“ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ရပိုင္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ဆိုတာထက္ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာက။ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့၊ စကားပံုေလး တခုေျပာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ ႏြားျပာၾကီး က်ေအာင္ သားေရဖင္ခုမထိုင္နဲ့ေပါ့။ စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္းကို သိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ တခုဆိုတာထက္။ က်ေနာ္တို့ေတြ အားလံုးက စစ္တပ္ကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို့လည္း ေၾကညာထားတယ္။ တပ္မေတာ္သည္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာ အဖလို့၊ တကယ္တမ္း တပ္မေတာ္က အမိအဖေနရာက မေနခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း အဲဒီစစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ခဲ့ၾကတာ အဓိက စစ္တပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိေနတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားတဲ့အတြက္ အဲလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ”
စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကာလမွာ စစ္တပ္အေၾကာင္းကို ပိုသိခဲ့ရလို့ စစ္တပ္က ထြက္ခဲ့တာလို့ ေျပာဆိုသြားေပမယ့္ စစ္တပ္ထဲကေန ထြက္ခြာဖို့ စျဖစ္လာတာကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာပါ။
အပတ္စဉ္ ၃ သင္တန္းကစျပီး သင္တန္းသားေတြဟာ ၂ ႏွစ္သင္တန္းကို A.G.T.I လက္မွတ္နဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မွာဆိုတဲ့ ေကာလာပါလ သတင္းတခု တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္မွာ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အပတ္စဉ္ ၁ သင္တန္းသားတခ်ိဳ႕မွာ စတုတၴႏွစ္ B.Tech. ဘြဲ့ကို သင္ၾကားေနျပီး အပတ္စဥ္ ၂ သင္တန္းသားအခ်ိဳ႕ကလည္း တတိယႏွစ္မွာ B.Tech. ဘြဲ႕ကို သင္ၾကားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီသတင္းရဲ့အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အပတ္စဉ္ ၁ နဲ့ ၂ သင္တန္းသားအားလံုးဟာ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ကို ဆက္ျပီး သင္ယူခြင့္မရေတာ့ဘဲ B.Tech နည္းပညာဘြဲ႔ တတ္ေျမာက္ျပီးရင္ အဲဒီ နည္းပညာဘြဲ႔နဲ့ပဲ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မယ္ လို ျဖစ္လာပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ကို မေပးေတာ့ဘူးလို့ ၾကားၾကားခ်င္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုး မေက်နပ္တဲ့အသံေတြ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီသတင္း အမွန္တကယ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိၾကရတဲ့အခါမွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အပတ္စဥ္၃ သင္တန္းသားေတြဟာ အနစ္နာဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ မေက်နပ္ဆံုးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အပတ္စဥ္ ၃ ကစျပီး ေနာက္လာမယ့္ သင္တန္းအပတ္စဉ္ေတြကို ၂ ႏွစ္သင္တန္း (A.G.T.I လက္မွတ္) နဲ့ ပညာသည္ တပ္ၾကပ္ၾကီးရာထူးနဲ့ ေက်ာင္းဆင္း ေပးေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို့ တရားဝင္ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာလို့ ျဖစ္ပါတယ္။
MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္ျဖစ္တာဟာ တပ္မေတာ္က ေပးအပ္မယ့္ ရာထူးကို မရရွိမွာစိုးလို့မပါုတ္ပါဘူး။ အဓိကအားျဖင့္ B.Tech. နည္းပညာဘြဲ႔နဲ႔ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ေတြကို ဆက္လက္မသင္ၾကားနိုင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC သင္တန္းသားေတြ ေလ်ွာက္လႊာေခၚယူစဉ္တုန္းက နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာေတြနဲ့တိုင္းစစ္ဌာနခ်ုပ္ေတြက ေပးတဲ့ လက္ကမ္းစာအုပ္ငယ္ေတြမွာ ပဥၥမႏွစ္အထိ ထူးခ်ြန္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားေစျပီး B.E. ဘြဲ႔ေပးအပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ပါရွိပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေလ့က်င့္ေရးျပင္းထန္လြန္းတာနဲ့ စားေသာက္ေရး အလြန္ညံ့ဖ်င္းတာတို့ကို သည္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ သို့ေသာ္လည္းပဲ ဘဝႏွင့္ခ်ီျပီး