လားရာ
“ဂ်ဳိင္း” ကနဲ တံခါးပိတ္သံ၊ မင္းတုံးထုိးသံ၊ ေသာခတ္သံ မက္တဲလစ္သံေတြ။သံစဥ္မညီ၊ နာရီမရိွ၊
စည္းခ်က္မက်၊ တေရြ႕ေရြ႕ေဝးသြားတဲ့ ဖိနပ္သံမ်ားခါတုိင္း စကားသိပ္မ်ားေလ့ရိွတဲ့ အခန္းေဖၚက
ရုတ္တရက္ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ခ်က္ျခင္းသေဘာေပါက္သြားတဲ့ဟန္၊ သက္ျပင္းခ်၊ တိတ္ဆိတ္။
ျပန္လာကတည္းက ဘာမွမေျပာျဖစ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္းမရိွ။ပရိ္သတ္အျမင္မွာ တည္ၿငိမ္ၾက့ံ
ခုိင္္္သေယာင္၊ တကယ္က ရုပ္နဲ႔နာမ္ မကပ္တာ၊အခန္းထဲျပန္အေရာက္၊ အိပ္ယာေနရာေပၚလဲွခ်။
လက္ထဲကယပ္ေတာင္ကုိေတြေတြႀကီးေငးၾကည့္ေနမိ၊ဝဲလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိပုတ္ခတ္ပစ္လုိက္
ဘုိ႔မႀကိဳးစားေတာ့၊က်ပါေစေလ၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးစီးပါေစေတာ့။တိတ္ဆိတ္အခန္းငယ္ထဲ
ေျမဆြဲအားကုိဆန္႔က်င္ေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ငယ္က “စုတ္”တသတ္သတ္၊ရင္းႏွီးေနၾက မ်က္ႏွာၾကက္ညစ္ထပ္ထပ္ကုိ ေနာ့အၾကည့္၊တအိအိၿပိဳက်လာသလုိ။
………………………………………………………………………………………………………….
“ေမေမ အဲဒီမွာရပ္ေနသားလာခဲ့မယ္”“မႈတ္ဘူး၊ မႈတ္ဘူး ခုနေနရာကုိျပန္ သြား၊ သားလာႀကိဳမယ္”
“သားရယ္ ေမေမေခါင္းေပၚက အထုတ္ႀကီးနဲ႔ သားရဲ႕”“မရဘူး၊ ျပန္သြား၊ ျပန္သြား၊ သားလာႀကိဳမယ္လုိ႔ ေျပေနတဲ့ဟာကုိ”“ကဲ ကဲ သားေက်နပ္ေအာင္ ျပန္သြားၿပီ ဟုတ္ပလား”“သားကေလ ေမေမကုိ
သိပ္ဆုိးတာဘဲ၊ ေမာလုိက္တာသားရယ္”ဆုိတယ္သာေျပာတာ ေမေမ့မ်က္ႏွာက ျပံဳးလုိ႔၊ေခါင္းေပၚက အထုတ္ႀကီးကုိခ်၊ သားကုိေပြ ဖက္နမ္း၊ သားလက္ကုိစြဲၿပီးအိမ္ျပန္။
လမ္းထဲက..ဒီသားအမိကုိၾကည့္ၿပီးသေဘာက်ၾက၊ေမေမကပုတက္တက္နဲ႔ဘယ္သူကိစၥျဖစ္ျဖစ္
လက္မေႏွးတမ္းကူညီတက္သူ၊လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲသူ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ကေတာင္ဥကၠလာမွာ၊
ကတၱရာလမ္းမႀကီးတစ္ခုကေန ခ်ဳိးဝင္ရတဲ့လမ္းသြယ္ေလး၊ေမေမျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ ညေနေစာင္းဆုိအိမ္ေရွ႕ကေန လမ္းခ်ဳိးေလးကုိေမွ်ာ္ေနတာေမေမအဝတ္ထုတ္ႀကီးရြက္ဝင္လာ
