖို႔အမိန္႔ေပးတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းကို တရားခံလုပ္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇူ လိုင္လ (၇) ရက္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးက အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ အရင္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္ခါစတြင္ စိတ္၀မ္းကြဲေနၾကတာ မေပၚေအာင္လို႔ ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အမွန္မွာ ထို (၇) ရက္ေန႔က အသံလႊင့္႐ံုရွိလူစုထဲမွ တဦးတေယာက္က ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးဟာ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဖ်က္ပစ္လွ်င္ ေကာင္းမယ္လို႔ စေျပာရာမွ ဖ်က္သင့္၊ မဖ်က္သင့္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း) ကို အသိေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာတူလွ်င္ ဖ်က္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ထိုစဥ္ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ သူသြားၿပီးတင္ျပမယ္။ သေဘာတူမတူ အေျဖယူခဲ့မယ္ေျပာၿပီး၊ ကိုလွဟန္ကိုေခၚ၍ ကားျဖင့္ ထြက္သြားပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အသံလႊင့္႐ံုသို႔ ျပန္လာၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သေဘာတူ လိုက္ၿပီဟုေျပာသျဖင့္ အသံလႊင့္႐ံုရွိ လူသိုက္တို႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဖို႔ ပစၥည္းမ်ားစုၿပီး ဖ်က္လိုက္ပါ တယ္။ ထိုအေျဖကိုရၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးမပါဘဲ က်န္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္မ်ားကိုေခၚ၍ ဗိုလ္ေအာင္ ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို မတင္ျပဘဲ အသံလႊင္႐ံုရွိ လူသိုက္ကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူလိုက္ၿပီလုိ႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း ကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
ထိုအေၾကာင္းမွန္ကို သိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕႐ံုးခန္းသို႔ေခၚ၍ သမဂၢအေဆာက္အဦဖ်က္ ရန္ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူတယ္လို႔ ေျပာတာကို ကုိယ္သိၿပီးၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္ရင္၊ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မယ္ထင္ရင္ ကုိယ္ထြက္ေပးမယ္။ ကိုယ္ထြက္ရမလား၊ ကိုယ္လူထြက္ရမလား၊ ဆံုးျဖတ္ေပ ေတာ့ဟု ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရာ သူထြက္ပါမယ္ဆိုၿပီး သူ႔အခန္းျပန္သြားကာ ထြက္စာတင္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တင္ျပတာကို မွန္ေၾကာင္းသက္ေသအေထာက္အထားမ်ားတင္ျပပါမယ္။ ပထမအေထာက္အထား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး ၁၉၈၈ ခု၊ ေမလ (၉) ရက္ ေန႔စြဲျဖင့္ေရးသည့္ စာတမ္းစာမ်က္ႏွာ (၂၄) ဒုတိယစာေၾကာင္း မွစ၍ပါေသာ တရားခံျဖစ္ရတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဆိုသူဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္လိုက္အသြား ပါ ေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဦးကာ ေခတၱေ႐ႊ႕ေနတဲ့ အင္းလ်ားကန္ဟုိတယ္နားက တထပ္တိုက္ကေလးမွာ ဆရာႀကီး ဦးကာကို ဦးလွဟန္က သမဂၢကိုလည္း ၿဖိဳဖို႔ အမိန္႔ရတယ္လို႔ ေျပာတာထပ္ၾကားရေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္ စိုးရွိရာ အသံလြင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီကိစၥကို ရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆို ၿပီး၊ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ ထားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္၊ ဒါ သူေရးထားတဲ့အထဲက ဒါပထမအခ်က္။ သက္ေသခံ ဒုတိယ သက္ေသအေထာက္အထားက ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီးေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြကိုေခၚၿပီး၊ သူတို႔သိတာေတြကို အမွန္အတိုင္း ေရးၾကပါလို႔ ေျပာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္တင္ျပတဲ့စာတမ္းထဲမွာ အဲဒီသူ႔စာေလး ကြၽန္ေတာ့္ ဆီမွာရွိပါတယ္။ အဲ သူတင္တဲ့ စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ (၅) စာေၾကာင္းေရ (၄) မွာ ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သ မဂၢကိစၥေျပာတဲ့အခါ ေနၾကဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆီသြားၿပီး တင္ျပအမိန္႔ေတာင္းမယ္လို႔ေျပာၿပီး၊ ကြၽန္ ေတာ့္အားေခၚၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္စိုး အိမ္တြင္ရွိေသာ ဆရာႀကီးဦးကာထံ၀င္၍ သတင္းေမးပါတယ္။ ေသဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအေရအတြက္လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးကို သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါေသး တယ္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံ ဆက္လက္သြားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး က အေျခအေနမ်ား တင္ျပပါတယ္။ တင္ျပရာတြင္ သမဂၢအေဆာက္အဦကိစၥ မပါပါ။ ျပန္ရန္ကား ေပၚတက္ပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟိုကိစၥမေျပာရေသးဘူးလို႔ သတိေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ေနပါေစလို႔ ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုးအား (အိုေက) ဟု ေျပာလိုက္ သည္ကို ၾကားရပါတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအခ်က္အလက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ေစာေစာ ကေျပာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သိေလဟန္၊ ကြၽန္ေတာ္ခိုင္းေလဟန္၊ တျခားလူေတြကို ေျပာလို႔ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူၿပီဆိုၿပီး၊ တျခားလူေတြက ဖ်က္လိုက္တာ အဲဒီေတာ့အထက္က အခ်က္ေတြကို ေလ့လာ ၿပီးေတာ့ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္တဲ့ကိစၥမွာ မည္သူတရာခံအစစ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လူထုတရပ္လံုးက မိမိတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ၾကပါေတာ့လို႔ တင္ျပရင္း စကားေျပာျခင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္း က တိုင္းျပည္သို႔ ရွင္းျပခဲ့ေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ မ်က္ေျဖလကၤာစာတမ္းႀကီးမွာ ကာရန္မညီ၊ စာသားမေခ်ာ မုသာ၀ါဒလိမ္လံုးမ်ား သာျဖစ္ေလသည္။
ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ ေသြးေခ်ာင္းစီး လူသတ္ပြဲႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ …
(က) ဗိုလ္ေန၀င္းက ေစာေစာကမသိ ေသနတ္သံၾကားမွသိရသည္ဟု ေျဖရွင္းျခင္းသည္ လိမ္ညာေသာ မုသား သာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ကို သူ႔ထံသို႔ ႀကိဳးမဲ့အသံဖမ္းစက္ျဖင့္ လႊင့္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အသံကို စိတ္ဆိုးကာ သတ္ျဖတ္ခြင့္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္ သည္။
(ခ) ထိုစဥ္က တပ္ဦးမွ ပစ္မိန္႔ေပးရသူ ဗိုလ္စိန္လြင္ (ေနာင္သမၼတျပဳတ္) က မိမိသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အမိန္႔အ ရ ပစ္မိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္ဟု မဆလပါတီပ်က္ေသာအခါတြင္ ေျဖရွင္းထုတ္ေဖၚခဲ့သည္။
(ဂ) ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ခ်က္ႏွင့္ ရဲ (၇) ဦး၊ (၈) ဦးဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက ေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာေသာ မုသားသာျဖစ္သည္။ အေဆာင္၀င္းတံခါးမွန္သမွ်ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ပိတ္ထားခိုက္ ျပင္ပရွိ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရဲတေယာက္မွမရွိ။ ေက်ာင္းသားတို႔က ရဲ တို႔အား ရန္ျပဳရန္မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
(ဃ) တကသေဆာက္အဦမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ရန္ဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ အေဆာက္အဦးႀကီးကို ဖ်က္ေစအမိန္႔ေပးသူမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းျဖစ္သည္။ မဖ်က္ရန္ ဟန္႔တားေလဟန္ေျပာေသာ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း တာ၀န္ရွိေပသည္။
(င) တသကကို ဖ်က္ဆီးၿပီး ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ဘာေၾကာင့္ဖ်က္ရသည္ဟု ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ေၾကညာခ်က္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဘ၀ကိုျပင္ရမည့္ တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚ တြင္ က်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏ အားတစ္စိတ္တေဒသကိုသံုး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းသည္ဟု သတင္း စာတို႔မွ ေရးသားထုတ္ျပန္ခ်က္တို႔ကို ေလ့လာၾကည့္ပါက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ေန၀င္းက မိမိမသိ ပါ။ မိမိပါ၀င္ျခင္းမရွိပါဟု ေျပာသည္မွာ လယ္ျပင္တြင္ ဆင္သြားသကဲ့သို႔ ထင္ရွားေနေသာ မုသားသာျဖစ္ပါ သည္။
(စ) ယခုျဖစ္ပ်က္သည့္ကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားကိစၥတခုတည္းမဟုတ္ဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအေမွာင့္ပေယာဂမ်ား ဖမ္း စားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရိပ္စားမိပါတယ္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္း၏ သမဂၢဖ်က္ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္အသံလႊင့္ ခ်က္၌ ေက်ာင္းသားမ်ားေနာက္ကြယ္မွ ဗကပတို႔ ပါေလဟန္ေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာလီဆယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္ သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ေန၀င္းက ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လက္နက္ခ်ဗကပမ်ားကို သိမ္းသြင္းကာ ေတာတြင္းရွိ ဗကပမ်ား အလင္း၀င္ရန္ စကားကမ္းလွမ္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔လႈပ္ရွားမႈသည္ ျပင္ပ ပေယာဂမပါသည္ကို သိပါလ်က္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ ဖ်က္ဆီးမႈႀကီးကို လူထုကလက္ခံေအာင္ လီဆယ္ေျပာဆိုခ်က္သာျဖစ္သည္။
(ဆ) ေက်ာင္းသားမ်ားအား သတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေျပာဘ၀မွာ နစ္မြန္းေစျခင္းအားျဖင့္ အ လုပ္ပ်က္ကြက္ေအာင္ ရည္စူးၿပီး တမင္လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မျပာလို ေတာ့ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ဓားကို ဓားခ်င္း၊ လံွကို လွံခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ ရွိပါေတာ့တယ္ဟု ေျပာသည္မွာ ေဒသ သံႏွင့္ တုန္ရီေနသည္ကို ၾကားရသူလူထုက သိရွိနားလည္ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းရာထူးမွ ဆင္းေပးရေသာ ၈၈ ခုနစ္က “စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာမပါဘူး၊ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူ လုပ္တဲ့သူေတြေတာ့ မသက္သာဘူးလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့” ဟု ေျပာေသာမိန္႔ခြန္းႏွင့္ တသံတည္းျဖစ္သည္ကို လူထုက ေနာေၾကေနၿပီျဖစ္သည္။
(ည) ထိုစဥ္က လက္ေတြ႔ သတ္ျဖတ္႐ံုမွ်သာမက ႏႈတ္မွလည္း စစ္ေၾကညာခဲ့ပါလ်က္ ေနာက္ပိုင္းမွ သူသတ္ သည္ ငါသတ္သည္၊ သူဖ်က္သည္ ငါဖ်က္သည္ဟု တဦးအေပၚ တဦးလက္ညိႇဳးထိုး၍ ေဖၚေကာင္လုပ္ၾကေစ ကာမူ၊ ေခါင္းေရွာင္ေစကာမူ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ အဓိကတရားခံသာျဖစ္သည္ကို လူထုက ေမ့မရႏိုင္ေပ။
မည္သို႔ဆိုေစ ယခုအခါ ‘ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္’ ေခၚ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ ေသြးေျမက်ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားအေရး ေတာ္ပံုႀကီးသည္ ယခုအခါ ၄၇ ႏွစ္သို႔ တိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတရပ္လံုးသည္ ထိုေသြးစြန္းခဲ့ရေသာ ဇူ လိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ကို ဦးေႏွာက္က ေမ့ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ ႏွလံုးသားက ဥဒါန္းမေက် အစဥ္သတိရလ်က္ ရွိေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္တည္း။ ယခုအခါ၌လည္း ဗိုလ္ေန၀င္း၏ မ်ဳိးဆက္သစ္လက္ပါးေစ စစ္အာဏာရွင္တို႔ သည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲေနေသာ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္း သားမ်ားပါ၀င္သည့္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးအား နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းရန္ ဆင္ၾကံၾကံလ်က္ရွိရာ ေတာ္လွန္ေရး သတိ အစဥ္ရွိေစရန္ တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါသည္။
ဒီမုိကေရစီီအေရးေတာ္ပံုႀကီး လံံုး၀ (လံံုး၀) ေအာင္ရမည္။
ေဒါင္းလူငယ္။
