အဘုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
““အယ္ဒီတာေမာင္မ်ိဳး(ျမန္မာစာ)ဆိုတာလား””မိတ္ေဆြတစ္သိုက္ႏွင့္ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊၃၄လမ္း (အထက္ဘေလာက္)သတၳဳတြင္းအေဆာင္ေအာက္ပလက္ေဖာင္းေပၚကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပိးထမည္အ
လုပ္လြယ္အိတ္အိုတစ္လံုးလြယ္ကာ ေဘာင္းဘီရွည္စတုိင္က်က်၀တ္ထားေသာတ႐ုတ္ အဘိုးအိုႀကီး တစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာကာ ေမးသည္ေၾကာင့္““ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး ထိုင္မလား ခင္ဗ်””
““ေအး...ထိုင္မယ္။ မဂၢဇင္းတိုက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုၫႊန္လို႔လုိက္လာတာ။ဒါနဲလူေလးအခ်ိန္ရရဲ႕လား””
““ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္အဘိုး ထိုင္ပါ””““မဂၢၢဇင္းတိုက္ကို ပုလဲတို႔ေကာ လာတတ္လား””““ဟုတ္ကဲ့ လာတတ္ပါတယ္ အဘိုး။
စာမူေတြလာေပးရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၀င္လာတတ္ပါတယ္။ ၾကီးႀကီးဦး (ေဒၚခင္ေဆြဦး) လည္း တစ္ခါတစ္ရံ လာတတ္ပါတယ္။ေဒၚကလ်ာတို႔၊ မသန္းမျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိစ္ၥရွိရင္မဂၢၢဇင္းတိုက္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ီ
မေရာက္တာၾကာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးႀကီးဦးတို႔အိမ္ လိုက္သြားပါတယ္။မၾကာမၾကာေတာ့ ဆံုပါတယ္။””
ကၽြန္ေတာ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျဖရင္ ထိုပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးဘယ္သူျဖစ္ေလမလဲဆိုဟုအကဲခတ္ေနမိပါ၏။
ထိုစဥ္မွာပဲ အဘိုးအိုႀကီးက လြယ္အိတ္အိုႀကီးထဲမွ ဆြဲထုတ္ေပးလာသည့္စာမူေၾကာင့္ နာမည္ကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါၿပီ။““တိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္”” ဆိုပါလား။ သို႔ေသာ္......စာမူလူႀကံဳယူလာေပးတာလား။ကာယကံရွင္ စာေရးဆရာႀကီးေပပဲလားဆိုတာကိုေတာ့စကားေျပာရင္း မီးစင္ၾကည့္ကရဦးမည့္ အျဖစ္။
စာမူကို႐ိုေသစြာ လွမ္းယူအၿပီးမွာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလသမိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါအမ်ိဳးအစားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အားတက္သေရာစိတ္၀င္တစား ဖတ္ျဖစ္ေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားရေသးသည္။ ၿပီးမွကိုယ္စာဖတ္ေနစဥ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခံုပုေလးမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုႀကီးက ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ရမည့္အျဖစ္အား စာနာသတိရမိသြားကာအဘိုးအိုေျပာလိုရာ ေျပာဆိုႏိုင္ေစဖို႔ကုိ မ်က္ႏွာအမူအယာျပစကားစလိုက္မိသည္။
““ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး””
““ေအး...စာမူ သံုးလို႔ျဖစ္ပါ့မလား””
““ျဖစ္ပါတယ္ အဘိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြစိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ””““ေအး ဒါဆို ေဆာင္းပါးမွာ ဒီဓာတ္ပံုေလး သံုးခ်င္တယ္””အဘိုးအိုလွမ္းေပးလိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လြန္စြာအံ့ၾသသေဘာက် ျဖစ္သြားရသည္။ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာဓာတ္ပံု။သို႔ေသာ္အဆိုပါ ဓာတ္ပံုပါ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အခါခါျမင္ဖူးၿပီး
ရင္ထဲအသည္းထဲက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာသူ ။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”
““ေအး...ဟုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ။
ဟိုဘက္အစြန္က သခင္သန္းထြန္း။ သခင္သန္းထြန္းေဘးက အဘိုးရဲ႕ပံုေပါ့””
““ဗ်ာ””
ကၽြန္ေတာ္ထပ္ခါအံ့ၾသသြားရျပန္သည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရာဇ၀င္ သမိုင္းထဲက ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကိုကၽြန္ေတာ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါ ေရာ့လား။အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္စိတ္ေတြႏွင့္အတူ ေစာေစာက တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးတစ္ဦးဟုထင္မိခဲ့။ စာမူလူႀကံဳယူလာေပးသူဟု ထင္မွားမိခဲ့မႈေတြက အံ့ၾသအထင္ႀကီးေလးစားမႈေတြေနာက္မွာ ေနလာ ႏွင္းေပ်ာက္သလို လြင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။
““ဒါဆိုအဘက သခင္တစ္ေယာက္ေပါ့””
““ဟုတ္တယ္သခင္အုန္းျမင့္ဆိုတာအဘပဲ။တိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္လို႔လည္းစာေတြေရးတယ္ေလ။
ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား””
ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာခ် ေခါင္းငံု႕သြားမိသည္ထင္။
““ပုလဲတို႔ကေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး(ျမန္မာစာ)ဆုိတာ လိမၼာတယ္၊
ေတာ္တယ္၊စာေပ၀ါသနာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။အဲဒါနဲ႔ အဘ လည္းစာမူလာေပးရင္း ဂုဏ္ျပဳတာ””ကၽြန္ေတာ္ ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ အဘိုးေရွ႕မွာအေငြ႕အျဖစ္ႏွင့္ လြင့္ေပ်ာက္သြားလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
အဘြား(ဆရာႀကီးမဟာေဆြ၏ဇနီး)ႀကီးႀကီးဦး(ေဒၚခင္ေဆြဦး)ႏွင့္မပုလဲ(ေဒၚခင္ေဆြဦး၏သမီး)တို႔ကကၽြန္ေတာ္
စပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာအယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရဲေအာင္ယံုၾကည္မႈေတြျမင့္မားေစလိုသည့္သေဘာျဖင့္ေတြ႕
ျမင္ သမွ် စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းက ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးငယ္ေတြကိုသူတို႔မဂၢဇင္း၏အယ္ဒီတာေလးအား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေစရန္
လိုသည္ ထက္ပိုကာခ်ီးမြမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာ သိမို႔ အဘိုးေရွ႕ မွာ ေခါင္းပင္ ္ျပန္မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒါကိုအဘိုးတိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္(ေခၚ) သခင္အုန္းျမင့္ကသတိမူမိေကာင္းမူမိႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ္အားတက္ေစဖုိ႔ စကားေတြႏွင့္ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ ေတာ္ေၾကာင္း၊ႀကိဳးစားေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ကာအားေပးလို႔မဆံုး။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေဆာင္းပါးအတြက္အဘိုးေပးသည့္ျမန္မာ့လြတ္လပ္
ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလဆီမွလူငယ္ ၆ ဦးပါ ဓာတ္ပံုထဲကလူငယ္ေတြ၏ေျခမႈံေလာက္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစြမ္းအစ မရွိေၾကာင္း စိတ္ထဲကေျပာဆိုေနမိခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္က၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူငယ္ဘ၀ကေန လူလတ္ပိုင္း အရြယ္နီးပါးေရာက္လာခဲ့ ရေသာ္လည္း ထိုဓာတ္ပံုထဲက လူငယ္တစ္သိုက္၏ ေျခမံႈမွ်လူစြမ္းလူစမရွိႏိုင္ခဲ့ေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။
အဘိုးသခင္အုန္းျမင့္သို႔အမွတ္တရ
ကိုမ်ိဳး(ျမန္မာစာ)
လုပ္လြယ္အိတ္အိုတစ္လံုးလြယ္ကာ ေဘာင္းဘီရွည္စတုိင္က်က်၀တ္ထားေသာတ႐ုတ္ အဘိုးအိုႀကီး တစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာကာ ေမးသည္ေၾကာင့္““ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး ထိုင္မလား ခင္ဗ်””
““ေအး...ထိုင္မယ္။ မဂၢဇင္းတိုက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုၫႊန္လို႔လုိက္လာတာ။ဒါနဲလူေလးအခ်ိန္ရရဲ႕လား””
““ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္အဘိုး ထိုင္ပါ””““မဂၢၢဇင္းတိုက္ကို ပုလဲတို႔ေကာ လာတတ္လား””““ဟုတ္ကဲ့ လာတတ္ပါတယ္ အဘိုး။
စာမူေတြလာေပးရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၀င္လာတတ္ပါတယ္။ ၾကီးႀကီးဦး (ေဒၚခင္ေဆြဦး) လည္း တစ္ခါတစ္ရံ လာတတ္ပါတယ္။ေဒၚကလ်ာတို႔၊ မသန္းမျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိစ္ၥရွိရင္မဂၢၢဇင္းတိုက္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ီ
မေရာက္တာၾကာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးႀကီးဦးတို႔အိမ္ လိုက္သြားပါတယ္။မၾကာမၾကာေတာ့ ဆံုပါတယ္။””
ကၽြန္ေတာ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျဖရင္ ထိုပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးဘယ္သူျဖစ္ေလမလဲဆိုဟုအကဲခတ္ေနမိပါ၏။
ထိုစဥ္မွာပဲ အဘိုးအိုႀကီးက လြယ္အိတ္အိုႀကီးထဲမွ ဆြဲထုတ္ေပးလာသည့္စာမူေၾကာင့္ နာမည္ကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါၿပီ။““တိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္”” ဆိုပါလား။ သို႔ေသာ္......စာမူလူႀကံဳယူလာေပးတာလား။ကာယကံရွင္ စာေရးဆရာႀကီးေပပဲလားဆိုတာကိုေတာ့စကားေျပာရင္း မီးစင္ၾကည့္ကရဦးမည့္ အျဖစ္။
စာမူကို႐ိုေသစြာ လွမ္းယူအၿပီးမွာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလသမိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါအမ်ိဳးအစားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အားတက္သေရာစိတ္၀င္တစား ဖတ္ျဖစ္ေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားရေသးသည္။ ၿပီးမွကိုယ္စာဖတ္ေနစဥ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခံုပုေလးမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုႀကီးက ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ရမည့္အျဖစ္အား စာနာသတိရမိသြားကာအဘိုးအိုေျပာလိုရာ ေျပာဆိုႏိုင္ေစဖို႔ကုိ မ်က္ႏွာအမူအယာျပစကားစလိုက္မိသည္။
““ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး””
““ေအး...စာမူ သံုးလို႔ျဖစ္ပါ့မလား””
““ျဖစ္ပါတယ္ အဘိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြစိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ””““ေအး ဒါဆို ေဆာင္းပါးမွာ ဒီဓာတ္ပံုေလး သံုးခ်င္တယ္””အဘိုးအိုလွမ္းေပးလိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လြန္စြာအံ့ၾသသေဘာက် ျဖစ္သြားရသည္။ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာဓာတ္ပံု။သို႔ေသာ္အဆိုပါ ဓာတ္ပံုပါ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အခါခါျမင္ဖူးၿပီး
ရင္ထဲအသည္းထဲက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာသူ ။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”
““ေအး...ဟုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ။
ဟိုဘက္အစြန္က သခင္သန္းထြန္း။ သခင္သန္းထြန္းေဘးက အဘိုးရဲ႕ပံုေပါ့””
““ဗ်ာ””
ကၽြန္ေတာ္ထပ္ခါအံ့ၾသသြားရျပန္သည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရာဇ၀င္ သမိုင္းထဲက ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကိုကၽြန္ေတာ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါ ေရာ့လား။အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္စိတ္ေတြႏွင့္အတူ ေစာေစာက တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးတစ္ဦးဟုထင္မိခဲ့။ စာမူလူႀကံဳယူလာေပးသူဟု ထင္မွားမိခဲ့မႈေတြက အံ့ၾသအထင္ႀကီးေလးစားမႈေတြေနာက္မွာ ေနလာ ႏွင္းေပ်ာက္သလို လြင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။
““ဒါဆိုအဘက သခင္တစ္ေယာက္ေပါ့””
““ဟုတ္တယ္သခင္အုန္းျမင့္ဆိုတာအဘပဲ။တိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္လို႔လည္းစာေတြေရးတယ္ေလ။
ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား””
ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာခ် ေခါင္းငံု႕သြားမိသည္ထင္။
““ပုလဲတို႔ကေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး(ျမန္မာစာ)ဆုိတာ လိမၼာတယ္၊
ေတာ္တယ္၊စာေပ၀ါသနာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။အဲဒါနဲ႔ အဘ လည္းစာမူလာေပးရင္း ဂုဏ္ျပဳတာ””ကၽြန္ေတာ္ ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ အဘိုးေရွ႕မွာအေငြ႕အျဖစ္ႏွင့္ လြင့္ေပ်ာက္သြားလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
အဘြား(ဆရာႀကီးမဟာေဆြ၏ဇနီး)ႀကီးႀကီးဦး(ေဒၚခင္ေဆြဦး)ႏွင့္မပုလဲ(ေဒၚခင္ေဆြဦး၏သမီး)တို႔ကကၽြန္ေတာ္
စပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာအယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရဲေအာင္ယံုၾကည္မႈေတြျမင့္မားေစလိုသည့္သေဘာျဖင့္ေတြ႕
ျမင္ သမွ် စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းက ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးငယ္ေတြကိုသူတို႔မဂၢဇင္း၏အယ္ဒီတာေလးအား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေစရန္
လိုသည္ ထက္ပိုကာခ်ီးမြမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာ သိမို႔ အဘိုးေရွ႕ မွာ ေခါင္းပင္ ္ျပန္မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒါကိုအဘိုးတိုးတက္ေရးအုန္းျမင့္(ေခၚ) သခင္အုန္းျမင့္ကသတိမူမိေကာင္းမူမိႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ္အားတက္ေစဖုိ႔ စကားေတြႏွင့္ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ ေတာ္ေၾကာင္း၊ႀကိဳးစားေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ကာအားေပးလို႔မဆံုး။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေဆာင္းပါးအတြက္အဘိုးေပးသည့္ျမန္မာ့လြတ္လပ္
ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလဆီမွလူငယ္ ၆ ဦးပါ ဓာတ္ပံုထဲကလူငယ္ေတြ၏ေျခမႈံေလာက္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစြမ္းအစ မရွိေၾကာင္း စိတ္ထဲကေျပာဆိုေနမိခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္က၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူငယ္ဘ၀ကေန လူလတ္ပိုင္း အရြယ္နီးပါးေရာက္လာခဲ့ ရေသာ္လည္း ထိုဓာတ္ပံုထဲက လူငယ္တစ္သိုက္၏ ေျခမံႈမွ်လူစြမ္းလူစမရွိႏိုင္ခဲ့ေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။
အဘိုးသခင္အုန္းျမင့္သို႔အမွတ္တရ
ကိုမ်ိဳး(ျမန္မာစာ)
