အဘြား အျမဲေျပာတဲ့ စကားရိွပါတယ္။ လူမွန္ရင္ လူတိုင္းမွာ လူသားရဲ့ အားမာန္ အျပည့္ရိွရတယ္။ ငါဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ငါ စြမ္းေဆာင္ရ ဘက္က အက်ိဳးျပဳေနတဲ့ လူသားတေယာက္ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့စကားပါ။
လူထုေဒၚအမာ
ေလးစားရတဲ့ ေသာတရွင္မ်ားရွင့္
က်မရဲ့ ေဒသႏၱရသမိုင္းထဲမွာ လံုး၀ေမ့ေပ်ာက္လို႕မရပဲ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္စြမ္းအလ်င္းမရိွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အလွ ေဒသကေတာ့ မႏၱေလး၊ ကေလး ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အလွကို ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းဆြတ္ၾကည္ႏူးတမ္းတေနရသလို လူပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ သတိရလြမး္ဆြတ္ၾကည္ညိဳေနရတာကေတာ့ အဘြားလူထုေဒၚအမာကိုပါ။
ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႕က အဘြားလူထုေဒၚအမာရဲ့ ေမြးေန႕မို႕ ေမြးေန႕နီးရင္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က အဘြားကိုခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳတဲ့ စာေပအႏုပညာရွင္မ်ားအျပင္ ျပညသူလူထုကပါ ေတာင္သမန္အင္းက ဆရာေတာ္ဦးပညာေက်ာင္းကိုလာခဲ့ၾကညပါျပီ။ ဂုဏ္ပကာသနမရိွတဲ့ အဘြားေမြးေန႕ကို ဂုဏ္ပကာသနဖက္ျပီး မက်င္းပပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုဘက္က အစဥ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာမၾကီးေမြးေန႕ကို ျပည္သူလူထုက က်င္းပေပးတဲ့ ေမြးေန႕ပြဲျဖစ္တာမို႕ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေနပါေစ ေမြးေန႕ရွင္အျဖစ္ တက္ေရာက္ဧည့္ခံေပးပါတယ္။
ေမြးေန႕မွာေတာ့ ေတာ္ဘုရာေလး၊ လူထုဦးစိန္၀င္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာ၊ ဘဘသခင္အုန္းျမင့္တို႕နဲ႕ အတူ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး ပန္းပန္ထားတဲ့ အဘြားက ျပံဳးရႊင္ျပီး ငွက္လႊတ္မယ္။ လမင္းတရာပန္တ်ာေဌးေဌးျမင့္က ေလဘာတီမျမရင္ရဲ့ တံုးေက်ာ္မသီခ်င္းနဲ႕ ဂုဏ္ျပဳရင္ အဘြားကပါ စည္းလိုက္ရင္း လိုက္ဆိုမယ္။ ခုေတာ့ ေမြးေန႕ရွင္ အဘြားလူထုေဒၚအမာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ အဘြားေျပာေနက်စကားရိွတယ္။ လူမွန္ရင္ လူတိုင္းမွာ လူသားရဲ့ အားမာန္ အျပည့္ရိွရတယ္။ ငါဟာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ငါစြမ္းေဆာင္ရာဘက္က အက်ိဳးျပဳေနတဲ့ လူသားတေယာက္ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့စကားပါ။
အဘြားလူထုေဒၚအမာက ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ေတြကို ခြန္အားဗလနဲ႕ မတည္ေဆာက္ပဲ ၾကီးျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲက တည္ေဆာက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာၾကီးအတြက္လိုအပ္တာက ျငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။ ကိုယ္ခ်င္း စာစိတ္နဲ႕ ဂရုဏာ တရားပါ။ လူသားအခ်င္းခ်င္း နားလည္သည္းခံမွူနဲ႕ ဒီလိုစိတ္ကို အေျခခံတဲ့ ျပယုဂ္ကို ကုိယ္စားျပဳသူကေတာ့ အဘြားလူထုေဒၚအမာပါပဲ။