တာေေတြ႔တာနဲ႔ ထြက္ႀကိဳေနၾက၊အေဝးကေန ေအာ္ၿပီးေျပးႀကိဳတာ၊ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနမွ၊ ကုိယ္တုိင္လာႀကိဳမယ္ေပါ့။
ေမေမကလဲ သားလာႀကိဳတာေတြ႕လုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္..မရဘူး၊ လာႀကိဳမယ္လုိ႔ ေအာ္ထား
တုံးက ေနရာျပန္သြား… အဲဒီေနရာမွာဘဲ လာႀကိဳမယ္၊
ဒါဆုိ ဒါမွ ဇြတ္…
အဲဒီတုံးက ေမေမႏွလုံးေသြးေၾကာက်ဥ္းတဲ့ ေဝဒနာခြဲစိတ္ကုသၿပီး ျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခ်ိန္၊
ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္းရင္း အဲဒီခ်ဳပ္ရုိးႀကီးကုိ ခဏခဏ ၾကည္ဘူးတယ္။
ရင္သားေအက္မွာတစ္ေပေလာက္ကင္းေျခမ်ားႀကီးတစ္ေကာင္ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကပ္ေနသလုိႀကီး၊
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ေဆးရုံေပၚမွာခ်ည္း ေျခာက္လေလာက္ၾကာတယ္၊ညီေလးက အခါလည္မရိွတရိွ၊ႏုိ႔ဘူးတုိက္ၿပီးအဘြားနဲ႔ထားခဲ့ရတာ၊ႏွလုံးခြဲစိတ္မႈကေခတ္ဦး၊အဖိတ္အစင္ေတြကလဲရိွ၊
ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ ေမေမတစ္ေယာက္ လူေကာင္းလုိ ျပန္ၿပီး လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္လာတယ္၊ေဖေဖက လက္ႏွိပ္စက္ စာေရး၊ခြဲစိတ္ၿပီးေကာင္းလာတာနဲ႔ မိသားစုဝင္ေငြ အတြက္တဘက္တလမ္းက ရွာရေတာ့တာ၊
(၃၈)လမ္းေစ်းက ေမေမအစ္ႀကီးဆုိင္မွာ ပါတိတ္အဆင္ဒီဇုိင္းမ်ဳိးစုံလက္ခံ၊ေတာင္ဥကၠလာ၊ သဃၤန္းကၽြန္း၊ တာေမြ ပါတိတ္ခုံေတြမွာ ဒီဇုိင္းစုံမယ္၊ နံပါတ္ေတြနဲ႔ လုိက္အပ္၊အဲဒီအခ်ိန္ကေပၚပလင္၊အနားျပာပိတ္အျဖဴ
ေတြကုိ ပါတိတ္ေဆးရုိက္ၿပီး လုံခ်ီ၊ အကၤ်ီခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာ၊ခုေခတ္လုိ ႏုိင္ငံျခားကမဝင္ဘူး။
အဲဒီအပ္ထည္ေတြကုိ အေပၚအဝရႈံ႔ႀကိဳးတက္ထားတဲ့ အဝတ္အိပ္အစိမ္းႀကီးထဲထည့္၊ပါတိတ္ရုံေတြမွာ
ပိတ္စနဲ႔ အပ္ထားတဲ့ဒီဇုိင္းနံပါတ္တြဲၿပီးအပ္၊ၿပီးတာေတြျပန္ထည့္၊အဲဒီအဝတ္ရႈံ႕အိပ္အစိမ္းႀကီးရြက္ၿပီး
ညေနေစာင္းအိမ္ျပန္လာတဲ့ေမေမ့ကုိ“ေမေမ… အဲဒီမွာရပ္ေနသားလာခဲ့မယ္”
…………..x…………..x………………x……………….+…………..
“သား…ေရာ့.. ေအာက္ကေခါင္းမု(ေခါင္းခု) ေလးခံၿပီးရြက္၊သြားႏွင့္ ေမေမလုိက္ခဲ႔မယ္”
ပုဆုိးေဟာင္းတထည္ကုိ ကရြတ္ေခြၿပီး ေခါင္းခုေလးလုပ္ေပးတယ္၊ ၿပီးေတာ့..
