အန္တီ့အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးခရီး ၾကမ္းကိုလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ တုိက္ပြဲဝင္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ တစ္ကိုယ္တည္းလည္း ေနခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လုိစိတ္ဓာတ္၊ ဘယ္လုိသမာဓိမ်ဳိး ခံယူၿပီးေတာ့ ဒီအခက္အခဲေတြ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္ဆုိင္ပါသလဲ။
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကိုယ္ေတြ႕တဲ့ အခက္အခဲေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္လႊားပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတဲ့ ဟာေတြကိုေတာ့ လံုးဝမစဥ္းစားဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ ဒါေတာ့ စဥ္းစားတာေပါ့။ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာေတြ၊ အဲဒါထက္ပိုၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ရင္ဆုိင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို တစ္ခုစီတစ္ခုစီ ေက်ာ္လႊားသြားတာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ကြၽန္မထင္တယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း စာေရးတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိပါသလား။
အဲဒါ တစ္ခုလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အခ်ဳိ႕အေတြ႕အႀကံဳ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိအေနနဲ႔ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မထင္တယ္ေလ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရး တာဟာ စံုစံုလင္လင္ ေရးဖို႔ဆုိတာလည္း ခက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒါအျပင္မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္ပံုက ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ တစ္ဖက္သတ္ေတာ့ျမင္မွာပဲ။ (ရယ္လ်က္)
ႏိုင္ငံတကာ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေရးတာပဲ။ စာေရးေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တခ်ဳိ႕မေရးတတ္တဲ့သူေတာင္ ေရးၾကေသးတယ္။ ကုိယ္က အဂၤလိပ္ လုိေရာ ျမန္မာလုိ ေရာတတ္တာပဲ။
အဲဒါကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ကြၽန္မတို႔လုိႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့သူ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ဘဝဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီလုိ သီးသန္႔ဘဝမ်ဳိးေတာ့ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းထားခ်င္စိတ္လည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီလုိကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိေတြ ဘာေတြ မေရးခ်င္တာ။ အေမေဒၚအမာလည္း ေမးဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္မ မႏၲေလးမွာေတြ႕ တုန္းက အဲဒီလုိပဲ ေမးဖူးတယ္။ ကိုယ္ေရးအတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ မစဥ္းစားဘူးလားတဲ့။ ကြၽန္မဒီလုိပဲေျဖခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႔ ဘဝအပိုင္းအစ တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မေရးခ်င္ဘူးလုိ႔။ အေမကနားလည္ပါတယ္။
သူမ်ားေတြ ေရးရင္ေကာ။
သူမ်ားေတြက ေရးတာေတာ့ ကြၽန္မခြင့္ျပဳတာ၊ မျပဳတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔ေရးပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မ မေရးနဲ႔လုိ႔လည္း မေျပာဘူး။ ေရးလို႔လည္း မေျပာဘူး။
သူမ်ားေတြ အန္တီနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီးေရးရင္ေရာ။
အဲဒါေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ဘူး။ ကြၽန္မ အတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဖို ႔ေတာင္းရင္ေတာ့ ကြၽန္မ မေပးဘူး။ ဒါေတာ့ ကြၽန္မလက္မခံဘူး။ ေရးသမွ်ကို ကိုယ္ကပဲသေဘာ တူသလုိလုိနဲ႔။ အဲဒီလုိဟာမ်ဳိး ျဖစ္သြားမွာစုိးတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္ယူရမွာ။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးဆရာက သူေရးခ်င္တာေရးမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီလုိေရးဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ သူေတြမ်ားတဲ့ အခါက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ေတာ့ေပးၿပီး တစ္ေယာက္ေတာ့ မေပးဘူးဆုိၿပီး အဲဒီလုိမ်ဳိး ကြၽန္မမခြဲျခားခ်င္ဘူး။
