ဒီတစ္ပတ္ ေရးဖို႔ စိတ္ကူး မိတာ ကေတာ့ Chatting ပါ။ ဒီေဝါဟာရ ကို ေတာ့ အေထြ အထူး ရွင္းျပစရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ အျမန္ ယာဥ္လိုင္းေတြ လို ျမန္ဆန္ ရမ္းကား... အဲ...အဲ.. .ျမန္ဆန္ ထြန္းကား လွတဲ့ နည္း ပညာ ေခတ္ႀကီးကို အလြန္အက်ဴး နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေလ့လာ လိုက္စား ႏိုင္ၾကတဲ့ သူရႆဝါတို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား အေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ အင္တာနက္ဆို ရင္ ခ်က္တင္ ထိုင္တာနဲ႔ တြဲၿပီး သိၾက ပါတယ္။
ခ်က္တင္က ဒီေလာက္အထိ ကြ်န္ေတာ္ တို႔တေတြကို လႊမ္းမိုးထား ႏိုင္တယ္ခင္ဗ်။ အင္တာနက္ စသံုးခါစ User အားလံုး နီးပါး ခ်က္တင္ မထိုင္ဖူး သူမရွိ ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ သူရႆဝါ ကိုယ္တိုင္ လည္း အင္တာနက္ စသံုးခါစမွာ ခ်က္တင္ ထိုင္ျခင္းနဲ႔ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုဝမ္းကြဲက ကြ်န္ေတာ့္ ကို အင္တာနက္ သံုးတာ စသင္ေပး မယ္ဆိုတုန္းက တျခားဘာမွမလုပ္ ခိုင္းပါဘူး။
အင္တာနက္ကို စြဲသြားေအာင္ Chat Room ထဲမွာ အေကာင့္တစ္ခုဖြင့္ေပး၊ ေနာက္ G-mail အေကာင့္ တစ္ခုဖြင့္ ေပးၿပီး တစ္ေနကုန္ ခ်က္တင္ ထိုင္ခိုင္းေတာ့ တာပဲ။ သူေျပာပံုက ရွင္းရွင္းေလး၊ Chat Room ထဲမွာ ေတြ႕တဲ့လူေတြထဲက ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ သူနဲ႔စကားေျပာ၊ မိတ္ဆက္၊ၿပီးလို႔အဆင္ေျပရင္ G-mail လိပ္စာခ်င္းဖလွယ္၊ ၿပီးရင္ G-talk ထဲမွာေျပာ... အဲဒီလိုအဆင့္ဆင့္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူသင္ေပးသလို လုပ္တာေပါ့။ Chat Room ထဲကေန လူတစ္ ေယာက္နဲ႔ခင္ၿပီးလို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ G-talk ထဲ အေကာင့္တစ္ ခုတိုးလာရင္သိပ္ေပ်ာ္တာ။ အစ္ကို႔အင္တာနက္ ဆိုင္ရဲ႕ Server မွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ထိုင္လို႔၊ မ်က္ ေမွာင္ႀကီးေတာင္ကုပ္လို႔၊ ကီးဘုတ္နဲ႔လက္နဲ႔ တ ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္ေနတဲ့ သူရႆဝါ ကို ဆိုင္ထဲ ဝင္လာသူမ်ား သိပ္အထင္ႀကီး ၾကပါတယ္။ တကယ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္ကသာ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ ႀကီးမ်က္ႏွာေပး။
အမွန္က Chat Room တကာ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ပတ္ခ်ာ လည္လွည့္ ေနတာ။ ခ်က္တင္ကို စြဲတာမွေျပာမေနနဲ႔။ မနက္မိုးလင္းဆိုင္ဖြင့္ၿပီဆိုကတည္း က တျခားသူသံုးမသံုးေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေနကုန္ပဲ။ ေဘးခံု မွာ စားစရာေသာက္စရာ ရိကၡာ အျပည့္အစံု ယူၿပီးေတာ့ကို တစ္ေနကုန္တစ္ ေနခန္း ထိုင္တာခင္ဗ်။ သင္ေပးတဲ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲကလည္း ဘာမွ သင္ေပး လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေပကပ္ၿပီးေတာ့ကိုေနတာ။ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္လည္း ေအး ေဆးပဲ။ သူလည္းသူ႕ဟာသူ ေပါက္ခ်င္ တာေပါက္၊ ဒီမွာက ခ်က္ေနတာ အျပံဳးကိုမပ်က္ဘူး။