အဘြားလူထုေဒၚအမာက ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္မွာပါခဲ့တဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ေဇာဂ်ီ က ေအာ္တိုစာအုပ္ထဲမွာ အဘြားလူထုေဒၚအမာအတြက္အမွတ္တရ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ အမာသည္ အေပ်ာ့မဟုတ္၊ အျဖဴသည္အမည္းမဟုတ္၊ အေျဖာင့္သည္ အေကာက္မဟုတ္၊ အမာကို မေပ်ာ့ေစႏွင့္၊ အျဖဴကို မမည္းေစႏွင့္၊ အေျဖာင့္ကို မေကာက္ေစႏွင့္ ဆိုတဲ့ စာထဲကအတိုင္း အဘြားက သူ႕ယံုာကည္ခ်က္ကို ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ဆုပ္ိကုိုင္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဘြားလူထုေဒၚအမာက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူဘက္က ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ စာေရးဆရာမၾကီးတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ႕ဘက္သား၊ သားသမီး ရတနာေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ႕ဘကသား သားသမီးရတနာေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ မိခင္ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမ်ာ က်ဆံုးခဲ့ သူ၊ ျမန္မာျပည္ေတာ္လွန္ေရး မွာ အခုအခ်ိန္ထိ လွူပ္ရွားေနသူတို႕ရဲ့ မခင္လည္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ အဘြားေျပာခဲ့တဲ့စကားရိွပါတယ္။ အေမက ေလာကဓံကို ခံရတာမ်ားလြန္းလို႕ လူကေတာ္ေတာ္ထံုေနျပီ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ကြဲေနရတုန္းပါပဲတဲ့။
အဘြားနဲ႕က်မ စတင္ဆံုဖူးတဲ့ေန႕ကို မွတ္မိေနတယ္။ ၁၉၉၈ ေဖာ္ေဖာ္၀ါရီ ၁၈ ရက္မွာ အဖမ္းခံရတဲ့ခင္ပြန္းသည္ကို ဧျပီလမွာ အင္းစိန္ေထာင္ကေန မႏၱေလးမံုရြာကတဆင့္ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို အာဏာပိုင္က ေထာင္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္နဲ့ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတကို နယ္ေ၀း အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီ ျဖစ္ဒဏ္အမ်ားဆံုး ၁၄ ႏွစ္နဲ႕ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို နယ္ေ၀းအက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီ ျပစ္ဒဏ္အမ်ားဆံုး ၁၄ ႏွစ္နဲ႕ ပို႕ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ကေလးျမိဳ႕ ဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုသြားရမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာဆ၇ာၾကီးဦးတင္မိုက ကေလးေထာင္သြားဖို႕လမ္းညႊန္ေပးပါတယ္။ ဆရာၾကီးနဲ႕ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ၃ ႏွစ္ေနဘူးတဲ့ ဒုရဲအုပ္ေလးက ကေလးတမူးလမ္းမွာ စက္ဘီးကယ္ရီနဲ႕ ခ်ည္ထုတ္ေတြသယ္ဖူးသူမို႕ ကေလးျမိဳ႕နဲ႕ တမူးကို သူ ၃ ႏွစ္သားနဲ႕ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းခရီးကို ဘယ္လိုသြားရမယ္ဆိုတာ ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုက ေျပာျပပါတယ္။ ဒါအျပင္ ခရီးတေထာက္နားရာ မႏၱေလးလူထုတိုက္ကို စာေရၚေပးလိုက္ပါတယ္။
ေဒၚေဒၚခင္ဗ်ားလို႕ အစခ်ီထားတဲ့စာေလးကိုကိုင္ျပီး လူထုတိုက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ပံုႏွိပ္စက္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းက က်မကို ဆီးၾကိဳေနတယ္။ ေအာက္ဘက္ဧည့္ခန္းက နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးေတြရဲ့ ဆီးေဆးပန္းခ်ီကားေတြက အရင္ဆံုး က်မကို ဧည့္ခံႏွင့္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ရင္ဖံုးအက်ီၤအျဖဴမွာ လက္ကိုင္ပု၀ါထိုးထားတဲ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕ အဖြားလူထုေဒၚအမာကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဘြားလူထုေဒၚအမာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လပ္လပ္ သြက္သြက္လက္လက္ရိွတုန္းပါ။