ႏုိင္ငံျခား စာေရးဆရာေတြ ဆိုရင္ေရာ။
လာၿပီးေတာ့ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ကြၽန္မကေျပာတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေရးခ်င္ေရး။ ဒါကေတာ့ ကြၽန္မလည္းမတားႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီဟာေရးဖို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴး ဆုိတာေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ပါဘူး။
The Lady ဇာတ္ကားကို ေကာ ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီလား။
မၾကည့္ရေသးဘူး။ ၾကည့္ဖို႔ လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္သိပ္မရွိပါဘူး။
အဲဒီဇာတ္ကားကို ေဝဖန္ေနတာေတြ ကိုေရာ အန္တီၾကားလား မသိဘူး။
အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေနၾကတာေပါ့ ေနာ္။ ႀကိဳက္တဲ့လူလည္းရွိတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ဒါဟာ ဇာတ္ကားတိုင္းက ဒီလုိပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒါကြၽန္မလည္း မသိဘူး ေလ။ ႐ိုက္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ကြၽန္မဘာမွမပတ္သက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အေနနဲ႔ မီရွဲယိုနဲ႔ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ သူက အင္မတန္ ခင္မင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာဒါပဲ။ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဇာတ္ကားက ႐ိုက္လို႔ၿပီးေနၿပီ။
အန္တီ့အေနနဲ႔ ဘဝမွာ စံနမူနာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲလား။ တျခား ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေသးလား။
အေဖကေတာ့ ထူးျခားတာေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕အေဖလည္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ကိုယ့္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ လက္ခံတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ရွိရင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ စံနမူနာ အျဖစ္နဲ႔ေျပာရေအာင္ သိပ္နီးကပ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ေတာင္ ခြဲျခားလုိ႔ မရ သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ စံနမူနာအျဖစ္နဲ႔ ထားတာတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာဆုိရင္ ကြၽန္မ ဂႏၵီႀကီးကိုလည္း ေလးစားတာပဲ။ ဂ်ဝါဟလာေန႐ူး လည္း ေလးစားပါ တယ္။ ပံုစံခ်င္းကမတူဘူး။ ပံုစံခ်င္း က မတူေပမယ့္လည္း ႏွစ္ဦးစလံုး က တစ္မ်ဳိးစီေလးစားစရာ ေကာင္း တာပဲ။ အခုေခတ္မွာဆုိရင္ နယ္လ္ ဆင္မစ္ဒဲလားနဲ႔ ဒက္စမြန္တူးတူးနဲ႔ မတူသလိုေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ တူတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဦးစလံုးက ေလးစားစရာပဲ။ ေနာက္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မသက္ဆုိင္ေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မအေလးစားဆံုးက မာရီက်ဴနီပဲ။ ႏုိဘယ္ဆုရွင္မို႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ဥာဏ္ေရာဇြဲေရာ၊ အပင္ပန္းခံၿပီး သူယံုၾကည္တဲ့အလုပ္ကို သူလုပ္တာေရာ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။
အန္တီ့အေနနဲ႔ ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရေၾကာင္း သိလုိက္ရတဲ့ အခါမွာ ဘယ္လုိခံစားရပါသလဲ။
အဲဒါကေတာ့ ႏိုဘယ္ဆုက မခ်ီးျမႇင့္ခင္တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ တုန္းက ဒါရႏုိင္တယ္ဆုိတာ BBC တို႔၊ VOA တို႔ကေန ၾကားေနရတာ ေပါ့။ လံုးဝအံ့အားသင့္ တယ္လု႔ိ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရႏုိင္ေျခမ်ားတယ္ ဆိုတာေတာ့ နည္းနည္းႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ၾကားေနရတာကိုး။
