ငယ္စဥ္က သင္ယူ ဆည္းပူး ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ မ်ားထဲမွ သင္ခန္းစာ တစ္ခုမွာ အလ်ားႏွင့္ အနံကို ေျမႇာက္လွ်င္ ဧရိယာ အက်ယ္ အ၀န္းကို ရသည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းခဲ့မႈ တစ္ခု၏ အလ်ားႏွင့္ အနံကို ေျမႇာက္ၾကည့္လွ်င္ ရလာႏိုင္သည့္ ဧရိယာ အက်ယ္အ၀န္းမွာ...။ အဲဒီ အခ်ိန္ အခိုက္ အတန္႔ေလး အတြင္းမွာေတာ့ အေမ့ကို သြားကန္ေတာ့တိုင္း အေမ ေျပာေနက် စကားျဖစ္သည့္ စားသတိ၊ သြားသတိ၊ အရာရာ သတိ၀ီရိယ မရွိၾက။ အသက္ ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္” ဟူေသာ အေမ့ ဆံုးမ စကားတို႔အား သတိရမိျခင္း အလ်ဥ္း မရွိခဲ့ပါ။ အဲသည္လို သတိရမိျခင္း မရွိ၍လည္း ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္ အပ်က္အပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းေသြး ထြက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးဘေကာင္း၏ အသက္ ၅၀ သို႔ ျပည့္ေျမာက္၍ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္မွာပင္ ၃ ႏွစ္ စြန္းစြန္း ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဦးဘေကာင္း၏ အေမ အသက္က ၇၅ ႏွစ္ထဲမွာ။ သို႔ေသာ္ အေမက မာသည္။ စားႏိုင္သည္။ သြားႏိုင္သည္။ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ ျမည္သလို ဘုရား တရားလည္း ၿမဲသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား အဆင္ ေျပသည့္ ဦးဘေကာင္းက အေမခ်စ္သည့္ သားပီပီ အေမ့မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ မညိႇဳးရေအာင္ လိုေလေသး မရွိ အေမ့ ေက်းဇူး တရားမ်ားကို ဆပ္ေနႏိုင္သည့္ သားလိမၼာ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ အေမက သူ႔သား ဦးဘေကာင္းကို ခ်စ္သလို ေခြ်းမျဖစ္သူ ေဒၚမိသဥၥာႏွင့္ ၿမီးေကာင္ ေပါက္အရြယ္ေတြကို ေက်ာ္ လြန္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည့္ ေျမးမ မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေမမိုးေအး ႏွင့္ ဇူလိုင္မိုးေအးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္သည့္ အဘြားျဖစ္သည္။
ေျမးမေတြက အသက္ ၂၀ ကိုယ္စီ ေက်ာ္၍ ဘြဲ႕တစ္ခု စီ အသီးသီး ရယူ ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘြားေအ ျဖစ္သူ၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ မေတာ့ ေျမးမပိစိေကြးေလး ေတြဟုပင္ ထင္ျမင္ယူဆ ေနတုန္း ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သားျဖစ္သူ ဦးဘေကာင္း ကိုပင္ အေမက ႏို႔နံ႔မစင္ သည့္ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ျပဳမူ ဆက္ဆံ ေနတုန္း ျဖစ္သည္။
ဦးဘေကာင္းသည္ ပင္ကို စ႐ိုက္အရ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း အေမ့ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူငယ္ႏွပ္ စားကေလးေလး ဘ၀သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ သြားရသည္ ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္ တကယ္တြင္လည္း ဤကဲ့သို႔ ကိစၥရပ္မ်ဳိးတြင္ ဦးဘေကာင္း သည္ သူငယ္ႏွပ္စား အဆင့္ လူႀကီး တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္၍ ေနပါေသးသည္။
ခ။