ခ်က္တင္ထိုင္ေနရင္း ငုတ္တုတ္ႀကီး ေသသြားရင္ ေတာင္ အဲဒါကိုစြဲတဲ့စိတ္နဲ႔ Chat Room ေစာင့္တဲ့ သရဲျဖစ္ေနမွာစိုးရိမ္ရတယ္။ ဒီေလာက္အထိ ခ်က္တင္ကိုစြဲခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္တင္ အထိုင္ ေကာင္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ဖူးသလို သူမ်ားကိုလည္း ဒုကၡ ေပးဖူးပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အြန္လိုင္းမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ခ်က္တင္ထိုင္မိပါတယ္။ သူ႔ Nick Name က White Virgin ပါတဲ့။ အျဖဴ ေရာင္အပ်ိဳစင္ကေလးေပါ့ဗ်ာ။ နာမည္ေလးကလဲလွ၊ အေျပာအဆိုကေလး ကလည္းညက္ဆိုေတာ့ကာ အြန္လိုင္းမွာေျပာ႐ံုနဲ႔မၿပီးဘဲ အျပင္မွာေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းမိ ၾကပါတယ္။ အျပင္မွာေတြ႕ၾကမယ္...ဘယ္လိုဆံုမလဲလို႔ေမးေတာ့ သူကသူအခုသံုးေနတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္မွာလာေခၚပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က စမ္းေခ်ာင္းမွာ၊ သူကၿမိဳ႕ထဲမွာ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လည္း နာရီဝက္အတြင္း အေရာက္လာမယ္၊ ေစာင့္ေနေပါ့။ သူကလည္း “အင္း”တဲ့။
“ယူ တကယ္ လာခဲ့ေနာ္..တို႔ေစာင့္ေနမွာ။တို႔က အက်ႌအျဖဴေရာင္ေလး ဝတ္ထားတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ တို႔တစ္ေယာက္ပဲ အျဖဴေရာင္ဝတ္ထားတာ” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ၊ အားက်မခံ “စိတ္ခ်ပါ အပ်ိဳျဖဴေလး ရယ္။ တို႔တကယ္လာ မွာေပါ့။ မင္းသာ တကယ္ေစာင့္ေန”ေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ အင္တာနက္ ဆိုင္ကို ခပ္လြယ္ လြယ္ ပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ အၾကည့္ခံေအာင္ မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ျပံဳးျဖဲၿပီး ဆိုင္ တံခါးခပ္တည္တည္တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္ ပါတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ တစ္ေယာက္ တည္း အျဖဴေရာင္...ေတြ႕ၿပီဗ်ာ၊ ထင္း ေနတာပဲ။ ထင္းမွာေပါ့...အျဖဴေရာင္ အပ်ိဳစင္ေလးမွမဟုတ္တာ၊ မီးခိုးေရာင္အ ပ်ိဳလံုးႀကီးဗ်ာ။ တကယ္ေျပာတာ ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးက်ေနတာပဲ။
ဝ၀လင္လင္ႀကီး လံုးလံုးႀကီး...ညိဳတာမွညိဳ႕ေန တာပဲ။ သူရႆဝါ ဆိုင္ျပင္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္သြားမွန္းကိုမသိ ဘူး။ အျပင္ေရာက္မွ တေဟာေဟာ တဟဲဟဲနဲ႔ အသက္ကိုဝေအာင္ မနည္း႐ွဴရ တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ သူ႔ပံုစံကလည္း ကိုယ္မလာမခ်င္းထမယ့္ပံုမေပၚ။ ကမန္းကတန္း အၾကံ ထုတ္ရတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕တံခါးမွာ ဆိုင္ကိုဆက္ သြယ္ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ႕ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ဖုန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး “ဆိုင္ထဲက White Virgin ဆိုတဲ့ မိန္းက ေလးကို ခုနကခ်ိန္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက ဖုန္းဆက္ တယ္လို႔ေျပာေပးပါ” ဆိုၿပီး ေခၚခိုင္းရတယ္။ မၾကာပါဘူး...အပ်ိဳညိဳလံုးႀကီး ဖုန္းလာကိုင္ပါ တယ္။
