ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ကေလးကို အလြန္ ျမတ္ႏိုးပါသည္။ Home Sweet Home ဆိုသည့္ စကား ကုိယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရာဟာ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ဆိုတာ ကမာၻသံုး စကားသံုးမို႔ ထပ္ေျပာရတာ အားနာပါသည္။
ေနာ့ေပတည့္ ယခုေျပာမည့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္အေၾကာင္းမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ရႈေထာင့္မို႔ ၿပံဳးခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္အေၾကာင္း အက္ေဆး ၃ ပုဒ္ေလာက္ ေရးဖူးပါသည္။ ပထမ အပုဒ္က ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သည္ စာေရးဆရာ အိမ္စစ္စစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္၍ ႏွဴးရပါမူ ထိုအိမ္ေဆာက္ေသာ ကာလမွာ ၁၉၈၀ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိရွယ္လစ္ ေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ လူသံုးကုန္ ပစၥည္းမ်ား ျပည္သူ႔ဆုိင္မွာ ၀ယ္ရပါသည္။
အျပင္ ေမွာင္ခိုမွာက ၁၀ဆေလာက္ ေစ်းႀကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သမီးဦး ကိုယ္၀န္ရွိၿပီ သိရသည္ႏွင့္ အိမ္ကို အုတ္ျမစ္ စခ်သည္။ေနာင္မွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္ရား ဟု သေဘာ ထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္မွာ စာေပ(လံုး ခ်င္း)၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္တြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားေနသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း “က်ားႀကီး ေျခရာႀကီး”ဆိုသလို ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်ေနသည္။ စုစု ေဆာင္းေဆာင္းလည္း ၀ါသနာမပါ၊ ပါေသာ ၀ါသနာကလည္း ေမာ္ေတာ္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ရသမွ် ကားအသစ္ ၀ယ္စီးပစ္မိသည္။ မခြၽင္းမခ်န္ အျပစ္ ဖို႔ရပါမူ အရက္ေသစာ အေသာက္ က်ဴးတာလည္းပါသည္။
ဒါေလးမ်ား ဟု မထင္ပါႏွင့္။ တေလာက ဇနီးသည္ ေအးဘံု တြက္ျပမွ ေသာက္သက္ရွည္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ယမကာဖိုးမွာ ထိုစဥ္က ေနာက္ဆံုးေပၚ ကား ႏွစ္စီးစာရွိသည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာက္ယူမည္။ အိမ္ အုတ္ျမစ္ ခ်သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထိုစဥ္က “စာေပ ေဟာေျပာပြဲ”မ်ားက လက္မ လည္ေအာင္ ေျပာခဲ့ရေလရာ ထံုးစံ အတိုင္း တိုက္ပုံ အက်ႌစ၊ ပုဆိုး၊ စက္႐ံု ထြက္ပစၥည္း၊ ေဒသထြက္ အစား အေသာက္ စသျဖင့္ လက္ေဆာင္ရပါ သည္။ ထိုတြင္ ဌာနဆိုင္ရာ စက္႐ံုမ်ားက လက္ေဆာင္ ေပးရာတြင္ သူ႐ို႕စက္႐ံု ထြက္ပစၥည္းမ်ား အစိုးရ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူခြင့္ ပါမစ္မ်ားပါ လက္ေဆာင္ေပး တတ္ပါသည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု၊ အိမ္မိုးေက်ာက္ျပား စက္႐ံု၊ ေကာ္ေဇာစက္႐ံု၊ အုတ္စက္႐ံု၊ ပရိေဘာဂ စက္႐ံု စသျဖင့္ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္း ထုတ္လုပ္သည့္ စက္႐ံုမ်ားမွာ ေဟာေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။
