“တို႕ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္သည္၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ၀ယ္လာၿပီ၊
ျပည္သူ အေပါင္းတို႕ ၿငိဳျငင္သည္။
ေျပးလု၊ (ေ -ြး) ဥ မွတ္ပါသည္။”
ျမပုဏၰမာ အဖြဲ႕ ရယ္လို႕ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလာၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ခု ဇန္န၀ါရီလ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွာ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ ႀကိဳဆိုပြဲ စင္ေပၚကေန လူရႊင္ေတာ္ အရိုင္းက ရာဇ၀တ္အိုးကို တုတ္နဲ႕ ထိုးခ်လုိက္သဗ်။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီေခတ္က “ျပည္ေထာင္စုေန႕” ဆိုတာႀကီးက က်ိဳကၠဆံကြင္းထဲမွာ ၀န္ႀကီးဌာန ျပခန္းေတြ၊ ျပည္နယ္နဲ႕ ျပခန္းေတြနဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းက ႏိုင္ငံေရး မ်က္လွည့္ျပပြဲႀကီး လုပ္တာကိုး။ ဇန္န၀ါရီလေလာက္ကတည္းက စၿပီး အဲဒီ ျပည္ေထာင္စုအလံ ဆိုတဲ့ဟာက အိုလံပစ္ မီးရွဴးတိုင္ လွည့္သလို ျပည္နယ္နဲ႕တိုင္းေတြကို လွည့္တာကိုး။ အလံ ညအိပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာလည္း ပြဲႀကီးေတြခံၿပီး ေန႕စဥ္ သတင္းစာ မ်က္နွာဖံုးေတြမွာက ဒါပဲ ပံုႀကီးေတြခ်ဲ႕ၿပီး ေဖၚျပေနတာ။
အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ခုလိုလုပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ပြဲက မဆူခံႏိုင္္ရိုးလား။ ျပႆနာ မတက္ခံႏိုင္ရိုးလား။
အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ဇန္န၀ါရီလ။ ေနရာက ပုသိမ္ၿမိဳ႕။
အလံက အဲဒီႏွစ္က ပထမဆုံး ရန္ကုန္ကလာၿပီး ပုသိမ္မွာ ညအိပ္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္း တိုင္းေကာင္စီက ဦးစီးၿပီးလုပ္တဲ့ အလံေတာ္ ႀကိဳဆိုပြဲႀကီးမွာ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးေနတဲ့ NEW WAVE ေတးဂီတအဖြဲ႕နဲ႕ ဇာဂနာရဲ႕ ျမပုဏၰမာ အဖြဲ႕ကို ပူးတြဲတင္ဆက္ဘို႕ စီစဥ္ခဲ့သဗ်။ ပထမည မွာပဲ နာမည္ေက်ာ္ ကိုအရိုင္းက အဲလိုလုပ္ခ်လိုက္ပါသတဲ့။ သူ႕မူရင္းသီခ်င္း စာသားက ...
“တို႕ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္သည္၊
တလူလူ လြင့္လို႕ခ်ီလာၿပီ၊
ျပည္သူအေပါင္းတို႕ေပ်ာ္ရႊင္သည္၊
မေႏွးယခု အေလးျပဳၾကပါမည္” ….ပါ။
အဲဒီသီခ်င္းကလည္း ေန႕စဥ္ ေရဒီယိုနဲ႕ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီသီခ်င္းကို အဲလိုလုပ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ပဏာမ ပရိက စကား ေျပာၾကေတာ့လည္း ...
