ႏိုင္ငံေရးသမား ေအာင္ဆန္း
[၁]
လြန္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္ ႏွစ္ခန္႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ ရွိစဥ္က တာရာ မဂၢဇင္း လူကို ေလ့လာျခင္း က႑၌ "ေအာင္ဆန္း သို႕မဟုတ္ အ႐ိုင္း" ဟူ၍ ေရးသား ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက "တာရာ ကေတာ့ ငါ့ကို အ႐ိုင္း တဲ့ကြာ။ ငါဟာ စင္စစ္ေတာ့ ႐ိုင္းသေလာက္ ႐ိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ႐ိုင္းတဲ့ အခ်က္ကေလး ေတြလည္း ရွိပါ ေသးတယ္ကြာ' ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ထိုအခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို လူထု တရပ္လံုးက "ေ႐ႊေပၚ ျမတင္" ၾကည္ၫို ခ်စ္ခင္ေနခိုက္ ကြၽန္ေတာ္က "အ႐ိုင္း" ဟု ဆိုလိုက္ေသာ အခါ တခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ၾက ….။
အမွန္အားျဖင့္ "အ႐ိုင္း" ဟု တင္စား လိုက္ျခင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား နာေစလို၍ ႏွိမ့္ခ် ေရးသားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ၏ လူ႕သဘာဝ ပံုဟန္ကို ထင္ရွား ေပၚလြင္ ေလေအာင္ ဥပမာျဖင့္ ေဖာ္ျပ လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
သည္ လူ႕သဘာဝ စိတ္ေန စိတ္ထား ႐ုပ္ပံုလႊာကို မူတည္ကာ "ႏိုင္ငံေရးသမား ေအာင္ဆန္း" အျဖစ္ကို ေလ့လာ ရေပမည္။
သည္ေလာက္ ငယ္႐ြယ္ေသာ အသက္ႏွင့္၊ သည္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ ထင္ရွားေသာ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရး ေမာ္ကြန္း တင္ထြန္း တည္ရွိ ရျခင္းမွာ သူ႕၌ ထူးျခားျခင္း တရပ္ ရွိရေပမည္။
သည္ထူးျခားျခင္းကား အျခား မဟုတ္။ "တခု တည္းေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တြင္ စိုက္စိုက္မတ္မတ္ ထားရွိေသာ စိတ္ဓာတ္" ဟု ထင္ျမင္ မိသည္။ တခု တည္းေသာ အာ႐ံု ရွိေသာ ဧကမူ စိတ္ဟု ဆိုရ ေပမည္။
သည္ ဧကမူ စိတ္မွာ အျပင္ပ သဏၭာန္ ၌ပင္ ေဖာ္ျပ ထင္လင္းလ်က္ ရွိသည္။
တကၠသိုလ္ ေရာက္စက သမဂၢမွ လူမ်ားစြာႏွင့္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာ စာေပ ေလာကမွာ ေနေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီး သိကြၽမ္း ခဲ့သည္သာ မ်ားသည္။
သိေသာ လူမ်ား အနက္ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ထူးျခားေသာ ဟန္ျဖင့္ ေပၚလြင္ေန၏ ။
ထူးျခားျခင္းကား ခ်စ္စဖြယ္ ၿပံဳးျမေသာ သခင္ ဗဟိန္း ကဲ့သို႕ ခင္မင္စရာ လူတေယာက္ ကဲ့သို႕ မဟုတ္။
ကိုႀကီးႏုလို႕ မႈန္ေငး ရီေဝေသာ အၾကည့္ျဖင့္ လူတဖက္သားကို ၫႇဳိ႕ယူေသာ စိတ္ၫိႇဳ႕ အိပ္ေငြ႕ ခ်သမား ဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
ခ်စ္ခင္ စြဲၿငိဖြယ္ရာ မ်ဳိးကား လံုးဝ မဟုတ္။ မႈန္ကုတ္ကုတ္။ ေၾကာင္စင္းစင္းႏွင့္ ….။
မႈန္ကုတ္ကုတ္မွာ တစံုတရာကို အာ႐ံု စိုက္၍ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသျဖင့္ အတြင္းမွ ေလးနက္ ထက္သန္စြာ ေတြးေတာျခင္းမွာ အျပင္ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၌ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ဟန္ျဖင့္ ထင္ရွား ေဖာ္ျပလ်က္ ရွိေနသည္။ လူတို႕သည္ တစံုတရာကို ေလးနက္စြာ ေတြးေတာ ႀကံဆသည့္ အခါ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ လာတတ္သည္။
ယင္းတို႕ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ကာ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသည့္ အခ်ိန္ မ်ားလာေသာ အခါ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ဟန္မွာ သူ၏ သဘာဝ ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ သူ႕ကို ဘယ္အခါ ၾကည့္ၾကည့္၊ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ဟန္မူႏွင့္သာ ေတြ႕ရသည္။ ၾကာေတာ့ ေၾကာင္စင္းစင္း ျဖစ္လာ ေပသည္။
ေရွ႕တည့္တည့္ ၾကည့္ေန ေသာ္လည္း ၾကည့္ရာသို႕ မ်က္လံုးက မျမင္။ သူ၏ အာ႐ံုမွာ အေတြး ၌သာ ဝင္လ်က္ ရွိေန၏။
ထို႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တာ သိခ်င္မွ သိသည္။ သူက ျပန္၍ ႏႈတ္မဆက္။ လမ္းတြင္ ေတြ႕က ေခၚခ်င္မွပင္ ေခၚသည္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေန၏။
တခါက စိတ္ပညာ ဘက္၌ ေလ့လာ နားလည္ေသာ ဒဂုန္ နတ္ရွင္ႏွင့္ မႏၱေလးသို႕ အတူ သြားဖူးရာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေဝဖန္ ဖူးသည္။
"ဒဂုန္ တာရာ အခန္းထဲ ဝင္လာတာကို အကဲခတ္ ၾကည့္ေန မိတယ္။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ၊ ဘယ္သူမွ အသိမရွိတဲ့ ေနရာ ဝင္လာ သလိုပဲ။ စိတ္ပညာ အရေတာ့ အတြင္း ဝင္ေနတဲ့ စိတ္လို႕ ေခၚတယ္။ အျပင္ကို ေမ့ေနတာ" ဟု ေျပာဖူးသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပညာကို နားမလည္၊ အယံုအၾကည္လည္း ရွိသည္ မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ဒဂုန္ နတ္ရွင္ ေျပာျပခ်က္ႏွင့္ ေမ့တတ္သည့္ အက်င့္ကို သံုးသပ္ မိရင္း ေက်ာင္းတုန္းက ကိုေအာင္ဆန္း၏ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ေၾကာင္စင္းစင္း ဟန္ကို ပို၍ နားလည္ သိျမင္ လာမိသည္။