ထိုအခါ ေစာေစာက ေျပာသလို အစိုးရ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူခြင့္ ရေတာ့သည္။ အျခားစာေရး ဆရာမ်ားေတာ့ ထိုပါမစ္မ်ား မည္သို႔ အသံုးခ်သည္ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ အဖို႔ရာ ကား အုတ္ျမစ္ ခ်ရာက တမံ သလင္းခင္း၊ နံေဘးအုတ္စီ၊ ထုတ္ေယာက္ဒိုင္း ျမားတပ္၊ ေက်ာက္ျပားမိုး၊ စားပြဲကု လားထိုင္ျပင္ဆင္၊ ေကာ္ေဇာခင္း စသည္ ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစိုးရေစ်းျဖင့္ အိမ္တစ္လံုး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ အျပင္ေစ်းထက္ ၁၀ ဆ သက္သာပါေတာ့သည္။ အလီလီရသမွ် ပစၥည္းကို သံုးရသျဖင့္ အိမ္ပံုစံေတာ့ ေခတ္မမီေပ။ သို႔ေသာ္ အခန္းမ်ားကို ရသည့္ပစၥည္း ေပၚမီၿပီး ဖြဲ႕ရျပဳရသျဖင့္ ေနလို႔ထိုင္ လို႔ေကာင္းေသာ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ ျဖစ္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဗီဇကလည္း ႐ိုးရာမပ်က္ ေမာ္ဒန္ ဆန္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ အရာရွိ ဘန္ဂလိုႏွင့္ အလိုလို တူသြားပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေပ ေဟာေျပာရာမွ ရေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာက္သျဖင့္ “စာေရး ဆရာအိမ္”ဟု ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ခံတြင္းေတြ႕ ပီတိေ၀့ပါသည္။
စကားမစပ္ ေက်းဇူး ဆပ္ရပါမူ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ကာရံထားေသာ အုတ္မ်ားမွာ ထိုစဥ္က သမိုင္း အုတ္စက္႐ံုမွာ အမႈ ထမ္းေနေသာ ပိန္ပိန္ မည္းမည္း စာသရဲ၊ စက္႐ံုစာေပပြဲမ်ား အတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တာ၀န္ခံသူ လူငယ္ တစ္ေယာက္၏ ေက်းဇူးျဖစ္ပါသည္။ သူက ပါမစ္ေပးလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ေအာက္ထပ္ အုတ္ပတ္ကား ျဖစ္ရသည္။ အေကာင္းစား စက္အုတ္မ်ားမို႔ လွပ တင့္တယ္ပါသည္။ ထိုမည္းမည္း ပိန္ပိန္ စာသူငယ္ေလးကား ခုႏွယ္ခါ အမ်ဳိးသား စာေပဆု သာမက စာေပဆု မ်ဳိးစံုရ ေခတ္ေပၚ ဂႏၴ၀င္ စာေရးဆရာႀကီး ေန၀င္းျမင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေအာက္ထပ္ေနတိုင္း သူ႕ သတိရ၏။ ဧည့္သည္ ဧည့္ခံတိုင္း သူ႕ေက်းဇူး အမွတ္ရ၏။ ကုန္ကုန္ ေျပာၾကေၾကး၊ အိမ္သာ တက္လွ်င္ပင္ သူ႕ဆီ လွမ္း ေမတၱာပို႔ရပါသည္။ ထို ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ကေလးသည္ ခုႏွယ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သဏၭာန္ တူေနေပၿပီ။ အိမ္ရွင္ႏွင့္အိမ္ လိုက္ဖက္ညီပါ ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ယခု အခ်ိန္ထိ အိုေသာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရဆဲ၊ သီခ်င္း ဆိုႏိုင္ဆဲ၊ စာေရး ပိုေတာင္ေကာင္းဆဲ။ ထို႔နည္းတူ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သည္ အိုမင္း လာေသာ္လည္း ပို၍ တင့္တယ္လာပါ သည္။ ေရွးေဟာင္းဘန္ဂလိုပံုစံမို႔ ေဟာင္းေလေကာင္းေလဆိုသလို ျဖစ္ ေန၏။ ေတာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကဲ့သို႔ က်က္သေရ ရွိၿပီး လူေနလို႔ ေကာင္းေသာ သေဘာ ေဆာင္ေန၏။ ေခတ္သံုးစကား “အင္းတိတ္”ဟုဆိုရပါမည္။ စက္အုတ္၊ ကြၽန္းသစ္မ်ား သံုးထားေသာေၾကာင့္ ၾကာေလ အဆီတက္ၿပီး တန္ဖိုးတက္ေလ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။
သည္ကေန႔ ေမာ္ေတာ္ ကားေလာကတြင္ ေစ်းအႀကီးမားဆံုးမွာ ဇိမ္ခံကား (မာစီဒီးကဲ့သို႔) မဟုတ္ေတာ့ ပါ။ဘက္စံုသံုးေခၚ ပြဲလည္းတိုး၊ ေတာခရီး ၾကမ္းလည္းႏွင္၊ ပါဂ်႐ိုး ကဲ့ သို႔ ကားမ်ဳိးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္လည္း ဤသို႔ သာလွ်င္တည္း။ အဖိုး တန္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ ရသည့္ ပစၥည္းေပၚ မူတည္ၿပီး လိုရမည္ရ စိတ္ကူးတည့္ သလို တစ္ဆင့္ခ်င္း အခန္း ဖြဲ႕ရေသာ ေၾကာင့္ ခုႏွယ္ခါတြင္ ဘုရားခန္း သီးသန္႕၊ ဧည့္ခန္းသီးသန္႔ အျပင္ ယာယီ ဘက္စံုသံုး ဧည့္ခန္းပါထား ရွိႏိုင္ေနေတာ့ သည္။ ယာယီဘက္စံုသံုး ဧည့္ခန္းဆို၍ ထည္ထည္၀ါ၀ါေတာ့ မဟုတ္၊ သူငယ္ခ်င္း အရက္သမားမ်ား လာလွ်င္ အဆင္ေျပရန္၊ မီးဖိုေဆာင္ႏွင့္ အိမ္သာ ေရခ်ဳိးခန္းၾကားမွာ အရတည္ကာရံ ထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဟုတ္ပါ့။ ထိုသို႔ ရွိသျဖင့္ ေသာက္စားဖို႔ အျမည္းလည္း မီးဖိုခန္းလွမ္းဆြဲ၊ ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ေသး ေပါက္ခ်င္လည္း အိမ္သာထဲ ေျပး႐ံုသာ။
