လူဆိုတာ မႇားတတ္တဲ့ သတၲ၀ါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း မႇားတာက ျပႆနာ မရႇိလႇဘူး။ ေျပာရင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ မဟုတ္တဲ့အခါမႇာ အမႇားက အမ်ားကိုလည္း ႐ိုက္ခတ္မႈ ရႇိဦးမႇာ။ မႇားတတ္တာလည္းမ်ဳိးစံု၊ မႇားၾကတာလည္း ကမ္းကုန္ပါေရာ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ကုန္တိုက္ႀကီး တစ္ခု ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားမႇာပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနား မစခင္မႇာ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္လ္ ေအဂ်င္စီ တစ္ခုက ေမာ္ဒယ္လ္မေလးေတြက ဆန္းျပားတဲ့ ကကြက္မ်ားနဲ႔ လမ္းသလားရင္း ပရိသတ္ရဲ႕ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ နံနက္ ၉ နာရီမႇာဖြင့္ပြဲ ဆိုေပမယ့္ အညာေႏြရဲ႕ေနက ထြက္ကတည္းက ပူသကိုေပကိုးဗ်။
ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္ပြဲ ေနရာမႇာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အလႇခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြ။ အခမ္းအနားမႇဴး သူငယ္ေလးက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ဥေရာပ ၀တ္စံုနဲ႔။ ဆံပင္မႇာ ဆီရႊဲၿပီး အေမာက္ကေလးက တေထာင္ေထာင္နဲ႔။
ေဟာ ဖြင့္လႇစ္ေပးမယ့္ တုိင္းမႇဴး ေရာက္လာၿပီး သကာလမႇာ မဂၤလာအခ်ိန္ ေရာက္ပါေရာ။ ဘိုဆန္ဆန္သူငယ္ေလးက ဘိုသံနဲ႔ ေၾကညာပါတယ္။ ''တိုင္းမႇဴးဗိုလ္မႇဴးခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး နာမည္နဲ႔တကြ ဖိတ္မႏၲကျပဳ စကားစပါတယ္။ အဲဒီမႇာတင္ ဟိုေကာင္မ တုန္းကလည္း ရာထူးခ်ခဲ့ေပးၿပီးၿပီ။ အခု လာျပန္ၿပီတစ္ေကာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္မႇဴးခ်ဳပ္တဲ့။ တိုင္းအဆင့္ဌာန အႀကီးအကဲေတြ ၀ုန္းကနဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေမာ္လ္ဒယ္ေအဂ်င္စီရဲ႕ ေဘာစိကလည္း ပါးစပ္လႈပ္ မ်က္ႏႇာ႐ံႈ႕ အံႀကိတ္ၿပီး အသံတိတ္ လႇမ္းဆဲတယ္။ သူ႔သူငယ္ေလးကို။ ေကာင္ေလးလည္း ဆီးသီးေလာက္ ေခြၽးေတြ မ်က္ႏႇာေပၚမႇာ။ တုိင္းမႇဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ပါပဲ။
''သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ မႇားသြားလို႔ပါ''
''သည္းခံၾကပါရႇင္'' ဆိုတဲ့ စကားကို ေရဒီယိုတို႔၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား တို႔မႇာ ၾကားဖူးခ်င္ ၾကားဖူးမႇာ။ မႇားသြားတာ သတိရၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပင္ေျပာၾကတာ။ မႇားသြားမႇန္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သတိမထားမိတာလည္း ရႇိႏုိင္ပါတယ္။ မႇားသြားမႇန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ျပန္ၿပီးမျပင္ဘဲ မႇိန္းေနတာမ်ဳိးကေတာ့ ဆိုးသေပါ့။
'အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းလား၊ ဆိုးလားၾကည့္။ ရလဒ္ဟာ ေကာင္းလားဆိုးလားသိ။ သက္ေရာက္မႈ အတိုင္းအတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းလား။ ကိုယ္စားျပဳရာ မိသားစု၊ ၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ေဒသ၊ ႏိုင္ငံ စသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ အထိလဲ။ သက္ေရာက္မယ့္ကာလ အတိုင္းအတာကေရာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ခဏပဲလား။ ရက္လား၊ လလား၊ ႏႇစ္လား၊ စဥ္းစား'တဲ႕ . . .