အန္တီ ဒီေလာက္အလုပ္ မ်ားေနတဲ့ၾကားထဲက စာေပေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိေလ့လာပါသလဲ။ တခ်ဳိ႕က အလုပ္မ်ားတယ္ မ်ားတယ္ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒါကေတာ့ေလ မဖတ္ခ်င္လုိ႔ပဲ။ တကယ္ဖတ္ခ်င္ လုိ႔ရွိရင္ နည္းနည္းေလး မဖတ္လုိက္ရရင္ တစ္ခုခု လုိေနသလုိေပါ့ေနာ္။ စာဖတ္တယ္ ဆုိတာက ထမင္းစား ေရေသာက္ သလိုေပါ့။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ဒီလိုပဲ။ ဥပမာဆုိလုိ႔ရွိရင္ စားပြဲမွာ အဲဒီအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြဘာေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးမွာေတာ့ စာအုပ္ကေလး ၂ အုပ္ ၃ အုပ္ထားတာေပါ့။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ စာဆြဲဖတ္လုိက္တာေပါ့။ တစ္ခါတေလက် လုိ႔ရွိရင္လည္း တစ္ေန႔လံုး သတ္သတ္ မွတ္မွတ္စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဖတ္တာလည္း ရွိတာေပါ့။
အန္တီစကားေျပာတဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ပါႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ ထည့္မသံုးဘူး။ တခ်ဳိ႕ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္ စကားလံုးေတြ ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါ အန္တီက တမင္တကာ သတိထားၿပီးေတာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလုိပဲ ေသခ်ာ ေျပာျဖစ္တာလား။
အဲဒါေတာ့ အေလ့အက်င့္ပဲ။ အဲဒါ ေမေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္။ ေမေမက ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ထားတယ္။ ဗမာစကားေျပာရင္ ဗမာစကားေျပာ၊ အဂၤလိပ္စကား ေျပာရင္ အဂၤလိပ္စကားပဲေျပာ။ ေရာၿပီးေတာ့မေျပာနဲ႔။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မလည္း ဗမာစကားက သိပ္ၿပီးေတာ့ ရွာရခက္တယ္။ တိတိက်က် မရွိရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စကား ညႇပ္ ေျပာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ႏုိင္လုိ႔ရွိရင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဗမာလုိျပန္ၿပီး ေျပာင္ရင္ေတာ့ ဗမာလုိပဲေျပာတယ္။
အန္တီက အမွားတစ္ခုလုပ္ ၿပီးရင္ ၾကာၾကာမထားတတ္ ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းေျပာလုိက္ရမွလု႔ိ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။
ကြၽန္မက ေတာင္းပန္စရာရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္တယ္။ ဒါကို ဆြဲၿပီးမေနဘူး။ ဆြဲၿပီးေနလုိ႔လည္း အဲဒါက ေပ်ာက္သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္တာျဖစ္ ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကိစၥကို မျဖစ္ရဘူးဆုိၿပီးေတာ့ ဖန္တီးလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္ ဖို႔လုိတယ္ဆုိရင္ ျမန္ျမန္ ေတာင္းပန္လုိက္တယ္။
ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိက်င့္ႀကံ ပါသလဲ။
တရားမွတ္တာေတာ့ မွန္မွန္ မွတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္နာရီေပါ့။ ဒါကေတာ့ ပံုမွန္လုပ္တဲ့အလုပ္ေပ့ါ။ အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒါထက္ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။
ကိုထိန္လင္းကလာတယ္။ အလက္ဇန္းဒါးက ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ။ လူေတြကသိခ်င္ၾက တယ္။
အဲဒါကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အစီအစဥ္ကေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူး။ စကားေျပာတာကေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ မွန္မွန္ေျပာတယ္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ ေျပတဲ့အခ်ိန္မွပဲ လာဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲလုိ႔ အန္တီကလည္း သေဘာတူထားပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေတြက သိခ်င္လို႔ လာ ေမးၾကတယ္။ ကိုထိန္လင္း ဘာလုပ္သလဲဆုိတာ။