ထိုသို႔ ဘက္စံုသံုး ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ကေလးမွာ ခုႏွယ္ခါ ေမာ္ဒန္သေဘာ စ်ာန္ေလွ်ာခဲ့ ရေလၿပီ။ အေၾကာင္းကား ဖိုးေသာၾကာ လူလူသူသူ ျဖစ္လာလို႔ ေငြယားေလး ေပၚေတာ့ သားက အိမ္ျပင္ ေဆာက္ခ်င္သတဲ့။ ပထမသူက အိမ္ တစ္ခုလံုးၿဖိဳၿပီး ျပန္ေဆာက္ခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အိမ္ ရာဇ၀င္ကိုယ္ သိေသာေၾကာင့္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ် အတို႔မခံေၾကာင္း အမိန္႔ထုတ္ ရသည္။ ထိုအခါ သူက အိမ္ျပင္မည္ လုပ္သည္။ အေပၚထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္ကို အုတ္ပတ္ကား တက္ခ်င္သည္။ ဒါလည္း ကြၽန္ေတာ္က လက္မခံပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ႐ိုးရာႏွင့္ ေမာ္ဒန္ကို ေပါင္း စပ္ခ်င္သည္။ ပ်ဥ္ေထာင္အုတ္ခံပဲ ႀကိဳက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဖိုးေသာၾကာက တစ္အိမ္လံုး ေဆးအသစ္ သုတ္မည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဒါေတာ့ လက္ခံ ႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ေနာ့ေပတည့္ ကြၽန္ေတာ့္ မူလေရြးခ်ယ္မႈ အတိုင္း သုတ္လက္စ အေရာင္သာ ထပ္သုတ္ဟု ေျပာရသည္။
ကြၽန္ေတာ္က အေရာင္ေရြးသည္။ ဧည့္ခန္းဆို ခပ္မိႈင္းမိႈင္း။ အိပ္ခန္းဆို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း၊ အိမ္သာကိုေတာ့ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႕...စသည္။ သားကလည္း အေဖ့ သေဘာက် လုပ္ေပးရွာသည္။ ေဆးအေကာင္းစား ေတြ သုတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြန္က ရစ္ မႀကိဳက္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ အုတ္ကြက္ သာေဖာ္သည္။ အုတ္ကြက္ ေဖာ္ရာ၌လည္း ညီညီညာညာ မဟုတ္။ ျဖစ္သလို ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာျဖစ္ ဘားနစ္ေတြ ေျပာင္ေနေအာင္သုတ္ ထားသည္။ ဒါလည္း သားက ဘားနစ္ အေကာင္းစားေတြ ၀ယ္ၿပီး ထပ္သုတ္သည္။ ပရိေဘာဂေတြကလည္း ေဟာင္းေနၿပီး သူက အသစ္ လဲခ်င္ေသာ္လည္း သူ႕အေမ ေအးဘံုႏွင့္ လက္ထက္ပြားမို႔ ေကာ္ပတ္တိုက္ၿပီး အေကာင္းစား ေပါလစ္သာ ျပန္တင္ခြင့္ေပးသည္။
သည္မွာတင္ ျပႆနာ ေပၚေတာ့သည္။ ေပါလစ္ အေကာင္းစား ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ သားသည္ ပရိေဘာဂမ်ား သာ မက အိမ္ရွိ သစ္သား၊နံရံ၊ ပရိေဘာဂ၊ ေခြးေျခက အစ ေပါလစ္ တင္ေတာ့သည္။ ထို႔ထက္ကား ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလာက္ အသား ေသေနၿပီျဖစ္ေသာ အေပၚထပ္ ၾကမ္းခင္းကိုပါ ေကာ္ပတ္စား ေပါလစ္ အေကာင္းစား သုတ္ပါေတာ့သည္။
အေပၚထပ္မွာက အိပ္ခ်ိန္သာ တက္ၾကျပဳၾကတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း TV ၾကည့္ခ်ိန္ေတာ့ အေပၚ တက္ၾကသည္။ စကားမစပ္ ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏခဏ ေရးဖူးေသာ လမ္းေဘးက ေခြးႀကီး ရန္လံုကား ေသေလၿပီ။ သူ ရွိတုန္းကလည္း အိမ္ထဲ ၀င္ခြင့္မရပါ။ သူသည္ အိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စာေရးေသာ ဆင္၀င္ေအာက္ ကုလား ထိုင္နားမွာ ရစ္သီခြင့္၊ အိပ္စက္ခြင့္ ရရွာသည္။ တေလာကေတာ့ ၈ လၾကာ ဒုလႅဘ ရဟန္းခံရာမွ လူျပန္အထြက္ ဆရာေတာ္ စြန္႔လိုက္ေသာ အိမ္တြင္းေမြး ေမြးစုတ္ဖြားမေလး တစ္ေကာင္ ပါလာသည္။