တကယ္ေတာ့ ဦးဘ ေကာင္းသည္ အေနအထိုင္ စည္းကမ္း မရွိေသာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ ေပြေပြ လူႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို မိသားစု အေပၚတြင္လည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ အတၱႀကီး တတ္သည့္ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ဦးဘေကာင္းသည္ ဇနီးသည္ ျဖစ္သူ ေဒၚမိသဥၥာ အေပၚတြင္ ခင္ပြန္း တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားမ်ားကို ေက်ပြန္သလို သမီး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ အႀကီးမ ေမမိုးေအးႏွင့္ အငယ္မ ဇူလိုင္မိုးေအးတို႔ အေပၚတြင္လည္း ဖခင္ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားမ်ားကို ေက်ပြန္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ “ျပႆနာအစ စားေသာက္ဆိုင္က” ဟုပင္ ေျပာရေတာ့မည္လား မသိပါ။ အဲသည္ေန႔က ဦးဘေကာင္း၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ပြဲစား ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ကားတစ္စီး အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ဦးဘေကာင္းကို စင္တင္ ေတးဂီတ ပါေသာ နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ ညစာေခၚယူ ေကြၽးေမြးသည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္သည္ ဦးဘေကာင္းကဲ့သို႔ပင္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ဘူဒါးႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးဘေကာင္းႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ပို၍ ႏုနယ္ေသာ အသြင္အျပင္ ရွိသည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ စပို႔ရွပ္ သို႔မဟုတ္ သရီး ကြာတား ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ တီရွပ္ စသျဖင့္ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ေနထုိင္တတ္သူမို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္သည္ အသက္ ၄၀ ခန္႔ရွိသူတစ္ဦး ဟုသာ ထင္ျမင္ယူဆရေလ သည္။ ထို႔ျပင္ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တြင္ အတည္တက် အိမ္ေထာင္လည္း မရွိေပ။ အတည္တက်မဟုတ္ေသာ အိမ္ေထာင္မ်ားကေတာ့ မေရ မတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိသည္ဟု ေျပာရပါမည္။
႐ိုး႐ိုးေအးေအး သမား ျဖစ္ေသာ ဦးဘေကာင္းက ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၏ ဘ၀ ေနထိုင္မႈ ပံုစံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘ၀င္ မက်လွ ေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး အေနျဖင့္မူ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕သည္ဟု ေျပာရပါမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္စားၾက၊ ေသာက္ၾကရင္း ခဏအၾကာမွာ သူတုိ႔ ထုိင္ေနေသာ စားပြဲသို႔ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ အရြယ္ ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္ေသာ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦး ၀င္ေရာက္လာသည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ဦး ဘေကာင္းကို ေကာင္မေလးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ကဲ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါ ဒီဆိုင္က နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ သီရိတဲ့။ သီရိ ဒါ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဦးဘေကာင္း။ သီရိအတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ တိုးတာေပါ့ ဟုတ္လား” ဆုိၿပီး မိတ္ဖြဲ႕ေပးသည္။ ဦးဘေကာင္းႏွင့္ သီရိလည္း အျပံဳးႏုႏု တစ္ပြင့္စီ ကိုယ္စီေႁခြရင္း ခင္ မင္ရင္းႏွီးမႈကို စတင္လုိက္ ၾကသည္။
သီရိဆုိေသာ ေကာင္မေလးက ႐ုပ္ေခ်ာသလို အဆိုလည္း ပိုင္ပါေပသည္။ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္တည္းျဖင့္ ပန္းကံုး ၇ ကံုး ရသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သီရိသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ သီရိေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ဇြတ္ေတာင္း ဆိုေန၍ ဦးဘေကာင္းသည္ ပင္လွ်င္ သီရိကို ပန္းကံုး တစ္ကံုးတက္ေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္ လုိက္ရေသးသည္။
ဂ။
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ အတြက္ ဤအေတြ႕အၾကံဳမ်ားက ဖန္တစ္ရာ ေတေလာက္ေအာင္ ႐ိုးေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခုမွအသက္ ၅၃ ႏွစ္ အရြယ္သူငယ္ ႏွပ္စား လူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ဦး ဘေကာင္းအတြက္မူ အိမ္ျပန္ ေရာက္၍ ညအိပ္ရာ ၀င္သည္ အထိ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္း ဘီရွည္ အျဖဴျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည့္ အျဖဴမေလး သီရိကိုသာ မ်က္စိထဲ တ၀ဲ လည္လည္ျဖင့္ ျမင္ေယာင္၍ ေနသည္။ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚမိသဥၨာကို နံေဘးမွာ ထားၿပီး အိပ္စက္ ေနေသာ္လည္း စိတ္က သီရိဆီ ေရာက္၍ ေနသည္။ သမီး ၂ ေယာက္ကိုလည္း သတိ မရေတာ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္ စားလည္း သီရိ၊ သြားလည္း သီရိ၊ အိပ္လည္း သီရိခ်ည္း ျဖစ္၍ ေနေတာ့ရာ ဇာတ္လမ္း စေပးခဲ့သူ သူငယ္ခ်င္း ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို အသိေပး အေၾကာင္းၾကား အကူအညီ ေတာင္း႐ံုမွ တစ္ပါး အျခားမရွိ ျဖစ္လို႔ ေနေတာ့ သည္မို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၏ စကားေျပာခြက္ နံပါတ္ မ်ားကိုသာ ကပ်ာကယာ ႏွိပ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ လိုရင္း ေျပာရလွ်င္ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၏ ၾကားခံ ဆက္သြယ္ေပးမႈမွ တစ္ဆင့္ သီရိႏွင့္ ဦးဘေကာင္းတုိ႔ ၿငိသြားၾက သည္။ ဦးဘေကာင္းကေတာ့ ႀကီးမွ၀က္သက္ ေပါက္သည့္ လူတစ္ေယာက္လို မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖင့္ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္၍ေနသည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ဦးဘေကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုထုိင္၊ ဘယ္တုိက္ခန္းကို ဘယ္လိုငွား ဆုိသည္က စ၍ ဘယ္ဖုန္းကို ဘယ္လို သံုးဆိုတာအဆံုး စီစဥ္ေပးသည္။ ဦးဘေကာင္းသာ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိႏွင့္ ေမ်ာက္အုန္းသီး ရသလို ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဦး ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကမူ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္သည့္ ၀ါရင့္ ေရွ႕တန္း တုိက္စစ္မွဴးတစ္ဦး ပီပီ ဘယ္လိုဂိုးေတြကို ဘယ္ လို၀င္ေအာင္ ႐ွဴးရမည္ ဆိုတာကိုသာ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ လက္ခ်ာေပး၍ ေနသည္။
ဃ။
လူ၏စိတ္သည္ ဆန္းၾကယ္လွသည္။ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ခဲ့ေသာ ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္ ယခုေလကေလး တခြၽန္ခြၽန္ ျဖစ္လာသည္။ ေရ ခဏခဏခ်ဳိးသည္။ ေခါင္း ခဏခဏၿဖီးသည္။ မွန္ခဏ ခဏၾကည့္သည္။ ေရေမႊး ခဏခဏ ဆြတ္သည္။သို႔ေသာ္ သတိမလြတ္သူမို႔ အိမ္က ဇနီးႏွင့္ သမီးေတြ အတြက္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ မပ်က္ကြက္သလို၊ ေက်စရာရွိေသာ ၀တၱရားမ်ား ကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစသည့္ အတြက္ အေျခအေနအားလံုး နဂိုအတိုင္း ဟန္မပ်က္ ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနဆဲဟု ေျပာ ရပါမည္။
သီရိႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးဘေကာင္း၏ ရင္ထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ “ေမာင့္အခ်စ္ သီရိ” ခ်ည္းျဖစ္လို႔ ေနေတာ့သည္။ သီရိကလည္း ဦးဘေကာင္းကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ ေဆာင္တတ္သူမို႔ ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္ သီရိ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ တစ္ေလာကလံုးကို ေမ့လို႔ သြားခဲ့ ၿပီ။ သီရိသည္ သူ႔သမီးမ်ား၏ အရြယ္သာ ရွိေသးသည္ ကိုလည္း ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္ေမ့လို႔ထားႏိုင္ ခဲ့ၿပီ။ ဦးဘေကာင္းက သီရိ ကို စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ဆက္ၿပီး သီခ်င္း မဆိုေစခ်င္ ေတာ့ေသာ္လည္း သီရိက ဤေနရာတြင္ သူ႔ထက္ပို၍ လူႀကီးဆန္ ပါးနပ္သည္ကို ဦးဘေကာင္း ေတြ႕လိုက္ရ သည္။
“ဦး သီရိကို စိတ္ခ်ပါ။ ဦးရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ သီရိ အခုလို အဆင္ေျပေျပ ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ ၀တ္ရ၊ စားရ တာေတြကို သီရိ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးမွာက မိန္းမနဲ႔ သမီး ၂ ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ သီရိ တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္ခ်င္ဘူး။ အတၱလည္း မႀကီးခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုင္မွာ သီရိ အလုပ္ဆက္လုပ္ ေနျခင္းအားျဖင့္ သီရိအတြက္ ၀င္ေငြ တစ္စံုတစ္ရာ ရရွိေစ သလို သီရိရဲ႕ ေနာက္က မိသားစု အတြက္လည္း အဆင္ ေျပေစတယ္။ မိသားစု အေပၚ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ သီရိရဲ႕ တာ၀န္ အားလံုးကို ဦးရဲ႕ပခံုး တစ္ခုတည္းအေပၚ သီရိ ပစ္ ၿပီး တင္မေပးရက္ပါဘူး ဦးရယ္” တဲ့။
ကဲ ၾကည့္ၾကပါဦး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိတတ္ လိမၼာလိုက္သည့္ ကေလးေလးလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္ ခ်ာတိတ္မေလးလဲ။ ဘာတဲ့ “သီရိရဲ႕ တာ၀န္ အားလံုးကို ဦးရဲ႕ ပခံုးတစ္ခုတည္း အေပၚ ပစ္ၿပီး တင္မေပးရက္ပါဘူး” တဲ့။
င။
ယခု သူလည္ပတ္ေနသည့္ ပံုစံေလး အတုိင္း ဟန္မပ်က္ ဆက္သြား ေန၍ ရလိမ့္ မည္ဟု ဦးဘေကာင္းက ထင္ျမင္ယူဆ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေလာကႀကီးတြင္ မည္သည့္ အရာမွ် မျမဲဆိုသည္ကို ဦးဘေကာင္း ေမ့ေလ်ာ့သြားပံု ရသည္။ ျပႆနာက ထင္မွတ္ မထားသည့္ ေထာင့္မွ ျဖတ္ၿပီး ၀င္လာသည္။
မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဆက္ေလ့ မရွိသည့္ သီရိဆီက အဲဒီေန႔ မနက္ခင္းတြင္မွ ဖုန္းသံ ထူးထူးျခားျခား ထျမည္လာသည္။
“ဦးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ စကား ေျပာစရာ ရွိလို႔” ဆိုေသာ သတၱဳခြက္ အတြင္းမွ စကားသံတို႔က ဦးဘေကာင္း၏ နားထဲသို႔ စီးေမ်ာ ၀င္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ သီရိကို ငွားေပးထားသည့္ တုိက္ခန္းရွိရာ ေက်ာက္ေျမာင္းႀကီးဘက္ကို ဦးဘေကာင္း ကားေမာင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဇနီးသည္ ေဒၚမိသဥၨာကိုေတာ့ အလုပ္ကိစၥ ခ်ိန္းထား၍ဟု ေျပာထားခဲ့သည္။
ဦးဘေကာင္း ကားေမာင္းရင္း စဥ္းစားေနမိသည္က သီရိဘာေတြ အေရးႀကီးေနသလဲ။ သူႏွင့္အတူ ေနထိုင္ လာသည့္ ၆ လအတြင္း တစ္ခါမွ် အခုလို အေရးတႀကီး ကိစၥရပ္မ်ဳိး မေပၚခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ္၀န္ေတြ၊ ဘာေတြမ်ား ရွိသြားလို႔လား။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြက သီရိ နားလည္ထားၿပီးသား ကိစၥ ေတြပဲ။ ေနမ်ား မေကာင္းလို႔လား။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္သလဲ။ ဦးဘေကာင္း၏ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ျပည့္၍ေနသည္။
