၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ျပင္ဦးလြင္တပ္နယ္မွာ ျမန္မာတပ္မေတာ္ အရာရွိေလာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ အဓိက စစ္ေက်ာင္းႀကီး သံုးေက်ာင္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြအတြက္ အရာရွိေတြ ေမြးထုတ္ ေပးတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္၊ လက္ရံုးတပ္ေတြအတြက္ အင္ဂ်င္နီယာ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္တို့ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီစစ္သင္တန္းေက်ာင္းႀကီးမ်ားရဲ့ ထံုးစံတခုကေတာ့ သင္တန္းသားအသစ္ ဂ်ူနီယာမ်ားကို စီနီယာ သင္တန္းသားမ်ားက ႏွစ္အလိုက္ အစ္ကိုႀကီး ညီေလး ဆက္ဆံေရးပံုစံနဲ့ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ုပ္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းေပးသလိုမ်ိဳးကို ေမၿမို့က တပ္မေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ က်င့္သံုးေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ူနီယာသင္တန္းသားမ်ားကို စီနီယာမ်ား သင္တန္းသားေတြက ခိုင္းေစနိုင္ခြင့္၊ အျပစ္ ေပးနိုင္ခြင့္မ်ားရွိပါတယ္။
ေရာက္ခါစ အျပစ္ေပးတာ သိပ္မၾကမ္းေပမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သံုးေလးလအၾကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနသားထိုင္သားက်လာၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အျပစ္ေပးတာ အလြန္ၾကမ္းလာပါတယ္။ “မင္းတို့ကို အျပစ္ေပးခ်င္လို့ ေပးေနတာ မပါုတ္ဘူး၊ စစ္သားနဲ့တူေအာင္၊ ပံုစံက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာကြ နားလည္လား” လို့ စီနီယာသမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အျပစ္ေပးတာကို ခံနိုင္ရည္ရွိေပမယ့္ သဘာဝမက်တဲ့၊ ပံုစံမက်တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခံနိုင္ရည္ မရွိၾကပါဘူး။
ေက်ာက္ျဖုန္းမ်ားရွိတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ တမံသလင္းေပၚမွာ ဘယ္ဘက္လက္ဖဝါးထဲမွာ ညာဘက္လက္သီးဆုပ္ထဲ့ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ လူႏွစ္ေယာက္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ထပ္ၿပီး ေပပါလွိမ့္လို လွိမ့္တာမ်ိဳး၊ အလြန္ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ညအခ်ိန္ ထမင္းစားတဲ့ဇြန္း (သို့) ၾကက္ဥခြံနဲ့ ေရခ်ိဳးခိုင္းတာမ်ိဳး စတဲ့အျပစ္ေပးနည္းေပါင္းစံုနဲ့အျပစ္ေပးေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
တခါတေလ ညပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္အၿပီး ည (၉) နာရီမွာ တပ္ခြဲကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ စီနီယာမ်ားက လာၿပီး ေန့ခင္းဘက္မွာ ေတြ႕ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ၊ သေဘာမက်တာေတြကို “ဒီေကာင္ေတြ ခုထိပံုစံမက်ေသးဘူး၊ ပံုမလာေသးဘူး” ဆိုၿပီး ည (၁၀) နာရီထိ၊ တခါတေလ ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီအထိ အျပစ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ အိပ္ရာဝင္ၾကရပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ့ ထံုးစံအရ တေယာက္မေကာင္း အမ်ား (One for All ) ဆိုၿပီး တေယာက္ေယာက္ အျပစ္ေဖာက္မိ၊ လုပ္မိရင္ တပ္ခြဲတခုလံုး၊ တပ္ရင္းတခုလံုး အျပစ္ေပးခံၾကရပါတယ္။
စီနီယာေတြကေန ဂ်ူနီယာေတြကို အျပစ္ေပးတာဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထားျဖစ္တဲ့ ေအာက္လူ ငယ္သားကေန အထက္လူ အရာရွိကို မလွန္နိုင္ေအာင္ ဦးခ်ိဳးထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္လို့ အဲဒီသင္တန္းသား တေယာက္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
“အျပစ္ေပးခံရတာနဲပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို့က အျပစ္ေပးခံရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်။ စီနီယာ၊ ဂ်ူနီယာ သမားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို့အေနနဲ့ အျပစ္တခုရွာၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို့အေနနဲ့ မ်က္စိေထာင့္မက်ိဳးတာလည္း ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ တခါၾကံုဖူးတယ္။ က်ေနာ့္အေမ လာတုန္းက ဧည့္ေဆာင္မွာ ဧည့္သြားေတြ႕တဲ့အခါ က်ေနာ္က တိုက္ပံုဝတ္ၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္တို့လက္ကို ၉၀ ဒီဂရီလႊဲရေတာ့ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ သူတို့အေနနဲ့က first year က်ေတာ့ လက္သီးဆုပ္ဖို့ လိုအပ္တာကို။ အဲေတာ့ လက္သီးအၿမဲတမ္းဆုပ္ေအာင္ ေဂၚလီလံုး ထည့္ထားတယ္။ အဲလိုသြားတုန္း ေဂၚလီလံုး ဘယ္နားျပုတ္က်သြားမွန္းမသိဘူး။ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ စီနီယာတေယာက္က ေဂၚလီလွမ္းစစ္ေတာ့ ေဂၚလီမပါဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဧည့္ေတြ႕ေဆာင္ကို က်ြမ္းထိုးၿပီး သြားရပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ့ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာတရားအတိုင္းပါပဲ။ ေအာက္လူကေန အထက္လူကို မလွန္နိုင္ေအာင္ တခါတည္း ဦးခ်ိဳးထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ”
အဲဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တေက်ာင္းလံုး သင္းတန္းသားမ်ားရဲ့ စားေသာက္ေရးအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားရိပ္သာမ်ားဆီကို သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲအလိုက္ စစ္သီခ်င္း သီဆိုၿပီး သြားေရာက္စားၾကရပါတယ္။ စားရိပ္သာကို ခ်ီတက္သြားရာလမ္းမွာလည္း အရာရွိေတြ၊ စီနီယာေ
တြကေန အျပစ္ရွိတယ္လို့ မ်က္စိထဲ သေဘာမက်စရာေတြ႕ခဲ့ရင္ ယူဆခဲ့ရင္လည္း အျမန္ေျပးသြားရတာ၊ ဖားခုန္၊ ေရွ့ေနာက္ တေယာက္ခါးတေယာက္ ဖက္ထားၿပီး ခုန္ရတဲ့ ရထားစီးကဲ့သို့မ်ိဳးေသာ္ အျပစ္ေပးတာေတြကို လုပ္တဲ့နည္းနဲ့ ထမင္းစားေဆာင္မွာ သြားစားရပါတယ္။ တခါတရံ အခ်ိန္မရွိလို့ဆိုကာ ထမင္းစားခ်ိန္ကို (၅) မိနစ္အတြင္း အၿပီးစားရပါတယ္။ (၅) မိနစ္ ျပည့္တာနဲ့ ခရာမႈတ္လိုက္ကာ အျမန္တန္းစီရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က်တတ္သူေတြအတြက္ေတာ့ မသက္သာေတာ့ပါ။
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC မွာ စီနီယာ ဂ်ူနီယာ အျပစ္ေပးတာ ၾကမ္းသလို အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာလည္း ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ေက်ြးတဲ့ထမင္းပါင္းက ညံ့ဖ်င္းၿပီး စားမေကာင္းပါ။ စပါးလံုးနိုင္းခ်င္း၊ သဲတက်ိက်ိထမင္းနဲ့ ပဲပါင္းရည္က်ဲ၊ အညံ့စား ငါးပိေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္ (ၾကက္စာေက်ြးတဲ့အခါမွာသံုးတဲ့ ငါးေျခာက္)၊ ၾကက္ဥျပုတ္တလံုး သို့မဟုတ္ အမဲသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားပါင္း အတံုးေသးေသးႏွစ္တံုး တို့သာ စားၾကရပါတယ္။ အထက္မွညႊန္ၾကားထားေသာ စားေသာက္စာရင္းဇယားတြင္ ေန့တိုင္း အသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပါင္း တဆယ္ က်ပ္သား၊ အရည္ေသာက္ပါင္းရည္နဲ့ ပါင္းၾကမ္းမ်ား ပါရွိရပါတယ္။ ဒါေပမယ္လည္း စားရိပ္သာမွ ျဖစ္သလို ေက်ြးေမြးၾကၿပီး တပတ္မွ သံုးရက္ေလာက္သာ အသားပါင္း (ဝါးမရသည့္အရြတ္တံုးမ်ား) စားၾကရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာ ဆိုးရြားတာနဲ့ပတ္သက္ၿပီး သူၾကံုေတြ႕ရပံုကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုပါတယ္။
“မနက္ခင္းပိုင္း က်ေနာ္တို့ကို လက္ဖက္ရည္နဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ ထမင္းေၾကာ္က တခါတေလ သိုးေနတယ္။ သိုးေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေၾကာ္ထားတာ။ လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ စီနီယာေတြနဲ့ က်ေနာ္တို့ လုေသာက္ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး။ တခါတေလ ကိုယ့္မနက္စာထဲမွာ အသားဖတ္တဖတ္ ပါလာသလိုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ ယင္ေကာင္ေတြ။ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းတယ္။ ဦးစီးကြပ္ကဲနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ အေပၚကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ ေအာက္ကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ အဲလိုစားေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ့ စားေသာက္မႈက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးပါတယ္။ ေန့လယ္ဘက္ဆိုရင္ ပဲဟင္းနဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ က်ေနာ္တို့ေက်ာင္းမွာ ဝက္မစားငါးေျခာက္လို့ ေခၚတယ္။ ဝက္ကိုသြားေက်ြးတာေတာင္မွ ဝက္မစားတဲ့ ငါးေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ တခါတေလ အဲဒီမွာ မုန္ညင္းေပါေတာ့ မုန္ညင္းေက်ြးတယ္။ တခါတေလးလည္း အမဲသား အရြတ္ေပါ့ ေက်ြးတယ္။ ဝက္စားဆိုရင္လည္း တတံုးေက်ြးတယ္၊ ဝက္သားအမ်ွင္က လူတေယာက္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြးထက္ သာတယ္။ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို့ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။”
စစ္တကၠသိုလ္ D.S.A တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ D.S.T.A. ေက်ာင္းေတြရဲ့ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာဟာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ထက္ အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္လို့ သိရပါတယ္္။ အဲဒီလိုသိရတဲ့အတြက္္ MTC ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို့ေက်ာင္းလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေခၚတာပဲ။ ငါတို့လည္း ဆယ္
တန္းေအာင္ပဲ ဘာေၾကာင့္ တို့ေက်ာင္းမွ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ ဒီလိုအလုပ္ခံရတာလည္းလို့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ေက်ာင္းရဲ့ ေလ့က်င့္ေရးဟာ အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္္။ စစ္တကၠသိုလ္ (D.S.A) နဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (D.S.T.A) ေတြထက္ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းစတင္တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္တာ မၾကာေသးတဲ့အတြက္ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီး
ေလ့က်င့္မႈျပင္းထန္တာကို မည္သူကမွ မေက်နပ္ၾကပါ။ ပညာသည္အေနနဲ့ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ့ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းခိုင္းမွာဆိုၿပီး အခုေတာ့ ေရွ့တန္းထြက္ၿပီး စစ္တိုက္ခိုင္းမလို့ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္လို့ ေဝဖန္ေျပာဆိုလာပါတယ္။
“က်ေနာ္တို့ မနက္ ေလးနာခြဲထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ရတယ္။ အသည္းအသန္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ နားမလည္နိုင္တာတခုက က်ေနာ္တို့တေတြဟာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြပါ၊ စစ္တိုက္မယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ အဲေတာ စစ္တိုက္ရမယ့္သူေတြမဟုတ္ဘူးလို့ က်ေနာ္တို့ ယူဆထားတယ္။ အဲအတြက္ သူတို့ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ပံုစံက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ ကိုက္ညီမႈ မရွိဘူး။”
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ တေန့တာလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္မရွိေအာင္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရး ျပင္းထန္လြန္းတာ၊ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္အဝ မရရွိတာေတြဟာ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ ရင္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ ေတြကို ပိုႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အထက္ကို တင္ျပတာမ်ိဳး ဆႏၵျပေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္သည္ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ၿပီး သည္းခံေနလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သတင္းဆိုးႀကီးတခု ထြက္ေပၚလာၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။ (DVB သတင္းဌာန မွျပန္လည္ေဖာ္ျပမွ်ေဝလုိက္ပါသည္.။)