ဘုန္းႀကီးလက္ေပၚ ႀကီးလာခဲ့ရ တာေရာ၊ သူ႔ဗီဇကိုကလည္း အိမ္တြင္း ေနမို႔ လူစကားနားလည္သလိုရွိသည္။ လူမိသားစုမ်ားကဲ့သို႔ အိမ္ထဲ သြားလာ ေနထိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ ေစာေစာကေျပာ သလို ဘုန္းႀကီး၏ ေခြးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေတြနဲ႔ နီးစပ္ၿပီး ပေရာပရီရွိသည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ တစ္အိမ္လံုး၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနသည္။
ေခြးဆိုလွ်င္ အိမ္ေစာင့္ဖို႔ ေလာက္သာ တန္ဖိုး ထားတတ္ေသာ ေအးဘံု ပင္လွ်င္ ေခြးေလး အေရာ၀င္ရာ ဖင္တက္ေခါင္းတက္ ခံရေတာ့သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးမွာလည္း ေအးဘံုက စိတ္မဆိုးေပ။ ေက်နပ္၍ပင္ ေနေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါ့၊ သူဟင္းခ်က္လွ်င္ အနားမွာ ေနသည္။ သူ စာဖတ္လွ်င္ အနားမွာထိုင္ သည္။ ညအိပ္လွ်င္ ေအးဘံုေအာက္ တည့္တည့္ ခုတင္ ေျခရင္းမွာ အိပ္သည္။ ေအာင္မယ္ သူ ေန႔လယ္တစ္ ေရးတစ္ေမာ အိပ္လွ်င္ေတာင္ ေခြးက ခုတင္ေအာက္ ၀င္ၿပီး ေအးဘံုႏွင့္ အၿပိဳင္ အိပ္သည္။
ဆိုလိုတာက ေအးဘံု အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ လူ႕သဘာ၀ကား လစ္လွ်င္ လစ္သလို ျပတတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ စာေတြ အဖတ္္မ်ားေသာ ပရိသတ္သည္ ေအးဘံုကို သိေန႐ံုမက သူ႕စ႐ိုက္ သဘာ၀ကိုပင္ သေဘာေပါက္ ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဆိုၾကပါစို႔။ ဣေႁႏၵႀကီးသည္၊ စိတ္ဓာတ္ မာေက်ာသည္၊ စကား ေျပာျပတ္သည္ စသျဖင့္ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ို ေသဟု မတန္မရာ ၀ိေသသ ျပဳရပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ အဘြားႀကီးသည္ လူအလစ္ အေပၚထပ္မွာ ထိုေခြးႏွင့္ ေဆာ့ကစားေတာ့သည္။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္းလို ကစားတာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူ႔သားေတာ္ေမာင္၏ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္မႈက သူ႕ေရာေခြးပါ ေခ်ာ္ေတာ ေငါ့ေစေတာ့သည္။ ၀ုန္းဒိုင္း အသံၾကားလို႔ သမီးႀကီးက ေျပးတက္ၾကည့္ေတာ့ ဣေႁႏၵရွင္ ေဒၚေအးဘံုႀကီး ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္။ ေခြးကေတာ့ ေခ်ာ္လဲေသာ္လည္း ျပန္ထ ေျပးေနၿပီ။ ေအးဘံုက ႐ုတ္တရက္ မထႏိုင္ေတာ့ေပ။ သမီးက တြဲထူရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ အိမ္မွာ မရွိေပ။ ညေန ထမင္းစားဖို႔ ေအးဘံုကို စားပြဲ ျပင္ခိုင္းေတာ့ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေမးေတာ့လည္း ေယာင္၀ါး၀ါး ေျဖေပမယ့္ မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္ စပ္ၿဖီး ၿဖီးရယ္။ အသက္ႀကီးမွ ကေလးကလား ျဖစ္ရတာ ရွက္ေနပံုရသည္။ သမီးရည္း စားဘ၀ကပင္ ရွက္ဟန္မျပ၊ ႐ိုးအအ သည္ မိန္းမ၊ ခုမွ။
ဒီမွာတင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဖိုးေသာၾကာ ျပဳသမွ် ႏုခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္သစ္လြင္ သြားရျခင္းကို တံု႔ျပန္ဖို႔ အျပစ္ဖြဲ႕ရေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္သည္ မဆိုင္ သည္အပထားလို႔ စာေရးဆရာ စကား ေျပာေတာ့မည္။ ဒႆန ပါေအာင္လည္း ရွာၾကံ ေလးနက္ၾကရသည္။ “ေဟ့ ဖိုးေသာၾကာ မွတ္ထားကြ။ ေျပာင္ေစခ်င္လို႔ ေပါလစ္တင္တိုင္း မေကာင္းဘူး။ “ျပင္လြန္းရင္ ဖင္ခြၽန္း” တဲ့။ သက္ႀကီးစကား ရွိတယ္။ ခုဟာက မင့္အေမ ဖင္ပြန္းရၿပီး အဲ မလိုအပ္ဘဲ ေပါလစ္ အတင္လြန္သြားေတာ့ ေခြး ေတာင္ ေခ်ာ္လဲတယ္မွတ္”