ဘိုလိုဆိုရရင္ လွ်ာေခ်ာ္တာ။ မႇားေျပာမိတာ။ မႇားေရးမိတာ။ မႇားေရးၾကတာေတြလည္း ရႇိႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာအုပ္ေတြမႇာ အမႇားျပင္ဆင္ခ်က္ဆိုၿပီး ထည့္ၾကတာ။ အထူးသျဖင့္ ခဲစာလံုးစာစီၿပီး ပံုႏႇိပ္ရတဲ့ေခတ္မႇာေပါ့ဗ်ာ။
စာလံုးေတြကို ေျပာင္းျပန္စီရတာ လြယ္မႇတ္လို႔။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာစာကလည္း ေရးရင္ မူလ အကၡရာခ်ည္းသက္သက္ ၿပီးတာမႇ မဟုတ္တာ။ ေျပာစရာ ရႇိပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီၾကတဲ့ ေခတ္မႇာ မမႇားၾကေတာ့ဘူးလားလို႔။
မႇားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ မႇားၾကပါတယ္။ စာေတြကပဲ မ်ားလို႔လား။ ကြန္ပ်ဴတာစာစီတဲ့ ကိုကို မမ မ်ားကပဲ အာ႐ံု၀င္စားမႈ နည္းေလသလား။ စာစီဆရာအျပင္၊ စာျပင္ဆရာ ဆိုတာမ်ဳိး မရႇိေတာ့တာလား။ စာမူ အၾကမ္းဖတ္တာပဲ
အားနည္းတာလား။ စာေရးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကပဲ လက္ေရး ခ်ဴခ်ာလြန္းလႇေလသလား။ လားေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘာလားလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
နာမည္ကို ေရႇ႕ေနာက္လြဲတာ ေလာက္ေတာ့ ႐ိုးေပါ့ ေျပာမယ္ထင္တယ္။ ေမာင္စံေပါတို႔မႇာ စကားပံု တစ္ခုရႇိပါတယ္။ 'ေဆးသမား မေထာင္းတာ လူနာမခံခ်ိ' တဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာစာစီ ကိုကို မမ တို႔က ေရႇ႕ေနာက္ေလး လြဲ႐ိုက္လိုက္တာ။ နာမည္ အသစ္တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေရာ။
တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာတစ္ခု ေျပာပါ့မယ္။ ေစတနာရႇင္တစ္ဦးက ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လႇဴတယ္။ သတင္းပါလာေတာ့ နာမည္က ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနပါေရာ။ အလႇဴရႇင္လည္း စိတ္ကသိကေအာက္နဲ႔။ အလႇဴခံမႇာလည္း
အားေတာင့္အားနာနဲ႔။ အမႇားျပင္ဆင္ခ်က္ကလည္း ပါမလာ။ ထားပါေတာ့။
စာစီမႇားတာ ထားပါေတာ့။ ေရးၾကတဲ့ ဆရာေတြကေရာ။ စာလံုးေပါင္းအမႇား၊ သဒၵါအမႇားေတြကိုက ေမ့ထားပါစို႔ရဲ႕။ ျပင္ဖတ္ၾက၊ ျဖည့္ဖတ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြကို သြက္သြက္လည္ေအာင္ မႇားတာမ်ဳိးက အလြန္ဆိုးသဗ်။
ဂ်ာနယ္တစ္ခုမႇာ ႏႇစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ကေလာင္ရႇင္က သူ႔ကိုယ္သူ ေဖာ္ညႊန္းတယ္။ ဒီကေလာင္နာမည္တစ္ခုရဖို႔ ဆိုတာ လြယ္သဟာမႇတ္လို႔တဲ့။ အဲဒီထဲမႇာ စာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတဲ့
'အလႇကိုယ္စီ' ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္တခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏုတ္ ကိုးကားထားသမ်။ 'ဖိုးလမင္းလည္း သူ႔အဆင္းႏႇင့္အလင္းႏႇင့္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ' ဆိုးတာက ကဗ်ာေရးသူကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီတဲ့။ ေသပါေရာ။
ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ဗ်ာ။ အားကစားအဖြဲ႕ တစ္ခုက ဥကၠ႒ကို ရက္ခ်ိန္းေတြ ဘာညာယူ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သြားေတြ႕၊ ေမးျမန္း အသံဖမ္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေတာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထဲမႇာ သတင္းက ႏႇစ္ေနရာမႇာ
ႏႇစ္ခုေတာင္ပါသဗ်။ ၿပီးေတာ့မႇ ရာထူး ခ်ပစ္လိုက္တာ။ ႏႇစ္ေနရာလံုးမႇာ အတြင္းေရးမႇဴးတဲ့။
တခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့လည္း အေတာ့္ကိုစြမ္းတာ။ မၾကာခင္က ၿပီးသြားတဲ့ ၿဗိတိသွ်အုိးပင္း ေဂါက္သီး႐ိုက္ၿပိဳင္ပြဲ သတင္းေပါ့။ အင္းမခ်၊ ေဆးမမ်ဳိ ဖိုမထိုးဘဲနဲ႔ တန္ခိုးေတြ ရလာပံုမ်ား အံ့စရာ။ သတင္းစာထဲမႇာ ယူအက္အုိးပင္း ဘ၀ ေျပာင္း႐ံုတင္ မကဘူး ရြိဳင္ရယ္စိန္ေဂ်ာ့ေဂါက္ကြင္းကိုလည္း အေမရိကန္ကို ေရႊ႕ေပးလိုက္သဗ်။ ခ်န္ပီယံကေတာ့ ဒါရင္းကလပ္ ပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲက ဖလားႀကီးကလည္း ေဂါက္သီး၀ါသနာရႇင္တိုင္း သိၾကတဲ့ ဖလားႀကီးဗ်ာ။ မစြမ္းဘူးလားဗ်ာ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔။ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ ဇူလိုင္လဟာ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြငါးရက္စီ ပါတာေလ။ ရႇားရႇားပါးပါး ႏႇစ္မ်ားမ်ားမႇာ တစ္ခါၾကံဳရတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ႏိုင္သေပါ့။
ျဖစ္ႏိုင္လို႔ ျဖစ္လာတာ ေနာက္တစ္ခုလည္း သတိထားမိလိုက္ရဲ႕။ ကမၻာ့အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီးက ေမာင္စံေပါတို႔ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးကို လာေတြ႕တယ္။ ဒီႏႇစ္ ဇူလိုင္လရဲ႕ ဂမၻီရမႇာ သူ႔ချမာလည္း ရာထူး
က်သြားရရႇာတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္ ဥကၠ႒ကေန အာဆီယံ ဥကၠ႒ ျဖစ္သြားတယ္။ ကမၻာ့ အတြင္းေရးမႇဴး ျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ဳိးလည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ႏုိင္ငံလည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ နာမည္လည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ မေျပာင္းတာက ဓာတ္ပံုမႇာပါတဲ့ သူ႕႐ုပ္ရည္။
လွ်ာခလုတ္တိုက္သြားတာ။ မႇားေျပာမိတာက သည္းခံပါခင္ဗ်ာနဲ႔ ၿပီးလုိ႔ရတယ္။ ဗီဒီယို ႐ိုက္မထားရင္ ဘာမႇတ္တမ္းမႇ မက်န္ဘူး။ လူႀကီးဆိုတာ စိတ္မေကာက္တတ္ဘူး။ စိတ္ေတာ့ ကြက္တတ္မလားဘဲ။ စိတ္မဆိုးတတ္ဘူး။ စိတ္ခုတတ္တာမ်ဳိး ရႇိခ်င္ရႇိမေပါ့။ ထားလိုက္ပါ။
အဆင့္မႇားေရးတာေရာ၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ယၾတာေတာင္ ေခ်ၿပီးသား ျဖစ္ေသး။ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရဦးမႇာ။
နာမည္မႇားသြားတာ ဘာမႇခံစားမေနပါနဲ႔။ စံုစမ္းစစ္ေဆး ေမးျမန္းမႈေတြေဘးက ေ၀းရဖို႔ျဖစ္တယ္ ေအာက္ေမ့။ အနည္းဆံုးမီးဖိုေခ်ာင္ သခင္မဆီက ''ရႇင့္ေယာက္ဖမို႔ လႇဴရတာလား၊ ဘာမႇ အခြင့္အေရး မေပးႏိုင္တဲ့လူကိုမ်ား အံ့ အံ့ပါရဲ႕''ဆိုတာမ်ဳိး မၾကားရေတာ့ဘူး။
ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ အေၾကာင္း ရတယ္ေလ။ သိၾကတဲ့ ပညာရႇင္ေတြ၊ ၀ါသနာရႇင္ေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ဘာေတြ၊ ညာေတြက ျပန္ေရးၾကလိမ့္မယ္။ အမႇန္ ျပင္ေပးလိမ့္မယ္။ ေရးရင္လည္း ''အဲဒါ 'က' ႀကီး မဟုတ္ဘူး 'ယ'
ပက္လက္ကြေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ စိတ္ခ်။ စာဖတ္သူေတြ ဗဟုသုတေတြ ပိုရစရာေတာင္ ျဖစ္ဦးမႇာ။
ေဂါက္သီးၿပိဳင္ပြဲ နာမည္ ေျပာင္းသြားတာ။ ေဂါက္ကြင္းႀကီး သမုဒၵရာေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တျခားႏိုင္ငံကို ေရႊ႕သြားတာ။ ကမၻာ့အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီး ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အသစ္ ျပဳစုရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။ ေရးရင္းနဲ႔
လက္ေညာင္းလာတယ္။ ငါ့စကားႏြားရ ေျဖခ်င္တာေျဖ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာဖို႔ စကားရႇာမရေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြကေတာ့ မနည္းမေနာ လုပ္ၿပီးေပါ့။
