၁၉၉၅ မွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ၅၉ ႏွစ္ အမ်ားဆံုးက်ခံခဲ့ရ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ကိုေအးေအာင္ကို စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြက အၾကိမ္ၾကိမ္ေဆြးေႏြးျပီး လြတ္ရင္ဘာလုပ္မလဲလို႕ေမးပါတယ္။ ဒီလိုေမးတဲ့အခါ ကိုေအးေအာင္က သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼ နဲ႕ အဓမၼကို ခြဲျခားသိျမင္သူမို႕ ဓမၼကိုခ်စ္မိတဲ့ဒဏ္ သူရဲရဲ ၀ံ့၀ံ့ခံမယ္တဲ့။
ကိုေအးေအာင္
ကိုေအးေအာင္
ေလးစားရတဲ့ေသာတရွင္မ်ားရွင္
တကယ္ဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ ကံေကာ္ရနဲ့၊ စြယ္ေတာ္ရနံ႕နဲ႕ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚေလ်ွာက္ျပီး အင္းလ်ားေရျပင္ ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလညွင္းေလးေတြၾကားမွာ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးရမယ့္ အရြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားလူုငယ္ေတြ စာသင္ခန္း နဲ႕ေပ်ာ္ရြင္မွူအားလံုးကို ေက်ာခိုင္းျပီး အက်ဥ္းေထာင္ အုတ္နံရံေတြၾကားေရာက္ေနရပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲ ကေန၊ မိဘရင္ခြင္ထဲ ကေန ဆြဲထုတ္ျပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြနဲ႕ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းေတြစီကို အပို႕ခံရပါ တယ္။ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္လိုခ်င္ေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ေတြကိုပဲ ရေနၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း စာသင္ခန္းထဲကေန တိုင္းျပည္ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အခြင့္အေရးကို စစ္အာဏာရွင္စီ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဒဂံုသကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေအးေအာင္ ကေလးျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္ ထဲမွာ ႏွစ္ ရွည္ေထာင္ဒဏ္နဲ႕ အက်ဥ္းက်ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါျပီ။
၁၉၉၉ မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်မွတ္ခဲ့တာ ေထာင္သက္နဲ႕ လူသက္မ်ား ရတဲ့အထိပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုေအးေအာင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ကိုေအးေအာင္ တို႕ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ၁၉၉၈ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ဆႏၵျပပြဲမွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရး ျပည္သူ႕သို႕ ပန္ၾကားခ်က္၊ တကၠသိုလ္အေ၀းသင္ စာေမးပြဲေတြကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေျဖခြင့္မရိွဘဲ အထကေက်ာင္းေတြ မွာ ေျဖခိုင္းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားနဲ႕ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ ကို္ေအးေအာင္ တို႕ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတါကို ကားေတြလမ္းေတြပိတ္ျပီး လူဆိုးလူရမ္းကား အမည္တပ္ျပီး လိုက္ဖမ္းပါ တယ္။ ကိုေအးေအာင္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းေဇာ္တို႕က က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြပါလို႕ေျပာေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုက ဖမ္းမေပးပါဘူး။
အာဏာပိုင္ေတြက ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းဖမ္းျပီး စစ္ေၾကာေရးမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိုညွင္းပမ္းခံရလဲဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရိုက္တာ၊ ညွင္းပမ္း တာ အားမရလို႕ ေထာင္ထဲမွာရိွတဲ့ လူဆိုး၊လူရမ္းကားေတြကိုေခၚျပီး ရိုက္ခိုင္းတဲ့ အထိ ပါ။ ေသြးေတြ၊ ေခြ်းေတြ ဆိုတာေရာေထြးေနတာလို႕ သူနဲ႕ အတူေနခဲ့ရတဲ့ သူေတြကေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဆိုတာေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေျပာက္ဘူး၊ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုေအးေအာင္ တေယာက္သံမဏိရိုင္း တတံုးျဖစ္လာခဲ့ တယ္တဲ့။ ၅၉ ႏွစ္ေထာင္ဒဏ္နဲ႕ အင္းစိန္ေထာင္ကေန ကေလး အက်ဥ္းေထာင္ကို မိသားစုကို အသိမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ သံေျခက်င္းေတြနဲ႕ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ရထားစီးရမယ့္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ တို႕ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ က်ေနာ္တို႕ကို ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ ပို႕မွာ အိမ္ကမသိဘူး။ ဒီဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကား ေပး ပါလို႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုခဲ့ေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားေပးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ေထာင္ေရာက္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရတာ ပါ။ ေက်ာင္းေတြကို ရက္အကန္း အသတ္မရိွပိတ္ျပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို စကၠန္႕မလပ္ဖြင့္ထားတဲ့ စစ္အာဏာ ရွင္ ကို ျပည္သူ လူထုက ဆန္႕က်င္လိုက္တာပါ။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ပညာသင္ၾကားေန ရေပမယ့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ကို သံေျခက်င္းနဲ႕ ေထာင္၀တ္စံု၀တ္ထားတာျမင္ရေတာ့ ျပည္သူလူထု ရင္ထု မနာျဖစ္ ကုန္ၾက ပါတယ္။
အင္းစိန္ေထာင္၊မႏၱေလးေထာင္၊မံုရြာေထာင္ကေနကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကိုမဟာျမိဳင္ေတာျဖတ္ ျပီးကား နဲ႕ ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို သြားရပါတယ္။ ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို ဇက္နဲ႕ကူး လာရပါ တယ္။ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ ၀န္ထမ္းမ်ားက အခ်ဳပ္ကားနဲ႕ ကေလး၀ဆိပ္ ကမ္းကေစာင့္ျပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းလႊဲေျပာင္းယူ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ ၅၉ ႏွစ္၊ ၅၇ ႏွစ္၊ ၄၂ ႏွစ္ကို အသက္ထင္ျပီး ရိုးရိုးရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြ နဲ႕ မွားကုန္တယ္လို႕ ၀န္ထမ္းေတြက ေျပာပါတယ္။ ကိုေအးေအာင္တို႕ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး ၂၆ေယာက္ရိွပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ မွာ ေထာင္ေျပာင္းခံရတဲ့သူ၊ လြတ္တဲ့သူေတြေၾကာင့္ ကိုေအးေအာင္အပါအ၀င္ ၈ေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႕မွ မထင္မွတ္ဘဲ က်န္တဲ့သူေတြ လြတ္ေျမာက္ျပီး ကိုေအးေအာင္နဲ႕ ကိုေစာ၀င္း ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္က ညဘက္ေတြမွာ ဟိုအခန္း၊ ဒီအခန္း အသံေတြနဲ႕ အေဖာ္ျပဳခဲ့သူႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အေမွာင္မွာ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ သူနဲ႕အတူက်န္ခဲ့တဲ့ ကိုေစာ၀င္း လြတ္လာခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ကိုေအးေအာင္နဲ႕ အတူေနခဲ့ရတဲ့ ကိုေနဦးကေတာ့ သူတို႕လြတ္ေျမာက္လာေပမယ့္ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားလြတ္ျပီး အနည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကို ႏွူတ္ဆက္စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ကိုေအးေအာင္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အၾကိမ္ၾကိမ္ေဆြးေႏြးျပီး လြတ္လာရင္ ဘာလုပ္မလဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဒီလုိေမးတဲ့အခါမွာ ကိုေအးေအာင္ က သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ ကို ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼ နဲ႕ အဓမၼကို ခြဲျခားသိျမင္သူမို႕ ဓမၼ ခ်စ္မိတဲ့ဒဏ္ သူရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခံမယ္တဲ့။
ေနာက္တႏွစ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ကိုေစာ၀င္းလြတ္ေတာ့ ကိုေအးေအာင္တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ လူငယ္ဘ၀ကိုေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ကိုေအးေအာင္အတြက္ အရြယ္နဲ႕ အမ်ွတဲ့ဒဏ္ရာေတြ နဲ႕ ေထာင္တြင္း ဖိႏွိပ္မွူေတြကို ခံေနရပါတယ္။ ကိုေအးေအာင္ဖခင္ ဦးေသာင္းစိန္က က်ေနာ့သားက သူနဲ႕ရြယ္ တူေက်ာင္းသားေတြလို ေက်ာင္းတက္ခ်င္မွာပဲ။ လူငယ္သဘာ၀ အတိုင္းျပဳမူေနထိုင္ ခ်င္မွာပဲ လို႕ေျပာပါ တယ္။ သားကို ရုပ္အာဟာရ၊ စိတ္အာဟာရေပးဖို႕ မိဘရဲ့ ေမတၱာအျပည့္ ထည့္ထား တဲ့ ေထာင္၀င္စာျခင္းကိုဆြဲျပီး တလတၾကိမ္သား ကို ေထာင္၀င္ စာေတြ႕ေနရပါတယ္။ ၀က္သား တပိသာ ခုႏွစ္ရာေစ်းကတည္းက ဒီေန႕ ၀က္သားတပိသာ ခုႏွစ္ေထာင္ေစ်းအထိ ေတြ႕ေနရတုန္းပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕ လြတ္လာတဲ့ ေန႕လို႕ပဲ ဦးေသာင္းစိန္ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်ထားပါတယ္။