သူက လက္သမားအလုပ္ကို သင္တန္းတက္ၿပီးေတာ့ သင္ထားတယ္။ သူက အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ ဝါသနာပါၿပီး အဲဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ပါတယ္။
Popular News
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကိုယ္ေတြ႕တဲ့ အခက္အခဲေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္လႊားပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတဲ့ ဟာေတြကိုေတာ့ လံုးဝမစဥ္းစားဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ ဒါေတာ့ စဥ္းစားတာေပါ့။ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတာေတြ၊ အဲဒါထက္ပိုၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ရင္ဆုိင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို တစ္ခုစီတစ္ခုစီ ေက်ာ္လႊားသြားတာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ကြၽန္မထင္တယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း စာေရးတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိပါသလား။
အဲဒါ တစ္ခုလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အခ်ဳိ႕အေတြ႕အႀကံဳ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိအေနနဲ႔ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မထင္တယ္ေလ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရး တာဟာ စံုစံုလင္လင္ ေရးဖို႔ဆုိတာလည္း ခက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒါအျပင္မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္ပံုက ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ တစ္ဖက္သတ္ေတာ့ျမင္မွာပဲ။ (ရယ္လ်က္)
ႏိုင္ငံတကာ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေရးတာပဲ။ စာေရးေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တခ်ဳိ႕မေရးတတ္တဲ့သူေတာင္ ေရးၾကေသးတယ္။ ကုိယ္က အဂၤလိပ္ လုိေရာ ျမန္မာလုိ ေရာတတ္တာပဲ။
အဲဒါကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ကြၽန္မတို႔လုိႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့သူ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ဘဝဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီလုိ သီးသန္႔ဘဝမ်ဳိးေတာ့ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းထားခ်င္စိတ္လည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီလုိကိုယ္ေရး အတၴဳပၸတၱိေတြ ဘာေတြ မေရးခ်င္တာ။ အေမေဒၚအမာလည္း ေမးဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္မ မႏၲေလးမွာေတြ႕ တုန္းက အဲဒီလုိပဲ ေမးဖူးတယ္။ ကိုယ္ေရးအတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ မစဥ္းစားဘူးလားတဲ့။ ကြၽန္မဒီလုိပဲေျဖခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႔ ဘဝအပိုင္းအစ တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မေရးခ်င္ဘူးလုိ႔။ အေမကနားလည္ပါတယ္။
သူမ်ားေတြ ေရးရင္ေကာ။
သူမ်ားေတြက ေရးတာေတာ့ ကြၽန္မခြင့္ျပဳတာ၊ မျပဳတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔ေရးပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မ မေရးနဲ႔လုိ႔လည္း မေျပာဘူး။ ေရးလို႔လည္း မေျပာဘူး။
သူမ်ားေတြ အန္တီနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီးေရးရင္ေရာ။
အဲဒါေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ဘူး။ ကြၽန္မ အတၴဳပၸတၱိေရးဖို႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဖို ႔ေတာင္းရင္ေတာ့ ကြၽန္မ မေပးဘူး။ ဒါေတာ့ ကြၽန္မလက္မခံဘူး။ ေရးသမွ်ကို ကိုယ္ကပဲသေဘာ တူသလုိလုိနဲ႔။ အဲဒီလုိဟာမ်ဳိး ျဖစ္သြားမွာစုိးတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္ယူရမွာ။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးဆရာက သူေရးခ်င္တာေရးမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီလုိေရးဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ သူေတြမ်ားတဲ့ အခါက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ေတာ့ေပးၿပီး တစ္ေယာက္ေတာ့ မေပးဘူးဆုိၿပီး အဲဒီလုိမ်ဳိး ကြၽန္မမခြဲျခားခ်င္ဘူး။