ဒီေန႔ေခတ္ လူေတြကိုလည္း သနားတယ္။ ချမာမ်ားမႇာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြက မနည္းမေနာ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ေနရတာေတြ အပံု။ မၾကားခ်င္ နားထဲ၀င္လာတာေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒီဟာေလး ေခါင္းထဲေရာက္လို႔မႇ အမႇန္အမႇား မခြဲျခားႏိုင္အားေသးဘူး။ ဟိုဟာက အေပါက္၀က ၀င္လာၿပီ။ ဟိုသင္းေတြ ဟိုဥစၥာေတြက တန္းစီေနၾကတယ္။
ဒီၾကားထဲ အေရႇ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာကို ေန႔တိုင္း ရႇင္းေနရတယ္။ အစာအိမ္ကို ေျပာတာ။ ေနာက္ေရးကိုလည္း ေအးေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းဖို႔ရယ္၊ ေက်ာခင္းနားဖို႔ရယ္၊ အထက္ပိုင္းမႇာ မ်က္စိႏႇစ္လံုး၊
နားႏႇစ္ဖက္နဲ႔ ပါးစပ္တစ္ေပါက္က အေတာ္ဆိုးတာ။ ႏႇာေခါင္းႏႇစ္ေပါက္လည္း ပါေသး။ ေအာက္ေျခလည္း ဘာထူးလဲ။ ေအာက္ေျခခိုင္မႇ ျမဲျမဲရပ္ႏိုင္မႇာ။
ဒီေတာ့ကာ မီဒီယာက ဆရာေတြမႇာ ျပႆနာေတြက မနည္းတာ မဆန္းဘူး။ ဘုရားေတာင္မႇ မႀကိဳက္ၾကသူေတြမ်ားတာ။ ေဖ့ဘုတ္မႇာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူမႇားတာေတြ အမႇန္ေျပာလိုက္တာ
နာရီမဆိုင္းဘူး။ ငယ္စာရင္းဖ်က္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္က ထုတ္ပစ္တယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ေနာ္။ သူ႔သားသမီးအရြယ္ေလးက ဆရာလုပ္ရမလား ဆိုၿပီးေတာ့ မႇန္တာေျပာရင္ တယ္မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။
ေျပာၾကသေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္မႇာ မီဒီယာတစ္ေခတ္ ဆန္းၿပီ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾက၊ ေရးၾက။ စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ခုိင္ခိုင္ျမဲျမဲ ထူေထာင္ၾက ဘာဘာညာညာ။ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိမႇာ။ ေျပာမယ့္သူေတြလည္း မ်ားမႇာပါ။ေမာင္စံေပါတို႔ အေဖ ေျပာဖူးတာ တစ္ခု ရႇိတယ္။
''အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းလား၊ ဆိုးလားၾကည့္။ ရလဒ္ဟာ ေကာင္းလားဆိုးလား သိ။ သက္ေရာက္မႈ အတိုင္းအတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းလား။ ကိုယ္စားျပဳရာ မိသားစု၊ ၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ေဒသ၊ ႏိုင္ငံ စသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ အထိလဲ။ သက္ေရာက္မယ့္ ကာလ အတိုင္းအတာကေရာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ခဏပဲလား။ ရက္လား၊ လလား၊ ႏႇစ္လား၊ စဥ္းစား'' တဲ့။
လက္နက္ႀကီးႀကီး ကိုင္ထားရင္ မ်ားမ်ား သတိထားရတယ္။အေျဖက ခ်က္ခ်င္းသိႏိုင္တာမ်ဳိးဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ႏိုင္တယ္။ ျပင္ႏိုင္ေသးရင္ ေပါ့ဗ်ာ။အေတြးအေခၚ အယူအဆတစ္ခုကို ေပးတာ ဆိုရင္ေတာင္မႇ မႇန္ျခင္း မႇားျခင္းဟာ လက္ခံသူေပၚမႇာ တည္ႏိုင္ေသးတယ္။ အမႇန္တရားရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္မႇာ တျခား အမႇန္တရားတစ္ခုရႇိတယ္ ဆိုပဲ။
အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္က အမႇန္သိသူက ေတြ႕ရင္ ခ်က္ခ်င္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ ရႇက္တတ္မယ္ ဆိုရင္ ရႇက္စရာေကာင္းသေပါ့ဗ်ာ။
ငယ္ငယ္တုန္းက 'အလိမၼာ စာမႇာရႇိ'ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကံုး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ မမႇန္တာေတြဖတ္ၿပီး မႇားတာေတြမႇတ္ရင္ ေဒ၀ဒတ္ကို ဆရာအတင္မႇားတဲ့ အဇာတသတ္လို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
လူဆိုတဲ့အမ်ဳိးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ အေတာ္ဆိုးပါတယ္။
ကိုယ္မႇန္တာ စာမဖြဲ႕ႏိုင္ေတာင္မႇ သူမႇားတာ ဇာခ်ဲ႕ခ်င္တယ္။
ကိုယ္ေကာင္းတာ ျပစရာ မရႇိေတာင္မႇ သူမေကာင္းတာ အမ်ားသူငါ သိေစခ်င္တယ္။