အမယ္... သူကေတာင္ ဆီးၿပီးေဟာက္လိုက္ေသးတယ္။ “မလာ ေသးဘူးလား.. ယူ႔ကိုေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ.. ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ”တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မနည္းအသံဖ်က္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ “ဟားေရး...အားပ်ိဳ စင္ကေလး.. ကုလားေလးေနာ္.. ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေနတယ္ေနာ္.. ကန္မေလး ေျပာတဲ့ ဆိုင္ကိုေနာ္.. ကုလား ေလးရွာမေတြ႕ဘူး..လည္ေနတယ္ေနာ္.. ေသခ်ာ ျပန္ေျပာ..” ဆိုၿပီးလည္း ေျပာလိုက္ေရာ စကားျပန္ေတာင္မရေတာ့ ဘူး။ “ဂြပ္”ခနဲ အလန္႔ တၾကာ းဖုန္းခ်သြားပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ သူရႆဝါ လည္း အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးကို တဖြဖြရြတ္ ၿပီးျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ခ်က္တင္ထိုင္ရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာ ပါ။ ျဖစ္ပံုက သူကေယာက်ၤားေလး...ကြ်န္ေတာ့္အေကာင့္ကို ေသခ်ာ မၾကည့္ဘဲ မိန္းကေလးေအာက္ေမ့လို႕ လာဟိုင္း တာ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာေတာ့ ေယာက်ၤား ေလးမွန္းသိသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ “ဟာကြာ မင္းက ဘြိဳင္းလား...ငါကမိန္းကေလး ထင္လို႔ကြာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ” တဲ့။ ၾကည့္ဦး ေျပာပံုကိုက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ေရာ အြန္လိုင္းကေန ဘာလုပ္လို႔ ရမယ္ ထင္ေနလို႔လဲမသိပါဘူး။ အဲဒီကေနစၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ သူလည္း ဆဲ၊ ကိုယ္ကလည္း အားက် မခံျပန္ဆဲေပါ့။ အဲဒီလိုအျပန္အလွန္ဆဲရင္းက စိတ္ေတြတိုလာၾကေရာ။ သူက “မင္း လူမိုက္လား၊ သတၱိရွိရင္ အျပင္မွာခ်ိန္း ၿပီး ဖိုက္မယ္ေလ၊ ထြက္ခဲ့ လာ”တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၿငိမ္ခံမ ေနပါဘူး။
“ေအာင္မာ..မင္းေလာက္ကေတာ့ အၿမီးပါျဖတ္ၿပီး ျပဳတ္စားပစ္လိုက္မယ္။ ေဟ့ေကာင္..မိုက္တယ္ကြ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်ခ်င္ရင္လာခဲ့ေလ။ အင္းစိန္ ေပါက္ေတာဝမွတ္တိုင္ကို၊ ငါေစာင့္ ေနမယ္။ ေတြ႕ရင္ေတာ့ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးေနာ္။ ေျပးေတာ့ မကိုက္နဲ႔။ ၾကားလား”ဆိုၿပီး သူမခံခ်င္ေအာင္ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူကလည္း ေဒါသေတြတရွဲရွဲထြက္ၿပီး “ေအး လာၿပီ ကြ”ဆိုၿပီး ေအာက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုလာေက်ာလို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ သူရႆဝါေလ ကိုယ္က စမ္းေခ်ာင္းမွာ၊ သူ႔ကို အင္းစိန္ခ်ိန္းပစ္လိုက္တယ္။
တကယ္က အဲဒီအင္းစိန္ေပါက္ေတာဝဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းေတာင္ ေရးေတး ေတးမသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္းမသြားပါဘူး။ ဒီအတိုင္းဆက္ထိုင္ေနတာ ပဲ။ သူကေတာ့ တကယ္သြားမသြား ကြ်န္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ခ်က္တင္ေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က်င္လည္ေနၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္ အင္တာနက္ပါးဝသြားလို႔ အခုေတာ့ ခ်က္တင္ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္လိုအခုမွစသံုးတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ေရွ႕လူမ်ားရဲ႕ အစဥ္အလာကို ဆက္ခံၿပီး ခ်က္တင္ထိုင္ၾကဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ စကားေလး ေျပာလိုက္၊ အျပင္မွာခ်ိန္းလိုက္ ၊ ရန္ေတြ ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ခ်က္တင္ထိုင္ျခင္း အေလ့အထဟာ အင္တာနက္သံုးစြဲသူ လူတန္းစားတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာ အေသအခ်ာ ပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