က်မခင္ပြန္းသည္ မလြတ္ခင္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခ်ိန္မွာ ကိုေအးေအာင္ဖခင္နဲ႕ ဆံုရင္အတူေတြ႕ခြင့္ ရပါတယ္။ ေထာင္၀င္စာ မွာ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတဲ့ ကိုေအးေအာင္ ကိုျမင္ရေတာ့ က်မမွာ ၀မ္းနည္း၀မ္း သာျဖစ္ရ ပါတယ္။ ၀မ္းနည္းရတာက သူ႕လူငယ္ဘ၀ကို၊ ၀မ္းသာရတာက တက္ၾကြလမ္းဆန္းေနတဲ့ သူ႕ရဲ့ဟန္ပန္ ကို။ တခါေတာ့ ေဖေေဖသား ကို အေတြးအေခၚပါတဲ့ မွတ္သားစရာပါတဲ့စာအုပ္သာ ယူခဲ့ပါေဖေဖ၊ ပညာေရး ဗဟုသုတေတြ ေလ့လာဖို႕ သား သိပ္ေနာက္က်ေနျပီတဲ့။ အဲဒီေန႕ ေထာင္၀င္စာအျပန္မွာ သူ႕ဖခင္ မ်က္ရည္က်ပါေတာ့တယ္။
ေသာတရွင္မ်ားရွင္
ေထာင္ကေန ေထာင္၀င္စာေတြ႕ျပီးျပန္လာရင္ ေထာင္၀င္စာမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုကားေပၚမွာျပန္စဥး္စား ရင္ ေၾကကြဲဆို႕နင့္ၾကရပါတယ္။ ေထာင္၀င္စာဆိုတာ လူ႕စိတ္ႏွလံုး ညိွူးႏြမ္းရတဲ့ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာညိုးႏြမ္းရတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ထပ္မံဆံုးရံွူးရတဲ့ ေနရာတခုပါ။ ေထာင္၀င္စာမွာ ပစၥည္းေတြေပးႏိုင္ဖို႕ က်မတို႕ ေနာက္ ထပ္ၾကိဳးစား ရမယ္ဆိုတဲ့ ခြန္အားေတြလဲ ပါခဲ့ပါတယ္။
ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ရန္ကုန္ကေန ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ဖို႕ ေငြေၾကးတခုျပည့္စံုရံု နဲ႕ မရပဲ ခြန္အားလည္းျပည့္စံုဖို႕လိုပါတယ္။ က်မတို႕ ေထာင္၀င္စာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းက မဟာျမိဳင္၊ ယာၾကီးလမ္း၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္၊ ပံုေတာင္ပံုညာ၊ ဂန္႕ေဂါလမ္း၊ လမ္းအစံုသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမစ္သာျမစ္ကူး ကေလး၀တံတားအထိ ေဆာက္ျပီးယာၾကီးလမ္းက တျခားလမ္းေတြထက္ မိုင္ ၉၀ သက္သာေပမယ့္ မိုးတေပါက္ႏွစ္ေပါက္က်ရံုနဲ႕ လမ္းေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ယာၾကီးလမ္းကို ေႏြခဏပဲ အားထားရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ၂၀၀၇ ေမလဆန္းမွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ျပီး အျပန္ယာၾကီးလမ္းမိုးရြာလို႕ ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး၊ ပင္ပန္းမွူမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံဳခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ထိလဲ ဆိုေတာ့ ေတာထဲေတာင္ ထဲ မွာ ဆယ္ရက္ၾကာခဲ့ပါတယ္။
ေရွ႕ခရီးလည္းဆက္မရ၊ ေနာက္လည္းျပန္မရနဲ႕ က်မတို႕ကားတစီးတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတက္အဆင္းကား အစီေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ပိတ္မိကုန္ၾကတာပါ။ က်မတို႕ ကားပိတ္မိေနတဲ့ ေနရာက ရြာနဲ႕ မနီးတဲ့ေနရာ။ လမ္းျပင္တဲ့စခန္းတဲေလးမွာ ကေလးကေန မႏၱေလးကိုဆင္းတဲ့ အဆင္းကားငါးစီး ေရွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ ကားေပၚပါလာတဲ့ခရီးသည္ေတြ စားစရာေသာက္စရာမရိွ။ အညစ္အေၾကးစြန္႕စရာ ေနရာမရိွနဲ႕ အခက္ေတြ႕ၾကပါေတာ့တယ္။ ကားတစီးမွာ လူငါးဆယ္ပါတယ္။
မိုးကလည္း ေစြလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ မိုးျခိမ္းသံေတြ လွ်ပ္စီးေတြက ေတာေတာင္အလယ္မွာ က်မတို႕ကို ေၾကာက္လန္႕အားငယ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေနပါတယ္။ ဟိုးအေ၀းရြာေတြက ထမင္းလာေရာင္းၾကတယ္။ ထမင္းလက္ႏွစ္ဆုပ္စာနဲ႕ သရက္ခ်ဥ္နည္းနည္း။ ေျမပဲဆံေစ့ ေလးငါးေစ့ကို ေငြတစ္ေထာင္ေပးျပီး စားရပါတယ္။ ဒါလည္း အလုအယက္၀ယ္ရတာပါ။ လမ္းေကာင္းႏိုးႏိုး၊ မိုးျပတ္ ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ ခရီးသည္ေတြ ေစာင့္ေနရာက၊ ဒီအတိုင္း လည္စင္းမခံေနေတာ့ဘူး။ ရြာရိွမယ့္ေနရာ၊ မံုရြာ မႏၱေလး ရန္ကုန္ကုိ သြားႏိုင္ဖို႕ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ စဥ္းစားၾကတယ္။ လပို႕ရြာကိုေရာက္ဖို႕ ရွစ္နာရီေလ်ာက္ရပါမယ္။ ဒီေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အမ်ားဆံုးေလ်ွာက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြေတာ့ မသယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ မႏၱေလးေရာက္မွ ပစၥည္းလာေရြးမယ္လို႕ ကားသမားကို မွာ ၾကတယ္။