ေရးသားသူ ..မင္းလြင္
အဲဒီစစ္သင္တန္းေက်ာင္းႀကီးမ်ားရဲ့ ထံုးစံတခုကေတာ့ သင္တန္းသားအသစ္ ဂ်ူနီယာမ်ားကို စီနီယာ သင္တန္းသားမ်ားက ႏွစ္အလိုက္ အစ္ကိုႀကီး ညီေလး ဆက္ဆံေရးပံုစံနဲ့ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ုပ္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းေပးသလိုမ်ိဳးကို ေမၿမို့က တပ္မေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ က်င့္သံုးေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ူနီယာသင္တန္းသားမ်ားကို စီနီယာမ်ား သင္တန္းသားေတြက ခိုင္းေစနိုင္ခြင့္၊ အျပစ္ ေပးနိုင္ခြင့္မ်ားရွိပါတယ္။
ေရာက္ခါစ အျပစ္ေပးတာ သိပ္မၾကမ္းေပမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သံုးေလးလအၾကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနသားထိုင္သားက်လာၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အျပစ္ေပးတာ အလြန္ၾကမ္းလာပါတယ္။ “မင္းတို့ကို အျပစ္ေပးခ်င္လို့ ေပးေနတာ မပါုတ္ဘူး၊ စစ္သားနဲ့တူေအာင္၊ ပံုစံက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာကြ နားလည္လား” လို့ စီနီယာသမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အျပစ္ေပးတာကို ခံနိုင္ရည္ရွိေပမယ့္ သဘာဝမက်တဲ့၊ ပံုစံမက်တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခံနိုင္ရည္ မရွိၾကပါဘူး။
ေက်ာက္ျဖုန္းမ်ားရွိတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ တမံသလင္းေပၚမွာ ဘယ္ဘက္လက္ဖဝါးထဲမွာ ညာဘက္လက္သီးဆုပ္ထဲ့ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ လူႏွစ္ေယာက္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ထပ္ၿပီး ေပပါလွိမ့္လို လွိမ့္တာမ်ိဳး၊ အလြန္ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ညအခ်ိန္ ထမင္းစားတဲ့ဇြန္း (သို့) ၾကက္ဥခြံနဲ့ ေရခ်ိဳးခိုင္းတာမ်ိဳး စတဲ့အျပစ္ေပးနည္းေပါင္းစံုနဲ့အျပစ္ေပးေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
တခါတေလ ညပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္အၿပီး ည (၉) နာရီမွာ တပ္ခြဲကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ စီနီယာမ်ားက လာၿပီး ေန့ခင္းဘက္မွာ ေတြ႕ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ၊ သေဘာမက်တာေတြကို “ဒီေကာင္ေတြ ခုထိပံုစံမက်ေသးဘူး၊ ပံုမလာေသးဘူး” ဆိုၿပီး ည (၁၀) နာရီထိ၊ တခါတေလ ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီအထိ အျပစ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ အိပ္ရာဝင္ၾကရပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ့ ထံုးစံအရ တေယာက္မေကာင္း အမ်ား (One for All ) ဆိုၿပီး တေယာက္ေယာက္ အျပစ္ေဖာက္မိ၊ လုပ္မိရင္ တပ္ခြဲတခုလံုး၊ တပ္ရင္းတခုလံုး အျပစ္ေပးခံၾကရပါတယ္။
စီနီယာေတြကေန ဂ်ူနီယာေတြကို အျပစ္ေပးတာဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထားျဖစ္တဲ့ ေအာက္လူ ငယ္သားကေန အထက္လူ အရာရွိကို မလွန္နိုင္ေအာင္ ဦးခ်ိဳးထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္လို့ အဲဒီသင္တန္းသား တေယာက္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
“အျပစ္ေပးခံရတာနဲပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို့က အျပစ္ေပးခံရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်။ စီနီယာ၊ ဂ်ူနီယာ သမားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို့အေနနဲ့ အျပစ္တခုရွာၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို့အေနနဲ့ မ်က္စိေထာင့္မက်ိဳးတာလည္း ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ တခါၾကံုဖူးတယ္။ က်ေနာ့္အေမ လာတုန္းက ဧည့္ေဆာင္မွာ ဧည့္သြားေတြ႕တဲ့အခါ က်ေနာ္က တိုက္ပံုဝတ္ၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္တို့လက္ကို ၉၀ ဒီဂရီလႊဲရေတာ့ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ သူတို့အေနနဲ့က first year က်ေတာ့ လက္သီးဆုပ္ဖို့ လိုအပ္တာကို။ အဲေတာ့ လက္သီးအၿမဲတမ္းဆုပ္ေအာင္ ေဂၚလီလံုး ထည့္ထားတယ္။ အဲလိုသြားတုန္း ေဂၚလီလံုး ဘယ္နားျပုတ္က်သြားမွန္းမသိဘူး။ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ စီနီယာတေယာက္က ေဂၚလီလွမ္းစစ္ေတာ့ ေဂၚလီမပါဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဧည့္ေတြ႕ေဆာင္ကို က်ြမ္းထိုးၿပီး သြားရပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ့ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာတရားအတိုင္းပါပဲ။ ေအာက္လူကေန အထက္လူကို မလွန္နိုင္ေအာင္ တခါတည္း ဦးခ်ိဳးထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ”
အဲဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တေက်ာင္းလံုး သင္းတန္းသားမ်ားရဲ့ စားေသာက္ေရးအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားရိပ္သာမ်ားဆီကို သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲအလိုက္ စစ္သီခ်င္း သီဆိုၿပီး သြားေရာက္စားၾကရပါတယ္။ စားရိပ္သာကို ခ်ီတက္သြားရာလမ္းမွာလည္း အရာရွိေတြ၊ စီနီယာေ
တြကေန အျပစ္ရွိတယ္လို့ မ်က္စိထဲ သေဘာမက်စရာေတြ႕ခဲ့ရင္ ယူဆခဲ့ရင္လည္း အျမန္ေျပးသြားရတာ၊ ဖားခုန္၊ ေရွ့ေနာက္ တေယာက္ခါးတေယာက္ ဖက္ထားၿပီး ခုန္ရတဲ့ ရထားစီးကဲ့သို့မ်ိဳးေသာ္ အျပစ္ေပးတာေတြကို လုပ္တဲ့နည္းနဲ့ ထမင္းစားေဆာင္မွာ သြားစားရပါတယ္။ တခါတရံ အခ်ိန္မရွိလို့ဆိုကာ ထမင္းစားခ်ိန္ကို (၅) မိနစ္အတြင္း အၿပီးစားရပါတယ္။ (၅) မိနစ္ ျပည့္တာနဲ့ ခရာမႈတ္လိုက္ကာ အျမန္တန္းစီရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က်တတ္သူေတြအတြက္ေတာ့ မသက္သာေတာ့ပါ။
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC မွာ စီနီယာ ဂ်ူနီယာ အျပစ္ေပးတာ ၾကမ္းသလို အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာလည္း ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ေက်ြးတဲ့ထမင္းပါင္းက ညံ့ဖ်င္းၿပီး စားမေကာင္းပါ။ စပါးလံုးနိုင္းခ်င္း၊ သဲတက်ိက်ိထမင္းနဲ့ ပဲပါင္းရည္က်ဲ၊ အညံ့စား ငါးပိေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္ (ၾကက္စာေက်ြးတဲ့အခါမွာသံုးတဲ့ ငါးေျခာက္)၊ ၾကက္ဥျပုတ္တလံုး သို့မဟုတ္ အမဲသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားပါင္း အတံုးေသးေသးႏွစ္တံုး တို့သာ စားၾကရပါတယ္။ အထက္မွညႊန္ၾကားထားေသာ စားေသာက္စာရင္းဇယားတြင္ ေန့တိုင္း အသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပါင္း တဆယ္ က်ပ္သား၊ အရည္ေသာက္ပါင္းရည္နဲ့ ပါင္းၾကမ္းမ်ား ပါရွိရပါတယ္။ ဒါေပမယ္လည္း စားရိပ္သာမွ ျဖစ္သလို ေက်ြးေမြးၾကၿပီး တပတ္မွ သံုးရက္ေလာက္သာ အသားပါင္း (ဝါးမရသည့္အရြတ္တံုးမ်ား) စားၾကရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာ ဆိုးရြားတာနဲ့ပတ္သက္ၿပီး သူၾကံုေတြ႕ရပံုကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုပါတယ္။
“မနက္ခင္းပိုင္း က်ေနာ္တို့ကို လက္ဖက္ရည္နဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ ထမင္းေၾကာ္က တခါတေလ သိုးေနတယ္။ သိုးေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေၾကာ္ထားတာ။ လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ စီနီယာေတြနဲ့ က်ေနာ္တို့ လုေသာက္ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး။ တခါတေလ ကိုယ့္မနက္စာထဲမွာ အသားဖတ္တဖတ္ ပါလာသလိုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ ယင္ေကာင္ေတြ။ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းတယ္။ ဦးစီးကြပ္ကဲနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ အေပၚကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ ေအာက္ကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ အဲလိုစားေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ့ စားေသာက္မႈက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးပါတယ္။ ေန့လယ္ဘက္ဆိုရင္ ပဲဟင္းနဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ က်ေနာ္တို့ေက်ာင္းမွာ ဝက္မစားငါးေျခာက္လို့ ေခၚတယ္။ ဝက္ကိုသြားေက်ြးတာေတာင္မွ ဝက္မစားတဲ့ ငါးေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ တခါတေလ အဲဒီမွာ မုန္ညင္းေပါေတာ့ မုန္ညင္းေက်ြးတယ္။ တခါတေလးလည္း အမဲသား အရြတ္ေပါ့ ေက်ြးတယ္။ ဝက္စားဆိုရင္လည္း တတံုးေက်ြးတယ္၊ ဝက္သားအမ်ွင္က လူတေယာက္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြးထက္ သာတယ္။ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို့ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။”
စစ္တကၠသိုလ္ D.S.A တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ D.S.T.A. ေက်ာင္းေတြရဲ့ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာဟာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ထက္ အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္လို့ သိရပါတယ္္။ အဲဒီလိုသိရတဲ့အတြက္္ MTC ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို့ေက်ာင္းလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေခၚတာပဲ။ ငါတို့လည္း ဆယ္
တန္းေအာင္ပဲ ဘာေၾကာင့္ တို့ေက်ာင္းမွ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ ဒီလိုအလုပ္ခံရတာလည္းလို့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ေက်ာင္းရဲ့ ေလ့က်င့္ေရးဟာ အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္္။ စစ္တကၠသိုလ္ (D.S.A) နဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (D.S.T.A) ေတြထက္ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းစတင္တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္တာ မၾကာေသးတဲ့အတြက္ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီး
ေလ့က်င့္မႈျပင္းထန္တာကို မည္သူကမွ မေက်နပ္ၾကပါ။ ပညာသည္အေနနဲ့ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ့ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းခိုင္းမွာဆိုၿပီး အခုေတာ့ ေရွ့တန္းထြက္ၿပီး စစ္တိုက္ခိုင္းမလို့ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္လို့ ေဝဖန္ေျပာဆိုလာပါတယ္။
“က်ေနာ္တို့ မနက္ ေလးနာခြဲထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ရတယ္။ အသည္းအသန္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ နားမလည္နိုင္တာတခုက က်ေနာ္တို့တေတြဟာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြပါ၊ စစ္တိုက္မယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ အဲေတာ စစ္တိုက္ရမယ့္သူေတြမဟုတ္ဘူးလို့ က်ေနာ္တို့ ယူဆထားတယ္။ အဲအတြက္ သူတို့ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ပံုစံက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ ကိုက္ညီမႈ မရွိဘူး။”
တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ တေန့တာလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္မရွိေအာင္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရး ျပင္းထန္လြန္းတာ၊ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္အဝ မရရွိတာေတြဟာ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ ရင္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ ေတြကို ပိုႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အထက္ကို တင္ျပတာမ်ိဳး ဆႏၵျပေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္သည္ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ၿပီး သည္းခံေနလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သတင္းဆိုးႀကီးတခု ထြက္ေပၚလာၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။ (DVB သတင္းဌာန မွျပန္လည္ေဖာ္ျပမွ်ေဝလုိက္ပါသည္.။)
ေရးသားသူ ..မင္းလြင္