သူသည္ တခုတည္း ကိုသာ ေလးနက္စြာ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသည္။ တခုတည္းေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ကိုသာ စိုက္မတ္ ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ လူမ်ားက သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တာ မျမင္လိုက္။ ေခၚတာ မသိလိုက္။ ေၾကာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သူေတြးေတာ ႀကံဆ ေနေသာ တခုတည္းကား အဘယ္နည္း။ သူစိုက္မတ္ ေနေသာ အာ႐ံု တခု တည္းကား အဘယ္နည္း။ သည္အခ်က္ပင္ သူ႕အား ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ႀကီးက်ယ္ ေစျခင္း ျဖစ္သည္။
သည္ အခ်က္ကား အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး (ဝါ) နယ္ခ်ဲ႕လက္မွ ႐ုန္းထြက္ေသာ လြတ္လပ္ေရး ပင္တည္း။
သူသည္ ႏိုင္ငံေရး တခုတည္း ကိုသာ အာ႐ံု ထားသည္။ အျခား ဘာကိုမွ် ဂ႐ု မစိုက္။
သူႏွင့္ စကား ေျပာတိုင္း သူသည္ ႏိုင္ငံေရး စကား ကိုသာ ေျပာလ်က္ ရွိသည္။ ေရွ႕ကို မ်က္လံုးႀကီး စိုက္ကာ "ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္" ဟု ဒလေဟာ စီးက်ေသာ စမ္းေရ အဟုန္ျဖင့္ သြန္ခ်လ်က္ ရွိတတ္သည္။
ထိုအခါ မ်ားတြင္ ဘယ္သူမွ ၾကားျဖတ္ ဝင္ေျပာ၍ မရ။ "ေနဦး၊ က်ဳပ္ေျပာဦးမယ္" ဟူ၍ပင္ လက္ျဖင့္ ကာလ်က္ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာလ်က္ ရွိေန၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ ၿပံဳး၍သာ ေနၾကရသည္။ ဤမွ် ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ျပင္းထန္သည္။
ေျပာသေလာက္ မက ေျပာသည္ထက္ လုပ္သည္။ စိုက္စိုက္ စြပ္စြပ္ ႐ြပ္႐ြပ္ လုပ္သည္။
ဂ်ပန္သို႕ ႏိုင္ငံျခား လက္နက္ အကူအညီ ရယူရန္ သြားျခင္းကား အေမွာင္ ထဲတြင္ မိုက္မိုုက္ကန္းကန္း စြန္႕ရမ္း သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ် မသြားခ်င္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္၏။ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းေကာင္း မရွိ။ မေရမရာႏွင့္၊ သူပင္ ဒ႐ြပ္ထိုး သြားခဲ့၏။
အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ (ဝါ) ႏိုင္ငံေရး စိတ္ႏွင့္ သူ သြားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ သူႏွင့္ အတူ ဗိုလ္န္ေအာင္သာ ပါသြား ခဲ့၏။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း …. အမြိဳင္တြင္ ငတ္ျပတ္ကာ ေသာင္တင္ ေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရး ကိစၥက လြဲ၍ အျခား ဘာမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ ၁၉၄၅ ခုက "အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္ အသင္း" ၌ သူေျပာခဲ့ေသာ စကားရပ္ကို ကိုးကား ျပလိုသည္။ သူ ႏိုင္ငံျခား သြား၍ ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္ပံု အျဖစ္အပ်က္။ တိုက်ဳိ ေရာက္၍ ကာနယ္ စူဇကီးႏွင့္ ေတြ႕ခန္း၌ ….
"တိုက်ဳိ ေလဆိပ္မွာ မိနာမီလို႕ ေခၚတဲ့ ကာနယ္ စူဇကီးက လာႀကိဳၿပီး ေဟာ္တယ္ တခု ေခၚသြားတယ္။ သူက မိန္းမ ယူမလားလို႕ ေမးတယ္။ (ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲဒီတုန္းက ရာခိုင္ႏႈန္း တရာျပည့္ လူပ်ဳိစစ္ေပါ့။) ကြၽန္ေတာ္တို႕က ၾကားရတာေတာင္ ရွက္ၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ စူဇကီးက ျပန္ေျပာတာ၊ သူ႕စကားနဲ႕ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ 'ရွက္စရာ မလိုဘူး၊ ေရခ်ဳိး သလို ပါပဲ' တဲ့…." ဟု ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။
အျခား ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္မ်ား အနက္ ခင္မင္ သူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အား စီကာ ပတ္ကံုး ေျပာျပ ဖူးၾကသည္။ အျခား သူမ်ားကား မေရွာင္ႏိုင္ ခဲ့ၾက။
သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရး ဟူေသာ တခုတည္းေသာ အလုပ္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က လြဲ၍ အျခား ဘာမွ မရွိ၊ မကပ္ၿငိ။ သည္ေနရာ၌ "ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေရး သမား" မ်ဳိးႏွင့္ ကြာလွ ဘိ၏။
ဝတ္ေကာင္း စားလွ ဝတ္ကာ၊ စကားလံုး အလွ မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ ေဟာေျပာကာ၊ လူအႀကိဳက္လိုက္၊ လူမ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္ေအာင္ လုပ္ကာ မီးစင္ ၾကည့္ကေသာ က်ပန္း ႏိုင္ငံေရး သမား မ်ဳိးႏွင့္ ကြာသည္။
သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္က လြဲ၍ အျခား ကိုယ္ေရး ႀကီးပြားမႈ၊ ကိုယ္ေရး အာသာ ဆႏၵ၊ ကိေလသာ ရမၼက္ ျဖည့္မႈ တို႕ႏွင့္ ေရာေထြး ကပ္ၿငိျခင္း မရွိ။
ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ျပည့္ဝ ကံုလံုျခင္း ရွိသည္။ စာေပႏွင့္ မကင္းကြာ။ စာေပကို အၿမဲတမ္း ေလ့လာ ဖတ္႐ႈျခင္း ရွိသည္။ တခါက တကၠသိုလ္ သမဂၢ၌ တေန႕လံုး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စာေပ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾက ဖူးသည္။
ပင္းယ မဂၢဇင္း၌ ပါရွိေသာ "ကမာၻ စာေပႏွင့္ ဗမာ ဂႏၱဝင္" ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ေရွ႕တြင္ပင္ ဖတ္ကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ကိုးကား၍ ေဝဖန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ရတု ကဗ်ာႏွင့္ ဝတၴဳမ်ား ကိုပင္ သိေနသည္။