“ကဲ ... အလံေတာ္ႀကိဳတာ လြယ္လြယ္ေလး၊ ဒယ္အိုးႀကီးႀကိီးထဲ ေရထည့္ၿပီး မီးနဲ႕တိုက္ၿပီး အလံကိုထည့္ က်ိဳလိုက္ယံုပဲ” ... ဆိုၿပီး လုပ္သကိုး။
ဘယ္ေနလိမ့္မလဲဗ်ာ။ တိုင္းေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚၿပီး ေကာင္းေကာင္းသတိေပး ၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ေန႕ညလည္း ေရာက္ေရာ ပရိတ္သတ္ကလည္း မေန႕ကအရွိန္နဲ႕ ျပသနာတက္ထားတာလည္း သိေတာ့ ဘာေတြထပ္ျပက္မလည္း ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ အၿငိမ့္လည္း ထြက္ေရာ လူရႊင္ေတာ္ေတြ အကုန္လံုး ပါးစပ္ေတြကို ပလပ္စတာေတြ ပိတ္ၿပီး တက္လာၾကသတဲ့။ ပဲြကို ဆူပြက္သြားေတာ့တာကိုး။
အဲဒီ ဂယက္က ဘယ္ထိ ရိုက္သလည္းဆိုေတာ့ တိုင္းေထာက္လွမ္းေရးက ဇာဂနာနဲ႕ အၿငိမ့္တစ္ဖြဲ႕လံုးကို တိုင္းတရားရံုးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမွဳနဲ႔ တရားစြဲပါသတဲ့။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ တုိင္းတရားသူႀကီး လုပ္တဲ့လူက ... “လူရႊင္ေတာ္ေတြပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ျပက္မွာေပါ့” .... ဆိုၿပီး အမႈကို ပလပ္လိုက္ပါသတဲ့။
အဲဒီေတာ့ မဆလေခတ္ရဲ႕ တရားစီရင္ေရးက အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ရွိေသးတယ္ေျပာရပါမယ္။ အဲလို ေထာက္လွမ္းေရးကို ျပန္လွန္ရဲတယ္ ဆိုတဲ့ သတၱိက နည္းမွတ္လို႕ဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ကိုေဂၚႀကီး (ေဂၚဇီလာ)နဲ႕ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕ရင္း စပ္မိရာက အဲဒီတုန္းကအေၾကာင္း ျပန္ေမးေတာ့ သူက တရားသူႀကီး နာမည္ကိုပါ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေထာင္နန္းစံရမဲ့ေဘးက ေ၀းၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္လာနိုင္ခဲ့ ပါသတဲ့။ အဲဒါကို ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးက မေက်နပ္ႏိုင္ေသးပဲ ရန္ကုန္တရားရံုးခ်ဴပ္ထိ လိုက္လာၿပီး အမႈတြဲတင္ တရားစြဲပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္က ရန္ကုန္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္ ေတြကို ေျဖေဖ်ာ္ပြဲ တစ္ခု ျမပုဏၰမာအဖြဲ႕ကို ကခိုင္းေတာ့ ကိုသူရက ေလာေလာဆယ္ တရားစြဲခံေနရတဲ့ အေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ကို ေျပာျပရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းပါ သိသြားပါသတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေစတလံုးပိုင္ရွင္ သြားေလသူ ဗိုလ္ေန၀င္းက “လူရႊင္ေတာ္ေတြပဲကြာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ျပက္ပါေစ” ... လို႔ စကားတစ္ခြန္းထြက္လာ ၿပီးေနာက္မွာ တရားစြဲတဲ့ ကိစၥလည္း ရပ္တန္းက ရပ္သြားပါေတာ့သတဲ့။ ခုေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေတာင္ ျပန္ ခ်ီးက်ဴးရေတာ့မလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က မိုးနတ္သူဇာ အၿငိမ့္အဖြဲ႕နဲ႕ မေကြးတိုင္း ေပါက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကေန ဆက္ထြက္လာမဲ့ ျပည္ေထာင္စုအလံက ပုသိမ္-မံုရြာ ကားလမ္းအတိုင္း တက္လာၿပီး ေပါက္မွာ တစ္ညအိပ္မွာမို႕ ေပါက္ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီက မိုးနတ္သူဇာအဖြဲ႕နဲ႕ အတူ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္ မာမာေအးကို အလံေတာ္ ႀကိဳဆိုေရးကြင္းထဲမွာ ငွါးထားပါတယ္။
အန္တီ မာမာေအးက သူ႕ရဲ႕ သားတပည့္လည္း ျဖစ္တဲ့ စႏၵရားမိ်ဳးခင္ (မစၨ်ိမလိႈင္း) နဲ႕ အတူ အၿငိမ့္မထြက္ခင္ သီဆိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပုသိမ္ကေန အလံနဲ႕ပါလာတဲ့ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕က ေပါက္ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီကို ေခၚၾကပ္ပါေတာ့တယ္။ အင္မတန္မွ ေၾကာက္တတ္တဲ့ မိုးနတ္သူဇာ ေခါင္းေဆာင္ သီတာ၀င္း၊ လူရႊင္ေတာ္ ကိုခ်စ္စရာ နဲ႕တက္တူ တို႕က ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕ ေခၚၿပီး ဇာဂနာတို႕ကို အေရးယူထားေၾကာင္း ခုသူတို႕ကို နိုင္ငံေရးျပက္လံုးေတြ မပါေစရပါဘူးလို႕ အာမခံ လက္မွတ္ထိုး ခဲ့ရေၾကာင္း။ အဖြဲ႕သားေတြ ဒုကၡ ေရာက္ေစမဲ့ ျပက္လံုးေတြ မလုပ္ဘို႕ သတိေပးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္အရ မိုးနတ္သူဇာ လူရႊင္ေတာ္ေတြက သတိမေပးလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြေျပာဘို႕ ျပက္ဘို႕ ဆႏၵကို မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေနနဲ႕ေတာ့ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ျမပုဏၰမာအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက် ေထာက္ခံေနရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ကၾကတဲ့အခါ နတ္၀င္သည္ လုပ္ၾကတဲ့ ျပက္လံုးခြင္မွာ ...