ဦးေသာင္းစိန္ လို အသက္ၾကီးသူေတြနဲ႕ က်မတို႕ မိန္းမအရြယ္ေတြသာက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေက်ာပိုးေတြ လူလြတ္ ၾကီး ပဲေလွ်ာက္လာတဲ့ အတက္ခရီးသည္ေတြ က်မတို႕တဲစခန္းေလးနားေရာက္ရင္ အားလံုးမိုးရြာထဲမွာ တံုးလံုး ပက္လက္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ တဲစခန္းေလးမွာ တေထာက္နား။ ေနာက္ေန႕မိုးလင္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားတဲ့သူ တို႕ကို ၾကည့္ရတာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလိုပါပဲ။ ဦးေသာင္းစိန္က ဒူးအရြတ္ေတြျပတ္လို႕ တုန္ေကာက္နဲ႕ သြားေနရ သူပါ။ ရႊံ႕ေပါင္လည္၊ ေျခသလံုးေလာက္ရိွတာကို ရုန္းျပီး ေတာင္တက္ေတာင္ ဆင္းသြားရမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကမိသားစုေတြ စိတ္ပူေနမယ္၊ အဘကိုထားျပီး သမီးလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ ရင္သြားပါ။
အဘကေတာ့လမ္းပြင့္မွပဲ သြားႏိုင္ေတာ့မယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ တစတစ နည္းသြားတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ က်မတို႕ အားငယ္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ က်မေရွ႕ခရီးကို အပင္ပန္းခံလမ္းေလ်ွာက္ျပီး ရန္ကုန္က မိသားစုေတြ စိတ္မပူဖို႕ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ေနရာအထိေရာက္ဖို႕အားတင္းရပါတယ္။ အဘဦးေသာင္းစိန္ ကိုလည္း စိတ္မခ်။ မိုးအေအးေၾကာင့္ေလျဖတ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စားစရာ၊ ေရေသာက္စရာကလည္း အခက္အခဲမဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးခရီးသည္အခ်ိဳ႕နဲ႕ လိုက္သြားရပါတယ္။ က်မတသက္ အပင္ပန္းဆံုး ခရီးလို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေျခဗလာနဲ႕ ရႊံ႕ဗြက္ရုန္းျပီး မိုးရြာထဲ ေတာင္တက္ေတာင္ ဆင္းလမ္းေလ်ွာက္ ရတာ။ ေတာထဲေတာင္ ထဲမွာ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ လံုျခံဳမွူကို ေၾကာက္ရတဲ့ ခရီးအတြက္ မနားႏိုင္ဘူး။ ေရွ႕ကလူ ကိုမီွေအာင္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ရွစ္နာရီၾကာေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ လပို႕ရြာမွာ ခရီးသည္ေတြဆိုတာ အျပည့္ပဲ။
ေရွ႕ခရီးဘယ္လိုဆက္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ရင္း ရန္ကုန္က လူေတြကို စိတ္မပူဖို႕အေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ဟိုင္မြန္ဂ်စ္ လို႕ေခၚတဲ့ ခ်င္းေတာင္ေပၚေျပး ဂ်စ္ကား ကို ခ်င္းလူမ်ိဳးမိသားတစုက ဖုန္းနဲ႕လွမ္းေခၚလို႕ေရာက္လာတယ္။ က်မလည္း ၀မ္းသာ အားရနဲ႕ ကေလး၀ အထိလိုက္ပါရေစလို႕ ေတာင္းပန္ရတယ္။
ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕တဲ့သူလို႕ေျပာမွာ ဂရုဏာ သက္ျပီးေခၚပါတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ေနရာကို ဂ်စ္ကားနဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရတာပါ။ က်မကိုျမင္ေတာ့ ဦးေသာင္းစိန္ အရမ္း၀မ္းသာသြားျပီး ငါ့တူမရယ္၊ အဘေလ အေမက ကေလးကို ထားသြားလို႕ျပန္ေတြ႕တဲ့အတိုင္း ၀မ္းသာလိုက္တာလို႕ေျပာရွာတယ္။
ဟိုင္မြန္ဂ်စ္ေပၚကို က်မတို႕ ၀မ္းလ်ားေမွာက္တက္ရတယ္။ လမ္းဆိုးလို႕ လမ္းဆင္းေလ်ွာက္ဖို႕လိုရင္ က်မတို႕ ကားေပၚ က ခုန္ဆင္းၾကရတယ္။ ငရဲၾကီးတယ္ဆိုတာ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္တာကို တင္စားတာဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႕ငရဲက် ခဲ့တာပါပဲ… ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ခရီးက ေတာင္က်ေရဒလေဟာနဲ႕ ကားလမ္းေပၚေရေက်ာ္ တာကိုျဖတ္။ ရႊံ႕ေစးေတြနဲ႕ ကားကေခ်ာက္ဖက္ဆြဲသြားတဲ့ အခါ ငါေသျပီလို႕ေအာက္ေမ့မိတယ္။ က်မတို႕ ကေလး၀ တံတားေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီထိုးပါျပီ။ မနက္စာ၊ ညစာထမင္းမစားရသလို မိုးေရေတြ တကိုယ္လံုးရႊဲဆိုျပီး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရာၾကီးလမ္းအေၾကာင္း သိရတာက တလၾကာပိတ္မိေန တယ္လို႕ေျပာၾကပါတယ္။ ဦးေသာင္းစိန္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ မနားႏိုင္ရွာ ဘူး။ ေနာက္တခါေထာင္ ၀င္စာအတြက္ ရုန္းကန္ရေတာ့တာပါပဲ။
ေသာတရွင္မ်ားရွင္
အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြရဲ့ ဒုကၡကို ေဖာင္ဖြဲ႕လို႕ရရင္ ေနာက္ထပ္ အဖိထပ္ထုတ္ရမယ့္ အထိပါပဲလို႕ေျပာရင္ ပိုတယ္မထင္ၾကပါနဲ႕။
မ်ွေ၀ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။
