ဧၿပီလကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ျပင္းျပင္းျပျပပူေလာင္ ေနပါ တယ္။ ေနပူပူထဲမွာပဲ ငုဝါေတြက ထိန္လင္းစြာ ပြင့္ေနပါၿပီ္။ မဆီမဆိုင္ ရင္ထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုလည္း လြမ္းမိေသး ၏။ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ စိန္ပန္္းပြင့္ေတြ ရဲရဲေတာက္ေနေလာက္ ၿပီ။
ဧၿပီလကို က်မ ခ်စ္ပါတယ္၊ ရာသီဥတု သိပ္ပူတာကလြဲရင္ ေလ၊ အဲဒီလမွာ ပန္းေတြပြင့္ၾကတယ္၊ ပိုၿပီးထူးျခားတာက တ ႏွစ္မွာ တခါပဲပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း ပြင့္တယ္၊ တႏွစ္ ကေန ေနာက္တႏွစ္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ ရာသီလည္း ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြကို က်မတို႔ ဗမာေတြက သႀကၤန္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္၊ သႀကၤန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္ အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာတဲ့ သေဘာနဲ႔ တဦးကိုတဦး ေရပက္ကစားၾကတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေအာင္ အယုတ္အလတ္ အျမတ္ မေရြးတဲ့ စတုဒီသာေကၽြးၾကတယ္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ခုေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြ မသိမီေတာ့တဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ၾကတဲ့ အ ေလ့အထရွိ ၾကတယ္။
သံခ်ပ္ကားေတြၿပိဳင္တဲ့ ဓေလ့ကို ကိုယ္လိုနီေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက စခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဗမာ သူေ႒း တဦးက စတင္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္က အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ အၿမီးအေမာက္ မတဲ့မႈေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ ၾကပါတယ္။
ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ေနေသြးနီ၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြတို႔ဟာ ထင္ရွားတဲ့ သံခ်ပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီ ေခတ္က ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ အလွကားအမည္က ဘုရားေပးတဲ့ ပုဒ္မ (၅) ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အလွကားေတြ ၿပိဳင္ပြဲဝင္တဲ့ဓေလ့ကို ဆက္လက္ခြင့္ျပဳေပမဲ့ မဟာသႀကၤန္ ႀကီးၾကပ္ ေရးေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေတာ့ မတင္းက်ပ္ပါဘူး၊ အစိုးရကို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေဝဖန္ ခြင့္ရၾကပါတယ္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ပါတီ၊ ေကာင္စီက လူႀကီးေတြနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔လို႔ အမည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆုအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတံဆိပ္ေတြကိုပဲ ခ်ီးျမႇင့္ေလ့ရွိပါတယ္၊ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေရာက္မွ ေငြသားကိုဆုအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။ အလွကား တစီးထြက္မယ္ဆိုရင္ ျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့ အဆင့္ေတြ ရွိပါတယ္၊ ပထမ ဦးဆံုး အသင္းကိုေခါင္းေဆာင္သူဟာ အသင္းအဖြဲ႔အျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စညး္ကမ္း ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ထံ ေရးထားတဲ့သံခ်ပ္ေတြကို တင္ျပရပါ တယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႔က ခြင့္ျပဳမိန္႔က်လာမွ သံခ်ပ္ စတင္တိုက္ခြင့္ရပါတယ္။ သႀကၤန္နားနီးလာၿပီဆိုရင္ ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မ တီမွာ အရင္ဆံုး ကျပရပါတယ္။