"ဒီေဆာင္းပါး ကေတာ့ ဂႏၱေလာကတို႕၊ ဘာတို႕မွာ ထည့္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာတို႕၊ ဝတၴဳတို႕ခ်ည္း ေရးမေန ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရး လႈံ႕ေဆာ္မႈ လုပ္ေပး ပါဦး။ စာေရး ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မယ္ ဆိုရင္…." ဟု ဆိုကာ ေဂၚကီ၏ ဝတၴဳ အေၾကာင္း ေရာက္သြား ေတာ့၏။
ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားတြင္ စာေပႏွင့္ မကင္းကြာဖို႕ လိုေပသည္။ လီနင္ ဆိုလွ်င္ စာေပ သေဘာတရားမ်ား ေရးႏိုင္ခဲ့၏။ ေဂၚကီ၏ ဝတၴဳကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ကာ ေဝဖန္ ခဲ့၏။ ပလက္ကင္ေနာ့မွာ အႏုပညာ သေဘာမ်ား ေရးခဲ့၏။ ေမာ္စီတံုးမွာ ခက္ခဲေသာ ကာရန္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ားပင္ စီကံုး ခဲ့သည္။
သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း တို႕သည္လည္း စာေရး ေကာင္းသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ စာေရး ေကာင္းတဦး ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေကာ္ပီ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ေရးထားေသာ သူကိုယ္တိုင္ ေရးသည့္ အတၴဳပၸတၲိ လက္ေရးမူကို သူ၏ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕အံ၌ ထိုးထားသည္ကို မေတာ္မဆ ဖတ္ခဲ့ရ ဖူးသည္။
"ဥႆဟ" ဟု ပါဠိျဖင့္ အမည္ ေပးထားသည္။ အမွာတြင္ စစ္အတြင္း၌ စစ္ေသနာပတိ ျဖစ္ေနျခင္းမွာ ကာလႏွင့္ လုပ္ခြင့္ တိုက္ဆိုင္ ေနပံုကို ေရးထားသည္။ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသာ ရွိေသးသည္။ ေရးဟန္ ရွိ၍ ဖတ္ရသည္မွာ သြက္လက္သည္။ ပါဠိကို အေတာ္ သံုးႏႈန္းသည္။
ႏိုင္ငံေရး သမား ေအာင္ဆန္းသည္ သည္ထူးျခားေသာ ဧကမူ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ လုပ္ခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေရး၌ ေအာင္ျမင္ ပါသေလာဟု ေဝဖန္ ေစာေၾကာ အပ္သည္။
အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး၌ ဦးေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ရာဇဝင္ သက္ေသ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ တက္႔ကခ်ိန္၌ တမ်ိဳးသားလံုးက သူ႕အား ၾကည္ၫို ေလးစား ယံုမွတ္ ခဲ့ၾကသည္။
ယေန႕ ေတာ္လွန္ေရး၌ က႑ ႏွစ္ဆင့္ ရွိသည္။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး။ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရးမွာ နယ္ခ်ဲ႕ကို ျခားနားေသာ အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး သည္ကား နယ္ခ်ဲ႕ ၾသဇာခံ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ဆန္႕က်င္ဘက္ အင္အားစု၏ ဖိႏွိပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး က႑၌ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ခဲ့ ပါသေလာ။ ပုဂၢိဳလ္ အားျဖင့္ ေအာင္သည္ကား မဟုတ္ေပ။ လူထု၏ လႈပ္ရွား ထ႔ကမႈ ေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၌ ေရွ႕တန္းက ပါဝင္ ခဲ့ေပသည္။
လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ျဖင့္ အဆံုးသတ္ ခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ႏု - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ျဖင့္သာ အဆံုး သတ္ခဲ့သည္။ တိုုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွ အေျခခံ ဖြဲ႕စည္းပံု စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒကို ေဆြးေႏြး ၫိႇႏိႈင္း ေရးဆြဲလ်က္ ရွိစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းမွာ က်ဆံုး ခဲ့ရ ရွာေပသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ အမွားမ်ား ရွိသေလာဟု ေဝဖန္မႈျဖင့္ ေမးဖြယ္ ရွိသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ေလ့လာ အကဲခတ္ လာခဲ့သည္။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္တာ အကုန္ မွန္တယ္" ဟု ယံုစား သူေတြလည္း ရွိၾကသည္။ "ဘာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႕ ေစ့စပ္တာပဲ" ဟု အထင္ေသးသည့္ အယူအဆ ရွိသူေတြလည္း ရွိၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ေလးစား စိတ္ဝင္စားသူ ျဖစ္သည္။ ဖဆပလ လႈပ္ရွားမႈကို အကဲခတ္ ေနသူ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့သည္မ်ား အနက္ သေဘာ မတူႏိုင္သည့္ အခ်က္ မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို ဖဆပလမွ ထုတ္ပယ္ သည္က တႀကိမ္ စိတ္ပ်က္ မိသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီသည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ (ဝါ) အမ်ိဳးသား ေတာ္လွန္ေရး၌ ေရွ႕တန္းက ပါခဲ့သည္။ ဖဆပလ ဟူေသာ ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု၌ အင္အား တအား ျဖစ္သည္။ စစ္အၿပီး၌ ဖဆပလကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဥကၠ႒၊ သခင္ သန္းထြန္းက အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ဦးေဆာင္ ခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ သေဘာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ သန္းထြန္းတို႕ တြဲဖက္ ေဆာင္႐ြက္ သည္ကို ျမင္လို၏။ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခတ္က တတြဲတြဲ ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲ သတ္မွတ္ ၾကသည္ကို သတိ ရမိ၏။
ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ကြဲၿပိဳ မည္ကို နည္းနည္းမွ မလိုလားခဲ့။ တပ္ေပါင္းစု ကြဲၿပိဳ မည္ကို နယ္ခ်ဲ႕က အလို ရွိ၏။ ထိုအခါက ႏွစ္ဖက္ စလံုးကို အျပစ္ တင္ခဲ့၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႕က ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ျဖင့္သာလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ေဆာက္ ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ ထား၏။
တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ "ပညာ တတ္ေတြ မလိုဘူး၊ လက္ၫိႇဳး ေထာင္တတ္ရင္ ေတာ္ၿပီ" ဟု အမတ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မိန္႕ခြန္းကို ဖတ္ရေသာ အခါ စိတ္ပ်က္ မိျပန္သည္။
ဤအခ်က္ မ်ားသည္ အမွားေလာ၊ အမွန္ ေလာဟု ေဝဖန္ စိစစ္ ၾကရန္ လိုသည္။
ယေန႕ ျဖစ္ေနေသာ မၿငိမ္သက္မႈမ်ား၊ ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပႆနာ မ်ားက အေျဖမ်ား ျဖစ္ၾက ေပသည္။ မညီၫြတ္ျခင္း၏ အက်ဳိး အျပစ္မ်ား၊ တင္မိလွ်င္ ခ်၍ မရတတ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ အက်ဳိး အျပစ္ သေဘာမ်ားကို လူထုသည္ ခံစား သိျမင္ ၾကေပၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အခ်ီးေျမႇာက္ အယံုၾကည္ျခင္း အခံရ ဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ၏ အရွိန္အဝါသည္ ႀကီးမား လွေပ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ ၾကပါ သေလာဟု ေဝဖန္ ၾကရန္ လုိ၏။
အၾကမ္းဖ်င္းက စ၍ ၾကည့္ၾက ေစလိုသည္။
ယာယီ အာဇာနည္ ဗိမာန္ ေတာင္ကုန္းသို႕ တက္၍ အေလး ျပဳၾကေသာ သူတို႕၏ ေျခရာမ်ားသည္ မြမြ မ်ားလွ ေပၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းစဥ္ကို သႏၷိ႒ာန္ ခ်ၾက ကုန္ေသာ ပန္းေခြ မ်ားသည္ ပန္းေတာႀကီး တေတာ အျဖစ္ မို႕ေမာက္ ေလာက္ေပၿပီ။
သို႕ေသာ္ အာဇာနည္ ဗိမာန္သည္ စကၠဴ၌ ခဲသားမ်ဥ္း အျဖစ္ပင္ တည္ရွိ ေနေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္မွာ "မၿပီးတတ္ေသး၊ ဝိုးဝါးေထြး" ၍သာ ေနခဲ့ရ ရွာသည္။
၆ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ ေပၿပီ ….။
အတိုးႀကီးစားႏွင္ ေငြတိုး ေပးေနေသာ ဘာဘူ တေယာက္ အိမ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံု ခ်ိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ ရ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အတိုးႀကီး စနစ္ကို ဆန္႕က်င္သူ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပၿပီး မေတာ္မတရား လုပ္ျခင္းမ်ဳိး ကိုကား မလိုလားအပ္။
ပန္းခ်ီ ဆရာ ကိုအုန္းလြင္ ေနေသာ ၃၉ လမ္း ႀကိမ္းထိုး ဆိုင္ေရွ႕၌ စစ္အက်ႌ ရွည္ႀကီး ဝတ္ေပး ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႐ုပ္ကို ေတြ႕ရ၏။ စစ္ဦးထုပ္၌ ပန္းမ်ားပင္ ေဝေနတတ္ ေသး၏။ ပြဲ႕ေန႕ ဆိုလွ်င္ လမ္းထိပ္ ရာဇမတ္ကြက္ မ႑ပ္တြင္း၌ ေရာက္ေန တတ္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ က်က်နန မရွိ၍ သူတို႕ လုပ္တတ္ သေလာက္ႏွင့္ လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ၾက ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ဤမွ် အရွိန္အဝါ ပဲ့တင္သံ ႀကီးမား က်ယ္ဝန္း ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမား အျဖစ္ကား မဟုတ္ ခဲ့ေပ။
လီနင္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ဇာဘုရင္ စနစ္ကို တိုက္ခ် ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရး သမား အျဖစ္ႏွင့္ ဦးေဆာင္ ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရ အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့ေပသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ထူးခြၽန္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သမား လည္းျဖစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမားလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား အစိုးရ အဖြဲ႕ကို က်က်နန မလုပ္ရ ေသးခင္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ ေပသည္။
ဂရိတ္ အတၴဳပၸတၲိေရး ဆရာႀကီး ပလူတာက "ေသးငယ္ေသာ အျဖစ္ တရပ္၊ စကား တလံုး၊ ျပက္လံုး တကြက္က ပင္လွ်င္ စစ္ပြဲမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားစြာထက္ လူ၏ သေဘာထားကို ေဖာ္ျပ တတ္သည္" ဟု ေရးဖူးသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မကြယ္လြန္ခင္ ေမလ ေလာက္က "လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့ အခ်ိန္ အထိေတာ့ က်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရ ဦးမွာပဲ၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးလို႕ ပါတီ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က မပါခ်င္ဘူး။ ေဘးဖယ္ ေနမယ္၊ သူမ်ားေတြ လုပ္တာ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ ေရးမယ္" ဟု ေျပာခဲ့တာ ရွိ၏။
သူ၏ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ သေဘာမွ လွစ္ခနဲ အန္က် လာေသာ အစက္ တစက္ ျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးကား မၿပီး ေျမာက္ေသးေပ။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ သြားရသည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္ႏိုင္မွ တက္သည္။ စတာလင္က တေကြ႕ၿပီး တေကြ႕ ေခြရစ္ တက္ရ တာလည္း ရွိသည္ဟု ေရးဖူး၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား အမ်ိဳးသား ေတာ္လွန္ေရး က႑ အထိ ေအာင္ျမင္ ထူးျခားေသာ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