"အေမွာင္လွိဴင္းထဲက သူရဲေကာင္းတို႕တိုင္းျပည္" RFA အသံလႊင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္ထဲမွ Sophia Sofia Chan ကကူးယူျဖန္႕ေ၀သည္။
တကယ္ဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ ကံေကာ္ရနဲ့၊ စြယ္ေတာ္ရနံ႕နဲ႕ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚေလ်ွာက္ျပီး အင္းလ်ားေရျပင္ ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလညွင္းေလးေတြၾကားမွာ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးရမယ့္ အရြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားလူုငယ္ေတြ စာသင္ခန္း နဲ႕ေပ်ာ္ရြင္မွူအားလံုးကို ေက်ာခိုင္းျပီး အက်ဥ္းေထာင္ အုတ္နံရံေတြၾကားေရာက္ေနရပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲ ကေန၊ မိဘရင္ခြင္ထဲ ကေန ဆြဲထုတ္ျပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြနဲ႕ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းေတြစီကို အပို႕ခံရပါ တယ္။ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္လိုခ်င္ေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ေတြကိုပဲ ရေနၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း စာသင္ခန္းထဲကေန တိုင္းျပည္ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အခြင့္အေရးကို စစ္အာဏာရွင္စီ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဒဂံုသကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေအးေအာင္ ကေလးျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္ ထဲမွာ ႏွစ္ ရွည္ေထာင္ဒဏ္နဲ႕ အက်ဥ္းက်ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါျပီ။
၁၉၉၉ မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်မွတ္ခဲ့တာ ေထာင္သက္နဲ႕ လူသက္မ်ား ရတဲ့အထိပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုေအးေအာင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ကိုေအးေအာင္ တို႕ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ၁၉၉၈ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ဆႏၵျပပြဲမွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရး ျပည္သူ႕သို႕ ပန္ၾကားခ်က္၊ တကၠသိုလ္အေ၀းသင္ စာေမးပြဲေတြကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေျဖခြင့္မရိွဘဲ အထကေက်ာင္းေတြ မွာ ေျဖခိုင္းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားနဲ႕ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ ကို္ေအးေအာင္ တို႕ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတါကို ကားေတြလမ္းေတြပိတ္ျပီး လူဆိုးလူရမ္းကား အမည္တပ္ျပီး လိုက္ဖမ္းပါ တယ္။ ကိုေအးေအာင္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းေဇာ္တို႕က က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြပါလို႕ေျပာေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုက ဖမ္းမေပးပါဘူး။
အာဏာပိုင္ေတြက ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းဖမ္းျပီး စစ္ေၾကာေရးမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိုညွင္းပမ္းခံရလဲဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရိုက္တာ၊ ညွင္းပမ္း တာ အားမရလို႕ ေထာင္ထဲမွာရိွတဲ့ လူဆိုး၊လူရမ္းကားေတြကိုေခၚျပီး ရိုက္ခိုင္းတဲ့ အထိ ပါ။ ေသြးေတြ၊ ေခြ်းေတြ ဆိုတာေရာေထြးေနတာလို႕ သူနဲ႕ အတူေနခဲ့ရတဲ့ သူေတြကေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဆိုတာေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေျပာက္ဘူး၊ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုေအးေအာင္ တေယာက္သံမဏိရိုင္း တတံုးျဖစ္လာခဲ့ တယ္တဲ့။ ၅၉ ႏွစ္ေထာင္ဒဏ္နဲ႕ အင္းစိန္ေထာင္ကေန ကေလး အက်ဥ္းေထာင္ကို မိသားစုကို အသိမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ သံေျခက်င္းေတြနဲ႕ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ရထားစီးရမယ့္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ တို႕ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ က်ေနာ္တို႕ကို ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ ပို႕မွာ အိမ္ကမသိဘူး။ ဒီဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကား ေပး