သတင္းစာဆရာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး
ေမာင္ဝံသ
ေမာင္ဝံသ
(၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၉) ရက္ေန႔ထုတ္၊ Popular News ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆရာေမာင္၀ံသရဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားနဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ဆက္စပ္ေနပံု ေလးနဲ႕ သတင္းစာ ဆရာမ်ားဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေရးတဲ့အခါ ဘက္လိုက္သင့္ မသင့္ ဆိုတာကို စဥ္းစားႏုိင္ဖို႕ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ ပါတယ္။ )
"Becoming a politician is the only step down I could take from being a journalist."
Jim Hightower
ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္ဖို႔ကေန ေအာက္တစ္ဆင့္ပဲ ေလွ်ာ့ထားတာ။
(ဂ်င္ ဟိုင္းတာဝါ)
သူ ဆိုလိုတာက တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာ သတင္းစာဆရာ။ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို မေရာက္ခင္ တစ္ထစ္ပဲ ေလွ်ာ့ၿပီး ခံယူမယ့္ ဘဝကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝပါပဲတဲ့။
ဟိုင္းတာဝါ (၁၉၄၃ ဖြား) ဟာ ဆင္ဒီကိတ္ ေကာ္လံ ေဆာင္းပါးရွင္၊ လစ္ဘရယ္ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ ေပၚျပဴလစ္ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ေအာက္ေျခ သိမ္း ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝက စလုပ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူရည္မွန္းတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို ေရာက္သြားပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝထက္ သတင္းစာဆရာ ဘဝကို ပို၍ တန္ဖိုးထား ဂုဏ္ယူတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္ရဲ႕ ဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္တို႔၊ လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လယ္ရယ္တို႔၊ ၿမိဳင္တို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ခဲ့ အားက်ခဲ့ရ ဖူးတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕မ်ိဳးဆက္မ်ားက သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးကို အစဥ္အလာ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြထက္ ပို၍ တတ္သိ နားလည္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြန္းခဲ့တယ္ဗ်။ တစ္ထိုင္တည္း မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဘႀကီးဘေဘ၊ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြထက္ ႏိုင္ငံေရး ကၽြမ္းသူေတြလို႔ အသိအမွတ္ ျပဳခံခဲ့ရပါတယ္။
ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္
လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ပါလီမန္ ေခတ္မွာလည္း တန္ခိုးထက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကို "ငါ့ညီ မင္း ငယ္ပါေသးတယ္" လို႔ ေျပာရဲ ေရးရဲတဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဗမာ့ခတ္ (ေနာက္ေတာ့ မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္လို သတင္းစာ ဆရာေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာေတြကို ေတာ္႐ုံ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက ၿဖံဳၾကရပါတယ္။
ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္မွာ သတင္းစာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားဆိုတာ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာ ဆရာေတြ ထဲမွာလည္း ပါတီ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဘက္လိုက္မႈကေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရွိခဲ့ ၾကတာပါပဲ။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္ဟာ ဦးႏုမွ ဦးႏုဆိုၿပီး ေထာက္ခံခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုေတာ့ အလြန္ မုန္းတီးသတဲ့။ မိုးႀကိဳးကေလာင္ အမည္နဲ႔ ေရးတဲ့ ဦးအုန္းခင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ဖတ္ ၾကည့္တဲ့အခါ "ခ်စ္သူကို သာေစ၊ မုန္းသူကို နာေစ" အေရးအသားေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိုးႀကိဳးႀကီးတို႔ ေခတ္မွာ အဲသလို ပုတ္ဟယ္ ခတ္ဟယ္၊ တို႔ဟယ္ ဆိတ္ဟယ္ ေရးခြင့္ ရွိတာကပဲ တစ္နည္း အားျဖင့္လည္း ေပ်ာ္စရာႀကီး လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္ဗ်။
ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖ
ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္က ဦးႏုကို အျပတ္ ေထာက္ခံသလို ဦးႏုကို ခါးခါးသီးသီး တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ။ သူကေတာ့ သူရိယ ဦးထြန္းေဖ၊ ေခါင္းႀကီး ဦးထြန္းေဖ၊ ထြန္းေန႔စဥ္ ဦးထြန္းေဖ စတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔ ထင္ရွားခဲ့သူပါ။
ဦးထြန္းေဖဟာ ေခသူေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ၁၉၂၀ တကၠသိုလ္ သပိတ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ သူရိယ သတင္းစာမွာ သတင္းေထာက္၊ အယ္ဒီတာ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၄၇ ခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သက္ရွိထင္ရွား အခ်ိန္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ေလးမ်က္ႏွာ မဲဆႏၵနယ္က ဖဆပလ အမတ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ၇၅ ဦး ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။
တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊြတ္ေတာ္ကေန ပါလီမန္ အဆင့္ ေျပာင္းလဲတဲ့ ၁၉၅၂ ခု အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ ဝက္လက္ မဲဆႏၵ နယ္ကေန ပါလီမန္ အမတ္ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲသည္ ကာလအတြင္း ၁၉၄၈ စက္တင္ဘာလမွ ၁၉၅၃ ခု ၾသဂုတ္လ အထိ ဦးႏုရဲ႕ ကက္ဘိနက္ (အစိုးရ) အဖြဲ႕မွာ ဝန္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီး
ဦးႏုအေပၚ မေက်နပ္တာေတြ မ်ားလာလို႔ ၁၉၅၃ ခု ၾသဂုတ္လမွာ ဦးထြန္းေဖဟာ ဝန္ႀကီးရာထူးက ႏုတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ "ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီကို ႐ိုေသေလးစား႐ိုး မွန္လွ်င္ ဦးႏုရာထူးက ႏုတ္ထြက္ဖို႔ သင့္ၿပီ" ဆိုတဲ့ စာေစာင္တစ္ခု ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဦးႏုကို ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီးလို႔ ဦးထြန္းေဖက နာမည္ေပး ခဲ့တာ ရာဇဝင္ တြင္ေရာဗ်။ (ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီးလို႔ ေျပာတာက ရွင္ဘုရင္စိတ္ ေပါက္ၿပီး အာဏာရွင္ ဆန္လာတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာပါ။)
ဝန္ႀကီးရာထူးကို စြန္႔ၿပီးခဲ့တဲ့ေနာက္ ဦးထြန္းေဖဟာ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ ထုတ္ေဝတယ္။ မိမိနာမည္ထဲက 'ထြန္း' ကိုယူၿပီး 'ထြန္းေန႔စဥ္' သတင္းစာလို႔ နာမည္ေပးတာဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသူ ဆိုတာ သတင္းစာ နာမည္ ယူပံုကပဲ ေပၚလြင္ ေနတယ္ဗ်ာ။
ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာကေန ပမညတေခၚ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသား ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး တပ္ဦးထူေထာင္ဖို႔အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ပမညတ ေပၚလာေတာ့လည္း အင္တိုက္အားတိုက္ အားေပးတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံရဲ႕ အဂၤါရပ္ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစု ေပၚထြန္းလာျခင္းကို ဦးထြန္းေဖက ႀကိဳဆို ေထာက္ခံ ခဲ့တယ္ဗ်။
သို႔ေပမယ့္ တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္းဆိုၿပီး ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲေတာ့ ပမညတက သန္႔ရွင္း(ဦးႏု)ကို ေထာက္ခံ လိုက္တဲ့ အခါ ဦးထြန္းေဖဟာ ပမညတကိုပါ ေဝဖန္ တိုက္ခိုက္ ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ (သူအလြန္ မေက်နပ္တဲ့ ဦးႏုကို ေထာက္ခံရ မလား ဆိုတဲ့ အစြဲနဲ႔ ပမညတကိုပါ ရန္သူစာရင္း သြင္းလိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာက္ခ်က္ မွားတယ္)။ အဲသည္ေနာက္ ဦးႏုရဲ႕ ၃ လ ၁၇ ရက္သာ သက္တမ္းရွည္တဲ့ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို အာဏာ လႊဲေပးရတယ္။ အိမ့္ေစာင့္အစိုးရ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပ ေတာ့ ဦးထြန္းေဖဟာ ဦးႏုအဖြဲ႕ကို ဆန္႔က်င္၊ တည္ၿမဲ ဖဆပလကိုလည္း လက္မခံ၊ ပမညတ နဲ႔လည္း သေဘာ ကြဲလြဲတဲ့ အေလ်ာက္ အားလံုးကို တိုက္ခိုက္ ထိုးႏွက္ေဝဖန္ ေတာ့တာပဲဗ်။