ေျပာင္းလဲသြားမယ့္ မိမိတို့ရဲ့ ပညာေရးကိစၥမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး မခံမရပ္နိုင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း အပတ္စဥ္ ၃ ေက်ာင္းသားေတြဟာ B.Tech, B.E ဘြဲ႔ေတြ မေပးေတာ့တဲ့ကိစၥမွာ ေရွ့ဆံုးက ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုးမွာ အပတ္စဥ္ ၄ သင္တန္းသားေတြလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ အပတ္စဉ္ ၁ မွ ၄ အထိ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာနဲ့ ပတ္သက္ျပီး အရင္ဆံုး အပတ္စဥ္ (၃) ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ သေဘာဆႏၵကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္းသားေတြက အပတ္စဉ္တခုတည္း မလုပ္ဘဲ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းတိုင္ပင္ျပီး ေဆာင္ရြက္တာ ပိုေကာင္းတယ္လို့ ယူဆျပီး အပတ္စဥ္ ၁ နဲ့ ၂ မွ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းညွိႏွိဳင္းကာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘြဲ႔မေပးေတာ့တဲ့ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ေရွ့ဆံုးကေန အားက်ိဳးမာန္တက္ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ဟာ အလိုလို ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေထာင္က် စစ္သည္ေက်ာင္းသားက သူရဲ့ အတိတ္ကို ျပန္လည္ေျပာဆိုပါတယ္။
“တပ္မေတာ္သားေတြေတာ့ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္လို့ ေခၚတာေပါ့။ စစ္အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ က်ေနာ္တို့ တိုက္ရိုက္က အရာရွိမျဖစ္ခင္ က်ေနာ္တို့ေတြ အရာရွိျဖစ္လာမယ္။ ေနာက္ျပီးအင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္ဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းတခုနဲ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ ရွိေအာင္ ေနထိုင္ဖို့အခြင့္အေရး တရပ္ရလာမယ္။ အဲဒီ၂ ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ေရြးလိုက္တာ။ အဓိကေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတာေပါ့။ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မယ္ ထင္ျပီးေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့စကားတခုနဲ့ ညီေအာင္မလုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို့ေတြ ဘဝပ်က္သြားတာ။ က်ေနာ္တို့ေတြ အညြန့္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတာ။”
က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို့ကို လိုလိုလားလား ေခါင္းေဆာင္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တပ္ခြဲတခြဲမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ ေလးငါးေယာက္အထိ ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမဂ်ာအခန္း အလိုက္္လည္း သူတို့ပဲ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဒီကိစၥနဲ့ပတ္သက္ျပီး လ်ွိဳ့ဝွက္ တိုင္ပင္ေဆြးေနြးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကစျပီး အရာရွိေတြအလယ္ အၾကပ္တပ္သားအဆံုး လံုးဝမရိပ္မိ၊ မသိရွိေအာင္ လ်ွိဳ့ဝွက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားဆံုး စုေဝး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ Night Study သင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး ည ၇ – ၉ နာရီအထိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တျခားလံုျခံုတဲ့ေနရာေတြမွာ စုေဝးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ့ လုပ္ေဆာင္မယ့္ လုပ္ငန္းစဉ္ေတြကို တပ္ခြဲလိုက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကတဆင့္ Night Study ဝင္ခ်ိန္နဲ့ ၉ နာရီ ေနာက္ပိုင္း တပ္ခြဲရွိ အိပ္ေဆာင္ေတြဆီ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာေရာက္ေျပာဆိုၾကပါတယ္္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ B.Tech. , B.E. ဘြဲ႔ေတြအထိ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ရဖို့ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ နအဖ အတြင္းေရးမႈး ၁ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန္ထံ စာေရးတင္ျပမယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးေတြရဲ့ သားေတြ ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီ အရာရွိၾကီးေတြထဲက