ပါလို႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုခဲ့ေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားေပးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ေထာင္ေရာက္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရတာ ပါ။ ေက်ာင္းေတြကို ရက္အကန္း အသတ္မရိွပိတ္ျပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို စကၠန္႕မလပ္ဖြင့္ထားတဲ့ စစ္အာဏာ ရွင္ ကို ျပည္သူ လူထုက ဆန္႕က်င္လိုက္တာပါ။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ပညာသင္ၾကားေန ရေပမယ့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ကို သံေျခက်င္းနဲ႕ ေထာင္၀တ္စံု၀တ္ထားတာျမင္ရေတာ့ ျပည္သူလူထု ရင္ထု မနာျဖစ္ ကုန္ၾက ပါတယ္။
အေျပးအလႊားေရသန္႔ဗူးေတြ၊ မုန္႕ေတြ၀ယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲထည့္ျပီး ေထာက္ခံ အားေပးေၾကာင္းျပၾကေတာ့ တယ္။
အင္းစိန္ေထာင္၊မႏၱေလးေထာင္၊မံုရြာေထာင္ကေနကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကိုမဟာျမိဳင္ေတာျဖတ္ ျပီးကား နဲ႕ ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို သြားရပါတယ္။ ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို ဇက္နဲ႕ကူး လာရပါ တယ္။ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ ၀န္ထမ္းမ်ားက အခ်ဳပ္ကားနဲ႕ ကေလး၀ဆိပ္ ကမ္းကေစာင့္ျပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းလႊဲေျပာင္းယူ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ ၅၉ ႏွစ္၊ ၅၇ ႏွစ္၊ ၄၂ ႏွစ္ကို အသက္ထင္ျပီး ရိုးရိုးရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြ နဲ႕ မွားကုန္တယ္လို႕ ၀န္ထမ္းေတြက ေျပာပါတယ္။ ကိုေအးေအာင္တို႕ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး ၂၆ေယာက္ရိွပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ မွာ ေထာင္ေျပာင္းခံရတဲ့သူ၊ လြတ္တဲ့သူေတြေၾကာင့္ ကိုေအးေအာင္အပါအ၀င္ ၈ေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႕မွ မထင္မွတ္ဘဲ က်န္တဲ့သူေတြ လြတ္ေျမာက္ျပီး ကိုေအးေအာင္နဲ႕ ကိုေစာ၀င္း ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္က ညဘက္ေတြမွာ ဟိုအခန္း၊ ဒီအခန္း အသံေတြနဲ႕ အေဖာ္ျပဳခဲ့သူႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အေမွာင္မွာ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ သူနဲ႕အတူက်န္ခဲ့တဲ့ ကိုေစာ၀င္း လြတ္လာခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ကိုေအးေအာင္နဲ႕ အတူေနခဲ့ရတဲ့ ကိုေနဦးကေတာ့ သူတို႕လြတ္ေျမာက္လာေပမယ့္ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားလြတ္ျပီး အနည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကို ႏွူတ္ဆက္စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ကိုေအးေအာင္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အၾကိမ္ၾကိမ္ေဆြးေႏြးျပီး လြတ္လာရင္ ဘာလုပ္မလဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဒီလုိေမးတဲ့အခါမွာ ကိုေအးေအာင္ က သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ ကို ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼ နဲ႕ အဓမၼကို ခြဲျခားသိျမင္သူမို႕ ဓမၼ ခ်စ္မိတဲ့ဒဏ္ သူရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခံမယ္တဲ့။
ေနာက္တႏွစ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ကိုေစာ၀င္းလြတ္ေတာ့ ကိုေအးေအာင္တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ လူငယ္ဘ၀ကိုေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ကိုေအးေအာင္အတြက္ အရြယ္နဲ႕ အမ်ွတဲ့ဒဏ္ရာေတြ နဲ႕ ေထာင္တြင္း ဖိႏွိပ္မွူေတြကို ခံေနရပါတယ္။ ကိုေအးေအာင္ဖခင္ ဦးေသာင္းစိန္က က်ေနာ့သားက သူနဲ႕ရြယ္ တူေက်ာင္းသားေတြလို ေက်ာင္းတက္ခ်င္မွာပဲ။ လူငယ္သဘာ၀ အတိုင္းျပဳမူေနထိုင္ ခ်င္မွာပဲ လို႕ေျပာပါ တယ္။ သားကို ရုပ္အာဟာရ၊ စိတ္အာဟာရေပးဖို႕ မိဘရဲ့ ေမတၱာအျပည့္ ထည့္ထား တဲ့ ေထာင္၀င္စာျခင္းကိုဆြဲျပီး တလတၾကိမ္သား ကို ေထာင္၀င္ စာေတြ႕ေနရပါတယ္။ ၀က္သား တပိသာ ခုႏွစ္ရာေစ်းကတည္းက ဒီေန႕ ၀က္သားတပိသာ ခုႏွစ္ေထာင္ေစ်းအထိ ေတြ႕ေနရတုန္းပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕ လြတ္လာတဲ့ ေန႕လို႕ပဲ ဦးေသာင္းစိန္ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်ထားပါတယ္။
