သခၤါရေလာက၌ အက်ံဳးဝင္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့အားလံုးထဲတြင္ သတၱေလာကသည္ အေရးအႀကီးဆံုး၊ အသံုးအဝင္ဆံုးႏွင့္ ပဓာနအက်ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း သိခ်ိန္ကစ၍ သဘာဝတရား၏ ေစစားရာအတိုင္း လူမ်ားသည္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ထိုထိုေသာ ႀကိဳးစားလႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ ဘဝမ်ားစြာထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ရစရာ နည္းနည္းကပင္ ရခဲလွသည
ဘဝအတြက္ အားအင္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈမ်ားကို ဖက္တြယ္မေနဘဲ လုပ္ႏိုင္သမွ် ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလ်က္ ဘဝခရီးတစ္ေလွ်ာက္ တြန္းလွန္ခ်ီတက္ခဲ့သူက ၇၄ႏွစ္အရြယ္ရွိ အဘြားအို ေဒၚခင္ေရႊ ျဖစ္သည္။ ”အဘြားအလုပ္ေပါင္းကို စံုေနၿပီ။ ဒီအရြယ္ထိ လုပ္ရတုန္း၊ လုပ္ႏိုင္တုန္း။ ေနာက္ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူး” ဟု အဘြားေဒၚခင္ေရႊ ကဆိုသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘဝကို ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ လုပ္ခဲ့သည္။ ယခုတစ္ဖန္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚ ခိုစာေရာင္းသည့္ အလုပ္ေရြးခ်ယ္မိျပန္သည္။
ေန႔စဥ္ ဒလေမွာ္စက္မွ သမၺန္စီးခရီးႏွင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႕ ခိုစာေရာင္းခဲ့သည္မွာ ၆ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးအရ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဝမ္းဝ၍ ခါးမလွေတာင္ ေက်နပ္ေနေသးသည္။”အဘြားရဲ႕ တစ္ရက္အျမတ္က က်ပ္ ၁ဝဝဝ၊ ၁၅ဝဝ ပဲ။ မိုးရြာလို႕ မေရာင္းရရင္ အိတ္ထဲက စိုက္ရ တယ္။ မိုးရြာထဲလည္း ၾကာၾကာမေရာင္းႏိုင္ေတာ့ တစ္ခါတေလ ဒီအတိုင္းေကြၽးပစ္ၿပီး ျပန္ရတာရွိတယ္” ဟု လက္ရွိ ခိုစာေရာင္းသည့္ အလုပ္အေၾကာင္း အဘြားအိုက ေျပာျပသည္။ ယခုေတာ့ ၇၄ ႏွစ္ဆိုေသာ သက္တမ္းသည္ အရာရာကို ဥေပကၡာျပဳဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီဆိုတာလည္း သိေနသည္။ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြသာမ်ားခဲ့ေသာ ရခဲလွလူ႕ဘဝ လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ အေရထူခဲ့သည္။
ထိုအထဲတြင္ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးၿပီးေနာက္ ေျပာရလွ်င္ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေျပာင္းလဲမႈက ျပင္းထန္လွသည္။ ”အဘြားေယာက်္ားေသေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔က်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ကိုယ္စီအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အဘြားတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကေန သမီးတစ္ေယာက္ဆံုးျပန္ေရာ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးကို အဘြားက ေစာင့္ေရွာက္ရျပန္တယ္။ ရွိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႕ သားသမီးနဲ႕ဆိုေတာ့ အဘြားအသက္ႀကီးမွ ပိုပင္ပန္းခဲ့တယ္” ဟု ဆိုသည္။ဘာတစ္ခုမွ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္မလာခဲ့သည့္ ကံၾကမၼာတြင္ အဘြားအိုဘဝဆိုတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္အား ႀကိဳးစားအေျဖရွာခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္၂ဝက ေန႕ရက္တို႕ကို ျပန္လည္ေတြးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က မျပည့္စံုမႈသည္ အင္အားေတြရွိသည္။ ယင္းအခ်ိန္က သူ႕ဘဝေရွ႕ေရးအေတြးမ်ားထဲတြင္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ အေျခအေနမ်ိဳးေတာ့ မျမင္ခဲ့မိတာအမွန္။ တစ္မနက္တာ ေစ်းေရာင္း၍ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အမိမဲ့ေျမးမ်ား၏ ၫွိဳးငယ္ႏြမ္းလ်ေသာအသြင္သဏၭာန္ေၾကာင့္ တည္ဆဲေရာက္ရွိသည့္ သက္တမ္းအား အႏွစ္၂ဝေလာက္ ျပန္ငယ္ခ်င္မိသည္။ သမီးအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္မို႔ သြားေလသူ သမီး၏ ရင္ေသြးမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ကာ ဘဝအေမာေတြ ေျဖရသည္။”အဘြား အခုေနတာက ေဆြမ်ိဳးေတြအိမ္မွာပဲ။ စားတာေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ရွိတဲ့သမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္စားလို႕အဆင္ေျပပါတယ္။