သူရႆဝါ
ခ်က္တင္က ဒီေလာက္အထိ ကြ်န္ေတာ္ တို႔တေတြကို လႊမ္းမိုးထား ႏိုင္တယ္ခင္ဗ်။ အင္တာနက္ စသံုးခါစ User အားလံုး နီးပါး ခ်က္တင္ မထိုင္ဖူး သူမရွိ ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ သူရႆဝါ ကိုယ္တိုင္ လည္း အင္တာနက္ စသံုးခါစမွာ ခ်က္တင္ ထိုင္ျခင္းနဲ႔ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုဝမ္းကြဲက ကြ်န္ေတာ့္ ကို အင္တာနက္ သံုးတာ စသင္ေပး မယ္ဆိုတုန္းက တျခားဘာမွမလုပ္ ခိုင္းပါဘူး။
အင္တာနက္ကို စြဲသြားေအာင္ Chat Room ထဲမွာ အေကာင့္တစ္ခုဖြင့္ေပး၊ ေနာက္ G-mail အေကာင့္ တစ္ခုဖြင့္ ေပးၿပီး တစ္ေနကုန္ ခ်က္တင္ ထိုင္ခိုင္းေတာ့ တာပဲ။ သူေျပာပံုက ရွင္းရွင္းေလး၊ Chat Room ထဲမွာ ေတြ႕တဲ့လူေတြထဲက ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ သူနဲ႔စကားေျပာ၊ မိတ္ဆက္၊ၿပီးလို႔အဆင္ေျပရင္ G-mail လိပ္စာခ်င္းဖလွယ္၊ ၿပီးရင္ G-talk ထဲမွာေျပာ... အဲဒီလိုအဆင့္ဆင့္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူသင္ေပးသလို လုပ္တာေပါ့။ Chat Room ထဲကေန လူတစ္ ေယာက္နဲ႔ခင္ၿပီးလို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ G-talk ထဲ အေကာင့္တစ္ ခုတိုးလာရင္သိပ္ေပ်ာ္တာ။ အစ္ကို႔အင္တာနက္ ဆိုင္ရဲ႕ Server မွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ထိုင္လို႔၊ မ်က္ ေမွာင္ႀကီးေတာင္ကုပ္လို႔၊ ကီးဘုတ္နဲ႔လက္နဲ႔ တ ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္ေနတဲ့ သူရႆဝါ ကို ဆိုင္ထဲ ဝင္လာသူမ်ား သိပ္အထင္ႀကီး ၾကပါတယ္။ တကယ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္ကသာ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ ႀကီးမ်က္ႏွာေပး။
အမွန္က Chat Room တကာ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ပတ္ခ်ာ လည္လွည့္ ေနတာ။ ခ်က္တင္ကို စြဲတာမွေျပာမေနနဲ႔။ မနက္မိုးလင္းဆိုင္ဖြင့္ၿပီဆိုကတည္း က တျခားသူသံုးမသံုးေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေနကုန္ပဲ။ ေဘးခံု မွာ စားစရာေသာက္စရာ ရိကၡာ အျပည့္အစံု ယူၿပီးေတာ့ကို တစ္ေနကုန္တစ္ ေနခန္း ထိုင္တာခင္ဗ်။ သင္ေပးတဲ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲကလည္း ဘာမွ သင္ေပး လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေပကပ္ၿပီးေတာ့ကိုေနတာ။ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္လည္း ေအး ေဆးပဲ။ သူလည္းသူ႕ဟာသူ ေပါက္ခ်င္ တာေပါက္၊ ဒီမွာက ခ်က္ေနတာ အျပံဳးကိုမပ်က္ဘူး။
ခ်က္တင္ထိုင္ေနရင္း ငုတ္တုတ္ႀကီး ေသသြားရင္ ေတာင္ အဲဒါကိုစြဲတဲ့စိတ္နဲ႔ Chat Room ေစာင့္တဲ့ သရဲျဖစ္ေနမွာစိုးရိမ္ရတယ္။ ဒီေလာက္အထိ ခ်က္တင္ကိုစြဲခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္တင္ အထိုင္ ေကာင္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ဖူးသလို သူမ်ားကိုလည္း ဒုကၡ ေပးဖူးပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အြန္လိုင္းမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ခ်က္တင္ထိုင္မိပါတယ္။ သူ႔ Nick Name က White Virgin ပါတဲ့။ အျဖဴ ေရာင္အပ်ိဳစင္ကေလးေပါ့ဗ်ာ။ နာမည္ေလးကလဲလွ၊ အေျပာအဆိုကေလး ကလည္းညက္ဆိုေတာ့ကာ အြန္လိုင္းမွာေျပာ႐ံုနဲ႔မၿပီးဘဲ အျပင္မွာေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းမိ ၾကပါတယ္။ အျပင္မွာေတြ႕ၾကမယ္...