တခ်ိဳ႕ ဟာ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိခ်ုပ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္ဆီ အဝင္အထြက္ ရွိသူေတြျဖစ္ပါတယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ တန္ခိုးဩဇာ ၾကီးထြားေနခ်ိန္ပါ။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေရးေပးပို့ၾကရာမွာ အရာရွိၾကီးအခ်ိဳ႕ရဲ့ သားေတြကတဆင့္ သူ့ဖခင္သို့၊ သူ့ဖခင္က ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္တို့ဆီကို ေရာက္ေအာင္ေပးပို့ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲမ်ားရဲ့ အေျဖကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရင္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က အရာရွိဝန္ထမ္းမ်ား အားလံုးမရိပ္မိေအာင္ ပါန္မပ်က္ ေနထိုင္ၾကရင္း တလနီးပါး ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးေတြက ဘာမွ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲေတြဆီကို ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့အခါ ပထမအၾကိမ္ကလို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့လ်ွင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတာကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒုတိယအၾကိမ္ေပးပို့တဲ့ စာကို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့ရင္ ေရွ့ဆက္လုပ္ေဆာင္မယ့္ အစီအစဉ္ကေတာ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာၾကဖို့ ျဖစ္ပါတယ္။
ထြက္ခြာမယ့္အခ်ိန္ကို ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီနဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီလို့ အၾကမ္းဖ်င္း သတ္မွတ္ျပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို အသိေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလိုေရွ့ဆက္လုပ္မယ့္ အစီအစဉ္ေတြကို ေရးဆြဲခ်မွတ္ျပီးေနာက္မွာ အေရးတၾကီး လုပ္စရာအလုပ္တခု ေပၚလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ ရံုးခန္းမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မိမိတို့ရဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ရေအာင္ လုပ္ဖို့ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ထဲဝင္စဥ္က ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ကို လူေတြ႕စစ္ေဆးတဲ့ အရာရွိေတြထံ အပ္ႏွံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွတ္ပံုတင္ကတ္အားလံုးဟာ ေက်ာင္းရဲ့ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ သိမ္းဆည္းခံထားရပါတယ္။
တနလၤာမွ ေသာၾကာေန့အထိ ညေန (၄) နာရီနဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြေန့ေတြမွာ မနက္ပိုင္းနဲ့ ညေနပိုင္းမွာ လုပ္အားေပး လုပ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဌာနခ်ုပ္ရံုးကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေပးရတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တိုင္းဟာ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ယူဖို့ အစီအစဉ္ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း မိမိမွတ္ပံုတင္ မိမိျပန္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ လစာထုတ္အျပီး ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီ အခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားမယ္လို့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒု႒ာဝတီျမစ္ ေဘးအတိုင္း မနၲေလးျမိဳ႕အထိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကဖို့ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
“အေၾကာင္းမျပန္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ စာ ၅ ေစာင္ရွိျပီ။ စာတင္ဖို့အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ၅ ေစာင္အထိမွ ေနာက္ဆံုးစာအထိမွ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကဖို့ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ တစုတေဝးတည္း ဒု႒ဝတီ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းပဲ သြားမွာပါ။ ဒီအတိုင္းသြားရင္ စစ္တပ္က ခြင့္မျပုဘူး။ ျပန္ဖို့လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ျဖတ္လမ္းကပဲ ျပန္မယ္။ အားလံုးတစုတေဝးတည္းပါပဲ။”DVB မွျပန္လည္မွ်ေဝလုိက္ပါသည္။
ေရးသားသူ..မင္းလြင္