အၿမဲတမ္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဘြားဝင္ေငြကေတာ့ အဘြားေဆးဖိုးရယ္၊ သံုးဖို႕ရယ္ ေလာက္င႐ံုရပါတယ္။ ေျမးေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးခ်င္ရင္ သမၺန္ဆိပ္ကိုလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ကယ္ရီခက က်ပ္ ၃ဝဝ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို မစီးဘူး။ သမၺန္ကေတာ့ အသြား က်ပ္ ၁ဝဝ၊ အျပန္ က်ပ္ ၁ဝဝ မစီးလို႔ မျဖစ္တာေၾကာင့္ စီးရတာ။ ဒီပုဇြန္ေတာင္ထိ ခိုစာလာေရာင္းဖို႕ က ဘတ္စ္ကားထပ္စီးရေသးတယ္” ဟု အဘြားအိုေဒၚခင္ေရႊ က ဝင္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြအား အခ်ိဳးခ်ျပသည္။ ယခုအခါ အဘြားအို၏ ေန႔စဥ္ဘဝထဲတြင္ ဒလမွ ရန္ကုန္ကူးခဲ့ရသည့္အခ်ိန္မ်ား၌ အေတြးစတို႕သည္ ေတြးရင္းေမာလို႕ လာသည္။ အစီအစဥ္တက်ရွိေသာ ေန႕ရက္တို႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႕ အခ်ိန္ေတြလည္း ေႏွာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
မေျပာင္းလဲေသာ ကံၾကမၼာ၌ မေတာင္းဘဲရခဲ့ သည့္ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ၾကည္ ႏူးခဲ့ရသည္။ တစ္ခ်ိန္က လိႈင္းတံပိုးၾကားဝယ္ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ျဖည့္ဆည္းရင္း သမီးတို႕အတြက္ ပူပန္ခဲ့ရသည္။ ယခုတစ္ဖန္ ေျမးငယ္ေတြအတြက္ ေတြးမိရင္း…တစ္ေန႔တစ္ေန႕ ဒလမွရန္ကုန္ကူးရင္း ႀကီးမားေသာ သေဘၤာ ႀကီးအနီးက သမၺန္ေလးျဖတ္သြားရတိုင္းေတြးမိသည္မွာ လိႈင္းႏွင့္ နီးေလ အႏၲရာယ္ႀကီးေလမို႕ဘဝသည္လည္း တစ္ေန႕တျခား ကယ္သူမဲ့လိႈင္းေတြၾကားမွာ ႐ိုက္ခတ္မႈက ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီ။
မိုးျမင့္ျမတ္(ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္)
ဘဝအတြက္ အားအင္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈမ်ားကို ဖက္တြယ္မေနဘဲ လုပ္ႏိုင္သမွ် ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလ်က္ ဘဝခရီးတစ္ေလွ်ာက္ တြန္းလွန္ခ်ီတက္ခဲ့သူက ၇၄ႏွစ္အရြယ္ရွိ အဘြားအို ေဒၚခင္ေရႊ ျဖစ္သည္။ ”အဘြားအလုပ္ေပါင္းကို စံုေနၿပီ။ ဒီအရြယ္ထိ လုပ္ရတုန္း၊ လုပ္ႏိုင္တုန္း။ ေနာက္ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူး” ဟု အဘြားေဒၚခင္ေရႊ ကဆိုသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘဝကို ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ လုပ္ခဲ့သည္။ ယခုတစ္ဖန္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚ ခိုစာေရာင္းသည့္ အလုပ္ေရြးခ်ယ္မိျပန္သည္။
ေန႔စဥ္ ဒလေမွာ္စက္မွ သမၺန္စီးခရီးႏွင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႕ ခိုစာေရာင္းခဲ့သည္မွာ ၆ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးအရ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဝမ္းဝ၍ ခါးမလွေတာင္ ေက်နပ္ေနေသးသည္။”အဘြားရဲ႕ တစ္ရက္အျမတ္က က်ပ္ ၁ဝဝဝ၊ ၁၅ဝဝ ပဲ။ မိုးရြာလို႕ မေရာင္းရရင္ အိတ္ထဲက စိုက္ရ တယ္။ မိုးရြာထဲလည္း ၾကာၾကာမေရာင္းႏိုင္ေတာ့ တစ္ခါတေလ ဒီအတိုင္းေကြၽးပစ္ၿပီး ျပန္ရတာရွိတယ္” ဟု လက္ရွိ ခိုစာေရာင္းသည့္ အလုပ္အေၾကာင္း အဘြားအိုက ေျပာျပသည္။ ယခုေတာ့ ၇၄ ႏွစ္ဆိုေသာ သက္တမ္းသည္ အရာရာကို ဥေပကၡာျပဳဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီဆိုတာလည္း သိေနသည္။ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြသာမ်ားခဲ့ေသာ ရခဲလွလူ႕ဘဝ လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ အေရထူခဲ့သည္။