ဆရာၾကီးဦးတင္မိုေပးလိုက္တဲ့စာထဲမွာ က်မေဖေဖက လူထုတိုက္က သတင္းေထာက္ တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ တဲ့အေၾကာင္း။ ကိုကိုးကြ်န္းမွာ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္းနဲ႕အတူ ေနခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဘြားက က်မတို႕မိသားစုအေၾကာင္းကိုေမးပါတယ္။ သတင္းစာဆရပီပီေမးတတ္သလို စာေရးဆရာပီပီ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ပါတယ္။
က်မ ၆ လသမီးအရြယ္မွာ ေဖေဖအဖမ္းခံရျပီး၊ က်မ ၇ ႏွစ္သမီးမွာ ေထာင္က လြတ္လာပါတယ္။ အခုခင္ပြန္းသည္ အေရးေပၚ ၅ညနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္၁၄ႏွစ္ အခ်ခံရပါတယ္။ ဖမ္းသြားကတည္းက ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခြင့္မရပဲ နယ္ေ၀းကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ က်မမွာ ၅ ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အဘြားကို က်မေျပာျပပါတယ္။
အဘြားက ရင္ဖံုးအက်ီၤမွာထိုးထားတဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါထုတ္ျပီး မ်က္ရည္သုတ္တယ္။ က်မကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ ပုခံုးဖက္ျပီး ငါ့သမီးစာေရးပါလား။ သမီးတို႕ဘ၀ေတြက စာေရးဖို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕က်မလည္း စားေရးသူျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မရဲ့စာေရးသူဘ၀ကို စာေပမ်ိဳးေစခ်ေပးသူက အဘြားလူထုေဒၚအမာျဖစ္ျပီး စာေပစင္ျမင့္ကို တင္းေပးခဲ့သူကေတာ့ ေဒးဒရဲဦးျမတ္ေဆြနဲ႕ ဆရာနတ္ႏြယ္ပါပဲ။
ေသာတရွင္မ်ားရွင္
တရားေစာင့္သူကို တရားကျပန္ေစာင့္သည္။ ျပည္သူကိုခ်စ္သူအား ျပည္သူက ျပန္ခ်စ္သည္။ လူကိုေလးစားသူအား လူက ျပန္ေလးစားသည္လို႕ ဆရာပါရဂူက မိုးေ၀းးမဂၢဇင္းမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အေၾကာင္း အမွတ္တရ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဘြားက ျပည္သူကိုခ်စ္လို႕ အဘြားကိုျပည္သူကခ်စ္တယ္ဆိုတာ အဘြားေမြးေန႕နဲ႕ အဘြားစ်ာပနက သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။
အဘြားလူထုေဒၚအမာက ျပည္သူလူထုကို သတင္းနဲ႕ မ်က္စိပြင့္ဖို႕ စာေပနဲ႕ ႏိုးၾကားဖို႕ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ၾကိဳးစားခဲ့သူ။ စြမ္းေဆာင္ခဲ့သူတေယာက္ပါ။ ေခတ္ခရီးကို ျပည္သူလူထုနဲ႕ အတူ အေလာင္စြဲျပီး ထပ္ခ်က္မကြာ ေလ်ွာက္ခဲ့သူပါ။ က်မ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကိုသြားတုိင္း လူထုတိုက္ကို၀င္ခဲ့တာ တလတၾကိမ္နဲ႕ ၁၀ ႏွစ္ၾကာသြားခဲ့ရပါတယ္။ အဘြားက က်မကို ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းက် မိသားစုေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ပံ့ပိုးတယ္။ အဘြားဆီကိုက်မေရာက္ရင္ အဘြားက ေရဒီယိုသတင္း၊ ျဂိဳလ္တုသတင္း တခုမဟုတ္တခု နားေထာင္တတ္တာ အဘြားမဆံုးခင္ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႕ က်မေရာက္တဲ့အထိပါ။ အဘြားဆီက်မေရာက္ရင္ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း၊ ကုန္ေစ်းႏွူန္းအေၾကာင္းနဲ႕ လက္ရိွအေျခအေနေတြကိုေမးတယ္။ က်မကိုလည္း မွတ္ထားငါ့သမီး၊ တခ်ိန္က် ဒီသတင္းေတြက သိပ္ကိုတန္ဖိုးရိွမွာ လို႕ေျပာတယ္။ အဘြားက မႏၱေလးသူပီပီ စကားတတ္တယ္။ တဘက္သားကိုေျပာရင္ ေ၀ဖန္တဲ့စကားေျပာဆိုေပမယ့္ ထိထိမိမိနဲ႕ သိပ္ကိုယဥ္ေက်းပါတယ္။ အဘြားက က်မကို အျမဲမွတ္သားေနရမယ့္စကား ေျပာပါတယ္။ ငါ့သမီး စာေရးဆရာဆိုတာ ဘက္ရိွရတယ္တဲ့။