ေနာ့ေပတည့္ ယခုေျပာမည့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္အေၾကာင္းမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ရႈေထာင့္မို႔ ၿပံဳးခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္အေၾကာင္း အက္ေဆး ၃ ပုဒ္ေလာက္ ေရးဖူးပါသည္။ ပထမ အပုဒ္က ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သည္ စာေရးဆရာ အိမ္စစ္စစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္၍ ႏွဴးရပါမူ ထိုအိမ္ေဆာက္ေသာ ကာလမွာ ၁၉၈၀ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိရွယ္လစ္ ေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ လူသံုးကုန္ ပစၥည္းမ်ား ျပည္သူ႔ဆုိင္မွာ ၀ယ္ရပါသည္။
အျပင္ ေမွာင္ခိုမွာက ၁၀ဆေလာက္ ေစ်းႀကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သမီးဦး ကိုယ္၀န္ရွိၿပီ သိရသည္ႏွင့္ အိမ္ကို အုတ္ျမစ္ စခ်သည္။ေနာင္မွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္ရား ဟု သေဘာ ထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္မွာ စာေပ(လံုး ခ်င္း)၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္တြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားေနသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း “က်ားႀကီး ေျခရာႀကီး”ဆိုသလို ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်ေနသည္။ စုစု ေဆာင္းေဆာင္းလည္း ၀ါသနာမပါ၊ ပါေသာ ၀ါသနာကလည္း ေမာ္ေတာ္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ရသမွ် ကားအသစ္ ၀ယ္စီးပစ္မိသည္။ မခြၽင္းမခ်န္ အျပစ္ ဖို႔ရပါမူ အရက္ေသစာ အေသာက္ က်ဴးတာလည္းပါသည္။
ဒါေလးမ်ား ဟု မထင္ပါႏွင့္။ တေလာက ဇနီးသည္ ေအးဘံု တြက္ျပမွ ေသာက္သက္ရွည္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ယမကာဖိုးမွာ ထိုစဥ္က ေနာက္ဆံုးေပၚ ကား ႏွစ္စီးစာရွိသည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာက္ယူမည္။ အိမ္ အုတ္ျမစ္ ခ်သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထိုစဥ္က “စာေပ ေဟာေျပာပြဲ”မ်ားက လက္မ လည္ေအာင္ ေျပာခဲ့ရေလရာ ထံုးစံ အတိုင္း တိုက္ပုံ အက်ႌစ၊ ပုဆိုး၊ စက္႐ံု ထြက္ပစၥည္း၊ ေဒသထြက္ အစား အေသာက္ စသျဖင့္ လက္ေဆာင္ရပါ သည္။ ထိုတြင္ ဌာနဆိုင္ရာ စက္႐ံုမ်ားက လက္ေဆာင္ ေပးရာတြင္ သူ႐ို႕စက္႐ံု ထြက္ပစၥည္းမ်ား အစိုးရ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူခြင့္ ပါမစ္မ်ားပါ လက္ေဆာင္ေပး တတ္ပါသည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု၊ အိမ္မိုးေက်ာက္ျပား စက္႐ံု၊ ေကာ္ေဇာစက္႐ံု၊ အုတ္စက္႐ံု၊ ပရိေဘာဂ စက္႐ံု စသျဖင့္ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္း ထုတ္လုပ္သည့္ စက္႐ံုမ်ားမွာ ေဟာေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။