တတိယ အင္အားစု ေပၚလာဖုိ႔တဲ့
တည္ရွိေနဆဲ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြကို စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ရာက တတိယ အင္အားစု ေပၚလာဖုိ႔ လုိၿပီဆိုတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္ခ်က္ကို ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာကေန ေရးသားတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏု အဖြဲ႔ႏိုင္ၿပီး အစိုးရ ျဖစ္လာေတာ့ သေဘာကြဲလြဲတဲ့ အတုိက္အခံ (တည္ၿမဲ) ေတြနဲ႔ အာဃာတ မထားေရး၊ သင္ပုန္းေခ်ေရး ႀကိဳးစားတာကိုလည္း သူတုိ႔တစ္ေတြ ေဝမစားၾကရမွာ စိုးလုိ႔ တုိင္းျပည္ကို ေစာ္ကား ေနတာလုိ႔ စြပ္စြဲျပန္တယ္ဗ်။
ဦးထြန္းေဖရဲ႕ အေရးအသားေတြ လြန္ကၽြံလာလို႔ ဦးႏု အစိုးရက ပုဒ္မ ၅နဲ႔ ဦးထြန္းေဖကို ဖမ္းတယ္။ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာ ကိုလည္း အာမခံေငြ တစ္ေသာင္း ေတာင္းတယ္။ အာမခံေငြ မေပးႏုိင္လို႔ သတင္းစာတုိက္ကို ပိတ္လုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ ေထာင္ထဲ ႏွစ္လေတာင္ မၾကာပါဘူး ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးထြန္းေဖ ျပန္လြတ္ၿပီး သံုးလအၾကာ ၁၉၆၂ခု မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းကာ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ ဆုိတာ ေပၚလာပါတယ္။ ဦးထြန္းေဖ ေတာင့္တတဲ့ တတိယ အင္အားစု ဆုိတာ ဒါပဲလားလို႔ ေျပာစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။
ဦးထြန္းေဖက ေထာင္က လြတ္ေတာ့ သတင္းစာ ျပန္ထုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္း အၾကာမွာ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာမွာ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါး ေတြေရးတယ္။ ၁၉၆၂ မတ္လ ၁၅ ရက္ကေန ေမလ ၁၁ ရက္အထိ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ပါ တယ္။
ရာထူး၀န္အဖြဲ႔ ဥကၠ႒ အျဖစ္သို႔
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစုိးရေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ထြန္းေန႔စဥ္ ဦးထြန္းေဖဟာ ရာထူး၀န္အဖြဲ႔ ဥကၠ႒ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ (ဒီေန႔ ေခတ္မွာေတာ့ ၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ ေလ့က်င့္ေရး အဖြဲ႔လုိ႔ ေခၚပါလိမ့္မယ္)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းဟာ ပထစေဟာင္း၊ တည္ၿမဲေဟာင္း ႏုိင္ငံေရး သမားေတြထဲက မိမိကို ေထာက္ခံလာသူ ေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါက ႏိုင္ငံေရး ဘက္လိုက္မႈနဲ႔ အေရးယူ ခံခဲ့ရတဲ့ တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္းႀကီး ေတြကို သံအမတ္ႀကီး ရာထူးေတြ ေပးတယ္။ ပမညတ ေဟာင္းေတြ အပါအ၀င္ လက္၀ဲေဟာင္းေတြ ကိုလည္း သင့္ရာေတာ္ရာ ဒုတိယတန္းစား ရာထူးေတြ ေပးတယ္။
လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုစည္းခဲ့ၾကတဲ့ သတင္းေထာက္စ်ာန္ရေခၚ ပီဂ်ီစိုးမင္းနဲ႔ သတင္းေထာက္ ခ်ဳပ္ ဦးစိန္ေအးတုိ႔ဟာ ထြန္းေန႔စဥ္ ေက်ာင္းထြက္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူး၊ စကားေျပာဖူးတယ္။ အင္မတန္ ခင္မင္ခ်င္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတလည္း အလြန္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္သားစရာ ဆံုးမစကား ေတြလည္း ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာႀကီး အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားခ်က္ မျဖစ္ေပၚ ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ တစ္ခုခု တင္းခံေန သလုိႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။
