ရန္ကုန္တုိင္း မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ၿမိဳ႕နယ္ရိွ ၾကက္ဘဲေစ်းမွအထြက္ ဂိတ္ဝတြင္ အနားသို႔ ေရာက္လာေသာသူ တဦးေၾကာင့္ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး လက္ျပတားလိုက္သူက စည္ပင္ဝတ္စံု အျပာေရာင္ဝတ္ထားသူ လူငယ္တဦး။
“အကို .. ခုနက ေစ်းထဲမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါဦး”
“က်ေနာ္ ဘယ္မွာ ႐ိုက္လို႔လဲ။ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာ MP3 Player ပါ”
“အဲလို ကင္မရာအေသးေေလးေတြ က်ေနာ္တို႔စာေစာင္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အဲမွာ တီဗီပံုေလးနဲ႔။ ကဲ .. ဒါေတြ ေနာက္မွရွင္းပါ။ ေလာေလာဆယ္ ေစ်း႐ံုးခန္း လိုက္ခဲ့ပါဦး”
MP3 ေပၚက menu ခလုတ္ေလးကို သူက တီဗီအမွတ္အသားဟု ယူဆေနသျဖင့္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ရွင္းလို႔ရမည္မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ လိုက္သြား႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္႐ိုက္ရသည့္အေၾကာင္းက ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္တြင္ ေစ်းထဲ၌ ဘယ္ေလာက္ထိ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းေရး ေဆာင္ရြက္ထားလဲ သိရဖို႔ ျဖစ္သည္။ ၾကက္သတ္သည့္သူေတြက ဘာမွမသိၾက၊ လက္ဗလာႏွင့္၊ က်ေနာ္လိုခ်င္ေသာ ပံုေလးေတြေတာ့ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ျဖစ္လာေတာ့ ကင္မရာကို က်ေနာ္ အကၤ်ီေအာက္တြင္ ထည့္ထားသည္။ ႐ံုးခန္းသို႔အသြား ကင္မရာကို ဘယ္လိုဖြက္ရမလဲ အေျပးအလႊား ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႐ံုးခန္းေခၚရာတြင္ သူတို႔က ေနာက္ကပဲ လိုက္လာသည့္အတြက္ ပုဆိုးျပင္ဝတ္သလိုႏွင့္ ကင္မရာကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ တျဖည္းျဖည္း ထိုးသြင္းလာခဲ့သည္။
ေစ်း႐ံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တာဝန္ရိွသူက က်ေနာ့္ကို ဘယ္ဂ်ာနယ္ကလဲေမးေတာ့ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္က မဟုတ္၊ ၾကက္သားဝယ္ဖို႔ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မိမိ MP3 ႏွင့္ သီခ်င္းနားေထာင္ေနစဥ္ တာဝန္ရိွသူက ကင္မရာႏွင့္ ႐ိုက္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က MP3 ကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္အိတ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အား ရွာေဖြရန္ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား။ အို .. ရႈပ္တယ္။ ဘူးခံတာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေတြ႔ေတာ့လည္း ၾကည့္ရွင္းရတာေပါ့ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေတြ႔သြားရင္ေကာ .. ဘယ္သူက လိုက္ရွင္းေပးမည္လဲ… အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သည္ ဂ်ာနယ္မွ သတင္းေထာက္ မဟုတ္သျဖင့္ မည္သူကမွ လိုက္ရွင္းေပးမည္မဟုတ္။ မိမိ မိခင္ဌာနက တိုင္းတပါးမွာ။ သူတို႔လည္း ဘာမွတတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကို ၾကည့္ေရွာင္၊ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံပင္။