ခ်ဥ္ပတ္ဇလုံေခါင္းေပၚတင္၊ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ မနက္ေစာေစာ နႏၵဝန္ေစ်းမွာ ဆုိင္ဖြင့္ဘုိ႔၊
ေမေမကလဲ ဇလုံတလုံးရြက္လုိ႔ ေနာက္ကလုိက္လာ၊ ႏွစ္ေခါက္.. သုံးေခါက္၊ဇလုံေတြ သူ႔ေနရာနဲ႔သူခ်၊ ခင္က်င္းၿပီး အိမ္ျပန္ ေရမုိးခ်ဳိး ၿပီးမွ ေက်ာင္းတက္ရတာ၊မူလတန္းေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ေစ်းၾကား၊ အိမ္နဲ႔
ႏွစ္လမ္းဘဲ ျခားတယ္၊အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လဲ လမ္းထိပ္တင္၊ ေအာ္ေခၚရင္ ၾကားရတဲ့ေနရာ၊ခ်ဥ္ပတ္က အရင္က အဘြားေရာင္းတာ၊ ေျခေထာက္ သံဆူးလုိ႔ေမေမက ခဏ ဆုိင္ကူထြက္ေပးရင္းနဲ႔ ခ်ဥ္ပတ္သည္ျဖစ္ကေရာ ဆုိပါေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္တယ္… “ခ်ဥ္ပတ္” တဲ့။ဘာျဖစ္ေသးလဲ “ခ်ဥ္ပတ္” ေပါ့။ေဖေဖကလဲ ေတာင္ဥကၠလာအိမ္ကေန အလုံသစ္လုပ္ငန္းဌာနကုိ တခါတေလ စက္ဘီးနဲ႔ ရုံးတက္တယ္၊
အျပန္စက္ဘီးနဲ႔ ဟင္းကလာရြက္ေတြ ပုဆုိးနဲ႔ထုတ္္ၿပီး တင္လာတာပုဆုိးတထည္ကုိ ေအာက္က
စုခ်ည္၊ ေျပာင္းျပန္လွန္ ဟင္းကလာ အခ်ိန္တစ္ဆယ္ထည့္၊ထိပ္ကေနခ်ည္၊ စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚ
ႀကိဳးနဲ႔ ေသခ်ာတုတ္ၿပီး နင္းလာရတာ၊အဲဒီတုံးက အလုံအမႈိက္ပုံေပၚမွာ ဟင္းကလာစုိက္ေရာင္းတဲ့
သူေတြရိွတယ္၊ေျမၾသဇာကေကာင္းေတာ့ သန္မွသန္ဟင္းကလာခ်ဥ္ပတ္ကလဲ လူႀကိဳက္မ်ားမွမ်ားခ်ဥ္ပတ္ကလဲအစုံ ပဲပင္ေပါက္၊ မုန္လာဥသတ္သတ္၊ အပင္နဲ႔ဥတြဲရက္၊
ငွက္ေပ်ာအူ၊ ငွက္ေပ်ာဖူး၊ ကန္စြန္း၊ ေၾကာင္လွ်ာ၊ ဇရစ္၊ မာလာဖူး၊ သရက္ကင္း၊ ကတက္၊
သရက္သီးဆားစိမ္၊ ပုိးတီ..
အုိ.. စုံတကာကုိ ေစ့လုိ႔။
ပင္ပမ္းတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ ဒါေပမဲ့ မိသားစု လက္ေရတျပင္တည္းေလ။အဲဒီဘဝေလး ခုျပန
္ေတြးတာေတာင္ ေပ်ာ္တုန္း။ေနာက္ေတာ့..ခ်ဥ္ပတ္ကေန ေမေမလက္ငုတ္ အထည္ဆုိင္ျပန္ဖြင့္တယ္၊ဒါးစက္လုိက္တယ္၊ ဘီတင္ပန္းလုိက္တယ္၊ မိန္းမဝတ္၊ ခေလးဝတ္
လက္ခံတယ္၊ ခ်ဳပ္ေရာင္းတယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ေတြက ကုိယ္ပုိင္ဒါးစက္၊ ဘီတင္စက္ မထားၾကေသးဘူး၊ အငွားလုိက္ရတာ၊ေဖေဖအလုပ္အားရင္ ဆုိင္ဝုိင္းထုိင္တယ္၊ ေတာ္ရုံစက္ပ်က္ရင္ ေဖေဖဘဲ ျပင္တာ၊ညီေလးလဲအရြယ္ေရာက္ၿပီ။ၾကံဳတဲ့သူ ဒါးစက္ဝင္လုိက္၊ ဘီတင္ဝင္လုိက္၊ စက္ခ်ဳပ္
ပစၥည္းမ်ဳိးစုံေရာင္း၊မိသားစု စည္းလုံးလုံး၊တခရီးတည္း ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္း၊ေမေမနဲ႔အတူ ဆုိင္ဖြင့္၊ေမေမနဲ႔အတူ ဆုိင္သိမ္း။
……………x………….x……………x…………..x…………..
