ကိုမုိးျမတ္သူနဲ႔ စကားလက္ဆုံ ေမးျမန္းတာေတြကို ျပန္လည္တင္ျပထားပါတယ္။
ကိုမုိးျမတ္သူ..။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူကသုံးေရာင္ျခယ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ေနာ္။
ကိုမုိးၾကီး။
ဟုတ္ပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာသုံးေရာင္ျခယ္ေက်ာင္းသား တဦးအေနနဲ႔ပါဝင္လွႈပ္ရွားခဲ႔ပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
သံုးေရာင္ျခယ္အဖြဲ႔က ဘယ္တုန္းကဖြဲ႔ခဲ့တာလဲ။ ဘယ္လိုဖြဲ႔ျဖစ္သြားတာလဲ ဆိုတာေျပာျပေပးပါလား႐ွင့္?
ကိုမုိးၾကီး။
၈၈ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့သူေတြနဲ႔ စ,လုပ္ခဲ့ၾကရတာ၊ ဒီအစုအဖြဲ႔ေလးေတြက တိုက္ပြဲေတြထဲမွာဆံုၾကၿပီးေတာ့ ေပါင္းစည္းလိုက္တဲ့အခါ “သံုးေရာင္ျခယ္”ဆိုတာျဖစ္လာတယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြသီးသန္႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ လူငယ္ေတြလဲပါပါတယ္။ စဖြဲ႔တုန္းက သံုးေရာင္ျခယ္
အမည္ေပးဘို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ဦးစိန္လြင္အစိုးရျပဳတ္က်ၿပီး
(မ.ဆ.လ)က အေရးေပၚလႊတ္ေတာ္ေခၚဘို႔ေၾကညာၿပီးခ်ိန္မွာ လူထု လႈပ္႐ွားမႈေတြ အ႐ွိန္ေလ်ာ့
သြားတယ္။ လႊတ္ေတာ္အေျခအေနကိုလဲေစာင့္ရင္း လႈပ္႐ွားမႈေတြလဲေသြးမေအးသြားေစခ်င္လို႔ ေပ်ာက္က်ားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ဆက္လုပ္ဘို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစုအဖြဲ႔ေလးေတြ တိုင္ပင္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆက္လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီကာလမွာ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ အေရး ေပၚဌာနဘက္မွာ ပိုစတာတိုက္ပြဲကျဖစ္ေနတယ္။ တိုက္ပြဲေခၚသံေတြ၊ လာေရာက္ၿပီးဖတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆံုမွတ္လိုျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီေနရာကိုေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တရားေဟာလို႔ရတဲ့ေနရာ႐ွာၿပီး သပိတ္စခန္းကို စဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ညေနက်ေတာ့သိမ္းေပါ့။ အဲလိုလုပ္ရင္း ေနာက္ေန႔ေတြ မွာ တျခားအင္အားစုေတြလာေရာက္
ပူးေပါင္းၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီကထြက္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပူးေပါင္းခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားအေနာက္ဘက္မုဒ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့၊ လူထုသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးတက္ေရာက္ခဲ့တ့ဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ လူထုတရား ပြဲကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အနီးကပ္လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွာ နာမည္ဆိုတာမရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီေန႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အဖြဲ႔အေနနဲ႔လက္ပတ္အမွတ္အသားလုပ္ဘို႔တိုင္ပင္ၿပီးသံုးေရာင္ျခယ္ေအာက္ခံနဲ႔ကေဒါင္းပံုပါတဲ့
လက္ပတ္ကိုသံုးခဲ့ပါတယ္။ေနာက္အလံကိုလဲအဲဒီအတိုင္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကိုအစြဲျပဳၿပီးေက်ာင္းသား
လႈပ္႐ွားမႈေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို “သံုးေရာင္ျခယ္”လို႔ေခၚရင္းနဲ႔ အဲဒီနာမည္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ တမင္ေပးခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုဘယ္ခ်ိန္က ဝင္ေရာက္ပါဝင္ခဲ႔ပါသလဲ။ ေနာက္ ပါတီမွာဘာတာဝန္ေတြယူခဲ႔ပါသလဲ။?
ကိုမုိးၾကီး။
ကၽြန္ေတာ္ ပါတီကို ၈၈ ေအာက္တိုဘာလကုန္ေလာက္မွ ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အန္တီျခံထဲမွာေနၿပီး လံုျခံဳေရးလုပ္ေပးေနေပမဲ့ တျခား အလုပ္ေတြလဲလုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ မ၀င္ျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ တျခားေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္
ထြက္သြားေသး တယ္။ တလေလာက္ၾကာတယ္။ အဲဒီကျပန္လာေတာ့မွ ၀င္ျဖစ္တာပါ။
ေအာက္တိုဘာလကုန္ကေန ႏို၀င္ဘာလလည္ေလာက္အထိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အထက္ျမန္မာျပည္စည္း႐ံုးေရးခရီးထြက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔၀င္အေနနဲ႔ ပါသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီစည္႐ံုးေရးခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ
အန္တီက လူငယ္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးက႑ကို ေဖၚေဆာင္ဘို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ေရာက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕တိုင္းမွာက
လူငယ္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးအင္အားက တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ျမင္ခဲ့ရတာကိုး။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ လူငယ္႑ကို အေကာင္ အထည္ေဖၚဘို႔ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္လူငယ္ေတြကို တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ပထမဆံုးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ဗဟုိလူငယ္ ၁၉ ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္က ခ်င္းျပည္နယ္တာ၀န္ခံ အျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူက ဗဟုိလူငယ္မွာအသက္အငယ္ဆုံးလုိသိခဲ႔ရပါတယ္ဟုတ္ပါသလား။?
