ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေတြမွာ အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္ခင္ ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္း ေဟာေျပာ ၾကပါတယ္။ သတင္းစာ ေတြကလည္း အာဇာနည္ေန႔ အၾကိဳ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြကို ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္တုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အုတ္ဂူမွာ လြမ္းသူ႔ ပန္းျခင္း ခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ အာဇာနည္ ဗိမၼာန္မွာ အာဇာနည္ မိသားစု၀င္ေတြ ဂါဝရ ျပဳၿပီးေနာက္ပိုင္း အမ်ားျပည္သူေတြ ဝင္ေရာက္ အေလးျပဳ ႏုိင္ပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔မွာ ဘယ္သူမွ မႏႈိးေဆာ္ရဘဲ အိမ္တိုင္းမွာ မိမိအသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အလံတုိင္ဝက္ လႊင့္ထူတယ္။ ရပ္ကြက္ေတြမွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္လွဴၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြမွာ အလံငယ္ေလးေတြ တုိင္၀က္ လႊင့္ထူထားၿပီး ကား ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ အာဇာနည္ေန႔ ပိုစတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။
အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရတဲ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယုိကေန ဥၾသဆဲြသံ လႊင့္ေပးပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တၿမဳိ႕လံုးမွာရွိတဲ့ စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြ၊ သေဘၤာေတြကလည္း ဥၾသဆဲြၾကပါတယ္။ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေတြလည္း ဥၾသသံ ၾကားတာနဲ႔ ကားကိုရပ္ၿပီး အေလးျပဳၾကပါတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ အဲဒီကမွတဆင့္ အာဇာနည္ကုန္းကို သြားေရာက္ၿပီး အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို အေလးျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ညဘက္မွာ ျမန္မာ့အသံက ည ၈း၁၅ နာရီ သတင္း ေၾကညာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို လႊင့္ေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္း ၿပီးတာနဲ႔ အဆိုေတာ္ ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕ အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း သီခ်င္းကို ထုတ္လႊင့္ေပးပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က စၿပီး အရင္ႏွစ္ အာဇာနည္ေန႔ေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ လုံး၀ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က အာဇာနည္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုဟာ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းဆံု အုတ္လမ္းဘက္ဆီကို သြားၾကပါတယ္။ အားလံုးဟာ မေျပးရံုတမယ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနၾကပါတယ္။ အုပ္စုထဲက တေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း ပန္းေခြ ခပ္ႀကီးႀကီး တခု ကိုင္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ က်ဆံုးခ်ိန္ ဥၾသဆဲြခ်ိန္အမီ အုတ္လမ္း မီးပြိဳင့္မွာ ပိတ္္ဆုိ႔ထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေပၚမွာ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္သားေတြက အာဇာနည္ကုန္း သြားရာလမ္းေတြကုိ ပိတ္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အုတ္လမ္း မီးပြိဳင့္ ေရာက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ဥၾသဆဲြသံ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ထဲက ပန္းေခြ ကိုင္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္လွ ၏ သား အတာ (ေခၚ) တာရာ (စတီရီယိုအဆိုေတာ္) က ပန္းေခြကို သံဆူးႀကိဳးေပၚ တင္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကုိ အေလးျပဳၾကပါတယ္။ လမ္းကို ပိတ္ဆုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေၾကာင္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ဘာမွ တုံ႔ျပန္မႈေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔လည္း အေလးျပဳၿပီးၿပီမုိ႔ ေရႊဂံုတိုင္ကေန ၿမိဳ႕ထဲကို သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေရႊဂံုတိုင္ လမ္းဆံုကေန ဗဟန္း ေရခဲဆိုင္ ဘက္ကို ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ တန္းစီၿပီး ခ်ီတက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး အဲဒီအုပ္စုနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗဟန္း ေရခဲဆိုင္ေရွ႕ ၾကက္လွ်ာစြန္း လမ္းခြလည္း ေရာက္ေရာ စစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္က လမ္းကို ပိတ္ထားၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားဖုိ႔၊ လူစုခဲြဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ကိုကိုႀကီး (၈၈မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား၊ ယခုအက်ဥ္းက်) က ကိုင္ထားတဲ့ ေလာ္စပီကာငယ္ကို ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး အားလံုးထုိင္ၾကဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ စစ္တပ္က လမ္း မဖြင့္ေပးမျခင္း က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္သပိတ္ လုပ္ၾကမယ္ေပါ့။ စစ္တပ္နဲ႔လည္း ညႇိၿပီး လမ္းဖြင့္ေပးဖုိ႔၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း အေလးျပဳဖုိ႔ သြားမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ သေဘာထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး လမ္းေပၚမွာ ထုိင္ေနၾကပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္တပ္က အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေပးမယ္၊ လူစုခဲြၾကဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိပါတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ စစ္တပ္က ေရွ႕ကိုတက္လာၿပီးေတာ့ ရိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေျပးရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက ကိုဘုိေလး၊ မခင္ခင္ဦးနဲ႔ တျခားသူေတြက ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း အုတ္တံတုိင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ေျပးၾကပါတယ္။ လူစု ကြဲသြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေျပးရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ လဲက် သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေက်ာေပၚကေန လူေတြ ျဖတ္ၿပီး ေျပးၾကပါတယ္။ စစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းနဲ႔ ေက်ာေပၚကို ရာဘာတုတ္နဲ႔ ရိုက္ၾကပါတယ္။ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္နွက္ၿပီးမွ သူတုိ႔ ထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခဏေလာက္ ေမွာက္လ်က္ႀကီး ျငိမ္ေနလုိက္တယ္။ အသံေတြ မၾကားရေတာ့တ့ဲ အခါမွာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လဲေနတဲ့သူေတြကို စစ္ကားေပၚ စၿပီး တင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖမ္းၿပီး တင္ထားတဲ့ စစ္ကား တစီး ျဖတ္သြားတာကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ စစ္ကားေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက ကိုျမင့္နုိင္ ပါသြားတာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ကိုျမင့္ႏို္င္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇာတ္နဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္ပါတယ္။
လဲက်ေနသူေတြကို စစ္ကားေပၚ ဆဲြတင္ေနတာ က်ေနာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နီးလာပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ထေျပးပါေတာ့တယ္။ ေျပးေနတုန္း ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ စစ္သား ႏွစ္ေယာက္က လွည့္ၿပီး ရိုက္တာကို ခံရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း တဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ကုန္းျမင့္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းေပၚကို တက္ၿပီး ေျပးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဦးပဥၨင္းတပါးက တဲြေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကို စစ္သားေတြ ဝိုင္းထားတယ္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းက ေျပာပါတယ္။ ခ်က္ျခင္း မထြက္ဖုိ႔၊ ခဏေစာင့္ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တနာရီေလာက္ ေနပါတယ္။
စုရပ္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူစံုေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ တုိ႔အုပ္စုက မစႏၵာမင္း ေခၚ ရီႊးနဲ႔ ကိုျမင့္ႏိုင္တုိ႔ ၂ ေယာက္ အဖမ္းခံရပါတယ္။ ကိုျမင့္ႏုိင္က ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ျပန္လြတ္လာေပမယ့္ မစႏၵာမင္း(သုံးေရာင္ျခယ္)ကေတာ့အဲဒီအခ်ိန္မွာေထာင္က်သြားပါတယ္။(ယခုတြင္လည္းေနာက္တၾကိမ္အက်ဥ္း
ေထာင္ထဲတြင္ေထာင္ဒဏ္(၆၅)ႏွစ္က်ခံေနရဆဲပါ)။ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်သြားတဲ့ တျခား အဖဲြ႔အစည္းက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စစ္သားတေယာက္က လွံစြပ္နဲ႔ ထုိးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုထဲက ေဘာႀကီး ေခၚ ေက်ာ္စိုးႏိုင္ လက္မွာ ဒဏ္ရာရပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ၁၉၈၉ အာဇာနည္ေန႔မွာ ႀကဳံေတြ႔ခ့ဲရတာေတြ ပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကစၿပီး ယခုခ်ိန္ထိ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္တုိင္း အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ က်ဆံုးခ်ိန္ ဥၾသဆဲြသံကို မၾကားၾကရေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေတြမွာလည္း အလံတုိင္ဝက္ လႊင့္ထူတာကို တခ်ဳိ႕ ၿမဳိ႕နယ္ေတြမွာ အာဏာပိုင္တုိ႔က ျပႆနာရွာ အေရးယူတယ္ လုိ႔ေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း အာဇာနည္ေန႔ ေဟာေျပာပဲဲြေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
တပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါတယ္္။
ကိုသက္ဦး(လမ္းမေတာ္)
အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္တုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အုတ္ဂူမွာ လြမ္းသူ႔ ပန္းျခင္း ခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ အာဇာနည္ ဗိမၼာန္မွာ အာဇာနည္ မိသားစု၀င္ေတြ ဂါဝရ ျပဳၿပီးေနာက္ပိုင္း အမ်ားျပည္သူေတြ ဝင္ေရာက္ အေလးျပဳ ႏုိင္ပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔မွာ ဘယ္သူမွ မႏႈိးေဆာ္ရဘဲ အိမ္တိုင္းမွာ မိမိအသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အလံတုိင္ဝက္ လႊင့္ထူတယ္။ ရပ္ကြက္ေတြမွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္လွဴၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြမွာ အလံငယ္ေလးေတြ တုိင္၀က္ လႊင့္ထူထားၿပီး ကား ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ အာဇာနည္ေန႔ ပိုစတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။
အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရတဲ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယုိကေန ဥၾသဆဲြသံ လႊင့္ေပးပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တၿမဳိ႕လံုးမွာရွိတဲ့ စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြ၊ သေဘၤာေတြကလည္း ဥၾသဆဲြၾကပါတယ္။ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေတြလည္း ဥၾသသံ ၾကားတာနဲ႔ ကားကိုရပ္ၿပီး အေလးျပဳၾကပါတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ အဲဒီကမွတဆင့္ အာဇာနည္ကုန္းကို သြားေရာက္ၿပီး အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို အေလးျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ညဘက္မွာ ျမန္မာ့အသံက ည ၈း၁၅ နာရီ သတင္း ေၾကညာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို လႊင့္ေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္း ၿပီးတာနဲ႔ အဆိုေတာ္ ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕ အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း သီခ်င္းကို ထုတ္လႊင့္ေပးပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က စၿပီး အရင္ႏွစ္ အာဇာနည္ေန႔ေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ လုံး၀ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က အာဇာနည္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုဟာ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းဆံု အုတ္လမ္းဘက္ဆီကို သြားၾကပါတယ္။ အားလံုးဟာ မေျပးရံုတမယ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနၾကပါတယ္။ အုပ္စုထဲက တေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း ပန္းေခြ ခပ္ႀကီးႀကီး တခု ကိုင္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ က်ဆံုးခ်ိန္ ဥၾသဆဲြခ်ိန္အမီ အုတ္လမ္း မီးပြိဳင့္မွာ ပိတ္္ဆုိ႔ထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေပၚမွာ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္သားေတြက အာဇာနည္ကုန္း သြားရာလမ္းေတြကုိ ပိတ္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အုတ္လမ္း မီးပြိဳင့္ ေရာက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ဥၾသဆဲြသံ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ထဲက ပန္းေခြ ကိုင္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္လွ ၏ သား အတာ (ေခၚ) တာရာ (စတီရီယိုအဆိုေတာ္) က ပန္းေခြကို သံဆူးႀကိဳးေပၚ တင္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကုိ အေလးျပဳၾကပါတယ္။ လမ္းကို ပိတ္ဆုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေၾကာင္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ဘာမွ တုံ႔ျပန္မႈေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔လည္း အေလးျပဳၿပီးၿပီမုိ႔ ေရႊဂံုတိုင္ကေန ၿမိဳ႕ထဲကို သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေရႊဂံုတိုင္ လမ္းဆံုကေန ဗဟန္း ေရခဲဆိုင္ ဘက္ကို ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ တန္းစီၿပီး ခ်ီတက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး အဲဒီအုပ္စုနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗဟန္း ေရခဲဆိုင္ေရွ႕ ၾကက္လွ်ာစြန္း လမ္းခြလည္း ေရာက္ေရာ စစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္က လမ္းကို ပိတ္ထားၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားဖုိ႔၊ လူစုခဲြဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ကိုကိုႀကီး (၈၈မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား၊ ယခုအက်ဥ္းက်) က ကိုင္ထားတဲ့ ေလာ္စပီကာငယ္ကို ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး အားလံုးထုိင္ၾကဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ စစ္တပ္က လမ္း မဖြင့္ေပးမျခင္း က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္သပိတ္ လုပ္ၾကမယ္ေပါ့။ စစ္တပ္နဲ႔လည္း ညႇိၿပီး လမ္းဖြင့္ေပးဖုိ႔၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း အေလးျပဳဖုိ႔ သြားမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ သေဘာထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး လမ္းေပၚမွာ ထုိင္ေနၾကပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္တပ္က အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေပးမယ္၊ လူစုခဲြၾကဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိပါတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ စစ္တပ္က ေရွ႕ကိုတက္လာၿပီးေတာ့ ရိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေျပးရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက ကိုဘုိေလး၊ မခင္ခင္ဦးနဲ႔ တျခားသူေတြက ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း အုတ္တံတုိင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ေျပးၾကပါတယ္။ လူစု ကြဲသြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေျပးရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ လဲက် သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေက်ာေပၚကေန လူေတြ ျဖတ္ၿပီး ေျပးၾကပါတယ္။ စစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းနဲ႔ ေက်ာေပၚကို ရာဘာတုတ္နဲ႔ ရိုက္ၾကပါတယ္။ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္နွက္ၿပီးမွ သူတုိ႔ ထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခဏေလာက္ ေမွာက္လ်က္ႀကီး ျငိမ္ေနလုိက္တယ္။ အသံေတြ မၾကားရေတာ့တ့ဲ အခါမွာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လဲေနတဲ့သူေတြကို စစ္ကားေပၚ စၿပီး တင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖမ္းၿပီး တင္ထားတဲ့ စစ္ကား တစီး ျဖတ္သြားတာကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ စစ္ကားေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက ကိုျမင့္နုိင္ ပါသြားတာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ကိုျမင့္ႏို္င္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇာတ္နဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္ပါတယ္။
လဲက်ေနသူေတြကို စစ္ကားေပၚ ဆဲြတင္ေနတာ က်ေနာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နီးလာပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ထေျပးပါေတာ့တယ္။ ေျပးေနတုန္း ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ စစ္သား ႏွစ္ေယာက္က လွည့္ၿပီး ရိုက္တာကို ခံရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း တဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ကုန္းျမင့္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းေပၚကို တက္ၿပီး ေျပးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဦးပဥၨင္းတပါးက တဲြေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကို စစ္သားေတြ ဝိုင္းထားတယ္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းက ေျပာပါတယ္။ ခ်က္ျခင္း မထြက္ဖုိ႔၊ ခဏေစာင့္ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တနာရီေလာက္ ေနပါတယ္။
စုရပ္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူစံုေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ တုိ႔အုပ္စုက မစႏၵာမင္း ေခၚ ရီႊးနဲ႔ ကိုျမင့္ႏိုင္တုိ႔ ၂ ေယာက္ အဖမ္းခံရပါတယ္။ ကိုျမင့္ႏုိင္က ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ျပန္လြတ္လာေပမယ့္ မစႏၵာမင္း(သုံးေရာင္ျခယ္)ကေတာ့အဲဒီအခ်ိန္မွာေထာင္က်သြားပါတယ္။(ယခုတြင္လည္းေနာက္တၾကိမ္အက်ဥ္း
ေထာင္ထဲတြင္ေထာင္ဒဏ္(၆၅)ႏွစ္က်ခံေနရဆဲပါ)။ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်သြားတဲ့ တျခား အဖဲြ႔အစည္းက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စစ္သားတေယာက္က လွံစြပ္နဲ႔ ထုိးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုထဲက ေဘာႀကီး ေခၚ ေက်ာ္စိုးႏိုင္ လက္မွာ ဒဏ္ရာရပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ၁၉၈၉ အာဇာနည္ေန႔မွာ ႀကဳံေတြ႔ခ့ဲရတာေတြ ပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကစၿပီး ယခုခ်ိန္ထိ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္တုိင္း အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ က်ဆံုးခ်ိန္ ဥၾသဆဲြသံကို မၾကားၾကရေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေတြမွာလည္း အလံတုိင္ဝက္ လႊင့္ထူတာကို တခ်ဳိ႕ ၿမဳိ႕နယ္ေတြမွာ အာဏာပိုင္တုိ႔က ျပႆနာရွာ အေရးယူတယ္ လုိ႔ေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း အာဇာနည္ေန႔ ေဟာေျပာပဲဲြေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
တပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါတယ္္။
ကိုသက္ဦး(လမ္းမေတာ္)