၁၉၇၀ ေက်ာ္ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြက ေမာင္ေမာင္ဆိုေလ ထီး႐ုိးရွည္၊ ပဒီးပဒါး၊ သႀကၤန္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က စၿပီး အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစတဲ့ သံခ်ပ္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ားမ်ားပါတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္က နာမည္ႀကီးကားေတြက စမ္းေခ်ာင္း ၿမိဳ႕နယ္ကထြက္တဲ့ ေလာကနတ္၊ တျခားၿမိဳ႕နယ္ေတြက အနႏၲစြမ္းအားရွင္၊ ျပည္သူ႔တရားရွင္၊ ဆလိမ္ဆရာႀကီး၊ ယဥ္ေက်းေမာင္တို႔ ဟာ စြယ္စံုဆုရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တပ္မေတာ္ (ေရ)၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) ကေန အလွကားထြက္ပါတယ္၊ တပ္မေတာ္က ထြက္တာမို႔လို႔ ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႔ေတြ ရြတ္ေနမယ္ မထင္ပါနဲ႔၊ မ.ဆ.လ ပါတီအတြင္းက ေလာက္ကိုက္ေနတာကို ေဖာ္ထုတ္ျပပါတယ္၊ ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာန ခ်ဳပ္က မ႑ပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မွဴး ဝင္းေမာင္သိန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပတဲ့ သံခ်ပ္ေတြက လိုကိုလိုအပ္တယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ သူဦးစီးတဲ့ မ႑ပ္မွာေတာ့ သံခ်ပ္ကားေကာင္းေကာင္းေတြကိုပဲ ဆုေပးေလ့ ရွိပါတယ္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ဆုကိုေငြသားနဲ႔ ေပးလာၾကပါတယ္၊ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး ဆုေပး ၾကပါတယ္၊ အ လွဴေငြ မ်ားမ်ားရတဲ့ မ႑ပ္ေတြက ဆုအျဖစ္ေပးတဲ့ ေငြသားပမာဏ မ်ားၾကပါတယ္။
က်မ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းေတြပါ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က က်မတို႔ ေနထိုင္တဲ့ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ကေန အလွကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ၾကပါတယ္၊ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္ မဟာသႀကၤန္ ႀကီးႀကပ္ေရး ေကာ္မတီက သံခ်ပ္ေတြ စီစစ္ရာမွာ သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းလို႔ပါ။
၁၉၈၂ - ၈၃ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ေအာက္မွ ပို၍ ပို၍ ဆုတ္ယုတ္လာပါတယ္၊ စိစစ္ေရးေတြ ၾကားထဲက တ ခ်ဳိ႕သံခ်ပ္ေတြဟာ ျဖတ္ေက်ာ္လာပါတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို မသိမသာေဝဖန္လာၾကပါတယ္၊ အဲဒီလို ေဝဖန္မႈေတြ ကို ျပည္သူေတြက တခဲနက္ အားေပးၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက အႏုပညာအရေရာ ႏုိင္ငံေရး အရပါ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွကားေတြက မင္းကိုႏုိင္ (သို႔) ေပၚဦးထြန္း ပါဝင္တဲ့ ဆိတ္ပါးစပ္နဲ႔ နတ္မ်က္စိ၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးစီးတဲ့ အျပာရဲ႕အနီ၊ ဆူးၾကားက ဘူးခါး၊ ဂႏုိင္မွ ႏွင္းဆီ တို႔ကို ျပည္သူေတြ ႏွစ္ၿခိဳက္အားေပးပါ တယ္၊ ဒိုင္ေတြ ဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
မ႑ပ္ေတြမွာ ဒိုင္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပါတီနဲ႔ ေကာင္စီက လူေတြမ်ားေတာ့ သံခ်ပ္ေတြ ေကာင္းေနရင္ေတာင္ ေပၚလစီအရ ဆုေပး ဖို႔ ခက္ခဲေနတာပါ၊ အခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြကေတာ့ ေဝဖန္တာလိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ဆုေပးေပမယ့္ စြယ္စံုဆုလို႔ေခၚတဲ့ ဆုေၾကးအမ်ားဆံုးကို ေတာ့ ေပးလို႔မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ဆုမရရင္ေနပါ အစိုးရကို ေဝဖန္ခ်င္လို႔ အလွကား ထြက္ၾကပါတယ္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး သႀကၤန္မွာ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုေဖာ္ထုတ္မယ့္ သံခ်ပ္ကား ေတြကို ေစာင့္ေမ်ာ္ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးစီးတဲ့ သံခ်ပ္ကားက …