တာဝန္ရိွသူက က်ေနာ့္ကို ရွာေဖြၿပီး ဘာမွမေတြ႔သျဖင့္ အသာတၾကည္ သြားခြင့္ျပဳေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံက သတင္းေထာက္ေတြ သတင္းဓာတ္ပံု ယူရသည့္ အေျခအေနပင္။ ဒါေတာင္ ပညာေပး သတင္းယူသည့္ ကိစၥပဲ ရိွေသးသည္။ ဆႏၵျပသတင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုလွ်င္ မည္မွ်ခက္ခဲမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ယုံျဖင့္ သိႏုိင္ေပသည္။ သတင္းေတြကေတာ့ ရိွေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို သတင္းေထာက္တဦးအဖို႔ ထိုသတင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူေရးကမူ အင္မတန္ သတိထားရသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာလို မိမိဘယ္သတင္းဌာနကပါလို႔ သြားေျပာ၍မျဖစ္။ သတင္းေထာက္ဆိုသည္ႏွင့္ အေမးခံရမည့္ သာမန္လူတဦးဆိုလွ်င္ တြန္႔သြားသည္။ ေမးခံရမည့္သူက သတင္းေပး ျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ ..။
အခက္အခဲၾကားမွ သတင္းဓာတ္ပံု ဗီဒီယို႐ိုက္ယူႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့။ သို႔ေသာ္ အၿပီးအျပတ္ ေပ်ာ္လို႔မရေသး။ ထိုသတင္းကို မိမိသတင္းဌာနသို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရဦးမည္။
မိမိတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္ မရိွ။ ဒီ့အတြက္ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ကို ေျပးရသည္။ ဆိုင္ေရာက္သည္ႏွင့္ အရင္ဆံုး ဆိုင္ထဲကို မ်က္စိတခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရသည္။ လူစိမ္းလား၊ အၿမဲသံုးေနက် ေတြ႔ေနက်ေတြလား ဆိုတာ ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္႐ံုျဖင့္ အက်င့္ရေနၿပီးသား။ ပို႔ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေဘးဘီမၾကည့္လို႔ကေတာ့ မိမိေဘးခံုက သူသည္ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သတင္းေပးသမားလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ”ဒီက ညီအကို ခဏ” လို႔ လာေခၚမလည္း ထိတ္ေနရသည္။ အဲဒီခဏကလည္း ဒီေခတ္အင္တာနက္ ဥပေဒဆိုတာၾကီးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဒီ့ျပင္ပုဒ္မေတြမပါေသးဘဲ ၁၅ ႏွစ္ ျဖစ္ေနသည္။ အိုေကၿပီ၊ ေဘးဘီရွင္းၿပီ၊ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုလွ်င္ memory card ထုတ္၊ လုပ္ငန္း စရၿပီ။
မိမိတို႔မွာ ျဖတ္ေတာက္ရမည္၊ ဖိုင္ဆိုဒ္ခ်ဳံ႕ရဦးမည္။ ဒါေတြအတြက္ လိုခ်င္သည့္ ေဆာ့ဝဲေတြက ဆိုင္တိုင္းမွာ မရိွ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ thumbright ထဲမွာ download လုပ္ၿပီး အကုန္သိုမွီးထားရသည္။ ၿပီးမွ ဖန္သားျပင္ေပၚတင္ၿပီး လိုရာေျပာင္းရသည္။
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာက ျပင္ပဝဘ္ဆိုဒ္ေတြ၊ သတင္းေတြ ဖြင့္ၾကည့္ခြင့္ မရိွ။ ဒီအတြက္ proxy နံပါတ္ေတြခံၿပီး ေက်ာ္ၾကည့္ရသည္။ ၾကည့္တာကလည္း ေအးေဆးၾကည့္၍မရ။ ေညာင္သီးလည္း စား၊ ေလးညိႇဳ႕သံလည္း နားစြင့္ေနရသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ၁၅ ႏွစ္ ျဖစ္သြားမည္။ ျမန္မာျပည္မွာက အိမ္မွာ ဓာတ္ခဲေလး ႏွစ္လံုး၊ မီတာတိုင္းသည့္ ကိရိယာေလးရိွ႐ံုမွ်ႏွင့္ အျမင္မၾကည္္လွ်င္ ေဖာက္ခြဲေရးသမားဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္ခံရႏိုင္သည္။