ကိုမုိးၾကီး။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီလိုထင္ေနၾကေတာ့ ဒီအတိုင္းဘဲထားလိုက္ရင္ေကာင္းမလားမသိဘူး။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ထက္ အသက္ငယ္တဲ့သူရွိပါ တယ္။ ပထမ ၁၉ ဦးမွာဆိုရင္ စစ္ကိုင္းတိုင္း
တာ၀န္ခံ ကိုမိုးေက်ာ္သူက ကၽြန္ေတာ့ထက္ သံုးလနီးပါးငယ္ပါတယ္။ ေနာက္ ပထမအႀကိမ္ညီလာခံ
အၿပီး ဗဟိုလူငယ္ ၇ ဦးမွာ တာ၀န္ခံတေယာက္ျဖစ္လာတဲ့ ကိုမိုးေဇာ္ဦးလဲ လပိုင္းငယ္ပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူတုိ႔ကို အဲဒီအခ်ိန္ကအားလပ္ရင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္သူအိမ္ဝင္းထဲမွာ
အဂၤလိပ္စာကိုသင္ျပေပးခဲ႔တယ္လုိ႔ၾကားဘူးပါတယ္။ ေျပာျပေပးပါလား ရွင္။
ကိုမုိးၾကီး။
ဟုတ္ကဲ့။ကၽြန္ေတာ္သင္ဘူးတာကေတာ့အန္တီေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မက်ခင္တလေက်ာ္ေက်ာ္အလို
ေလာက္မွာပါ။ ပထမအႀကိမ္လူငယ္ညီလာခံက်င္းပခါ နီးခ်ိန္၊ ေနာက္“အာဏာဖီဆန္ေရး”အတြက္ တိုက္ပြဲအ႐ွိန္ျမွင့္ေနခ်ိန္ အရမ္းအေရးႀကီးေနတဲ့ကာလေပါ့။
အဂၤလိပ္စာတခုထဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ ဇယားေလးဆြဲၿပီးေတာ့ေပါ့။ စာဖတ္တာ၊
သတင္းနားေထာင္တာ၊ သတင္းစုတာ၊ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားအားကစားလုပ္တာက အစေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကာယေကာ၊ ဥာဏေကာဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ စီစဥ္ေပးတာပါ။ အဂၤလိပ္စာသင္တာ
ကေတာ့ ညဘက္ ၇ နာရီကေန ၉ နာရီအထိေပါ့။ “မဟတၱမ ဂႏၵီ” အေၾကာင္းနဲ႔ သင္ခဲ့ရပါတယ္။
စာအုပ္ေကာ၊ ဗြီဒီယိုနဲ႔ေကာသင္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အဂၤလိပ္စာအရမ္းေၾကာက္တယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ အေမလိုျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီက
သင္ေပးေတာ့လဲ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ငါအရင္ကသင္ခဲ့ရရင္ေကာင္းမယ္လို႔
ေတြးမိခဲ့ဘူးပါ တယ္။
ေမးတာကေတာ့အဂၤလိပ္စာသင္တာဘဲေမးတာ။ဆိုင္မလား၊ မဆိုင္မလားေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရကူးရမဲ့ေန႔မွာ သူ႔မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ေရကူး ကန္မွာ သြားကူးရပါတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ေရကူးသင္ေပးရတယ္။ မိုး႐ြာေနေပမဲ့ အန္တီကအိမ္ထဲမွာ
မေနဘဲနဲ႔ ေရကူးကန္ေဘးက ထီးေအာက္မွာ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးေစာင့္ေနေပးတယ္။
အမွတ္တရမို႔လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ကားေမာင္းတတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက က်န္တဲ့သူေတြကို
ကားေမာင္းသင္ဘို႔ စီစဥ္ေပးတယ္ေပါ့။ အဲဒါေတြအားလံုးက အန္တီ ရဲ႕အခ်ိန္ဇယားနဲ႔
စီမံမႈေအာက္ မွာပါ။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလုံျခဳံေရးယူခဲ႔စဥ္ကာလမွာ ကိုမုိးျမတ္သူ စိတ္ထဲမွာဘယ္လုိခံစားခဲ႔ရပါသလဲ။
ကိုမုိးၾကီး။
အစကေတာ့ ရန္ကုန္အပါအ၀င္ တႏိုင္ငံလုံးမွာမၿငိမ္သက္ေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေသြး၊ တဦးတည္းေသာသမီးကို ခိုးဆိုးလု ယက္မႈေတြကေန ကာကြယ္ေပး႐ံုေပါ့။ ကိုယ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္က ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြ စုေပါင္းလုပ္ေနၾကတာေလ၊ လူေတြအမ်ား
ႀကီး႐ွိတယ္။အန္တီတို႔ေနတဲ့ေနရာက လူလဲက်ဲတယ္၊ အိမ္မွာကလဲ မိန္းမသားေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာတိုင္ပင္ၿပီး ေစာင့္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။
ေနာက္ေတာ့အန္တီရဲ႔တိုင္းျပည္အေပၚထားတဲ့ေစတနာေတြ၊ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ၊ ဥာဏ္ပညာေတြကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ “ငါ့အေမ၊ ငါ့ေခါင္းေဆာင္အေပၚ က်လာမဲ့အႏၱရယ္အတြက္ ငါ့အသက္ကို ေပးမယ္”လို႔အထိခံစားခဲ့ရပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕မိသားစုနဲ႔လဲ ကိုမုိးျမတ္သူ အဲဒီအခ်ိန္တုံးကရင္းႏွီးခဲ႔တယ္ဆုိေတာ့
သူရဲ႕အမ်ိဳးသားနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပေပးပါလား။
ကိုမုိးၾကီး။
ဆရာမိုက္ကယ္က ယဥ္ေက်းေဖၚေ႐ြတဲ့ ပညာတတ္တေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။ အန္တီကိုကာကြယ္ ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
လဲေျပာပါတယ္။ အန္တီအေပၚမွာလဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ အကိုတေယာက္လို သူငယ္ခ်င္း
တေယာက္လို ဆက္ဆံတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အန္တီက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သီးသန္႔မိတ္ဆက္ေပးဘူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့မိသားစု၀င္ေတြအၾကာင္းေျပာျပဘူးပါတယ္။
အလက္ဇႏၵား(ဆန္းျမင့္ေအာင္)က အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၁၆-၁၇ ေလာက္ေပါ့။ သူကလူႀကီး
ဆန္တယ္။ စာဖတ္တယ္။ ခ်က္(စ္)ကစားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔
က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခင္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္ေနေတာ့ သူနဲ႔ပိုတြဲတယ္။
ကင္(ထိန္လင္း)က အသက္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ သူကေတာ့ အန္တီအသဲလို႔ထင္တယ္။ အေမကိုတြယ္တာလို႔ေကာင္းေနတဲ့အ႐ြယ္မွာ ခြဲေနရေတာ့ ေရာက္ ေနတုန္းမွာ ပိုဦးစားေပးရတာလဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ပိုတြဲျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကေလးဆိုေပါင္းတတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အားရင္ သူေဆာ့ခ်င္တာ လိုက္ေဆာ့ေပးတယ္။ ကုန္းပိုးစီးတာ၀ါသနာပါတယ္။
သူ႔အေမ မသိေအာင္ ဂ်င္ကလိပစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကကူညီေပးတယ္။ တခါဆို အုန္းပင္ကိုပစ္လိုက္တာ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ျပန္ကန္ထြက္လာလို႔ မနဲဆြဲလိုက္ရတယ္။ မ်က္စိထဲ ျပာသြားတာဘဲ။ ထိမ်ားထိရင္
ေတာ့ ေျဖ႐ွင္းစရာမ႐ွိလို႔ ေနာက္ဆို မလုပ္ေပးဘူးလို႔ International Language နဲ႔ေျပာလိုက္တာ သူနားလည္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူပစ္တာလဲ မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို Shorty (ဂ်ပု)လို႔ေခၚတယ္။ သူ႔အကိုနဲ႔တြဲတဲ့သူကိုက်ေတာ့ အရပ္႐ွည္ေတာ့ (Mile)တဲ့။ တခါ အန္တီကၾကားေတာ့
သူ႔ကို အဲဒီလိုမေခၚဘို႔ ေျပာတယ္။ ဒီနာမည္ကကို သူ လိုလိုလားလားေပးထားပံုရပါတယ္။ ေနာက္လဲ ေခၚျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႔တိုင္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာ တယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္သူက ကၽြန္ေတာ့ကို ဘုတ္စကိတ္စီးတာ သင္ေပးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ လဲတာေပါ့။ ထိုင္ၿပီးတြန္း လႊတ္ရင္ေတာင္ တည့္တည့္မထိမ္းႏိုင္တာ။ သူက ရီတာေပါ့။
