ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ မွတ္မိသိရွိသမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္
သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန)
သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန)
ကြၽန္ေတာ္သည္ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ က်င္းပေသာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး ႏွစ္ပတ္လည္ ညီလာခံသဘင္ႀကီးတြင္ စတင္မက်င္းပမီ သိကြၽမ္းခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီး အကြၽမ္းတဝင္ကား မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ထုိညီလာခံအၿပီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမွတ္ ၇၆ ေရေက်ာ္လမ္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတည္ရာ ဌာနသစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အၿမဲတန္း အလုပ္သမားတဦးအျဖစ္ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရသည့္ေနာက္၊ တေန႕သ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေမြ႕ရာလိပ္ႀကီးႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ႏွစ္လံုး၊ အဝတ္အစားေသတၱာ တလံုးတို႕ကို လန္ျခားႏွင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ သယ္ယူ ေရာက္ရွိလာသည္မွအစ၊ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထပ္မံေတြ႕ဆံုခါ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ မိမိဘာသာအေလ်ာက္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေအးေအးေနတတ္သူ တဦးျဖစ္ရာ။ ကြၽန္ေတာ္ထက္ပို၍ ေအးၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္ေသာ သူ႕ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ဖက္မိသြားသည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ဟူ၍ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိေပ။ ယင္းအခါ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ေခါင္းစုတ္ဖြား ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လံုခ်ီတိုတုိဝတ္ၿပီးလွ်င္ ေလယာဥ္ပ်ံဘိနပ္ေသာ္၎၊ ခုံဘိနပ္ေသာ္၎၊ စီးလ်က္သားသာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထုိအခါက ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံမွ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရေသာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အၿမဲတန္းအလုပ္သမား ျဖစ္သည္။
သို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူသည့္ အျခား အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားနည္းတူ မိမိတို႕ ေနလိုရာတြင္ မေနဘဲ။ အစည္းအ႐ံုးတြင္ အစည္းအ႐ံုး၏ စည္း႐ံုးေရးကို လုပ္ေဆာင္ရန္ လာေရာက္ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အစည္းအ႐ံုးမွ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္းအတိုင္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ သြင္႐ံုအနီးတြင္ သူ႕အား လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူကမူ ျပန္၍ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေခါင္းငိုက္ဆုိက္ျဖင့္သာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္က “ေစာေစာက ခင္ဗ်ားကို လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားမၾကားဘူးလား”ဟု ေမးရာ၊ ဟင္ - ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္အား တခြန္းတည္းေျပာၿပီး၊ သြားစရာ ဆက္သြားခဲ့သည္။ ဤသည္တုိ႕ေၾကာင့္ပင္ သူ႕အေၾကာင္းကို မသိသူမ်ားက လူတမ်ဳိးဘဲ၊ ဆုိရွယ္မျဖစ္ဘူးဟူ၍ စြပ္စြဲၾကသည္။
လမ္းသြားလွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳေလ့ မရွိသည္မွာ၊ သူ႕အက်င့္တခု ျဖစ္သည္။ သူကား အစဥ္းစားႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
တခါကလည္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ေရာက္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္အား သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေရးတႀကီး ေတြ႕လိုသည္ဟု ေျပာသျဖင့္၊ အိပ္ရာထည္းတြင္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အစည္းအ႐ံုး ဧည့္ခန္းသို႕ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ေရာက္လွ်င္ ဘာမွ်မေျပာ။ ကုလားထုိင္တလံုး၌သာ ထိုင္၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္၊ သူ ကုလားထုိင္ေပၚသို႕ ထုိင္မိလွ်င္ ထုိင္မိျခင္း နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္က ၎တို႕နယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေနအထား အခက္အခဲတို႕ကို အားရပါးရ တိုင္ၾကားေျပာဆုိသည္။ ထုိသို႕ ေျပာဆုိတိုင္ၾကားသည္ကို အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုသူ ေျပာၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း ဘာမွ်မေျပာမဆုိ ေနရာမွ ထသြားသည္။ နယ္မွလာသူလည္း ခဏတျဖဳတ္ တပိုတပါး သြားသည္အထင္ျဖင့္ ေစာင့္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ငါးမိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ၊ ၁၀ မိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ။ နာရီဝက္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ ထိုသူမွာ သည္းခံ၍ ေစာင္ဆုိင္းေနလိုဟန္ မတူေတာ့ ေဒါပြလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ရာ အိပ္ခန္းတြင္းသို႕ ေတာက္ေရွာက္ဝင္သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳအိပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အျပင္တြင္ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သူက ၿခံဳထားေသာ ေစာင္ကိုဖြင့္၍ “ၾကည့္သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့” ဟုေျပာၿပီး။ ျပန္၍ ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿမဲ ၿခံဳ၍ေနလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အနားမွ ခြာထြက္လာကာ နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္အား သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ ေန႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေလ့ မရွိ။ ညမွသာ တညလံုး စားပြဲတြင္ထိုင္ခါ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယမန္ေန႕ညကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန္႕ေလာက္က လင္အားႀကီးအထိ အလုပ္လုပ္ရာ အိပ္ေရးပ်က္သည့္အတြက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုေန႕ခင္းမွ မအိပ္ပါက ချမာ ပန္းဖ်ား ဖ်ားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုလည္း ခင္ဗ်ားေျပာတာကို သူမွတ္သားထားၿပီး မၾကာမီ နယ္သို႕ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား ပို႕ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ဤတြင္မွ ထိုသူလည္း ေက်နပ္ၿပီး အစည္းအ႐ံုးမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေလာကဝတ္ဆိုသည္မွာ အပိုအလုပ္ ပကာသနသာ သေဘာထားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အား တပါးသူက စကား ေျပာဆုိသည္တို႕ကို သူ႕ဦးေဏွာက္အတြင္းဝယ္ ေမ့ေပ်ာက္မသြားေအာင္ စြဲၿမဲမွတ္သားႏိုင္သည္။ မွတ္သားႏိုင္သေလာက္ လုပ္ဖြယ္ရာတာဝန္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ လမ္းတြင္ ေတြ႕ရွိသူမ်ားအား ႏႈတ္မဆက္ျခင္း၊ စကား ေျပာလိုမွသာ ျပန္၍ ေျပာဆုိျခင္းတို႕မွာ သူ႕ဝသီျဖစ္သည္။ အထင္အျမင္ လြဲမွားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူကား သူ၏ စဥ္းစားျခင္း အလုပ္မွတပါး အျခားဂ႐ုစိုက္ခဲ့ေပ။ သူ၏ စဥ္းစားခ်က္မွာကား လြတ္လပ္မႈတခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႐ုတ္တရက္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ၿပီး၊ ကုိယ္သာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရင္ အိမ္ကရွိတဲ့ လယ္ေတြယာေတြကို အကုန္လံုး ဆင္းရဲသားေတြကို ေဝေပးလိုက္မယ္။ ေငြတိုးေခ်းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္မယ္။ အမယ္ႀကီး မေက်နပ္ရင္လဲ အတင္းလုပ္ရမွာပဲဟု ေျပာဖူးေလသည္။ သူသည္ ဤမွ် လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္မ်ားကို ႐ံြ႕မုန္းခဲ့သည္။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား အေပၚ၌လည္း ဤမွ်ေစတနာထားခဲ့သည္။
ေန႕စဥ္လိုပင္ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ အိပ္ရာထဲတြင္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ေနတတ္သည္။ အလုပ္ရွိလွ်င္ ညဥ့္လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ကစ၍ မိုးလင္းသည့္တိုင္ေအာင္ တေမွးမွ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္တတ္သည္။ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား၊ ေၾကညာခ်က္မ်ား ေရးစရာရွိလွ်င္ တညလံုး အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးၿပီးမွ ဘာသာျပန္ေလ့ရွိ၏။
တခါကလည္း သူ အေတာ္ပင္ အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္။ လူေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ပင္ အစဥ္းစား လြန္ခဲ့သည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွင့္ ဓါးမပါတီတို႕ ပူးေပါင္းခါ၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းဟု ဖြဲ႕စည္းရန္အတြက္ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕တို႕သည္ တညတြင္ စေတာ့ကိတ္လမ္းရွိ သခင္ႏုအိမ္တြင္ အစည္းအေဝးတရပ္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိအစည္းအေဝး က်င္းပေနစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာက္ေဖးသြားလိုသျဖင့္၊ အိမ္သာသို႕ စည္းေဝးေနရင္းမွ ထသြားခဲ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး သခင္ႏု၏ ဇနီး မမရီ အိမ္သာသို႕ ဝင္ေသာအခါ၊ ေျခတင္သည့္ ေနရာတြင္ မစင္မ်ား တင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မမရီက အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး ေျပာရာ အားလံုးပင္ ဝိုင္း၍ရယ္ၾကသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ေနာက္တေန႕တြင္ မမရီက ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကမူ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္ဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။
ထိုစဥ္အခါက တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အဆင္းရဲခံႏိုင္ဆံုး ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးကို ျပပါဟုဆုိလွ်င္ သူ႕အား ျပရေပမည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေထာက္ပံ့ေငြမွာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘ႑ာေရး ၾကပ္တည္းမႈေၾကာင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ ျပတ္သတ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ သခင္ေမာင္ေလးႏွင့္ သခင္သက္တင္တုိ႕မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္စာကို မွန္ေအာင္ မစားခဲ့ၾကရေပ။ ညစာအတြက္မွာမူ ထိုအခ်ိန္က ေရေက်ာ္ညေစ်းတန္းတြင္ ထမင္းေရာင္းခ်ေနေသာ ညီအမႏွစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ျဖင့္ ၾကည္ညိဳၿပီးလွ်င္ အေ႔ကးေပး၍သာ စားၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ - ထုိဆိုင္တြင္ တခါတရံ အားနာလွသျဖင့္ ဗိုက္ေမွာက္ခါ အိပ္ၾကရပါေသးသည္။
ဤမွ် သူ႕တြင္ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့၊ ဝတ္ရမဲ့ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူ႕အား လစဥ္ေၾကးေငြ လိုသမွ် ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေသာ သူ႕မိခင္ႀကီးအား ဒုကၡမေပးခဲ့ေပ။ တခါမွ်သာ သူ႕မိခင္ႀကီးထံ ေငြ ၈၀ ေပးပို႕ရန္ စာေရးေတာင္းဆုိခဲ့ဘူးသည္။
အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ရာ၌လည္း သူ႕ေခါင္းကို သူသသည္ဟူ၍ မရွိ။ အစဥ္သျဖင့္ ဘိုေကမွာ ေရွ႕သို႕သာ ဖြားရယား က်ေနသည္။ သူစိတ္ကူး၍ ေခါင္းၿဖိးသည့္ အခါတြင္မူ၊ မွန္တြင္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာ ၿပံဳးတံုး လုပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုအမူအရာမွာလည္း သူစိတ္ ႐ႊင္ျမဴးသည့္ အခါတြင္သာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ သူ႕အိပ္ရာမွာလည္း ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ လႊာျခင္းေစာင္တထည္၊ ေခါင္းအံုး ၂ လံုးႏွင့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေလ့ မရွိေသာ ေမြ႕ရာခင္းမ်ား အျပင္၊ ဗလပြႀကဲေနေသာ သတင္းစာ စကၠဴေဟာင္းမ်ားႏွင့္သာ ေရာေႏွာလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ဤမွ် အဆင္းအရဲ ခံႏိုင္ရွာေပသည္။
နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သူသည္ လက္နက္ကိုင္၍ ေတာ္လွန္မွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ထုိစဥ္အခါကပင္ သူယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ ညတညတြင္ ပူျပင္းလွသျဖင့္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ဘိုတေထာင္သေဘၤာဆိပ္တြင္ ေလၫႇင္းခံရင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကသည္။ သူက အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး မေတာ္လွန္ရင္ ဗမာျပည္ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္လပ္ဘူးဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာျပသည္။ ဤစကားကိုေျပာၿပီး မၾကာမီပင္ သူသည္ ဗမာျပည္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဂ်ပန္ျပည္သို႕ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
စကားေျပာရာ၌လည္း မညႇာမေထာက္ ဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ တခါတြင္ ၾကားထဲက အားအနာႀကီး နာခဲ့မိသည္။ ၁၉၄၀ - ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး၊ ဂဠံဳဦးေစာ နန္းရင္းဝန္ ျဖစ္စဥ္အခါက ကြၽန္ေတာ္အား အစိုးရက ဘုန္းႀကီးလမ္းတြင္ တရားေဟာေျပာသည္ကို ပုဒ္မ ၁၂၄(က) ျဖင့္ အေရးယူ ဘမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ဒီစႀတိတ္ ရာဇဝတ္သူႀကီး ဦးဘသြင္၏ ႐ံုးတြင္ စစ္ေဆးခဲ့သည္။ ထိုအခါ (ျပည္လည္ထူေထာင္ေရးဝန္ႀကီး) ဦးဘဂ်မ္းက ကြၽန္ေတာ္ဘက္မွ ေရွ႕ေနအျဖစ္ အခမဲ့ ကူညီလိုက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဦးဘဂ်မ္းမွာ ထိုစဥ္က ဝတ္လံုလိုက္စသာျဖစ္ရာ၊ ေလွ်ာက္လဲပံုတို႕ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက သူကို မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ေပ၊ အမူစစ္ေဆးေသာ ေန႕တေန႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ႐ံုးသို႕ လာေရာက္နားေထာင္ၿပီး ဦးဘဂ်မ္း ေလွ်ာက္လဲ ေျပာဆုိခ်က္တို႕ကို သူသေဘာ မက်ေၾကာင္း ျပစ္တင္ေျပာဆုိသည္ကို ကြၽန္ေတာင္ပင္ ၾကားက မေနတတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သို႕ေသာ္ အမ်ားအတြက္ သူသာလွ်င္ ဒုကၡခံလိုစိတ္မွာ သူတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည္။ တခါ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ဆာစတက္ဖုိ႕ကရစ္ ဗမာျပည္သို႕ ဝင္လာစဥ္က၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး အမႈေဆာင္မ်ား အစည္းအေဝးကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အစည္းအေဝး ၿပီးေသာအခါ အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ား အားလံုးကို ရန္ပံု ေငြကေလးျဖင့္ တသုတ္စီ ျပန္ေစၿပီးလွ်င္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၂ ေယာက္တည္းသာ ရန္ကုန္မွ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လုိက္မည္ ဆုိသူတုိ႕၏ အေျပာျဖင့္ ျပန္စရိတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း တဝဲလယ္လယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တရက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ တည္းခိုေနသည့္ ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီး ဦးဘဦး၏ တိုက္တြင္ မႏၲေလး သခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အား ထမင္းေကြၽးျခင္းကို တာဝန္ မယူၾကေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ လက္ထဲတြင္လည္း လဘက္ရည္ဘိုးမွ်ပင္ ပိုက္ဆံမရွိၾကေပ။ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ေယာင္လယ္လယ္ျဖင့္ ဒုကၡႀကံဳၾက ရေပေတာ့သည္။ ထိုအတြင္း ေဒၚအုန္း၊ အမ္-ေအ တို႕၏ အိမ္မွ ထမင္းတနပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုခင္ေမာင္ေလး ယခု (ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး)က တ႐ုတ္ဆိုင္တဆုိင္တြင္ ထမင္းတနပ္ ေကြၽးေမြးပါေသးသည္။ သူတုိ႕ တေတြမွာလည္း ထိုထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ျပဳစုႏိုင္ေအာင္ ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္ၾက၍ ထုိမွ်သာ ေကြၽးေမြးႏိုင္ေတာ့သည္။ စားေရးေသာက္ေရးထက္ ရန္ကုန္ျပန္ႏိုင္ေရးမွာ အေရးႀကီးလွရာ၊ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လိုက္မည္ဟု ေျပာသြားသူမ်ားကလည္း ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္၍ ႐ုတ္တရက္ မပို႕ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ မေနသာေတာ့ရွာဘဲ။ တေန႕တြင္ သူ၏အစ္ကုိ ဝမ္းကဲြေတာ္စပ္သူ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စေမာ္ေကာ္ တရားသူႀကီး ဦးဘသိုက္ ယခု သာယာဝတီ တရားမဝန္ေထာက္ ခြင့္ႏွင္ေနသူထံသို႕ တေန႕တြင္ သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး ၎၏႐ံုးသို႕ ကြၽန္ေတာ္ကို ေစလႊတ္ခါ ေငြ ၁၀ ေတာင္းခိုင္းရာ ရရွိလာသည္။ တဖန္ ေနာက္တေန႕တြင္လည္း ေနာ္မံ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးတင့္ေဆြ (ယခု နယူးမင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္)ထံသို႕ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကၿပီး၊ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ရန္စရိတ္ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေနာက္တေန႕တြင္ ေနာက္တေန႕တြင္ မႏၲေလးမွ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ဤသည္တုိ႕မွာ သူသည္ အမွန္အားျဖင့္ အျခားသူတဦးဦးအား မႏၲေလးတြင္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ - သူကား ထုိသို႕မဟုတ္ အမ်ားအတြက္ ဒုကၡခံမည္ ဆုိသည့္ ေစတနာေကာင္းေၾကာင့္ပင္ မႏၲေလးတြင္ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိဘဲ၊ ေယာင္လယ္လယ္ႏွင့္ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ဒုကၡခံခါ ေနရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္ရွိၿပီး မႀကာမီ အထက္ဗမာျပည္သို႕ သူ႕တပ္ျဖင့္ ခ်ီတက္သြားၿပီး ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ဗေအးႏွင့္အတူ အပါးသို႕ တဖန္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိရျပန္သည္။
တခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားသျဖင့္ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ဘီအိုင္ေအ ေဆး႐ံုတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အနီး၌ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ေန႕ညမျပတ္ ေစာင့္ေရွာက္ ျပဳစုရသည္။
ထုိအခါက ဘီအုိင္ေအ ေဆး႐ံုမွာ ဖြင့္ကာစက သာလွ်င္ရွိေသး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ၾကည္၊ ၎၏အစ္မ သခင္သန္းထြန္း၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အစ္မ ဝမ္းကြဲေတာ္သူ ေဒၚတင္ေထြးတုိ႕ သာလွ်င္ ျပည္သူ႕ဝန္ကို ထမ္း႐ြက္လ်က္ရွိသည္။
ထိုသို႕ ေဆး႐ံုသို႕ တက္ေနရစဥ္ အဖ်ားသက္သာလာသည့္ တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္အား “ေဟ့ - တင္ဦး၊ ငါ့ကို လက္စြပ္လဲဖို႕ စိန္လက္စြပ္တကြင္း ဝယ္ေပးစမ္းကြာ” ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီး “ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ” ဟုေမးရာ၊ “ငါမိန္းမ ယူေတာ့မလို႕ကြ”ဟု သံျပတ္ေျပာၿပီး ဆက္လက္၍ “အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ပါ ဝယ္ေပးပါအံုး”ဟု ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမေျပာစဘူး ထူးထူးျခားျခား ေျပာလိုက္သျဖင့္ အံအားသင့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ ထုိအခါသူက “ေဟ့ေကာင္ ရယ္မေနနဲ႕ကြ ငါအတည္ေျပာေနတာ”ဟု ထပ္ဆင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီးလွ်င္ ဘယ္သူနဲ႕လဲဟု ေမးရာ၊ “မခင္ၾကည္” နဲ႕ဟု ေျပာ၍ ၿပံဳးတံုးတံုး လုပ္ေနသည္။ သို႕မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အပါးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ရေတာ့သည္။
တေန႕ သူ႕အခန္းသို႕ ကိုအုန္းျမင့္ႏွင့္အတူ ဝင္သြားၾကေသာအခါ ဆရာမတေယာက္ ေဆးလာတိုက္သည္ႏွင့္ ႀကံဳေနသည္။ သူက “မေသာက္ခ်င္ဘူး”ဟု အတင္းျငင္းဆို လိုက္သည္။ ဆရာမချမာမွာ သူ႕ကို ေၾကာက္သျဖင့္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားရသည္။ ထုိသုိ႕ ဆရာမ ထြက္သြားလွ်င္ သြားခ်င္းပင္ သူက “ေဟ့ တင္ဦး သြားေျပာေခ်၊ ဆရာမ မခင္ၾကည္တုိက္မွ ေသာက္မယ္လို႕”ဟု ေျပာရာ၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေစာေစာက ေဆးတုိက္ရန္ ဝင္လာေသာ ဆရာမအား အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရသည္။ ေနာက္တေန႕ နံနက္စာ စားခ်ိန္တြင္လည္း ဆရာမတဦးက ထမင္းလာေကြၽးရာ၊ “ဟင့္အင္း မစားဘူး၊ မခင္ၾကည္ေကြၽးမွ စားမယ္”ဟု ျငင္းဆုိေနျပန္သည္။ တဖန္ “ေဟ့ တင္ဦး၊ မခင္ၾကည္ ေခၚေခ်” ခိုင္းေစရာ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ သတၱိေၾကာင္သူတဦး ျဖစ္သျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္အားလည္း သြားမေျပာရဲ၊ သူထံသို႕လည္း မျပန္ရဲႏွင့္ ထိုေန႕တေန႕လံုး သူ႕အပါးမွ ကြၽန္ေတာ္ ေရွာင္ေနရေတာ့သည္။
သူသည္ တခုခု လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ မျဖစ္မေန ဇဲြသန္သန္ျဖင့္ ျပဳမူတတ္သည့္ သူ႕ဝါသနာအတိုင္း၊ ေနာက္ဆံုး ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္သည္အထိ သူေရာက္လိုသည့္ အိမ္ေထာင္ေရး ပန္းတုိင္သို႕ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့သည္။
သို႕ေသာ္ - သူမျဖစ္မေန၊ အေရာက္လွမ္းရန္ ႀကိဳးစားအားခဲေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ပန္းတုိင္ကား သူ႕လက္လွမ္းႏွင့္ မီလုဆဲ့ အခါတြင္ သူကား သူတပါး လက္ခ်က္ျဖင့္ ကြယ္လြန္ရရွာၿပီ။
အလကၤာေက်ာ္စြာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တည္းျဖတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ စာေရးဆရာ၊ ရဲေဘာ္သခင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ား စုေပါင္းေရးသားသည့္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ထုတ္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိ” စာအုပ္မွ သခင္တင္ဦး ေရးသားတဲ့ “ကြၽန္ေတာ္တို႕ မွတ္မိသိရွိသမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ [သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန) ရဲ႕ ယခု ေဆာင္းပါးကို မူလက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မွာ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ယခုု ထပ္မံ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီ စာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။]
ထုိညီလာခံအၿပီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမွတ္ ၇၆ ေရေက်ာ္လမ္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတည္ရာ ဌာနသစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အၿမဲတန္း အလုပ္သမားတဦးအျဖစ္ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရသည့္ေနာက္၊ တေန႕သ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေမြ႕ရာလိပ္ႀကီးႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ႏွစ္လံုး၊ အဝတ္အစားေသတၱာ တလံုးတို႕ကို လန္ျခားႏွင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ သယ္ယူ ေရာက္ရွိလာသည္မွအစ၊ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထပ္မံေတြ႕ဆံုခါ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ မိမိဘာသာအေလ်ာက္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေအးေအးေနတတ္သူ တဦးျဖစ္ရာ။ ကြၽန္ေတာ္ထက္ပို၍ ေအးၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္ေသာ သူ႕ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ဖက္မိသြားသည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ဟူ၍ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိေပ။ ယင္းအခါ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ေခါင္းစုတ္ဖြား ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လံုခ်ီတိုတုိဝတ္ၿပီးလွ်င္ ေလယာဥ္ပ်ံဘိနပ္ေသာ္၎၊ ခုံဘိနပ္ေသာ္၎၊ စီးလ်က္သားသာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထုိအခါက ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံမွ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရေသာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အၿမဲတန္းအလုပ္သမား ျဖစ္သည္။
သို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူသည့္ အျခား အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားနည္းတူ မိမိတို႕ ေနလိုရာတြင္ မေနဘဲ။ အစည္းအ႐ံုးတြင္ အစည္းအ႐ံုး၏ စည္း႐ံုးေရးကို လုပ္ေဆာင္ရန္ လာေရာက္ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႕အက်င္တခု။
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အစည္းအ႐ံုးမွ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္းအတိုင္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ သြင္႐ံုအနီးတြင္ သူ႕အား လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူကမူ ျပန္၍ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေခါင္းငိုက္ဆုိက္ျဖင့္သာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္က “ေစာေစာက ခင္ဗ်ားကို လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားမၾကားဘူးလား”ဟု ေမးရာ၊ ဟင္ - ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္အား တခြန္းတည္းေျပာၿပီး၊ သြားစရာ ဆက္သြားခဲ့သည္။ ဤသည္တုိ႕ေၾကာင့္ပင္ သူ႕အေၾကာင္းကို မသိသူမ်ားက လူတမ်ဳိးဘဲ၊ ဆုိရွယ္မျဖစ္ဘူးဟူ၍ စြပ္စြဲၾကသည္။
လမ္းသြားလွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳေလ့ မရွိသည္မွာ၊ သူ႕အက်င့္တခု ျဖစ္သည္။ သူကား အစဥ္းစားႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တခု။
တခါကလည္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ေရာက္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္အား သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေရးတႀကီး ေတြ႕လိုသည္ဟု ေျပာသျဖင့္၊ အိပ္ရာထည္းတြင္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အစည္းအ႐ံုး ဧည့္ခန္းသို႕ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ေရာက္လွ်င္ ဘာမွ်မေျပာ။ ကုလားထုိင္တလံုး၌သာ ထိုင္၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္၊ သူ ကုလားထုိင္ေပၚသို႕ ထုိင္မိလွ်င္ ထုိင္မိျခင္း နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္က ၎တို႕နယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေနအထား အခက္အခဲတို႕ကို အားရပါးရ တိုင္ၾကားေျပာဆုိသည္။ ထုိသို႕ ေျပာဆုိတိုင္ၾကားသည္ကို အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုသူ ေျပာၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း ဘာမွ်မေျပာမဆုိ ေနရာမွ ထသြားသည္။ နယ္မွလာသူလည္း ခဏတျဖဳတ္ တပိုတပါး သြားသည္အထင္ျဖင့္ ေစာင့္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ငါးမိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ၊ ၁၀ မိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ။ နာရီဝက္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ ထိုသူမွာ သည္းခံ၍ ေစာင္ဆုိင္းေနလိုဟန္ မတူေတာ့ ေဒါပြလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ရာ အိပ္ခန္းတြင္းသို႕ ေတာက္ေရွာက္ဝင္သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳအိပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အျပင္တြင္ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သူက ၿခံဳထားေသာ ေစာင္ကိုဖြင့္၍ “ၾကည့္သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့” ဟုေျပာၿပီး။ ျပန္၍ ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿမဲ ၿခံဳ၍ေနလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အနားမွ ခြာထြက္လာကာ နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္အား သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ ေန႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေလ့ မရွိ။ ညမွသာ တညလံုး