ႏုိင္ငံျခား စာေရးဆရာေတြ ဆိုရင္ေရာ။
လာၿပီးေတာ့ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ကြၽန္မကေျပာတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေရးခ်င္ေရး။ ဒါကေတာ့ ကြၽန္မလည္းမတားႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီဟာေရးဖို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴး ဆုိတာေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ပါဘူး။
The Lady ဇာတ္ကားကို ေကာ ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီလား။
မၾကည့္ရေသးဘူး။ ၾကည့္ဖို႔ လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္သိပ္မရွိပါဘူး။
အဲဒီဇာတ္ကားကို ေဝဖန္ေနတာေတြ ကိုေရာ အန္တီၾကားလား မသိဘူး။
အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေနၾကတာေပါ့ ေနာ္။ ႀကိဳက္တဲ့လူလည္းရွိတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ဒါဟာ ဇာတ္ကားတိုင္းက ဒီလုိပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒါကြၽန္မလည္း မသိဘူး ေလ။ ႐ိုက္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ကြၽန္မဘာမွမပတ္သက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အေနနဲ႔ မီရွဲယိုနဲ႔ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ သူက အင္မတန္ ခင္မင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာဒါပဲ။ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဇာတ္ကားက ႐ိုက္လို႔ၿပီးေနၿပီ။
အန္တီ့အေနနဲ႔ ဘဝမွာ စံနမူနာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲလား။ တျခား ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေသးလား။
အေဖကေတာ့ ထူးျခားတာေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕အေဖလည္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ကိုယ့္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ လက္ခံတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ရွိရင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ စံနမူနာ အျဖစ္နဲ႔ေျပာရေအာင္ သိပ္နီးကပ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ေတာင္ ခြဲျခားလုိ႔ မရ သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ စံနမူနာအျဖစ္နဲ႔ ထားတာတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာဆုိရင္ ကြၽန္မ ဂႏၵီႀကီးကိုလည္း ေလးစားတာပဲ။ ဂ်ဝါဟလာေန႐ူး လည္း ေလးစားပါ တယ္။ ပံုစံခ်င္းကမတူဘူး။ ပံုစံခ်င္း က မတူေပမယ့္လည္း ႏွစ္ဦးစလံုး က တစ္မ်ဳိးစီေလးစားစရာ ေကာင္း တာပဲ။ အခုေခတ္မွာဆုိရင္ နယ္လ္ ဆင္မစ္ဒဲလားနဲ႔ ဒက္စမြန္တူးတူးနဲ႔ မတူသလိုေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ တူတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဦးစလံုးက ေလးစားစရာပဲ။ ေနာက္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မသက္ဆုိင္ေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မအေလးစားဆံုးက မာရီက်ဴနီပဲ။ ႏုိဘယ္ဆုရွင္မို႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ဥာဏ္ေရာဇြဲေရာ၊ အပင္ပန္းခံၿပီး သူယံုၾကည္တဲ့အလုပ္ကို သူလုပ္တာေရာ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။
အန္တီ့အေနနဲ႔ ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရေၾကာင္း သိလုိက္ရတဲ့ အခါမွာ ဘယ္လုိခံစားရပါသလဲ။
အဲဒါကေတာ့ ႏိုဘယ္ဆုက မခ်ီးျမႇင့္ခင္တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ တုန္းက ဒါရႏုိင္တယ္ဆုိတာ BBC တို႔၊ VOA တို႔ကေန ၾကားေနရတာ ေပါ့။ လံုးဝအံ့အားသင့္ တယ္လု႔ိ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရႏုိင္ေျခမ်ားတယ္ ဆိုတာေတာ့ နည္းနည္းႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ၾကားေနရတာကိုး။