“ငါ့ကို မရိုမေသ မလုပ္နဲ႕ နင့္ဦးေလး ေငြစကၠဴ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ငါးက်ပ္တန္ေတြ တရားမ၀င္ ျဖစ္ကုန္တာ ဘယ္သူလုပ္တယ္ ထင္သလဲ” ...
လို႕ ေမးတဲ့အခါမွာ တက္တူ နဲ႕ကိုခ်စ္စရာတို႕က ..
“အဲဒါ အေမလုပ္တာလား”
လို႕ေမးေထာက္ေပးရမဲ့ ေနရာမွာ ေထာက္မေပးေတာ့ပဲ ျပက္လံုးအသြားကို ပိတ္ထားၾကတာမို႔ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ဖါသာပဲ ....
“အဲဒါ .. ပံု/စိန္လြင္ လုပ္တာေဟ့”
ဆိုၿပီး ဇြတ္ျပက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပြဲလည္းၿပီးေရာ သီတာ၀င္း နဲ႕ ကိုခ်စ္စရာတို႕က ေခၚယူႀကိမ္းေမာင္း ပါေတာ့တယ္။ ေခၚယူႀကိမ္းေမာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးတယ္ဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းက လူရႊင္ေတာ္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ျပက္ၾကမွာေပါ႕လို႕ ေျပာၾကားၿပီး အမွဳကိစၥ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ က်ိဳကၠဆံကြင္းထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုပြဲအတြက္ ျမပုဏၰမာ အဖြဲ႕တင္ဆက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဇာဂနာက ျပည္ေထာင္စုျပခန္းေတြ ၀န္ႀကီးဌာနျပခန္း ေတြအားလံုးကို အဲဒီႏွစ္က ၀ါးေတြနဲ႕ေဆာက္ထားတာေတြကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး၊
“သမ၀ါယမ ၀န္ႀကီးဌာနလည္း ၀ါးပဲ၊”
“စက္မွဴ၀န္ႀကီးလည္း၀ါးပဲ၊”
“အားလံုး၀ါးေတြခ်ည္းပါလား” ဆိုၿပီး
ျပက္ခ်တဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ိဳကၠဆံကြင္းထဲမွာ ၀က္၀က္ကြဲပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္
“ဟိုေကာင္စီလည္း မေကာင္းဘူး၊”
“ဒီေကာင္စီလည္း မေကာင္းဘူး”
ဆိုၿပီး အုတ္ခဲစီတဲ့ က်န္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြကို အျပစ္တင္တဲ့ပံုနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီကိုပါ ျပက္လံုးနဲ႕ ေဆာ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဆလေခတ္က ၾကပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ လြတ္လပ္မွဳ ရွိေသးတယ္လို႕ ေျပာၾကတာျဖစ္သဗ်။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ဇာဂနာကို အၿင္ိမ့္စင္ေပၚမွာ လူထုနဲ႔တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြကို ပိတ္ထားခဲ့တာဟာ ဒီေန႕အထိ ျဖစ္လို႕ပါ ခင္ဗ်။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၈၈ မတ္လ ကိုဘုန္းေမာ္က်ဆံုးရာကေန ပင္မတကၠသိုလ္ထဲမွာ ခ်ီတက္ဆႏၵျပတဲ့ ကိစၥနဲ႕ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတ့ဲ ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ နာမည္ ပါလာပါတယ္။
မိုးနတ္သူဇာ သီတာ၀င္းရဲ႕ ေစလႊတ္မႈနဲ႕ ကိုခ်စ္စရာနဲ႕ ကိုတက္တူတို႕ ေရာက္လာပါတယ္။ ပထမေတာ့ မႏၱေလးက ၿမိဳ႕မအဖြဲ႕ ရန္ကုန္ဆင္းလာတာကို ငွါးဘို႕ ဆိုၿပီး လူျပက္ေတာင္ရွည္ေတြကို မလိမ္႔တပတ္နဲ႕ လာယူသြားပါတယ္။ ေနာက္ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ၊ ေလာေလာဆယ္ အဖြဲ႕ရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ႔္ကို အဖြဲ႕က ယာယီ ထုတ္ထားမယ္လို႕ ေျပာလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းထုတ္ခံထားရလို႕ ညစ္ေနရတဲ့ အထဲမွာ လာ အရာေပၚေနတာမို႕ ေအာ္ျဖစ္မွျဖစ္ရေလလို႕ပဲ စိတ္ထဲကေန ေျပာမိပါေတာ႔တယ္။