စားပြဲတြင္ထိုင္ခါ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယမန္ေန႕ညကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန္႕ေလာက္က လင္အားႀကီးအထိ အလုပ္လုပ္ရာ အိပ္ေရးပ်က္သည့္အတြက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုေန႕ခင္းမွ မအိပ္ပါက ချမာ ပန္းဖ်ား ဖ်ားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုလည္း ခင္ဗ်ားေျပာတာကို သူမွတ္သားထားၿပီး မၾကာမီ နယ္သို႕ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား ပို႕ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ဤတြင္မွ ထိုသူလည္း ေက်နပ္ၿပီး အစည္းအ႐ံုးမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေလာကဝတ္ဆိုသည္မွာ အပိုအလုပ္ ပကာသနသာ သေဘာထားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အား တပါးသူက စကား ေျပာဆုိသည္တို႕ကို သူ႕ဦးေဏွာက္အတြင္းဝယ္ ေမ့ေပ်ာက္မသြားေအာင္ စြဲၿမဲမွတ္သားႏိုင္သည္။ မွတ္သားႏိုင္သေလာက္ လုပ္ဖြယ္ရာတာဝန္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ လမ္းတြင္ ေတြ႕ရွိသူမ်ားအား ႏႈတ္မဆက္ျခင္း၊ စကား ေျပာလိုမွသာ ျပန္၍ ေျပာဆုိျခင္းတို႕မွာ သူ႕ဝသီျဖစ္သည္။ အထင္အျမင္ လြဲမွားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူကား သူ၏ စဥ္းစားျခင္း အလုပ္မွတပါး အျခားဂ႐ုစိုက္ခဲ့ေပ။ သူ၏ စဥ္းစားခ်က္မွာကား လြတ္လပ္မႈတခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။
တခါကလည္း၊
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႐ုတ္တရက္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ၿပီး၊ ကုိယ္သာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရင္ အိမ္ကရွိတဲ့ လယ္ေတြယာေတြကို အကုန္လံုး ဆင္းရဲသားေတြကို ေဝေပးလိုက္မယ္။ ေငြတိုးေခ်းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္မယ္။ အမယ္ႀကီး မေက်နပ္ရင္လဲ အတင္းလုပ္ရမွာပဲဟု ေျပာဖူးေလသည္။ သူသည္ ဤမွ် လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္မ်ားကို ႐ံြ႕မုန္းခဲ့သည္။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား အေပၚ၌လည္း ဤမွ်ေစတနာထားခဲ့သည္။
ေန႕စဥ္လိုပင္ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ အိပ္ရာထဲတြင္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ေနတတ္သည္။ အလုပ္ရွိလွ်င္ ညဥ့္လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ကစ၍ မိုးလင္းသည့္တိုင္ေအာင္ တေမွးမွ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္တတ္သည္။ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား၊ ေၾကညာခ်က္မ်ား ေရးစရာရွိလွ်င္ တညလံုး အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးၿပီးမွ ဘာသာျပန္ေလ့ရွိ၏။
အစဥ္းစားလြန္ခဲ့သည္ေန႕၊
တခါကလည္း သူ အေတာ္ပင္ အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္။ လူေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ပင္ အစဥ္းစား လြန္ခဲ့သည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွင့္ ဓါးမပါတီတို႕ ပူးေပါင္းခါ၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းဟု ဖြဲ႕စည္းရန္အတြက္ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕တို႕သည္ တညတြင္ စေတာ့ကိတ္လမ္းရွိ သခင္ႏုအိမ္တြင္ အစည္းအေဝးတရပ္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိအစည္းအေဝး က်င္းပေနစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာက္ေဖးသြားလိုသျဖင့္၊ အိမ္သာသို႕ စည္းေဝးေနရင္းမွ ထသြားခဲ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး သခင္ႏု၏ ဇနီး မမရီ အိမ္သာသို႕ ဝင္ေသာအခါ၊ ေျခတင္သည့္ ေနရာတြင္ မစင္မ်ား တင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မမရီက အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး ေျပာရာ အားလံုးပင္ ဝိုင္း၍ရယ္ၾကသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ေနာက္တေန႕တြင္ မမရီက ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကမူ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္ဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။
အဆင္းရဲ အခံႏိုင္ဆံုး
ထိုစဥ္အခါက တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အဆင္းရဲခံႏိုင္ဆံုး ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးကို ျပပါဟုဆုိလွ်င္ သူ႕အား ျပရေပမည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေထာက္ပံ့ေငြမွာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘ႑ာေရး ၾကပ္တည္းမႈေၾကာင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ ျပတ္သတ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ သခင္ေမာင္ေလးႏွင့္ သခင္သက္တင္တုိ႕မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္စာကို မွန္ေအာင္ မစားခဲ့ၾကရေပ။ ညစာအတြက္မွာမူ ထိုအခ်ိန္က ေရေက်ာ္ညေစ်းတန္းတြင္ ထမင္းေရာင္းခ်ေနေသာ ညီအမႏွစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ျဖင့္ ၾကည္ညိဳၿပီးလွ်င္ အေ႔ကးေပး၍သာ စားၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ - ထုိဆိုင္တြင္ တခါတရံ အားနာလွသျဖင့္ ဗိုက္ေမွာက္ခါ အိပ္ၾကရပါေသးသည္။
ဤမွ် သူ႕တြင္ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့၊ ဝတ္ရမဲ့ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူ႕အား လစဥ္ေၾကးေငြ လိုသမွ် ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေသာ သူ႕မိခင္ႀကီးအား ဒုကၡမေပးခဲ့ေပ။ တခါမွ်သာ သူ႕မိခင္ႀကီးထံ ေငြ ၈၀ ေပးပို႕ရန္ စာေရးေတာင္းဆုိခဲ့ဘူးသည္။
အဝတ္အစား
အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ရာ၌လည္း သူ႕ေခါင္းကို သူသသည္ဟူ၍ မရွိ။ အစဥ္သျဖင့္ ဘိုေကမွာ ေရွ႕သို႕သာ ဖြားရယား က်ေနသည္။ သူစိတ္ကူး၍ ေခါင္းၿဖိးသည့္ အခါတြင္မူ၊ မွန္တြင္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာ ၿပံဳးတံုး လုပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုအမူအရာမွာလည္း သူစိတ္ ႐ႊင္ျမဴးသည့္ အခါတြင္သာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ သူ႕အိပ္ရာမွာလည္း ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ လႊာျခင္းေစာင္တထည္၊ ေခါင္းအံုး ၂ လံုးႏွင့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေလ့ မရွိေသာ ေမြ႕ရာခင္းမ်ား အျပင္၊ ဗလပြႀကဲေနေသာ သတင္းစာ စကၠဴေဟာင္းမ်ားႏွင့္သာ ေရာေႏွာလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ဤမွ် အဆင္းအရဲ ခံႏိုင္ရွာေပသည္။
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ
နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သူသည္ လက္နက္ကိုင္၍ ေတာ္လွန္မွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ထုိစဥ္အခါကပင္ သူယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ ညတညတြင္ ပူျပင္းလွသျဖင့္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ဘိုတေထာင္သေဘၤာဆိပ္တြင္ ေလၫႇင္းခံရင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကသည္။ သူက အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး မေတာ္လွန္ရင္ ဗမာျပည္ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္လပ္ဘူးဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာျပသည္။ ဤစကားကိုေျပာၿပီး မၾကာမီပင္ သူသည္ ဗမာျပည္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဂ်ပန္ျပည္သို႕ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
အားမနာသူ။
စကားေျပာရာ၌လည္း မညႇာမေထာက္ ဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ တခါတြင္ ၾကားထဲက အားအနာႀကီး နာခဲ့မိသည္။ ၁၉၄၀ - ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး၊ ဂဠံဳဦးေစာ နန္းရင္းဝန္ ျဖစ္စဥ္အခါက ကြၽန္ေတာ္အား အစိုးရက ဘုန္းႀကီးလမ္းတြင္ တရားေဟာေျပာသည္ကို ပုဒ္မ ၁၂၄(က) ျဖင့္ အေရးယူ ဘမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ဒီစႀတိတ္ ရာဇဝတ္သူႀကီး ဦးဘသြင္၏ ႐ံုးတြင္ စစ္ေဆးခဲ့သည္။ ထိုအခါ (ျပည္လည္ထူေထာင္ေရးဝန္ႀကီး) ဦးဘဂ်မ္းက ကြၽန္ေတာ္ဘက္မွ ေရွ႕ေနအျဖစ္ အခမဲ့ ကူညီလိုက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဦးဘဂ်မ္းမွာ ထိုစဥ္က ဝတ္လံုလိုက္စသာျဖစ္ရာ၊ ေလွ်ာက္လဲပံုတို႕ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက သူကို မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ေပ၊ အမူစစ္ေဆးေသာ ေန႕တေန႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ႐ံုးသို႕ လာေရာက္နားေထာင္ၿပီး ဦးဘဂ်မ္း ေလွ်ာက္လဲ ေျပာဆုိခ်က္တို႕ကို သူသေဘာ မက်ေၾကာင္း ျပစ္တင္ေျပာဆုိသည္ကို ကြၽန္ေတာင္ပင္ ၾကားက မေနတတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သို႕ေသာ္ အမ်ားအတြက္ သူသာလွ်င္ ဒုကၡခံလိုစိတ္မွာ သူတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည္။ တခါ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ဆာစတက္ဖုိ႕ကရစ္ ဗမာျပည္သို႕ ဝင္လာစဥ္က၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး အမႈေဆာင္မ်ား အစည္းအေဝးကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အစည္းအေဝး ၿပီးေသာအခါ အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ား အားလံုးကို ရန္ပံု ေငြကေလးျဖင့္ တသုတ္စီ ျပန္ေစၿပီးလွ်င္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၂ ေယာက္တည္းသာ ရန္ကုန္မွ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လုိက္မည္ ဆုိသူတုိ႕၏ အေျပာျဖင့္ ျပန္စရိတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း တဝဲလယ္လယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တရက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ တည္းခိုေနသည့္ ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီး ဦးဘဦး၏ တိုက္တြင္ မႏၲေလး သခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အား ထမင္းေကြၽးျခင္းကို တာဝန္ မယူၾကေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ လက္ထဲတြင္လည္း လဘက္ရည္ဘိုးမွ်ပင္ ပိုက္ဆံမရွိၾကေပ။ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ေယာင္လယ္လယ္ျဖင့္ ဒုကၡႀကံဳၾက ရေပေတာ့သည္။ ထိုအတြင္း ေဒၚအုန္း၊ အမ္-ေအ တို႕၏ အိမ္မွ ထမင္းတနပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုခင္ေမာင္ေလး ယခု (ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး)က တ႐ုတ္ဆိုင္တဆုိင္တြင္ ထမင္းတနပ္ ေကြၽးေမြးပါေသးသည္။ သူတုိ႕ တေတြမွာလည္း ထိုထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ျပဳစုႏိုင္ေအာင္ ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္ၾက၍ ထုိမွ်သာ ေကြၽးေမြးႏိုင္ေတာ့သည္။ စားေရးေသာက္ေရးထက္ ရန္ကုန္ျပန္ႏိုင္ေရးမွာ အေရးႀကီးလွရာ၊ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လိုက္မည္ဟု ေျပာသြားသူမ်ားကလည္း ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္၍ ႐ုတ္တရက္ မပို႕ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ မေနသာေတာ့ရွာဘဲ။ တေန႕တြင္ သူ၏အစ္ကုိ ဝမ္းကဲြေတာ္စပ္သူ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စေမာ္ေကာ္ တရားသူႀကီး ဦးဘသိုက္ ယခု သာယာဝတီ တရားမဝန္ေထာက္ ခြင့္ႏွင္ေနသူထံသို႕ တေန႕တြင္ သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး ၎၏႐ံုးသို႕ ကြၽန္ေတာ္ကို ေစလႊတ္ခါ ေငြ ၁၀ ေတာင္းခိုင္းရာ ရရွိလာသည္။ တဖန္ ေနာက္တေန႕တြင္လည္း ေနာ္မံ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးတင့္ေဆြ (ယခု