သူတို႔ ၂ ေယာက္လံုးမွာ တူတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူတူေနတယ္။ ျမန္မာစကားသင္တယ္။ သူတို႔သင္ထားေတြကို ျပန္ျပန္ေျပာ တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ
လုပ္စရာ႐ွိတာကို လုပ္တတ္တာပါဘဲ။ မိဘေတြက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြပါ။ အတုယူစရာ ေကာင္းတာတခုကေတာ့ အန္တီတို႔က “မိသားစု စာၾကည့္ခ်ိန္”ဆိုတာလုပ္ထားတယ္။
ေန႔တိုင္းထင္တယ္။ ၂ နာရီေပါ့ေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိသားစုေလးေယာက္လံုး စာဖတ္ခန္း၀င္ၿပီး ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကရတယ္။ ဒါက အဂၤလန္မွာကထဲက လုပ္လာခဲ့တာပါ။ ရန္ကုန္မွာဆံုတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ မပ်က္ကြက္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အန္တီကိုယ္ တိုင္ ကၽြန္ေတာ့ကို
ရွင္းျပခဲ့တာပါ။
ေနာက္တခုက “ဂတိ”ဆိုတာကို ေလးစားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးေတြ။ အဲဒါကေတာ့ ေျပာမယ္
ဆို႐ွည္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔႐ွိေနခ်ိန္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္၊ စာဖတ္ခ်ိန္ မို႔လို႔
သူတို႔ကိုအန္တီက လွမ္းသတိေပးတဲ့အခါမွာ အလက္ဇႏၵားကခ်က္ခ်င္းလုပ္တတ္ေပမဲ့ “ကင္”ကေစ်းဆစ္ေလ့ရွိတယ္။ အန္တီကလဲ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ေပးပါတယ္။ ၅ မိနစ္၊ ၄ မိနစ္နဲ႔
ေနာက္ဆံုး သေဘာတူညီခ်က္ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ျပည့္ကာနီးရင္ အန္တီက သတိ
ထပ္ေပးတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္စကၠန္႔လိုေသးတယ္၊ ဘာ ညာဆိုၿပီး ျပည့္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထသြားၿပီး
လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ထူးဆန္းေနတာေပါ့။ စကၠန္႔မွ မဟုတ္ဘူး၊ ေလး ငါးမိနစ္လဲ
ဘာကြာလဲေပါ့။ အေလ့အက်င့္မွ မ႐ွိခဲ့တာကိုး။
အဲဒါေလးက ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီလို “ဂတိ”တည္တဲ့ ေလ့က်င့္မႈမ်ဳိးေတြအားနည္းေနခဲ့လို႔ ျဖစ္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ကို ျမင္သာပါတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြလို သေဘာထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာလူငယ္ေတြကိုလဲ ဒီလိုအေလ့ အက်င့္ေလးေတြ က်င့္ၾကံတတ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့မ်ားပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို ရမယ္ထင္တယ္ေနာ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာပါဝင္ခဲ႔စဥ္ ေမ႔လုိ႔မရတဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈေလးေတြကိုေျပာျပေပးပါလား။
ကိုမုိးၾကီး။
အႀကီးမားဆံုးလူထုေထာက္ခံမႈကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့ အစိုးရဌာနေတြက ၀န္ထမ္းေတြပါတက္
ေရာက္ခဲ့တဲ့ “ေ႐ႊတိဂံုဘုရားအေနာက္မုဒ္”လူထုတရား ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ နယ္ေတြကိုသြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြထဲကေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတြ၊ ႐ြာေတြမွာလဲ လူထုကႀကိဳၾကတာဘဲ။
အင္န္အယ္လ္ဒီ ပါတီက အဖြဲ႔၀င္ ေတြတင္မကဘူး၊ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ဒီမိုေရစီလိုလားတဲ့
မဟာမိတ္ပါတီေတြ၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ အားလံုးက ေထာက္ခံႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ ႐ြာေတြဆိုရင္ ရ.၀.တ ေတြကိုယ္တိုင္က လူထုတရားပြဲကို ႀကီးၾကပ္ေပးတာ၊
စည္းကမ္းထိမ္းေပးတာ၊ ၿပီးတဲ့အခါမွာလဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အဆင္ေျပမႈ ႐ွိ/မ႐ွိ ေတာင္
ေမးတတ္ပါတယ္။လူထုက ဘယ္ေလာက္ေတာင္၀မ္းသာၾကသလဲဆိုရင္ မွတ္မိတာေလး
ေျပာျပခ်င္တယ္။
ပခုကၠဴျမိဳ႔ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မဟာျမတ္မုနိဘုရား တန္ေဆာင္းနဲ႔တူတဲ့ဘုရားကို
အရင္သြားဖူးရတယ္။ ဘုရားတန္ေဆာင္းမွာတင္မဟုတ္ဘူး၊ အျပင္မွာပါ လူထုႀကီးကအျပည့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လံုျခံဳေရး လုပ္တယ္ဆိုတာက ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းၿပီေတာ့လက္ခ်င္းခ်ိတ္၊ အန္တီကိုအလယ္မွာထားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရေအာင္ သြားရတာကိုး။ ေဘးမွာက နယ္ခံအဖြဲ႔၀င္
ေတြက လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သြားမယ့္လမ္းတေလွ်ာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနၾကတာ။
အဲဒီၾကားကသြားရတာ။ လူေတြက အန္တီကိုမျမင္ရေလ တိုးေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေဘးမွာ႐ွိတဲ့ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔၀င္ေတြလဲ လက္ေတြျပဳတ္ၿပီး လူထုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အံုသြားတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခါးေတြကိုပါ ဖက္ၿပီး ေတာင့္ခံထားရတာ အန္တီေတာင္လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေအာင္
ျဖစ္တယ္။ အန္တီကို ျမင္ရတဲ့သူေတြက ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီထဲက အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္ေလာက္
႐ွိတဲ့အမ်ဳိသားတဦးက“ဒါဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီးဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသြး၊ငါတို႔ေခါင္းေဆာင္ကြ၊ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္..
က်န္းမာပါေစ”ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ ေအာ္ေတာ့တာဘဲ။ အန္တီကို ၾကည့္လိုက္၊
တဖက္လွည့္ေအာ္လိုက္၊ သူတိုင္ေပးရင္ အနီးအနားကလူထုကလဲ လိုက္ေအာ္ေပါ့။
သူ႔မွာ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ေတြ တက္ၾကြလာလဲမသိဘူး၊ သူတိုင္လိုက္တိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေတြ၊ ေက်ာကုန္းကို စည္းခ်က္နဲ႔ထုေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေ႐ွ႕ကို ခက္ခက္ခဲခဲတိုးေနရခ်ိန္မွာ အရမ္းကိုသတိထားေနရတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေတြကငံု႔ထားၿပီး
ကိုယ္ခါးေအာက္ကေန အထဲကို၀င္လာ ႏိုင္တဲ့ လက္ေတြကို ၾကည့္ေနရတာဆိုေတာ့ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးကို ကာကြယ္ရမယ္..ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ “ဟုတ္တာေပါ့”
ဆိုေတာ့ သူက “ဆက္လုပ္”ဆိုၿပီး ထပ္ေအာ္ပါေလေရာ။ သူတခါေအာ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔
