အခုတေလာ မီဒီယာေတြေပၚမွာ ကေမာက္ကမႏုိင္လွတဲ့ ၀ါႂကြားမႈေတြ၊ အစဥ္အလာမဟုတ္တဲ့ တရားေသ သေဘာတရားေတြကုိ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ “ငါ့စကား ႏြားရ” ေျပာဆုိေနၾကတာကုိ မၾကာခဏ ၾကားေနရပါတယ္။ NDF (အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အင္အားစု) ပါတီက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးတူ စီးပြားဖက္ ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြဆီက လက္သိပ္ထုိးၿပီးတမ်ဳိး၊ ေျဗာင္တမ်ဳိး ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြြ ယူခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႔မိတ္ဖက္ပါတီတခ်ဳိ႕က ေ၀ဖန္ၾက၊ ႏႈတ္ထြက္ၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္ေနမႈအေပၚ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းက ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိေနၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။
ဒီအထဲမွာ ပဲခူးၿမိဳ႕က “လမ္းျပၾကယ္” အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ေရွ႕ေနဦးေအးျမင့္ရဲ႕ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။ သူက NDF အေနနဲ႔ ဦးလွေမာင္ေရႊဆီက ေထာက္ပံ့ေၾကးယူတာ မွန္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးရင္လည္း ယူရမွာပဲလုိ႔ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔အ႐ုိးနဲ႔ သူ႔ကုိ ျပန္ထုိးဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ “ရန္သူ႔လက္နက္၊ ကုိယ့္လက္နက္” အယူအဆျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္စြာနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
NLD က ေရြးေကာက္ပြဲ သပိတ္ေမွာက္တာ မွားတယ္။ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆုံးျဖတ္ရင္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မွားတယ္။ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ ဦးဉာဏ္၀င္းတုိ႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မွာၾကားခ်က္ဆုိတာကို ေျပာၿပီး၊ ပါတီ၀င္ထုနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ုံးေနတယ္။ ဒီစကားမ်ဳိး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာ၊ မေျပာ မေသခ်ာဘူး၊ (သူ႔အဆုိ) တဆင့္ၾကားစကားဟာ တရားမ၀င္ဘူး … စသျဖင့္ ေျပာဆိုၿပီး NDF (ေဆြၿငိမ္း) တုိ႔ရဲ႕ ေလသံကိုလည္း ထပ္ဆင့္ေရွ႕ေနလုိက္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ သူငယ္ႏွပ္စား မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးေရာ၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကုိပါ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔သိရွိေနသူပါ။ ဒါကုိ ဦးေအးျမင့္ ေလးေလးနက္နက္ သိဖိုိ႔လုိ႔ပါတယ္။
“စကား၊ စကား ေျပာပါမ်ား၊ စကားထဲက ဇာတိျပ” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးကေလးနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပဲလုိ႔ ေတြးလုိက္မိပါတယ္။ ဦးေအးျမင့္ အခုလုိဘာေၾကာင့္ မရွက္မေၾကာက္ ေျပာေနရသလဲ။ သူ႔အေျခခံက ဘာလဲ။ ၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက အင္းစိန္ေထာင္ (၅) တုိက္မွာ၊ အခုလုိ ပရမ္းပတာ အေျပာေတြ၊ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ သူ႔အမႈတြဲေတြနဲ႔ အျခားႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ပ်က္အထင္ေသးတာ ခံခဲ့ရဖူးၿပီ။ “လမ္းျပၾကယ္” အဖြဲ႔ဆုိတာ လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အာဏာပုိင္နဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆုိ႔လုပ္လုိ႔ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ လာေရာက္တုိင္တန္းသူေတြ အာဏာပုိင္ရဲ႕ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းခံရ၊ ရန္ရွာခံရ ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ အကူအညီ ေတာင္းျပန္ရင္လည္း အခေၾကးေငြ ေတာင္းလြန္းလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ရဖူးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲခူးၿမိဳ႕လူထုက “လမ္းျပၾကယ္” မဟုတ္ဘူး၊ “လမ္းေပ်ာက္ၾကယ္” လုိ႔ သမုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မီဒီယာေတြအေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အက်င့္ဆုိးကုိ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး (အဆုိးထဲက အေကာင္းရွာၿပီး) ကေလးစစ္သားကိစၥ ေဆာင္ရြက္ေပးမႈတခ်ဳိ႕ကုိ ကမၻာသိေအာင္ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကမၻာ့အဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႕က ေပးတဲ့ ဆုတခ်ဳိ႕ေတာင္ ရခဲ့ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဦးေအးျမင့္ဟာ ကုိယ့္တပုိင္တႏုိင္ ကေလးစစ္သားကိစၥေလာက္နဲ႔ မတင္းတိမ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္နားမလည္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးကိစၥကုိပါ (စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး) ဆရာႀကီး လုပ္လာပါတယ္ (သည္းခံပါ၊ ေျမႇာက္ေပးတဲ့လူကလည္း ေျမႇာက္ေပးတာကုိး၊ ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ ေလွလူး ေတြ႔တယ္ဆုိသလုိေပါ့)။
NLD ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ရျခင္းရဲ႕ အေျခခံက ဘာလဲ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံက ဘာကုိ ဦးတည္ေနသလဲ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ၀ိေသသေတြကုိ သိသလား၊ NLD က ေရြးေကာက္ပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္လုိက္တဲ့အတြက္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုဆုိသူေတြ မဲမရေတာ့ဘဲ ႀက့ံဖြ႔ံက အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရသြားမွာေပါ့ … တဲ့။ ဦးေအးျမင့္ သိဖုိ႔က NLD လုပ္ေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ရဲ႕အေျခခံဟာ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲပါ။ NLD သပိတ္မေမွာက္လည္း ႀကံ့ဖြံ႔က ႏုိင္လည္းႏုိင္၊ ႐ႈံးလည္းႏုိင္ျဖစ္ေအာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ၊ ေကာ္မရွင္ ဥပေဒတြနဲ႔ အကြက္ခ်ၿပီး ညစ္ထား၊ ညႇစ္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါကို ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ၊ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူေတြ အားလုံးသိပါတယ္။ ကမၻာကလည္း သိပါတယ္။ မသိတာ ဦးေအးျမင့္ပါ။ တရားဥပေဒကုိ မထီမဲ့ျမင္ ခ်ဳိးေဖာက္ေနတာေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ငုတ္တုတ္ေမ့ေနတာက ဦးေအးျမင့္ပါ။ ေၾသာ္ … နက္နက္ဆင္းေလ၊ တိမ္မွန္းသိရေလ ဆုိသလုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ NLD ကုိ တရားခံမရွာပါနဲ႔။ သူ႔ဖာသာ ပုပ္လုိ႔ ေႂကြက်တဲ့ သစ္သီးအတြက္ သစ္ပင္မွာ တာ၀န္မရွိပါဘူး။
အဂၤလိပ္ကုိလုိနီ အင္ပါယာအရွင္အတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မေရးဘဲ “လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ပါေစ” ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသားစာဆုိဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က ဘာကုိ ၫႊန္ျပေနသလဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ဖိႏွိပ္သူ လူတန္းစားနဲ႔ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တသက္လုံး ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္ဘူးဆုိတဲ့ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ပါ။
႐ုပ္၀တၱဳပုိင္းဆုိင္ရာ အရျဖစ္ေစ၊ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အရျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္က်င့္သီလ အရျဖစ္ေစ၊ ဘာသာတရား အရျဖစ္ေစ၊ တမ်ဳိးသားလုံးအေပၚ အလြန္နက္႐ႈိင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးကပ္ေရာဂါဆုိးႀကီးကုိ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ လမ္းဆုံးအထိ ပုိ႔ေဆာင္ေနတဲ့ ဗုိလ္က်စုိးမုိးေရး၀ါဒသမားေတြရဲ႕ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈကုိ လက္ခံတယ္ဆုိကတည္းက ကုိယ္ဘယ္ဘ၀ ေရာက္သြားၿပီလဲ၊ စည္းရဲ႕ဘယ္ဘက္မွာ ေရာက္သြားၿပီလဲ။ ဒီျပႆနာဟာ အေတြးအေခၚျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတန္းစားစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးပူးေပါင္းလုပ္ႀကံမႈႀကီးပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရး ပါရာဇိကံပါပဲ။