“သားရယ္.. အစစအရာရာ ဂရုစုိက္ေနာ္ေမေမကေတာ့ စိတ္ပူတာဘဲ သားအတြက္စုိးရိမ္တာ
ဘဲသိတယ္။တကယ္လဲေမေမက ဘာမွသိပ္နားလည္တာမဟုတ္၊သူ႔သားလုပ္ေနတာေတြကုိ
နားမလည္ရုိးအမွန္၊အေၾကာင္းကိစၥရိွလုိ႔ စာရြက္ေပၚလက္မွတ္ ထုိးဆုိမွ..ဝင္းၾကည္ လုိ႔ တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ေလာက္ဘဲ ထုိးတက္တဲ့အေမ၊သူ႔သားကုိ သူယုံတာတစ္ခုဘဲ ရိွတယ္၊သူ႔သားဟာ
ငယ္ငယ္ထဲက မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး၊သူ႔သားလုပ္တာဆုိရင္ ဟုတ္တာဘဲ ျဖစ္ရမယ္၊ေမေမသိတာ ဒါဘဲ၊ ဒါဆုိလုံေလာက္ၿပီေလ။
စိတ္ထဲက မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာ၊ သည္းသည္းကုိလႈပ္လုိ႔၊တေလာကလုံး ကိစၥထက္၊ သူ႔သား
ကုိခ်စ္တာက သူ႔အေရး၊ သူ႔ကိစၥဘဲေလ၊ေဖေဖကေတာ့ သိတယ္၊ သူ႔သားကုိ ယုံလဲယုံတယ္၊ ေထာက္လဲေထာက္ခံတယ္၊အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ သစ္ကမၸဏီမွာ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ့ေခတ္၊သားေတြအတြက္ေမွ်ာ္လင္ခ်က္တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ပြင့္လာႏုိး စိတ္ရွည္သည္းခံမႈ
အျပည့္နဲ႔ လုပ္ေနတာ၊
အဲဒီတံခါးခ်ပ္ေလးအပြင့္..၊
ေဖေဖကုမၸဏီရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ညီေလးက ဟုိး အေဝးမွာ၊ျပန္လာရင္ မိသားစုအနာဂါတ္ေတြ
တေပြတပုိက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွႀကီး၊ေမေမက သူ႔သားအလုပ္ကုိ
ဂဃနဏမသိေပမဲ့ ၾကားဘူးနားဝေတာ့ ရိွတာေပါ့၊သူလဲသူ႔အသက္အရြယ္၊ သူ႔ျဖတ္သန္းမႈနည္းမွတ္လုိ႔၊သူ႔တစ္သက္မွာ ဒီအလုပ္သဘာဝမ်ဳိးက သူ႔အနီးအပါးက၊ တခ်ဳိ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကျဖတ္သြားတုိးသြားတာေတြ ရိွမွာ
ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကုိမိ၊
တဘက္ကအတန္းပညာ မရိွေပမဲ့ ဘယ္ဟာက မွားတယ္၊ ဘယ္ဟာက မွန္တယ္ ဆုိတာ
ေလာက္ေတာ့အရုိးခံနဲ႔ကုိ သိသေပါ့။စိုးရိမ္တာကေတာ တစ္ဘက္၊ တားရမွာက အခက္၊
တားဘုိ႔ကလဲမလြယ္၊ရင္ကျဖစ္တဲ့သား၊ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ ရင္ခြင္ပုိက္ခေလးလုိဘဲ
ျမင္ေနတဲ့သား၊အဲဒီသားကလဲဒါဆုိ ဒါမွ ဇြတ္..ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ..ေျပာက္က်ားေျပာက္က်ား
အသံေတာ့ ၾကားေနရသား၊မုိးသံေလသံေတြကလဲ ညံလုိ႔၊ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သားငယ္ျပန္ေရာက္