တခါအ႐ိုက္ခံရတာ ညဘက္နားေတာ့ ပက္လက္လွန္ၿပီးေတာင္ မအိပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္အေရးႀကီးဆံုးေထာက္ခံမႈကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လိုလိုလားလားႀကိဳဆို
ေထာက္ခံမႈေတြပါဘဲ။ အားလံုးလဲေတြ႔ဘူးၾကမွာပါ။ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုရဲ႕ ရိုးရာအ၀တ္အစားေတြနဲ႔႐ိုက္ထားတဲ့ အန္တီရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ၊ အဲဒီ ၀တ္စုံေတြဟာ
တိုင္းရင္းသားေတြကေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြပါ။ တိုင္းရင္းသား ေတြဟာ
အၿမဲတန္း႐ိုးရာအကေတြ၊ ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳေထာက္ခံႀကိဳဆိုေလ့႐ွိပါတယ္။
လူထုကိုစကားေျပာတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းရင္းသား ၀တ္စံုေလးေတြကို၀တ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ဘာသာျပန္နဲ႔ပါေျပာဆိုရၿပီး ေမးခြန္းေတြကိုလဲ ေျဖဆိုရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ
တိုင္းရင္းသားေတြကလဲ ေက်နပ္ မႈေတြျပၾကပါတယ္။ ကခ်င္ခရီးစဥ္မွာဆိုရင္
ျမစ္ႀကီးနားမွာေပါ့။ မျပန္ခင္ညမွာေပါ့။ ကခ်င္႐ိုးရာအစားအစာေတြနဲ႔ ညစာစားပြဲ
လုပ္ေပးပါတယ္။
တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြတက္ေရာက္ပါတယ္။
အဲဒီအခမ္းအနားမွာ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေတြက ကခ်င္႐ိုးရာ၀တ္စံု၊ ကခ်င္ဓါးတို႔
လက္ေဆာင္ေပးၿပီး ကခ်င္နံမည္ေလးပါေပးၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူ က ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတဦး ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႕ေမးခ်င္တာ ေလးတစ္ခု နွစ္ခုေလာက္
ေမးအုံးမယ္ရွင္၊ဘယ္မွာအဖမ္းခံရတလဲ၊ဘာပုဒ္မွလဲ၊ ဘယ္နွစ္နွစ္ေထာင္က်ခဲ႔တာလဲ၊ေနာက္တခုက
ဘယ္ေထာင္ေတြမွာေနခဲ႔ရတာလဲရွင္။
ကိုမုိးၾကီး။
ပထမတေခါက္က အင္းစိန္ေထာင္မွာပါ၊ ေထာင္မႀကီးမွာေကာ၊ “သီးသန္႔”မွာေကာေပါ့။
၈၉ ဇူလိုင္ ၂၀ မွာ အန္တီကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထိမ္းသိမ္းေတာ့ အန္တီအိမ္မွာေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလဲ ညဘက္က်ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ကိုပို႔လိုက္ပါတယ္။
ပုဒ္မက ၁၀(က)ေပါ့။ ထိမ္းသိမ္းေပါ့။ ေထာင္၀င္စာမေတြ႔ရဘဲ သံုးႏွစ္နီးပါးေနၿပီးမွ
ပုဒ္မ ၅(ည)ေျပာင္းၿပီး ေထာင္ ၈ ႏွစ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ခံု႐ံုးကဘဲ။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို အားေပးကူညီ” လို႔ဆိုၿပီး ဆြဲခ်က္တင္ခဲ့တယ္။
အမႈတြဲေတြက စဖမ္းဖမ္းျခင္းတုန္းက ၃၈ ေယာက္ပါ။ အန္တီအိမ္၀င္းထဲက လၻက္ရည္ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြပါ ပါလာတယ္။ တလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မွာေတာ့ ၂၃ ေယာက္က်န္တယ္။
၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနီးေတာ့ တခ်ိဳ႕ကိုထပ္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ေနာက္၁၉၉၂ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
အမိန္႔မခ်ခင္မွာ ထပ္ လႊတ္လိုက္ေသးတယ္။ အမိန္႔ခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ၆ ေယာက္
က်တယ္။ ခု ဂ်ပန္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုေမာ္(ေမာ္မင္းလြင္)၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကိုေကမ်ဳိး
(ပန္းခ်ီ/သီခ်င္းေရးဆရာ)၊ ေက်ာ္သူရကိုကို(Mile)၊ ေဒၚသိဂႌ တို႔ပါ။ ပထမအႀကိမ္႐ံုးထုတ္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး၀င္းထိန္ကို အတူတူတြဲထားေသးတယ္။ အမိန္႔ခ်မဲ့ေန႔က်မွ သပ္သပ္ျဖစ္သြားတာ။
ျမတ္ေလးငုံ။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကိုမုိးျမတ္သူနဲ႔အတူတူ အကိုျဖစ္တဲ႔(ABSDF)က ေဆးေက်ာင္းသား“ကိုစုိးျမတ္သူ”ပါ
အတူတူေထာင္က်ခဲ႔တာေနာ္။
ကိုမုိးၾကီး။
ဟုတ္ကဲ့၊ ABSDF မွာက အကိုေကာ၊ ညီမေကာေလ။ အကိုက သြား/ေဆးက စတုတၳႏွစ္
ေက်ာင္းသားပါ။ ညီမကသင္းျမတ္သူ(အိမ္နံမည္သီတာ)က ဒုတိယႏွစ္ အဏၰ၀ါ ေက်ာင္းသူေပါ့။ ခုေတာ့
ဒီဗြီဘီမွာ ေဒၚသီတာေပါ့။ Entertainmant Editor အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။
ကိုစိုးျမတ္သူကို ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ေန႔ညက်မွ ေတြ႔ၿပီးဖမ္းမိတာပါ။ ၂ ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္
ေလာက္ပုန္းေနခဲ့ တာေပါ့။ သူ႔ကို ၁၉၉၀ ဇႏၷ၀ါရီ ၁၅ မွာ ေထာင္ဒဏ္ သံုးႏွစ္ခ်ခဲ့တာပါ။
ဇြန္လထဲမွာ မႏၱေလးေထာင္ကို အေျပာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကိုမုိးျမတ္သူတုိ႔ညီအကိုနွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုသတင္းစာေတြမွာဖတ္လုိက္ရပါတယ္။
ေနာက္ကိုမုိးျမတ္သူအေဖကိုလဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားခဲ႔ေသးတယ္လုိ႔ၾကားခဲ႔တယ္အဲဒီအခ်ိန္ကေပါ႔
နည္းနည္းေျပာျပေပးပါ။
ကုိမုိးၾကီး။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမိသားစုေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကေတာ့မ်ားပါတယ္။ ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ
ေပးဆပ္ရၿပီး လြတ္လာတာေတာင္ ျပန္ၿပီးမတည္ေဆာက္ႏိုင္ တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္တို႔အေဖက အက်ဥ္းဦးစီးက ဲ့ ေထာင္မႉးႀကီးတေယာက္ပါ။ အေဖနဲ႔ပါတ္သတ္ျပီးေတာ႕
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေဖအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။
အဲဒီမတိုင္ခင္က ေလတပ္နဲ႔ေနာက္ ရဲအရာ႐ွိအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းဘူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖမ္းခံရစဥ္က ဘီးလင္းနားက ေနာင္႐ိုးရဲဘက္စခန္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖမ္းခံရေတာ့ အေဖ့ကိုလဲ ေမာ္လၿမိဳင္ ေထာက္လွမ္းေရး (၅)က လာေရာက္ေခၚယူစစ္ေဆးပါတယ္။ ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္“အရာ႐ွိရိပ္သာ”မွာ အက်ယ္ ခ်ဳပ္နဲ႔ ၆ လေလာက္ေနရပါတယ္။
S.B ကညဘက္မွာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သပ္သပ္ဆီေပးေတြ႔ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘို႔
စည္း႐ံုးခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔႐ွိ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖကအထိုက္အေလွ်ာက္ေျပာၿပီး သူတို႔မ႐ွိတဲ့
အခ်ိန္က်ရင္ “အေဖ့ကို မပူနဲ႔၊ အေဖဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အေဖ့ကိုငဲ့ၿပီး သားတို႔လုပ္စရာ႐ွိတာ ေတြကို မလုပ္ဘဲမေနနဲ႔..”လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သံုးညေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆံုးအေခါက္က အေမ့ကိုပါေပး
ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါေနာက္ဆံုး အေဖနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကမလြတ္ခင္ ေျခာက္လေလာက္
အလိုမွာ အေဖဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီလိုအေဖကို ျပန္ေတြ႔ခြင့္က ေနာက္ေနာင္ ေထာင္က
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ လြတ္လြတ္ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။အေဖဆံုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္ မျဖစ္စေလာက္
္ပင္စင္ကလြဲလို႔ တျခားသူေတြရတဲ့ ခံစားခြင့္ေတြမရခဲ့ပါဘူး။ ဘာမွ စုမိေဆာင္မိမရွိထားဘူးေလ။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္က်စဥ္အတြင္း ျပစ္ဒဏ္ခံခဲ႔ရဘူးလား။
ကိုမုိးၾကီး။
၁၉၉၀ မတ္လ ၁၃ ရက္ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးျခင္း ၂ ႏွစ္ျပည့္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလူ႔အခြင့္အေရးေန႔မွာ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းဆိုၿပီး အေလးျပဳလို႔ စစ္ေခြးတိုက္ကို အပို႔ခံခဲ့ ရပါတယ္။ ေဒါက္ေျခက်င္း
တရက္ခတ္ခံရပါတယ္။ ၂ လေလာက္ အဲဲဒီမွာေနရပါတယ္။
၁၉၉၀ အာဇာနည္ေန႔မွာေတာ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကိုေအာင္သူ(ယခု ပူတာအိုေထာင္တြင္ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္က်ခံေနရေသာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား)နဲ႔
၂ ေယာက္ထဲ အခမ္းအနားလုပ္ၿပီး အေလးျပဳခဲ့လို႔ ေဒါက္ေျခက်င္းခတ္ၿပီး သီးသန္႔ေထာင္၊
ကၽြန္းတိုက္ကို အပို႔ခံရပါတယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေဒါက္ျဖဳတ္ေပးၿပီး ေျခက်င္းနဲ႔ သံုးလတိတိေနခဲ့ရပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေနခဲ႔ရပါသလဲ။
ကိုမုိးၾကီး။
ပထမတေခါက္က သံုးႏွစ္နီးပါးပါ။ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၂၀ ကေန ၁၉၉၂ ဧၿပီ ၂၇ အထိပါ။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္ကျပန္လႊတ္တာနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ခဲ႔လဲ။ႏုိင္ငံေရး ျပန္လုပ္ခဲ႔ေသးလားေျပာျပပါအုံးရွင္။
ကိုမုိးၾကီး။
က်ြန္ေတာ႕အရင္လႊတ္လာတာပါ။ ကိုႀကီးကိုေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ေခၚေတြ႔လို႔ရတယ္။ တလ တေခါက္သြားေတြ႔တယ္။ ေထာင္၀င္
စာသြားတဲ့အခါ လူၾကံဳေပးတာေတြ၊ သတင္းစကားေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ယူသြားေပးတယ္။
မိသားစုေတြက ဒီလိုဘဲတလွည့္စီ ကူညီေနၾကတာေလ။ရန္ကုန္မွာဆိုလည္း ေထာင္၀င္စာရက္
ေတြဆိုရင္ မိသားစုေတြနဲ႔သြားေတြ႔ၿပီး ကူညီႏိုင္သေလာက္ကူညီပါတယ္။ ေငြေရး ေၾကးေရး
မကူညီႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ အနဲဆံုး အထုတ္၀ိုင္းဆြဲေပး၊ ေထာင္၀င္စာလက္မွတ္ယူေပး၊ သတင္းေလးေတြမွ်ေပး၊ ေထာင္ထဲကရဲေဘာ္ေတြကို ငါတို႔မေမ့ဘူး၊ အားေပးေနတယ္၊ အနီးဆံုးမွာ႐ွိေန တယ္ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္ေပးတာေလာက္ေတာ့ အပတ္တိုင္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲမဟုတ္ပါဘူး။
တျခား ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလဲပါ ပါတယ္။
အဲဒီကာလေလးတခု ႐ွိတယ္ဗ်ာ။ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ၉၂ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ကေနလြတ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရွိတယ္။ ကိုယ္လြတ္လာေပမဲ့ အထဲမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္တခုခုလုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြအျပည္နဲ႔ေပါ့။ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစုံကေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘ၀တူအိမ္မက္က တူၾကတယ္။ေနာက္ၿပီး အဲဒီအိမ္မက္က ႀကီးစိုးေနေတာ့
၈၈ မတိုင္ခင္မွာ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ပတ္၀န္းက်င္၊ ငယ္ေပါင္းေတြနဲ႔က သဟဇာတ
သိပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီေလ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ေထာင္ထြက္အခ်င္းခ်င္းဘဲ အေတြ႔မ်ားလာတယ္။
အတြဲ မ်ားလာတယ္။ ေဖးမလာၾကတယ္။ ဂ႐ုစိုက္လာၾကတယ္။ တေန႔တေန႔ ဘယ္ေထာင္က
ဘယ္သူ ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘာမွာတယ္ စသျဖင့္ေပါ့၊ ဒါဘဲ အာရုဏ္ စိုက္ျဖစ္ ၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕
သာေရး ဘယ္သူ႔ရဲ႕နာေရး အဲဒီလိုလဲ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေထာင္မက်ခင္က မသိခဲ့ မရင္းႏွီးခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလံေတြေပ်ာက္ၿပီး နီးစပ္ကုန္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာက်န္ေနသူေတြက လဲ မိသားစုေတြကတဆင့္ ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။
အဲဒါဟာ လုပ္ယူတာမဟုတ္ဘူး။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ၿပီးသားျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီထဲကမွ ပိုရင္းသြားၾကတာက ကိုတိတ္၊ ကိုသားႀကီး၊ ကိုေဌးေအာင္၊ ကိုဘိုၾကည္တို႔ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စီးပြားေရးေတြအဆင္မေျပလဲ စိတ္ခ်မ္း သာတယ္။
ပိုက္ဆံကုန္မဲ့ေနရာေတြမသြားႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္တယ္၊ ၀င္ေငြေတြမ႐ွိခဲ့ေပမ့ဲ အဓိပၸါယ္အျပည့္နဲ႔လို႔ခံစားရတယ္။ အတြဲညီလို႔ ရဲေတြနဲ႔ ေတာင္ ရန္ျဖစ္တဲ့အထိပါ။
ေထာင္၀င္စာကူညီဘို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစ်းေရာင္းၾကတယ္။ ေထာင္၀င္စာေတြသြားတယ္။ လူမႈေရးကိစၥေတြ ကူညီတယ္။ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေလးေတြလဲ ၾကံဳသလိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
၉၃ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္စီးပြားေရးလုပ္ၾကည့္တယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ေပါ့။ သိပ္မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။ ေထာက္လွန္းေရးေႏွာင့္ယွက္တာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔လုပ္ေနတဲ့ စီးပြားဘက္ေတြက ကိုယ္နဲ႔မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။
အိမ္ကလဲ ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းလာၿပီးေလ။ ေနာက္ေတာ့ ၉၄ မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ ၇ လေလာက္က်ေတာ့ ေနာက္တေခါက္အဖမ္းခံရတယ္ေလ။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေနာက္တေခါက္ေထာင္ျပန္က်ေတာ့ ဘာကိစၥနဲ႔လဲ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ။ အမႈတြဲေတြကေကာ။?