အဘြား ျဂိဳလ္တုသတင္းၾကည့္တဲ့တီဗီေပၚမွာ ပါးအို႕နီနီေလးေတြနဲ႕ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ထားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ ဓာတ္ပံု တင္ထားပါတယ္။ အဲဒီပံုေလးေတြကို အဘြား အလြမ္းေျပ ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႕ပံုလဲဆိုတာ အဘြားကို က်မ မေမးရက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္။ တေန႕ ဆရာညီပုေလး ေထာင္ကလြတ္လာတယ္။ အဘြားကို က်မက အဘြား ကိုညိဳလြတ္ေတာ့ အဘြားေပ်ာ္မွာေပါ့ လို႕တို႕လိုက္တယ္။ အဘြားက ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ကိုညိဳလြတ္ေပမယ့္ အေမအျပည့္အ၀မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ အေမ့သားသမီးေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္တဲ့။ က်မအဘြားကို သိပ္ခ်စ္သြားတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့၊ အဘြားက ေက်ာင္းသားသမဂၢေက်ာင္းသူ၊ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့သူ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အက်ဥ္းသူျဖစ္ခဲ့ဘူးသူ။ ေထာင္ထဲမွာ ေန႕စဥ္ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြနဲ႕ တျခားျပစ္မွူက်ဴးလြန္သူ မိန္းမအက်ဥ္းသူေတြရဲ့ ဘ၀အေၾကာင္း က်မကို ေျပာျပတတ္တယ္။ အဘြားက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဘ၀ကို သိပ္ကိုတန္ဖိုးထားသူပါ။
တို႕မိန္းမသားေတြကို အေမဂုဏ္ယူတာတခုရိွတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား မရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ စီးပြားရွာရတယ္ အစရိွတဲ့။ ဒါကို စာေပစီစစ္ေရးလြတ္ေအာင္ ပါးပါးေလး ေရးသြားတယ္။ တခါက အဘြားက ေမးဘူးတယ္။ ငါ့သမီး အေမ့ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပီး နားလည္ရဲ့လား။ စာပုဒ္ရဲ့အသက္က ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလး၊ ဒါကို စာေပစီစစ္ေရးက ျဖတ္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး တဲ့။ အဘြားက က်မသားေလးကို သူ႕ဖခင္နဲ႕ အျမဲေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ရင္ ေခၚသြားဖို႕ အၾကံေပးပါတယ္။
ငါ့သမီး ကေလးကို သူ႕အေဖနဲ႕ အျမဲေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ေခၚသြား။ ဦးလွေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ အေမတို႕ မႏၱေလးေလယာဥ္ကြင္းကို သြားၾကိဳၾကတယ္။ ကိုညိဳက ဦးလွကို မမွတ္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုညိဳ႕ သမီးေတြကို သရက္ေထာင္သြားရင္ အျမဲေခၚသြားခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြက ကားမူးတတ္ေပမယ့္ ပင္ပမ္းရင္ ပမ္းပါေစ။ သားအဖမမွတ္မိသာက ပိုျပီး စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ အဘြားက သူကိုတုိင္လည္း သားအငယ္ဆံုးအတြက္ ေထာင္၀င္စာကို အသက္ ၈၀ အရြယ္နဲ႕ လိုက္ေတြ႕သူပါ။ မွတ္မွတ္ရရ သန္းေခါင္စာရင္းက်န္ခဲ့လို႕ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေက်ာ္သတင္းစာ ဆရာမၾကီး၊ စာေရးဆရာမၾကီးကို အာဏာပိုင္ေတြက အျငိဳးနဲ႕ လုပ္လိုက္တာပါပဲ။