သီရိကို ၀င္ေခၚၿပီး သည္ႏွင့္ ဦးဘေကာင္း ကားကို တာေမြ အ၀ိုင္းႀကီး ထိပ္နားရွိ ေမာ္ဒန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းလာခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေရာက္၍ စားစရာ၊ ေသာက္စရာမ်ား မွာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးဘေကာင္းက စၿပီး
“ကဲ သီရိေလး။ ဘာေတြ အေရးႀကီးလာသလဲ။ ေစာေစာစီးစီး၊ ေျပာပါဦး” ဟု ဆိုေတာ့ သီရိက ဦးဘေကာင္း၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ စကားသံတိမ္ တိမ္ျဖင့္ “သီရိ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ဦး” တဲ့။
႐ုတ္တရက္မို႔ ဦးဘေကာင္း ပ်ာသြားသည္။ နားၾကား လြဲတာလား။ ဘာလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သီရိက ဆက္ၿပီး
“အဲဒါ ဦးကို သီရိ အသိေပး ခြင့္ေတာင္းခ်င္လုိ႔ ပါ” တဲ့။
အသိေပးခြင့္ ေတာင္း တာတဲ့လား သီရိရယ္။ ဘာလဲ။ သူႏွင့္ သီရိက ဘာေတြလဲ။ သီရိက ဘယ္သူႏွင့္ လက္ထပ္မွာလဲ။ ဦးဘေကာင္း၏ ရင္ထဲတြင္ ကမၻာႀကီး အျပင္ဘက္ လြင့္စင္ ထြက္သြားသလို ဖုတ္လႈိက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္၍ေနသည္။
အသိ စိတ္ေတြကို ျပန္လည္ ထိန္းခ်ဳပ္လုိက္ႏိုင္ ေတာ့မွ ဦးဘေကာင္း သီရိ ကို ၾကည့္ၿပီး “သီရိ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။ ဦးနဲ႔ ေနရ တာ အဆင္မေျပလို႔လား။ သီရိလိုတာ မွန္သမွ် ဦးဘက္က ျဖည့္စြမ္း ေပးေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သီရိကို ဦး သိပ္ခ်စ္မွန္း သိလုိ႔ ဦးကို ရင္ တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္ရေအာင္ လုပ္ေနတာလား။ လူႀကီးကို အဲသလို မစ မေနာက္ ေကာင္းဘူးေနာ္ ကေလး” ဆိုသည့္ ဦးဘေကာင္း၏ စကားသံတို႔ က ခြၽဲပ်စ္တုန္ခါေနသည္။
သီရိက “ေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး ဦး။ တကယ္ အတည္ ေျပာေနတာ။ တစ္သက္လံုး ဒီအတိုင္း သီရိ ေနမသြားႏိုင္ဘူး။ ခုေလာက္ဆို ဦးလည္း ေက်နပ္ေလာက္ ေရာေပါ့။ ဦးနဲ႔ေနခဲ့တဲ့ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ သီရိဘက္ကလည္း ဦးစိတ္တိုင္းက် လုိက္ ေလ်ာေပးခဲ့တာပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားတကာရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း သီရိ မဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္ဘူး။ ၀ဋ္ လိုက္မွာ သီရိေ ၾကာက္တယ္။ ဦးရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း သီရိက နံပါတ္တစ္ မဟုတ္ခဲ့သလို သီရိရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း ဦးက နံပါတ္တစ္မွ မဟုတ္ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သီရိတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈ ရွိစြာနဲ႔ပဲ ေအးေအး ေဆးေဆး လမ္းခြဲၾကရေအာင္ပါ။ ငွားထားတဲ့ တုိက္ခန္းကလည္း ၆ လျပည့္ေတာ့မွာမို႔ ဦးထပ္ၿပီး ငွားေပးစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
သီရိ ခ်စ္သူနဲ႔ သီရိ လက္ထပ္ၿပီး တျခား တစ္ေနရာကို ေျပာင္းသြားေတာ့မွာ။ သီရိမရွိလို႔ ဦးမေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖစ္တယ္ ဆိုလည္း ခဏေပါ့ ဦးရယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပ သြားမွာပါ။ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မရရင္ ဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ ဆက္လိုက္တာနဲ႔ သီရိထက္ သာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အခ်ိန္မေရြး ဦးေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ ဦး သီရိကို ခြင့္ျပဳဦး။ သီရိမွာ စီစဥ္စရာ ေလးေတြ ရွိေသးလို႔” ဆိုၿပီး အနားက ထၿပီး ထြက္သြားသည့္ သီရိ၏ ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုသာ ဦးဘေကာင္း ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘ၀ထဲမွ ႐ုတ္တ ရက္ထပ်ံသြားသည့္ ငွက္ကေလး သီရိေၾကာင့္ ကိုင္းဖ်ား ဆတ္ဆတ္ခါ နာၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သလို ဦးဘေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ေငါင္ၿပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