ဧၿပီလကို က်မ ခ်စ္ပါတယ္၊ ရာသီဥတု သိပ္ပူတာကလြဲရင္ ေလ၊ အဲဒီလမွာ ပန္းေတြပြင့္ၾကတယ္၊ ပိုၿပီးထူးျခားတာက တ ႏွစ္မွာ တခါပဲပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း ပြင့္တယ္၊ တႏွစ္ ကေန ေနာက္တႏွစ္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ ရာသီလည္း ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြကို က်မတို႔ ဗမာေတြက သႀကၤန္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္၊ သႀကၤန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္ အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာတဲ့ သေဘာနဲ႔ တဦးကိုတဦး ေရပက္ကစားၾကတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေအာင္ အယုတ္အလတ္ အျမတ္ မေရြးတဲ့ စတုဒီသာေကၽြးၾကတယ္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ခုေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြ မသိမီေတာ့တဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ၾကတဲ့ အ ေလ့အထရွိ ၾကတယ္။
သံခ်ပ္ကားေတြၿပိဳင္တဲ့ ဓေလ့ကို ကိုယ္လိုနီေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက စခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဗမာ သူေ႒း တဦးက စတင္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္က အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ အၿမီးအေမာက္ မတဲ့မႈေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ ၾကပါတယ္။
ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ေနေသြးနီ၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြတို႔ဟာ ထင္ရွားတဲ့ သံခ်ပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီ ေခတ္က ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ အလွကားအမည္က ဘုရားေပးတဲ့ ပုဒ္မ (၅) ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အလွကားေတြ ၿပိဳင္ပြဲဝင္တဲ့ဓေလ့ကို ဆက္လက္ခြင့္ျပဳေပမဲ့ မဟာသႀကၤန္ ႀကီးၾကပ္ ေရးေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေတာ့ မတင္းက်ပ္ပါဘူး၊ အစိုးရကို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေဝဖန္ ခြင့္ရၾကပါတယ္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ပါတီ၊ ေကာင္စီက လူႀကီးေတြနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔လို႔ အမည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆုအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတံဆိပ္ေတြကိုပဲ ခ်ီးျမႇင့္ေလ့ရွိပါတယ္၊ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေရာက္မွ ေငြသားကိုဆုအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။ အလွကား တစီးထြက္မယ္ဆိုရင္ ျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့ အဆင့္ေတြ ရွိပါတယ္၊ ပထမ ဦးဆံုး အသင္းကိုေခါင္းေဆာင္သူဟာ အသင္းအဖြဲ႔အျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စညး္ကမ္း ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ထံ ေရးထားတဲ့သံခ်ပ္ေတြကို တင္ျပရပါ တယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႔က ခြင့္ျပဳမိန္႔က်လာမွ သံခ်ပ္ စတင္တိုက္ခြင့္ရပါတယ္။ သႀကၤန္နားနီးလာၿပီဆိုရင္ ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မ တီမွာ အရင္ဆံုး ကျပရပါတယ္။
၁၉၇၀ ေက်ာ္ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြက ေမာင္ေမာင္ဆိုေလ ထီး႐ုိးရွည္၊ ပဒီးပဒါး၊ သႀကၤန္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က စၿပီး အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစတဲ့ သံခ်ပ္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ားမ်ားပါတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္က နာမည္ႀကီးကားေတြက စမ္းေခ်ာင္း ၿမိဳ႕နယ္ကထြက္တဲ့ ေလာကနတ္၊ တျခားၿမိဳ႕နယ္ေတြက အနႏၲစြမ္းအားရွင္၊ ျပည္သူ႔တရားရွင္၊ ဆလိမ္ဆရာႀကီး၊ ယဥ္ေက်းေမာင္တို႔ ဟာ စြယ္စံုဆုရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တပ္မေတာ္ (ေရ)၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) ကေန အလွကားထြက္ပါတယ္၊ တပ္မေတာ္က ထြက္တာမို႔လို႔ ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႔ေတြ ရြတ္ေနမယ္ မထင္ပါနဲ႔၊ မ.