ေျပာျပေပးပါအံုး ႐ွင္။
ကိုမုိးၾကီး။
၉၅ ႏွစ္လပိုင္း ၁၄ ရက္ေန႔မွာ “ဦးႏု”ဆံုးတယ္ေလ။ ၂၀ မွာ သူ႔ စ်ာပန႐ွိတယ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စ်ာပနက်မွ သြားျဖစ္တယ္။ တစုတစည္းထဲ ကားတစီးမွာစီး ျဖစ္တယ္။
သုႆာန္သြားတဲ့လမ္းမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္း၊ ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းေတြ ဆိုသြားၾကတယ္။
ၾကံေတာကိုေရာက္ေတာ့ အေခါင္းမသြင္း ခင္မွာ တရားေဟာတ့ဲသူကေဟာၾကတယ္။ လႈပ္႐ွားမႈေလးျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာအဲဒီတုန္းက စ်ာပနပို႔ဘို႔ဘဲ
အစီအစဥ္က၊ ဒီကိစၥကို ဖမ္းမဲ့စာရင္းထဲမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္မပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာရင္းထဲပါတဲ့
သူူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူတူ႐ွိတုန္း သူ႔ကိုလာဖမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါပါသြားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဖမ္းျခင္း နာမည္ေမးလို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူတို႔က “ဟာ ငါတို႔ေတာ့
တခ်က္ထဲနဲ႔ ဇရက္ ၂ ေကာင္ရဘီ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားတက္သြား တယ္။
ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။ အထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဘုိ႔ေတာ့…။
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းဘဲ၊ ေထာင္ ၇ ႏွစ္က်ၿပီး မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ကို
ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။
အမႈတြဲေတြကေတာ့
၁။ ကိုေအာင္ေဇယ် (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂။ ကိုတင္သန္းဦး (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၃။ ကိုညြန္႔ၿမိဳင္/ကိုထိုက္/ေပါက္ေပါက္/ေက်ာ္ညြန္႔/က်ားႀကီး (ရ.က.သ)
၄။ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး (NLD)
၅။ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ (မ.က.သ)
၆။ မမိုးကလ်ာဦး (ဗ.က.သ)
၇။ မခ်ဳိႏြယ္ဦး (ဗ.က.သ)
၈။ မေအးေအးမိုး (ဗ.က.သ)
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ အားလံုး ကိုးေယာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမႈမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္က
မရီရီထြန္း၊ ကိုတင္ဦးနဲ႔ ေနာက္တေယာက္က မ်က္ကြယ္အမိန္႔ ခ်ခံရပါတယ္။
ဒါက အမိန္႔ခ်ခံရသူေတြေပါ့။ ရမန္ႀကီးတပတ္ေလာက္ ဖမ္းၿပီးျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တာက
၁။ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္
၂။ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္
၃။ ကိုခ်ဳိခ်ဳိထြန္းၿငိမ္း
၄။ ကိုေစာလြင္ဦး
၅။ ကိုလွေဌး
၆။ ကိုသားႀကီး တို႔ ေျခာက္ေယာက္ပါ။
အေျပးေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းသြားသူကေတာ့ ကိုတိတ္ေပါ့။
ဒီအမႈမွာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကမဟုတ္ဘဲ စ်ာပနကိုလာပို႔ၿပီးအျပန္မွာ
အဖမ္းခံရသူ ၂ ေယာက္ကိုလည္ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ခ်ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့
ကိုေဌး၀င္းနဲ႔ ကိုသံေခ်ာင္းတို႔ပါ။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္ေတြေျပာင္းခဲ႔ရေသးလား။ဘယ္နွစ္နွစ္ေနခဲ႔ရလဲေျပာျပေပးပါ။
ကိုမုိးၾကီး။
ဒုတိယအေခါက္မွာေတာ့ ေထာင္က်ၿပီး သံုးႏွစ္ျပည့္ကာနီးမွာ ၁၉၉၇ ႏို၀င္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ သရက္ေထာင္ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရပါတယ္။ သရက္ေထာင္ ကေနဘဲ ၂၀၀၁ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ
အမႈတြဲ ကိုညြန္႔ၿမိဳင္နဲ႔အတူတူလြတ္လာပါတယ္။
ုျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္ထဲမွာနွစ္ခါေပါင္း(၁၀)နွစ္နီးပါးေနလာခဲ႔ဘူးေတာ႕ေမ့မရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေျပာျပ
ေပးပါလား။
ကိုမုိးၾကီး။
ဆယ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ေမ့လို႔မရတဲ့အေတြ႔အၾကံဳေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ဖိႏိွပ္ခ်ဳိးႏွိမ္ဘို႔ အျမဲတမ္းဲ ၾကံဆေနသူ ေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြလဲအမ်ားႀကီးရပါတယ္။ တခုခုျဖစ္လာတိုင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေအာင္ျမင္တာေတြ႐ွိခဲ့သလို မေအာင္ျမင္ေသးတာေတြလဲ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ႐ံႈးနိမ့္တာေတာ့မရွိဘူး
ထင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကလို႔ပါဘဲ။ မၿပီးေသးပါဘူး။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳထဲကတခုေပါ့၊ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ပထမအေခါက္တုန္းကေပါ့။ မတ္လ ၁၃ ၁၉၉၀ ေပါ့။ မနက္အေစာႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အခမ္းအနားကို လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃)တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္္ေနတဲ့အခန္းက ကၽြန္ေတာ္္တေယာက္ထဲလုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလုပ္တယ္။ ေထာင္မႉးကလုိက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ တေအာင့္ ေနေတာ့့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာေခၚတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲလုပ္တာပါဆိုၿပီး လိုက္သြားတယ္။ တိုက္႐ံုးခန္းကေန
တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ တိုု႔ကို စစ္ေခြးတိုက္ကိုပို႔လိုက္ပါတယ္။ ကိုေအာင္သူ(၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား)၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ကိုေမာင္ေမာင္စိုး………ေျပာမွဘဲ ေနာက္တေယာက္ ကိုေမ့ေနျပန္ဘီ၊ သတိရရင္ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေပါ့။ ကိုေအာင္သူကလြဲလို႔ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အမႈတြဲေတြဆိုပါေတာ့။
အင္းစိန္ေထာင္က ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ဘယ္၊ညာလႈပ္ၿပီးရမ္းတဲ့ တိုင္ကပ္နာရီႀကီးလိုေပါ့။ နာရီနဲ႔မိနစ္တံ႐ွိတဲ့အပိုင္းက ေထာင္မႀကီးေပါ့။ သူ႔ေအာက္က ဘယ္ ညာေရြ႕ေပးေနတဲ့
စကၠန္႔တံေနရာက အလုပ္ႀကီး(ယကၠန္း၊ လက္သမားနဲ႔ ၀က္ျခံ)နဲ႔ တဖက္က စစ္ေခြးတိုက္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေခြးေတြကို ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ကြင္းေလးေက်ာ္ေတာ့ ဆယ္ခန္းတြဲတိုက္တခုဆီကိုေရာက္လာတယ္ေပါ့။ ေရာက္ၿပီးေတာ့ အခန္းတခန္းဆီမွာေနရတယ္။
စစ္ေခြးတိုက္ ဆိုတာက ေထာင္ထဲမွာျပစ္ဒဏ္ထပ္ျဖစ္တဲ့သူေတြကိုထားဘို႔ရည္႐ြယ္ၿပီး
လုပ္ထားတဲ့ေနရာပါ။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္တာ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုး တာ၊
ေနာက္ လိင္တူဆက္ဆံတာ အဲဒီလူေတြအတြက္ေပါ့။ ၀င္ေၾကးကေတာ့ ႀကီးပါတယ္။
တိုက္၀င္းအေပါက္၀ကေန တိုက္ခန္းအထိ ေျခလွမ္းတရာ ေလာက္ေလးကို နာရီ၀က္ တနာရီေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီးမွေရာက္တာပါ။ ခဲခင္းတာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကို
မိေက်ာင္းသြားသလို တြားသြားရတယ္။
တံေတာင္ေတြ ဗိုက္ေတြ ဒူးေတြကေတာ့ ရစရာမ႐ွိေအာင္ စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေပါ့။
ဒါတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အေပၚကေနလဲ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ေက်ာကုန္း၊ တင္ပါး၊ ေျခေထာက္၊ ေခါင္းေတြကို႐ိုက္ေနတာပါ။ အခန္းထဲေနစဥ္မွာလဲ ေရခ်ဳိး မိလႅာကိုေတာင္ေပးမထြက္ဘဲထားတဲ့ေနရာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မေရာက္ခင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္က ကိုေဇာ္သန္းထြဋ္က တလေလာက္ႀကိဳၿပီး
အဲဒီကိုေရာက္ေနတယ္။ အေဆာက္မွာေနတုန္း ပံုစံပုဆိုးေပၚမွာ ခြပ္ေဒါင္းပံုဆြဲလို႔ဆိုၿပီးေတာ့။
သူလာတုန္းက ပံုမွန္၀င္ေၾကးအျပင္ စစ္ေခြးတေကာင္နဲ႔ အေနာက္ကေန ေျခာက္လိုက္၊
ကိုက္ခုိင္းလိုက္နဲ႔ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာေဆးမွမေပးဘဲ ဒီအတိုင္းထားထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔တကိုယ္လံုးကဒဏ္ရာေတြက အသားတက္လို႔ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္
ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တျခားအက်ဥ္းသားတေယာက္က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ရထားတဲ့ အ၀ိုင္းမင့္
(Oilment)ဘူး အက်န္ေလးနဲ႔ကုခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ၀င္ေၾကးမေပးခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက စစ္ေခြးတိုက္တာ၀န္ခံက အေဖေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းကိုသိေနတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီကိုေရာက္ၿပီး
၂ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အကိုလဲ ေရာက္လာတယ္။ သူလဲ ဘာျဖစ္လို႔ေရာက္လာမွန္း
မသိဘူးေလ။ ပုိ႔လို႔သာ ေရာက္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ျပန္ဆံုရေတာ့လဲ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေထာင္ပိုင္(ဦးဘိုၾကည္)တန္းစီလာလို႔ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုပို႔ရတာလဲေမးတယ္။ သူက “မင္းတို႔လုပ္တာမင္းတို႔သိမွာေပါ့”ဆိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္လုပ္တယ္
လို႔ေျပာၿပီးကို ဒီကိုေရာက္လာေပမဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အကိုက အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ေဆး႐ံုမွာေနေနတာေလ။ အတူတူလုပ္မဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလဲ မ႐ွိဘူး။ အဲဒါကို ေျပာျပေတာ့ သူက ဘာေျဖ႐ွင္းခ်က္ ျပန္ေပးလဲဆိုေတာ့ “မင္းတို႔ ညကစကားေျပာတုန္းက စိုးျမတ္သူ အခ်က္ေပးတာကို မေစာင့္လိုက္လို႔ ဒီလိုျဖစ္သြား တယ္”လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရီၾကတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ညီအကို ၂ ေယာက္က တေယာက္တေနရာ၊ အဆက္အသြယ္မရေအာင္ သူတို႔ဘဲခြဲထားတာ။ ေနာက္ ကိုဖုန္းေမာ္ကို
ဂုဏ္ျပဳတဲ့ကိစၥက တိုက္၀င္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ တိုက္တိုင္းမွာလုပ္ၾကတာ။ အခ်က္ေပးမွလုပ္ရေအာင္
ေဆး ႐ံုနဲ႔တိုက္ လွမ္းေအာ္လို႔လဲမရ။ သက္သက္မဲ့ႀကီးကို ညစ္တာ။ သူျပန္သြားေပမဲ့
ကုိယ္ေတြကိုေက်နပ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
သိပ္မၾကာခင္မွာ မိန္းေဂ်းလ္က ေဒါက္ေျခက်င္း႐ိုက္တဲ့အဖြဲ႔တဖြဲ႔ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေဒါက္ခတ္တယ္။ ဒီကိုေရာက္ရင္ အားလံုးကို ေဒါက္ခတ္ ရလို႔ ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္တာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီးလဲပါလာတယ္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္ပါဘဲ။ ေန႔လည္ေလာက္က်ေတာ့ ဦးဘိုၾကည္ျပန္ေရာက္ လာတယ္(ေထာင္ပိုင္)။ “ပံုစံ”ဆိုၿပီးေအာ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အေပါက္၀ေ႐ွ႕မွာ ပံုမွန္ဘဲထုိင္ေနၾကတာေပါ့။ တခန္းခ်င္း လိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့
မင္းတို႔က ဘာလို႔ ေခါင္းမငံု႔တာလဲ ဆိုၿပီးေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မငံု႔ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း
ေျပာတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္ျပားၿပီး ေထာင္က်တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊
ရာဇ၀တ္သားေတြ မဟုတ္ဘူး အဲဒါေၾကာင့္မငံု႔ႏိုင္ဘူး” ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ သူက မထင္ထားတဲ့စကား၊ တျခားသူေတြနဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့စကား၊ နားမလည္ႏိုင္တဲ့
စကားကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ “မင္းတို႔လိုေကာင္ေတြကို ငါ ခၽြတ္တတ္
တယ္ကြ၊ ေထာင္မွာ မင္းအေဖထက္ ငါပိုလုပ္တတ္တယ္”တဲ့။ စကားအနက္ကို
ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါတယ္။
အဲလိုေျပာၿပီးေတာ့ တျခားအခန္းေတြမွာရွိတဲ့ ရာဇ၀တ္သားေတြကို အားလံုးထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းေတြထဲကို ထဲ့ခိုင္းလိုက္တယ္။ အမႈေပါင္းစံုနဲ႔ ေထာင္က်ၿပီး ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ေရာက္ေနတဲ့သူေတြေပါ့။ တခန္းကို ေလး ငါးေယာက္ထဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုက်တဲ့သူတေယာက္ကေတာ့ အေဆာင္မွာ အက်ဥ္သားတေယာက္ကို ခၽြတ္(ေျခက်င္းကိုေသြးထားေသာ သံခၽြန္)နဲ႔ အေသထိုးသတ္ခဲ့လို႔ စစ္ေခြးတိုက္ေရာက္ေနတဲ့သူေပါ့။ သူအမႈျဖစ္တဲ့ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃)တိုက္မွာလာထားလို႔ ေနာက္ေန႔မွာ စကားေျပာ၊ ငပိေၾကာ္ေလးေပးဘူးတဲ့သူေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔နာမည္က ျဖဴေလး။
အခန္းေတြထဲကို လူထပ္ထဲ့ၿပီးေတာ့ ေထာင္ပိုင္က ၀န္ထမ္းကို “ပံုစံ”ေအာ္ခိုင္းတယ္။
သူတို႔အားလံုးက ေခါင္းေတြငံု႔ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထိုင္ပံုစံနဲ႔ဘဲ ေနတယ္။ သံုး ေလးခါ
ေအာ္ၿပီးဘာမွ မထူးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “မင္းတို႔အခန္းထဲမွာ
စည္းကမ္းေဖါက္တဲ့သူ႐ွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ အားလံုးကို ေရခ်ဳိး၊ မိလႅာမခ်ဘူး။
စည္ကမ္းလိုက္နာရင္ ျပန္ခ်ေပးမယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္စည္းကမ္း
မလိုက္နာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘဲ အေရးယူပါ။ သူတို႔ကို ဓါးစာခံမလုပ္နဲ႔” “လူစစ္လို႔ရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုစံလဲထိုင္ထားတာဘဲ”ေျပာေတာ့ “ငါက ေခါင္းငံု႔တာဘဲ လိုခ်င္တာ”ဆိုၿပီး ခ်ဥ္ျခင္း ကပ္ေနတယ္ေလ။ ေနာက္ သူျပန္ထြက္သြားတယ္။
သူထြက္သြားေတာ့ အခန္းထဲကလူေတြနဲ႔ အဓိကက ျဖဴေလးနဲ႔အေျခအတင္ေတြျဖစ္ေတာ့တာဘဲ။ သူတို႔ေတြကလဲ ၀န္ထမ္းေတြခိုင္းတာလုပ္ၿပီးအခြင့္ အေရးယူေနၾကေလ၊ ေထာင္ပိုင္ဘာလိုတယ္၊ ဘာႀကိဳက္တယ္သိၾကတယ္။ အဲလိုဘဲ ခုကိစၥမွာလဲ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့ အကိုအပါအ၀င္ တျခားရဲေဘာ္ေတြကလဲ ဓါးစာခံေတြအတြက္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမယ္