အမွန္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းထဲမွာ ဇြန္လအေရးအခင္းက ကိုမိုးသီးဇြန္တို႕ ဦးေဆာင္မွဳနဲ႕ “စ”ေနၿပီမို႕ အၿငိမ့္ကိစၥလည္း ေခါင္းထဲမရွိေတာ့ပါဘူး။
တစ္သက္မွာ တစ္ခါဆိုသလို ႀကံဳေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးထဲ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ ပါ၀င္သင့္သလဲ ဆိုတာပဲ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ ဇယားဆြဲေနခဲ့ရတာမို႕ မအားလွပါဘူး။ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္ေသးသကိုးဗ်။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ မိုးနတ္သူဇာၾကားက ဆက္ဆံေရးဟာလည္း တသက္စာအတြက္၊ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဇြန္လအေရးအခင္းအျပီး ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္တာမို႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဇာတိေျမကို ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သမိုင္း၀င္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ႀကံခင္းျမိဳ႕နယ္၊ မဲဇလီကုန္း၊ အဂၤါပူၿမိဳ႕နယ္နဲ႕ ဟသၤာတၿမိဳ႕နယ္တို႕မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲက တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ ကျပခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီကာလ ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ အေရးေတာ္ပံုကာလ သတင္းစာေတြထဲမွာေတာ့ ကိုသူရတစ္ေယာက္ စာေပ အႏုပညာရွင္မ်ား သမဂၢရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအေနနဲ႕ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရတဲ့ ဓါတ္ပံု မွာေတာ့ မင္းသား ကိုဇင္၀ိုင္းနဲ႕အတူ ေဆးရံုႀကီးေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရသဗ်။
စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္ ေနာက္မွာေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ႀကိဳးျပတ္ျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို က်သြားတဲ့ ပုတီးေစ့ေတြလို အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးမွာ ပံုစံမ်ိဳးစံု ျပန္႕က်ဲလို႕သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီထဲက ပုတီးေစ့တစ္ေစ့ ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ စစ္အစိုးရကို ဖယ္ရွားၿပီးမွ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံသစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ပိုက္ၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ မဏိပူရျပည္နယ္ထဲက “ေလခြန္းေတာင္” စခန္းကို ေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အိႏၵိယ အစိုးရကေတာ့ အျပည့္အ၀ အကူအညီေတြေပး လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ႀကီးနဲ႕ သြားလိုက္တာ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဘယ္မွထြက္မရ အစားအေသာက္က ဆင္းရဲ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သတင္းေတြ ျပတ္လတ္တာပါပဲ။ လူႏွစ္ရာ နီးနီးမွာမွ ေရဒီယိုေလး တစ္လံုးပဲ ရွိတာမို႕ အဲဒါေလးကို စုၿပီး၀ိုင္းနားေထာင္ရပါသဗ်။ ေရႊေပၚျမတင္ ထားရပါတယ္။