ေမာင္စံေပါလည္း အသက္ကေလး ရလာလို႔လား မသိဘူး။ ပိုပိုၿပီး စကားမ်ားလာတယ္။ ပစိပစပ္ မ်ားလာတယ္။ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ ႏုိင္လာတယ္။ မ်က္ႏႇာေတြၾကည့္ရင္ မ်က္ေခ်းရႇိမလား ရႇာတတ္လာတယ္။
တရားတကယ္မသိဘူး ေျပာလည္းရတယ္။ တရားတကယ္မရႇိဘူး ေျပာလည္းရမယ္။
သံသရာတိုမယ့္လမ္းကို မေတြးဘဲ သံသရာရႇည္မယ့္ လမ္းေတြပဲ ေရြးေရြးေနမိတယ္။
အသက္ႀကီးလာေပမယ့္ အေနမတတ္၊ အထိုင္မတတ္နဲ႔ ဟိုေရး ဒီေရး ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရး မိေနတဲ့ ေမာင္စံေပါလည္း မႇားတဲ့ဘက္မႇာ ပါပဲ။
ေရးသားသူ..ေမာင္စံေပါ
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ကုန္တိုက္ႀကီး တစ္ခု ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားမႇာပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနား မစခင္မႇာ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္လ္ ေအဂ်င္စီ တစ္ခုက ေမာ္ဒယ္လ္မေလးေတြက ဆန္းျပားတဲ့ ကကြက္မ်ားနဲ႔ လမ္းသလားရင္း ပရိသတ္ရဲ႕ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ နံနက္ ၉ နာရီမႇာဖြင့္ပြဲ ဆိုေပမယ့္ အညာေႏြရဲ႕ေနက ထြက္ကတည္းက ပူသကိုေပကိုးဗ်။
ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္ပြဲ ေနရာမႇာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အလႇခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြ။ အခမ္းအနားမႇဴး သူငယ္ေလးက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ဥေရာပ ၀တ္စံုနဲ႔။ ဆံပင္မႇာ ဆီရႊဲၿပီး အေမာက္ကေလးက တေထာင္ေထာင္နဲ႔။
ေဟာ ဖြင့္လႇစ္ေပးမယ့္ တုိင္းမႇဴး ေရာက္လာၿပီး သကာလမႇာ မဂၤလာအခ်ိန္ ေရာက္ပါေရာ။ ဘိုဆန္ဆန္သူငယ္ေလးက ဘိုသံနဲ႔ ေၾကညာပါတယ္။ ''တိုင္းမႇဴးဗိုလ္မႇဴးခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး နာမည္နဲ႔တကြ ဖိတ္မႏၲကျပဳ စကားစပါတယ္။ အဲဒီမႇာတင္ ဟိုေကာင္မ တုန္းကလည္း ရာထူးခ်ခဲ့ေပးၿပီးၿပီ။ အခု လာျပန္ၿပီတစ္ေကာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္မႇဴးခ်ဳပ္တဲ့။ တိုင္းအဆင့္ဌာန အႀကီးအကဲေတြ ၀ုန္းကနဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေမာ္လ္ဒယ္ေအဂ်င္စီရဲ႕ ေဘာစိကလည္း ပါးစပ္လႈပ္ မ်က္ႏႇာ႐ံႈ႕ အံႀကိတ္ၿပီး အသံတိတ္ လႇမ္းဆဲတယ္။ သူ႔သူငယ္ေလးကို။ ေကာင္ေလးလည္း ဆီးသီးေလာက္ ေခြၽးေတြ မ်က္ႏႇာေပၚမႇာ။ တုိင္းမႇဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ပါပဲ။
''သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ မႇားသြားလို႔ပါ''
''သည္းခံၾကပါရႇင္'' ဆိုတဲ့ စကားကို ေရဒီယိုတို႔၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား တို႔မႇာ ၾကားဖူးခ်င္ ၾကားဖူးမႇာ။ မႇားသြားတာ သတိရၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပင္ေျပာၾကတာ။ မႇားသြားမႇန္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သတိမထားမိတာလည္း ရႇိႏုိင္ပါတယ္။ မႇားသြားမႇန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ျပန္ၿပီးမျပင္ဘဲ မႇိန္းေနတာမ်ဳိးကေတာ့ ဆိုးသေပါ့။
'အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းလား၊ ဆိုးလားၾကည့္။ ရလဒ္ဟာ ေကာင္းလားဆိုးလားသိ။ သက္ေရာက္မႈ အတိုင္းအတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းလား။ ကိုယ္စားျပဳရာ မိသားစု၊ ၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ေဒသ၊ ႏိုင္ငံ စသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ အထိလဲ။ သက္ေရာက္မယ့္ကာလ အတိုင္းအတာကေရာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ခဏပဲလား။ ရက္လား၊ လလား၊ ႏႇစ္လား၊ စဥ္းစား'တဲ႕ . . .