စ။
ဦးဘေကာင္း ဖုန္းဆက္ ၿပီးေခၚ၍ ေရာက္လာေသာ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ ဦးဘေကာင္း ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း “ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ” ဟု စကားစသည္။ အေျခအေန ကို ဦးဘေကာင္းက ရွင္းျပ ေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က
“တိုက္ခန္းကို ၆ လစာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ငွားကတည္းက ငါ မင္းအတြက္ စိုးရိမ္မိ ခဲ့တာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါ ေတာင္မင္းက တစ္ႏွစ္စာ ခ်ဳပ္မယ္ လုပ္ေနလို႔ ငါမနည္း တားခဲ့ရတာ မင္းမွတ္မိဦးမွာပါ။ ငါဆို ဒီကေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနတာ ၾကာၿပီပဲ။ တစ္ေယာက္ကို သံုးလထက္ မပိုခဲ့ဘူး။ ငါနဲ႔ မင္းရဲ႕ သီရိနဲ႔ ေနတုန္းကလည္း ၃ လပဲ ေနခဲ့ၾကတာ”
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ၏ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ားကို အရွင္ လတ္လတ္နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလုိက္ရသည့္ ဦးဘေကာင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူထူရွိန္းဖိန္းသြားသည္။ ရွက္ ျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္း၊ ေဒါသ ျဖစ္ျခင္းတုိ႔ အျပင္ ဘာမွန္း မသိသည့္ စိတ္ခံစားမႈတို႔ျဖင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး နတ္ပူးထား သလို တုန္ယင္လာသည္။
ဦးဘေကာင္းက ႀကိတ္ မႏိုင္ခဲမရ အသံႀကီးႏွင့္
“မင္းကြာ မင္းနဲ႔ ေနၿပီးသားကိုမွ ငါ့ကို ေပးေတြ႕ရ တယ္လို႔” ဟုဆုိေတာ့ ဦး ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က “ဟ ဒီ ေလာကမွာ ဒါမ်ဳိးပဲေလကြာ။ ငါနဲ႔မေတြ႕လည္း တျခား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕မွာပဲ။ မင္း သေဘာေပါက္ၿပီးသား ထင္လို႔ ငါက မင္းကို ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနေတာ့တာ။ ဒါမ်ဳိးက ငါတို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းလို ႀကိဳက္ေရာင္း ႀကိဳက္၀ယ္ပဲ။ ဒီေလာကထဲမွာ ရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အကုန္လံုးကို ဒီလိုခ်ည္းပဲလို႔ ေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ ငါ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းၿပီး သတိေလးနဲ႔ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ စီးပြားရွာေနၾကတဲ့ မိေကာင္း ဖခင္ သားသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ပတ္၀န္းက်င္ ရဲ႕ လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈကို မတြန္းလွန္ႏိုင္ၾကဘူး။ ထား ပါကြာ။ ဒါေတြက တကယ္ ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ဆန္းေန တာကမင္း။ ငိုင္မေနနဲ႔။ ငါ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာေပ မယ္”
“ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ မင္း သီရိနဲ႔ေနတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ကြန္ဒံုး သံုးရဲ႕လား” ဆိုသည့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၏ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ ဦးဘေကာင္း၏ နားထဲတြင္ ဗံုးတစ္လံုး က်ကြဲသလို တုန္ခါ ျမည္ဟည္းသြားသည္။ ကြန္ဒံုး။ ကြန္ဒံုး။ သီရိက သူ႔ကို သံုးဖို႔ ေျပာေပမယ့္ ေတြ႕ခါစ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါပဲ သံုးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း လံုး၀ မသံုးျဖစ္ေတာ့။
“မင္း ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔ ေမးတာလဲ” ဆိုေတာ့ ဦးဘ ေကာင္းကို ဦးေမာင္ေမာင္ ေက်ာ္က “ဘာ အဓိပၸာယ္ ရ မလဲကြ။ သူကိုယ့္အရင္က ဘယ္ႏွေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး လို႔ ေရာဂါရွိမွန္း မသိ။ ဘာမွန္းမသိ။ သံုးမွ စိတ္ခ်ရမွာ ေပါ့” တဲ့။
သြားၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္မွာ ေရာဂါ မရွိတာ ေသခ်ာေပမယ့္ သူ႔မွာရွိ မရွိ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး သိႏုိင္မွာတဲ့ လဲ။ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ကူးစက္ေရာဂါ (HIV) ဆို တာ အဲသလို လိင္ကိစၥေတြကပဲ အမ်ားဆံုး ကူးစက္ျပန္႔ပြားေနတာ။ ျမင္႐ံုနဲ႔ သန္႔တယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေျပာႏိုင္ မွာတဲ့လဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကသာ မႊန္ထူၿပီး သူေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့တာ။ မွားၿပီး။ မွားသြား ၿပီ။ သူအမ်ားႀကီး မွားခဲ့ၿပီ။
အဲဒီ ေရာဂါဆိုးႀကီး သူ႔ ဆီကိုမ်ား ကူးစက္ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ၿပီးလား။ မိသဥၨာ၊ မိသဥၨာ။ ဇနီးသည္ မိသဥၨာ ဆီကိုေကာ။ ဘုရား၊ ဘုရား ဖြဟဲ့ လဲြပါေစ ဖယ္ပါေစ။ ဦးဘေကာင္းက သီရိႏွင့္ ေနခဲ့သလို ေဒၚမိသဥၥာႏွင့္လည္း ေနခဲ့ ထုိင္ခဲ့သည္ပဲ ေလ။ ဦးဘေကာင္း တစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခြၽးမ်ား ျပန္ လာသည္။ “စားသတိ၊ သြား သတိ...” ဆိုေသာ အေမ့ ဆံုးမစကားတို႔ကို နားေထာင္ရ ေကာင္းမွန္း အခုမွ ဦးဘေကာင္း သိလာသည္။
ကားတံခါး ဖြင့္ဆင္းၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လာသည့္ ဦးဘေကာင္း၏ ေျခလွမ္းမ်ားက အသက္ မပါဘဲ စက္႐ုပ္ဆန္ လြန္းေနသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ႏံုးခ်ိ ၿပီး အင္အားမဲ့သလို ခံစားေန ရသည္။ သမီး ၂ ေယာက္ႏွင့္ ဇနီးသည္ကို သူဘယ္လိုရင္ ဆိုင္ရပါ့မလဲ။ မိသားစုအေပၚ သစၥာမဲ့စြာ ေဖာက္လြဲေဖာက္ ျပန္ျပဳခဲ့မိေသာ သူ႔ကို ခြင္လႊတ္ႏုိင္ၾကပါ့မလား။ သမီးႀကီးႏွင့္ သမီးငယ္တို႔၏ ထက္ျမက္ စူးရွေသာ မ်က္၀န္းမ်ား ေအာက္တြင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူၾကံ့ၾကံ့ခံရပ္ တည္ေနႏိုင္မလဲ။ တစ္သက္လံုး သူ႔အေပၚ ႐ိုေသ ေလးစားၿပီး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့သည့္ ဇနီး သည္ မိသဥၥာ၏ ျဖဴစင္ ႐ိုးသားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့့္ မ်က္ရည္စမ်ားကို ျမင္ေယာင္ မိေသာအခါ ဦးဘေကာင္း သူ႔ကိုယ္သူ ခြင့္လႊတ္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။
ထုိ႔အျပင္ ေရာဂါႏွင့္ ေရာဂါ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ား ေခါင္းထဲ ၀င္ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးဘေကာင္းတစ္ ေယာက္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
အလ်ားနဲ႔ အနံကို ေျမႇာက္လွ်င္ ဧရိယာ အက်ယ္အ၀န္းကို ရသည္မွာ တိက် ခိုင္မာေသာ သခ်ၤာ ပညာရပ္ သေဘာတရား တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းမႈ တစ္ခု၏ အလ်ား ႏွင့္အနံကို ေျမႇာက္ၾကည့္လွ်င္ ရလာႏိုင္သည့္ ဧရိယာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာလည္း...။
ညီမင္းညိဳ