က်မခင္ပြန္းသည္ မလြတ္ခင္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခ်ိန္မွာ ကိုေအးေအာင္ဖခင္နဲ႕ ဆံုရင္အတူေတြ႕ခြင့္ ရပါတယ္။ ေထာင္၀င္စာ မွာ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတဲ့ ကိုေအးေအာင္ ကိုျမင္ရေတာ့ က်မမွာ ၀မ္းနည္း၀မ္း သာျဖစ္ရ ပါတယ္။ ၀မ္းနည္းရတာက သူ႕လူငယ္ဘ၀ကို၊ ၀မ္းသာရတာက တက္ၾကြလမ္းဆန္းေနတဲ့ သူ႕ရဲ့ဟန္ပန္ ကို။ တခါေတာ့ ေဖေေဖသား ကို အေတြးအေခၚပါတဲ့ မွတ္သားစရာပါတဲ့စာအုပ္သာ ယူခဲ့ပါေဖေဖ၊ ပညာေရး ဗဟုသုတေတြ ေလ့လာဖို႕ သား သိပ္ေနာက္က်ေနျပီတဲ့။ အဲဒီေန႕ ေထာင္၀င္စာအျပန္မွာ သူ႕ဖခင္ မ်က္ရည္က်ပါေတာ့တယ္။
ေသာတရွင္မ်ားရွင္
ေထာင္ကေန ေထာင္၀င္စာေတြ႕ျပီးျပန္လာရင္ ေထာင္၀င္စာမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုကားေပၚမွာျပန္စဥး္စား ရင္ ေၾကကြဲဆို႕နင့္ၾကရပါတယ္။ ေထာင္၀င္စာဆိုတာ လူ႕စိတ္ႏွလံုး ညိွူးႏြမ္းရတဲ့ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာညိုးႏြမ္းရတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ထပ္မံဆံုးရံွူးရတဲ့ ေနရာတခုပါ။ ေထာင္၀င္စာမွာ ပစၥည္းေတြေပးႏိုင္ဖို႕ က်မတို႕ ေနာက္ ထပ္ၾကိဳးစား ရမယ္ဆိုတဲ့ ခြန္အားေတြလဲ ပါခဲ့ပါတယ္။
ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ရန္ကုန္ကေန ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ဖို႕ ေငြေၾကးတခုျပည့္စံုရံု နဲ႕ မရပဲ ခြန္အားလည္းျပည့္စံုဖို႕လိုပါတယ္။ က်မတို႕ ေထာင္၀င္စာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းက မဟာျမိဳင္၊ ယာၾကီးလမ္း၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္၊ ပံုေတာင္ပံုညာ၊ ဂန္႕ေဂါလမ္း၊ လမ္းအစံုသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမစ္သာျမစ္ကူး ကေလး၀တံတားအထိ ေဆာက္ျပီးယာၾကီးလမ္းက တျခားလမ္းေတြထက္ မိုင္ ၉၀ သက္သာေပမယ့္ မိုးတေပါက္ႏွစ္ေပါက္က်ရံုနဲ႕ လမ္းေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ယာၾကီးလမ္းကို ေႏြခဏပဲ အားထားရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ၂၀၀၇ ေမလဆန္းမွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ျပီး အျပန္ယာၾကီးလမ္းမိုးရြာလို႕ ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး၊ ပင္ပန္းမွူမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံဳခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ထိလဲ ဆိုေတာ့ ေတာထဲေတာင္ ထဲ မွာ ဆယ္ရက္ၾကာခဲ့ပါတယ္။
ေရွ႕ခရီးလည္းဆက္မရ၊ ေနာက္လည္းျပန္မရနဲ႕ က်မတို႕ကားတစီးတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတက္အဆင္းကား အစီေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ပိတ္မိကုန္ၾကတာပါ။ က်မတို႕ ကားပိတ္မိေနတဲ့ ေနရာက ရြာနဲ႕ မနီးတဲ့ေနရာ။ လမ္းျပင္တဲ့စခန္းတဲေလးမွာ ကေလးကေန မႏၱေလးကိုဆင္းတဲ့ အဆင္းကားငါးစီး ေရွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ ကားေပၚပါလာတဲ့ခရီးသည္ေတြ စားစရာေသာက္စရာမရိွ။ အညစ္အေၾကးစြန္႕စရာ ေနရာမရိွနဲ႕ အခက္ေတြ႕ၾကပါေတာ့တယ္။ ကားတစီးမွာ လူငါးဆယ္ပါတယ္။
မိုးကလည္း ေစြလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ မိုးျခိမ္းသံေတြ လွ်ပ္စီးေတြက ေတာေတာင္အလယ္မွာ က်မတို႕ကို ေၾကာက္လန္႕အားငယ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေနပါတယ္။ ဟိုးအေ၀းရြာေတြက ထမင္းလာေရာင္းၾကတယ္။ ထမင္းလက္ႏွစ္ဆုပ္စာနဲ႕ သရက္ခ်ဥ္နည္းနည္း။ ေျမပဲဆံေစ့ ေလးငါးေစ့ကို ေငြတစ္ေထာင္ေပးျပီး စားရပါတယ္။ ဒါလည္း အလုအယက္၀ယ္ရတာပါ။ လမ္းေကာင္းႏိုးႏိုး၊ မိုးျပတ္ ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ ခရီးသည္ေတြ ေစာင့္ေနရာက၊ ဒီအတိုင္း လည္စင္းမခံေနေတာ့ဘူး။ ရြာရိွမယ့္ေနရာ၊ မံုရြာ မႏၱေလး ရန္ကုန္ကုိ သြားႏိုင္ဖို႕ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ စဥ္းစားၾကတယ္။ လပို႕ရြာကိုေရာက္ဖို႕ ရွစ္နာရီေလ်ာက္ရပါမယ္။ ဒီေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အမ်ားဆံုးေလ်ွာက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြေတာ့ မသယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ မႏၱေလးေရာက္မွ ပစၥည္းလာေရြးမယ္လို႕ ကားသမားကို မွာ ၾကတယ္။