ကဲ .. ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းၿပီးၿပီ၊ upload လုပ္သည့္ ဆိုဒ္ေတြနဲ႔ ပို႔ေတာ့မည္ဆိုမွ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္က က်သြားျပန္သည့္ အျဖစ္ေတြကလည္း မၾကာခဏ။ နာရီဝက္ႏွင့္ ၿပီးရမည့္ဟာက ၁ နာရီလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္၊ ၂ နာရီလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ၾကာမွသာ ၾကာေစေတာ့။ သတင္းကို အခ်ိန္မီ တင္ႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပၿပီ၊ ပို႔ခ်င္ရာလည္း ပို႔ၿပီးၿပီဆိုမွ ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္တြင္ အကုန္ရွင္းခဲ့ရသည္။ ေမ့မက်န္ရင္ အေကာင္းဆံုးသာ။
ေနာက္တေန႔ ကိုယ့္ဌာနရဲ႕ ဝဘ္ဆိုဒ္မွာ ကိုယ့္သတင္း ပါလာၿပီဆိုလွ်င္ ၾကည္ႏူးေနရသည္။ ဗီဒီယို သတင္းေထာက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ တမိနစ္ခန္႔ သတင္းတိုေလးကုိ ပီတိအျပည့္ျဖင့္္ ခံစားရန္ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။ မိမိ႐ိုက္ကူးသည့္ သတင္းသည္ အယ္ဂ်ာဇီးယားတို႔၊ စီအန္အန္တို႔မွာပါ ပါလာလွ်င္ လူမသိသူမသိ က်ိတ္ဝမ္းသာရသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ အခက္အခဲၾကားထဲက ႐ိုက္လာသည့္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး သတင္းေလးကို ၾကည့္ရန္ တီဗီေရွ႕ ေစာင့္ေနမိသည္။ လာေတာ့မည္။
ဖ်တ္ကနဲအလင္းဓာတ္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္ႏွင့္အတူ ''ဟာ'' ဟု ညီးညဴမိလိုက္သည္။ သြားျပီ။ မီးပ်က္သြားေခ်ျပီ။ ေနာက္ေန႔မွ သူမ်ားေတြ ေျပာသံၾကားလွ်င္ တကိုယ္တည္း က်ိတ္၍ ပီတိျဖစ္ရေပေတာ့မည္။
ၾကည္စင္ေသာ္တာ
အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး လက္ျပတားလိုက္သူက စည္ပင္ဝတ္စံု အျပာေရာင္ဝတ္ထားသူ လူငယ္တဦး။
“အကို .. ခုနက ေစ်းထဲမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါဦး”
“က်ေနာ္ ဘယ္မွာ ႐ိုက္လို႔လဲ။ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာ MP3 Player ပါ”
“အဲလို ကင္မရာအေသးေေလးေတြ က်ေနာ္တို႔စာေစာင္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အဲမွာ တီဗီပံုေလးနဲ႔။ ကဲ .. ဒါေတြ ေနာက္မွရွင္းပါ။ ေလာေလာဆယ္ ေစ်း႐ံုးခန္း လိုက္ခဲ့ပါဦး”
MP3 ေပၚက menu ခလုတ္ေလးကို သူက တီဗီအမွတ္အသားဟု ယူဆေနသျဖင့္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ရွင္းလို႔ရမည္မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ လိုက္သြား႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္႐ိုက္ရသည့္အေၾကာင္းက ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္တြင္ ေစ်းထဲ၌ ဘယ္ေလာက္ထိ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းေရး ေဆာင္ရြက္ထားလဲ သိရဖို႔ ျဖစ္သည္။ ၾကက္သတ္သည့္သူေတြက ဘာမွမသိၾက၊ လက္ဗလာႏွင့္၊ က်ေနာ္လိုခ်င္ေသာ ပံုေလးေတြေတာ့ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ျဖစ္လာေတာ့ ကင္မရာကို က်ေနာ္ အကၤ်ီေအာက္တြင္ ထည့္ထားသည္။ ႐ံုးခန္းသို႔အသြား ကင္မရာကို ဘယ္လိုဖြက္ရမလဲ အေျပးအလႊား ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႐ံုးခန္းေခၚရာတြင္ သူတို႔က ေနာက္ကပဲ လိုက္လာသည့္အတြက္ ပုဆိုးျပင္ဝတ္သလိုႏွင့္ ကင္မရာကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ တျဖည္းျဖည္း ထိုးသြင္းလာခဲ့သည္။