ထိုအခါ ေစာေစာက ေျပာသလို အစိုးရ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူခြင့္ ရေတာ့သည္။ အျခားစာေရး ဆရာမ်ားေတာ့ ထိုပါမစ္မ်ား မည္သို႔ အသံုးခ်သည္ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ အဖို႔ရာ ကား အုတ္ျမစ္ ခ်ရာက တမံ သလင္းခင္း၊ နံေဘးအုတ္စီ၊ ထုတ္ေယာက္ဒိုင္း ျမားတပ္၊ ေက်ာက္ျပားမိုး၊ စားပြဲကု လားထိုင္ျပင္ဆင္၊ ေကာ္ေဇာခင္း စသည္ ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစိုးရေစ်းျဖင့္ အိမ္တစ္လံုး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ အျပင္ေစ်းထက္ ၁၀ ဆ သက္သာပါေတာ့သည္။ အလီလီရသမွ် ပစၥည္းကို သံုးရသျဖင့္ အိမ္ပံုစံေတာ့ ေခတ္မမီေပ။ သို႔ေသာ္ အခန္းမ်ားကို ရသည့္ပစၥည္း ေပၚမီၿပီး ဖြဲ႕ရျပဳရသျဖင့္ ေနလို႔ထိုင္ လို႔ေကာင္းေသာ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ ျဖစ္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဗီဇကလည္း ႐ိုးရာမပ်က္ ေမာ္ဒန္ ဆန္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ အရာရွိ ဘန္ဂလိုႏွင့္ အလိုလို တူသြားပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေပ ေဟာေျပာရာမွ ရေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာက္သျဖင့္ “စာေရး ဆရာအိမ္”ဟု ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ခံတြင္းေတြ႕ ပီတိေ၀့ပါသည္။
စကားမစပ္ ေက်းဇူး ဆပ္ရပါမူ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ကာရံထားေသာ အုတ္မ်ားမွာ ထိုစဥ္က သမိုင္း အုတ္စက္႐ံုမွာ အမႈ ထမ္းေနေသာ ပိန္ပိန္ မည္းမည္း စာသရဲ၊ စက္႐ံုစာေပပြဲမ်ား အတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တာ၀န္ခံသူ လူငယ္ တစ္ေယာက္၏ ေက်းဇူးျဖစ္ပါသည္။ သူက ပါမစ္ေပးလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ေအာက္ထပ္ အုတ္ပတ္ကား ျဖစ္ရသည္။ အေကာင္းစား စက္အုတ္မ်ားမို႔ လွပ တင့္တယ္ပါသည္။ ထိုမည္းမည္း ပိန္ပိန္ စာသူငယ္ေလးကား ခုႏွယ္ခါ အမ်ဳိးသား စာေပဆု သာမက စာေပဆု မ်ဳိးစံုရ ေခတ္ေပၚ ဂႏၴ၀င္ စာေရးဆရာႀကီး ေန၀င္းျမင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေအာက္ထပ္ေနတိုင္း သူ႕ သတိရ၏။ ဧည့္သည္ ဧည့္ခံတိုင္း သူ႕ေက်းဇူး အမွတ္ရ၏။ ကုန္ကုန္ ေျပာၾကေၾကး၊ အိမ္သာ တက္လွ်င္ပင္ သူ႕ဆီ လွမ္း ေမတၱာပို႔ရပါသည္။ ထို ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ကေလးသည္ ခုႏွယ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သဏၭာန္ တူေနေပၿပီ။ အိမ္ရွင္ႏွင့္အိမ္ လိုက္ဖက္ညီပါ ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ယခု အခ်ိန္ထိ အိုေသာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရဆဲ၊ သီခ်င္း ဆိုႏိုင္ဆဲ၊ စာေရး ပိုေတာင္ေကာင္းဆဲ။ ထို႔နည္းတူ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သည္ အိုမင္း လာေသာ္လည္း ပို၍ တင့္တယ္လာပါ သည္။ ေရွးေဟာင္းဘန္ဂလိုပံုစံမို႔ ေဟာင္းေလေကာင္းေလဆိုသလို ျဖစ္ ေန၏။ ေတာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကဲ့သို႔ က်က္သေရ ရွိၿပီး လူေနလို႔ ေကာင္းေသာ သေဘာ ေဆာင္ေန၏။ ေခတ္သံုးစကား “အင္းတိတ္”ဟုဆိုရပါမည္။ စက္အုတ္၊ ကြၽန္းသစ္မ်ား သံုးထားေသာေၾကာင့္ ၾကာေလ အဆီတက္ၿပီး တန္ဖိုးတက္ေလ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။
သည္ကေန႔ ေမာ္ေတာ္ ကားေလာကတြင္ ေစ်းအႀကီးမားဆံုးမွာ ဇိမ္ခံကား (မာစီဒီးကဲ့သို႔) မဟုတ္ေတာ့ ပါ။ဘက္စံုသံုးေခၚ ပြဲလည္းတိုး၊ ေတာခရီး ၾကမ္းလည္းႏွင္၊ ပါဂ်႐ိုး ကဲ့ သို႔ ကားမ်ဳိးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္လည္း ဤသို႔ သာလွ်င္တည္း။ အဖိုး တန္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ ရသည့္ ပစၥည္းေပၚ မူတည္ၿပီး လိုရမည္ရ စိတ္ကူးတည့္ သလို တစ္ဆင့္ခ်င္း အခန္း ဖြဲ႕ရေသာ ေၾကာင့္ ခုႏွယ္ခါတြင္ ဘုရားခန္း သီးသန္႕၊ ဧည့္ခန္းသီးသန္႔ အျပင္ ယာယီ ဘက္စံုသံုး ဧည့္ခန္းပါထား ရွိႏိုင္ေနေတာ့ သည္။ ယာယီဘက္စံုသံုး ဧည့္ခန္းဆို၍ ထည္ထည္၀ါ၀ါေတာ့ မဟုတ္၊ သူငယ္ခ်င္း အရက္သမားမ်ား လာလွ်င္ အဆင္ေျပရန္၊ မီးဖိုေဆာင္ႏွင့္ အိမ္သာ ေရခ်ဳိးခန္းၾကားမွာ အရတည္ကာရံ ထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဟုတ္ပါ့။ ထိုသို႔ ရွိသျဖင့္ ေသာက္စားဖို႔ အျမည္းလည္း မီးဖိုခန္းလွမ္းဆြဲ၊ ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ေသး ေပါက္ခ်င္လည္း အိမ္သာထဲ ေျပး႐ံုသာ။
