" သက္၀င္းေအာင္အတြက္ အမွတ္တရ ”(ရီးငယ္)
ခုေလာက္ဆို က်မ အေမနဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေတြ႕ေနၾကေရာေပါ႔။ ေမေမကလည္း ေကာင္းတာေတြ လုပ္တယ္၊ လူေတြကို ကူညီတတ္တယ္၊ သိပ္္ရက္ေရာတယ္၊ လွဴတယ္..တန္းတယ္။
သက္ဝင္းေအာင္က်ေတာ႔ေရာ…။သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရင္ အျမဲ ျပံဳးၿပီးေတာ႔ ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ က်မ သိသေလာက္ေတာ႕ သူက စိတ္ေကာင္းလဲ ရွိပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ဆို အနစ္နာခံဖို႔ အသင္႔ရွိပံု ရတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အေရးနဲ႔ တိုင္းေရးျပည္ေရးအတြက္ကေတာ႔ သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္အားထက္သန္လွတယ္။
က်မရဲ႕ေမေမ ဆံုးသြားတာက၊၂၀၀၃-ႏို၀င္ဘာ၂၃မွာ- အိုနာဆိုတဲ႔ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ အသက္ ၇၈ နွစ္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ ဒါက သိပ္မဆန္းေပမယ့္... သက္ဝင္းေအာင္က်ေတာ႔ ၂၀၀၆-ေအာက္တိုဘာ-၁၆မွာ -ေသဆံုးခ်ိန္ မတန္ေသးတဲ႔ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ…......ဆံုးသြားတာ....။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ၊ ႀကီး၊ ငယ္၊ ရြယ္လတ္ မေရြးဘူးဆိုေပမယ့္….....
“သက္ဝင္းေအာင္ရယ္…။နင္က ေသခ်ိန္ မတန္ေသးဘူးေလ….။မေသသင္႔ေသးတဲ႔အခ်ိန္- ျပင္ပ ပေယာဂေတြေၾကာင္႔ ေသသြားရတာေလ….။ငါလည္း ေထာင္က်ဖူးတဲ႔သူပဲ …။ေထာင္ထဲမွာ တကယ္ကို က်န္းမာေရးထိခိုက္လာၿပီဆိုရင္…ငါတို႔ ဘဝေတြက စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဘူးဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္…။အျပင္မွာ ငါတို႔ခ်က္ျခင္း…အထူးကု တစ္ေယာက္ဆီ ေျပးလုိက္လို႔ ရတယ္ …။ခ်က္ျခင္းေဆးခန္း ထသြားမလား....။ ရတယ္….။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ ငါတို႔က ေထာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ႔ …..။
နင္၊ ငါ ။ ေနာက္.. ငါတို႔ အုပ္စုထဲက မ်ိဳးမင္းထိုက္၊ ရန္ေအာင္စိုးရယ္ ..အျပင္ တျခား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေပါင္းစံု က ေက်ာင္းသားေတြ ၂၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ထဲမွာပဲ ဖမ္းခံခဲ႔ၾကရတယ္…။နင္၊ ငါနဲ႔ ရန္ေအာင္စိုး၊ မ်ိဳးမင္းထိုက္တို႔ က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ စက္တင္ဘာ တစ္လထဲမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးလွုပ္ရွားမွဳေတြနဲ႕ ဖမ္းခံခဲ႔ၾကတယ္ေနာ္…။ ငါ့ကို ေထာင္ (၁၀) ႏွစ္ခ်တယ္။ ပထမ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၇ လ ထားတယ္။ ေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ေထာင္မွာ ၄ ႏွစ္နဲ႔ ၇ လ ။ေနာက္ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္တယ္။ ၂၀၀၄ ဇြန္ ၂၄မွာ ငါ အင္းစိန္ေထာင္ကေနလြတ္တယ္။
ငါက ခု ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္စပ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ၊ ရန္ေအာင္စိုးကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕တေနရာမွာ လူမႈ ကိစၥတာဝန္ေတြနဲ႔ ရွိေနတယ္။မ်ိဳးမင္းထိုက္ကေတာ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၅၂ ႏွစ္က်ၿပီး -ခုထိ ျမင္းျခံေထာင္ထဲမွာ…။