ဘယ္လိုဆံုမလဲလို႔ေမးေတာ့ သူကသူအခုသံုးေနတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္မွာလာေခၚပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က စမ္းေခ်ာင္းမွာ၊ သူကၿမိဳ႕ထဲမွာ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လည္း နာရီဝက္အတြင္း အေရာက္လာမယ္၊ ေစာင့္ေနေပါ့။ သူကလည္း “အင္း”တဲ့။
“ယူ တကယ္ လာခဲ့ေနာ္..တို႔ေစာင့္ေနမွာ။တို႔က အက်ႌအျဖဴေရာင္ေလး ဝတ္ထားတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ တို႔တစ္ေယာက္ပဲ အျဖဴေရာင္ဝတ္ထားတာ” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ၊ အားက်မခံ “စိတ္ခ်ပါ အပ်ိဳျဖဴေလး ရယ္။ တို႔တကယ္လာ မွာေပါ့။ မင္းသာ တကယ္ေစာင့္ေန”ေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ အင္တာနက္ ဆိုင္ကို ခပ္လြယ္ လြယ္ ပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ အၾကည့္ခံေအာင္ မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ျပံဳးျဖဲၿပီး ဆိုင္ တံခါးခပ္တည္တည္တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္ ပါတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ တစ္ေယာက္ တည္း အျဖဴေရာင္...ေတြ႕ၿပီဗ်ာ၊ ထင္း ေနတာပဲ။ ထင္းမွာေပါ့...အျဖဴေရာင္ အပ်ိဳစင္ေလးမွမဟုတ္တာ၊ မီးခိုးေရာင္အ ပ်ိဳလံုးႀကီးဗ်ာ။ တကယ္ေျပာတာ ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးက်ေနတာပဲ။
ဝ၀လင္လင္ႀကီး လံုးလံုးႀကီး...ညိဳတာမွညိဳ႕ေန တာပဲ။ သူရႆဝါ ဆိုင္ျပင္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္သြားမွန္းကိုမသိ ဘူး။ အျပင္ေရာက္မွ တေဟာေဟာ တဟဲဟဲနဲ႔ အသက္ကိုဝေအာင္ မနည္း႐ွဴရ တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ သူ႔ပံုစံကလည္း ကိုယ္မလာမခ်င္းထမယ့္ပံုမေပၚ။ ကမန္းကတန္း အၾကံ ထုတ္ရတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕တံခါးမွာ ဆိုင္ကိုဆက္ သြယ္ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ႕ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ဖုန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး “ဆိုင္ထဲက White Virgin ဆိုတဲ့ မိန္းက ေလးကို ခုနကခ်ိန္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက ဖုန္းဆက္ တယ္လို႔ေျပာေပးပါ” ဆိုၿပီး ေခၚခိုင္းရတယ္။ မၾကာပါဘူး...အပ်ိဳညိဳလံုးႀကီး ဖုန္းလာကိုင္ပါ တယ္။
အမယ္... သူကေတာင္ ဆီးၿပီးေဟာက္လိုက္ေသးတယ္။ “မလာ ေသးဘူးလား.. ယူ႔ကိုေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ.. ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ”တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မနည္းအသံဖ်က္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ “ဟားေရး...အားပ်ိဳ စင္ကေလး.. ကုလားေလးေနာ္.. ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေနတယ္ေနာ္.. ကန္မေလး ေျပာတဲ့ ဆိုင္ကိုေနာ္.. ကုလား ေလးရွာမေတြ႕ဘူး..