ထိုသို႔ ဘက္စံုသံုး ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ကေလးမွာ ခုႏွယ္ခါ ေမာ္ဒန္သေဘာ စ်ာန္ေလွ်ာခဲ့ ရေလၿပီ။ အေၾကာင္းကား ဖိုးေသာၾကာ လူလူသူသူ ျဖစ္လာလို႔ ေငြယားေလး ေပၚေတာ့ သားက အိမ္ျပင္ ေဆာက္ခ်င္သတဲ့။ ပထမသူက အိမ္ တစ္ခုလံုးၿဖိဳၿပီး ျပန္ေဆာက္ခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အိမ္ ရာဇ၀င္ကိုယ္ သိေသာေၾကာင့္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ် အတို႔မခံေၾကာင္း အမိန္႔ထုတ္ ရသည္။ ထိုအခါ သူက အိမ္ျပင္မည္ လုပ္သည္။ အေပၚထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္ကို အုတ္ပတ္ကား တက္ခ်င္သည္။ ဒါလည္း ကြၽန္ေတာ္က လက္မခံပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ႐ိုးရာႏွင့္ ေမာ္ဒန္ကို ေပါင္း စပ္ခ်င္သည္။ ပ်ဥ္ေထာင္အုတ္ခံပဲ ႀကိဳက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဖိုးေသာၾကာက တစ္အိမ္လံုး ေဆးအသစ္ သုတ္မည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဒါေတာ့ လက္ခံ ႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ေနာ့ေပတည့္ ကြၽန္ေတာ့္ မူလေရြးခ်ယ္မႈ အတိုင္း သုတ္လက္စ အေရာင္သာ ထပ္သုတ္ဟု ေျပာရသည္။
ကြၽန္ေတာ္က အေရာင္ေရြးသည္။ ဧည့္ခန္းဆို ခပ္မိႈင္းမိႈင္း။ အိပ္ခန္းဆို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း၊ အိမ္သာကိုေတာ့ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႕...စသည္။ သားကလည္း အေဖ့ သေဘာက် လုပ္ေပးရွာသည္။ ေဆးအေကာင္းစား ေတြ သုတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြန္က ရစ္ မႀကိဳက္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ အုတ္ကြက္ သာေဖာ္သည္။ အုတ္ကြက္ ေဖာ္ရာ၌လည္း ညီညီညာညာ မဟုတ္။ ျဖစ္သလို ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာျဖစ္ ဘားနစ္ေတြ ေျပာင္ေနေအာင္သုတ္ ထားသည္။ ဒါလည္း သားက ဘားနစ္ အေကာင္းစားေတြ ၀ယ္ၿပီး ထပ္သုတ္သည္။ ပရိေဘာဂေတြကလည္း ေဟာင္းေနၿပီး သူက အသစ္ လဲခ်င္ေသာ္လည္း သူ႕အေမ ေအးဘံုႏွင့္ လက္ထက္ပြားမို႔ ေကာ္ပတ္တိုက္ၿပီး အေကာင္းစား ေပါလစ္သာ ျပန္တင္ခြင့္ေပးသည္။
သည္မွာတင္ ျပႆနာ ေပၚေတာ့သည္။ ေပါလစ္ အေကာင္းစား ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ သားသည္ ပရိေဘာဂမ်ား သာ မက အိမ္ရွိ သစ္သား၊နံရံ၊ ပရိေဘာဂ၊ ေခြးေျခက အစ ေပါလစ္ တင္ေတာ့သည္။ ထို႔ထက္ကား ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလာက္ အသား ေသေနၿပီျဖစ္ေသာ အေပၚထပ္ ၾကမ္းခင္းကိုပါ ေကာ္ပတ္စား ေပါလစ္ အေကာင္းစား သုတ္ပါေတာ့သည္။
အေပၚထပ္မွာက အိပ္ခ်ိန္သာ တက္ၾကျပဳၾကတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း TV ၾကည့္ခ်ိန္ေတာ့ အေပၚ တက္ၾကသည္။ စကားမစပ္ ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏခဏ ေရးဖူးေသာ လမ္းေဘးက ေခြးႀကီး ရန္လံုကား ေသေလၿပီ။ သူ ရွိတုန္းကလည္း အိမ္ထဲ ၀င္ခြင့္မရပါ။ သူသည္ အိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စာေရးေသာ ဆင္၀င္ေအာက္ ကုလား ထိုင္နားမွာ ရစ္သီခြင့္၊ အိပ္စက္ခြင့္ ရရွာသည္။ တေလာကေတာ့ ၈ လၾကာ ဒုလႅဘ ရဟန္းခံရာမွ လူျပန္အထြက္ ဆရာေတာ္ စြန္႔လိုက္ေသာ အိမ္တြင္းေမြး ေမြးစုတ္ဖြားမေလး တစ္ေကာင္ ပါလာသည္။