နင္ကေရာ…။နင္႔ကို သူတုိ႔က ဘာလို႔ ေသပစ္လိုက္ေစတာလဲ ဟာ..။နင္ကေရာ ဘာလို႔ ေသလိုက္ရတာလဲ….။နင္က ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ေတာင္ မႏွေျမာဘဲ ..ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို လုပ္လိုက္ရတာလဲဟာ…။
သူတို႔ကေရာ နင္႔အရြယ္ ေမာင္၊ ညီမ၊ သား သမီး ေတြ ရွိႏိုင္ရက္နဲ႔ ဒီေလာင္ေတာင္ စာနာစိတ္ မထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မာေက်ာေနႏိုင္ရက္တာလဲဟာ……။
ငါေလ ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ခဲ႔ တာ….။
ငါ့ေရွ႕မွာ ေထာင္ထဲက တခ်ိဳ႕ေတြ အရြယ္ေကာင္းရဲ႕နဲ႕…ရုတ္တရက္ၾကီး ေသသြားလိုက္တာ…။ငါေလ သိပ္အားငယ္ခဲ႔တာပဲ……..။
နင္ေသသြားတာ ငါတကယ္ပဲ မယံုႏိုင္ဘူး…။ခုခ်ိန္ထိ..နင္တေနရာရာမွာ ရွိေနႏိုင္တာပဲ..လို႔…။မဟုတ္ဘူးလားဟင္……….။
နင္သိရဲ႕လား….။
မနက္ဖန္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔ဆို နင္ဆံုးသြားတာ (၄) ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ၿပီ..တဲ႔….။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ည ...ငါရယ္ အျခားအသိမိတ္ေဆြ (၄) ေယာက္ရယ္ ...။ငါတို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး ညစာ သြားစားျဖစ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ နင္႔ကို ေမ႔သြားၾကတယ္…။ငါတို႔က စားလို႔ ေသာက္လို႔ ေပ်ာ္လို႔ေပါ႔ ..။နင္႔ကို ေမ႔ေနၾကတယ္..။အဲ႔လိုပဲ လူေတြ နင္႔ကို ေမ႔ေနၾကတယ္..။နင္႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ နင္႔မိတ္ေဆြေတြ၊ နင္႔ရဲ႕လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ ေရာင္းရင္းရဲေဘာ္ေတြေရာ …။ဒီတစ္ေန႔ ႏွစ္ေန႔ ေလာက္ေတာ႔ သူတို႔ နင္႔ကို သတိရၾကမွာေပါ႔ေလ…။ေနာက္ေတာ႕လည္း နင္႔ကိုျပန္ၿပီးေမ႔လို႔ ...ေပ်ာ္လို႔ ေမာ္လို႔နဲ႔ေပါ႔……………..။
ငါ႕ကို ၂၀၀၃-ႏို၀င္ဘာလ၂၇မွာ ေမာ္လျမိဳင္ ေထာင္က လႊတ္ေပးမယ္လို႔ သူတို႔ ညာေျပာၿပီး…………. ရန္ကုန္အင္းစိန္ေထာင္ကို အဝတ္တစ္တည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ငါ…… ျပန္ေရာက္လာတယ္္…….။
အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ငါရဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕က ….ငါ႔ကို အစားအေသာက္ေတြ ေထာက္ပံ႕ေပးၾကတယ္….။ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ သတင္းေတြေတာ႔ ေျပာလို႔မရဘူး..တဲ႔……..။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္…… ၂၀၀၃ -ႏိုဝင္ဘာလ၂၉ ရက္-။
အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေထာင္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္ နဲ႔ မတရားေထာင္ခ်ခံထားရၿပီး -ခုထိ…ဆက္လက္ အက်ဥ္းက်ခံထားရတဲ႔ အက်ိေဌး(မေဌး)က ငါ႔ကို ..(သူတို႔ အျပင္ေခၚထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနခ်ိန္မွာ) လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ေပးတယ္….။
ေထာင္ထဲကျပန္လြတ္ေတာ႔မွာလား..လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သို႔ေလာ..သို႔ေလာ..ထင္ေနတဲ႔ငါ….။
သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး.. ဒါ --ငါ ေထာင္ထဲက ျပန္လြတ္မယ့္ အတိတ္နိမိတ္ မဟုတ္ဘူး..လို႔ ..နိမိတ္ဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္ --ငါ့အေမရဲ႕ စ်ာပန အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ ရလိမ့္မယ္..လို႔ေတာ႔ နိမိတ္မဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး……။
ငါေလ အျပင္ေလာကႀကီးနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ၅ ႏွစ္နဲ႔ ၂ လ ေတာင္ ၾကာၿပီဆိုေတာ႔ -အျပင္ေလာကႀကီးကို ေျခခ်လိုက္ရတာ ေျခေထာက္ေတြက ၾကြေနတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကို ေတြ႕ရတာ ငါ ဝမ္းသာေနတယ္…။ငါေလ ..ငါရဲ႕ ေထာင္ရုပ္ေပါက္ေနတဲ႔ ရုပ္ကို အျပင္ကို ခ်ျပလိုက္ရတာ ရွက္ေနတယ္….။
အေမက ေသသြားၿပီလား ။အေမက ဒီဘ၀အတြက္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ေစ့လို႕ ဆံုးပါးခဲ့ေပမယ့္...... ရုတ္တရက္ႀကီး....................အေမရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ႕ ငါ မငိုႏိုင္ခဲ႔ဘူး……။
စ်ာပနျပီးျပီးခ်င္း ငါ့ကို သူတို႕ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႕လိုက္ၾကတယ္။
သက္ဝင္းေအာင္ရယ္…..။
ငါ့အေမ စ်ာပနကို ငါ လာေတြ႕ခြင့္ရေတာ့...နင့္အေဖက ေျပာတယ္..တဲ႔ ။
ဒီလိုသာ မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ႕နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခြင္႔ရႏိုင္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ -သူ႔သားနဲ႔ သူ႔အေမ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ -က်ေနာ္ ေသေပးလုိက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ…တဲ႔….။
င့ါအေမကေရာ ....၊ ငါ အျပင္ကို ခဏေလးပဲ ေရာက္ၿပီး ..ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ သူ႕ရဲ႕ အေဖ၊ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႕ပါေစ ။ငါေထာင္က အျမန္ ျပန္လြတ္လာၿပီး အျပင္ကမာၻေလးမွာ ေပ်ာ္ပါေစ...ဆိုၿပီး ေသေပးလိုက္တာလား..ဟင္….။ သူ႕ဘဝႀကီးနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ဘဝကို ေပးလဲလိုက္တာလားဟင္……။
ငါတို႔ ဗမာျပည္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင္႔ မရၾကဘူး…။
ငါတို႔အိမ္မွာ ငါ႔အေမကို ေပးလိုက္ရတယ္…။
နင္တို႔ အိမ္မွာ နင္႔ကိုေပးလုိက္ရတယ္…..။
ဗမာျပည္မွာ မိသားစုတိုင္း ဘ၀ေတြ-အသက္ေတြ ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။
ငါ့ အေမဆံုးၿပီး ( ၇ ) လ ေနေတာ႕ ..ငါ ေထာင္က လြတ္လာတယ္….။
ငါေလ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အေမ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး လြမ္းၿပီး ငိုတယ္…။
ခုခ်ိန္ဆို နင္႔အေမေလ ..ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ နင္႔အတြက္ တိ္တ္တိတ္ေလး ငိုေနေရာေပါ႔……။ ။"
နင့္သူငယ္ခ်င္း-
(ရီးငယ္)
( ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၀)
ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁၂နာရီ ၂၀ မိနစ္
(စာေရးသူသည္ ျမန္မာျပည္အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ ႏွစ္ရွည္ အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရေသာ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။)
ရင္းျမစ္...ဟစ္တုိင္