အဘြားကို က်မ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ၂၀၀၈ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႕ပါ။ အဘြားကို အိပ္ယာေပၚကေန လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ သိုင္းေပြ႕ျပီး ေပြ႕ထုခဲ့ရပါတယ္။ အဘြားရဲ့ ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ေရဒီယိုေလး၊ သတင္းတားေထာင္ေနခ်ိန္။ အဘြားက အိပ္ယာေပၚမွာပဲ။ အဘြားကို က်မက အဘြား သမီးတို႕ စစ္အာဏာရွင္လက္က ဘယ္ေတာ့ လြတ္မယ္မသိဘူးဆိုေတာ့ အဘြားကျပံဳးတယ္။ သိပ္ကိုေလးနက္တဲ့အျပံဳးပါ။ အသက္ ၉၃ ႏွစ္အရြယ္ သတင္းစာဆရာမၾကီး လူထု ေဒၚအမာေျပာတဲ့စကား နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။
မွတ္ထားငါ့သမီး၊ ေသြးေျမမက်ပဲ ဘယ္ေတာ့မွာ မေျပာင္းလဲဘူးတဲ့။ က်မ ရန္ကုန္ ေရာက္ျပီး ၂ ပတ္အၾကာမွာ အဘြားဆံုးပါးသြားတဲ့သတင္းကို VOA ကေန ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ က်မတို႕ တိုင္းျပည္မွာ အဘြားလို ျပည္သူ႕ဘက္က မားမားရပ္တည္ေပးခဲ့သူ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ျပီး တိုင္းျပည္ကို တကယ့္ႏိုင္ငံေရးအသိ၊ စာေပအသိေပးႏိုင္တဲ့သူမို႕ ႏွေျမာတၾကီးျဖစ္ရပါတယ္။
အမ်ိဳးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ အလံသံုးလက္ကို အဘြား ကြယ္လြန္အခ်ိန္အထိ လႊင့္ထူသြားခဲ့ပါတယ္။ အဘြားဆံုးပါးသြားတဲ့သတင္းကို VOA ကေန ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ က်မတို႕တိုင္းျပည္မ်ာ အဘြားလို ျပည္သူ႕ဘက္က မားမားရပ္တည္ေပးခဲ့သူ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး တိုင္းျပည္ကို တကယ့္ႏိုင္ငံေရးအသိ၊ စာေပအသိေပးႏိုင္တဲ့သူမို႕ ႏွေျမာတၾကီး ျဖစ္ရပါတယ္။
အမ်ိဳးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ အလံသံုးလက္ကို အဘြားကြယ္လြန္အခ်ိန္အထိ လႊင့္ထူသြားခဲ့ပါတယ္။ အဘြားလူထုေဒၚအမာက သူ႕ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို အစိုက္မတ္မတ္ ဆုပ္ကိုင္သြားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားရဲ့ အရိုးျပာကို ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေမ်ာလိုက္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း က်မသိေတာ့ လိွူက္လွူက္လွဲလွဲလုက္ခံခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွူနဲ႕ ႏွလံုးသည္း ပြတ္ျဖစ္တဲ့ အဘြားလူထုေဒၚအမာ ကို ျပည္သူလူထုကတင္ ပိုင္တာမဟုတ္ဘဲ အမိျမန္မာျပည္ၾကီးကပါ ပိုင္ပါတယ္။
သခင္ဇင့္ ဇနီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ဆံုးေတာ့ အဘြားလူထုေဒၚအမာက ၀မ္းနည္း မွတ္တမ္းေရး ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေရ သတၱိေကာင္းျပီး အသဲမာလွ တဲ့မိန္းမမို႕ ႏွေျမာလိုက္ပါရဲ့တဲ့။ အဘြားလူထုေဒၚအမာစကားနဲ႕ပဲ အဘြားရဲ့ ၉၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕မွာ က်မ နက္နက္ရိွူင္းရိွူင္း ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
သတိၱေကာင္းျပီး အသဲမာလွတဲ့ အဘြားမုိ႕ ႏွေျမာလိုက္ပါရဲ့ တဲ့။
မ်ွေ၀ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ…