ဇြန္လ၂၇ ရက္ေန႔က မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေက်ာက္ပဲြစားတန္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ တရုတ္ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ျမန္မာကုန္သည္ေတြရဲ႕ ျပႆနာက တင္းေနတဲ့ ပူေဖါင္း ထေပါက္သြားသလို ျဖစ္မွာလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ တရုတ္ေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြ အျမင္မၾကည္လင္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ဦးခြန္ဆာတို႔ အလင္းဝင္တဲ့ႏွစ္ တည္းက ကိုးကန္႔လိုတမ်ိဳး၊ ဝလိုတမ်ိဳးနဲ႔ တရုတ္ေတြ မႏၱေလးကို လွိမ့္ဝင္လာခဲ့ ၾကပါတယ္။ ကိုးကန္႔တို႔၊ ဝတို႔ တိုင္း ရင္းသားေတြဟာ ေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ဘာမွမသိရွာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ တရုတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္ညီလိုင္း၊ ဖုန္ၾကားရွင္ စတဲ့နာမည္ေတြဟာ ဝ နာမည္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ တရုတ္နာမည္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖုန္ၾကားရွင္ရဲ႕ အမအိမ္မွာ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးမွာ ရွိပါတယ္။ က်ံဳးေဘးျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေျမကြက္အပိုမရွိပါ။ တိုက္ႀကီးကေတာ့ တရုတ္စာ နီရဲရဲနဲ႔ပါပဲ၊ သူမ ေသဆံုးစဥ္က လမ္းတျပကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္နဲ႔ စစ္ရဲေတြက ပိတ္ထားၿပီး အသုဘ႐ႈ အခမ္းအနားလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ၊ က်ဳံးေဘးကိုေတာင္ ပိတ္ၿပီးလုပ္ႏိုင္တယ္၊ တရုတ္ေတြ ေစာ္ကားလြန္းတယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။
ေနာက္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ လမ္း၂၀နဲ႔ ၈၂လမ္းဘက္က တရုတ္ေက်ာင္းအေရွ႕မွာ ေထာက္လွမ္းေရးက ကားနဲ႔ တရုတ္ေက်ာင္းသား ေတြ တိုက္မိတာပါ။ ဦးခင္ညြန္႔ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပစဥ္မို႔လို႔ တရုတ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ေစေပါ့။ လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျပန္ဖြင့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ေတြ ဟာ သူတို႔ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းကို နန္းၿမိဳ႕ရိုးထဲက ႏိုင္လြန္ကတၱရာထက္ သာေအာင္ခင္းပါတယ္။ တရုတ္ေက်ာင္း အေဆာက္အအံုကိုလည္း မထင္မရွားေလးကေန အထပ္ထပ္ျမင့္တဲ့တိုက္ႀကီးအျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ မႏၱေလးက တရုတ္ ေက်ာင္းေတြဟာ အေကာင္းဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္။
ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအရ နယ္ခ်ဲ႕ျခင္းတစ္မ်ိဳး လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံ ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတဲ့ တရုတ္ေတြဟာ ေဒသခံတရုတ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဘံုေက်ာင္းေတြနဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္အသင္းေတြေထာင္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ မႏၱေလးက တရုတ္ဘံုေက်ာင္းေတြဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးထဲက ဆင္းရဲတဲ့ တရုတ္ေတြအတြက္ အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး တာ၊ ခိုးဝင္လာတဲ့ တရုတ္ေတြအတြက္ မွတ္ပံုတင္ရေအာင္လုပ္ေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကၿပီး ရန္ပံုေငြလဲ ေတာင့္တင္းၾကပါတယ္။ တရုတ္ထိုက္ ခ်ိအသင္းဟာ က်န္းမာေရးအတြက္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး မနက္ေစာေစာတိုင္း က်ံဳးေဘးပတ္လည္မွာ ထိုက္ခ်ိကစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
မနက္ေနထြက္မွာ ျမန္မာ့ဦးစြန္း က်ံဳးနဲ႔နန္းၿမိဳ႕ရိုးႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး တရုတ္ဓားေတြနဲ႔ တရုတ္အကေတြ ကေနတာဟာ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ဇာတိမာန္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခု မႏၱေလးကလူေတြ သံုးစဲြေနတဲ့ ေျဖးေျဖးသြားေနာ္၊ ေျဖးေျဖးစားေနာ္ စတာေတြဟာ တရုတ္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးမွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ တေကာ( တရုတ္လို အကိုႀကီး)လို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ ဝါးမ်ိဳလာၿပီ ဆိုတာကို ျမင္သာတဲ့အခ်က္ပါ။
မႏၱေလးမွာေနတဲ့ တရုတ္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကသေလာက္၊ သူတို႔ခ်င္း ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံၾကသ ေလာက္ ေဒသခံဗမာေတြကို ရိုင္းပ်စြာ ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ တရုတ္အခ်င္းခ်င္း ဦးႀကီး၊ ဦးေလး၊ အကို၊ညီ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေတြနဲ႔ တဲြေခၚေလ့ ရွိၾက ေပမယ့္ ေဒသခံ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚမွာေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိ္ဳလ္မ်ားကိုေတာင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ စသည္ျဖင့္ သံုးစဲြေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တရုတ္လူငယ္ ေတြကအစ ေစ်းဝယ္တဲ့ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားအလုပ္ကိစၥမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရိုင္းပ်တဲ့ ဗမာစကားအသံုးအႏႈန္းကို တမင္ေရြးခ်ယ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ သူတို႔ အေနနဲ႔ ဗမာစကား မလည္ပတ္လို႔ဆိုတာကို အေၾကာင္းျပေပမယ့္ ဗမာကို ကိုယ့္ထက္တစ္ဆင့္နိမ့္ၿပီး ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို စဲြကိုင္ထား တာပါ။ တရုတ္အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေခၚေဝၚသံုးစဲြႏိုင္ေပမယ့္ ဗမာလို ဦးႀကီး၊ ဦးေလး၊ အကို ေခၚတတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခက္ခဲေနသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။
ေဒသခံ ဗမာလူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ တရုတ္ေတြရဲ႕ ရိုင္းပ်မႈ၊ ခဲြျခားမႈကို မခံႏိုင္ၾကေပမယ့္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသလို စီးပြားေရးအရ တရုတ္ေတြေပၚမွာ မ်ားစြာမွီခိုေနရတဲ့အတြက္ မေျပာသာပါၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အစိုင္အခဲအျဖစ္ေတာ့ ရွိေနၾကပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးပိုင္ ဆိုင္ ေတြမွာ လုပ္ကိုင္ရတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ တရုတ္လူမ်ိဳး အလုပ္သမားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ မည္မွ်ပင္ ပညာတတ္ေစကာမူ အလိုလို တဆင့္နိမ့္ တဲ့ အေနအထားကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အခုေက်ာက္ပဲြစားတန္းလို ကိစၥမ်ိဳးကိုၾကည့္ရင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားမွာေတာင္ တရုတ္စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္မလြတ္တာေၾကာင့္ အႏွိမ္ခံဆက္ဆံရတာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ ပိုၿပီးဆိုးတာက အခုလို ဗမာေတြကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားတဲ့ တရုတ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တရုတ္ မဟုတ္ဘဲ တရုတ္ျပည္မႀကီးနဲ႔ ယူနန္နယ္ေတြက လာၿပီးဝယ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား တရုတ္ေတြပါ။ ေဒသခံ တရုတ္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားက တရုတ္ႀကီးေတြ အားကိုးနဲ႔၊ ႏိုင္ငံျခားက တရုတ္ေတြကလဲ ေဒသခံေတြရဲ႕ ျမန္မာေတြအေပၚ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတာကိုၾကည့္ၿပီး ဗမာဆိုတာ ႏွိမ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ အခု လို ရိုင္းပ်ေစာ္ကားၾကတာပါ။
ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတာက ရဲစခန္းေတြ၊ လဝကေတြဟာ တရုတ္ေတြကို အကာကြယ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ အစဥ္အလာအတိုင္းအခုလဲတရုတ္ေတြကိုရဲကဖမ္းသြားေပမယ့္အခ်ိန္တန္ရင္ပိုက္ဆံယူၿပီး ျပန္လႊတ္ၾကပါဦးမယ္။ ဒီလိုဆို တရုတ္ေတြရဲ႕အျမင္မွာ ဗမာဆိုတာ ပိုက္ဆံေပးရင္ အကုန္ရတယ္လို႔ ျမင္လာမယ္၊ ပိုမိုႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံလာပါမယ္။ ဒါကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖဲြ႕၊ ျပည္သူ႔ရဲဆိုတာေတြကအစ အစိုးရအထိ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို အကာ အကြယ္ မေပးႏိုင္တာ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ျဖည့္ေျပာရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ အေမရိကန္ရဲ႕ၾသဇာ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြကိုလဲ အင္မတန္အထင္ႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးျဖစ္ေနပါေစ ထိုင္းလူမ်ိဳးနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ထိုင္းရဲက မေနပါဘူး။ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားကို ထိုင္း ရဲက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးက မွားရင္လည္း အဖမ္းအဆီးျပၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေပးပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကလဲ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ ထိုင္းနဲ႔ျဖစ္ရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးဘက္က ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ဝင္ေရာက္ကူညီၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္းေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မေစာ္ကားရဲ ပါဘူး။ ဒါဟာ အစိုးရေရာ၊ ျပည္သူ႕ဝန္ထမ္းရဲေတြေရာ၊ ျမန္မာ့အသိုင္းအဝိုင္းကပါ အတူယူေဆာင္ရြက္ရ မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္ေတြက ရဲေတြ၊ လဝကေတြကအစ အစိုးရအထိ အိတ္ထဲထည့္ထားတာကို ၾကည့္ရင္ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေကာင္းေနပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ျပန္ေရာင္း စားေနတဲ့ အစိုးရ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဇာတိမာန္ကို ေရာင္းစားတဲ့အစိုးရ တစ္ရပ္ရွိေနသမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ တရုတ္ကြ်န္ဘဝကို တေျဖးေျဖးကေန ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္သြားႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ရင္ေလးဖြယ္ေတြ႕ ေနရပါၿပီ။
Ko Chit facebook မွ ျပန္လည္မွ်ေဝလုိက္ပါသည္.။
ဦးခြန္ဆာတို႔ အလင္းဝင္တဲ့ႏွစ္ တည္းက ကိုးကန္႔လိုတမ်ိဳး၊ ဝလိုတမ်ိဳးနဲ႔ တရုတ္ေတြ မႏၱေလးကို လွိမ့္ဝင္လာခဲ့ ၾကပါတယ္။ ကိုးကန္႔တို႔၊ ဝတို႔ တိုင္း ရင္းသားေတြဟာ ေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ဘာမွမသိရွာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ တရုတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္ညီလိုင္း၊ ဖုန္ၾကားရွင္ စတဲ့နာမည္ေတြဟာ ဝ နာမည္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ တရုတ္နာမည္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖုန္ၾကားရွင္ရဲ႕ အမအိမ္မွာ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးမွာ ရွိပါတယ္။ က်ံဳးေဘးျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေျမကြက္အပိုမရွိပါ။ တိုက္ႀကီးကေတာ့ တရုတ္စာ နီရဲရဲနဲ႔ပါပဲ၊ သူမ ေသဆံုးစဥ္က လမ္းတျပကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္နဲ႔ စစ္ရဲေတြက ပိတ္ထားၿပီး အသုဘ႐ႈ အခမ္းအနားလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ၊ က်ဳံးေဘးကိုေတာင္ ပိတ္ၿပီးလုပ္ႏိုင္တယ္၊ တရုတ္ေတြ ေစာ္ကားလြန္းတယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။
ေနာက္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ လမ္း၂၀နဲ႔ ၈၂လမ္းဘက္က တရုတ္ေက်ာင္းအေရွ႕မွာ ေထာက္လွမ္းေရးက ကားနဲ႔ တရုတ္ေက်ာင္းသား ေတြ တိုက္မိတာပါ။ ဦးခင္ညြန္႔ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပစဥ္မို႔လို႔ တရုတ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ေစေပါ့။ လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျပန္ဖြင့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ေတြ ဟာ သူတို႔ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းကို နန္းၿမိဳ႕ရိုးထဲက ႏိုင္လြန္ကတၱရာထက္ သာေအာင္ခင္းပါတယ္။ တရုတ္ေက်ာင္း အေဆာက္အအံုကိုလည္း မထင္မရွားေလးကေန အထပ္ထပ္ျမင့္တဲ့တိုက္ႀကီးအျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ မႏၱေလးက တရုတ္ ေက်ာင္းေတြဟာ အေကာင္းဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္။
ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအရ နယ္ခ်ဲ႕ျခင္းတစ္မ်ိဳး လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံ ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတဲ့ တရုတ္ေတြဟာ ေဒသခံတရုတ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဘံုေက်ာင္းေတြနဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္အသင္းေတြေထာင္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ မႏၱေလးက တရုတ္ဘံုေက်ာင္းေတြဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးထဲက ဆင္းရဲတဲ့ တရုတ္ေတြအတြက္ အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး တာ၊ ခိုးဝင္လာတဲ့ တရုတ္ေတြအတြက္ မွတ္ပံုတင္ရေအာင္လုပ္ေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကၿပီး ရန္ပံုေငြလဲ ေတာင့္တင္းၾကပါတယ္။ တရုတ္ထိုက္ ခ်ိအသင္းဟာ က်န္းမာေရးအတြက္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး မနက္ေစာေစာတိုင္း က်ံဳးေဘးပတ္လည္မွာ ထိုက္ခ်ိကစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
မနက္ေနထြက္မွာ ျမန္မာ့ဦးစြန္း က်ံဳးနဲ႔နန္းၿမိဳ႕ရိုးႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး တရုတ္ဓားေတြနဲ႔ တရုတ္အကေတြ ကေနတာဟာ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ဇာတိမာန္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခု မႏၱေလးကလူေတြ သံုးစဲြေနတဲ့ ေျဖးေျဖးသြားေနာ္၊ ေျဖးေျဖးစားေနာ္ စတာေတြဟာ တရုတ္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးမွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ တေကာ( တရုတ္လို အကိုႀကီး)လို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ ဝါးမ်ိဳလာၿပီ ဆိုတာကို ျမင္သာတဲ့အခ်က္ပါ။
မႏၱေလးမွာေနတဲ့ တရုတ္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကသေလာက္၊ သူတို႔ခ်င္း ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံၾကသ ေလာက္ ေဒသခံဗမာေတြကို ရိုင္းပ်စြာ ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ တရုတ္အခ်င္းခ်င္း ဦးႀကီး၊ ဦးေလး၊ အကို၊ညီ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေတြနဲ႔ တဲြေခၚေလ့ ရွိၾက ေပမယ့္ ေဒသခံ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚမွာေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိ္ဳလ္မ်ားကိုေတာင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ စသည္ျဖင့္ သံုးစဲြေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တရုတ္လူငယ္ ေတြကအစ ေစ်းဝယ္တဲ့ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားအလုပ္ကိစၥမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရိုင္းပ်တဲ့ ဗမာစကားအသံုးအႏႈန္းကို တမင္ေရြးခ်ယ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ သူတို႔ အေနနဲ႔ ဗမာစကား မလည္ပတ္လို႔ဆိုတာကို အေၾကာင္းျပေပမယ့္ ဗမာကို ကိုယ့္ထက္တစ္ဆင့္နိမ့္ၿပီး ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို စဲြကိုင္ထား တာပါ။ တရုတ္အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေခၚေဝၚသံုးစဲြႏိုင္ေပမယ့္ ဗမာလို ဦးႀကီး၊ ဦးေလး၊ အကို ေခၚတတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခက္ခဲေနသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။
ေဒသခံ ဗမာလူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ တရုတ္ေတြရဲ႕ ရိုင္းပ်မႈ၊ ခဲြျခားမႈကို မခံႏိုင္ၾကေပမယ့္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသလို စီးပြားေရးအရ တရုတ္ေတြေပၚမွာ မ်ားစြာမွီခိုေနရတဲ့အတြက္ မေျပာသာပါၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အစိုင္အခဲအျဖစ္ေတာ့ ရွိေနၾကပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးပိုင္ ဆိုင္ ေတြမွာ လုပ္ကိုင္ရတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ တရုတ္လူမ်ိဳး အလုပ္သမားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ မည္မွ်ပင္ ပညာတတ္ေစကာမူ အလိုလို တဆင့္နိမ့္ တဲ့ အေနအထားကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အခုေက်ာက္ပဲြစားတန္းလို ကိစၥမ်ိဳးကိုၾကည့္ရင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားမွာေတာင္ တရုတ္စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္မလြတ္တာေၾကာင့္ အႏွိမ္ခံဆက္ဆံရတာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ ပိုၿပီးဆိုးတာက အခုလို ဗမာေတြကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားတဲ့ တရုတ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တရုတ္ မဟုတ္ဘဲ တရုတ္ျပည္မႀကီးနဲ႔ ယူနန္နယ္ေတြက လာၿပီးဝယ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား တရုတ္ေတြပါ။ ေဒသခံ တရုတ္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားက တရုတ္ႀကီးေတြ အားကိုးနဲ႔၊ ႏိုင္ငံျခားက တရုတ္ေတြကလဲ ေဒသခံေတြရဲ႕ ျမန္မာေတြအေပၚ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတာကိုၾကည့္ၿပီး ဗမာဆိုတာ ႏွိမ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ အခု လို ရိုင္းပ်ေစာ္ကားၾကတာပါ။
ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတာက ရဲစခန္းေတြ၊ လဝကေတြဟာ တရုတ္ေတြကို အကာကြယ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ အစဥ္အလာအတိုင္းအခုလဲတရုတ္ေတြကိုရဲကဖမ္းသြားေပမယ့္အခ်ိန္တန္ရင္ပိုက္ဆံယူၿပီး ျပန္လႊတ္ၾကပါဦးမယ္။ ဒီလိုဆို တရုတ္ေတြရဲ႕အျမင္မွာ ဗမာဆိုတာ ပိုက္ဆံေပးရင္ အကုန္ရတယ္လို႔ ျမင္လာမယ္၊ ပိုမိုႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံလာပါမယ္။ ဒါကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖဲြ႕၊ ျပည္သူ႔ရဲဆိုတာေတြကအစ အစိုးရအထိ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို အကာ အကြယ္ မေပးႏိုင္တာ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ျဖည့္ေျပာရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ အေမရိကန္ရဲ႕ၾသဇာ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြကိုလဲ အင္မတန္အထင္ႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးျဖစ္ေနပါေစ ထိုင္းလူမ်ိဳးနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ထိုင္းရဲက မေနပါဘူး။ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားကို ထိုင္း ရဲက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးက မွားရင္လည္း အဖမ္းအဆီးျပၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေပးပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကလဲ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ ထိုင္းနဲ႔ျဖစ္ရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးဘက္က ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ဝင္ေရာက္ကူညီၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္းေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မေစာ္ကားရဲ ပါဘူး။ ဒါဟာ အစိုးရေရာ၊ ျပည္သူ႕ဝန္ထမ္းရဲေတြေရာ၊ ျမန္မာ့အသိုင္းအဝိုင္းကပါ အတူယူေဆာင္ရြက္ရ မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္ေတြက ရဲေတြ၊ လဝကေတြကအစ အစိုးရအထိ အိတ္ထဲထည့္ထားတာကို ၾကည့္ရင္ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေကာင္းေနပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ျပန္ေရာင္း စားေနတဲ့ အစိုးရ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဇာတိမာန္ကို ေရာင္းစားတဲ့အစိုးရ တစ္ရပ္ရွိေနသမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ တရုတ္ကြ်န္ဘဝကို တေျဖးေျဖးကေန ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္သြားႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ရင္ေလးဖြယ္ေတြ႕ ေနရပါၿပီ။
Ko Chit facebook မွ ျပန္လည္မွ်ေဝလုိက္ပါသည္.။