သက္ဝင္းေအာင္က်ေတာ႔ေရာ…။သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရင္ အျမဲ ျပံဳးၿပီးေတာ႔ ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ က်မ သိသေလာက္ေတာ႕ သူက စိတ္ေကာင္းလဲ ရွိပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ဆို အနစ္နာခံဖို႔ အသင္႔ရွိပံု ရတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အေရးနဲ႔ တိုင္းေရးျပည္ေရးအတြက္ကေတာ႔ သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္အားထက္သန္လွတယ္။
သူတို႔ ၂ ေယာက္လံုးက ေကာင္းတာေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကေပမယ့္... ခုေတာ႕ က်မ ေမေမေရာ…၊
က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္ေရာက.. က်မတို႔ေတြရဲ႕ အနားမွာ မရွိၾကေတာ႔ဘူးေလ..။က်မရဲ႕ေမေမ ဆံုးသြားတာက၊၂၀၀၃-ႏို၀င္ဘာ၂၃မွာ- အိုနာဆိုတဲ႔ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ အသက္ ၇၈ နွစ္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ ဒါက သိပ္မဆန္းေပမယ့္... သက္ဝင္းေအာင္က်ေတာ႔ ၂၀၀၆-ေအာက္တိုဘာ-၁၆မွာ -ေသဆံုးခ်ိန္ မတန္ေသးတဲ႔ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ…......ဆံုးသြားတာ....။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ၊ ႀကီး၊ ငယ္၊ ရြယ္လတ္ မေရြးဘူးဆိုေပမယ့္….....
“သက္ဝင္းေအာင္ရယ္…။နင္က ေသခ်ိန္ မတန္ေသးဘူးေလ….။မေသသင္႔ေသးတဲ႔အခ်ိန္- ျပင္ပ ပေယာဂေတြေၾကာင္႔ ေသသြားရတာေလ….။ငါလည္း ေထာင္က်ဖူးတဲ႔သူပဲ …။ေထာင္ထဲမွာ တကယ္ကို က်န္းမာေရးထိခိုက္လာၿပီဆိုရင္…ငါတို႔ ဘဝေတြက စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဘူးဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္…။အျပင္မွာ ငါတို႔ခ်က္ျခင္း…အထူးကု တစ္ေယာက္ဆီ ေျပးလုိက္လို႔ ရတယ္ …။ခ်က္ျခင္းေဆးခန္း ထသြားမလား....။ ရတယ္….။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ ငါတို႔က ေထာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ႔ …..။
နင္၊ ငါ ။ ေနာက္.. ငါတို႔ အုပ္စုထဲက မ်ိဳးမင္းထိုက္၊ ရန္ေအာင္စိုးရယ္ ..အျပင္ တျခား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေပါင္းစံု က ေက်ာင္းသားေတြ ၂၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ထဲမွာပဲ ဖမ္းခံခဲ႔ၾကရတယ္…။နင္၊ ငါနဲ႔ ရန္ေအာင္စိုး၊ မ်ိဳးမင္းထိုက္တို႔ က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ စက္တင္ဘာ တစ္လထဲမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးလွုပ္ရွားမွဳေတြနဲ႕ ဖမ္းခံခဲ႔ၾကတယ္ေနာ္…။ ငါ့ကို ေထာင္ (၁၀) ႏွစ္ခ်တယ္။ ပထမ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၇ လ ထားတယ္။ ေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ေထာင္မွာ ၄ ႏွစ္နဲ႔ ၇ လ ။ေနာက္ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္တယ္။ ၂၀၀၄ ဇြန္ ၂၄မွာ ငါ အင္းစိန္ေထာင္ကေနလြတ္တယ္။
ငါက ခု ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္စပ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ၊ ရန္ေအာင္စိုးကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕တေနရာမွာ လူမႈ ကိစၥတာဝန္ေတြနဲ႔ ရွိေနတယ္။မ်ိဳးမင္းထိုက္ကေတာ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၅၂ ႏွစ္က်ၿပီး -ခုထိ ျမင္းျခံေထာင္ထဲမွာ…။