[႐ႈမဝမဂၢဇင္း၊ အတြဲ(၇)၊ အမွတ္(၇၄)။ ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၅၃]
ထိုအခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို လူထု တရပ္လံုးက "ေ႐ႊေပၚ ျမတင္" ၾကည္ၫို ခ်စ္ခင္ေနခိုက္ ကြၽန္ေတာ္က "အ႐ိုင္း" ဟု ဆိုလိုက္ေသာ အခါ တခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ၾက ….။
အမွန္အားျဖင့္ "အ႐ိုင္း" ဟု တင္စား လိုက္ျခင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား နာေစလို၍ ႏွိမ့္ခ် ေရးသားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ၏ လူ႕သဘာဝ ပံုဟန္ကို ထင္ရွား ေပၚလြင္ ေလေအာင္ ဥပမာျဖင့္ ေဖာ္ျပ လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
သည္ လူ႕သဘာဝ စိတ္ေန စိတ္ထား ႐ုပ္ပံုလႊာကို မူတည္ကာ "ႏိုင္ငံေရးသမား ေအာင္ဆန္း" အျဖစ္ကို ေလ့လာ ရေပမည္။
[၂]
သည္ေလာက္ ငယ္႐ြယ္ေသာ အသက္ႏွင့္၊ သည္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ ထင္ရွားေသာ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရး ေမာ္ကြန္း တင္ထြန္း တည္ရွိ ရျခင္းမွာ သူ႕၌ ထူးျခားျခင္း တရပ္ ရွိရေပမည္။
သည္ထူးျခားျခင္းကား အျခား မဟုတ္။ "တခု တည္းေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တြင္ စိုက္စိုက္မတ္မတ္ ထားရွိေသာ စိတ္ဓာတ္" ဟု ထင္ျမင္ မိသည္။ တခု တည္းေသာ အာ႐ံု ရွိေသာ ဧကမူ စိတ္ဟု ဆိုရ ေပမည္။
သည္ ဧကမူ စိတ္မွာ အျပင္ပ သဏၭာန္ ၌ပင္ ေဖာ္ျပ ထင္လင္းလ်က္ ရွိသည္။
တကၠသိုလ္ ေရာက္စက သမဂၢမွ လူမ်ားစြာႏွင့္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာ စာေပ ေလာကမွာ ေနေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီး သိကြၽမ္း ခဲ့သည္သာ မ်ားသည္။
သိေသာ လူမ်ား အနက္ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ထူးျခားေသာ ဟန္ျဖင့္ ေပၚလြင္ေန၏ ။
ထူးျခားျခင္းကား ခ်စ္စဖြယ္ ၿပံဳးျမေသာ သခင္ ဗဟိန္း ကဲ့သို႕ ခင္မင္စရာ လူတေယာက္ ကဲ့သို႕ မဟုတ္။
ကိုႀကီးႏုလို႕ မႈန္ေငး ရီေဝေသာ အၾကည့္ျဖင့္ လူတဖက္သားကို ၫႇဳိ႕ယူေသာ စိတ္ၫိႇဳ႕ အိပ္ေငြ႕ ခ်သမား ဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
ခ်စ္ခင္ စြဲၿငိဖြယ္ရာ မ်ဳိးကား လံုးဝ မဟုတ္။ မႈန္ကုတ္ကုတ္။ ေၾကာင္စင္းစင္းႏွင့္ ….။
မႈန္ကုတ္ကုတ္မွာ တစံုတရာကို အာ႐ံု စိုက္၍ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသျဖင့္ အတြင္းမွ ေလးနက္ ထက္သန္စြာ ေတြးေတာျခင္းမွာ အျပင္ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၌ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ဟန္ျဖင့္ ထင္ရွား ေဖာ္ျပလ်က္ ရွိေနသည္။ လူတို႕သည္ တစံုတရာကို ေလးနက္စြာ ေတြးေတာ ႀကံဆသည့္ အခါ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ လာတတ္သည္။
ယင္းတို႕ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ကာ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသည့္ အခ်ိန္ မ်ားလာေသာ အခါ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ဟန္မွာ သူ၏ သဘာဝ ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ သူ႕ကို ဘယ္အခါ ၾကည့္ၾကည့္၊ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ဟန္မူႏွင့္သာ ေတြ႕ရသည္။ ၾကာေတာ့ ေၾကာင္စင္းစင္း ျဖစ္လာ ေပသည္။
ေရွ႕တည့္တည့္ ၾကည့္ေန ေသာ္လည္း ၾကည့္ရာသို႕ မ်က္လံုးက မျမင္။ သူ၏ အာ႐ံုမွာ အေတြး ၌သာ ဝင္လ်က္ ရွိေန၏။
ထို႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တာ သိခ်င္မွ သိသည္။ သူက ျပန္၍ ႏႈတ္မဆက္။ လမ္းတြင္ ေတြ႕က ေခၚခ်င္မွပင္ ေခၚသည္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေန၏။
တခါက စိတ္ပညာ ဘက္၌ ေလ့လာ နားလည္ေသာ ဒဂုန္ နတ္ရွင္ႏွင့္ မႏၱေလးသို႕ အတူ သြားဖူးရာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေဝဖန္ ဖူးသည္။
"ဒဂုန္ တာရာ အခန္းထဲ ဝင္လာတာကို အကဲခတ္ ၾကည့္ေန မိတယ္။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ၊ ဘယ္သူမွ အသိမရွိတဲ့ ေနရာ ဝင္လာ သလိုပဲ။ စိတ္ပညာ အရေတာ့ အတြင္း ဝင္ေနတဲ့ စိတ္လို႕ ေခၚတယ္။ အျပင္ကို ေမ့ေနတာ" ဟု ေျပာဖူးသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပညာကို နားမလည္၊ အယံုအၾကည္လည္း ရွိသည္ မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ဒဂုန္ နတ္ရွင္ ေျပာျပခ်က္ႏွင့္ ေမ့တတ္သည့္ အက်င့္ကို သံုးသပ္ မိရင္း ေက်ာင္းတုန္းက ကိုေအာင္ဆန္း၏ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ေၾကာင္စင္းစင္း ဟန္ကို ပို၍ နားလည္ သိျမင္ လာမိသည္။
သူသည္ တခုတည္း ကိုသာ ေလးနက္စြာ ေတြးေတာ ႀကံဆ ေနသည္။ တခုတည္းေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ကိုသာ စိုက္မတ္ ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ လူမ်ားက သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တာ မျမင္လိုက္။ ေခၚတာ မသိလိုက္။ ေၾကာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သူေတြးေတာ ႀကံဆ ေနေသာ တခုတည္းကား အဘယ္နည္း။ သူစိုက္မတ္ ေနေသာ အာ႐ံု တခု တည္းကား အဘယ္နည္း။ သည္အခ်က္ပင္ သူ႕အား ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ႀကီးက်ယ္ ေစျခင္း ျဖစ္သည္။