ဦးေသာင္းစိန္ လို အသက္ၾကီးသူေတြနဲ႕ က်မတို႕ မိန္းမအရြယ္ေတြသာက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေက်ာပိုးေတြ လူလြတ္ ၾကီး ပဲေလွ်ာက္လာတဲ့ အတက္ခရီးသည္ေတြ က်မတို႕တဲစခန္းေလးနားေရာက္ရင္ အားလံုးမိုးရြာထဲမွာ တံုးလံုး ပက္လက္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ တဲစခန္းေလးမွာ တေထာက္နား။ ေနာက္ေန႕မိုးလင္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားတဲ့သူ တို႕ကို ၾကည့္ရတာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလိုပါပဲ။ ဦးေသာင္းစိန္က ဒူးအရြတ္ေတြျပတ္လို႕ တုန္ေကာက္နဲ႕ သြားေနရ သူပါ။ ရႊံ႕ေပါင္လည္၊ ေျခသလံုးေလာက္ရိွတာကို ရုန္းျပီး ေတာင္တက္ေတာင္ ဆင္းသြားရမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကမိသားစုေတြ စိတ္ပူေနမယ္၊ အဘကိုထားျပီး သမီးလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ ရင္သြားပါ။
အဘကေတာ့လမ္းပြင့္မွပဲ သြားႏိုင္ေတာ့မယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ တစတစ နည္းသြားတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ က်မတို႕ အားငယ္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ က်မေရွ႕ခရီးကို အပင္ပန္းခံလမ္းေလ်ွာက္ျပီး ရန္ကုန္က မိသားစုေတြ စိတ္မပူဖို႕ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ေနရာအထိေရာက္ဖို႕အားတင္းရပါတယ္။ အဘဦးေသာင္းစိန္ ကိုလည္း စိတ္မခ်။ မိုးအေအးေၾကာင့္ေလျဖတ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စားစရာ၊ ေရေသာက္စရာကလည္း အခက္အခဲမဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးခရီးသည္အခ်ိဳ႕နဲ႕ လိုက္သြားရပါတယ္။ က်မတသက္ အပင္ပန္းဆံုး ခရီးလို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေျခဗလာနဲ႕ ရႊံ႕ဗြက္ရုန္းျပီး မိုးရြာထဲ ေတာင္တက္ေတာင္ ဆင္းလမ္းေလ်ွာက္ ရတာ။ ေတာထဲေတာင္ ထဲမွာ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ လံုျခံဳမွူကို ေၾကာက္ရတဲ့ ခရီးအတြက္ မနားႏိုင္ဘူး။ ေရွ႕ကလူ ကိုမီွေအာင္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ရွစ္နာရီၾကာေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ လပို႕ရြာမွာ ခရီးသည္ေတြဆိုတာ အျပည့္ပဲ။
ေရွ႕ခရီးဘယ္လိုဆက္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ရင္း ရန္ကုန္က လူေတြကို စိတ္မပူဖို႕အေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ဟိုင္မြန္ဂ်စ္ လို႕ေခၚတဲ့ ခ်င္းေတာင္ေပၚေျပး ဂ်စ္ကား ကို ခ်င္းလူမ်ိဳးမိသားတစုက ဖုန္းနဲ႕လွမ္းေခၚလို႕ေရာက္လာတယ္။ က်မလည္း ၀မ္းသာ အားရနဲ႕ ကေလး၀ အထိလိုက္ပါရေစလို႕ ေတာင္းပန္ရတယ္။
ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕တဲ့သူလို႕ေျပာမွာ ဂရုဏာ သက္ျပီးေခၚပါတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ေနရာကို ဂ်စ္ကားနဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရတာပါ။ က်မကိုျမင္ေတာ့ ဦးေသာင္းစိန္ အရမ္း၀မ္းသာသြားျပီး ငါ့တူမရယ္၊ အဘေလ အေမက ကေလးကို ထားသြားလို႕ျပန္ေတြ႕တဲ့အတိုင္း ၀မ္းသာလိုက္တာလို႕ေျပာရွာတယ္။
ဟိုင္မြန္ဂ်စ္ေပၚကို က်မတို႕ ၀မ္းလ်ားေမွာက္တက္ရတယ္။ လမ္းဆိုးလို႕ လမ္းဆင္းေလ်ွာက္ဖို႕လိုရင္ က်မတို႕ ကားေပၚ က ခုန္ဆင္းၾကရတယ္။ ငရဲၾကီးတယ္ဆိုတာ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္တာကို တင္စားတာဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႕ငရဲက် ခဲ့တာပါပဲ… ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ခရီးက ေတာင္က်ေရဒလေဟာနဲ႕ ကားလမ္းေပၚေရေက်ာ္ တာကိုျဖတ္။ ရႊံ႕ေစးေတြနဲ႕ ကားကေခ်ာက္ဖက္ဆြဲသြားတဲ့ အခါ ငါေသျပီလို႕ေအာက္ေမ့မိတယ္။ က်မတို႕ ကေလး၀ တံတားေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီထိုးပါျပီ။ မနက္စာ၊ ညစာထမင္းမစားရသလို မိုးေရေတြ တကိုယ္လံုးရႊဲဆိုျပီး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရာၾကီးလမ္းအေၾကာင္း သိရတာက တလၾကာပိတ္မိေန တယ္လို႕ေျပာၾကပါတယ္။ ဦးေသာင္းစိန္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ မနားႏိုင္ရွာ ဘူး။ ေနာက္တခါေထာင္ ၀င္စာအတြက္ ရုန္းကန္ရေတာ့တာပါပဲ။
ေသာတရွင္မ်ားရွင္
အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြရဲ့ ဒုကၡကို ေဖာင္ဖြဲ႕လို႕ရရင္ ေနာက္ထပ္ အဖိထပ္ထုတ္ရမယ့္ အထိပါပဲလို႕ေျပာရင္ ပိုတယ္မထင္ၾကပါနဲ႕။
မ်ွေ၀ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။
"အေမွာင္လွိဴင္းထဲက သူရဲေကာင္းတို႕တိုင္းျပည္" RFA အသံလႊင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္ထဲမွ Sophia Sofia Chan ကကူးယူျဖန္႕ေ၀သည္။