္ဆိုတာကို ေျပာလာၾကတယ္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္လဲ သိေနပါဘီ။ မခံရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာပါ။ ျဖဴေလးကို ရင္ဆိုင္ရမွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္တေယာက္ထဲအရိုက္ခံရမွာကို ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘဲ အေရးယူဘို႔ ေထာင္ပိုင္ကိုေျပာမယ္ေပါ့။
စကားေျပာၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွာဘဲ ေထာင္ပိုင္ ဦးဘိုၾကည္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ “ပံုစံ”လို႔
ေအာ္သံၾကားၿပီးေတာ့ “ဘယ္လိုလဲ မင္းတို႔ဘယ္လို ဆံုးျဖစ္ထား လဲ”ဆိုၿပီး ေမးသံၾကားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္က အခန္းတစ္ဆိုေပမဲ့ ၀င္ေပါက္ကအလယ္မွာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုေရာက္တာကိုး။ တခန္းခ်င္းဆီက “အားလံုးကို ငဲ့ၿပီး ငံု႔ေပးပါမယ္”ဆိုၿပီး ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ေျပာသံေတြၾကားရတယ္။ အသားေတြဆိုတာ ထံုက်င္ေနၿပီး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္းကို ဆန္ေနတာဘဲ၊ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူးေလ။
တခန္းျခင္းဆီမွာ ပံုစံေအာ္ခိုင္းၿပီး ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြေခါင္းငံု႔ျပေနရတာကိုေကာ၊ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးေအာင္ပြဲခံေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေကာ အခန္းထဲကေန အေတြးထဲမွာျမင္ေနရတယ္။ ၿပီးရင္ ေျခက်င္းျဖဳတ္ေပးလိုက္၊ ေရခ်ဳိး မိလႅာခ်ေပး လိုက္ ဆိုတာလဲၾကားရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က “မငုံ႔ႏိုင္ဘူး”
ေျပာလိုက္တယ္။ ပံုစံထပ္ေအာ္တယ္။ တင္းထားတယ္။ ေလး ငါးခါ ထပ္ေအာ္တယ္။
“ဒါဆို မင္းတို႔အခန္းကေတာ့ ဒီအတိုင္းေနေပါ့ကြာ။”တဲ့။ ျဖဴေလးက “ငံု႔လိုက္ပါဗ်ာ၊ ဘဲႀကီး”
ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ “မင္း ၀င္မေျပာနဲ႔”လို႔ တုံ႔ျပန္ လိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ဆို ေထာင္ပိုင္တန္းစီမွာ စကားေျပာခြင့္မ႐ွိဘူးေလ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အကိုက “ဘယ္သူမွ ၀င္မေျပာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္၊
ေထာင္ပိုင္ႀကီး ခြင့္ေပးပါ။”လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။ ေထာင္ပိုင္က သူ႔ကိုဖြင့္ေပးဘို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ၾကားထဲကေနဘဲ ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ေ႐ွ႕ကိုေရာက္လာတယ္၊ သံတိုင္ၾကားကေန
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ “အခန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စာနာေပးလိုက္ပါ”လို႔
ေျပာ တယ္။ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမွာကို သိေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တင္းထားေသးတယ္။
မ်က္ရည္ေတြက ထိန္းမရေတာ့ဘူး၊ ေဒါသေတြေၾကာင့္ေပါ့။ “ပံုစံ”၊ “မလုပ္ေပး ႏိုင္ဘူး”၊
“လုပ္ေပးလိုက္ပါ”ဆိုတဲ့ ဆူညံသံေတြေနာက္မွာ “ငံု႔မယ္”ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အက်ယ္ႀကီး
ေအာ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။
ေထာင္ပိုင္က သံုးခါေလာက္ေအာ္ၿပီးေတာ့ ငံု႔ခိုင္းတယ္။ ေျခက်င္းျဖဳတ္ခိုင္းၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို တခန္းထဲထားေပးဘို႔ေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္
ကေလးက ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘရဲ႕ အၾကြးေတြေၾကာင့္ ခ်စ္တီးသိမ္းပိုက္
တာကို ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရတဲ့ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ တေယာက္လို ခံစားရပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေထာင္ထဲမွာ ေဆးဝါးကုသမႈေတြကိုဘယ္လုိ လုပ္ေပးပါသလဲ။
ကိုမုိးၾကီး။
ေထာင္၀င္စာလာႏိုင္တဲ့သူေတြက မိသားစုေတြဆီကေန ေဆးေတြမွာၿပီး လိုအပ္တဲ့သူကို
(မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ)ကုသၾကရပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ဒုတိယအၾကိမ္ေထာင္ထဲျပန္လႊတ္လာေတာ့ ဘာေတြဆက္လုပ္ခဲ႔လဲ။
ကိုမုိးၾကီး။
ဒုတိယအႀကိမ္အဖမ္းမခံရခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ကအိမ္ေထာင္က်ေနတာဆိုေတာ့ မိသားစုဘ၀ျပန္စဘို႔အတြက္ လြတ္လြတ္ခ်င္း စီးပြားေရးေတြလုပ္ခဲ့ ပါတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ လုပ္တဲ့အခမ္းနားေတြေတာ့ မၾကာခဏသြားခဲ့ပါတယ္။ ရံုးကိုကေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ စင္တာမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္ဘို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အနီးကပ္ေနလာတဲ႔လူတေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကိုမုိးျမတ္သူက
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္္ကိုဘယ္လုိသုံးသပ္ခ်က္ေတြရွိပါသလဲ။
ကိုမုိးၾကီး။
အန္တီနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ကေတာ့ “ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တခုတည္းေသာ မီ႐ႉးတန္ေဆာင္”အျဖစ္ျမင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ေတာ့ ႐ွိေနမွာ ပါ။ ဒါေပမဲ့ အန္တီလိုေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကေတာ့ ေပၚဘို႔မလြယ္ပါဘူး။ အန္တီဦးေဆာင္မႈနဲ႔သာ တိုင္းျပည္ကိုတည္ေထာင္ရမယ္ဆိုရင္ အရွိန္အဟုန္ေကာ
သိကၡာ အရပါ သူတို႔ေတြလုပ္ေနတာထက္ အမ်ားႀကီးခရီးေရာက္မွာပါလို႔ အျပည့္အ၀ကိုယုံၾကည္မိပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ဒီဘက္ကိုထြက္လာျပီး ဘာေတြဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနပါသလဲ။
ကုိမုိးၾကီး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အမ်ဳိသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)မွာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေနပါတယ္။
ျမတ္ေလးငုံ။
ကုိမုိးျမတ္သူက်မကိုဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါေသးလဲရွင္။
ကိုမုိးၾကီး။
အခုလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ေလးေတြကို ေဖၚျပခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေယာက္ခ်င္း စီရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေပးဆပ္မႈေတြက
အုဌ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ပါ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး သဲပြင့္ေလးေတြ အုဌ္ခ်ပ္ေလးေတြနဲ႔ ျမတ္ေလးငံုရဲ႕ဘေလာ့ကို အလွဆင္ထား တာေတြ႔ရေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ အေရာင္မ်ဳိးစံု အုဌ္ခ်ပ္ေလးေတြ သဲပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ထာ၀ရ႐ွင္သန္ႏိုင္ပါေစလို႔။
ျမတ္ေလးငုံ။
က်မျမတ္ေလးငုံကလဲကိုမုိးၾကီးကိုယ္တုိင္စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ေျပာျပေပးလုိ႔ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။
မ်ွေဝခံစားနုိင္ပါေစ။
ျမတ္ေလးငုံ။