ဆ.လ ပါတီအတြင္းက ေလာက္ကိုက္ေနတာကို ေဖာ္ထုတ္ျပပါတယ္၊ ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာန ခ်ဳပ္က မ႑ပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မွဴး ဝင္းေမာင္သိန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပတဲ့ သံခ်ပ္ေတြက လိုကိုလိုအပ္တယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ သူဦးစီးတဲ့ မ႑ပ္မွာေတာ့ သံခ်ပ္ကားေကာင္းေကာင္းေတြကိုပဲ ဆုေပးေလ့ ရွိပါတယ္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ဆုကိုေငြသားနဲ႔ ေပးလာၾကပါတယ္၊ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး ဆုေပး ၾကပါတယ္၊ အ လွဴေငြ မ်ားမ်ားရတဲ့ မ႑ပ္ေတြက ဆုအျဖစ္ေပးတဲ့ ေငြသားပမာဏ မ်ားၾကပါတယ္။
က်မ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းေတြပါ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က က်မတို႔ ေနထိုင္တဲ့ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ကေန အလွကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ၾကပါတယ္၊ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္ မဟာသႀကၤန္ ႀကီးႀကပ္ေရး ေကာ္မတီက သံခ်ပ္ေတြ စီစစ္ရာမွာ သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းလို႔ပါ။
၁၉၈၂ - ၈၃ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ေအာက္မွ ပို၍ ပို၍ ဆုတ္ယုတ္လာပါတယ္၊ စိစစ္ေရးေတြ ၾကားထဲက တ ခ်ဳိ႕သံခ်ပ္ေတြဟာ ျဖတ္ေက်ာ္လာပါတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို မသိမသာေဝဖန္လာၾကပါတယ္၊ အဲဒီလို ေဝဖန္မႈေတြ ကို ျပည္သူေတြက တခဲနက္ အားေပးၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက အႏုပညာအရေရာ ႏုိင္ငံေရး အရပါ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွကားေတြက မင္းကိုႏုိင္ (သို႔) ေပၚဦးထြန္း ပါဝင္တဲ့ ဆိတ္ပါးစပ္နဲ႔ နတ္မ်က္စိ၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးစီးတဲ့ အျပာရဲ႕အနီ၊ ဆူးၾကားက ဘူးခါး၊ ဂႏုိင္မွ ႏွင္းဆီ တို႔ကို ျပည္သူေတြ ႏွစ္ၿခိဳက္အားေပးပါ တယ္၊ ဒိုင္ေတြ ဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
မ႑ပ္ေတြမွာ ဒိုင္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပါတီနဲ႔ ေကာင္စီက လူေတြမ်ားေတာ့ သံခ်ပ္ေတြ ေကာင္းေနရင္ေတာင္ ေပၚလစီအရ ဆုေပး ဖို႔ ခက္ခဲေနတာပါ၊ အခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြကေတာ့ ေဝဖန္တာလိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ဆုေပးေပမယ့္ စြယ္စံုဆုလို႔ေခၚတဲ့ ဆုေၾကးအမ်ားဆံုးကို ေတာ့ ေပးလို႔မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ဆုမရရင္ေနပါ အစိုးရကို ေဝဖန္ခ်င္လို႔ အလွကား ထြက္ၾကပါတယ္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး သႀကၤန္မွာ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုေဖာ္ထုတ္မယ့္ သံခ်ပ္ကား ေတြကို ေစာင့္ေမ်ာ္ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးစီးတဲ့ သံခ်ပ္ကားက …
“ရာဇဝင္ထဲမွာ ခ်စ္တတ္ဖို႔ရာ
သစၥာဖြဲ႔ ခ်ီလာခဲ့ၿပီ
အျပာရဲ႕ အနီ”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သံခ်ပ္ေတြက တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြခံစားခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနကို ထင္ဟပ္ျပသခဲ့ပါ တယ္၊ သူတို႔က သံခ်ပ္ကို စီစစ္ေရးတင္ေတာ့ သူတို႔ထြက္တဲ့ သာေကတၿမိဳ႕နယ္က မတင္ဘဲ ေဒါပံုၿမိဳ႕နယ္ကေန တင္ခဲ့ပါတယ္၊ ေဒါပံုၿမိဳ႕နယ္က ႀကီးၾကပ္ေရးက ဆင္ဆာမျဖတ္ပါဘူး၊ အဲဒီကားမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ထြန္းျမတ္သူက ဦးေဆာင္ၿပီး သံခ်ပ္ တိုင္ပါတယ္။
သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ အျပာရဲ႕အနီက မ႑ပ္တိုင္းလိုလိုမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြက တခဲနက္ အားေပးၾကပါတယ္။ ရဲေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေနာက္ကလိုက္တဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြက အကာအကြယ္ေပးခဲ့ၾကလို႔ မ႑ပ္မွာ ဝင္ဖမ္းလို႔မရခဲ့ပါဘူး။ သႀကၤန္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကိုဖမ္းၿပီး အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈနဲ႔ တရားစြဲေပမဲ့ သံခ်ပ္မွာ သူတို႔ သံုးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြက တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ ျမန္မာဖတ္စာထဲက ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ အမႈမေျမာက္ပါဘူး။
အဲဒီေခတ္က သံခ်ပ္ကားေတြကေန ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ထြက္ေပၚခဲ့ပါတယ္၊ ေဗလုဝ ဆိုရင္ သံခ်ပ္ကားေတြမွာ သ႐ုပ္ျပလုပ္ရင္း အႏုပညာေလာကမွာထဲမွာ ရပ္တည္ႏုိင္သြားခဲ့ပါတယ္၊
အဲဒီ အေလ့အထက ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ အႏုပညာ သမားႀကီးေတြက အႏုပညာသမားအငယ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးၾကရာမွာ စင္ျမင့္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အျပင္းေျပ႐ုံတြင္မကဘဲ ျပည္သူကို အေတြးေတြေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူနဲ႔ ေဝဖန္ေထာက္ျပခ်င္သူတို႔ တိုက္႐ုိက္ေတြ႔ဆံုႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုပါ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စစ္တပ္အုပ္စိုးသူေတြက ဆုေပးမ႑ပ္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး၊ ႏုိးၾကားေနတဲ့ ျပည္သူနဲ႔ ႏုိးၾကားေနတဲ့ ေဝဖန္ေရးသမားေတြကို တိုက္႐ုိက္ဆက္ဆံခြင့္ မျပဳေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီအေလ့အထကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွာ ဆုေပးမ႑ပ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊ သံုးေရာင္ျခယ္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ ေဗလုဝ ဦးေဆာင္တဲ့ ဌာနခ်ဳပ္႐ုံးအဖြဲ႔က ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က ဌာနခ်ဳပ္ဟာ အန္တီစုရဲ႕ေဘးျခံမွာမို႔လို႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမၾက စည္ကားခဲ့ပါတယ္။
ၿမိဳ႕နယ္ေတြက ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ ပထမဆုကို ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္က ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယဆုကိုေတာ့ က်မတို႔ သဃၤန္း ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ရရွိခဲ့ပါတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းဆုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ဆုေပးခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဆုေပးမ႑ပ္ေတြကို ျပည္သူအမ်ား ျမင္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ မ႑ပ္ ဆိုၿပီး ျပန္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ အမ်ားျပည္သူ စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ ဘုန္ေတာ္ဘြဲ႔ ရြတ္ဆိုပြဲ တခုပါပဲ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစေသာ စကား လံုးမ်ားကို မသံုးႏံႈးပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိဝန္ခံခ်က္ ေပးရပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မရြတ္ခ်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ဝါသနာကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ၾကပါတယ္၊ ျပည္သူေတြလဲ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ေငြကုန္ခံၿပီး ဘယ္သူမွ မၾကည့္ၾကေတာ့ပါဘူး၊ စီပြားေရး လုပ္လိုသူေတြက ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ကို နာနာရြတ္ၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေသးေသးမႊားမႊားရဘို႔ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့တခုကေတာ့ ...
စစ္အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္ က်ေပ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