ဘုန္းႀကီးလက္ေပၚ ႀကီးလာခဲ့ရ တာေရာ၊ သူ႔ဗီဇကိုကလည္း အိမ္တြင္း ေနမို႔ လူစကားနားလည္သလိုရွိသည္။ လူမိသားစုမ်ားကဲ့သို႔ အိမ္ထဲ သြားလာ ေနထိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ ေစာေစာကေျပာ သလို ဘုန္းႀကီး၏ ေခြးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေတြနဲ႔ နီးစပ္ၿပီး ပေရာပရီရွိသည္။ ဆိုၾကပါစို႔။ တစ္အိမ္လံုး၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနသည္။
ေခြးဆိုလွ်င္ အိမ္ေစာင့္ဖို႔ ေလာက္သာ တန္ဖိုး ထားတတ္ေသာ ေအးဘံု ပင္လွ်င္ ေခြးေလး အေရာ၀င္ရာ ဖင္တက္ေခါင္းတက္ ခံရေတာ့သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးမွာလည္း ေအးဘံုက စိတ္မဆိုးေပ။ ေက်နပ္၍ပင္ ေနေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါ့၊ သူဟင္းခ်က္လွ်င္ အနားမွာ ေနသည္။ သူ စာဖတ္လွ်င္ အနားမွာထိုင္ သည္။ ညအိပ္လွ်င္ ေအးဘံုေအာက္ တည့္တည့္ ခုတင္ ေျခရင္းမွာ အိပ္သည္။ ေအာင္မယ္ သူ ေန႔လယ္တစ္ ေရးတစ္ေမာ အိပ္လွ်င္ေတာင္ ေခြးက ခုတင္ေအာက္ ၀င္ၿပီး ေအးဘံုႏွင့္ အၿပိဳင္ အိပ္သည္။
ဆိုလိုတာက ေအးဘံု အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ လူ႕သဘာ၀ကား လစ္လွ်င္ လစ္သလို ျပတတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ စာေတြ အဖတ္္မ်ားေသာ ပရိသတ္သည္ ေအးဘံုကို သိေန႐ံုမက သူ႕စ႐ိုက္ သဘာ၀ကိုပင္ သေဘာေပါက္ ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဆိုၾကပါစို႔။ ဣေႁႏၵႀကီးသည္၊ စိတ္ဓာတ္ မာေက်ာသည္၊ စကား ေျပာျပတ္သည္ စသျဖင့္ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ို ေသဟု မတန္မရာ ၀ိေသသ ျပဳရပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ အဘြားႀကီးသည္ လူအလစ္ အေပၚထပ္မွာ ထိုေခြးႏွင့္ ေဆာ့ကစားေတာ့သည္။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္းလို ကစားတာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူ႔သားေတာ္ေမာင္၏ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္မႈက သူ႕ေရာေခြးပါ ေခ်ာ္ေတာ ေငါ့ေစေတာ့သည္။ ၀ုန္းဒိုင္း အသံၾကားလို႔ သမီးႀကီးက ေျပးတက္ၾကည့္ေတာ့ ဣေႁႏၵရွင္ ေဒၚေအးဘံုႀကီး ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္။ ေခြးကေတာ့ ေခ်ာ္လဲေသာ္လည္း ျပန္ထ ေျပးေနၿပီ။ ေအးဘံုက ႐ုတ္တရက္ မထႏိုင္ေတာ့ေပ။ သမီးက တြဲထူရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ အိမ္မွာ မရွိေပ။ ညေန ထမင္းစားဖို႔ ေအးဘံုကို စားပြဲ ျပင္ခိုင္းေတာ့ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေမးေတာ့လည္း ေယာင္၀ါး၀ါး ေျဖေပမယ့္ မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္ စပ္ၿဖီး ၿဖီးရယ္။ အသက္ႀကီးမွ ကေလးကလား ျဖစ္ရတာ ရွက္ေနပံုရသည္။ သမီးရည္း စားဘ၀ကပင္ ရွက္ဟန္မျပ၊ ႐ိုးအအ သည္ မိန္းမ၊ ခုမွ။
ဒီမွာတင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဖိုးေသာၾကာ ျပဳသမွ် ႏုခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္သစ္လြင္ သြားရျခင္းကို တံု႔ျပန္ဖို႔ အျပစ္ဖြဲ႕ရေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္သည္ မဆိုင္ သည္အပထားလို႔ စာေရးဆရာ စကား ေျပာေတာ့မည္။ ဒႆန ပါေအာင္လည္း ရွာၾကံ ေလးနက္ၾကရသည္။ “ေဟ့ ဖိုးေသာၾကာ မွတ္ထားကြ။ ေျပာင္ေစခ်င္လို႔ ေပါလစ္တင္တိုင္း မေကာင္းဘူး။ “ျပင္လြန္းရင္ ဖင္ခြၽန္း” တဲ့။ သက္ႀကီးစကား ရွိတယ္။ ခုဟာက မင့္အေမ ဖင္ပြန္းရၿပီး အဲ မလိုအပ္ဘဲ ေပါလစ္ အတင္လြန္သြားေတာ့ ေခြး ေတာင္ ေခ်ာ္လဲတယ္မွတ္”