အဲသည္ ကာလတစ္၀ုိက္မွာပဲ ဆရာအုိးေ၀ ဦးညိဳျမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုမိတယ္။ အသက္အရြယ္လည္း ကြာ၊ ၀ါလည္း ကြာျခား လွေပမယ့္ ငယ္ဆရာ တစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစား လုိက္ရတယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းက ဆရာ့ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ သြားလည္တယ္။ ဆရာ တံုးလံုးလွဲေနတဲ့ ခုတင္ေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာတယ္။ ဆရာ ေသာက္ေနတဲ့ ထမင္းရည္ခြက္ ကိုေတာင္ ေတာင္း ေသာက္ရဲတယ္။ ဆရာ့ကို ေခၚၿပီး ပဲခူးက နတ္ပြဲေတြကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ဆရာဦးညိဳျမ ယမကာ မွီ၀ဲရင္ ေဘးက ထုိင္ၿပီး ၀တ္ျဖည့္ေပးတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖအေပၚ ဆက္ဆံေရးဟာ အဲသလုိ ေႏြးေထြးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ
ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖ ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္႐ံုပဲ ရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပးတယ္။ သတင္းစာ ေလာကမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္ ပညာတတ္က ေလးေတြ ဝင္လာ တာကို ႀကိဳဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ေခတ္ တုန္းကေတာ့ သတင္းစာ ပညာဆိုတာ တံုးေပကတ္သတ္ တကၠသိုလ္လို႔ သူေခၚခဲ့သ လို သတင္းစာ စကၠဴပံုေပၚမွာ အိပ္ၿပီး ဆင္းရဲ ပင္ပန္းခံ သင္ယူခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးေရးခဲ့တဲ့ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" ေဆာင္းပါး ေတြကို အစပိုင္း ကေလးေလာက္ ဖတ္ၿပီး အရပ္သား ႏုိင္ငံေရး သမားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို တစ္ဖတ္သတ္ ေဖာ္ထုတ္ ေနတာ၊ သူ႔အတြက္ စားေပါက္ေခ်ာင္ေအာင္ ေရးေနတာေတြ ဆိုတဲ့ အစြဲေဟာင္းနဲ႔ပဲ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖကို ကန္တန္တန္ သေဘာထားမိ ခဲ့တယ္ဗ်ာ။
ဝန္ခံရမယ္ ဆိုရင္ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖရဲ႕ "အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" စာအုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ၾကာမွ (တကယ္) ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉ ေန႔က ႏွင္းဆီကုန္း ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ၈၂ ႏွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲကို သြားေတာ့ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ဦးစိုးၫႊန္႔နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီစာအုပ္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ သည္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕မယ္ဆိုတာ သိလို႔ အသင့္ယူလာ ခဲ့တာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာ့ ႏို္င္ငံေရး ေလ့လာခ်က္ေတြ ေရးေနတာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေတာ္၀င္ ႏွင္းဆီႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ ေျပာၿပီး စာအုပ္ကို ယူလာခဲ့ပါတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖ အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က သေဘာထားမ်ဳိး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
"အဘယ္ေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီ က်ဆံုးရသလဲ" စာအုပ္ကို တကယ္ ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ ေခတ္မွာ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေဖတုိ႔လုိ ႏိုင္ငံေရး ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား ပီပီ ျပင္ျပင္ ေရးႏုိင္တဲ့ စာနယ္ဇင္း သမားေတြ ေပၚလာႏုိင္ပါ့ မလား ဆုိတာပါပဲဗ်ာ။ သည္လုိ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ ခ်က္ မ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိမွ၊ ၿပီးေတာ့ စူးရွတဲ့ ေ၀ဖန္ေရး အျမင္လည္း ရွိမွ ေရးလုိ႔ ရႏိုင္တာ ကလား။ ေနာင္ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
ေမာင္၀ံသ..။