လာေပလုိ႔ လုိ႔ စိတ္ကုိေျဖ၊ရိွတာမွ သားႏွစ္ေယာက္၊ သားအမိသားအဖေလးေယာက္၊ညီေလးက
ငယ္ငယ္ထဲက အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းေစ်း၊ ဒီေလာက္ဘဲသြားသြားလာလာရိွတာ၊ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္(လႈိင္နယ္ေျမ)၊ ဒါ နယ္ကုန္ဘဲ၊အမ်ဳိးေတြအိမ္၊ ေဖေဖရုံး၊ ဒါ သူသြားတက္တဲ့
ေနရာေတြေပါ့၊
ရပ္ေဝးဘယ္မွ မသြားဖူးဘူး၊ မိသားစုအနာရတ္အတြက္၊ပင္လယ္ရပ္ျခားခရီးဆုိတာ တကယ့္
အိမ္မက္ဘဲ စြန္႔စားခန္းဘဲ၊ခုလုိ ဥဒဟုိ သြားေနၾကတဲ့ေခတ္မွ မဟုတ္တာ၊ဒီၾကားထဲ အလုပ္မွာ လက္ကုိမီးဟပ္သြားတယ္ၾကားေတာ့့၊ေမေမမသိေအာင္ဖုံးဖိၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ပူခဲ့ၾကရတာ၊ညီေလးအေနနဲ႔တစိမ္းသက္သက္ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ အေတြ႕အႀကဳံသစ္မွာ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာေတြးၾကည့္ယုံနဲ႔သိေလာက္ပါတယ္၊ခုလဲ ဆက္ေနရင္
အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွရဲ႕နဲ႔မိသားစုအေျခအေနၾကားလုိ႔ ျပန္လာတာ၊အဓိက
ကၽြန္ေတာ့ေၾကာင့္ပါဘဲ ဒါေတာင္ညီေလး ရွာလာသေလာက္ကလဲမိသားစုကုိ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္း
ေစေလာက္တဲ့ ပမာဏပါ၊ ေတာ္ေတာ့ကုိ ၿခိဳးျခံစုခဲ့တာကုိး၊တစ္ေလွထဲစီး၊ တစ္ခရီးထဲေလွာ္ခဲ့၊ ခတ္ခဲရတာေတြ။ကမ္းေျခေဖြးေဖြး၊ လႏုေအးေလးေတာ့ ၾကဳံရေခ်ေသးရဲလုိ႔ ေတြးရင္း၊သားႀကီးကုိ ေမွ်ာ္ေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါ၊သားငယ္ေရာက္လာလုိ႔ သားႀကီးကုိ အစားထုိးတယ္ဆုိေပမဲ့၊ မတူပါဘူး၊သားငယ္ကုိခ်စ္တာက ခ်စ္တာ၊ သားႀကီးကုိခ်စ္တာက ခ်စ္တာဘဲေလ၊ တူမွ မတူတာ၊
ပုိလုိ႔ေတာင္ သတိရေသး၊ ေမွ်ာ္ေသး၊တစ္ေလွ်ာက္လုံး ပင္ပမ္းႀကီးစြာ ရုန္းခဲ့ၾကရတာမလား၊ေမေမ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ေနတုန္း ညီေလးျပန္ေရာက္တာၾကားလုိ႔“ျဗဳန္း” ဆုိ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ။
ေမေမေလအံ့လဲၾသ၊ ဝမ္းလဲသာ၊ တုန္လုိ႔၊ ဆုိ႔နင့္လုိ႔…ခဏတျဖဳတ္ ေမေမနဲ႔ အတူေန၊ စားေသာက္္
္္ေမေမကလဲ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားမွာစုိးေနတဲ့အခ်ိန္၊ဘာတက္ႏုိင္မွာလဲ ေမေမရယ္၊
ခြဲခဲ့ရဦးေတာ့မယ္၊ ခ်န္ထားခဲ့ရဦးမယ္။