လည္ေနတယ္ေနာ္.. ေသခ်ာ ျပန္ေျပာ..” ဆိုၿပီးလည္း ေျပာလိုက္ေရာ စကားျပန္ေတာင္မရေတာ့ ဘူး။ “ဂြပ္”ခနဲ အလန္႔ တၾကာ းဖုန္းခ်သြားပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ သူရႆဝါ လည္း အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးကို တဖြဖြရြတ္ ၿပီးျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ခ်က္တင္ထိုင္ရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာ ပါ။ ျဖစ္ပံုက သူကေယာက်ၤားေလး...ကြ်န္ေတာ့္အေကာင့္ကို ေသခ်ာ မၾကည့္ဘဲ မိန္းကေလးေအာက္ေမ့လို႕ လာဟိုင္း တာ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာေတာ့ ေယာက်ၤား ေလးမွန္းသိသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ “ဟာကြာ မင္းက ဘြိဳင္းလား...ငါကမိန္းကေလး ထင္လို႔ကြာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ” တဲ့။ ၾကည့္ဦး ေျပာပံုကိုက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ေရာ အြန္လိုင္းကေန ဘာလုပ္လို႔ ရမယ္ ထင္ေနလို႔လဲမသိပါဘူး။ အဲဒီကေနစၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ သူလည္း ဆဲ၊ ကိုယ္ကလည္း အားက် မခံျပန္ဆဲေပါ့။ အဲဒီလိုအျပန္အလွန္ဆဲရင္းက စိတ္ေတြတိုလာၾကေရာ။ သူက “မင္း လူမိုက္လား၊ သတၱိရွိရင္ အျပင္မွာခ်ိန္း ၿပီး ဖိုက္မယ္ေလ၊ ထြက္ခဲ့ လာ”တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၿငိမ္ခံမ ေနပါဘူး။
“ေအာင္မာ..မင္းေလာက္ကေတာ့ အၿမီးပါျဖတ္ၿပီး ျပဳတ္စားပစ္လိုက္မယ္။ ေဟ့ေကာင္..မိုက္တယ္ကြ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်ခ်င္ရင္လာခဲ့ေလ။ အင္းစိန္ ေပါက္ေတာဝမွတ္တိုင္ကို၊ ငါေစာင့္ ေနမယ္။ ေတြ႕ရင္ေတာ့ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထိုးေနာ္။ ေျပးေတာ့ မကိုက္နဲ႔။ ၾကားလား”ဆိုၿပီး သူမခံခ်င္ေအာင္ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူကလည္း ေဒါသေတြတရွဲရွဲထြက္ၿပီး “ေအး လာၿပီ ကြ”ဆိုၿပီး ေအာက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုလာေက်ာလို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ သူရႆဝါေလ ကိုယ္က စမ္းေခ်ာင္းမွာ၊ သူ႔ကို အင္းစိန္ခ်ိန္းပစ္လိုက္တယ္။
တကယ္က အဲဒီအင္းစိန္ေပါက္ေတာဝဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းေတာင္ ေရးေတး ေတးမသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္းမသြားပါဘူး။ ဒီအတိုင္းဆက္ထိုင္ေနတာ ပဲ။ သူကေတာ့ တကယ္သြားမသြား ကြ်န္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ခ်က္တင္ေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က်င္လည္ေနၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္ အင္တာနက္ပါးဝသြားလို႔ အခုေတာ့ ခ်က္တင္ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္လိုအခုမွစသံုးတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ေရွ႕လူမ်ားရဲ႕ အစဥ္အလာကို ဆက္ခံၿပီး ခ်က္တင္ထိုင္ၾကဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ စကားေလး ေျပာလိုက္၊ အျပင္မွာခ်ိန္းလိုက္ ၊ ရန္ေတြ ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ခ်က္တင္ထိုင္ျခင္း အေလ့အထဟာ အင္တာနက္သံုးစြဲသူ လူတန္းစားတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာ အေသအခ်ာ ပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
သူရႆဝါ