အန္တီ ဒီေလာက္အလုပ္ မ်ားေနတဲ့ၾကားထဲက စာေပေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိေလ့လာပါသလဲ။ တခ်ဳိ႕က အလုပ္မ်ားတယ္ မ်ားတယ္ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒါကေတာ့ေလ မဖတ္ခ်င္လုိ႔ပဲ။ တကယ္ဖတ္ခ်င္ လုိ႔ရွိရင္ နည္းနည္းေလး မဖတ္လုိက္ရရင္ တစ္ခုခု လုိေနသလုိေပါ့ေနာ္။ စာဖတ္တယ္ ဆုိတာက ထမင္းစား ေရေသာက္ သလိုေပါ့။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ဒီလိုပဲ။ ဥပမာဆုိလုိ႔ရွိရင္ စားပြဲမွာ အဲဒီအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြဘာေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးမွာေတာ့ စာအုပ္ကေလး ၂ အုပ္ ၃ အုပ္ထားတာေပါ့။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ စာဆြဲဖတ္လုိက္တာေပါ့။ တစ္ခါတေလက် လုိ႔ရွိရင္လည္း တစ္ေန႔လံုး သတ္သတ္ မွတ္မွတ္စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဖတ္တာလည္း ရွိတာေပါ့။
အန္တီစကားေျပာတဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ပါႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ ထည့္မသံုးဘူး။ တခ်ဳိ႕ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္ စကားလံုးေတြ ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါ အန္တီက တမင္တကာ သတိထားၿပီးေတာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလုိပဲ ေသခ်ာ ေျပာျဖစ္တာလား။
အဲဒါေတာ့ အေလ့အက်င့္ပဲ။ အဲဒါ ေမေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္။ ေမေမက ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ထားတယ္။ ဗမာစကားေျပာရင္ ဗမာစကားေျပာ၊ အဂၤလိပ္စကား ေျပာရင္ အဂၤလိပ္စကားပဲေျပာ။ ေရာၿပီးေတာ့မေျပာနဲ႔။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မလည္း ဗမာစကားက သိပ္ၿပီးေတာ့ ရွာရခက္တယ္။ တိတိက်က် မရွိရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စကား ညႇပ္ ေျပာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ႏုိင္လုိ႔ရွိရင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဗမာလုိျပန္ၿပီး ေျပာင္ရင္ေတာ့ ဗမာလုိပဲေျပာတယ္။
အန္တီက အမွားတစ္ခုလုပ္ ၿပီးရင္ ၾကာၾကာမထားတတ္ ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းေျပာလုိက္ရမွလု႔ိ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။
ကြၽန္မက ေတာင္းပန္စရာရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္တယ္။ ဒါကို ဆြဲၿပီးမေနဘူး။ ဆြဲၿပီးေနလုိ႔လည္း အဲဒါက ေပ်ာက္သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္တာျဖစ္ ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကိစၥကို မျဖစ္ရဘူးဆုိၿပီးေတာ့ ဖန္တီးလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္ ဖို႔လုိတယ္ဆုိရင္ ျမန္ျမန္ ေတာင္းပန္လုိက္တယ္။
ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိက်င့္ႀကံ ပါသလဲ။
တရားမွတ္တာေတာ့ မွန္မွန္ မွတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္နာရီေပါ့။ ဒါကေတာ့ ပံုမွန္လုပ္တဲ့အလုပ္ေပ့ါ။ အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒါထက္ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။
ကိုထိန္လင္းကလာတယ္။ အလက္ဇန္းဒါးက ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ။ လူေတြကသိခ်င္ၾက တယ္။
အဲဒါကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အစီအစဥ္ကေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူး။ စကားေျပာတာကေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ မွန္မွန္ေျပာတယ္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ ေျပတဲ့အခ်ိန္မွပဲ လာဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲလုိ႔ အန္တီကလည္း သေဘာတူထားပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေတြက သိခ်င္လို႔ လာ ေမးၾကတယ္။ ကိုထိန္လင္း ဘာလုပ္သလဲဆုိတာ။
သူက လက္သမားအလုပ္ကို သင္တန္းတက္ၿပီးေတာ့ သင္ထားတယ္။ သူက အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ ဝါသနာပါၿပီး အဲဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ပါတယ္။