“ရန္သူ႔လက္နက္၊ ကုိယ့္လက္နက္” ဆုိတဲ့ အယူအဆက ရန္သူကို ေခ်မႈန္းၿပီး ရန္သူ႔ဆီက လက္နက္နဲ႔ က်န္တဲ့ ရန္သူေတြကုိ ျပန္တုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆပါ။ ရန္သူ႔ဆီက လက္နက္ကုိ အသနားခံၿပီး ေတာင္းလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရပါဘူး။ ရန္သူကလည္း သူ႔လက္နက္ကုိ အလြယ္တကူ ဘယ္ေတာ့မွ မေပးပါဘူး။ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔။
တကယ္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေတြဟာ ျပည္တြင္းျပည္ပရဲ႕ ဖိအားနဲ႔ အုံႂကြေပါက္ကြဲမႈမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားအတြင္း ကေသာင္းကနင္း အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ပဋိပကၡမ်ား … စတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းစံု ဆုံစည္းမႈမ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ သမိုင္္းျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈမ်ားအရ တစ္စုံတရာေသာ အဆင့္မ်ားကုိ ျဖတ္သန္းရင့္မွည့္လာၿပီးမွ ေပၚေပါက္လာရတာျဖစ္ပါတယ္။
အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာရရင္ လူသားရဲ႕ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိင္ရာ စံႏႈန္းမ်ား အံ၀င္ခြင့္က်မျဖစ္တဲ့အခါ၊ သိပ္သည္းမည္းေမွာင္ေနတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ုိကေရစီယႏၲရားရဲ႕ အဓြန္႔ရွည္မႈကုိ သည္းမခံႏုိင္ၾကတဲ့အခါ၊ ျပည္သူလူထုအဖုိ႔ ေႏွာင္ႀကိဳးကလြဲၿပီး တျခားဆုံး႐ႈံးစရာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ၊ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းနဲ႔ ဖိႏွိပ္ရက္စက္ျခင္းဒဏ္ကုိ ဘယ္လုိမွ ရင္စည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့အခါ၊ အမ်ဳိးသားဂုဏ္သိကၡာကုိ ကမၻာ့ဗုိလ္ပုံအလယ္မွာ ထပ္တလဲလဲ အရွက္ခြဲခံခဲ့ရၿပီး ကုိယ့္ကံၾကမၼာ ကုိယ္ဖန္တီးခြင့္ပုံရိပ္ကုိ အေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ လူထုအံုႂကြမႈေတြ ေပၚေပါက္ရစၿမဲပါပဲ။ ဒါဟာ နိယာမတရားပါပဲ။
အဲဒါကုိ နားမလည္ဘဲ ငါ ဦးေဆာင္လုိက္ရင္၊ ငါ လုပ္လုိက္ရင္ ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ အုိးနင္းခြက္နင္း၊ ဘ၀င္ျမင့္ ေလလုံးထြားေနတာကေတာ့ ယုိသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ အျမင္မေတာ္၊ ဆင္ေတာ္နဲ႔ ခေလာက္ဆုိသလုိျဖစ္ပါတယ္။
ေန႔စဥ္ အ႐ုဏ္တက္မွာ၊ ေနမင္းႀကီး ပုံမွန္အတုိင္း ထြက္လာတာ၊ သူတြန္က်ဴးေပးလုိ႔ ထြက္လာရတာဆုိၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ စိတ္ႀကီး၀င္ေနတဲ့ ၾကက္ဖအုိႀကီး ပုံျပင္ကုိ သတိရမိပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူ ေသအတူရွင္မကြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ကာလမွာ ျပည္သူလူထုက သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳအသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ပါ၀င္လုိက္ပါမႈ၊ စြမ္းပကား၊ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာရွိမႈအေပၚ အထင္ေသးလာၿပီ၊ ကုိယ့္အတၱကုိယ္ ေရွ႕တန္းတင္လာၿပီ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီး ဘ၀င္ျမင့္လာၿပီ၊ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ကင္းကြာလာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အသနားခံလုိ႔မရတဲ့ အနာဂတ္မွာ သမုိင္းရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံၾကရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ရန္သူနဲ႔ ပူးတုိက္မယ္၊ အတြင္း၀င္တုိက္မယ္ဆုိၿပီး ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသူေတြဟာ ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္းသြားၾကသလဲ။ ျပည္သူေတြကေတာ႔ အဲဒီႏုိင္ငံေရးျပက္လုံးေဟာင္းေတြကို ၾကားရဖန္မ်ားလုိ႔ ၿငီးေငြ႔ေနပါၿပီ။
ျပည္သူလူထုရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိနဲ႔ သတိကုိ အထင္မေသးပါနဲ႔၊ စစ္ဖိနပ္ကုိ ေခြးကတက္က လွ်ာနဲ႔ လ်က္ခဲ့ၾကသူေတြနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေန႔ေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔ဖူးခဲ့ၾကၿပီ။ သမုိင္းရဲ႕ဒဏ္ခတ္ခံရမွာကို ပုန္းေနလုိ႔ ရခ်င္ရမယ္၊ ေျပးလုိ႔ေတာ့ မလြတ္ဘူးဆုိတာ သိေစခ်င္တာပါပဲ။ ။
ေရးသားသူ....ေ၀မင္းေအာင္
ရင္းျမစ္...ေခတ္ျပိဳင္