ေစ်း႐ံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တာဝန္ရိွသူက က်ေနာ့္ကို ဘယ္ဂ်ာနယ္ကလဲေမးေတာ့ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္က မဟုတ္၊ ၾကက္သားဝယ္ဖို႔ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မိမိ MP3 ႏွင့္ သီခ်င္းနားေထာင္ေနစဥ္ တာဝန္ရိွသူက ကင္မရာႏွင့္ ႐ိုက္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က MP3 ကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္အိတ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အား ရွာေဖြရန္ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား။ အို .. ရႈပ္တယ္။ ဘူးခံတာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေတြ႔ေတာ့လည္း ၾကည့္ရွင္းရတာေပါ့ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေတြ႔သြားရင္ေကာ .. ဘယ္သူက လိုက္ရွင္းေပးမည္လဲ… အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သည္ ဂ်ာနယ္မွ သတင္းေထာက္ မဟုတ္သျဖင့္ မည္သူကမွ လိုက္ရွင္းေပးမည္မဟုတ္။ မိမိ မိခင္ဌာနက တိုင္းတပါးမွာ။ သူတို႔လည္း ဘာမွတတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကို ၾကည့္ေရွာင္၊ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံပင္။
တာဝန္ရိွသူက က်ေနာ့္ကို ရွာေဖြၿပီး ဘာမွမေတြ႔သျဖင့္ အသာတၾကည္ သြားခြင့္ျပဳေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံက သတင္းေထာက္ေတြ သတင္းဓာတ္ပံု ယူရသည့္ အေျခအေနပင္။ ဒါေတာင္ ပညာေပး သတင္းယူသည့္ ကိစၥပဲ ရိွေသးသည္။ ဆႏၵျပသတင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုလွ်င္ မည္မွ်ခက္ခဲမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ယုံျဖင့္ သိႏုိင္ေပသည္။ သတင္းေတြကေတာ့ ရိွေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို သတင္းေထာက္တဦးအဖို႔ ထိုသတင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူေရးကမူ အင္မတန္ သတိထားရသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာလို မိမိဘယ္သတင္းဌာနကပါလို႔ သြားေျပာ၍မျဖစ္။ သတင္းေထာက္ဆိုသည္ႏွင့္ အေမးခံရမည့္ သာမန္လူတဦးဆိုလွ်င္ တြန္႔သြားသည္။ ေမးခံရမည့္သူက သတင္းေပး ျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ ..။
အခက္အခဲၾကားမွ သတင္းဓာတ္ပံု ဗီဒီယို႐ိုက္ယူႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့။ သို႔ေသာ္ အၿပီးအျပတ္ ေပ်ာ္လို႔မရေသး။ ထိုသတင္းကို မိမိသတင္းဌာနသို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရဦးမည္။
မိမိတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္ မရိွ။ ဒီ့အတြက္ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ကို ေျပးရသည္။ ဆိုင္ေရာက္သည္ႏွင့္ အရင္ဆံုး ဆိုင္ထဲကို မ်က္စိတခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရသည္။ လူစိမ္းလား၊ အၿမဲသံုးေနက် ေတြ႔ေနက်ေတြလား ဆိုတာ ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္႐ံုျဖင့္ အက်င့္ရေနၿပီးသား။ ပို႔ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေဘးဘီမၾကည့္လို႔ကေတာ့ မိမိေဘးခံုက သူသည္ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သတင္းေပးသမားလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ”ဒီက ညီအကို ခဏ” လို႔ လာေခၚမလည္း ထိတ္ေနရသည္။ အဲဒီခဏကလည္း ဒီေခတ္အင္တာနက္ ဥပေဒဆိုတာၾကီးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဒီ့ျပင္ပုဒ္မေတြမပါေသးဘဲ ၁၅ ႏွစ္ ျဖစ္ေနသည္။ အိုေကၿပီ၊ ေဘးဘီရွင္းၿပီ၊ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုလွ်င္ memory card ထုတ္၊ လုပ္ငန္း စရၿပီ။
မိမိတို႔မွာ ျဖတ္ေတာက္ရမည္၊ ဖိုင္ဆိုဒ္ခ်ဳံ႕ရဦးမည္။ ဒါေတြအတြက္ လိုခ်င္သည့္ ေဆာ့ဝဲေတြက ဆိုင္တိုင္းမွာ မရိွ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ thumbright ထဲမွာ download လုပ္ၿပီး အကုန္သိုမွီးထားရသည္။ ၿပီးမွ ဖန္သားျပင္ေပၚတင္ၿပီး လိုရာေျပာင္းရသည္။
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာက ျပင္ပဝဘ္ဆိုဒ္ေတြ၊ သတင္းေတြ ဖြင့္ၾကည့္ခြင့္ မရိွ။ ဒီအတြက္ proxy နံပါတ္ေတြခံၿပီး ေက်ာ္ၾကည့္ရသည္။ ၾကည့္တာကလည္း ေအးေဆးၾကည့္၍မရ။ ေညာင္သီးလည္း စား၊ ေလးညိႇဳ႕သံလည္း နားစြင့္ေနရသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ၁၅ ႏွစ္ ျဖစ္သြားမည္။ ျမန္မာျပည္မွာက အိမ္မွာ ဓာတ္ခဲေလး ႏွစ္လံုး၊ မီတာတိုင္းသည့္ ကိရိယာေလးရိွ႐ံုမွ်ႏွင့္ အျမင္မၾကည္္လွ်င္ ေဖာက္ခြဲေရးသမားဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္ခံရႏိုင္သည္။
ကဲ .. ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းၿပီးၿပီ၊ upload လုပ္သည့္ ဆိုဒ္ေတြနဲ႔ ပို႔ေတာ့မည္ဆိုမွ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္က က်သြားျပန္သည့္ အျဖစ္ေတြကလည္း မၾကာခဏ။ နာရီဝက္ႏွင့္ ၿပီးရမည့္ဟာက ၁ နာရီလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္၊ ၂ နာရီလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ၾကာမွသာ ၾကာေစေတာ့။ သတင္းကို အခ်ိန္မီ တင္ႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပၿပီ၊ ပို႔ခ်င္ရာလည္း ပို႔ၿပီးၿပီဆိုမွ ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္တြင္ အကုန္ရွင္းခဲ့ရသည္။ ေမ့မက်န္ရင္ အေကာင္းဆံုးသာ။
ေနာက္တေန႔ ကိုယ့္ဌာနရဲ႕ ဝဘ္ဆိုဒ္မွာ ကိုယ့္သတင္း ပါလာၿပီဆိုလွ်င္ ၾကည္ႏူးေနရသည္။ ဗီဒီယို သတင္းေထာက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ တမိနစ္ခန္႔ သတင္းတိုေလးကုိ ပီတိအျပည့္ျဖင့္္ ခံစားရန္ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။ မိမိ႐ိုက္ကူးသည့္ သတင္းသည္ အယ္ဂ်ာဇီးယားတို႔၊ စီအန္အန္တို႔မွာပါ ပါလာလွ်င္ လူမသိသူမသိ က်ိတ္ဝမ္းသာရသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ အခက္အခဲၾကားထဲက ႐ိုက္လာသည့္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး သတင္းေလးကို ၾကည့္ရန္ တီဗီေရွ႕ ေစာင့္ေနမိသည္။ လာေတာ့မည္။
ဖ်တ္ကနဲအလင္းဓာတ္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္ႏွင့္အတူ ''ဟာ'' ဟု ညီးညဴမိလိုက္သည္။ သြားျပီ။ မီးပ်က္သြားေခ်ျပီ။ ေနာက္ေန႔မွ သူမ်ားေတြ ေျပာသံၾကားလွ်င္ တကိုယ္တည္း က်ိတ္၍ ပီတိျဖစ္ရေပေတာ့မည္။
ၾကည္စင္ေသာ္တာ
ရင္းျမစ္ မဇၩိမ