ထိုအထဲတြင္ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးၿပီးေနာက္ ေျပာရလွ်င္ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေျပာင္းလဲမႈက ျပင္းထန္လွသည္။ ”အဘြားေယာက်္ားေသေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔က်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ကိုယ္စီအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အဘြားတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကေန သမီးတစ္ေယာက္ဆံုးျပန္ေရာ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးကို အဘြားက ေစာင့္ေရွာက္ရျပန္တယ္။ ရွိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႕ သားသမီးနဲ႕ဆိုေတာ့ အဘြားအသက္ႀကီးမွ ပိုပင္ပန္းခဲ့တယ္” ဟု ဆိုသည္။ဘာတစ္ခုမွ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္မလာခဲ့သည့္ ကံၾကမၼာတြင္ အဘြားအိုဘဝဆိုတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္အား ႀကိဳးစားအေျဖရွာခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္၂ဝက ေန႕ရက္တို႕ကို ျပန္လည္ေတြးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က မျပည့္စံုမႈသည္ အင္အားေတြရွိသည္။ ယင္းအခ်ိန္က သူ႕ဘဝေရွ႕ေရးအေတြးမ်ားထဲတြင္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ အေျခအေနမ်ိဳးေတာ့ မျမင္ခဲ့မိတာအမွန္။ တစ္မနက္တာ ေစ်းေရာင္း၍ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အမိမဲ့ေျမးမ်ား၏ ၫွိဳးငယ္ႏြမ္းလ်ေသာအသြင္သဏၭာန္ေၾကာင့္ တည္ဆဲေရာက္ရွိသည့္ သက္တမ္းအား အႏွစ္၂ဝေလာက္ ျပန္ငယ္ခ်င္မိသည္။ သမီးအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္မို႔ သြားေလသူ သမီး၏ ရင္ေသြးမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ကာ ဘဝအေမာေတြ ေျဖရသည္။”အဘြား အခုေနတာက ေဆြမ်ိဳးေတြအိမ္မွာပဲ။ စားတာေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ရွိတဲ့သမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္စားလို႕အဆင္ေျပပါတယ္။
အၿမဲတမ္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဘြားဝင္ေငြကေတာ့ အဘြားေဆးဖိုးရယ္၊ သံုးဖို႕ရယ္ ေလာက္င႐ံုရပါတယ္။ ေျမးေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးခ်င္ရင္ သမၺန္ဆိပ္ကိုလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ကယ္ရီခက က်ပ္ ၃ဝဝ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို မစီးဘူး။ သမၺန္ကေတာ့ အသြား က်ပ္ ၁ဝဝ၊ အျပန္ က်ပ္ ၁ဝဝ မစီးလို႔ မျဖစ္တာေၾကာင့္ စီးရတာ။ ဒီပုဇြန္ေတာင္ထိ ခိုစာလာေရာင္းဖို႕ က ဘတ္စ္ကားထပ္စီးရေသးတယ္” ဟု အဘြားအိုေဒၚခင္ေရႊ က ဝင္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြအား အခ်ိဳးခ်ျပသည္။ ယခုအခါ အဘြားအို၏ ေန႔စဥ္ဘဝထဲတြင္ ဒလမွ ရန္ကုန္ကူးခဲ့ရသည့္အခ်ိန္မ်ား၌ အေတြးစတို႕သည္ ေတြးရင္းေမာလို႕ လာသည္။ အစီအစဥ္တက်ရွိေသာ ေန႕ရက္တို႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႕ အခ်ိန္ေတြလည္း ေႏွာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
မေျပာင္းလဲေသာ ကံၾကမၼာ၌ မေတာင္းဘဲရခဲ့ သည့္ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ၾကည္ ႏူးခဲ့ရသည္။ တစ္ခ်ိန္က လိႈင္းတံပိုးၾကားဝယ္ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ျဖည့္ဆည္းရင္း သမီးတို႕အတြက္ ပူပန္ခဲ့ရသည္။ ယခုတစ္ဖန္ ေျမးငယ္ေတြအတြက္ ေတြးမိရင္း…တစ္ေန႔တစ္ေန႕ ဒလမွရန္ကုန္ကူးရင္း ႀကီးမားေသာ သေဘၤာ ႀကီးအနီးက သမၺန္ေလးျဖတ္သြားရတိုင္းေတြးမိသည္မွာ လိႈင္းႏွင့္ နီးေလ အႏၲရာယ္ႀကီးေလမို႕ဘဝသည္လည္း တစ္ေန႕တျခား ကယ္သူမဲ့လိႈင္းေတြၾကားမွာ ႐ိုက္ခတ္မႈက ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီ။
မိုးျမင့္ျမတ္(ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္)