နယူးမင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္)ထံသို႕ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကၿပီး၊ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ရန္စရိတ္ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေနာက္တေန႕တြင္ ေနာက္တေန႕တြင္ မႏၲေလးမွ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ဤသည္တုိ႕မွာ သူသည္ အမွန္အားျဖင့္ အျခားသူတဦးဦးအား မႏၲေလးတြင္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ - သူကား ထုိသို႕မဟုတ္ အမ်ားအတြက္ ဒုကၡခံမည္ ဆုိသည့္ ေစတနာေကာင္းေၾကာင့္ပင္ မႏၲေလးတြင္ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိဘဲ၊ ေယာင္လယ္လယ္ႏွင့္ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ဒုကၡခံခါ ေနရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္ရွိၿပီး မႀကာမီ အထက္ဗမာျပည္သို႕ သူ႕တပ္ျဖင့္ ခ်ီတက္သြားၿပီး ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ဗေအးႏွင့္အတူ အပါးသို႕ တဖန္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိရျပန္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဖူးစာ
တခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားသျဖင့္ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ဘီအိုင္ေအ ေဆး႐ံုတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အနီး၌ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ေန႕ညမျပတ္ ေစာင့္ေရွာက္ ျပဳစုရသည္။
ထုိအခါက ဘီအုိင္ေအ ေဆး႐ံုမွာ ဖြင့္ကာစက သာလွ်င္ရွိေသး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ၾကည္၊ ၎၏အစ္မ သခင္သန္းထြန္း၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အစ္မ ဝမ္းကြဲေတာ္သူ ေဒၚတင္ေထြးတုိ႕ သာလွ်င္ ျပည္သူ႕ဝန္ကို ထမ္း႐ြက္လ်က္ရွိသည္။
ငါမိန္းမယူေတာ့မယ္၊
ထိုသို႕ ေဆး႐ံုသို႕ တက္ေနရစဥ္ အဖ်ားသက္သာလာသည့္ တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္အား “ေဟ့ - တင္ဦး၊ ငါ့ကို လက္စြပ္လဲဖို႕ စိန္လက္စြပ္တကြင္း ဝယ္ေပးစမ္းကြာ” ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီး “ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ” ဟုေမးရာ၊ “ငါမိန္းမ ယူေတာ့မလို႕ကြ”ဟု သံျပတ္ေျပာၿပီး ဆက္လက္၍ “အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ပါ ဝယ္ေပးပါအံုး”ဟု ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမေျပာစဘူး ထူးထူးျခားျခား ေျပာလိုက္သျဖင့္ အံအားသင့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ ထုိအခါသူက “ေဟ့ေကာင္ ရယ္မေနနဲ႕ကြ ငါအတည္ေျပာေနတာ”ဟု ထပ္ဆင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီးလွ်င္ ဘယ္သူနဲ႕လဲဟု ေမးရာ၊ “မခင္ၾကည္” နဲ႕ဟု ေျပာ၍ ၿပံဳးတံုးတံုး လုပ္ေနသည္။ သို႕မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အပါးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ရေတာ့သည္။
သူ႕အစြဲအလန္း။
တေန႕ သူ႕အခန္းသို႕ ကိုအုန္းျမင့္ႏွင့္အတူ ဝင္သြားၾကေသာအခါ ဆရာမတေယာက္ ေဆးလာတိုက္သည္ႏွင့္ ႀကံဳေနသည္။ သူက “မေသာက္ခ်င္ဘူး”ဟု အတင္းျငင္းဆို လိုက္သည္။ ဆရာမချမာမွာ သူ႕ကို ေၾကာက္သျဖင့္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားရသည္။ ထုိသုိ႕ ဆရာမ ထြက္သြားလွ်င္ သြားခ်င္းပင္ သူက “ေဟ့ တင္ဦး သြားေျပာေခ်၊ ဆရာမ မခင္ၾကည္တုိက္မွ ေသာက္မယ္လို႕”ဟု ေျပာရာ၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေစာေစာက ေဆးတုိက္ရန္ ဝင္လာေသာ ဆရာမအား အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရသည္။ ေနာက္တေန႕ နံနက္စာ စားခ်ိန္တြင္လည္း ဆရာမတဦးက ထမင္းလာေကြၽးရာ၊ “ဟင့္အင္း မစားဘူး၊ မခင္ၾကည္ေကြၽးမွ စားမယ္”ဟု ျငင္းဆုိေနျပန္သည္။ တဖန္ “ေဟ့ တင္ဦး၊ မခင္ၾကည္ ေခၚေခ်” ခိုင္းေစရာ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ သတၱိေၾကာင္သူတဦး ျဖစ္သျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္အားလည္း သြားမေျပာရဲ၊ သူထံသို႕လည္း မျပန္ရဲႏွင့္ ထိုေန႕တေန႕လံုး သူ႕အပါးမွ ကြၽန္ေတာ္ ေရွာင္ေနရေတာ့သည္။
သူသည္ တခုခု လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ မျဖစ္မေန ဇဲြသန္သန္ျဖင့္ ျပဳမူတတ္သည့္ သူ႕ဝါသနာအတိုင္း၊ ေနာက္ဆံုး ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္သည္အထိ သူေရာက္လိုသည့္ အိမ္ေထာင္ေရး ပန္းတုိင္သို႕ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့သည္။
သို႕ေသာ္ - သူမျဖစ္မေန၊ အေရာက္လွမ္းရန္ ႀကိဳးစားအားခဲေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ပန္းတုိင္ကား သူ႕လက္လွမ္းႏွင့္ မီလုဆဲ့ အခါတြင္ သူကား သူတပါး လက္ခ်က္ျဖင့္ ကြယ္လြန္ရရွာၿပီ။
အို … လူသတ္တို႕ သင္တုိ႕ကား
မိုက္တြင္း နက္လွေခ်တကား။
မိုက္တြင္း နက္လွေခ်တကား။
အလကၤာေက်ာ္စြာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တည္းျဖတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ စာေရးဆရာ၊ ရဲေဘာ္သခင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ား စုေပါင္းေရးသားသည့္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ထုတ္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိ” စာအုပ္မွ သခင္တင္ဦး ေရးသားတဲ့ “ကြၽန္ေတာ္တို႕ မွတ္မိသိရွိသမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ [သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန) ရဲ႕ ယခု ေဆာင္းပါးကို မူလက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မွာ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ယခုု ထပ္မံ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီ စာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။]