ဘိုလိုဆိုရရင္ လွ်ာေခ်ာ္တာ။ မႇားေျပာမိတာ။ မႇားေရးမိတာ။ မႇားေရးၾကတာေတြလည္း ရႇိႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာအုပ္ေတြမႇာ အမႇားျပင္ဆင္ခ်က္ဆိုၿပီး ထည့္ၾကတာ။ အထူးသျဖင့္ ခဲစာလံုးစာစီၿပီး ပံုႏႇိပ္ရတဲ့ေခတ္မႇာေပါ့ဗ်ာ။
စာလံုးေတြကို ေျပာင္းျပန္စီရတာ လြယ္မႇတ္လို႔။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာစာကလည္း ေရးရင္ မူလ အကၡရာခ်ည္းသက္သက္ ၿပီးတာမႇ မဟုတ္တာ။ ေျပာစရာ ရႇိပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီၾကတဲ့ ေခတ္မႇာ မမႇားၾကေတာ့ဘူးလားလို႔။
မႇားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ မႇားၾကပါတယ္။ စာေတြကပဲ မ်ားလို႔လား။ ကြန္ပ်ဴတာစာစီတဲ့ ကိုကို မမ မ်ားကပဲ အာ႐ံု၀င္စားမႈ နည္းေလသလား။ စာစီဆရာအျပင္၊ စာျပင္ဆရာ ဆိုတာမ်ဳိး မရႇိေတာ့တာလား။ စာမူ အၾကမ္းဖတ္တာပဲ
အားနည္းတာလား။ စာေရးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကပဲ လက္ေရး ခ်ဴခ်ာလြန္းလႇေလသလား။ လားေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘာလားလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
နာမည္ကို ေရႇ႕ေနာက္လြဲတာ ေလာက္ေတာ့ ႐ိုးေပါ့ ေျပာမယ္ထင္တယ္။ ေမာင္စံေပါတို႔မႇာ စကားပံု တစ္ခုရႇိပါတယ္။ 'ေဆးသမား မေထာင္းတာ လူနာမခံခ်ိ' တဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာစာစီ ကိုကို မမ တို႔က ေရႇ႕ေနာက္ေလး လြဲ႐ိုက္လိုက္တာ။ နာမည္ အသစ္တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေရာ။
တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာတစ္ခု ေျပာပါ့မယ္။ ေစတနာရႇင္တစ္ဦးက ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လႇဴတယ္။ သတင္းပါလာေတာ့ နာမည္က ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနပါေရာ။ အလႇဴရႇင္လည္း စိတ္ကသိကေအာက္နဲ႔။ အလႇဴခံမႇာလည္း
အားေတာင့္အားနာနဲ႔။ အမႇားျပင္ဆင္ခ်က္ကလည္း ပါမလာ။ ထားပါေတာ့။
စာစီမႇားတာ ထားပါေတာ့။ ေရးၾကတဲ့ ဆရာေတြကေရာ။ စာလံုးေပါင္းအမႇား၊ သဒၵါအမႇားေတြကိုက ေမ့ထားပါစို႔ရဲ႕။ ျပင္ဖတ္ၾက၊ ျဖည့္ဖတ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြကို သြက္သြက္လည္ေအာင္ မႇားတာမ်ဳိးက အလြန္ဆိုးသဗ်။
ဂ်ာနယ္တစ္ခုမႇာ ႏႇစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ကေလာင္ရႇင္က သူ႔ကိုယ္သူ ေဖာ္ညႊန္းတယ္။ ဒီကေလာင္နာမည္တစ္ခုရဖို႔ ဆိုတာ လြယ္သဟာမႇတ္လို႔တဲ့။ အဲဒီထဲမႇာ စာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတဲ့
'အလႇကိုယ္စီ' ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္တခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏုတ္ ကိုးကားထားသမ်။ 'ဖိုးလမင္းလည္း သူ႔အဆင္းႏႇင့္အလင္းႏႇင့္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ' ဆိုးတာက ကဗ်ာေရးသူကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီတဲ့။ ေသပါေရာ။
ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ဗ်ာ။ အားကစားအဖြဲ႕ တစ္ခုက ဥကၠ႒ကို ရက္ခ်ိန္းေတြ ဘာညာယူ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သြားေတြ႕၊ ေမးျမန္း အသံဖမ္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေတာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထဲမႇာ သတင္းက ႏႇစ္ေနရာမႇာ
ႏႇစ္ခုေတာင္ပါသဗ်။ ၿပီးေတာ့မႇ ရာထူး ခ်ပစ္လိုက္တာ။ ႏႇစ္ေနရာလံုးမႇာ အတြင္းေရးမႇဴးတဲ့။
တခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့လည္း အေတာ့္ကိုစြမ္းတာ။ မၾကာခင္က ၿပီးသြားတဲ့ ၿဗိတိသွ်အုိးပင္း ေဂါက္သီး႐ိုက္ၿပိဳင္ပြဲ သတင္းေပါ့။ အင္းမခ်၊ ေဆးမမ်ဳိ ဖိုမထိုးဘဲနဲ႔ တန္ခိုးေတြ ရလာပံုမ်ား အံ့စရာ။ သတင္းစာထဲမႇာ ယူအက္အုိးပင္း ဘ၀ ေျပာင္း႐ံုတင္ မကဘူး ရြိဳင္ရယ္စိန္ေဂ်ာ့ေဂါက္ကြင္းကိုလည္း အေမရိကန္ကို ေရႊ႕ေပးလိုက္သဗ်။ ခ်န္ပီယံကေတာ့ ဒါရင္းကလပ္ ပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲက ဖလားႀကီးကလည္း ေဂါက္သီး၀ါသနာရႇင္တိုင္း သိၾကတဲ့ ဖလားႀကီးဗ်ာ။ မစြမ္းဘူးလားဗ်ာ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔။ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ ဇူလိုင္လဟာ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြငါးရက္စီ ပါတာေလ။ ရႇားရႇားပါးပါး ႏႇစ္မ်ားမ်ားမႇာ တစ္ခါၾကံဳရတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ႏိုင္သေပါ့။
ျဖစ္ႏိုင္လို႔ ျဖစ္လာတာ ေနာက္တစ္ခုလည္း သတိထားမိလိုက္ရဲ႕။ ကမၻာ့အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီးက ေမာင္စံေပါတို႔ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးကို လာေတြ႕တယ္။ ဒီႏႇစ္ ဇူလိုင္လရဲ႕ ဂမၻီရမႇာ သူ႔ချမာလည္း ရာထူး
က်သြားရရႇာတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္ ဥကၠ႒ကေန အာဆီယံ ဥကၠ႒ ျဖစ္သြားတယ္။ ကမၻာ့ အတြင္းေရးမႇဴး ျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ဳိးလည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ႏုိင္ငံလည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ နာမည္လည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ မေျပာင္းတာက ဓာတ္ပံုမႇာပါတဲ့ သူ႕႐ုပ္ရည္။
လွ်ာခလုတ္တိုက္သြားတာ။ မႇားေျပာမိတာက သည္းခံပါခင္ဗ်ာနဲ႔ ၿပီးလုိ႔ရတယ္။ ဗီဒီယို ႐ိုက္မထားရင္ ဘာမႇတ္တမ္းမႇ မက်န္ဘူး။ လူႀကီးဆိုတာ စိတ္မေကာက္တတ္ဘူး။ စိတ္ေတာ့ ကြက္တတ္မလားဘဲ။ စိတ္မဆိုးတတ္ဘူး။ စိတ္ခုတတ္တာမ်ဳိး ရႇိခ်င္ရႇိမေပါ့။ ထားလိုက္ပါ။
အဆင့္မႇားေရးတာေရာ၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ယၾတာေတာင္ ေခ်ၿပီးသား ျဖစ္ေသး။ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရဦးမႇာ။
နာမည္မႇားသြားတာ ဘာမႇခံစားမေနပါနဲ႔။ စံုစမ္းစစ္ေဆး ေမးျမန္းမႈေတြေဘးက ေ၀းရဖို႔ျဖစ္တယ္ ေအာက္ေမ့။ အနည္းဆံုးမီးဖိုေခ်ာင္ သခင္မဆီက ''ရႇင့္ေယာက္ဖမို႔ လႇဴရတာလား၊ ဘာမႇ အခြင့္အေရး မေပးႏိုင္တဲ့လူကိုမ်ား အံ့ အံ့ပါရဲ႕''ဆိုတာမ်ဳိး မၾကားရေတာ့ဘူး။
ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ အေၾကာင္း ရတယ္ေလ။ သိၾကတဲ့ ပညာရႇင္ေတြ၊ ၀ါသနာရႇင္ေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ဘာေတြ၊ ညာေတြက ျပန္ေရးၾကလိမ့္မယ္။ အမႇန္ ျပင္ေပးလိမ့္မယ္။ ေရးရင္လည္း ''အဲဒါ 'က' ႀကီး မဟုတ္ဘူး 'ယ'
ပက္လက္ကြေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ စိတ္ခ်။ စာဖတ္သူေတြ ဗဟုသုတေတြ ပိုရစရာေတာင္ ျဖစ္ဦးမႇာ။
ေဂါက္သီးၿပိဳင္ပြဲ နာမည္ ေျပာင္းသြားတာ။ ေဂါက္ကြင္းႀကီး သမုဒၵရာေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တျခားႏိုင္ငံကို ေရႊ႕သြားတာ။ ကမၻာ့အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီး ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အသစ္ ျပဳစုရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။ ေရးရင္းနဲ႔
လက္ေညာင္းလာတယ္။ ငါ့စကားႏြားရ ေျဖခ်င္တာေျဖ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာဖို႔ စကားရႇာမရေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြကေတာ့ မနည္းမေနာ လုပ္ၿပီးေပါ့။
ဒီေန႔ေခတ္ လူေတြကိုလည္း သနားတယ္။ ချမာမ်ားမႇာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြက မနည္းမေနာ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ေနရတာေတြ အပံု။ မၾကားခ်င္ နားထဲ၀င္လာတာေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒီဟာေလး ေခါင္းထဲေရာက္လို႔မႇ အမႇန္အမႇား မခြဲျခားႏိုင္အားေသးဘူး။ ဟိုဟာက အေပါက္၀က ၀င္လာၿပီ။ ဟိုသင္းေတြ ဟိုဥစၥာေတြက တန္းစီေနၾကတယ္။
