ခုတေလာသတင္းစာေတြ ေကာက္ကိုင္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ဝမ္းသာပီတိျဖစ္စရာသတင္းေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေတြကို အမ်ားဆံုးေတြ႕ေနရတယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသတင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေက်ာင္းေတြသာမက ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳေတြ လာဖြင့္တဲ့ စိန္႔ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြမွာ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေဟာင္း ေတြကပါ လုပ္ေဆာင္လာၾကတာ ဝမ္းသာစရာ ျမင္ေတြ႕ရတယ္။
လူရာမဝင္ၾက
သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္ရတာ ကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဆယ့္ေလးငါးခု ေလာက္ရွိတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းေတြမွာ လုပ္သလုိ တကၠ သိုလ္ေတြမွာလည္း ဘာသာ ရပ္ အလိုက္၊ ႏွစ္အလိုက္လုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွ မခ်မ္းသာၾကသလို၊ လူရာလည္းမဝင္ၾကပါဘူး။ အလုပ္တကာ့ အလုပ္ထဲ မွာ တကယ့္ကို ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးပါ။ အၿငိမ္းစား ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့ တာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ မရွိတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို ညႇဳိးညႇိဳးငယ္ ငယ္ေနရခ်ိန္မွာ တပည့္ေဟာင္းေတြက သတိတရနဲ႔ ကန္ေတာ့တာကို ခံရျခင္းဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီး မ်ားဆိုရင္ ကန္ေတာ့ခံရင္းနဲ႔ မ်က္ ရည္ေတာင္မဆည္ႏိုင္ရွာၾကပါဘူး။
အသက္ရွည္ေဆး
ကန္ေတာ့ခံပစၥည္းနဲ႔ ေငြေၾကးဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အသက္ရွစ္ဆယ္၊ ကိုးဆယ္ဆရာ အို၊ ဆရာမအိုႀကီးမ်ားအဖို႕ေတာ့ ေျမးေတြျမစ္ေတြေရွ႕မွာ ဂုဏ္ ယူဝင့္ ၾကြားစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါျပန္ လည္ဆံုေတြ႕ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြ စၿမံဳ႕ ျပန္ရတာလည္း ပင္ စင္စားအိုႀကီးမ်ားအတြက္အသက္ ရွည္ေဆး တစ္မ်ိဳးပါ။ ကန္ေတာ့ဖို႕ လာၾကတဲ့ ေခါင္းျဖဴျဖဴ၊ ထိပ္ေျပာင္ ေျပာင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြအဖို႔လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ၿပီး မင္းတစ္လံုး ငါတစ္လံုး နဲ႔ ေျပာရဆိုရေနာက္ေျပာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
ပို႔စကတ္ေလးပို႔႐ံုပဲ
ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ‘ကမၻာ့ ဆရာမ်ားေန႔’ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထား တာရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔ေရာက္ရင္ ဆရာ ဆရာမေတြဆီ ပို႔စကတ္ေလး ပို႔ၾက၊ ေခ်ာကလက္ဘူး ေလးပို႔ၾက လုပ္႐ံုေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိုက်က်နနစုေဝးကန္ေတာ့ၾကတာ မ်ိဳးေတာ့ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရွိပါဘူး။ ဒီ လိုဆရာကန္ေတာ့ပြဲမ်ိဳးက ကမၻာမွာ ျမန္မာ တစ္ခုတည္းသာ ရွိတဲ့ပြဲလို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾ<ြကားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့ အျပဳ အမူမဟုတ္ဘူးလားလို႔၊ ဝါရွင္တန္ လက ပိုဝိုင္းတယ္လို႔ ထင္သူ ေတြကို ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒီလူေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္မရွိၾကဘူးလို႔ ေျပာၾက လြန္းလို႔ပါ။
ျမန္မာျပည္ကလူအိုေတြကံေကာင္း
တစ္ခါက ႏုိင္ငံျခားသူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သူက လူအိုခ်င္း အတူတူျမန္မာျပည္မွာ လူအိုျဖစ္ရတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ လူအိုေတြကို သားေတြသမီးေတြက တာဝန္ယူ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေတြကိုသူ ကေထာက္ျပပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ႕အေမ ကို လူအို႐ံုမွာ ပို႔ထားရတာ သံုးေလးႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲလုပ္ၾကရတယ္။ လူတိုင္း အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကရ ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို မ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူး။ လူအို႐ံုမွာေနရ တာသူတို႔အတြက္လည္း ေကာင္းပါတယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။
တရားပါရဲ႔လား