သည္ အခ်က္ကား အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး (ဝါ) နယ္ခ်ဲ႕လက္မွ ႐ုန္းထြက္ေသာ လြတ္လပ္ေရး ပင္တည္း။
[၃]
သူသည္ ႏိုင္ငံေရး တခုတည္း ကိုသာ အာ႐ံု ထားသည္။ အျခား ဘာကိုမွ် ဂ႐ု မစိုက္။
သူႏွင့္ စကား ေျပာတိုင္း သူသည္ ႏိုင္ငံေရး စကား ကိုသာ ေျပာလ်က္ ရွိသည္။ ေရွ႕ကို မ်က္လံုးႀကီး စိုက္ကာ "ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္" ဟု ဒလေဟာ စီးက်ေသာ စမ္းေရ အဟုန္ျဖင့္ သြန္ခ်လ်က္ ရွိတတ္သည္။
ထိုအခါ မ်ားတြင္ ဘယ္သူမွ ၾကားျဖတ္ ဝင္ေျပာ၍ မရ။ "ေနဦး၊ က်ဳပ္ေျပာဦးမယ္" ဟူ၍ပင္ လက္ျဖင့္ ကာလ်က္ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာလ်က္ ရွိေန၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ ၿပံဳး၍သာ ေနၾကရသည္။ ဤမွ် ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ျပင္းထန္သည္။
ေျပာသေလာက္ မက ေျပာသည္ထက္ လုပ္သည္။ စိုက္စိုက္ စြပ္စြပ္ ႐ြပ္႐ြပ္ လုပ္သည္။
ဂ်ပန္သို႕ ႏိုင္ငံျခား လက္နက္ အကူအညီ ရယူရန္ သြားျခင္းကား အေမွာင္ ထဲတြင္ မိုက္မိုုက္ကန္းကန္း စြန္႕ရမ္း သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ် မသြားခ်င္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္၏။ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းေကာင္း မရွိ။ မေရမရာႏွင့္၊ သူပင္ ဒ႐ြပ္ထိုး သြားခဲ့၏။
အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ (ဝါ) ႏိုင္ငံေရး စိတ္ႏွင့္ သူ သြားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ သူႏွင့္ အတူ ဗိုလ္န္ေအာင္သာ ပါသြား ခဲ့၏။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း …. အမြိဳင္တြင္ ငတ္ျပတ္ကာ ေသာင္တင္ ေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရး ကိစၥက လြဲ၍ အျခား ဘာမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ ၁၉၄၅ ခုက "အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္ အသင္း" ၌ သူေျပာခဲ့ေသာ စကားရပ္ကို ကိုးကား ျပလိုသည္။ သူ ႏိုင္ငံျခား သြား၍ ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္ပံု အျဖစ္အပ်က္။ တိုက်ဳိ ေရာက္၍ ကာနယ္ စူဇကီးႏွင့္ ေတြ႕ခန္း၌ ….
"တိုက်ဳိ ေလဆိပ္မွာ မိနာမီလို႕ ေခၚတဲ့ ကာနယ္ စူဇကီးက လာႀကိဳၿပီး ေဟာ္တယ္ တခု ေခၚသြားတယ္။ သူက မိန္းမ ယူမလားလို႕ ေမးတယ္။ (ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲဒီတုန္းက ရာခိုင္ႏႈန္း တရာျပည့္ လူပ်ဳိစစ္ေပါ့။) ကြၽန္ေတာ္တို႕က ၾကားရတာေတာင္ ရွက္ၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ စူဇကီးက ျပန္ေျပာတာ၊ သူ႕စကားနဲ႕ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ 'ရွက္စရာ မလိုဘူး၊ ေရခ်ဳိး သလို ပါပဲ' တဲ့…." ဟု ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။
အျခား ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္မ်ား အနက္ ခင္မင္ သူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အား စီကာ ပတ္ကံုး ေျပာျပ ဖူးၾကသည္။ အျခား သူမ်ားကား မေရွာင္ႏိုင္ ခဲ့ၾက။
သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရး ဟူေသာ တခုတည္းေသာ အလုပ္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က လြဲ၍ အျခား ဘာမွ မရွိ၊ မကပ္ၿငိ။ သည္ေနရာ၌ "ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေရး သမား" မ်ဳိးႏွင့္ ကြာလွ ဘိ၏။
ဝတ္ေကာင္း စားလွ ဝတ္ကာ၊ စကားလံုး အလွ မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ ေဟာေျပာကာ၊ လူအႀကိဳက္လိုက္၊ လူမ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္ေအာင္ လုပ္ကာ မီးစင္ ၾကည့္ကေသာ က်ပန္း ႏိုင္ငံေရး သမား မ်ဳိးႏွင့္ ကြာသည္။
သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္က လြဲ၍ အျခား ကိုယ္ေရး ႀကီးပြားမႈ၊ ကိုယ္ေရး အာသာ ဆႏၵ၊ ကိေလသာ ရမၼက္ ျဖည့္မႈ တို႕ႏွင့္ ေရာေထြး ကပ္ၿငိျခင္း မရွိ။
ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ျပည့္ဝ ကံုလံုျခင္း ရွိသည္။ စာေပႏွင့္ မကင္းကြာ။ စာေပကို အၿမဲတမ္း ေလ့လာ ဖတ္႐ႈျခင္း ရွိသည္။ တခါက တကၠသိုလ္ သမဂၢ၌ တေန႕လံုး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စာေပ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾက ဖူးသည္။
ပင္းယ မဂၢဇင္း၌ ပါရွိေသာ "ကမာၻ စာေပႏွင့္ ဗမာ ဂႏၱဝင္" ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ေရွ႕တြင္ပင္ ဖတ္ကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ကိုးကား၍ ေဝဖန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ရတု ကဗ်ာႏွင့္ ဝတၴဳမ်ား ကိုပင္ သိေနသည္။
"ဒီေဆာင္းပါး ကေတာ့ ဂႏၱေလာကတို႕၊ ဘာတို႕မွာ ထည့္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာတို႕၊ ဝတၴဳတို႕ခ်ည္း ေရးမေန ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရး လႈံ႕ေဆာ္မႈ လုပ္ေပး ပါဦး။ စာေရး ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မယ္ ဆိုရင္…." ဟု ဆိုကာ ေဂၚကီ၏ ဝတၴဳ အေၾကာင္း ေရာက္သြား ေတာ့၏။
ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားတြင္ စာေပႏွင့္ မကင္းကြာဖို႕ လိုေပသည္။ လီနင္ ဆိုလွ်င္ စာေပ သေဘာတရားမ်ား ေရးႏိုင္ခဲ့၏။ ေဂၚကီ၏ ဝတၴဳကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ကာ ေဝဖန္ ခဲ့၏။ ပလက္ကင္ေနာ့မွာ အႏုပညာ သေဘာမ်ား ေရးခဲ့၏။ ေမာ္စီတံုးမွာ ခက္ခဲေသာ ကာရန္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ားပင္ စီကံုး ခဲ့သည္။
သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း တို႕သည္လည္း စာေရး ေကာင္းသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ စာေရး ေကာင္းတဦး ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေကာ္ပီ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ေရးထားေသာ သူကိုယ္တိုင္ ေရးသည့္ အတၴဳပၸတၲိ လက္ေရးမူကို သူ၏ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕အံ၌ ထိုးထားသည္ကို မေတာ္မဆ ဖတ္ခဲ့ရ ဖူးသည္။
"ဥႆဟ" ဟု ပါဠိျဖင့္ အမည္ ေပးထားသည္။ အမွာတြင္ စစ္အတြင္း၌ စစ္ေသနာပတိ ျဖစ္ေနျခင္းမွာ ကာလႏွင့္ လုပ္ခြင့္ တိုက္ဆိုင္ ေနပံုကို ေရးထားသည္။ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသာ ရွိေသးသည္။ ေရးဟန္ ရွိ၍ ဖတ္ရသည္မွာ သြက္လက္သည္။ ပါဠိကို အေတာ္ သံုးႏႈန္းသည္။
[၄]
ႏိုင္ငံေရး သမား ေအာင္ဆန္းသည္ သည္ထူးျခားေသာ ဧကမူ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ လုပ္ခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေရး၌ ေအာင္ျမင္ ပါသေလာဟု ေဝဖန္ ေစာေၾကာ အပ္သည္။
အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး၌ ဦးေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ရာဇဝင္ သက္ေသ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ တက္႔ကခ်ိန္၌ တမ်ိဳးသားလံုးက သူ႕အား ၾကည္ၫို ေလးစား ယံုမွတ္ ခဲ့ၾကသည္။
ယေန႕ ေတာ္လွန္ေရး၌ က႑ ႏွစ္ဆင့္ ရွိသည္။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး။ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး။ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရးမွာ နယ္ခ်ဲ႕ကို ျခားနားေသာ အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး သည္ကား နယ္ခ်ဲ႕ ၾသဇာခံ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ဆန္႕က်င္ဘက္ အင္အားစု၏ ဖိႏွိပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး က႑၌ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ခဲ့ ပါသေလာ။ ပုဂၢိဳလ္ အားျဖင့္ ေအာင္သည္ကား မဟုတ္ေပ။ လူထု၏ လႈပ္ရွား ထ႔ကမႈ ေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၌ ေရွ႕တန္းက ပါဝင္ ခဲ့ေပသည္။
လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ျဖင့္ အဆံုးသတ္ ခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ႏု - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ျဖင့္သာ အဆံုး သတ္ခဲ့သည္။ တိုုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွ အေျခခံ ဖြဲ႕စည္းပံု စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒကို ေဆြးေႏြး ၫိႇႏိႈင္း ေရးဆြဲလ်က္ ရွိစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းမွာ က်ဆံုး ခဲ့ရ ရွာေပသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ အမွားမ်ား ရွိသေလာဟု ေဝဖန္မႈျဖင့္ ေမးဖြယ္ ရွိသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ေလ့လာ အကဲခတ္ လာခဲ့သည္။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္တာ အကုန္ မွန္တယ္" ဟု ယံုစား သူေတြလည္း ရွိၾကသည္။ "ဘာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႕ ေစ့စပ္တာပဲ" ဟု အထင္ေသးသည့္ အယူအဆ ရွိသူေတြလည္း ရွိၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ေလးစား စိတ္ဝင္စားသူ ျဖစ္သည္။ ဖဆပလ လႈပ္ရွားမႈကို အကဲခတ္ ေနသူ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့သည္မ်ား အနက္ သေဘာ မတူႏိုင္သည့္ အခ်က္ မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို ဖဆပလမွ ထုတ္ပယ္ သည္က တႀကိမ္ စိတ္ပ်က္ မိသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီသည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ (ဝါ) အမ်ိဳးသား ေတာ္လွန္ေရး၌ ေရွ႕တန္းက ပါခဲ့သည္။ ဖဆပလ ဟူေသာ ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု၌ အင္အား တအား ျဖစ္သည္။ စစ္အၿပီး၌ ဖဆပလကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဥကၠ႒၊ သခင္ သန္းထြန္းက အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ဦးေဆာင္ ခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ သေဘာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ သန္းထြန္းတို႕ တြဲဖက္ ေဆာင္႐ြက္ သည္ကို ျမင္လို၏။ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခတ္က တတြဲတြဲ ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲ သတ္မွတ္ ၾကသည္ကို သတိ ရမိ၏။
ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ကြဲၿပိဳ မည္ကို နည္းနည္းမွ မလိုလားခဲ့။ တပ္ေပါင္းစု ကြဲၿပိဳ မည္ကို နယ္ခ်ဲ႕က အလို ရွိ၏။ ထိုအခါက ႏွစ္ဖက္ စလံုးကို အျပစ္ တင္ခဲ့၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႕က ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ျဖင့္သာလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ေဆာက္ ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ ထား၏။
တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ "ပညာ တတ္ေတြ မလိုဘူး၊ လက္ၫိႇဳး ေထာင္တတ္ရင္ ေတာ္ၿပီ" ဟု အမတ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မိန္႕ခြန္းကို ဖတ္ရေသာ အခါ စိတ္ပ်က္ မိျပန္သည္။
ဤအခ်က္ မ်ားသည္ အမွားေလာ၊ အမွန္ ေလာဟု ေဝဖန္ စိစစ္ ၾကရန္ လိုသည္။
ယေန႕ ျဖစ္ေနေသာ မၿငိမ္သက္မႈမ်ား၊ ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပႆနာ မ်ားက အေျဖမ်ား ျဖစ္ၾက ေပသည္။ မညီၫြတ္ျခင္း၏ အက်ဳိး အျပစ္မ်ား၊ တင္မိလွ်င္ ခ်၍ မရတတ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ အက်ဳိး အျပစ္ သေဘာမ်ားကို လူထုသည္ ခံစား သိျမင္ ၾကေပၿပီ။
[၅]
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အခ်ီးေျမႇာက္ အယံုၾကည္ျခင္း အခံရ ဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ၏ အရွိန္အဝါသည္ ႀကီးမား လွေပ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ ၾကပါ သေလာဟု ေဝဖန္ ၾကရန္ လုိ၏။
အၾကမ္းဖ်င္းက စ၍ ၾကည့္ၾက ေစလိုသည္။
ယာယီ အာဇာနည္ ဗိမာန္ ေတာင္ကုန္းသို႕ တက္၍ အေလး ျပဳၾကေသာ သူတို႕၏ ေျခရာမ်ားသည္ မြမြ မ်ားလွ ေပၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းစဥ္ကို သႏၷိ႒ာန္ ခ်ၾက ကုန္ေသာ ပန္းေခြ မ်ားသည္ ပန္းေတာႀကီး တေတာ အျဖစ္ မို႕ေမာက္ ေလာက္ေပၿပီ။
သို႕ေသာ္ အာဇာနည္ ဗိမာန္သည္ စကၠဴ၌ ခဲသားမ်ဥ္း အျဖစ္ပင္ တည္ရွိ ေနေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္မွာ "မၿပီးတတ္ေသး၊ ဝိုးဝါးေထြး" ၍သာ ေနခဲ့ရ ရွာသည္။
၆ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ ေပၿပီ ….။
အတိုးႀကီးစားႏွင္ ေငြတိုး ေပးေနေသာ ဘာဘူ တေယာက္ အိမ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံု ခ်ိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ ရ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အတိုးႀကီး စနစ္ကို ဆန္႕က်င္သူ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပၿပီး မေတာ္မတရား လုပ္ျခင္းမ်ဳိး ကိုကား မလိုလားအပ္။
ပန္းခ်ီ ဆရာ ကိုအုန္းလြင္ ေနေသာ ၃၉ လမ္း ႀကိမ္းထိုး ဆိုင္ေရွ႕၌ စစ္အက်ႌ ရွည္ႀကီး ဝတ္ေပး ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႐ုပ္ကို ေတြ႕ရ၏။ စစ္ဦးထုပ္၌ ပန္းမ်ားပင္ ေဝေနတတ္ ေသး၏။ ပြဲ႕ေန႕ ဆိုလွ်င္ လမ္းထိပ္ ရာဇမတ္ကြက္ မ႑ပ္တြင္း၌ ေရာက္ေန တတ္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ က်က်နန မရွိ၍ သူတို႕ လုပ္တတ္ သေလာက္ႏွင့္ လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ၾက ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ဤမွ် အရွိန္အဝါ ပဲ့တင္သံ ႀကီးမား က်ယ္ဝန္း ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမား အျဖစ္ကား မဟုတ္ ခဲ့ေပ။
လီနင္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား အျဖစ္ ဇာဘုရင္ စနစ္ကို တိုက္ခ် ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရး သမား အျဖစ္ႏွင့္ ဦးေဆာင္ ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရ အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့ေပသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ထူးခြၽန္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သမား လည္းျဖစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမားလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား အစိုးရ အဖြဲ႕ကို က်က်နန မလုပ္ရ ေသးခင္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ ေပသည္။
ဂရိတ္ အတၴဳပၸတၲိေရး ဆရာႀကီး ပလူတာက "ေသးငယ္ေသာ အျဖစ္ တရပ္၊ စကား တလံုး၊ ျပက္လံုး တကြက္က ပင္လွ်င္ စစ္ပြဲမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားစြာထက္ လူ၏ သေဘာထားကို ေဖာ္ျပ တတ္သည္" ဟု ေရးဖူးသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မကြယ္လြန္ခင္ ေမလ ေလာက္က "လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့ အခ်ိန္ အထိေတာ့ က်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရ ဦးမွာပဲ၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးလို႕ ပါတီ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က မပါခ်င္ဘူး။ ေဘးဖယ္ ေနမယ္၊ သူမ်ားေတြ လုပ္တာ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ ေရးမယ္" ဟု ေျပာခဲ့တာ ရွိ၏။
သူ၏ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ သေဘာမွ လွစ္ခနဲ အန္က် လာေသာ အစက္ တစက္ ျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးကား မၿပီး ေျမာက္ေသးေပ။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ သြားရသည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္ႏိုင္မွ တက္သည္။ စတာလင္က တေကြ႕ၿပီး တေကြ႕ ေခြရစ္ တက္ရ တာလည္း ရွိသည္ဟု ေရးဖူး၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား အမ်ိဳးသား ေတာ္လွန္ေရး က႑ အထိ ေအာင္ျမင္ ထူးျခားေသာ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
[႐ႈမဝမဂၢဇင္း၊ အတြဲ(၇)၊ အမွတ္(၇၄)။ ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၅၃]