ခေလးဘဝထဲက ေက်ာင္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္၊ မိဘကူ၊ လုပ္လာလုိက္တာ၊မိသားစုစုိက္ခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရေတာ့မယ္အခ်ိန္၊ႀကီးေဒၚႏြားက ေက်ာင္းမွျဖစ္မွာမုိ႔ တားမရမယ့္သားကုိ
“ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမရယ္.ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေန႔ မၾကာေတာ့ပါဘူး”..ရယ္လုိ႔
ေလးတြဲ႔တြဲ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႔။ …ေဝး၍…ေဝး၍….. ေဝးရာ….ေဝးရာ……။
“ေၾသာ္.. ေမေမရယ္
ခုခ်ိန္ထိ သားကုိ ေစာင့္ေနတုန္းပါလား”… ေတြးရင္းေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ဖိကုိက္ထားလုိက္မိတယ္၊
“ကုိကုိလာမွ ေမေမကုိ ထုတ္မယ္ဆုိၿပီးေစာင့္ေနတာေရာက္မွလာပါမလားလုိ႔ စိတ္ပူရင္းနဲ႔ဘဲ
ေစာင့္ေနတာ” လုိ႔တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဟန္နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ညီေလးကုိ ေငးၾကည္ေနရင္း…
အိမ္မွာအငယ္ဆုံး၊ ခေလးလုိဘဲ ထင္ၿပီးဆူလုိက္၊ ေငါက္လုိက္လုပ္ခဲ့တာေတြဆီ ျပန္္ေရာက္သြားတယ္
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ ေဖေဖစ်ာပန၊အခု ဒီညီေလးတစ္ေယာက္ထဲေမေမ့စ်ာပနကုိ ဦးစီးေနတာ..တကယ္လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ။
………………………………………………………………….
ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္ မရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ႏွစ္ေကာင္ၾကြက္၊တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ တစ္ဘဝစီ
တစ္ေကာင္ၾကြက္စီ၊တစ္ေကာင္ၾကြက္ညီေလးက အိမ္ရွင္၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္အစ္ကုိက ဧည့္သည္၊
ဧည့္သည္မွ “ဘြား”ကနဲကုိယ္ထင္ျပလာတဲ့ ဧည့္သည္။အေတြးေတြလက္စပ္ရင္း အေအးတုိက္
ထဲကေန၊ေမေမ့ကုိ ထုတ္၊ အေလာင္းစင္မွာျပင္ေမေမ့မ်က္ႏွာကုိ တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ေနမိတယ္၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္ေမေမ…
ခြဲစိတ္ၿပီးျပန္ေကာင္းလာတယ္ဆုိေပမဲ့စိတ္ပူစရာရိွရင္ သူမ်ားတကာထက္ပူတက္တဲ့ေမေမ..
သားအတြက္စုိးရိမ္စိတ္ေတြ တထိတ္ထိ္တ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ေမေမ၊ေမွ်ာ္ဦး ..ေမွ်ာ္ရိပ္ေတြ..