ဒီၾကားထဲ အေရႇ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာကို ေန႔တိုင္း ရႇင္းေနရတယ္။ အစာအိမ္ကို ေျပာတာ။ ေနာက္ေရးကိုလည္း ေအးေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းဖို႔ရယ္၊ ေက်ာခင္းနားဖို႔ရယ္၊ အထက္ပိုင္းမႇာ မ်က္စိႏႇစ္လံုး၊
နားႏႇစ္ဖက္နဲ႔ ပါးစပ္တစ္ေပါက္က အေတာ္ဆိုးတာ။ ႏႇာေခါင္းႏႇစ္ေပါက္လည္း ပါေသး။ ေအာက္ေျခလည္း ဘာထူးလဲ။ ေအာက္ေျခခိုင္မႇ ျမဲျမဲရပ္ႏိုင္မႇာ။
ဒီေတာ့ကာ မီဒီယာက ဆရာေတြမႇာ ျပႆနာေတြက မနည္းတာ မဆန္းဘူး။ ဘုရားေတာင္မႇ မႀကိဳက္ၾကသူေတြမ်ားတာ။ ေဖ့ဘုတ္မႇာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူမႇားတာေတြ အမႇန္ေျပာလိုက္တာ
နာရီမဆိုင္းဘူး။ ငယ္စာရင္းဖ်က္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္က ထုတ္ပစ္တယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ေနာ္။ သူ႔သားသမီးအရြယ္ေလးက ဆရာလုပ္ရမလား ဆိုၿပီးေတာ့ မႇန္တာေျပာရင္ တယ္မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။
ေျပာၾကသေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္မႇာ မီဒီယာတစ္ေခတ္ ဆန္းၿပီ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾက၊ ေရးၾက။ စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ခုိင္ခိုင္ျမဲျမဲ ထူေထာင္ၾက ဘာဘာညာညာ။ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိမႇာ။ ေျပာမယ့္သူေတြလည္း မ်ားမႇာပါ။ေမာင္စံေပါတို႔ အေဖ ေျပာဖူးတာ တစ္ခု ရႇိတယ္။
''အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းလား၊ ဆိုးလားၾကည့္။ ရလဒ္ဟာ ေကာင္းလားဆိုးလား သိ။ သက္ေရာက္မႈ အတိုင္းအတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းလား။ ကိုယ္စားျပဳရာ မိသားစု၊ ၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ေဒသ၊ ႏိုင္ငံ စသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ အထိလဲ။ သက္ေရာက္မယ့္ ကာလ အတိုင္းအတာကေရာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ခဏပဲလား။ ရက္လား၊ လလား၊ ႏႇစ္လား၊ စဥ္းစား'' တဲ့။
လက္နက္ႀကီးႀကီး ကိုင္ထားရင္ မ်ားမ်ား သတိထားရတယ္။အေျဖက ခ်က္ခ်င္းသိႏိုင္တာမ်ဳိးဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ႏိုင္တယ္။ ျပင္ႏိုင္ေသးရင္ ေပါ့ဗ်ာ။အေတြးအေခၚ အယူအဆတစ္ခုကို ေပးတာ ဆိုရင္ေတာင္မႇ မႇန္ျခင္း မႇားျခင္းဟာ လက္ခံသူေပၚမႇာ တည္ႏိုင္ေသးတယ္။ အမႇန္တရားရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္မႇာ တျခား အမႇန္တရားတစ္ခုရႇိတယ္ ဆိုပဲ။
အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္က အမႇန္သိသူက ေတြ႕ရင္ ခ်က္ခ်င္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ ရႇက္တတ္မယ္ ဆိုရင္ ရႇက္စရာေကာင္းသေပါ့ဗ်ာ။
ငယ္ငယ္တုန္းက 'အလိမၼာ စာမႇာရႇိ'ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကံုး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ မမႇန္တာေတြဖတ္ၿပီး မႇားတာေတြမႇတ္ရင္ ေဒ၀ဒတ္ကို ဆရာအတင္မႇားတဲ့ အဇာတသတ္လို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
လူဆိုတဲ့အမ်ဳိးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ အေတာ္ဆိုးပါတယ္။
ကိုယ္မႇန္တာ စာမဖြဲ႕ႏိုင္ေတာင္မႇ သူမႇားတာ ဇာခ်ဲ႕ခ်င္တယ္။
ကိုယ္ေကာင္းတာ ျပစရာ မရႇိေတာင္မႇ သူမေကာင္းတာ အမ်ားသူငါ သိေစခ်င္တယ္။
ေမာင္စံေပါလည္း အသက္ကေလး ရလာလို႔လား မသိဘူး။ ပိုပိုၿပီး စကားမ်ားလာတယ္။ ပစိပစပ္ မ်ားလာတယ္။ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ ႏုိင္လာတယ္။ မ်က္ႏႇာေတြၾကည့္ရင္ မ်က္ေခ်းရႇိမလား ရႇာတတ္လာတယ္။
တရားတကယ္မသိဘူး ေျပာလည္းရတယ္။ တရားတကယ္မရႇိဘူး ေျပာလည္းရမယ္။
သံသရာတိုမယ့္လမ္းကို မေတြးဘဲ သံသရာရႇည္မယ့္ လမ္းေတြပဲ ေရြးေရြးေနမိတယ္။
အသက္ႀကီးလာေပမယ့္ အေနမတတ္၊ အထိုင္မတတ္နဲ႔ ဟိုေရး ဒီေရး ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရး မိေနတဲ့ ေမာင္စံေပါလည္း မႇားတဲ့ဘက္မႇာ ပါပဲ။
ေရးသားသူ..ေမာင္စံေပါ