နင္ကေရာ…။နင္႔ကို သူတုိ႔က ဘာလို႔ ေသပစ္လိုက္ေစတာလဲ ဟာ..။နင္ကေရာ ဘာလို႔ ေသလိုက္ရတာလဲ….။နင္က ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ေတာင္ မႏွေျမာဘဲ ..ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို လုပ္လိုက္ရတာလဲဟာ…။
သူတို႔ကေရာ နင္႔အရြယ္ ေမာင္၊ ညီမ၊ သား သမီး ေတြ ရွိႏိုင္ရက္နဲ႔ ဒီေလာင္ေတာင္ စာနာစိတ္ မထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မာေက်ာေနႏိုင္ရက္တာလဲဟာ……။
ငါေလ ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ခဲ႔ တာ….။
ငါ့ေရွ႕မွာ ေထာင္ထဲက တခ်ိဳ႕ေတြ အရြယ္ေကာင္းရဲ႕နဲ႕…ရုတ္တရက္ၾကီး ေသသြားလိုက္တာ…။ငါေလ သိပ္အားငယ္ခဲ႔တာပဲ……..။
နင္ေသသြားတာ ငါတကယ္ပဲ မယံုႏိုင္ဘူး…။ခုခ်ိန္ထိ..နင္တေနရာရာမွာ ရွိေနႏိုင္တာပဲ..လို႔…။မဟုတ္ဘူးလားဟင္……….။
နင္သိရဲ႕လား….။
မနက္ဖန္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔ဆို နင္ဆံုးသြားတာ (၄) ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ၿပီ..တဲ႔….။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ည ...ငါရယ္ အျခားအသိမိတ္ေဆြ (၄) ေယာက္ရယ္ ...။ငါတို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး ညစာ သြားစားျဖစ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ နင္႔ကို ေမ႔သြားၾကတယ္…။ငါတို႔က စားလို႔ ေသာက္လို႔ ေပ်ာ္လို႔ေပါ႔ ..။နင္႔ကို ေမ႔ေနၾကတယ္..။အဲ႔လိုပဲ လူေတြ နင္႔ကို ေမ႔ေနၾကတယ္..။နင္႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ နင္႔မိတ္ေဆြေတြ၊ နင္႔ရဲ႕လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ ေရာင္းရင္းရဲေဘာ္ေတြေရာ …။ဒီတစ္ေန႔ ႏွစ္ေန႔ ေလာက္ေတာ႔ သူတို႔ နင္႔ကို သတိရၾကမွာေပါ႔ေလ…။ေနာက္ေတာ႕လည္း နင္႔ကိုျပန္ၿပီးေမ႔လို႔ ...ေပ်ာ္လို႔ ေမာ္လို႔နဲ႔ေပါ႔……………..။
ငါ႕ကို ၂၀၀၃-ႏို၀င္ဘာလ၂၇မွာ ေမာ္လျမိဳင္ ေထာင္က လႊတ္ေပးမယ္လို႔ သူတို႔ ညာေျပာၿပီး…………. ရန္ကုန္အင္းစိန္ေထာင္ကို အဝတ္တစ္တည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ငါ…… ျပန္ေရာက္လာတယ္္…….။
အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ငါရဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕က ….ငါ႔ကို အစားအေသာက္ေတြ ေထာက္ပံ႕ေပးၾကတယ္….။ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ သတင္းေတြေတာ႔ ေျပာလို႔မရဘူး..တဲ႔……..။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္…… ၂၀၀၃ -ႏိုဝင္ဘာလ၂၉ ရက္-။
အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေထာင္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္ နဲ႔ မတရားေထာင္ခ်ခံထားရၿပီး -ခုထိ…ဆက္လက္ အက်ဥ္းက်ခံထားရတဲ႔ အက်ိေဌး(မေဌး)က ငါ႔ကို ..(သူတို႔ အျပင္ေခၚထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနခ်ိန္မွာ) လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ေပးတယ္….။
ေထာင္ထဲကျပန္လြတ္ေတာ႔မွာလား..လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သို႔ေလာ..သို႔ေလာ..ထင္ေနတဲ႔ငါ….။
သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး.. ဒါ --ငါ ေထာင္ထဲက ျပန္လြတ္မယ့္ အတိတ္နိမိတ္ မဟုတ္ဘူး..လို႔ ..နိမိတ္ဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္ --ငါ့အေမရဲ႕ စ်ာပန အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ ရလိမ့္မယ္..လို႔ေတာ႔ နိမိတ္မဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး……။
ငါေလ အျပင္ေလာကႀကီးနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ၅ ႏွစ္နဲ႔ ၂ လ ေတာင္ ၾကာၿပီဆိုေတာ႔ -အျပင္ေလာကႀကီးကို ေျခခ်လိုက္ရတာ ေျခေထာက္ေတြက ၾကြေနတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကို ေတြ႕ရတာ ငါ ဝမ္းသာေနတယ္…။ငါေလ ..ငါရဲ႕ ေထာင္ရုပ္ေပါက္ေနတဲ႔ ရုပ္ကို အျပင္ကို ခ်ျပလိုက္ရတာ ရွက္ေနတယ္….။
အေမက ေသသြားၿပီလား ။အေမက ဒီဘ၀အတြက္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ေစ့လို႕ ဆံုးပါးခဲ့ေပမယ့္...... ရုတ္တရက္ႀကီး....................အေမရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ႕ ငါ မငိုႏိုင္ခဲ႔ဘူး……။
စ်ာပနျပီးျပီးခ်င္း ငါ့ကို သူတို႕ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႕လိုက္ၾကတယ္။
သက္ဝင္းေအာင္ရယ္…..။
ငါ့အေမ စ်ာပနကို ငါ လာေတြ႕ခြင့္ရေတာ့...နင့္အေဖက ေျပာတယ္..တဲ႔ ။
ဒီလိုသာ မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ႕နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခြင္႔ရႏိုင္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ -သူ႔သားနဲ႔ သူ႔အေမ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ -က်ေနာ္ ေသေပးလုိက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ…တဲ႔….။
င့ါအေမကေရာ ....၊ ငါ အျပင္ကို ခဏေလးပဲ ေရာက္ၿပီး ..ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ သူ႕ရဲ႕ အေဖ၊ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႕ပါေစ ။ငါေထာင္က အျမန္ ျပန္လြတ္လာၿပီး အျပင္ကမာၻေလးမွာ ေပ်ာ္ပါေစ...ဆိုၿပီး ေသေပးလိုက္တာလား..ဟင္….။ သူ႕ဘဝႀကီးနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ဘဝကို ေပးလဲလိုက္တာလားဟင္……။
ငါတို႔ ဗမာျပည္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင္႔ မရၾကဘူး…။
ငါတို႔အိမ္မွာ ငါ႔အေမကို ေပးလိုက္ရတယ္…။
နင္တို႔ အိမ္မွာ နင္႔ကိုေပးလုိက္ရတယ္…..။
ဗမာျပည္မွာ မိသားစုတိုင္း ဘ၀ေတြ-အသက္ေတြ ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။
ငါ့ အေမဆံုးၿပီး ( ၇ ) လ ေနေတာ႕ ..ငါ ေထာင္က လြတ္လာတယ္….။
ငါေလ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အေမ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး လြမ္းၿပီး ငိုတယ္…။
ခုခ်ိန္ဆို နင္႔အေမေလ ..ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ နင္႔အတြက္ တိ္တ္တိတ္ေလး ငိုေနေရာေပါ႔……။ ။"
နင့္သူငယ္ခ်င္း-
(ရီးငယ္)
( ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၀)
ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁၂နာရီ ၂၀ မိနစ္
(စာေရးသူသည္ ျမန္မာျပည္အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ ႏွစ္ရွည္ အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရေသာ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။)
ရင္းျမစ္...ဟစ္တုိင္