ကိုသူရကိုေတာ့ ၁၉၈၈ ေအာက္တိုဘာ ၂ရက္၊ ဘားလမ္းထဲက စပယ္ဦးပံုႏွိပ္တိုက္မွာ သရုပ္ေဆာင္ ဇင္၀ိုင္း၊ ဇာတ္မင္းသား မိုး၀င္း၊ ညီ၀င္းစိန္၊ ဒါရိုက္တာေအာင္ျမင့္ျမတ္၊ ဦးတင္စိုးတို႕နဲ႕ အတူ ဖမ္းသြားတာသိခဲ့ရသဗ်။ အဲဒီ အခ်ိန္က သူတို႕ကို ဘယ္လိုႏိွပ္စက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြရယ္ ေထာင္ထဲမွာ ၁၉၈၉ မတ္လ ကုန္ အထိ ကာလ ဘယ္လိုႀကံဳေတြ႕ရတယ္ဆိုတာေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာထဲက ျပန္ေရာက္ၿပီး သူနဲ႕အတူ ေတာ္ေတာ္ေလးေနျဖစ္တဲ့ အခိ်န္ေတြမွာ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို သူျပန္ေျပာေလ့ ရိွပါတယ္။
၂၀၀၅ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ျပန္လြတ္ၿပီး ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ ပထမအိမ္ေထာင္ ပ်က္သြားတာမို႕ ေနစရာေပ်ာက္ေနခိ်န္မွာ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညမွာေတာ့ သူက ဗလာစာအုပ္ ေလး (၃)အုပ္ထုတ္ျပပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူပထမဆံုးအႀကိမ္ ေထာင္က လြတ္လြတ္ခ်င္း ေထာင္ထဲမွာေန႕စဥ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရပံုေတြကို အေသးစိတ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဇာဂနာ ဒိုင္ယာရီ”
သူ႕ရဲ႕ဒိုင္ယာရီထဲက ေရွ႕ပိုင္းစာမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ကို ၂၀၀၇ ေနာက္ပိုင္း အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေဖၚျပလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိုးမခစာမ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုသူရရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ခ္ မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ေဖၚျပၿပီး ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒီဒိုင္ယာရီမွာ သူႀကံဳခဲ့သမွ်ကို သူ႕ဟာသဓါတ္ခံ နိုင္ငံေရးခံယူခ်က္အခံနဲ႔ အားမနာတမ္းေရးထားတာမို႕ ဒီထဲမွာပါေနတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒုကၡေပးမွာစိုးတာရယ္၊ သူပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေရးလြန္းလို႕ တျခားလူေတြကို အားနာၿပီး ဆက္မေဖၚျပပဲ ထားခဲ့တယ္လို႕ပဲ နားလည္မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဒိုင္ယာရီဟာ ျမန္မာစာဖတ္ပရိတ္သတ္အၾကားမွာ သိပ္မသိၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားေဖၚထုတ္ခြင့္အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အၾကားမွာေတာ့ ဒီဒိုင္ယာရီဟာ ေတာ္ေတာ္ကို လူေျပာသူေျပာ မ်ားလွပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ေတြက ထုတ္တဲ့ စာေစာင္ေတြမွာ ဘာသာျပန္ၿပီး အထူးဂုဏ္ျပဳ ေဖၚျပထားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခုေတာ့ သူအထဲေရာက္ေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ နည္းနည္းေဖါက္သည္ခ်ရ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိသဗ်။
အဲဒီ ဒိုင္ယာရီမွာ ထူးထူး ျခားျခား ေပၚလြင္ထင္ရွားတာကေတာ့ ဇာဂနာရဲ႕ ထီမထင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ဟာသ ဥာဏ္ပါ။ ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က အာဏာ သိမ္းခါစ ျဖစ္တာမို႕ စစ္ဦးဘီလူး ဆိုသလို ေတာ္ေတာ္ပဲ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း စစ္ေဆးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုေရႊဇာဂနာ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္အႏုပညာသည္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွိပ္စက္ခံရပါတယ္။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးခိုင္းတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခန္းကို “ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ လွလွေလးေတြ” လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္လို မသက္မသာ ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေရးျပပါတယ္။ ၀ိုင္းၿပီး ဆြမ္းႀကီးေလာင္းၾကေတာ့လည္း ၀ိုင္းေဆာ္ေနတဲ့ၾကားက တျခားလူေတြကို ဘယ္လို ေဆာ္တယ္ ဆိုတာကိုပါ စပ္စုထားပါေသးတယ္။ လူေတြမွာ စရိုက္ အမိ်ဳးမ်ိဴး ရွိၾကပါတယ္။
ဒီထဲမွာ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးညီီ၀င္းစိန္ ခမ်ာလည္း ေဆာ္ခံထိတဲ့ ေဘးက ေျပးမလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလို ေဆာ္တဲ့အခါ နာလြန္းေတာ့ ညည္းညဴမိတာ လူတိုင္းရဲ႕သဘာ၀ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ေတာ္ေတြမွာ ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့အခန္း (အပူတိုက္)ကတဲ့ အခါ ငိုခ်င္းေတြနဲ႕ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ မင္းသားႀကီးဆိုေတာ့ ေလသံက ေနာက္ပိုင္းကဇာတ္ဆန္ဆန္ ညည္းမိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ဒီေလာက္အထုအေထာင္း ခံေနရတဲ့ ၾကားက သတိထားမိေအာင္ထားမိၿပီး ထည့္ေရးထားတာ ဖတ္ရတိုင္း စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားက မၿပဳံးပဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။
ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးတို႕ ထံုးစံအတုိင္း စိတ္ႀကိဳက္ထုႏွက္လို႕ ၿပီးၿပီလား ဆိုမွျဖင့္ သိခ်င္သမွ်ကို အေပ်ာ့ဆဲြေလးနဲ႕ မွတ္တမ္းယူမဲ့ ပုဂၢိဳလ္က စီးကရက္ဗူးေလးနဲ႕ မ်က္ႏွာပိုးေလးသပ္ ေရာက္လာ တတ္တာ သဘာ၀ပါ။ ကိုသူရတို႕ အမႈမွာ တာ၀န္ယူၿပီး ေမးျမန္းခဲ့သူကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးစန္းပြင့္ပါတဲ့ခင္ဗ်။ အႏီွပုဂၢိဳလ္က အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အရွင္ေမြးေန႕ခ်င္းႀကီးဆိုသလို ဗိုလ္ခင္ညြန္႕ရဲ႕ လက္ရုန္းႀကီးတစ္ဆူျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႕ကို ႏွိပ္ကြပ္ခန္းမွာ ေထာင္နန္းစံသြားရ ရွာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေဖါက္သည္ခ်ခ်င္တာက သူ႕ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းခဲ့ ဗိုလ္စန္းပြင့္ တစ္ေယာက္ ေထာင္နန္းစံ ရၿပီဆိုတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သတင္းေမးရဲတဲ့ လူေတာင္ မရွိခ်ိန္မွာ သူ႕အက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့ဘူးခဲ့တဲ့ ဇာဂနာက မိသားစုကိုသြား ရဲရဲေတြ႕ၿပီး အားေပးကူညီေပးခဲ့ ဘူးတယ္ ဆိုတဲ့ သမိုင္းတစ္ေကြ႕ ပါပဲခင္ဗ်ား။
တေလာက လန္ဒန္မွာ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ သမားတစ္ေယာက္က စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံု မတိုင္ခင္ေလးမွာ ရန္ကုန္သြားၿပီး ကိုသူရကို မွတ္တမ္းတင္ရိုက္လာတဲ့ ဗီဒီယိုရုပ္ရွင္ကားတိုေလးျပလို႕ ၾကည့္ခဲ့ရသဗ်။ အဲဒီရုပ္ရွင္ထဲမွာ ..
“ကြ်န္ေတာ္မူကေတာ့ ရန္သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာရမယ္” လို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါေလးကို ၾကည့္ေနရင္းကေန ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ အေျပာမဟုတ္ လက္ေတြ႕လည္း လုပ္ခဲ့တဲ့လူပဲ။ ခုလည္း ႀကိဳးစားေနဆဲပဲလို႕ ေတြးေနမိပါေၾကာင္း။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း