စားခ်ိန္တန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္တန္ အိပ္၊ ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမ ေတြက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္၊ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ခံ ရတာ၊ ကိုယ္ကခ်စ္ရတာေတြေတာ့ မရွိဘူး၊မရႏိုင္ဘူး။ စားေရး၊ေနေရး၊ က်န္းမာေရးမပူပင္မေၾကာင့္ၾကရ႐ံုနဲ႔ လူ႔ဘဝဟာ ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီလား။ ခ်မ္း သာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၿပီလား။ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး သားသမီးေတြ လူတစ္လံုးသူ တစ္ လံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရ တဲ့ မိအိုဖအိုႀကီးမ်ား အတြက္ ဘဝ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆည္းဆာအခ်ိန္မွာ လူအို႐ံုမွာပဲ အဆံုးသတ္ရတယ္ဆို တာ တရားပါရဲ႕လား။ ျဖစ္သင့္ပါရဲ႕ လား။ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓာတ္ဆို တာ ဒါမ်ိဳးလား။
အိုရင္လူအို႐ံုပို႔
စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ လီကြမ္ယု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ေနစဥ္တုန္းက စင္ ကာပူသားေတြဟာ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ မိအိုဖအိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ ဘူး။ မိဘေတြအသက္ႀကီးတာနဲ႔ လူအို႐ံုပဲပို႔ထားခ်င္ၾကတယ္။ ဒီလိုသားသမီးေတြကို အေရးယူဖို႔ ဥပေဒရွိသင့္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ တ ကယ္ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းျဖစ္သလားဆိုတာေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဘိုးဘြားမိဘေတြကို သိပ္႐ုိေသၾက၊ ဦးစားေပးၾကတဲ့ အစဥ္အလာ ရွိသူေတြ ျဖစ္ ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့ ဘုိးဘြားမိဘေတြကို မေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား။
က်ားက်ားမီးယပ္
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ မခ်မ္း သာၾကဘူး။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာလည္း မထိရ၊ မေတြ႕ရေသးဘူး။ ႀကိဳးစား ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိအိုဖအိုႀကီးေတြ ကို လူအို႐ံုပို႔မထားၾကပါဘူး။ ဆရာ အိုႀကီးေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္မထား ၾကပါဘူး။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈထိပ္တန္း အဆင့္မွာရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံႀကီးသား မပီသဘူးလို႔ ေျပာတ့ဲသူေတြဟာ က်ားက်ားမီးယပ္ဆိုသလို ဝါရွင္တန္ ကလကမွ ပိုဝိုင္းတယ္လို႔ ေျပာေနၾကဦးမွာပါပဲ။
လူထုစိန္ဝင္း
လူရာမဝင္ၾက
သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္ရတာ ကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဆယ့္ေလးငါးခု ေလာက္ရွိတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းေတြမွာ လုပ္သလုိ တကၠ သိုလ္ေတြမွာလည္း ဘာသာ ရပ္ အလိုက္၊ ႏွစ္အလိုက္လုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွ မခ်မ္းသာၾကသလို၊ လူရာလည္းမဝင္ၾကပါဘူး။ အလုပ္တကာ့ အလုပ္ထဲ မွာ တကယ့္ကို ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးပါ။ အၿငိမ္းစား ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့ တာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ မရွိတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို ညႇဳိးညႇိဳးငယ္ ငယ္ေနရခ်ိန္မွာ တပည့္ေဟာင္းေတြက သတိတရနဲ႔ ကန္ေတာ့တာကို ခံရျခင္းဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီး မ်ားဆိုရင္ ကန္ေတာ့ခံရင္းနဲ႔ မ်က္ ရည္ေတာင္မဆည္ႏိုင္ရွာၾကပါဘူး။
အသက္ရွည္ေဆး
ကန္ေတာ့ခံပစၥည္းနဲ႔ ေငြေၾကးဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အသက္ရွစ္ဆယ္၊ ကိုးဆယ္ဆရာ အို၊ ဆရာမအိုႀကီးမ်ားအဖို႕ေတာ့ ေျမးေတြျမစ္ေတြေရွ႕မွာ ဂုဏ္ ယူဝင့္ ၾကြားစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါျပန္ လည္ဆံုေတြ႕ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြ စၿမံဳ႕ ျပန္ရတာလည္း ပင္ စင္စားအိုႀကီးမ်ားအတြက္အသက္ ရွည္ေဆး တစ္မ်ိဳးပါ။ ကန္ေတာ့ဖို႕ လာၾကတဲ့ ေခါင္းျဖဴျဖဴ၊ ထိပ္ေျပာင္ ေျပာင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြအဖို႔လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ၿပီး မင္းတစ္လံုး ငါတစ္လံုး နဲ႔ ေျပာရဆိုရေနာက္ေျပာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
ပို႔စကတ္ေလးပို႔႐ံုပဲ
ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ‘ကမၻာ့ ဆရာမ်ားေန႔’ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထား တာရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔ေရာက္ရင္ ဆရာ ဆရာမေတြဆီ ပို႔စကတ္ေလး ပို႔ၾက၊ ေခ်ာကလက္ဘူး ေလးပို႔ၾက လုပ္႐ံုေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိုက်က်နနစုေဝးကန္ေတာ့ၾကတာ မ်ိဳးေတာ့ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မရွိပါဘူး။ ဒီ လိုဆရာကန္ေတာ့ပြဲမ်ိဳးက ကမၻာမွာ ျမန္မာ တစ္ခုတည္းသာ ရွိတဲ့ပြဲလို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾ<ြကားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့ အျပဳ အမူမဟုတ္ဘူးလားလို႔၊ ဝါရွင္တန္ လက ပိုဝိုင္းတယ္လို႔ ထင္သူ ေတြကို ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒီလူေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္မရွိၾကဘူးလို႔ ေျပာၾက လြန္းလို႔ပါ။
ျမန္မာျပည္ကလူအိုေတြကံေကာင္း
တစ္ခါက ႏုိင္ငံျခားသူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သူက လူအိုခ်င္း အတူတူျမန္မာျပည္မွာ လူအိုျဖစ္ရတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ လူအိုေတြကို သားေတြသမီးေတြက တာဝန္ယူ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေတြကိုသူ ကေထာက္ျပပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ႕အေမ ကို လူအို႐ံုမွာ ပို႔ထားရတာ သံုးေလးႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲလုပ္ၾကရတယ္။ လူတိုင္း အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကရ ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို မ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူး။ လူအို႐ံုမွာေနရ တာသူတို႔အတြက္လည္း ေကာင္းပါတယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။
တရားပါရဲ႔လား
စားခ်ိန္တန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္တန္ အိပ္၊ ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမ ေတြက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္၊ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ခံ ရတာ၊ ကိုယ္ကခ်စ္ရတာေတြေတာ့ မရွိဘူး၊မရႏိုင္ဘူး။ စားေရး၊ေနေရး၊ က်န္းမာေရးမပူပင္မေၾကာင့္ၾကရ႐ံုနဲ႔ လူ႔ဘဝဟာ ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီလား။ ခ်မ္း သာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၿပီလား။ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး သားသမီးေတြ လူတစ္လံုးသူ တစ္ လံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရ တဲ့ မိအိုဖအိုႀကီးမ်ား အတြက္ ဘဝ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆည္းဆာအခ်ိန္မွာ လူအို႐ံုမွာပဲ အဆံုးသတ္ရတယ္ဆို တာ တရားပါရဲ႕လား။ ျဖစ္သင့္ပါရဲ႕ လား။ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓာတ္ဆို တာ ဒါမ်ိဳးလား။
အိုရင္လူအို႐ံုပို႔
စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ လီကြမ္ယု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ေနစဥ္တုန္းက စင္ ကာပူသားေတြဟာ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ မိအိုဖအိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ ဘူး။ မိဘေတြအသက္ႀကီးတာနဲ႔ လူအို႐ံုပဲပို႔ထားခ်င္ၾကတယ္။ ဒီလိုသားသမီးေတြကို အေရးယူဖို႔ ဥပေဒရွိသင့္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ တ ကယ္ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းျဖစ္သလားဆိုတာေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဘိုးဘြားမိဘေတြကို သိပ္႐ုိေသၾက၊ ဦးစားေပးၾကတဲ့ အစဥ္အလာ ရွိသူေတြ ျဖစ္ ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့ ဘုိးဘြားမိဘေတြကို မေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား။
က်ားက်ားမီးယပ္
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ မခ်မ္း သာၾကဘူး။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာလည္း မထိရ၊ မေတြ႕ရေသးဘူး။ ႀကိဳးစား ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိအိုဖအိုႀကီးေတြ ကို လူအို႐ံုပို႔မထားၾကပါဘူး။ ဆရာ အိုႀကီးေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္မထား ၾကပါဘူး။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈထိပ္တန္း အဆင့္မွာရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံႀကီးသား မပီသဘူးလို႔ ေျပာတ့ဲသူေတြဟာ က်ားက်ားမီးယပ္ဆိုသလို ဝါရွင္တန္ ကလကမွ ပိုဝိုင္းတယ္လို႔ ေျပာေနၾကဦးမွာပါပဲ။
လူထုစိန္ဝင္း