ခုထိထင္းေနတုန္း၊၊ ေနာက္ဆုံးအေတြးေတြကုိေအးခဲၿပီးသိမ္းထားတာထင္ရဲ႕၊ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဖက္ၿပီးရႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးေနတဲ့ဝမ္းကြဲ အစ္မေတြ၊ ညီမေတြ၊ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အသံတိတ္စိတ္ထိခုိက္ေနၾက၊ ကရုဏာသက္ေနၾကသူတစ္ခ်ဳိ႕၊ကၽြန္ေတာ္ ငုိရမလား၊ ငုိေနသလား၊တစ္ခုခုစဥ္းစားေနတာလား၊ မ်က္ရည္မက်ဘူး၊တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေနတာလား၊
တရားသံေဝဂ ယူေနတာလား၊မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ငိုလုိ႔မရတာ၊
ငိုရမယ္ဆုိတာ ေမ့ေနတာ၊ ဝိဥာဥ္မဲ့ေနတာ၊ ..ရုပ္နဲ႔နာမ္မကပ္တာ..ဗ်။
စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီးအသံတိတ္ ပူေဆြးေနတာ……………ေသာက
ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးဟစ္ေအာ္ ပူေဆြးေနတာ………..ပရိေဒဝ၊
ငိုလုိ႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ၾကြမ္းၿပီး မွင္သက္ေၾကာင္တက္ေနတာ၊ ဥပါယာသ..တဲ့။
လက္ေမာင္းကုိလာကုိင္ၿပီး“ကုိကုိ..ကန္ေတာ့ၾကရေအာင္” လုိ႔ ညီေလးကေျပာမွာ
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေမေမ့ အေလာင္းကုိ ကန္ေတာ့၊
“ခြင္လႊတ္ပါ..ေမေမရယ္..သားကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ”
အားေပးႏွစ္သ္ိမ့္ ႏႈတ္ဆက္သူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အသိအမွတ္ျပဳရုံျပန္ျပဳံးျပရမယ္ဆုိတဲ့ ဗီဇအသိနဲ႔
အသိမဲ့ တုံ႔ျပန္ေနတုန္း“ျပန္ၾကရေအာင္” လုိ႔ လက္ေမာင္းကုိ ကုိင္ထားရင္း သတိေပးတဲ့
အသံတစ္သံ။ဟုတ္တယ္၊ ျပန္ရဦးမယ္ေလ၊ သူတု႔ိသေဘာ၊ ကုိယ္ကုိေစာင္႔ေနရတာကုိး၊
ေတာ္ၾကာဆုိ၊ မီးသၿဂၤဳိလ္တဲ့အခန္းထဲ
ေမေမ့ကုိ ထည့္ၾကေတာ့မယ္။
ခ်စ္သူ၊ ခင္သူေတြနဲ႔ ဘဝျခားသြားေတာ့မယ့္အသံ။
“ဂ်ဳိင္း” ကနဲ ဆုိတဲ့ အသံ။
မၾကားရက္ေတာ့၊ မၾကားဝ့ံေတာ့၊ မၾကားလုိေတာ့၊ဒီေနရာကုိ မလာခင္၊ ဒီေနရာကုိ မေရာက္ခင္၊
ေမေမဟာ ေမေမ့မိသားစု၊ ေမေမ့ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကုိစြမ္းႏုိင္သမွ် အက်ဳိးျပဳခဲ့ၿပီဘဲ၊ …
ပုိအေရးႀကီးတာကေမေမဟာ.. ရွင္သန္ေနတဲ့အခုိက္၊ဘယ္သူ႔ကုိမွ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္မက်ေစ
ခဲ့ဘူးေလ၊…ဒါပါဘဲ၊
သားလဲ
စြတ္စုိေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိသုတ္ေပးဘုိ႔၊မ်က္ဝန္းေတြကုိလင္းလက္ေစဘုိ႔၊ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေလာင္
ကၽြမ္းခံေနၾကတာပါ၊ေမေမ.. ေမေမရယ္.. ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးေတာက္တက္ဖားလ်ား ရုန္းကန္
ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ ေမေမ…ခုေတာ့..တစ္ဘဝ အေမာေတြရပ္သြားၿပီေပါ့၊ဒီခရီးဟာ အားလုံးသြားရမယ့္ခရီး၊
ဒီေနရာဟာ သားလဲလာရမယ့္ေနရာ၊“ေမေမ.ဘဲဒီမွာရပ္ေန၊သားလာခဲ့မယ္” ..လုိ႔ေအာ္ရင္း…
ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးႀကိဳခဲ့တဲ့သား၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အတူသြားေနၾကရာက ခြဲထြက္သြားတဲ့သား။ခု.. ေမေမ ရပ္သြားၿပီေလ။ ေမေမ ရပ္ေနၿပီ။
“သား..သြားႏွင့္ေမေမလုိက္ခဲ့မယ္”….ဆုိတဲ့ေမေမေရ။
“သြားႏွင့္ေတာ့ …သြားႏွင့္ေလဦးေတာ့..ေမေမေရ….
သား လုိက္ လာ ခဲ့ မွာ ပါ။”…………………………။
